Sinds 1995 heb ik eigenlijk al PDS, al wist ik toen nog niet dat ik het had. Het heeft ook heel wat jaren geduurd voordat ik wist dat ik PDS had. In die tussentijd heb ik wel behoorlijk moeten tobben met m'n buik zonder te weten wat er nu aan de hand was. De huisarts zei dat het allemaal te wijten was aan het ongeluk dat ik had gehad, maar dat verklaarde nog steeds niet waarom ik zoveel last van m'n buik had en bleef houden. Vele onderzoeken zijn daarvoor nodig geweest om er uiteindelijk achter te komen dat ik dus PDS had. Toen ik eenmaal wist dat ik PDS had, wist ik eindelijk wat er nu aan de hand was en ik kon er eindelijk een naam aangeven. De MDL-arts zei dat er niks aan te doen was en dat ik er maar mee moest leren leven en dat is iets wat heel veel mensen te horen krijgen bij de diagnose PDS.
Al die jaren dat ik niet wist dat ik PDS had, heb ik wel moeten leren hoe ik met m'n buik om moest leren gaan. Het enige wat ik totaal niet kon, was mensen duidelijk maken waar ik last van had. Heel vaak vonden ze me maar een aansteller en moest ik me maar een beetje vermannen. Het werd ook heel vaak gekoppeld aan een psychisch probleem en dat is het natuurlijk helemaal niet.
Voor mezelf wist ik wel hoe ik er een beetje mee om moest gaan en wat ik zelf een beetje kon doen om de pijn en de andere klachten een beetje verlichten. Als het om het eten gaat, daarbij wist ik op een gegeven moment wel dat ik bepaalde voedingsstoffen gewoon moest laten liggen, zoals bijvoorbeeld koolsoorten.
Na de diagnose PDS ben ik gelijk lid geworden van de Prikkelbare Darmsyndroom Belangenvereniging (PDSB) en toen werd ik nog een heel stuk wijzer en leerde ik dus weer een hoop dingen bij. Nu ik dus wist dat ik PDS had, kon de mensen eindelijk een beetje duidelijk krijgen waar ik last van had en wat voor klachten ik daarbij had. Ik kon dit doen door de informatie die via de website van de PDSB kon krijgen en met die informatie kon ik de mensen meer begrip in boezemen.
Hoe is het dan nu vandaag de dag gesteld met mijn PDS?
Nou om eerlijk te zijn is het aan de ene kant rustiger geworden en aan de andere kant heb ik wel heel veel meer pijn gekregen. Nu weet ik dat niet alleen de PDS voor de pijn zorgt, maar ook de hoeveelheid verklevingen die ik in m'n buik heb. Voor deze pijn slik ik tegenwoordig elke dag morfine, om te zorgen dat ik nog een beetje rond kan lopen zonder al teveel pijn. Het wordt er namelijk allemaal wat dragelijker door.
Vroeger toen ik net PDS had, had ik veel vaker last van winderigheid. Dit was niet zomaar winderigheid, maar het was gewoon een hele dag door gassen. Elke 5 minuten moest ik wel een wind laten en als ik dat in gezelschap was, vond ik dat het meest vervelende. Wanneer ze niet stonken, dan probeerde ik ze nog stiekem te laten ontsnappen zodat men het niet elke keer of helemaal niet hoefde te horen. Als ze wel stonken, dan schaamde ik me de ogen uit m'n kop. Vaak was dat het moment waar ik dan toch probeerde om zo snel mogelijk weg te kunnen. Gelukkig heb ik van winderigheid tegenwoordig niet meer zoveel last als wat ik vroeger had. Ik kan nog wel eens van die dagen hebben, maar dan komen ze gelukkig niet elke 5 minuten.
Tegenwoordig heb ik wel weer iets meer last van krampen in m'n buik, maar met wat medicijnen is dit nog redelijk te onderdrukken.
Het is eigenlijk niet te voorspellen hoe PDS zich zal gedragen in de loop der jaren. De ene persoon krijgt er minder last van, terwijl een ander er juist weer wel veel meer last van krijgt. Ook de manier waarop PDS zich zal gedragen is per persoon verschillend. De een heeft meer pijn en de ander juist weer minder pijn. De een moest heel veel naar de wc en de ander weer niet. Er is echt letterlijk geen pijl op te trekken. Ieder mens is verschillend en daarom ook is PDS bij ieder mens verschillend.
Ik kan zeggen dat ik er nu wel vrede mee heb dat ik PDS heb. Ik zal niet zeggen dat ik het leuk vindt, want ik heb er juist heel veel hinder van waardoor ik niet kan werken. Maar ik weet wel dat als je het eenmaal accepteert, het allemaal wel een stuk rustiger zal worden in je lijf. Raar maar waar, maar als je het nog niet geaccepteerd hebt blijft er altijd in zeker zin een bepaalde spanning zitten in je lijf.
Ik zeg daarom laat het maar gewoon gebeuren en laat het maar gewoon komen en neem de dingen zoals ze zijn, dat maakt het leven een stuk eenvoudiger.
Steek je energie in iets wat je leuk vind en niet in dingen die je niet leuk vind en waar je toch niks aan kunt doen. Geniet gewoon lekker van het leven op wat voor een manier jou dat het beste uitkomt.
Voor meer informatie over PDS, ga dan eens naar de website van de PDSB. De website is sinds een paar maanden vernieuwd en daardoor is het allemaal nog veel overzichtelijker en is het ook nog eens makkelijker geworden om lid te worden. Dus waar wacht je nog op???
http://www.pdsb.nl
