Veel mensen bezoeken dagelijks mijn blog en dat vind ik ook heel fijn dat mensen mijn blog lezen.
Zoals ik al eerder schreef mensen zijn toch enigszins op zoek naar antwoorden, herkenning, ervaringen van andere mensen en naar informatie.
Op mijn blog lezen mensen mijn ervaringen met PDS en mijn denken over PDS.
Het is zeker fijn dat ik mijn ervaringen op deze manier kan en mag delen met andere mensen en dat zal ik ook zeker blijven doen op mijn blog.
Vandaag dan eens een stukje over de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging (PDSB).
Al heb ik jaren aan zitten modderen met klachten en vervelende situaties, maar ik heb toch ook een hoop op mogen steken van de PDSB en ik heb er dus een hoop geleerd over PDS.
Als ik naar mezelf kijk, dan ben ik ook wijzer geworden over mezelf en heb ik bijvoorbeeld geleerd wat bepaalde voedingen met mijn darmen kunnen doen en wat medicijnen kunnen doen en betekenen.
Wat dat betreft heeft de PDSB mij een heel eind op weg geholpen en nog steeds wordt ik er wijzer van.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, voor een zeer uitgebreide informatiepakket moet je echt bij de PDSB zijn en zullen vele vragen beantwoord kunnen worden.
De informatie die je daar bijvoorbeeld kunt vinden is:
1. Wat is PDS en de Diagnose ervan.
2. Maatschappelijke gevolgen van PDS.
3. Enzo voort.
Als je dus de diagnose PDS hebt gekregen en je bent zoekende over hoe en wat, dan kan ik je geen betere plek aanbevelen.
Als je op de website van de PDSB komt, kun je je aanmelden als lid en daar zitten gelijk weer een hoop voordelen aan vast.
Zodra je lid wordt, krijg je een zorgboek over PDS en krijg je ook een pasje waarmee eventueel toegang krijgt tot een toilet waar je normaal niet kunt komen.
Ook als je lid wordt, heb je toegang tot het ledenforum.
Op het ledenforum heb je toegang tot nog meer informatie, kun je ervaringen van andere lotgenoten lezen of ervaringen met elkaar uitwisselen.
Ook als je vragen hebt en die je niet kunt vinden zo op de website, dan kun je je vraag ook gewoon stellen op het forum en daar krijg je altijd reactie op je vraag.
Bij de PDSB kun je ook brochures aanvragen die je weer uit kunt delen aan familie, vrienden of kennissen zodat je beter kunt laten begrijpen wat PDS is.
Ook ik weet dat er in deze maatschappij een hoop onbegrip bij komt kijken als je PDS hebt en dan zijn die brochures soms reuze handig.
Ook heb je brochures die je kunt geven aan je werkgever, aan een arbo-arts of een arbeidsdeskundige van het UWV. Deze laatste brochures zijn bijna een must vind ik zelf, omdat het een hoop ellende kan besparen.
Bij de PDSB worden er regelmatig bijeenkomsten georganiseerd waar dan lezingen worden gegeven en waar je dan gelijk enig contact kun leggen met lotgenoten.
Deze bijeenkomsten worden altijd gemeld zodat je altijd weet wanneer er een bijeenkomst is en of de bijeenkomst bij jou in de buurt is.
Ook wordt je op de hoogte gehouden van nieuwe ontwikkelingen als het gaat om PDS.
Als je op de website van de PDSB komt, dan is het zeker aan te raden om regelmatig het nieuws eens te bekijken, want daarin wordt van allerlei nieuws gemeld omtrent PDS en zorg zaken.
Ben je niet meer instaat om fulltime te werken of kun je gewoon niet werken, maar kun je nog wel een paar uurtjes in de week wat dingen doen en wil je iets kunnen betekenen voor een ander mens.
Dan kun je zeker nog iets betekenen, door vrijwilliger te worden bij de PDSB.
Misschien vindt je het ook wel gewoon leuk om vrijwilliger te worden zodat je gewoon iets om handen hebt, nou dan is dat ook geen probleem.
Ik zelf ben ook vrijwilliger bij de PDSB. Ik houd me bezig op het ledenforum om daar de vragen van lotgenoten te beantwoorden of om ervaringen uit te wisselen.
Ook start ik binnenkort met een project waarin de PDSB aan mee werkt, in dat project neem ik zitting in een adviesgroep. De project wordt Dialoog gezuurde re-integratie genoemd en dan zegt de naam al een beetje waar het over gaat.
Dus mensen heb je PDS en heb je wel eens gehoord van de PDSB, ga er dan eens een kijkje op de website en als je dan nog geen lid bent, meld je dan gelijk aan.
En heb ik je al een beetje kunnen overtuigen om lid te worden van de PDSB?
NIET??
Jammer in dit geval, maar ik zou wel zeggen denk er dan nog maar eens rustig over na.
De website van de PDSB is te vinden op: www.pdsb.nl
woensdag 30 maart 2011
maandag 28 maart 2011
Mensen die zoekende zijn over PDS.
Enige tijd geleden begon ik met dit blog over PDS en hier op dit blog vertel ik mijn ervaringen met PDS en hoe ik er soms over denk.
Nu deze blog al een tijd op internet draait, kan ik goed zien hoe vaak het wordt bezocht, ik kan zien uit welk land ze komen, vanaf welke website ze op mijn blog terecht komen en met welke zoek criteria ze op mijn blog terecht komen.
Zoek woorden die ik de afgelopen tijd regelmatig voorbij heb zien komen zijn?
1. Heb ik PDS.
2. PDS en aandrang.
3. PDS en reacties.
4. Ervaring met PDS.
5. Gasvorming / Gassen in darmen.
6. Kortademigheid en PDS.
7. Bukken en PDS.
8. Pijn in darmen, pijn in buik.
9. PDS en vermoeidheid.
10. Buikklachten.
11. Opgeblazen gevoel.
12. Wat te doen bij pijn.
13. Drukkend gevoel darmen.
14. Prikkelbare Darm Syndroom.
15. PDSB.
De laatste zoekterm komt omdat ik heel vaak een verwijzing in mijn blog plaats naar de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging, zodat mensen altijd daar naar toe kunnen gaan.
Er is op het moment nergens zoveel informatie vinden over PDS als bij de PDSB.
Heel veel mensen die zoeken op internet over PDS, komen uit Nederland.
Ook heb ik al heel wat bezoekers gehad uit België, de Verenigde Staten, Duitsland, Hongarije en Vietnam.
Het meest bezocht artikel van mijn blog is wel, PDS en vermoeidheid.
Daarna het artikel, hoe kun je buikpijn verzachten en vervolgens, opgeblazen gevoel gasvorming PDS.
Mijn conclusie hieruit is dat toch een hoop mensen opzoek zijn naar meer informatie over PDS en dat messen graag ervaringen willen zien of lezen, zonder dat ze daar direct om hoeven te vragen.
Ik kan niet per definitie meer informatie geven dat de PDSB al doet, maar ik kan wel mijn ervaringen opschrijven en delen met anderen.
Ik denk dat mensen zich toch nog enigszins schamen over bepaalde onderwerpen van PDS en daar kan ik me wel iets bij voorstellen, want iedereen kent het gevoel van schaamte wel.
Als je nu kijkt naar het onderwerp ontlasting of winderigheid, daar zul je niet zo heel gauw over praten.
Misschien praat je wel iets makkelijk over dit soort onderwerpen tegenover mensen die je goed kent, maar toch kan er dan een stukje schaamte bij komen kijken.
Misschien dat mijn ervaringen mensen laat zien dat ze niet de enige zijn en misschien dat ze wel enig antwoord kunnen krijgen op vragen of onzekerheden door het lezen van mijn ervaringen.
Het is in ieder geval fijn denk ik voor dat soort mensen dat ze zich zelf herkennen in bepaalde situaties, zonder dat ze daar echt naar hoeven te vragen.
Nou ik hoop op deze manier mensen toch op deze manier een beetje te kunnen helpen en dat ze op deze manier toch een goede manier vinden om met PDS om te gaan, of ze weten wel met PDS om te gaan en willen gewoon wat herkenning zien bij andere.
Wat ik zeker zal doen is dat ik met deze zoek criteria rekening ga houden, over sommige onderwerpen heb ik al wel eens geschreven en toch kun je op sommige onderwerpen ietsje dieper ingaan.
Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik het best fijn vind om bepaalde dingen van me af te schrijven en dat te delen met andere, maar dat neemt niet weg dat ook ik af en toe moeite heb om over bepaalde onderwerpen te schrijven.
Maar desondanks geeft het me een goed gevoel als ik zie dat mensen het lezen.
Vraag je je af of je PDS hebt?
Heb je PDS?
Ken je iemand die PDS heeft?
Ben je op zoek naar informatie over PDS?
Neem dan eens een kijk op de website van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangen vereniging.
Tevens heb je de mogelijkheid om lid te worden van de PDSB. Het adres is www.pdsb.nl
PDS verschilt van minuut tot minuut, van dag tot dag.
Als je PDS hebt dan kan het van minuut tot minuut en van dag tot dag verschillend zijn in hoe je je voelt.
Soms is dat heel erg lastig, want je weet eigenlijk nooit hoe dag zal gaan verlopen als het daarom gaat.
Nu sta ik daar niet altijd bij stil en dat is maar goed ook, want anders zou je niet fatsoenlijk kunnen leven.
Het is ook niet goed om daar te vaak bij stil te staan, je moet er wel enigszins rekening mee houden.
Ik weet niet hoe andere PDS-patiënten hiermee omgaan, maar ik denk dat het voor een ieder van ons niet altijd mee valt om daar altijd goed mee om te gaan.
Als ik nu naar mezelf kijk hoe het de afgelopen week of dagen is gegaan, dan heb ik mijn redelijk goede momenten gehad en mijn slechte momenten.
De oorzaak waarom ik klachten heb probeer ik wel eens te achterhalen en soms lukt me dat en soms lukt me dat helemaal niet, maar dat ik klachten heb dat is een ding wat zeker is.
Sinds een paar weken weet ik dat ik a.s. donderdag 31 maart voor een kleine ingreep geopereerd moet worden en soms houd het me bezig, maar gelukkig ook niet altijd.
Waarschijnlijk dat ik hier onbewust toch te veel mee bezig ben, maar dat weet ik dus niet helemaal zeker.
Stel dat ik er onbewust mee bezig ben, dan kunnen er onopgemerkt toch spanningen bij komen.
Door die spanningen kunnen de klachten bij dus behoorlijk gaan opspelen en soms dusdanig dat ik tot heel weinig of tot helemaal niks meer in staat ben om iets te doen.
Natuurlijk ben ik nu de datum van de ingreep dichterbij komt wel iets meer mee bezig en komt daar toch enigszins toch wel wat gezonde spanning bij kijken, maar ondanks dat het gezonde spanningen zijn krijg ik dus behoorlijk veel last van mijn buik.
Om nu maar weer eens op het verschil terug te komen in hoe je je voelt, dan is het bij mij heel erg wisselend geweest de afgelopen week of dagen.
Laat ik duidelijk zijn dat ik elke dag last heb, maar de mate waarin bepaald hoe ik me voel of hoe ik me daarin kan bewegen.
Vorige week had ik een best goede dag en het was lekker weer, dus het was echt zo'n dag om maar eens even lekker buiten aan de gang te gaan en dat heb ik toen ook gedaan.
Ik ben namelijk de tuin een beetje gaan opruimen, want dat was weer heel hard nodig.
Overal lag wat vuil en bladeren die nodig eens even opgeveegd moesten worden, daarbij stonden er hier daar wat spullen die nou niet echt het aanblik van de tuin verfraaide.
Ik ben toen zo ongeveer 2 en een half uur bezig geweest en dat was in eerste instantie gewoon heerlijk.
Na 2 en een half uur had ik het wel weer gehad omdat mijn buik behoorlijk pijn ging doen en toen was het tijd om te gaan stoppen.
Op zo'n moment moet ik gewoon pas op de plaats maken en moet ik mijn gemak gaan houden en niet te veel gekke dingen meer doen.
Ik heb toen even lekker op de bank gezeten en even lekker niks gedaan en na ongeveer 3 3 kwartier begon de pijn een beetje af te nemen gelukkig. Als ik dat even niks doen nog even vol hou voor een 3 kwartier, dan kan ik weer enigszins weer wat gaan doen.
Als ik dan weer wat ga doen, dan weet ik dan ik gewoon lekker rustig aan moet doen en wat lichtere dingen moet zoeken om te doen.
Dit is dan een dag waarbij ik me dus redelijk goed heb gevoeld, maar ik heb dus ook dagen gehad dat ik dus niet zo lekker in m'n vel heb gezeten.
Elke morgen als ik opsta, dan is het voor mij altijd maar even afwachten hoe mijn buik gaat reageren of hoe mijn buik aanvoelt.
De ene keer heb ik iets meer tijd nodig om op gang te komen en de andere dag kan het weer zo zijn dat ik sneller op gang kom. Ik heb ook van die momenten dat mijn buik 's morgens zo onrustig is als ik opsta, dan weet ik gewoon dat ik even heel rustig aan moet doen en dan weet ik ook dat ik eerst naar de wc moet voordat ik de deur uit kan gaan.
Soms gebeurd het ook wel eens dat ik op het punt sta om de deur uit te gaan, maar dan opeens heel snel naar de wc toe moet en dan gebeurd het wel eens dat ik te laat ben om de krant in ontvangen te nemen.
Als ik bij de krant ben dan kan het ook van moment verschillen in hoe ik me voel, want zo heb ik niet zoveel last en het andere moment loop ik ineens met steken in mijn buik rond.
Gelukkig heb ik meestal de luxe dat ik mezelf dan even terug kan trekken en het werk aan een ander over kan laten.
De afgelopen week is elke dag wel een beetje anders geweest, maar het wat ongeveer het zelfde was, dat ik 's morgens heel veel last had met ups en downs en dat ik gewoon aan het werk ging.
Na de krant ging ik dan weer terug naar bed tot ongeveer 12 of 13 uur in de middag.
Als ik dan uit bed kwam, dan dacht ik hmm m'n buik voelt op het moment best redelijk aan en dan ging ik naar beneden en deed ik wat drinken en nog even wakker worden.
Maar als ik dan in beweging kwam om bijvoorbeeld de hond uit te laten, dan begon mijn buik al weer te zeuren van pijn en soms voelde ik mijn buik letterlijk een beetje opzwollen en kreeg ik last van gasvorming.
Nou ja zolang ik buiten ben, laat ik m'n wind(tjes) gewoon vliegen. Als ze maar te veel lawaai maakte en toch zeker niet als er nog mensen in de buurt zijn, want dan voel ik me toch even niet zo prettig.
Naarmate de dag dan vorderde begon mijn buik meer pijn te doen tot dat ik in de avond gewoon helemaal uitgeld was en tot niks meer in staat was.
Doordat mijn buik de laatste weken, dagen zo behoorlijk aan het opspelen is, ben ik ook heel erg moe en slaap ik dus ook behoorlijk veel.
Soms denk ik wel eens, sjonge waar kan ik toch zo moe van zijn en soms denk ik, sjonge ik heb al zoveel geslapen en ik ben nog moe en als ik dan ga liggen, dan kan het zijn dan ik weer heel goed slaap voor een paar uur.
Afgelopen zaterdag heb ik heel veel last gehad en heb ik ook heel veel geslapen en daardoor kon ik in de middag nog iets of wat doen om de dag te vullen.
Ik ben zaterdag avond ook weer redelijk bij tijds naar bed toe gegaan, omdat ik zo moe was en dat gezeur van mijn buk even flink beu was.
Ik heb in eerste instantie heerlijk geslapen, maar rond een uur of 6 (zomertijd) deed mijn buk zo ontzettend veel pijn dat het gewoon door trok naar mijn rug en kon ik gewoon niet meer blijven liggen.
Van ellende ben ik dus uit bed gegaan en heb ik me maar een beetje bezig gehouden achter de computer.
Nou ik kan je wel zeggen dat het flink balen is dat je uit bed moet, maar eigenlijk helemaal nog niet wil omdat je nog even verder wil slapen.
Nou ja als je het van de positieve kant bekijkt, dan heb je in ieder geval een hele lange dag.
Hoewel deze lange dag niet echt een welkome was voor mij, want ik heb de rest van de dag helemaal niks kunnen doen door de pijn en daarbij was het nog eens heel lekker weer en dan krijg ik gewoon zin om wat te gaan doen buiten, maar helaas.
Die zondag was echt zo'n dag dat ik echt m'n best moest doen om niet gefrustreerd te raken.
Vandaag maandag heb ik ook wel heel veel last, maar gelukkig ietsje minder dan gisteren.
Het is nog wel niet veel, maar in elk geval beter dan gisteren en daardoor kon ik vandaag weer een klein beetje dingen doen.
Als je het zo eens bekijkt dan is bij mij geen dag echt het zelfde geweest als het om de klachten gaat.
Ze komen wel iedere dag terug, maar op welk moment of hoe erg, dat is dus heel verschillend.
Als mijn buk heel erg pijn doet, dan heb ik ook moeite om te bukken en als ik dan buk, dan doet dat heel veel pijn en begin ik te hijgen alsof ik een hele marathon gelopen heb.
Door de pijn zet mijn buik op en als ik dan ga bukken, dan wordt alles naar boven gedrukt en daardoor kan ik weer minder lucht inademen.
Ze zeggen dat je in beweging moet blijven en dat is ook wel waar, maar als ik zoveel pijn heb, dan zal ik ook niet veel bewegen.
En dat vind ik soms best frustrerend, want ik ben van naturen geen stilzitten.
Het is soms gewoon balen dat de PDS klachten zo van minuut tot minuut en van dag tot dag kunnen verschillen, want zo plan je om iets te gaan doen en zo kun je het niet doen omdat je er door de klachten niet toe in staat ben.
Hierover bestaat soms nog een heleboel onbegrip en ergens kan ik me dat wel voorstellen, maar het zou toch fijn zijn als wat meer mensen hier meer begrip voor zouden hebben.
Heb je PDS en heb je vragen of wil je meer informatie, ga dan naar www.pdsb.nl
Soms is dat heel erg lastig, want je weet eigenlijk nooit hoe dag zal gaan verlopen als het daarom gaat.
Nu sta ik daar niet altijd bij stil en dat is maar goed ook, want anders zou je niet fatsoenlijk kunnen leven.
Het is ook niet goed om daar te vaak bij stil te staan, je moet er wel enigszins rekening mee houden.
Ik weet niet hoe andere PDS-patiënten hiermee omgaan, maar ik denk dat het voor een ieder van ons niet altijd mee valt om daar altijd goed mee om te gaan.
Als ik nu naar mezelf kijk hoe het de afgelopen week of dagen is gegaan, dan heb ik mijn redelijk goede momenten gehad en mijn slechte momenten.
De oorzaak waarom ik klachten heb probeer ik wel eens te achterhalen en soms lukt me dat en soms lukt me dat helemaal niet, maar dat ik klachten heb dat is een ding wat zeker is.
Sinds een paar weken weet ik dat ik a.s. donderdag 31 maart voor een kleine ingreep geopereerd moet worden en soms houd het me bezig, maar gelukkig ook niet altijd.
Waarschijnlijk dat ik hier onbewust toch te veel mee bezig ben, maar dat weet ik dus niet helemaal zeker.
Stel dat ik er onbewust mee bezig ben, dan kunnen er onopgemerkt toch spanningen bij komen.
Door die spanningen kunnen de klachten bij dus behoorlijk gaan opspelen en soms dusdanig dat ik tot heel weinig of tot helemaal niks meer in staat ben om iets te doen.
Natuurlijk ben ik nu de datum van de ingreep dichterbij komt wel iets meer mee bezig en komt daar toch enigszins toch wel wat gezonde spanning bij kijken, maar ondanks dat het gezonde spanningen zijn krijg ik dus behoorlijk veel last van mijn buik.
Om nu maar weer eens op het verschil terug te komen in hoe je je voelt, dan is het bij mij heel erg wisselend geweest de afgelopen week of dagen.
Laat ik duidelijk zijn dat ik elke dag last heb, maar de mate waarin bepaald hoe ik me voel of hoe ik me daarin kan bewegen.
Vorige week had ik een best goede dag en het was lekker weer, dus het was echt zo'n dag om maar eens even lekker buiten aan de gang te gaan en dat heb ik toen ook gedaan.
Ik ben namelijk de tuin een beetje gaan opruimen, want dat was weer heel hard nodig.
Overal lag wat vuil en bladeren die nodig eens even opgeveegd moesten worden, daarbij stonden er hier daar wat spullen die nou niet echt het aanblik van de tuin verfraaide.
Ik ben toen zo ongeveer 2 en een half uur bezig geweest en dat was in eerste instantie gewoon heerlijk.
Na 2 en een half uur had ik het wel weer gehad omdat mijn buik behoorlijk pijn ging doen en toen was het tijd om te gaan stoppen.
Op zo'n moment moet ik gewoon pas op de plaats maken en moet ik mijn gemak gaan houden en niet te veel gekke dingen meer doen.
Ik heb toen even lekker op de bank gezeten en even lekker niks gedaan en na ongeveer 3 3 kwartier begon de pijn een beetje af te nemen gelukkig. Als ik dat even niks doen nog even vol hou voor een 3 kwartier, dan kan ik weer enigszins weer wat gaan doen.
Als ik dan weer wat ga doen, dan weet ik dan ik gewoon lekker rustig aan moet doen en wat lichtere dingen moet zoeken om te doen.
Dit is dan een dag waarbij ik me dus redelijk goed heb gevoeld, maar ik heb dus ook dagen gehad dat ik dus niet zo lekker in m'n vel heb gezeten.
Elke morgen als ik opsta, dan is het voor mij altijd maar even afwachten hoe mijn buik gaat reageren of hoe mijn buik aanvoelt.
De ene keer heb ik iets meer tijd nodig om op gang te komen en de andere dag kan het weer zo zijn dat ik sneller op gang kom. Ik heb ook van die momenten dat mijn buik 's morgens zo onrustig is als ik opsta, dan weet ik gewoon dat ik even heel rustig aan moet doen en dan weet ik ook dat ik eerst naar de wc moet voordat ik de deur uit kan gaan.
Soms gebeurd het ook wel eens dat ik op het punt sta om de deur uit te gaan, maar dan opeens heel snel naar de wc toe moet en dan gebeurd het wel eens dat ik te laat ben om de krant in ontvangen te nemen.
Als ik bij de krant ben dan kan het ook van moment verschillen in hoe ik me voel, want zo heb ik niet zoveel last en het andere moment loop ik ineens met steken in mijn buik rond.
Gelukkig heb ik meestal de luxe dat ik mezelf dan even terug kan trekken en het werk aan een ander over kan laten.
De afgelopen week is elke dag wel een beetje anders geweest, maar het wat ongeveer het zelfde was, dat ik 's morgens heel veel last had met ups en downs en dat ik gewoon aan het werk ging.
Na de krant ging ik dan weer terug naar bed tot ongeveer 12 of 13 uur in de middag.
Als ik dan uit bed kwam, dan dacht ik hmm m'n buik voelt op het moment best redelijk aan en dan ging ik naar beneden en deed ik wat drinken en nog even wakker worden.
Maar als ik dan in beweging kwam om bijvoorbeeld de hond uit te laten, dan begon mijn buik al weer te zeuren van pijn en soms voelde ik mijn buik letterlijk een beetje opzwollen en kreeg ik last van gasvorming.
Nou ja zolang ik buiten ben, laat ik m'n wind(tjes) gewoon vliegen. Als ze maar te veel lawaai maakte en toch zeker niet als er nog mensen in de buurt zijn, want dan voel ik me toch even niet zo prettig.
Naarmate de dag dan vorderde begon mijn buik meer pijn te doen tot dat ik in de avond gewoon helemaal uitgeld was en tot niks meer in staat was.
Doordat mijn buik de laatste weken, dagen zo behoorlijk aan het opspelen is, ben ik ook heel erg moe en slaap ik dus ook behoorlijk veel.
Soms denk ik wel eens, sjonge waar kan ik toch zo moe van zijn en soms denk ik, sjonge ik heb al zoveel geslapen en ik ben nog moe en als ik dan ga liggen, dan kan het zijn dan ik weer heel goed slaap voor een paar uur.
Afgelopen zaterdag heb ik heel veel last gehad en heb ik ook heel veel geslapen en daardoor kon ik in de middag nog iets of wat doen om de dag te vullen.
Ik ben zaterdag avond ook weer redelijk bij tijds naar bed toe gegaan, omdat ik zo moe was en dat gezeur van mijn buk even flink beu was.
Ik heb in eerste instantie heerlijk geslapen, maar rond een uur of 6 (zomertijd) deed mijn buk zo ontzettend veel pijn dat het gewoon door trok naar mijn rug en kon ik gewoon niet meer blijven liggen.
Van ellende ben ik dus uit bed gegaan en heb ik me maar een beetje bezig gehouden achter de computer.
Nou ik kan je wel zeggen dat het flink balen is dat je uit bed moet, maar eigenlijk helemaal nog niet wil omdat je nog even verder wil slapen.
Nou ja als je het van de positieve kant bekijkt, dan heb je in ieder geval een hele lange dag.
Hoewel deze lange dag niet echt een welkome was voor mij, want ik heb de rest van de dag helemaal niks kunnen doen door de pijn en daarbij was het nog eens heel lekker weer en dan krijg ik gewoon zin om wat te gaan doen buiten, maar helaas.
Die zondag was echt zo'n dag dat ik echt m'n best moest doen om niet gefrustreerd te raken.
Vandaag maandag heb ik ook wel heel veel last, maar gelukkig ietsje minder dan gisteren.
Het is nog wel niet veel, maar in elk geval beter dan gisteren en daardoor kon ik vandaag weer een klein beetje dingen doen.
Als je het zo eens bekijkt dan is bij mij geen dag echt het zelfde geweest als het om de klachten gaat.
Ze komen wel iedere dag terug, maar op welk moment of hoe erg, dat is dus heel verschillend.
Als mijn buk heel erg pijn doet, dan heb ik ook moeite om te bukken en als ik dan buk, dan doet dat heel veel pijn en begin ik te hijgen alsof ik een hele marathon gelopen heb.
Door de pijn zet mijn buik op en als ik dan ga bukken, dan wordt alles naar boven gedrukt en daardoor kan ik weer minder lucht inademen.
Ze zeggen dat je in beweging moet blijven en dat is ook wel waar, maar als ik zoveel pijn heb, dan zal ik ook niet veel bewegen.
En dat vind ik soms best frustrerend, want ik ben van naturen geen stilzitten.
Het is soms gewoon balen dat de PDS klachten zo van minuut tot minuut en van dag tot dag kunnen verschillen, want zo plan je om iets te gaan doen en zo kun je het niet doen omdat je er door de klachten niet toe in staat ben.
Hierover bestaat soms nog een heleboel onbegrip en ergens kan ik me dat wel voorstellen, maar het zou toch fijn zijn als wat meer mensen hier meer begrip voor zouden hebben.
Heb je PDS en heb je vragen of wil je meer informatie, ga dan naar www.pdsb.nl
zondag 27 maart 2011
Herken je deze PDS-klachten?
De afgelopen week loop ik weer behoorlijk te tobben met m'n buik en dat is echt super vervelend.
Ik kan niet echt zeggen waardoor ik de afgelopen week behoorlijk last van mijn buik heb, maar ik kan er wel een beetje naar gissen.
De laatste tijd heb ik het behoorlijk druk gehad en daar zijn ook weer wat spanningen bij komen kijken.
Samen met m'n moeder zorgen wij voor de verspreiding van de ochtendkrant en de middagkrant.
Mijn moeder is ziek geweest en heeft daardoor ook nog een week in het ziekenhuis gelegen.
Doordat m'n moeder ziek is geweest, zijn er een heleboel dingen op mijn schouders terecht gekomen.
Nu moest ik in m'n eentje zorgen dat de verspreiding van de kranten in goede banen geleid werd.
Ik vind dat ook helemaal niet zo erg, maar wel dat de PDS klachten behoorlijk gaan opspelen.
Intussen is m'n moeder wel enigszins opgeknapt, maar toch is ze ook nog niet helemaal beter en nu moet ik aankomende week zelf voor een kleine ingreep naar het ziekenhuis en daardoor kan ik m'n moeder een paar dagen niet helpen.
Normaal zou ik daar geen problemen mee hebben, maar ja in dit geval zie ik dat nu toch wel even anders en is er niks wat ik daaraan kan doen.
Maar goed, doordat mijn buik nu zo lekker aan het vervelen is en hij ook behoorlijk pijn doet, merk ik dat ik steeds minder kan hebben op het moment.
Als ik naar bed ga, dan duurt het meestal eventje voordat ik in slaap val en de rest van de nacht slaap ik heel onrustig jammer genoeg.
Ook wilde ik vandaag (zondag 27 maart) lekker uitslapen, maar helaas ging deze vlieger niet op.
Ik werd wakker en mijn buik deed zo'n pijn dat het gewoon door trok naar mijn rug en daardoor kon gewoon niet meer in bed blijven liggen.
Ik weet niet of meerdere mensen dit hebben, maar het is echt super vervelend.
Je hebt nog slaap en je wilt dus ook nog wel verder slapen, maar door die vervelende pijn in je buik gaat dat niet meer lukken.
Ook is het nog eens zo dat dit weekend de klok een uur vooruit is gegaan en dat kan ik als een voordeel zien of als een nadeel.
Als ik kijk naar de wintertijd, dan zou ik al om 5 uur uit m'n bed gekomen zijn en als ik nu kijk naar de zomertijd, dan ben ik gewoon om 6 uur uit m'n bed gekomen.
Wat is nu het nadeel en wat is nu het voordeel?
Nadeel is als het nog wintertijd zou zijn, dan zou ik dus wel heel vroeg uit m'n bed gekomen zijn.
Voordeel is dat de zomertijd is ingegaan en ben ik dus om 6 uur uit m'n bed gekomen en dat is dan nog wel vroeg, maar toch scheelt het weer een uurtje.
Om terug te komen op mijn PDS klachten.
Van de week was het bij mij ook ook nog eens als ik uit bed kwam, dan moest mijn buik op gang komen en gingen ze behoorlijk tekeer en daardoor had ik er ook weer heel veel last van.
Na het werk van de kranten kwam ik thuis en dan deed ik weer een beetje eten en ging dan naar m'n bed.
Als ik dan weer rond de middag uit bed kwam, dan leek het wel alsof m'n buik weer wat minder pijn deed. Jammer genoeg was dat dan ook maar voor even, want als ik dan weer in beweging kwam om dingen te gaan doen die ik moest doen, dan kwam de pijn weer lekker opzetten.
Hoe verder de dag vorderde hoe meer pijn ik ging krijgen en dan 's avond was het dan helemaal erg.
Het is ook nog eens zo dat ik de afgelopen week heel erg moe ben en dus nog sneller moe en erger.
Ik ging dan ook vroeg naar bed in de avond om de volgende dag weer enigszins weer een beetje fit te zijn, maar als je vraag wat doe je nu tegen die klachten?
Dan zeg ik gewoon dat ik niet zo heel veel doe tegen die klachten.
Ik kan er ook niet zo heel veel tegen doen als alleen maar zorgen dat ik rustig blijf en mezelf niet te veel frustreer met het feit dat ik zoveel pijn heb.
Als ik mezelf zou frustreren omdat ik zoveel klachten heb, dan zouden de klachten alleen nog maar erger worden en dan ben nog een stapje verder van huis.
Het valt niet meer om met pijn rond te lopen en dat er nog meer andere klachten bij komen kijken, maar het heeft totaal geen zin om je daar druk over te maken.
Buiten de klachten van pijn en vermoeidheid, heb ik ook heel veel last van gasvorming en winderigheid en dat wordt bij mij dan ook weer veroorzaakt door de spanningen.
Mijn stoelgang is onregelmatig en daardoor moet ik soms vaker op een dag of het gaat heel moeilijk om naar de wc te gaan.
In ieder geval probeer ik hier wel een beetje rekening mee te houden als het om eten gaat, want als je nu ook nog eens dingen gaat eten die de gasvorming een extra duwtje geeft dan krijg je nog meer gasvorming en wordt de winderigheid ook erger.
Ook wat betreft de stoelgang probeer ik rekening te houden door te kijken wat ik eet en waardoor het een beetje stimulerend werkt.
Met al deze klachten moet ik gewoon rekening houden door gewoon pas op de plaats te maken en door niet te veel te willen.
Ok ik kan niet een hele dag lekker actief bezig zijn, maar in plaats daarvan moet ik gewoon vaker mijn rust pakken en dan maar proberen te genieten van de dingen die ik op dit moment nog wel kan.
Misschien denk je nu wat een slap gelul allemaal, maar zo kan ik wel laten zien hoe ik nu om ga met mijn PDS en weet je ook een beetje waar ik mee te kampen heb.
Voor sommige mensen is het fijn als ze herkenbare dingen lezen en daardoor stelt het ze een beetje gerust en ontspannen ze zich misschien weer iets makkelijker.
Mijn doel is ook om mensen een beetje te helpen en dat doe ik met liefde en plezier.
Het is gewoon fijn als je er niet helemaal alleen voor staat en dat je ziet dat er meerdere mensen zijn die het zelfde doormaken als jij zelf.
In deze maatschappij wordt je al snel een beetje aan je lot over gelaten en krijg je al gauw het gevoel dat je er alleen voor staat en dat is best jammer.
Heb je vragen of wil je je ervaringen met me delen, dan kan dat altijd.
Je kunt je vragen en of je ervaringen mailen naar info@alandavis.nl
Voor meer informatie ga dan www.pdsb.nl
Ik kan niet echt zeggen waardoor ik de afgelopen week behoorlijk last van mijn buik heb, maar ik kan er wel een beetje naar gissen.
De laatste tijd heb ik het behoorlijk druk gehad en daar zijn ook weer wat spanningen bij komen kijken.
Samen met m'n moeder zorgen wij voor de verspreiding van de ochtendkrant en de middagkrant.
Mijn moeder is ziek geweest en heeft daardoor ook nog een week in het ziekenhuis gelegen.
Doordat m'n moeder ziek is geweest, zijn er een heleboel dingen op mijn schouders terecht gekomen.
Nu moest ik in m'n eentje zorgen dat de verspreiding van de kranten in goede banen geleid werd.
Ik vind dat ook helemaal niet zo erg, maar wel dat de PDS klachten behoorlijk gaan opspelen.
Intussen is m'n moeder wel enigszins opgeknapt, maar toch is ze ook nog niet helemaal beter en nu moet ik aankomende week zelf voor een kleine ingreep naar het ziekenhuis en daardoor kan ik m'n moeder een paar dagen niet helpen.
Normaal zou ik daar geen problemen mee hebben, maar ja in dit geval zie ik dat nu toch wel even anders en is er niks wat ik daaraan kan doen.
Maar goed, doordat mijn buik nu zo lekker aan het vervelen is en hij ook behoorlijk pijn doet, merk ik dat ik steeds minder kan hebben op het moment.
Als ik naar bed ga, dan duurt het meestal eventje voordat ik in slaap val en de rest van de nacht slaap ik heel onrustig jammer genoeg.
Ook wilde ik vandaag (zondag 27 maart) lekker uitslapen, maar helaas ging deze vlieger niet op.
Ik werd wakker en mijn buik deed zo'n pijn dat het gewoon door trok naar mijn rug en daardoor kon gewoon niet meer in bed blijven liggen.
Ik weet niet of meerdere mensen dit hebben, maar het is echt super vervelend.
Je hebt nog slaap en je wilt dus ook nog wel verder slapen, maar door die vervelende pijn in je buik gaat dat niet meer lukken.
Ook is het nog eens zo dat dit weekend de klok een uur vooruit is gegaan en dat kan ik als een voordeel zien of als een nadeel.
Als ik kijk naar de wintertijd, dan zou ik al om 5 uur uit m'n bed gekomen zijn en als ik nu kijk naar de zomertijd, dan ben ik gewoon om 6 uur uit m'n bed gekomen.
Wat is nu het nadeel en wat is nu het voordeel?
Nadeel is als het nog wintertijd zou zijn, dan zou ik dus wel heel vroeg uit m'n bed gekomen zijn.
Voordeel is dat de zomertijd is ingegaan en ben ik dus om 6 uur uit m'n bed gekomen en dat is dan nog wel vroeg, maar toch scheelt het weer een uurtje.
Om terug te komen op mijn PDS klachten.
Van de week was het bij mij ook ook nog eens als ik uit bed kwam, dan moest mijn buik op gang komen en gingen ze behoorlijk tekeer en daardoor had ik er ook weer heel veel last van.
Na het werk van de kranten kwam ik thuis en dan deed ik weer een beetje eten en ging dan naar m'n bed.
Als ik dan weer rond de middag uit bed kwam, dan leek het wel alsof m'n buik weer wat minder pijn deed. Jammer genoeg was dat dan ook maar voor even, want als ik dan weer in beweging kwam om dingen te gaan doen die ik moest doen, dan kwam de pijn weer lekker opzetten.
Hoe verder de dag vorderde hoe meer pijn ik ging krijgen en dan 's avond was het dan helemaal erg.
Het is ook nog eens zo dat ik de afgelopen week heel erg moe ben en dus nog sneller moe en erger.
Ik ging dan ook vroeg naar bed in de avond om de volgende dag weer enigszins weer een beetje fit te zijn, maar als je vraag wat doe je nu tegen die klachten?
Dan zeg ik gewoon dat ik niet zo heel veel doe tegen die klachten.
Ik kan er ook niet zo heel veel tegen doen als alleen maar zorgen dat ik rustig blijf en mezelf niet te veel frustreer met het feit dat ik zoveel pijn heb.
Als ik mezelf zou frustreren omdat ik zoveel klachten heb, dan zouden de klachten alleen nog maar erger worden en dan ben nog een stapje verder van huis.
Het valt niet meer om met pijn rond te lopen en dat er nog meer andere klachten bij komen kijken, maar het heeft totaal geen zin om je daar druk over te maken.
Buiten de klachten van pijn en vermoeidheid, heb ik ook heel veel last van gasvorming en winderigheid en dat wordt bij mij dan ook weer veroorzaakt door de spanningen.
Mijn stoelgang is onregelmatig en daardoor moet ik soms vaker op een dag of het gaat heel moeilijk om naar de wc te gaan.
In ieder geval probeer ik hier wel een beetje rekening mee te houden als het om eten gaat, want als je nu ook nog eens dingen gaat eten die de gasvorming een extra duwtje geeft dan krijg je nog meer gasvorming en wordt de winderigheid ook erger.
Ook wat betreft de stoelgang probeer ik rekening te houden door te kijken wat ik eet en waardoor het een beetje stimulerend werkt.
Met al deze klachten moet ik gewoon rekening houden door gewoon pas op de plaats te maken en door niet te veel te willen.
Ok ik kan niet een hele dag lekker actief bezig zijn, maar in plaats daarvan moet ik gewoon vaker mijn rust pakken en dan maar proberen te genieten van de dingen die ik op dit moment nog wel kan.
Misschien denk je nu wat een slap gelul allemaal, maar zo kan ik wel laten zien hoe ik nu om ga met mijn PDS en weet je ook een beetje waar ik mee te kampen heb.
Voor sommige mensen is het fijn als ze herkenbare dingen lezen en daardoor stelt het ze een beetje gerust en ontspannen ze zich misschien weer iets makkelijker.
Mijn doel is ook om mensen een beetje te helpen en dat doe ik met liefde en plezier.
Het is gewoon fijn als je er niet helemaal alleen voor staat en dat je ziet dat er meerdere mensen zijn die het zelfde doormaken als jij zelf.
In deze maatschappij wordt je al snel een beetje aan je lot over gelaten en krijg je al gauw het gevoel dat je er alleen voor staat en dat is best jammer.
Heb je vragen of wil je je ervaringen met me delen, dan kan dat altijd.
Je kunt je vragen en of je ervaringen mailen naar info@alandavis.nl
Voor meer informatie ga dan www.pdsb.nl
woensdag 23 maart 2011
PDS, chronische ziekte of handicap?
Heb je je wel eens afgevraagd wat PDS nu eigenlijk is?
Is PDS nu een chronische ziekte, een handicap of gewoon een chronische stoornis?
Dit is een vraag wat best wel eens wat verwarring met zich mee brengt, want de een vind het een ziekte en de andere vind het gewoon een chronische stoornis.
Nou om eerlijk te zijn vind ik het van alles wat hebben, want PDS is iets chronisch en ik vind het een ziekte waar je het de rest van je leven mee moet doen.
Dat PDS iets chronisch is, daar zijn we het over het algemeen wel over eens.
Nu komt het volgende, vind ook iedereen dat PDS een ziekte is?
Als je deze vraag nu aan een arts zou vragen, dan zijn er een aantal artsen die vinden dat het een chronische ziekte is en dan zijn er nog artsen die vinden dat het geen ziekte is.
Hierin zijn de meningen dus nogal behoorlijk verdeeld en dat is best jammer, want het zou fijn zijn als hierin toch wat meer overeenstemming in zou zijn.
Toen bij mij de diagnose PDS werd vast gesteld zei de arts tegen mij dat het geen ziekte was en daarop vroeg ik hem wat het dan wel was?
Om eerlijk te zijn kon de arts daar nu niet echt een duidelijk antwoord op geven, want het enige wat de arts zei was dat het gewoon alleen maar gevoelige darmenen zijn.
Dus ik heb hem nog maar eens de vraag gesteld en nogmaals kwam er niet echt een antwoord uit wat duidelijkheid verschafte.
Hij zei tegen mij gewoon je moet er maar mee leren leven en hoe je dat doet dat weet ik ook niet, maar het is niet ernstig en het kan geen kwaad.
Nou ja als je dit dan zo leest, denk ik bij mezelf waarom hij dit niet als een ziekte wil zien en waar zou hij PDS dan onder plaatsen?
Nou in ieder geval vind ik dat PDS een chronische ziekte is en wat uiteindelijk toch in meer of mindere mate een handicap is voor de persoon in kwestie.
Als we nu eens gaan kijken naar PDS, dan weet je dat het om een chronische darmstoornis gaat.
Oke dit is iets waar we niet om heen kunnen en het is iets waar we het allemaal over eens kunnen zijn.
Als ik denk aan chronisch, dan denk ik al gauw aan iemand die ziek is of gewoon een ziekte.
De ziekte van Crohn is ook iets chronisch, en de ziekte van Crohn wordt wel als een ziekte gezien.
Dus waarom wordt PDS niet altijd als een ziekte gezien?
Ook de overheid ziet PDS niet als een erkende ziekte, maar ze weten wel dat het grote impact heeft op de gezondheid van met mensen met PDS.
Als het mij ligt, dan zou ik toch willen dat de overheid PDS als een erkende ziekte merkte.
Dit is iets wat ik wil, omdat het hoogstwaarschijnlijk een hoop dingen een stuk makkelijker maakt.
Als het erkend is, dan zullen een hoop instanties daar ook een stuk makkelijk mee om gaan en hoef je als persoon een minder hard gevecht te leveren.
PDS is iets chronische en daar kom je meestal achter als je het hebt en dan komen er andere dingen bij kijken, zoals de beperkingen waar je tegen aan loopt.
Dus nogmaals ik vind PDS gewoon een chronische ziekte waar je je hele leven mee moet doen en waar je elke dag in je leven mee geconfronteerd wordt.
Ook vind ik PDS een soort van handicap en waarom vraag je je dan af.
Om de volgende redenen vind ik PDS ook een soort van handicap:
Op het moment dat je PDS hebt ,kom je erachter dat je lang niet alles meer kunt of niet zo goed meer kunt door de klachten die PDS met zich meebrengt.
Meet heel veel dingen moet ineens rekening gaan houden waar je in eerste instantie niet eens zo erg bij stil stond, omdat je er niet bij stil hoefde te staan.
Kijken we naar werken of een baan, dan zul je al gauw zien dat je ook daar heel erg veel rekening moet houden met je PDS.
Je heb in de ochtend over het algemeen meer tijd nodig om op gang te komen en dat beïnvloed weer de tijd dat je aanwezig moet zijn op je werk of gewoon de rest van je dag.
Zo kan ik nog wel even doorgaan met wat redenen opnoemen, maar de rest van de redenen kan je zelf denk ik ook wel invullen.
Als je dit nu allemaal zo eens bekijkt, dan heb je toch een behoorlijke beperking in je leven.
Om maar even een simpel voorbeeld te noemen, iemand die in een rolstoel zit zal waarschijnlijk niet kunnen lopen en is dus ook beperkt in zijn leven en heeft het label gehandicapt.
Nou zo ziek ik dit nu ook een beetje van PDS, want door je beperkingen die je in je dagelijks leven hebt daardoor, ben je dus ook min of meer gehandicapt.
In hoeverre iemand beperkt is hangt natuurlijk van de klachten af en is aan de hand daarvan de handicap groot of klein.
Misschien drijf ik hierin nu een beetje door, maar ik bedoel maar te zeggen dat deze 3 dingen toch wel enigszins aan elkaar verbonden zijn.
Omdat ik PDS heb, voel ik me nou niet direct gehandicapt, maar ik heb zo af en toe toch wel behoorlijk last van de beperkingen waar ik tegen aan loop.
Dus zoals ik het zie is PDS gewoon een chronische ziekte en daarom zou ik het graag zien dat de overheid dit ook zo gaat zien.
Waneer dit gebeurd, dan zal het voor een ieder van ons een stuk makkelijk worden met instanties waar je mee te maken krijgt door bijvoorbeeld werk en het maakt het ook een stuk makkelijker voor de zorg verzekeringen.
Als ik een manier weet om de overheid te overtuigen om PDS als een ziekte te erkennen, dan zal ik het zeker niet laten om het te doen.
Voor meer informatie over PDS, ga dan naar www.pdsb.nl
Is PDS nu een chronische ziekte, een handicap of gewoon een chronische stoornis?
Dit is een vraag wat best wel eens wat verwarring met zich mee brengt, want de een vind het een ziekte en de andere vind het gewoon een chronische stoornis.
Nou om eerlijk te zijn vind ik het van alles wat hebben, want PDS is iets chronisch en ik vind het een ziekte waar je het de rest van je leven mee moet doen.
Dat PDS iets chronisch is, daar zijn we het over het algemeen wel over eens.
Nu komt het volgende, vind ook iedereen dat PDS een ziekte is?
Als je deze vraag nu aan een arts zou vragen, dan zijn er een aantal artsen die vinden dat het een chronische ziekte is en dan zijn er nog artsen die vinden dat het geen ziekte is.
Hierin zijn de meningen dus nogal behoorlijk verdeeld en dat is best jammer, want het zou fijn zijn als hierin toch wat meer overeenstemming in zou zijn.
Toen bij mij de diagnose PDS werd vast gesteld zei de arts tegen mij dat het geen ziekte was en daarop vroeg ik hem wat het dan wel was?
Om eerlijk te zijn kon de arts daar nu niet echt een duidelijk antwoord op geven, want het enige wat de arts zei was dat het gewoon alleen maar gevoelige darmenen zijn.
Dus ik heb hem nog maar eens de vraag gesteld en nogmaals kwam er niet echt een antwoord uit wat duidelijkheid verschafte.
Hij zei tegen mij gewoon je moet er maar mee leren leven en hoe je dat doet dat weet ik ook niet, maar het is niet ernstig en het kan geen kwaad.
Nou ja als je dit dan zo leest, denk ik bij mezelf waarom hij dit niet als een ziekte wil zien en waar zou hij PDS dan onder plaatsen?
Nou in ieder geval vind ik dat PDS een chronische ziekte is en wat uiteindelijk toch in meer of mindere mate een handicap is voor de persoon in kwestie.
Als we nu eens gaan kijken naar PDS, dan weet je dat het om een chronische darmstoornis gaat.
Oke dit is iets waar we niet om heen kunnen en het is iets waar we het allemaal over eens kunnen zijn.
Als ik denk aan chronisch, dan denk ik al gauw aan iemand die ziek is of gewoon een ziekte.
De ziekte van Crohn is ook iets chronisch, en de ziekte van Crohn wordt wel als een ziekte gezien.
Dus waarom wordt PDS niet altijd als een ziekte gezien?
Ook de overheid ziet PDS niet als een erkende ziekte, maar ze weten wel dat het grote impact heeft op de gezondheid van met mensen met PDS.
Als het mij ligt, dan zou ik toch willen dat de overheid PDS als een erkende ziekte merkte.
Dit is iets wat ik wil, omdat het hoogstwaarschijnlijk een hoop dingen een stuk makkelijker maakt.
Als het erkend is, dan zullen een hoop instanties daar ook een stuk makkelijk mee om gaan en hoef je als persoon een minder hard gevecht te leveren.
PDS is iets chronische en daar kom je meestal achter als je het hebt en dan komen er andere dingen bij kijken, zoals de beperkingen waar je tegen aan loopt.
Dus nogmaals ik vind PDS gewoon een chronische ziekte waar je je hele leven mee moet doen en waar je elke dag in je leven mee geconfronteerd wordt.
Ook vind ik PDS een soort van handicap en waarom vraag je je dan af.
Om de volgende redenen vind ik PDS ook een soort van handicap:
Op het moment dat je PDS hebt ,kom je erachter dat je lang niet alles meer kunt of niet zo goed meer kunt door de klachten die PDS met zich meebrengt.
Meet heel veel dingen moet ineens rekening gaan houden waar je in eerste instantie niet eens zo erg bij stil stond, omdat je er niet bij stil hoefde te staan.
Kijken we naar werken of een baan, dan zul je al gauw zien dat je ook daar heel erg veel rekening moet houden met je PDS.
Je heb in de ochtend over het algemeen meer tijd nodig om op gang te komen en dat beïnvloed weer de tijd dat je aanwezig moet zijn op je werk of gewoon de rest van je dag.
Zo kan ik nog wel even doorgaan met wat redenen opnoemen, maar de rest van de redenen kan je zelf denk ik ook wel invullen.
Als je dit nu allemaal zo eens bekijkt, dan heb je toch een behoorlijke beperking in je leven.
Om maar even een simpel voorbeeld te noemen, iemand die in een rolstoel zit zal waarschijnlijk niet kunnen lopen en is dus ook beperkt in zijn leven en heeft het label gehandicapt.
Nou zo ziek ik dit nu ook een beetje van PDS, want door je beperkingen die je in je dagelijks leven hebt daardoor, ben je dus ook min of meer gehandicapt.
In hoeverre iemand beperkt is hangt natuurlijk van de klachten af en is aan de hand daarvan de handicap groot of klein.
Misschien drijf ik hierin nu een beetje door, maar ik bedoel maar te zeggen dat deze 3 dingen toch wel enigszins aan elkaar verbonden zijn.
Omdat ik PDS heb, voel ik me nou niet direct gehandicapt, maar ik heb zo af en toe toch wel behoorlijk last van de beperkingen waar ik tegen aan loop.
Dus zoals ik het zie is PDS gewoon een chronische ziekte en daarom zou ik het graag zien dat de overheid dit ook zo gaat zien.
Waneer dit gebeurd, dan zal het voor een ieder van ons een stuk makkelijk worden met instanties waar je mee te maken krijgt door bijvoorbeeld werk en het maakt het ook een stuk makkelijker voor de zorg verzekeringen.
Als ik een manier weet om de overheid te overtuigen om PDS als een ziekte te erkennen, dan zal ik het zeker niet laten om het te doen.
Voor meer informatie over PDS, ga dan naar www.pdsb.nl
dinsdag 22 maart 2011
Scheel kijken.
Vroeger als kind keek ik behoorlijk scheel en dat was soms erg vervelend.
Mensen gaan vragen stellen of ik werd behoorlijk gepest door andere kinderen.
Pas rond mijn 10e jaar werd er gezegd dat ik mijn ogen kon laten corrigeren en dat ik dan weer mooie rechte ogen had.
Nou dat vond ik toen de tijd heel erg goed nieuws want dan zou ik er tenminste weer een beetje fatsoenlijk bijlopen zonder dat andere mensen in de gaten hadden dat ik iets aan m'n ogen had.
Als ik recht vooruit wilde kijken, dan moest ik mijn hoofd altijd een beetje scheef houden en dat viel bij heel veel mensen op.
Ik moest mijn hoof een klein beetje naar links draaien wilde ik zien wat er voor mij gebeurde.
Allebei m'n ogen keken naar binnen toe en dat is natuurlijk geen gezicht en daardoor moest ik mijn hoofd een beetje naar links draaien, want ik kijk eigenlijk alleen maar met m'n linker oog.
En nu vraag je je af en hoe zit dat dan met het rechter oog?
Met mijn rechter oog zie ik eigenlijk helemaal niks, alleen maar licht en donker.
Met mijn linker oog zie ik zo'n 30% en dat is voor mij goed genoeg, maar voor iemand die goed kan kijken lijkt dit heel erg weinig.
Ik heb er zelf niet zoveel last van, want in eerste instantie zul je aan mij ook niet merken dat ik een visuele handicap heb. Mijn hele leven loop ik er al mee rond en dus heb ik er gewoon mee leren om gaan en ik weet natuurlijk niet beter dan dat het bij mij zo is.
Nou ja ze hebben dus toen ik 10 jaar was mijn ogen recht gezet en dat was natuurlijk een hele belevenis voor mij, want voor het eerst zou ik mijn hoofd recht kunnen houden terwijl ik recht voor me uit kon kijken.
Nu ben ik 34 en in de loop der jaren is mijn rechter oog weer een weg gaan trekken.
Het rechter oog is bij mij ook een lui oog en daardoor doet hij maar heel weinig of helemaal niks, daarom is een van de oogspieren en een beetje verslapt.
Om precies te zijn trekt mijn rechter oog nu naar buiten toe, dus hij trekt naar rechts toe.
Doordat hij weer weg getrokken is, krijg ik wel eens vragen van mensen, hoe moet ik je nu aankijken.
Voor heel veel mensen is dat schijnbaar heel moeilijk en daarom is ook wel eens de vraag, naar welk oog moet ik kijken.
Aan de ene kant vind ik dat niet erg, maar soms vind ik het toch ook wel eens vervelend en daarom had ik pas geleden aan de oogarts gevraagd of dat weer te verhelpen is.
Volgens hem moest dat dus weer eens even bekeken worden en daardoor moesten er weer metingen gedaan worden en dat heeft de assistente van de oogarts ook gedaan.
Vandaar uit ben ik door gestuurd naar het oogziekenhuis in Rotterdam en daar ben ik pas geleden dus geweest, waar ze weer wat metingen hebben gedaan.
In juni moet ik weer naar het oogziekenhuis en dan wordt er nog een keer gekeken en dan wordt er een datum geprikt voor voor de operatie.
Aan de ene kant zie ik het wel zitten, maar aan de andere kant vind ik het toch wel weer een beetje eng en spannend om het te laten doen.
Als ik het laat doen, dan kan ik mezelf ook weer met beide ogen aankijken in de spiegel en dat zou ik toch ook wel weer heel fijn vinden.
Bij de operatie heb ik de keus om helemaal onder narcose te gaan of dat ik plaatselijk verdoofd word.
Nu denk ik dat ik gewoon onder narcose ga, want ik denk niet dat ik het vol houd als ze aan m'n oog zitten te wriemelen. Ik heb ook begrepen dat de kans dat ik onder narcose ga, veel groter is dan dat ik plaatselijk verdoofd word.
Dit omdat ze al een keer eerder mijn ogen recht gezet hebben en daardoor kan het wel eens iets langer duren de ingreep. Ze moeten dan kijken waar mijn spieren vast gezet zijn en dan moeten ze ook weer kijken waar ze hem opnieuw gaan vast zetten.
Toen ze me geopereerd hebben op m'n 10e, toen weet ik nog wel dat ik heel veel last had van mijn ogen en dat ik het gevoel had alsof er stukken glas langs mijn ogen gestoken waren.
Erg prettig vond ik het toen niet, maar het resultaat maakte weer een heleboel goed.
Ik hoop dus dat als ze de ingreep doen, dat ik niet zo'n last van mijn ogen zal hebben.
Ik weet ook niet hoe andere mensen dit ervaren of ervaren hebben, dat zou ik best wel eens willen weten hoe een ander dit ervaart of ervaren heeft.
Verder heb ik ook nog eens Prikkelbare Darm Syndroom en ik hoop dat ik daar ook niet zo'n last van ga krijgen voor de operatie, maar goed dat zullen we dan tegen die tijd dan wel zien.
Wie dan leeft wie dan zorgt zeg ik dan maar.
Mensen gaan vragen stellen of ik werd behoorlijk gepest door andere kinderen.
Pas rond mijn 10e jaar werd er gezegd dat ik mijn ogen kon laten corrigeren en dat ik dan weer mooie rechte ogen had.
Nou dat vond ik toen de tijd heel erg goed nieuws want dan zou ik er tenminste weer een beetje fatsoenlijk bijlopen zonder dat andere mensen in de gaten hadden dat ik iets aan m'n ogen had.
Als ik recht vooruit wilde kijken, dan moest ik mijn hoofd altijd een beetje scheef houden en dat viel bij heel veel mensen op.
Ik moest mijn hoof een klein beetje naar links draaien wilde ik zien wat er voor mij gebeurde.
Allebei m'n ogen keken naar binnen toe en dat is natuurlijk geen gezicht en daardoor moest ik mijn hoofd een beetje naar links draaien, want ik kijk eigenlijk alleen maar met m'n linker oog.
En nu vraag je je af en hoe zit dat dan met het rechter oog?
Met mijn rechter oog zie ik eigenlijk helemaal niks, alleen maar licht en donker.
Met mijn linker oog zie ik zo'n 30% en dat is voor mij goed genoeg, maar voor iemand die goed kan kijken lijkt dit heel erg weinig.
Ik heb er zelf niet zoveel last van, want in eerste instantie zul je aan mij ook niet merken dat ik een visuele handicap heb. Mijn hele leven loop ik er al mee rond en dus heb ik er gewoon mee leren om gaan en ik weet natuurlijk niet beter dan dat het bij mij zo is.
Nou ja ze hebben dus toen ik 10 jaar was mijn ogen recht gezet en dat was natuurlijk een hele belevenis voor mij, want voor het eerst zou ik mijn hoofd recht kunnen houden terwijl ik recht voor me uit kon kijken.
Nu ben ik 34 en in de loop der jaren is mijn rechter oog weer een weg gaan trekken.
Het rechter oog is bij mij ook een lui oog en daardoor doet hij maar heel weinig of helemaal niks, daarom is een van de oogspieren en een beetje verslapt.
Om precies te zijn trekt mijn rechter oog nu naar buiten toe, dus hij trekt naar rechts toe.
Doordat hij weer weg getrokken is, krijg ik wel eens vragen van mensen, hoe moet ik je nu aankijken.
Voor heel veel mensen is dat schijnbaar heel moeilijk en daarom is ook wel eens de vraag, naar welk oog moet ik kijken.
Aan de ene kant vind ik dat niet erg, maar soms vind ik het toch ook wel eens vervelend en daarom had ik pas geleden aan de oogarts gevraagd of dat weer te verhelpen is.
Volgens hem moest dat dus weer eens even bekeken worden en daardoor moesten er weer metingen gedaan worden en dat heeft de assistente van de oogarts ook gedaan.
Vandaar uit ben ik door gestuurd naar het oogziekenhuis in Rotterdam en daar ben ik pas geleden dus geweest, waar ze weer wat metingen hebben gedaan.
In juni moet ik weer naar het oogziekenhuis en dan wordt er nog een keer gekeken en dan wordt er een datum geprikt voor voor de operatie.
Aan de ene kant zie ik het wel zitten, maar aan de andere kant vind ik het toch wel weer een beetje eng en spannend om het te laten doen.
Als ik het laat doen, dan kan ik mezelf ook weer met beide ogen aankijken in de spiegel en dat zou ik toch ook wel weer heel fijn vinden.
Bij de operatie heb ik de keus om helemaal onder narcose te gaan of dat ik plaatselijk verdoofd word.
Nu denk ik dat ik gewoon onder narcose ga, want ik denk niet dat ik het vol houd als ze aan m'n oog zitten te wriemelen. Ik heb ook begrepen dat de kans dat ik onder narcose ga, veel groter is dan dat ik plaatselijk verdoofd word.
Dit omdat ze al een keer eerder mijn ogen recht gezet hebben en daardoor kan het wel eens iets langer duren de ingreep. Ze moeten dan kijken waar mijn spieren vast gezet zijn en dan moeten ze ook weer kijken waar ze hem opnieuw gaan vast zetten.
Toen ze me geopereerd hebben op m'n 10e, toen weet ik nog wel dat ik heel veel last had van mijn ogen en dat ik het gevoel had alsof er stukken glas langs mijn ogen gestoken waren.
Erg prettig vond ik het toen niet, maar het resultaat maakte weer een heleboel goed.
Ik hoop dus dat als ze de ingreep doen, dat ik niet zo'n last van mijn ogen zal hebben.
Ik weet ook niet hoe andere mensen dit ervaren of ervaren hebben, dat zou ik best wel eens willen weten hoe een ander dit ervaart of ervaren heeft.
Verder heb ik ook nog eens Prikkelbare Darm Syndroom en ik hoop dat ik daar ook niet zo'n last van ga krijgen voor de operatie, maar goed dat zullen we dan tegen die tijd dan wel zien.
Wie dan leeft wie dan zorgt zeg ik dan maar.
maandag 21 maart 2011
Werk en PDS
Werk en PDS dat kan voor sommige mensen heel goed en voor sommige mensen weer wat minder.
De mate waarin iemand kan werken met PDS, heeft te maken met hoe erg de klachten zijn van iemand.
Hoe dan ook het blijft in zeker zin altijd lastig om te werken als je PDS hebt.
Het is in ieder geval mogelijk om met PDS te werken en in welke mate dat is, dat is voor een ieder om dat zelf te bepalen. Want iedere persoon is weer anders en bij een ieder zijn de klachten van PDS ook weer verschillend.
Er zijn mensen die kunnen praktisch fulltime werken, hoewel dat ook niet altijd mee valt voor die personen, want aan het einde van de dag zijn ze toch wel heel erg moe.
Want zelfs als je werkt, zul je altijd wel last hebben van je klachten en dan heeft het ook wel een beetje te maken met wat voor werk iemand doet om het fulltime vol te houden.
Dan heb je de mensen die niet fulltime aan de slag kunnen, maar die wel parttime kunnen werken.
De aantal uren die iemand dan kan werken hangt ook weer af van hoe erg de klachten zijn en hoeveel je kunt hebben.
Als ik nu mezelf weer eens even als onderwerp pak, want dat is voor mij het makkelijkste.
Er zijn bij momenten geweest dat ik fulltime kon werken en dat heb ik toen die tijd ook gewoon gedaan.
Niet te min dat ik af en toe last van mijn buik had of dat ik dagen had waarin m'n buik behoorlijk aan het vervelen was of dat ik soms behoorlijk moe was.
Ik ga even terug naar het moment dat ik als fietsenmaker aan het werk was en dit is rond 1998 geweest, het kan ook zijn dat dit een een jaar eerder is geweest.
Maar goed ik werkte in die tijd als fietsenmaker en dat vond ik heel erg leuk om te doen.
Je bent bezig met mensen, je adviseert ze en je beantwoord hun vragen en je repareert hun fiets of bromfiets/snorfiets.
Ik maakte uren van 9:00 tot 17:30 en dat 5 dagen in de week en zolang het rustig was, dan kon in de dingen lekker op m'n gemak doen en dat was dan ook wel weer heel prettig voor mijn buik.
Soms had je ook van die dagen dat had je het hartstikke druk en dan had bijna niet de kans om even rustig te gaan zitten of om gewoon wat rustiger aan te doen.
In ieder geval als het dan heel erg druk was op een dag, dan kon mijn buik wel eens heel erg in de weg gaan zitten, doordat hij pijn ging doen en dat ik daar soms ook behoorlijke gasvorming bij kon krijgen.
De pijn kon ik soms een beetje verbijten en soms had ik daar heel erg veel moeite mee en dat is dan wel heel lastig als je dan niet rustig aan kan doen.
Bij de gasvorming waar ik dan last van kreeg, dan gebeurde het vaak dat ik heel erg winderig werd en dan zal er jammer genoeg ook een heel vervelend luchtje aan.
Erg vervelend en heel erg genant als je met klanten bezig bent en daar word je nou niet echt vrolijk van.
Om even een voorbeeld te noemen, er kwam een keer een man binnen en die vroeg of z'n band van zijn fiets gemaakt kon worden en of hij daar dan op kon wachten.
Mijn baas toen der tijd zei dat het geen probleem was en vroeg of ik dat dan even wilde doen.
Nou ik begin met het repareren van de fietsband van de klant en bij deze werkzaamheden moest ik door mijn knieën en op het moment als ik dan door mijn knieën ging, dan kon ik mijn wind niet meer ophouden en ontsnapte hij gewoon.
Op het moment dat die wind ontsnapte, kwam de klant net op dat moment even bij me staan om te kijken en dan hoorde ik hem als snuiven omdat mijn wind behoorlijk stonk op dat moment.
Ik durfde op zo'n moment die man niet eens meer aan te kijken en de klant hield uit fatsoen gewoon zijn mond, maar ik kan je vertellen dat dit echt een zeer vervelende en onprettige situatie is.
Ik voelde me dan altijd zo opgelaten en zo onprettig, maar ik kon daar niet zo gauw wat aan doen.
Als de klant eenmaal de deur uit was, dan voelde ik me gauw weer wat beter en liet ik het maar weer gauw van me af glijden.
Nu achteraf kan ik erom lachen, maar ik zeg je bij deze dat ik het niet graag nog een keer mee zou willen maken omdat het me toen de tijd mijn zelfvertrouwen een flinke dauw heeft gegeven.
Met mijn baas, de eigenaar van de fietsenwinkel kon ik er gelukkig ook gewoon over praten en hij had gelukkig ook heel veel begrip voor.
Af en toe maakte hij er een lolletje van, want als ik weer eens een dag had waarbij ik heel erg winderig was en ook nog eens heel erg stonken, dan riep hij me wel eens en dan had hij gauw zelf een wind gelaten en dan zei hij altijd ik moest toch even tegengas geven.
Op zo'n moment kun je ermee lachen en dan zorgt er dan ook voor dat het de vervelende momenten iets deed verzachten.
Nadat ik gestopt ben als fietsenmaker, heb ik nooit meer fulltime kunnen werken.
Mijn klachten waren erger geworden en ik wilde nooit meer van die momenten hebben dat ik met klanten of collega's zou zitten en dat ik dan een dag zou hebben dat ik heel erg winderig zou zijn.
Ook als het om druk op me kwam te staan vanuit mijn werkgever of collega, dan ging mijn buik behoorlijk pijn doen en dat kon ik dan altijd maar eventjes aan.
Als dat langer als 2 dagen ging duren, dan werd de buikpijn steeds erger en uiteindelijk zat ik dan weer thuis in de ziektewet van de buikpijn en dat vond ik zelf helemaal niet prettig.
Op zo'n moment als ik dan thuis zat, dan kon ik wel eens van die momenten hebben dat ik me schuldig kon voelen tegen over de mensen van mijn werk, waardoor mijn zelfvertrouwen zakte.
Vandaag de dag werk ik nog steeds parttime bij de verspreiding van de krant en ook dit is niet echt ideaal, maar ik kan er tot nu toe nog gewoon mee omgaan en mee leven.
Ik heb de mazzel dat ik nu ook heel veilig zit qua werk, want het niet gaat om te werken, dan kan ik gewoon afzeggen zonder dat ik daar op afgerekend word.
Het feit dan ik gewoon af kan zeggen van mijn werk en dat ik daar heel flexibel in kan zijn is heel erg fijn en dat is voor mensen met PDS heel erg prettig en is eigenlijk een noodzaak.
Flexibiliteit in je werkzaamheden of bij je werkgever is gewoon een must als je PDS hebt en als je dat kunt krijgen ongeacht of je fulltime of parttime werkt, dan zit je heel erg goed.
Zelf heb ik al de nodige situaties meegemaakt als het om werk gaat en ik heb er mijn goede momenten gekend en ik heb er mijn vervelende momenten gekend.
PDS zal hoe dan ook in zekere zin altijd wel een gevecht zijn met jezelf en met de maatschappij en daar zul je altijd wel een beetje rekening mee moeten houden.
Wat ik met dit stuk wil zeggen is dat je heel erg naar jezelf moet kijken en heel goed naar je eigen lichaam moet luisteren.
Alleen jij bent degene die kan bepalen wat je wel en niet aan kan met je PDS klachten.
Ook alleen jij bent degene die kan weten wat je nodig hebt om te kunnen werken.
Soms zul je eerst moeten kijken hoeveel uur je aankan om te werken en op welke tijden je zelf het beste kunt werken. Veel PDS patiënten hebben in de ochtend veel tijd nodig, maar ook jij zelf weet hoeveel tijd je in de ochtend nodig hebt.
Het is voor ieder mens belangrijk dat ze wat te doen hebben overdag en dat ze het gevoel hebben dat ze nuttig bezig zijn, want alleen maar thuis zitten is nou ook niet echt leuk.
Als je werkt heb je toch wat contact met andere mensen en het is gewoon prettig om wat te doen te hebben, of het nu betaald is of dat het nu vrijwillig is.
Heb je PDS en wil je ervaringen van lotgenoten lezen of wil je jou ervaring graag delen met lotgenoten?
Ga dan naar de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging (PDSB) en word lid.
Als je lid bent van de PDSB, dan kun je op het ledenforum en daar kun je ervaringen van lotgenoten vragen of lezen en tevens kun je jou verhaal ook kwijt.
www.pdsb.nl
De mate waarin iemand kan werken met PDS, heeft te maken met hoe erg de klachten zijn van iemand.
Hoe dan ook het blijft in zeker zin altijd lastig om te werken als je PDS hebt.
Het is in ieder geval mogelijk om met PDS te werken en in welke mate dat is, dat is voor een ieder om dat zelf te bepalen. Want iedere persoon is weer anders en bij een ieder zijn de klachten van PDS ook weer verschillend.
Er zijn mensen die kunnen praktisch fulltime werken, hoewel dat ook niet altijd mee valt voor die personen, want aan het einde van de dag zijn ze toch wel heel erg moe.
Want zelfs als je werkt, zul je altijd wel last hebben van je klachten en dan heeft het ook wel een beetje te maken met wat voor werk iemand doet om het fulltime vol te houden.
Dan heb je de mensen die niet fulltime aan de slag kunnen, maar die wel parttime kunnen werken.
De aantal uren die iemand dan kan werken hangt ook weer af van hoe erg de klachten zijn en hoeveel je kunt hebben.
Als ik nu mezelf weer eens even als onderwerp pak, want dat is voor mij het makkelijkste.
Er zijn bij momenten geweest dat ik fulltime kon werken en dat heb ik toen die tijd ook gewoon gedaan.
Niet te min dat ik af en toe last van mijn buik had of dat ik dagen had waarin m'n buik behoorlijk aan het vervelen was of dat ik soms behoorlijk moe was.
Ik ga even terug naar het moment dat ik als fietsenmaker aan het werk was en dit is rond 1998 geweest, het kan ook zijn dat dit een een jaar eerder is geweest.
Maar goed ik werkte in die tijd als fietsenmaker en dat vond ik heel erg leuk om te doen.
Je bent bezig met mensen, je adviseert ze en je beantwoord hun vragen en je repareert hun fiets of bromfiets/snorfiets.
Ik maakte uren van 9:00 tot 17:30 en dat 5 dagen in de week en zolang het rustig was, dan kon in de dingen lekker op m'n gemak doen en dat was dan ook wel weer heel prettig voor mijn buik.
Soms had je ook van die dagen dat had je het hartstikke druk en dan had bijna niet de kans om even rustig te gaan zitten of om gewoon wat rustiger aan te doen.
In ieder geval als het dan heel erg druk was op een dag, dan kon mijn buik wel eens heel erg in de weg gaan zitten, doordat hij pijn ging doen en dat ik daar soms ook behoorlijke gasvorming bij kon krijgen.
De pijn kon ik soms een beetje verbijten en soms had ik daar heel erg veel moeite mee en dat is dan wel heel lastig als je dan niet rustig aan kan doen.
Bij de gasvorming waar ik dan last van kreeg, dan gebeurde het vaak dat ik heel erg winderig werd en dan zal er jammer genoeg ook een heel vervelend luchtje aan.
Erg vervelend en heel erg genant als je met klanten bezig bent en daar word je nou niet echt vrolijk van.
Om even een voorbeeld te noemen, er kwam een keer een man binnen en die vroeg of z'n band van zijn fiets gemaakt kon worden en of hij daar dan op kon wachten.
Mijn baas toen der tijd zei dat het geen probleem was en vroeg of ik dat dan even wilde doen.
Nou ik begin met het repareren van de fietsband van de klant en bij deze werkzaamheden moest ik door mijn knieën en op het moment als ik dan door mijn knieën ging, dan kon ik mijn wind niet meer ophouden en ontsnapte hij gewoon.
Op het moment dat die wind ontsnapte, kwam de klant net op dat moment even bij me staan om te kijken en dan hoorde ik hem als snuiven omdat mijn wind behoorlijk stonk op dat moment.
Ik durfde op zo'n moment die man niet eens meer aan te kijken en de klant hield uit fatsoen gewoon zijn mond, maar ik kan je vertellen dat dit echt een zeer vervelende en onprettige situatie is.
Ik voelde me dan altijd zo opgelaten en zo onprettig, maar ik kon daar niet zo gauw wat aan doen.
Als de klant eenmaal de deur uit was, dan voelde ik me gauw weer wat beter en liet ik het maar weer gauw van me af glijden.
Nu achteraf kan ik erom lachen, maar ik zeg je bij deze dat ik het niet graag nog een keer mee zou willen maken omdat het me toen de tijd mijn zelfvertrouwen een flinke dauw heeft gegeven.
Met mijn baas, de eigenaar van de fietsenwinkel kon ik er gelukkig ook gewoon over praten en hij had gelukkig ook heel veel begrip voor.
Af en toe maakte hij er een lolletje van, want als ik weer eens een dag had waarbij ik heel erg winderig was en ook nog eens heel erg stonken, dan riep hij me wel eens en dan had hij gauw zelf een wind gelaten en dan zei hij altijd ik moest toch even tegengas geven.
Op zo'n moment kun je ermee lachen en dan zorgt er dan ook voor dat het de vervelende momenten iets deed verzachten.
Nadat ik gestopt ben als fietsenmaker, heb ik nooit meer fulltime kunnen werken.
Mijn klachten waren erger geworden en ik wilde nooit meer van die momenten hebben dat ik met klanten of collega's zou zitten en dat ik dan een dag zou hebben dat ik heel erg winderig zou zijn.
Ook als het om druk op me kwam te staan vanuit mijn werkgever of collega, dan ging mijn buik behoorlijk pijn doen en dat kon ik dan altijd maar eventjes aan.
Als dat langer als 2 dagen ging duren, dan werd de buikpijn steeds erger en uiteindelijk zat ik dan weer thuis in de ziektewet van de buikpijn en dat vond ik zelf helemaal niet prettig.
Op zo'n moment als ik dan thuis zat, dan kon ik wel eens van die momenten hebben dat ik me schuldig kon voelen tegen over de mensen van mijn werk, waardoor mijn zelfvertrouwen zakte.
Vandaag de dag werk ik nog steeds parttime bij de verspreiding van de krant en ook dit is niet echt ideaal, maar ik kan er tot nu toe nog gewoon mee omgaan en mee leven.
Ik heb de mazzel dat ik nu ook heel veilig zit qua werk, want het niet gaat om te werken, dan kan ik gewoon afzeggen zonder dat ik daar op afgerekend word.
Het feit dan ik gewoon af kan zeggen van mijn werk en dat ik daar heel flexibel in kan zijn is heel erg fijn en dat is voor mensen met PDS heel erg prettig en is eigenlijk een noodzaak.
Flexibiliteit in je werkzaamheden of bij je werkgever is gewoon een must als je PDS hebt en als je dat kunt krijgen ongeacht of je fulltime of parttime werkt, dan zit je heel erg goed.
Zelf heb ik al de nodige situaties meegemaakt als het om werk gaat en ik heb er mijn goede momenten gekend en ik heb er mijn vervelende momenten gekend.
PDS zal hoe dan ook in zekere zin altijd wel een gevecht zijn met jezelf en met de maatschappij en daar zul je altijd wel een beetje rekening mee moeten houden.
Wat ik met dit stuk wil zeggen is dat je heel erg naar jezelf moet kijken en heel goed naar je eigen lichaam moet luisteren.
Alleen jij bent degene die kan bepalen wat je wel en niet aan kan met je PDS klachten.
Ook alleen jij bent degene die kan weten wat je nodig hebt om te kunnen werken.
Soms zul je eerst moeten kijken hoeveel uur je aankan om te werken en op welke tijden je zelf het beste kunt werken. Veel PDS patiënten hebben in de ochtend veel tijd nodig, maar ook jij zelf weet hoeveel tijd je in de ochtend nodig hebt.
Het is voor ieder mens belangrijk dat ze wat te doen hebben overdag en dat ze het gevoel hebben dat ze nuttig bezig zijn, want alleen maar thuis zitten is nou ook niet echt leuk.
Als je werkt heb je toch wat contact met andere mensen en het is gewoon prettig om wat te doen te hebben, of het nu betaald is of dat het nu vrijwillig is.
Heb je PDS en wil je ervaringen van lotgenoten lezen of wil je jou ervaring graag delen met lotgenoten?
Ga dan naar de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging (PDSB) en word lid.
Als je lid bent van de PDSB, dan kun je op het ledenforum en daar kun je ervaringen van lotgenoten vragen of lezen en tevens kun je jou verhaal ook kwijt.
www.pdsb.nl
donderdag 17 maart 2011
Maatschappelijke gevolgen PDS
Wat zijn nu de maatschappelijke gevolgen van PDS en wat kun je er nu aan doen?
Als je PDS hebt, dan loop je ineens tegen van alles en nog wat op.
Heel vervelend is dat je tegen heel wat maatschappelijke dingetjes aanloopt.
In het begin weet je misschien niet zo goed wat je ermee aan moet of wat je er nu aan kunt doen.
In het begin als je net PDS hebt, dan merk je dat je een boel dingen anders moet gaan doen.
Om even wat voorbeelden te noemen:
1. Je kunt niet meer werken of veel minder uren werken.
2. Je kunt niet altijd zomaar even een leuk dagje weg gaan.
3. Je hebt grote kans dat je regelmatig afspraken moet afzeggen.
4. Je loopt tegen onbegrip op van mensen om je heen of waar je mee te maken krijgt.
Dit zijn zo even een paar dingen waar je mee te maken krijgt of waar je tegen aan loopt.
Je zult deze dingen altijd tegen blijven komen als je PDS hebt, maar je leert er op een gegeven moment mee om gaan.
PDS komt veel voor in Nederland en in de westerse samenleving, maar ik heb gemerkt dat een hoop mensen niet weten wat PDS is omdat ze er nog nooit van gehoord hebben.
Doordat een heleboel mensen niet weten wat PDS is, loop je tegen een hoop onbegrip aan van die mensen en krijg je al gauw dingen naar je hoofd gesmeten die niet altijd even leuk zijn.
Om maar eens te beginnen heb je je familie, vrienden en kennissen waar je meestal als eerste mee te maken krijgt en hun uitlegt wat je hebt.
Sommige zullen proberen om het te begrijpen en sommige zullen hun schouders ophalen en denken of zeggen dat je je niet moet aanstellen of dat je wat meer vezels moet eten.
Je probeert ze zo goed mogelijk uit te leggen wat je hebt en waarom je afspraken soms moet afzeggen of waarom je bepaalde dingen doet of niet doet vanwege je PDS.
Toch zul je zien dat er altijd mensen in je directe omgeving niet direct begrip voor je zullen hebben.
Als het om vrienden gaat, dan heb je wel eens kans dat je bepaalde vriendschappen verliest en dat is erg triest en erg jammer.
In zo'n geval moet je maar denken: het is jammer dat die vriendschap verloren gaat of is, maar ze zijn dan blijkbaar gewoon niet wijs of slim genoeg.
Ik kan je een voorbeeld noemen van iets wat ik heb mee gemaakt.
Een neef van mij waar ik hele dikke vrienden mee ben en waar ik heel goed contact mee heb, kon ik vele jaren niet duidelijk maken waarom ik bepaalde dingen niet deed of waarom ik bepaalde dingen wel deed.
Om een voorbeeld te noemen:
Ik wilde geen vriendin omdat ik te veel met mezelf bezig was en omdat ik als ik verliefd zou worden of zijn, ik dan heel veel last van mijn buik zou hebben.
Ook als ik het verliefd zijn een beetje kwijt zou zijn, dan heb je het feit dat je een relatie moet onderhouden. Maar als jezelf niet lekker in je vel zit, dan kun je er niet goed zijn voor de ander, waardoor je de ander gewoon weer tekort doet binnen die relatie.
Daar snapte mijn neef helemaal niks van en dat heeft ook jaren geduurd voordat hij dat snapte.
Ook als het om werken ging snapte hij niet dat ik bepaalde werkzaamheden liet liggen of bepaalde banen liet liggen. Ik liet ze liggen omdat ik niet tegen druk kan en niet tegen stress, want dat veroorzaakt weer zo'n verschrikkelijk pijn in mijn buik dat ik daardoor weer uit zou vallen.
Nu heeft hij een tijdje geleden zelf in een hele diepe put gezeten en daardoor is hij heel anders geworden.
Ineens begon hij de werkelijke waarde van het leven in te zien en dat je je leven zo goed mogelijk moet leiden zodat je er zelf het meeste baat bij hebt en je het lekkerste bij voelt.
Toen hij in de put zat, kon hij eigenlijk bij niemand terecht om mee te praten en daarom kwam hij bij mij terecht, waarop hij zei dat ik praktisch de enige was die hem begreep door wat ik al achter de rug had.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen is, dat het soms heel wat tijd kost voordat iemand gaat beseffen dat je je niet aanstelt en dat je wel degelijk iets mankeert en waarom jij bepaalde dingen doet of niet doet.
Dus soms wordt je geduld heel erg op de proef gesteld.
Wat betreft werk, daar kan het soms ook wel eens een lastige situatie worden.
Als je werk hebt, dan zul je je werkgever en je collega's uit moeten leggen wat je hebt en dat je misschien zomaar ineens je plaats verlaat.
Misschien kun je wel niet meer volledige dagen werken, maar wel een paar uurtjes per dag of een paar uurtjes in de week. Ook zul je moeten vertellen dat je niet altijd vroeg op je werk kun zijn, omdat je meer tijd nodig hebt door je buik.
Als je mazzel hebt, dan zullen ze je tegemoet komen en als je pech hebt, dan kun je wel eens te horen krijgen dat je ontslagen wordt en dat is erg vervelend.
Als je ontslagen wordt, dan kom je weer in een andere situatie terecht.
Je krijgt te maken met instanties en dergelijke en je moet gaan solliciteren en ook daarbij loop je weer tegen een hoop vervelende dingen aan.
Al met al kun je op elk ding binnen de maatschappij wel tegen dingen aanlopen en het ligt hem dan puur in het feit dat je PDS hebt, waardoor jij weer beperkingen hebt gekregen.
Alles valt te herleiden uit de klachten van PDS.
De vraag is, hoe ga je ermee om en wat kun je er aan doen?
Op de vraag wat zou je eraan kunnen doen?
Nou om eerlijk te zijn kun je er volgens mij niet zoveel aan doen als alleen maar heel veel geduld hebben en blijven uitleggen aan mensen en zorgen dat je een beetje steun in je omgeving kunt vinden.
Zelf kun je proberen om zo rustig mogelijk te blijven en gewoon het spel mee te blijven spelen en misschien ergens proberen wat tussen de spelregels heen te kruipen.
Goed opletten in elke situatie, want je weet nooit wat er kan gebeuren of wie je tegenover je krijgt.
Soms kun je bepaalde dingen gewoon in het voordeel van jezelf laten gebeuren.
Als ik naar mezelf kijk, dan kan ik zeggen dat ik al een boel achter de rug heb.
Ik weet ook dat ik er nog lang niet ben en dat ik waarschijnlijk nog heel wat vervelende dingen op mijn pad zal krijgen. In ieder geval heb ik dingen laten gebeuren en soms heb ik de dingen wat meer in mijn eigen voordeel kunnen zetten.
Maar laat je door de maatschappelijke gevolgen je niet ontmoedigen, maar probeer vanuit dat alles het positieve eruit te halen en ik weet dat dit makkelijk gezegd is dan gedaan.
Wat heel veel zal helpen is om lid te worden van de Prikkelbare Darm Syndroom vereniging.
Hier kun je voor heel wat dingen terecht als het gaat om PDS, zoals bijvoorbeeld brochures opvragen die je weer aan mensen kunt laten zien of geven die geen of weinig begrip voor je hebben.
Wil je meer informatie of heb je vragen, ga dan naar www.pdsb.nl en tevens kun je je aanmelden om lid worden van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging.
Als je PDS hebt, dan loop je ineens tegen van alles en nog wat op.
Heel vervelend is dat je tegen heel wat maatschappelijke dingetjes aanloopt.
In het begin weet je misschien niet zo goed wat je ermee aan moet of wat je er nu aan kunt doen.
In het begin als je net PDS hebt, dan merk je dat je een boel dingen anders moet gaan doen.
Om even wat voorbeelden te noemen:
1. Je kunt niet meer werken of veel minder uren werken.
2. Je kunt niet altijd zomaar even een leuk dagje weg gaan.
3. Je hebt grote kans dat je regelmatig afspraken moet afzeggen.
4. Je loopt tegen onbegrip op van mensen om je heen of waar je mee te maken krijgt.
Dit zijn zo even een paar dingen waar je mee te maken krijgt of waar je tegen aan loopt.
Je zult deze dingen altijd tegen blijven komen als je PDS hebt, maar je leert er op een gegeven moment mee om gaan.
PDS komt veel voor in Nederland en in de westerse samenleving, maar ik heb gemerkt dat een hoop mensen niet weten wat PDS is omdat ze er nog nooit van gehoord hebben.
Doordat een heleboel mensen niet weten wat PDS is, loop je tegen een hoop onbegrip aan van die mensen en krijg je al gauw dingen naar je hoofd gesmeten die niet altijd even leuk zijn.
Om maar eens te beginnen heb je je familie, vrienden en kennissen waar je meestal als eerste mee te maken krijgt en hun uitlegt wat je hebt.
Sommige zullen proberen om het te begrijpen en sommige zullen hun schouders ophalen en denken of zeggen dat je je niet moet aanstellen of dat je wat meer vezels moet eten.
Je probeert ze zo goed mogelijk uit te leggen wat je hebt en waarom je afspraken soms moet afzeggen of waarom je bepaalde dingen doet of niet doet vanwege je PDS.
Toch zul je zien dat er altijd mensen in je directe omgeving niet direct begrip voor je zullen hebben.
Als het om vrienden gaat, dan heb je wel eens kans dat je bepaalde vriendschappen verliest en dat is erg triest en erg jammer.
In zo'n geval moet je maar denken: het is jammer dat die vriendschap verloren gaat of is, maar ze zijn dan blijkbaar gewoon niet wijs of slim genoeg.
Ik kan je een voorbeeld noemen van iets wat ik heb mee gemaakt.
Een neef van mij waar ik hele dikke vrienden mee ben en waar ik heel goed contact mee heb, kon ik vele jaren niet duidelijk maken waarom ik bepaalde dingen niet deed of waarom ik bepaalde dingen wel deed.
Om een voorbeeld te noemen:
Ik wilde geen vriendin omdat ik te veel met mezelf bezig was en omdat ik als ik verliefd zou worden of zijn, ik dan heel veel last van mijn buik zou hebben.
Ook als ik het verliefd zijn een beetje kwijt zou zijn, dan heb je het feit dat je een relatie moet onderhouden. Maar als jezelf niet lekker in je vel zit, dan kun je er niet goed zijn voor de ander, waardoor je de ander gewoon weer tekort doet binnen die relatie.
Daar snapte mijn neef helemaal niks van en dat heeft ook jaren geduurd voordat hij dat snapte.
Ook als het om werken ging snapte hij niet dat ik bepaalde werkzaamheden liet liggen of bepaalde banen liet liggen. Ik liet ze liggen omdat ik niet tegen druk kan en niet tegen stress, want dat veroorzaakt weer zo'n verschrikkelijk pijn in mijn buik dat ik daardoor weer uit zou vallen.
Nu heeft hij een tijdje geleden zelf in een hele diepe put gezeten en daardoor is hij heel anders geworden.
Ineens begon hij de werkelijke waarde van het leven in te zien en dat je je leven zo goed mogelijk moet leiden zodat je er zelf het meeste baat bij hebt en je het lekkerste bij voelt.
Toen hij in de put zat, kon hij eigenlijk bij niemand terecht om mee te praten en daarom kwam hij bij mij terecht, waarop hij zei dat ik praktisch de enige was die hem begreep door wat ik al achter de rug had.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen is, dat het soms heel wat tijd kost voordat iemand gaat beseffen dat je je niet aanstelt en dat je wel degelijk iets mankeert en waarom jij bepaalde dingen doet of niet doet.
Dus soms wordt je geduld heel erg op de proef gesteld.
Wat betreft werk, daar kan het soms ook wel eens een lastige situatie worden.
Als je werk hebt, dan zul je je werkgever en je collega's uit moeten leggen wat je hebt en dat je misschien zomaar ineens je plaats verlaat.
Misschien kun je wel niet meer volledige dagen werken, maar wel een paar uurtjes per dag of een paar uurtjes in de week. Ook zul je moeten vertellen dat je niet altijd vroeg op je werk kun zijn, omdat je meer tijd nodig hebt door je buik.
Als je mazzel hebt, dan zullen ze je tegemoet komen en als je pech hebt, dan kun je wel eens te horen krijgen dat je ontslagen wordt en dat is erg vervelend.
Als je ontslagen wordt, dan kom je weer in een andere situatie terecht.
Je krijgt te maken met instanties en dergelijke en je moet gaan solliciteren en ook daarbij loop je weer tegen een hoop vervelende dingen aan.
Al met al kun je op elk ding binnen de maatschappij wel tegen dingen aanlopen en het ligt hem dan puur in het feit dat je PDS hebt, waardoor jij weer beperkingen hebt gekregen.
Alles valt te herleiden uit de klachten van PDS.
De vraag is, hoe ga je ermee om en wat kun je er aan doen?
Op de vraag wat zou je eraan kunnen doen?
Nou om eerlijk te zijn kun je er volgens mij niet zoveel aan doen als alleen maar heel veel geduld hebben en blijven uitleggen aan mensen en zorgen dat je een beetje steun in je omgeving kunt vinden.
Zelf kun je proberen om zo rustig mogelijk te blijven en gewoon het spel mee te blijven spelen en misschien ergens proberen wat tussen de spelregels heen te kruipen.
Goed opletten in elke situatie, want je weet nooit wat er kan gebeuren of wie je tegenover je krijgt.
Soms kun je bepaalde dingen gewoon in het voordeel van jezelf laten gebeuren.
Als ik naar mezelf kijk, dan kan ik zeggen dat ik al een boel achter de rug heb.
Ik weet ook dat ik er nog lang niet ben en dat ik waarschijnlijk nog heel wat vervelende dingen op mijn pad zal krijgen. In ieder geval heb ik dingen laten gebeuren en soms heb ik de dingen wat meer in mijn eigen voordeel kunnen zetten.
Maar laat je door de maatschappelijke gevolgen je niet ontmoedigen, maar probeer vanuit dat alles het positieve eruit te halen en ik weet dat dit makkelijk gezegd is dan gedaan.
Wat heel veel zal helpen is om lid te worden van de Prikkelbare Darm Syndroom vereniging.
Hier kun je voor heel wat dingen terecht als het gaat om PDS, zoals bijvoorbeeld brochures opvragen die je weer aan mensen kunt laten zien of geven die geen of weinig begrip voor je hebben.
Wil je meer informatie of heb je vragen, ga dan naar www.pdsb.nl en tevens kun je je aanmelden om lid worden van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging.
woensdag 16 maart 2011
Hoe ga je met PDS om?
Als je net met buikklachten geconfronteerd wordt of net met de diagnose PDS geconfronteerd wordt, dan krijg je vaak te horen dat je ermee moet leren leven.
Ja ja leer er maar mee leven, maar hoe doe je dat dan toch?
Toch zeker in het begin weet je helemaal niet waar je het moet zoeken of je het allemaal aan moet pakken, want je komt ineens op een onbekend gebied.
De vraag hoe ga je om met PDS als je daarmee geconfronteerd wordt?
Ik denk dat het voor iedereen weer verschillend is hoe je met PDS om gaat of om moet gaan.
Wat ik wel weet is dat het niet altijd mee valt om daar een weg in te vinden en dat er geen handleiding beschikbaar is die uitlegt hoe je met PDS om moet gaan.
In veel gevallen ga je opzoek naar informatie en ga je kijken waar je eventueel adviezen kunt inwinnen voor jezelf.
Met deze informatie en adviezen kun je gaan kijken of je er wat mee kunt en of dat bepaalde dingen voor je kunnen werken of niet.
Omdat PDS zo van persoon tot persoon verschilt, is het gewoon heel moeilijk in te schatten wat je wel en niet kunt verdragen.
Als je net PDS hebt, dan is het vaak een hele speurtocht die je moet doorlopen en die loopt dan ook nog eens door een heel dolhof.
Als ik nu mezelf weer eens even als voorbeeld neem:
In het begin toen ik net met mijn buikklachten geconfronteerd werd, dacht ik gewoon dat het tijd nodig had voordat ik weer minder last van mijn buik zou hebben.
Ook dacht ik in het begin dat het niet echt uit maakte wat ik at, omdat het toch altijd wel pijn veroorzaakte of gasvorming gaf. Naarmate het langer duurde en verschillende huisarts bezoeken had gehad, begon ik pas te beseffen dat het nooit meer het zelfde zou worden en dat ik dus langzaam maar zeker uit moest gaan zoeken wat ik wel kon verdragen qua eten en drinken.
In het begin moot je gewoon alles eerst proberen, want als je het niet probeert, dan weet je het ook niet.
Bij elke maaltijd ging ik kijken hoe mijn darmen zouden reageren op bepaalde voeding en hoe mijn buik zou aanvoelen na zo'n maaltijd.
Voordat je dit allemaal door hebt en weet wat je wel en niet kunt verdragen, dan kun je daar al een behoorlijke tijd mee kwijt zijn en soms weet je dan nog niet alles.
Ik wist al heel snel dat ik niet te veel bruin boord moest eten, maar dat ik meer wit brood moest eten.
Als ik te veel bruin brood eet, dan kreeg ik daar meer last van en had ik ook veel meer last van diaree.
Nu ben ik 15 jaar verder en weet ik nu over het algemeen wat ik wel en niet kan verdragen qua eten en soms als ik het vergeten ben, dan word ik er weer heel snel aan herinnert.
Buiten het eten, heb je nog meer dingen waar je langzaam maar zeker achter komt.
Ik neem bijvoorbeeld spanning of beweging.
In de loop der jaren weet ik dat ik heel weinig spanning kan hebben, omdat dit heel veel effect heeft op mijn buik en daardoor heel veel pijn krijg.
Als ik het dan over beweging heb, dan weet ik dat dit weer heel verschillend kan zijn.
De ene keer kan ik meer beweging hebben dan de andere keer en dat is heel erg afhankelijk van hoe mijn buik voelt en hoeveel pijn ik heb.
Voor mij is het over het algemeen heel verschillend hoe ik met mijn PDS om ga, want elke dag kan weer anders zijn en zo ook elke week en elke maand kan anders zijn.
Wat ik me altijd voor ogen hou, is dat ik me zo rustig mogelijk moet houden en mezelf niet te druk moet maken om dingen die ik af moet zeggen of bepaalde taken moet laten liggen.
Het kan heel erg frustrerend zijn, maar ik heb wel geleerd om me daardoor niet te laten leiden.
Als je je laat leiden door frustraties, dan ga je jezelf behoorlijk in de weg zitten en kun je ervoor zorgen dat de klachten erger worden, waardoor het misschien nog langer duurt voordat je iets kunt gaan doen.
De ene dag kan ik heel actief zijn en de andere dag kan ik soms bijan helemaal niks.
Het omgaan met PDS heeft voor het grootste gedeelte met acceptatie te maken en als je dat eenmaal lukt, dan gaat het meestal wel vanzelf goed en heb je er uiteindelijk ook meer rust in.
Als je eerder berichten leest op mijn blog, dan weet je al wel ongeveer hoe ik met mijn PDS om ga, maar ik kan niet ontkennen dat het af en toe toch wel eens moeilijk is en dat zal altijd wel zo blijven.
Het belangrijkste is dat je er zelf zoveel mogelijk rustig onder blijft en dat dat de meeste effect heeft op hoe je ermee om moet gaan.
Zoals ik al zei, ik weet niet hoe andere mensen ermee omgaan en dat komt omdat iedere persoon weer anders is en omdat PDS zo verschillend kan zijn van persoon tot persoon.
Maar als je nog niet echt weet hoe je ermee om moet gaan, dan kun je altijd advies inwinnen bij mensen die al langer PDS hebben en die kunnen je dan misschien een beetje op weg helpen.
Ik kan je dan ook aanraden om eens op de website van de PDSB te gaan kijken en eventueel kun je gelijk lid worden van de PDSB.
Voor meer informatie ga dan naar www.pdsb.nl
Ja ja leer er maar mee leven, maar hoe doe je dat dan toch?
Toch zeker in het begin weet je helemaal niet waar je het moet zoeken of je het allemaal aan moet pakken, want je komt ineens op een onbekend gebied.
De vraag hoe ga je om met PDS als je daarmee geconfronteerd wordt?
Ik denk dat het voor iedereen weer verschillend is hoe je met PDS om gaat of om moet gaan.
Wat ik wel weet is dat het niet altijd mee valt om daar een weg in te vinden en dat er geen handleiding beschikbaar is die uitlegt hoe je met PDS om moet gaan.
In veel gevallen ga je opzoek naar informatie en ga je kijken waar je eventueel adviezen kunt inwinnen voor jezelf.
Met deze informatie en adviezen kun je gaan kijken of je er wat mee kunt en of dat bepaalde dingen voor je kunnen werken of niet.
Omdat PDS zo van persoon tot persoon verschilt, is het gewoon heel moeilijk in te schatten wat je wel en niet kunt verdragen.
Als je net PDS hebt, dan is het vaak een hele speurtocht die je moet doorlopen en die loopt dan ook nog eens door een heel dolhof.
Als ik nu mezelf weer eens even als voorbeeld neem:
In het begin toen ik net met mijn buikklachten geconfronteerd werd, dacht ik gewoon dat het tijd nodig had voordat ik weer minder last van mijn buik zou hebben.
Ook dacht ik in het begin dat het niet echt uit maakte wat ik at, omdat het toch altijd wel pijn veroorzaakte of gasvorming gaf. Naarmate het langer duurde en verschillende huisarts bezoeken had gehad, begon ik pas te beseffen dat het nooit meer het zelfde zou worden en dat ik dus langzaam maar zeker uit moest gaan zoeken wat ik wel kon verdragen qua eten en drinken.
In het begin moot je gewoon alles eerst proberen, want als je het niet probeert, dan weet je het ook niet.
Bij elke maaltijd ging ik kijken hoe mijn darmen zouden reageren op bepaalde voeding en hoe mijn buik zou aanvoelen na zo'n maaltijd.
Voordat je dit allemaal door hebt en weet wat je wel en niet kunt verdragen, dan kun je daar al een behoorlijke tijd mee kwijt zijn en soms weet je dan nog niet alles.
Ik wist al heel snel dat ik niet te veel bruin boord moest eten, maar dat ik meer wit brood moest eten.
Als ik te veel bruin brood eet, dan kreeg ik daar meer last van en had ik ook veel meer last van diaree.
Nu ben ik 15 jaar verder en weet ik nu over het algemeen wat ik wel en niet kan verdragen qua eten en soms als ik het vergeten ben, dan word ik er weer heel snel aan herinnert.
Buiten het eten, heb je nog meer dingen waar je langzaam maar zeker achter komt.
Ik neem bijvoorbeeld spanning of beweging.
In de loop der jaren weet ik dat ik heel weinig spanning kan hebben, omdat dit heel veel effect heeft op mijn buik en daardoor heel veel pijn krijg.
Als ik het dan over beweging heb, dan weet ik dat dit weer heel verschillend kan zijn.
De ene keer kan ik meer beweging hebben dan de andere keer en dat is heel erg afhankelijk van hoe mijn buik voelt en hoeveel pijn ik heb.
Voor mij is het over het algemeen heel verschillend hoe ik met mijn PDS om ga, want elke dag kan weer anders zijn en zo ook elke week en elke maand kan anders zijn.
Wat ik me altijd voor ogen hou, is dat ik me zo rustig mogelijk moet houden en mezelf niet te druk moet maken om dingen die ik af moet zeggen of bepaalde taken moet laten liggen.
Het kan heel erg frustrerend zijn, maar ik heb wel geleerd om me daardoor niet te laten leiden.
Als je je laat leiden door frustraties, dan ga je jezelf behoorlijk in de weg zitten en kun je ervoor zorgen dat de klachten erger worden, waardoor het misschien nog langer duurt voordat je iets kunt gaan doen.
De ene dag kan ik heel actief zijn en de andere dag kan ik soms bijan helemaal niks.
Het omgaan met PDS heeft voor het grootste gedeelte met acceptatie te maken en als je dat eenmaal lukt, dan gaat het meestal wel vanzelf goed en heb je er uiteindelijk ook meer rust in.
Als je eerder berichten leest op mijn blog, dan weet je al wel ongeveer hoe ik met mijn PDS om ga, maar ik kan niet ontkennen dat het af en toe toch wel eens moeilijk is en dat zal altijd wel zo blijven.
Het belangrijkste is dat je er zelf zoveel mogelijk rustig onder blijft en dat dat de meeste effect heeft op hoe je ermee om moet gaan.
Zoals ik al zei, ik weet niet hoe andere mensen ermee omgaan en dat komt omdat iedere persoon weer anders is en omdat PDS zo verschillend kan zijn van persoon tot persoon.
Maar als je nog niet echt weet hoe je ermee om moet gaan, dan kun je altijd advies inwinnen bij mensen die al langer PDS hebben en die kunnen je dan misschien een beetje op weg helpen.
Ik kan je dan ook aanraden om eens op de website van de PDSB te gaan kijken en eventueel kun je gelijk lid worden van de PDSB.
Voor meer informatie ga dan naar www.pdsb.nl
dinsdag 15 maart 2011
Waarom zou ik lid worden van de PDSB?
Waarom zou ik lid worden van de PDSB?
Dit is een vraag die mij gesteld werd door iemand die ik een jaar geleden heb leren kennen.
Deze persoon is de vriendin van een vriend van mij en toen kreeg ik te horen dat ze dus ook PDS had.
Ze vertelde me een beetje haar verhaal en wat ze al achter de rug had als het om PDS ging.
Toen vertelde ik haar over de PDSB en hoeveel hulp en informatie je daarin kunt vinden en krijgen.
Haar eerste reactie was: nou dat is leuk zo'n belangenvereniging, maar niet voor mij, want ik heb er niks mee en ik heb geen tijd voor dat soort dingen.
Helaas had ik toen net iets te weinig tijd om haar duidelijk te maken dat je niet iets hoeft met de PDSB, maar dat het wel degelijk je een heleboel informatie en hulp kan verschaffen.
Nu bijna een jaar later kom ik ze weer eens op een goed moment tegen.
Afgelopen zondag 13 maart gaf m'n vriend en zijn vriendin een verlovingsfeestje en toen vertelde ze me eerst dat ze bang was dat ik niet zou komen van wegen mijn PDS klachten.
Want helaas heb ik de afgelopen jaren heel veel klachten gehad, waardoor ik niet veel hun kant op kon komen en dat was wel heel erg jammer.
Nou ja in ieder geval had ik die vriend van me beloofd dat ik er zou zijn ongeacht in welke staat ik zou zijn, omdat ik zijn/hun verlovingsfeestje voor geen goud wilde missen.
Het mag duidelijk zijn ik ben daar naar toe geweest en ik was met haar in gesprek.
Nadat ze had aangegeven dat ze bang was dat ik niet zou komen, vertelde ze me dat ze de dagen ervoor heel wat last van haar buik had gehad.
Daarbij kwamen nu ook ineens de gedachten opwaaien, hoe zal het met m'n bruiloft gaan en hoe zou het nu verder gaan in de toekomst en als ik nu kinderen krijg hoe gaat het dan allemaal in z'n werking en hoe reageert mijn buik?
Ik zei dat ik haar volkomen begreep en omdat ze nu op weg is een paar flinke stappen aan het zetten is voor haar toekomst, dat ze nog wel meer momenten tegen zal komen waar haar buik behoorlijk zal op gaan spelen.
Daarbij heb ik ook gezegd dat ze gewoon moet proberen te genieten van elk moment voor zover dat gaat en dat als het moment daar is waar haar buik heel erg in de weg gaat zitten dat ze dan pas verder moest gaan kijken.
Ik heb dit moment ook weer gepakt om haar eens naar de website van de PDSB te krijgen en misschien eens zou moeten overwegen om daar lid van te worden.
Natuurlijk kwam ze gelijk weer met de reactie die ze een jaar geleden ook al had gegeven, maar nu kon ik haar toch een beetje op andere gedachten brengen en doet dan toch wel weer wat.
Om dus maar eens terug te komen op de vraag, waarom zou ik lid worden van de PDSB?
Mijn antwoord daarop is eigenlijk heel makkelijk en ook erg logisch vind ik dan tenminste.
Als je PDS hebt, dan kom je toch een hoop dingen tegen waar je eigenlijk geen raad mee weet.
Of je heb er net te weinig kennis van of je bent gewoon op zoek naar informatie.
De PDSB verschaft je de nodige informatie die je nodig hebt en geeft je ook nog eens de nodige antwoorden op je vragen die je eventueel zou hebben.
Vaak zijn de antwoorden gewoon te vinden op de website, maar als je het antwoord nu eens niet kunt vinden op de website?
Als je lid bent van de PDSB, dan is er niks aan de hand. Je gaat als je lid bent naar het ledenforum en daar kun je eventueel nog meer antwoorden vinden op vragen die je hebt, maar die een ander al wel eens gesteld heeft en als je antwoord ook daar niet bij staat, dan stel je je vraag gewoon op het ledenforum.
Op het ledenforum stel je je vraag en je krijgt er altijd reactie op terug met meestal het antwoord op je vraag of eventueel advies.
Het ledenforum is ook een plek om met lotgenoten contact te hebben, om ervaringen met elkaar te delen en ook als je gewoon even je verhaal kwijt wil.
De PDSB organiseert van tijd tot tijd regionale of landelijke bijeenkomsten, waarbij je eventueel lezingen kunt bijwonen of gewoon voor de informatie en contact met lotgenoten kunt krijgen/hebben.
Een paar keer per jaar geeft de PDSB een verenigingsblad uit genaamd Prikkels. Dit blad zit boordevol informatie, nieuwtjes en verhalen van mensen.
Buiten het blad Prikkels heeft de PDSB een verscheidenheid aan brochures.
Deze brochures kunnen erg handig zijn voor mensen die je niet begrijpen of niet weten wat PDS is.
Ook zijn er brochures voor werkgevers, zodat je eventueel makkelijker kunt uitleggen wat PDS is en met wat voor klachten je rond loopt of wat je eventueel nodig zou hebben om te werken.
Als het antwoord nog niet duidelijk is, dan weet ik het ook niet meer.
In ieder geval kort samen gevat:
De PDSB is gewoon de plek waar je terecht kan voor informatie, advies, hulp en contact met lotgenoten.
Het heeft mij wel heel veel geholpen, dus waarom zou je geen lid worden van de PDSB!!
Voor de website van de PDSB ga je naar www.pdsb.nl
Heb ik PDS?
Mensen die veel last van hun buik hebben vragen zich volgens mij wel eens af of ze PDS hebben.
Heb je twijfels over de vraag of je PDS hebt, dan kan ik alleen maar zeggen lees de informatie op de website van de PDSB en zeker aan te raden is om met de huisarts in overleg te gaan.
Op zicht is dat helemaal geen verkeerde vraag en toch zeker als iemand wel eens van PDS gehoord heeft.
Toen ik zelf in het begin heel veel last van mijn buik had, wist ik nog niet eens van PDS af en kon ik mij die vraag zelf ook niet eens stellen.
Als je met de vraag zit of je PDS hebt, dan kan ik daar geen antwoord op geven.
Ik ben geen arts en ik ben dus ook geen specialist. Het enige wat ik kan is vertellen over mijn ervaringen en je door verwijzen naar een hele goed site waar je alle informatie kunt vinden over PDS.
Een ding is zeker, het valt niet altijd mee om tot de diagnose PDS te komen en vaak gaan er heel wat onderzoeken aan vooraf en kan het een hele tijd duren.
Als je met de vraag zit of je PDS hebt, dan kan ik daar geen antwoord op geven.
Ik ben geen arts en ik ben dus ook geen specialist. Het enige wat ik kan is vertellen over mijn ervaringen en je door verwijzen naar een hele goed site waar je alle informatie kunt vinden over PDS.
Een ding is zeker, het valt niet altijd mee om tot de diagnose PDS te komen en vaak gaan er heel wat onderzoeken aan vooraf en kan het een hele tijd duren.
Om het wat duidelijk te maken, zal ik eerst een beetje uitleggen wat PDS is.
PDS is een chronische darmstoornis en is de meest voorkomende darmstoornis en valt onder de functionele buikklachten.
De klachten bij PDS verschillen van persoon tot persoon en ook per persoon kan het weer van dag tot dag verschillen. Mensen kunnen maanden achter elkaar klachten hebben, maar kunnen ook periodes hebben waarin ze klachtvrij zijn en daarna weer klachten krijgen.
De meest kenmerkende klachten bij PDS zijn zeurende, krampen en stekende pijn in de buik.
Pijn kan overal in de buik gevoeld worden en soms kan de pijn verminderen na het nuttigen van een maaltijd of na de stoelgang.
De pijn kan soms zo hevig zijn dat je je bezigheden even moet onderbreken of zelfs soms helemaal moet stoppen met de bezigheden.
PDS gaat ook gepaard met een afwijkend ontlasting patroon.
Veel mensen met PDS hebben vaak ook maagklachten, gasvorming, winderigheid en opgeblazen gevoel.
Om tot een diagnose te komen wordt er gebruik gemaakt van het zogeheten Rome Criteria
Dit is een methode die men over de hele wereld gebruikt om tot een diagnose van functionele maagdarm ziektes te komen.
Wil je meer weten over wat PDS is en hoe met tot een diagnose komt, neem dan eens een kijkje op de website van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging (PDSB) De hier aangegeven link gaat direct naar de vraag wat is PDS? http://www.pdsb.nl/index1.php?page=20.
De klachten bij PDS verschillen van persoon tot persoon en ook per persoon kan het weer van dag tot dag verschillen. Mensen kunnen maanden achter elkaar klachten hebben, maar kunnen ook periodes hebben waarin ze klachtvrij zijn en daarna weer klachten krijgen.
De meest kenmerkende klachten bij PDS zijn zeurende, krampen en stekende pijn in de buik.
Pijn kan overal in de buik gevoeld worden en soms kan de pijn verminderen na het nuttigen van een maaltijd of na de stoelgang.
De pijn kan soms zo hevig zijn dat je je bezigheden even moet onderbreken of zelfs soms helemaal moet stoppen met de bezigheden.
PDS gaat ook gepaard met een afwijkend ontlasting patroon.
Veel mensen met PDS hebben vaak ook maagklachten, gasvorming, winderigheid en opgeblazen gevoel.
Om tot een diagnose te komen wordt er gebruik gemaakt van het zogeheten Rome Criteria
Dit is een methode die men over de hele wereld gebruikt om tot een diagnose van functionele maagdarm ziektes te komen.
Wil je meer weten over wat PDS is en hoe met tot een diagnose komt, neem dan eens een kijkje op de website van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging (PDSB) De hier aangegeven link gaat direct naar de vraag wat is PDS? http://www.pdsb.nl/index1.php?page=20.
Heb je twijfels over de vraag of je PDS hebt, dan kan ik alleen maar zeggen lees de informatie op de website van de PDSB en zeker aan te raden is om met de huisarts in overleg te gaan.
woensdag 9 maart 2011
Hoe kijk je tegen het leven met PDS?
De titel met deze vraag, zet vraagtekens.
Ik ga er eigenlijk vanuit dat iedereen een bepaald plan heeft met zijn/haar leven en heb je er een bepaalde voorstelling van zoals je leven eruit zou kunnen zien.
Dan word je ineens geconfronteerd het allerlei klachten en komt er de diagnose PDS uit en op een gegeven moment besef je ook dat je je leven ineens over een hele andere boeg moet gaan gooien.
Want eerst was gezond om zo maar eens te zeggen en dan zie je de dingen nog gewoon rooskleurig in, maar dan krijg je met PDS te maken en zit je ineens lichamelijk aan bepaalde regels en beperkingen vast.
Dit is op zijn zachts gezegd behoorlijk balen en brengt toch een hoop onzekerheid met zich mee.
Ik kan natuurlijk niet zeggen hoe bij iedereen is of is geweest of wat het zal zijn.
Wat ik wel kan is vertellen hoe het mij is af gegaan, hoe zag ik mijn leven voor dat ik PDS had en hoe zie ik mijn leven nu ik weet dat ik PDS heb.
Mijn verhaal begint vanaf het moment dat ik nog op school zat.
Ik zat in Rotterdam op school, een school voor speciaal onderwijs voor slechtziende kinderen.
Die tijd op school is me goed bevallen en ik had het er best goed naar m'n zin en het was een school waar we best redelijk veel konden maken en waar we goed met de leerkrachten om gingen.
Door omstandigheden in het verleden, was ik nog niet echt heel veel met mijn toekomst bezig.
Wat ik in eerste instantie wilde was mijn Mavo opleiding met succes afmaken en dan te bekijken wat ik leuk vond om te doen.
In ieder geval zag ik mijn toekomst niet zoals hij nu is hedendaags, maar ik zag me wel van het leven genieten met een leuke baan die bij mij zou passen.
Ik wilde altijd heel graag sleutelen aan auto's of brommers en ik was altijd wel geïnteresseerd in technische dingen omdat het me altijd wel inspireerde.
Helaas door een ongeluk die ik dus in 1995 kreeg, zijn er een hoop dingen veranderd in mijn leven.
Eerder in 1995 had ik een hersenvliesontsteking die de huisarts niet herkende, maar door een EEG-scan bleek dus dat ik een hersenvliesontsteking had die al weer weg aan het trekken was.
Doordat ik die hersenvliesontsteking had gehad en toen nog eens later in 1995 een ongeluk, waren er ineens zoveel dingen die voor mij niet belangrijk meer waren.
Ik kon me er niet meer toezetten om naar school te gaan, omdat ik het leven ineens op een hele andere manier ging bekijken.
Ergens ook niet gek dat als je 2 keer door het oog van de naald gekropen ben in dat jaar, dat je even met hele andere dingen bezig bent in je leven en dat je gedachtengang ook heel anders word.
Nou ja in eerste instantie liet ik de moed niet zakken en dacht ik op een gegeven moment dat ik nog steeds dat gene kon bereiken wat ik in mijn hoofd had zitten.
Ik wilde nog steeds heel graag iets met techniek gaan doen en ik dacht dat ik dat misschien dan op een andere manier kon bereiken.
Helaas werd ik al weer gauw met de gevolgen van het ongeluk geconfronteerd, veel buikpijn, heel vaak naar de wc toe moeten op de meest onmogelijke momenten en ik kreeg er psychische klachten bij.
Veel onbegrip kreeg ik voor m'n kiezen en daar moest ik dan ook maar mee zien te doen of er mee om te leren gaan.
Mijn leven zag ik op een gegeven moment dus niet meer zo rooskleurig in en eigenlijk zag ik mijn leven als een kaartenhuis in elkaar zakken.
Nadat ik in de periode van 2000 tot 2001 eens flink aan mezelf had gewerkt en daarop volgend een opleiding ben gaan volgen tot ICT-medewerker, zag ik mijn leven weer een beetje kleur krijgen.
De hoop op een beetje fatsoenlijk leven kwam weer boven en ik had weer zin in het leven, maar helaas was dit ook maar voor een paar jaar.
Weer een hoop onbegrip en de klachten van mijn buik werden weer erger, waardoor ik ging beseffen dat ik niet normaal zou kunnen werken in het bedrijfsleven.
Misschien zou ik kunnen werken als het voor een paar uurtjes is en als het heel flexibel zou kunnen zijn.
Doordat ik merkte dat als ik mijn tijd een beetje zelf in zou kunnen delen, dan zou ik misschien best nog wel in staat zijn om te werken.
Dus ik begon te denken om een eigen zaak op te zetten, maar wat moest ik dan gaan doen?
Ik wist het niet en ik kon er ook niet achter komen. Ik heb met mensen gesproken en die lieten me nog even wat dingen zien waardoor ik nog meer inzicht kreeg in dingen.
Een eigen zaak is heel leuk en je kunt inderdaad je eigen tijd indelen, maar een eigen zaak komt ook weer met de nodige stress en spanningen en dat is weer niet gunstig voor de klachten.
Door stress en spanningen verergeren de klachten en dat kan er weer voor zorgen dat ik uitval en bij uitval weet ik nooit hoe lang dat gaat duren.
Uiteindelijk ook het idee om een eigen zaak te starten uit mijn hoofd gezet en maar geaccepteerd dat ik mijn leven op een hele andere manier moest gaan invullen.
Ik ben op een gegeven moment in de ochtend gaan werken als assistent-distributeur voor de krant en dat doe ik vandaag de dag nog steeds. Ook ben ik af en toe in de middag bezig met de middagkrant.
In 2009 kwam de diagnose PDS er bij mij uit en dat gaf mij weer wat meer rust en maakt sommige dingen een stukje makkelijker.
De afgelopen tijd heb ik veel na zitten denken over wat ik nog wil en wat ik nog wel zou kunnen doen met PDS.
Na de diagnose PDS, ben ik op internet de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging (PDSB) tegen gekomen en dat heeft voor mij ook weer een goede invloed gehad.
Er is altijd wel iets bij geweest wat heel sterk aanvoelde om mensen van dienste te kunnen zijn en om mensen te kunnen helpen.
Nu iets meer na een jaar van de diagnose ben ik ook wat meer gaan doen voor de PDSB en dat bevalt me best goed en ik heb er ook zin in.
Sinds een paar maanden houd ik me bezig met het ledenforum van de PDSB. Op dit forum beantwoord ik vragen van lotgenoten en delen we ervaringen met elkaar.
Ook start ik binnenkort met een project waarin de PDSB samen werkt met andere verenigingen en instanties. Bij dit project is het de bedoeling dat ik advies ga geven aan arbeidsdeskundige of arbo-artsen om mensen eventueel weer wat te kunnen laten werken.
Hier heb ik veel intresse in en ik heb er ook wel zin in om het te doen.
Van dit project kan ik zeker iets leren en ervaringen opdoen, maar zeker is dat ik mensen op een bepaalde manier kan helpen.
Dus als je nu zou vragen hoe zie je je leven nu ondanks dat je PDS hebt?
Dan zou ik nu zeggen dat ik het leven niet zo zwaar inzie en dat ik van elke dag wat probeer te maken en dat ik ook van elke dag zal proberen te genieten.
Hoe mijn toekomst eruit moet zien weet ik ook niet, maar ik heb zo iets wie dan leeft wie dan zorgt.
Ik leef tegenwoordig gewoon een beetje van dag tot dag en natuurlijk maak ik wel wat plannen voor de toekomst, maar dan wel onder voorbehoud.
Ik weet niet hoe ik me voel over een week, maand of jaar en daar houd ik gewoon rekening mee tegenwoordig. Het is wel iets wat ik heb moeten leren om mee om te gaan.
Als je er gewoon rekening mee houd, dan scheelt dat al een hoop in de spanning en dan kunnen de dingen ook niet zou hard tegenvallen.
Het is gewoon een feit dat als je PDS hebt, dat je dan met heel veel dingen rekening moet houden en dat je je leven daaraan moet aanpassen. Hoe lastig en rot het ook is, je moet het gewoon accepteren en gewoon doen.
Ik weet niet of er mensen zijn met PDS en nog steeds zitten te worstelen wat ze nu met hun leven moeten doen of hun toekomst eruit ziet.
Als er nog mensen zijn, dan zou ik zeggen begin eens te kijken wat je nog kan per dag of per week.
Dan moet je eens kijken wat je kwaliteiten zijn en wat je graag zou willen doen.
Misschien dat wat je wil kun je misschien niet meer, maar misschien is er iets wat er dicht in de buurt komt of misschien kom je een bedrijf tegen die zich een beetje aan willen passen aan jou.
Misschien kom je wel iets tegen wat je nog niet kende, maar wat misschien ook wel heel leuk is.
Laat de moed niet zakken en laat PDS je leven niet verwoesten, maar haal het positieve het uit het negatieve en geniet van het leven.
Praat er lekker over met mensen, het is fijn als je je verhaal kwijt kunt aan iemand waar je graag bij bent of iemand die gewoon naar je wil luisteren.
Wat je ook kunt doen is je hart luchten op het ledenforum van de PDSB en dat is ook erg fijn.
Je moet wel lid zijn om op het ledenforum van de PDSB te kunnen komen.
Ben je nog geen lid van de PDSB, meld je dan gauw aan en word een lid.
Voor meer informatie over PDS, ga dan naar www.pdsb.nl
dinsdag 8 maart 2011
Wat is het vervelendst aan PDS?
Bij PDS heb je meerdere klachten te maken en dat kan bij iedereen verschillend zijn.
Bepaalde klachten zijn bij alle PDS-patiënten het zelfde en dat zijn bijvoorbeeld buikpijn en vermoeidheid.
Buiten de lichamelijke klachten heb je ook nog eens met andere factoren te maken, zoals je sociale leven of je werkplek met collega's.
Ik stel me dan wel eens de vraag wat vinden PDS-patiënten nu het vervelendst aan PDS hebben?
Als ik nu eens kijk naar de dingen waarmee je te maken hebt als je PDS hebt.
Ik zal zo eens wat dingen opnoemen, misschien dat ik wat dingen vergeet.
Als eerste zal ik de directe klachten op noemen, ten tweede zal ik de eventuele bijkomend symptomen noemen en ten derde andere vervelende bijkomstigheden. Misschien dat ik dingen vergeten ben, maar dat moet je me dan maar niet kwalijk nemen.
Lichamelijke klachten:
1. Buikpijn (Krampen, Steken, Pijnscheuten en hevige buikpijn)
2. Onregelmatige stoelgang (Verstopping, Diaree)
3. Plotselinge aandrang
4. Vreemde ontlasting
5. Vermoeidheid
6. Opgeblazen gevoel (Gasvorming, Vol gevoel)
7. Winderigheid
Bijkomende symptomen:
1. Hoofdpijn
2. Spierpijn
3. Brok in de keel (moeite met slikken)
4. kriebels (net of er beestje over je lijf heen lopen als je in bed ligt)
5. Brandend maagzuur (Oprispingen)
6. Psychisch
7. Moeilijk slapen (Moeilijk inslapen of regelmatig wakker worden in de nacht)
Andere vervelende bijkomstigheden:
1.Sociale leven
2. Werk
3. Onbegrip
4. Beperkingen (Inleveren van dingen die je eerst wel kon)
5. Eten (Rekening moeten houden met wat je eet)
Nou er zijn dus heel wat dingen waar je ineens mee te maken krijgt als je PDS hebt.
Sommige dingen zijn vervelend als je nog maar net PDS hebt en er zijn dingen die vervelend blijven.
Met alle dingen die ik opgenoemd heb, daar leer je op een gegeven moment mee om te gaan.
Hierbij kun je dus terug kijken naar een eerder stuk van mijn blog over PDS en acceptatie.
In ieder geval heb ik praktisch bij alles wat ik net noemde het uiteindelijk gewoon geaccepteerd, maar dat neemt niet weg dat je sommige dingen toch gewoonweg vervelend blijft vinden.
Wat zijn nou dingen die ik nu echt vervelend vind en waarschijnlijk ook vervelend zal blijven vinden.
De lichamelijke klachten.
Ten eerste de hevige pijn die ik af en toe heb in mijn buik
Ten tweede vind ik de vermoeidheid ook erg vervelend.
Ten derde het opgeblazen gevoel door bijvoorbeeld gasvorming.
Ten Vierde vind ik het erg vervelend als ik winderig ben waarbij ik onder mensen ben.
Bijkomstige symptomen.
Ten eerste vind ik de spierpijn erg vervelend waar ik vaak mee te kampen heb.
Ten tweede het moeilijk slapen en dat komt omdat ik bijna altijd een uur wakker lig voordat ik in slaap val, omdat de boel tot rust moet komen in m'n buik en ook omdat m'n spieren dan gaan opspelen. Regelmatig wakker worden vind ik dus ook er vervelend en dat gebeurd meestal als ik heel veel last heb van m'n buik en voornamelijk buikpijn.
Andere vervelende bijkomstigheden.
Ten eerste vind ik het erg vervelend dat mijn sociale leven minder is geworden sinds ik PDS heb.
Ten tweede vind ik het erg vervelend dat ik beperkt ben en daarmee doel ik op het feit dat je bijvoorbeeld makkelijk een eindje kon gaan fietsen en dat kan ik nu niet zo heel ver meer.
Of soms moet ik wel eens een leuke dag door m'n neus laten schieten omdat m'n lichaam het niet toelaat.
Ten derde is het onbegrip van mensen waar je wel eens tegenaan loopt. Nu heb ik dat niet zo heel vaak op het moment, maar ik vind het uiterst irritant als ik er tegenaan loop.
Volgens mij heeft een ieder wel zo z'n dingen die hij/zij erg vervelend vindt sinds ze PDS hebben, maar wat dan zou moeten zijn weet ik niet.
Ik kan ook alleen maar vanuit mezelf kijken en aangeven wat ik heel vervelend vind.
Bij alle dingen die ik erg vervelend vind, heb ik ze al wel gewoon geaccepteerd.
Ik heb bij alles waar ik mee te maken heb gekregen sinds mijn PDS leren omgaan en voor sommige dingen ging dat makkelijk en voor sommige dingen ging dat moeilijk.
Voorheen kon ik nog wel eens gefrustreerd worden als ik tegen dingen aanliep die ik erg vervelend vind, maar dat heb ik gelukkig ook niet meer.
Het heeft toch ook in dit geval gewoon met een stukje acceptatie te maken.
Wat ik heel veel gedaan heb is over die vervelende dingen praten met iemand, dat kan je beste vriend/vriendin zijn of gewoon iemand van je familie.
Ik heb in het begin heel veel met m'n moeder over gesproken en later met een van m'n beste vrienden.
Door erover te praten gooi je het van je af en kan het je helpen doordat je weet hoe een ander erover denkt en hoe die ander er misschien mee om zou gaan.
Als ik er met m'n beste vriend over sprak, dan maakte we er soms grappen over en dat kan dan ook wel eens heerlijk opluchten.
Dus als je je nog steeds zit te kwelen over die vervelende dingen, dan kan ik zeggen ga je eigen niet zitten ergeren om die vervelende dingen.
Als je je gaat ergeren aan om die vervelende dingen, dan maakt je het voor jezelf alleen maar lastiger omdat je dan gespannen raakt en dat is weer niet gunstig voor je klachten.
Probeer er lekker relax onder te blijven en praat er gewoon eens over met iemand.
Voor meer informatie over PDS, ga dan naar www.pdsb.nl
Bepaalde klachten zijn bij alle PDS-patiënten het zelfde en dat zijn bijvoorbeeld buikpijn en vermoeidheid.
Buiten de lichamelijke klachten heb je ook nog eens met andere factoren te maken, zoals je sociale leven of je werkplek met collega's.
Ik stel me dan wel eens de vraag wat vinden PDS-patiënten nu het vervelendst aan PDS hebben?
Als ik nu eens kijk naar de dingen waarmee je te maken hebt als je PDS hebt.
Ik zal zo eens wat dingen opnoemen, misschien dat ik wat dingen vergeet.
Als eerste zal ik de directe klachten op noemen, ten tweede zal ik de eventuele bijkomend symptomen noemen en ten derde andere vervelende bijkomstigheden. Misschien dat ik dingen vergeten ben, maar dat moet je me dan maar niet kwalijk nemen.
Lichamelijke klachten:
1. Buikpijn (Krampen, Steken, Pijnscheuten en hevige buikpijn)
2. Onregelmatige stoelgang (Verstopping, Diaree)
3. Plotselinge aandrang
4. Vreemde ontlasting
5. Vermoeidheid
6. Opgeblazen gevoel (Gasvorming, Vol gevoel)
7. Winderigheid
Bijkomende symptomen:
1. Hoofdpijn
2. Spierpijn
3. Brok in de keel (moeite met slikken)
4. kriebels (net of er beestje over je lijf heen lopen als je in bed ligt)
5. Brandend maagzuur (Oprispingen)
6. Psychisch
7. Moeilijk slapen (Moeilijk inslapen of regelmatig wakker worden in de nacht)
Andere vervelende bijkomstigheden:
1.Sociale leven
2. Werk
3. Onbegrip
4. Beperkingen (Inleveren van dingen die je eerst wel kon)
5. Eten (Rekening moeten houden met wat je eet)
Nou er zijn dus heel wat dingen waar je ineens mee te maken krijgt als je PDS hebt.
Sommige dingen zijn vervelend als je nog maar net PDS hebt en er zijn dingen die vervelend blijven.
Met alle dingen die ik opgenoemd heb, daar leer je op een gegeven moment mee om te gaan.
Hierbij kun je dus terug kijken naar een eerder stuk van mijn blog over PDS en acceptatie.
In ieder geval heb ik praktisch bij alles wat ik net noemde het uiteindelijk gewoon geaccepteerd, maar dat neemt niet weg dat je sommige dingen toch gewoonweg vervelend blijft vinden.
Wat zijn nou dingen die ik nu echt vervelend vind en waarschijnlijk ook vervelend zal blijven vinden.
De lichamelijke klachten.
Ten eerste de hevige pijn die ik af en toe heb in mijn buik
Ten tweede vind ik de vermoeidheid ook erg vervelend.
Ten derde het opgeblazen gevoel door bijvoorbeeld gasvorming.
Ten Vierde vind ik het erg vervelend als ik winderig ben waarbij ik onder mensen ben.
Bijkomstige symptomen.
Ten eerste vind ik de spierpijn erg vervelend waar ik vaak mee te kampen heb.
Ten tweede het moeilijk slapen en dat komt omdat ik bijna altijd een uur wakker lig voordat ik in slaap val, omdat de boel tot rust moet komen in m'n buik en ook omdat m'n spieren dan gaan opspelen. Regelmatig wakker worden vind ik dus ook er vervelend en dat gebeurd meestal als ik heel veel last heb van m'n buik en voornamelijk buikpijn.
Andere vervelende bijkomstigheden.
Ten eerste vind ik het erg vervelend dat mijn sociale leven minder is geworden sinds ik PDS heb.
Ten tweede vind ik het erg vervelend dat ik beperkt ben en daarmee doel ik op het feit dat je bijvoorbeeld makkelijk een eindje kon gaan fietsen en dat kan ik nu niet zo heel ver meer.
Of soms moet ik wel eens een leuke dag door m'n neus laten schieten omdat m'n lichaam het niet toelaat.
Ten derde is het onbegrip van mensen waar je wel eens tegenaan loopt. Nu heb ik dat niet zo heel vaak op het moment, maar ik vind het uiterst irritant als ik er tegenaan loop.
Volgens mij heeft een ieder wel zo z'n dingen die hij/zij erg vervelend vindt sinds ze PDS hebben, maar wat dan zou moeten zijn weet ik niet.
Ik kan ook alleen maar vanuit mezelf kijken en aangeven wat ik heel vervelend vind.
Bij alle dingen die ik erg vervelend vind, heb ik ze al wel gewoon geaccepteerd.
Ik heb bij alles waar ik mee te maken heb gekregen sinds mijn PDS leren omgaan en voor sommige dingen ging dat makkelijk en voor sommige dingen ging dat moeilijk.
Voorheen kon ik nog wel eens gefrustreerd worden als ik tegen dingen aanliep die ik erg vervelend vind, maar dat heb ik gelukkig ook niet meer.
Het heeft toch ook in dit geval gewoon met een stukje acceptatie te maken.
Wat ik heel veel gedaan heb is over die vervelende dingen praten met iemand, dat kan je beste vriend/vriendin zijn of gewoon iemand van je familie.
Ik heb in het begin heel veel met m'n moeder over gesproken en later met een van m'n beste vrienden.
Door erover te praten gooi je het van je af en kan het je helpen doordat je weet hoe een ander erover denkt en hoe die ander er misschien mee om zou gaan.
Als ik er met m'n beste vriend over sprak, dan maakte we er soms grappen over en dat kan dan ook wel eens heerlijk opluchten.
Dus als je je nog steeds zit te kwelen over die vervelende dingen, dan kan ik zeggen ga je eigen niet zitten ergeren om die vervelende dingen.
Als je je gaat ergeren aan om die vervelende dingen, dan maakt je het voor jezelf alleen maar lastiger omdat je dan gespannen raakt en dat is weer niet gunstig voor je klachten.
Probeer er lekker relax onder te blijven en praat er gewoon eens over met iemand.
Voor meer informatie over PDS, ga dan naar www.pdsb.nl
maandag 7 maart 2011
Angst bij PDS
Ik weet niet of het bij iedereen zo is, maar toen ik net met buikklachten te maken kreeg, maakte ik me toch regelmatig zorgen over m'n buik.
Door de zorgen die ik kreeg over m'n buik, maakte ik me soms best wel eens druk en daardoor sloegen die zorgen over op angst.
De zorgen en angst over m'n buik gingen toch voornamelijk over het feit of alles toch wel in orde zou zijn met m'n buik en of het toch niks ernstig zou zijn.
Het is heel lastig en zeker in het begint als je eigenlijk nog niet eens alles weet, dan is dat ergens ook wel normaal dat je je zorgen gaat maken en dat je daardoor een angst voor krijgt.
In het begin waren mijn zorgen en angsten het ergste en het sterkste en dat zat me soms wel eens behoorlijk in de weg en als je angst hebt voor iets, dan kun je soms niet goed functioneren.
Als iemand zorgen heeft en angst dat er iets niet in orde zou zijn met hun buik, dan kan ik me dat heel goed voorstellen, maar vaak zijn die zorgen overbodig en dat ik nu wel zeggen.
Ik zal mezelf als voorbeeld nemen en vertellen wat mijn ervaring daarin was.
Zoals ik al eerder schreef in dit blog, heb ik een ernstig ongeluk gehad en daardoor een ernstig buiktrauma opgelopen, waardoor daaraan geopereerd moest worden.
Toen ik eenmaal uit het ziekenhuis ontslagen was en weer eenmaal een paar maanden thuis zat, voelde ik m'n buik elke dag en daar maakte ik me wel eens zorgen over.
Natuurlijk heeft de arts me niet zomaar laten gaan uit het ziekenhuis, anders had hij me nog wel in het ziekenhuis gehouden.
Het eerste jaar maakte ik me dus wel eens zorgen, maar ik hield me ook voor ogen dat het wel eens even kon duren voordat mijn buik helemaal genezen was en weer een beetje in z'n doen zou komen.
Na een jaar voel ik m'n buik nog steeds en deed hij regelmatig pijn en daardoor ging ik me nog ietsje meer zorgen maken en denken er zal toch niks verkeerd zitten in m'n buik.
Na 2 jaar moest ik weer voor onderzoek naar het ziekenhuis en dat was dan omdat de verzekering van de tegenpartij dat eiste en dat vond ik niet erg, want dan wist ik gelijk of het allemaal goed was.
Uit dat onderzoek bleek gewoon dat het allemaal in orde was en dat er geen afwijkingen waren te zien binnen in m'n lijf.
Ondanks dat gingen de zorgen toch niet echt weg en werden ze zelf in de loop der tijd steeds erger en dat zorgde er dus voor dat ik daar angstig onder werd.
Heel vaak deed m'n buik zo'n pijn, dat ik gewoon echt bang was dat er iets niet in orde zou zijn met m'n buik en dan haalde ik me de ergste dingen al in m'n hoofd.
Ook de ontlasting baarde me vaak zorgen in het begin, omdat ik niet gewent was dat mijn ontlasting vaak donkerder was en altijd slijmerig was.
Vele malen ben ik naar de huisarts geweest en die heeft regelmatig naar m'n buik gekeken en dat stelde me dan weer enigszins gerust voor een tijdje.
Op een gegeven moment kon ook de huisarts me niet echt meer gerust stellen en daarvoor stuurde hij me door naar een MLD-arts of internist in het ziekenhuis, zodat die wat onderzoeken kon doen.
De onderzoeken die ik onderging waren bloedonderzoek en endoscopie.
Met een endoscopie krijg je een slang in je anus of via de mond in je slokdarm. Via deze slang spuiten ze een vloeistof in je darmen zodat je darmen oplichten, zodat ze op deze manier kunnen zien of er iets mis is met je darmen.
De vloeistof die ze gebruiken is barium en dat is een contrastvloeistof.
Na dit onderzoek ziet je ontlasting er erg licht van kleur uit, maar dat komt door de vloeistof.
In ieder geval was ik vaak na die onderzoeken weer voor een lange tijd gerust gesteld en kon weer een beetje ontspannen door het leven.
Maar toch op een gegeven moment ging ik me toch weer zorgen maken en kwam de angst daar ook weer praktisch gelijk bij om de hoek kijken.
Hoewel de huisarts me vertelde dat mijn buik gewoon niet meer het zelfde was na het ongeluk en dat hij altijd gevoelig en pijnlijk zou blijven, bleef ik maar ongerust.
Op een gegeven moment ben ik voor het laats in 2009 weer een keer doorgestuurd naar een MLD-arts en die heeft ook nog wat tests en onderzoeken gedaan en die kwam uiteindelijk met de diagnose PDS.
Ik denk een jaar voor de diagnose had ik me er al een beetje bij neer gelegd, dat ik nooit meer van mijn buikpijn af zou komen en door al die onderzoeken en elke keer de zelfde resultaten deed me toch beseffen dat er niks ergs was en dat dit nu een deel van mijn leven was geworden.
De diagnose PDS heeft mij nog meer opluchting gegeven en ik wist nu precies wat er met mij aan de hand was en dat is zeker een geruststelling.
Ik kan alleen maar zeggen dat de angst vaak ongegrond is, maar ik snap wel degelijk waar het vandaan komt. Toch zeker als niets of niemand je kan gerust stellen, maakt dat het heel lastig is.
Kijk als je een wondje aan de buitenkant van je lichaam hebt, dan kun je dat gewoon zien en weet je ook dat het vaak niet ernstig is.
De binnenkant van je lichaam kun je niet zien en dat is nu juist de reden dat men bang word dat er iets ergs is met hun buik is, want je voelt heel veel van binnen.
Ik denk dat het ook komt omdat je het gewoon niet kan bevatten dat je zoveel pijn hebt en andere klachten dat er dan gewoonweg niks aan de hand is en dat er geen afwijkingen te vinden zijn.
Wat ik in de afgelopen jaren geleerd heb, is dat mensen heel graag alles willen begrijpen en alles graag verklaard willen hebben.
Helaas is dat niet altijd mogelijk om iets heel begrijpelijk te maken of om dingen te kunnen verklaren.
Om even een voorbeeld te noemen een computer.
Een computer is heel leuk en handig zolang ze het maar doen en ook zolang ze doen wat jij van het de computer vraagt. Dan gebeurd er iets waardoor de computer het niet meer doet of omdat de computer niet meer doet wat jij wilt.
Bij een computer kunnen er zoveel dingen aan de hand zijn en soms kom je niet echt te weten waardoor en waarom het is gebeurd en dat is voor veel mensen onbegrijpelijk.
Mensen zeggen dan, ik ben er juist heel voorzichtig mee hoe kan dat dan.
Zelfs een computer roept bij mensen een bepaalde angst op, waarom omdat ze de computer gewoonweg niet begrijpen of niet kunnen volgens hoe zo'n ding werkt.
Een computer is heel complex en dat is het menselijk lichaam nu ook.
Zo lang alles goed gaat met de computer of de mens, dan is er niks aan de hand.
Ik zeg wel eens computers zijn heel erg leuk, maar het zijn en het blijven vreemde apparaten.
Betrekking tot de mens, Mensen zijn heel vrolijk en blij en gaan gewoon hun gang, maar het zijn en het blijven toch maar vreemde wezens.
Dus als je angstig bent over je buik of over andere klachten, maak dit dan duidelijk tegenover je huisarts of andre arts. Misschien dat ze je de angst en ongerustheid weg kunnen nemen.
Meer informatie over PDS, ga dan naar www.pdsb.nl.
wil je me een persoonlijke vraag stellen, stuur dan een mailtje naar info@alandavis.nl
Door de zorgen die ik kreeg over m'n buik, maakte ik me soms best wel eens druk en daardoor sloegen die zorgen over op angst.
De zorgen en angst over m'n buik gingen toch voornamelijk over het feit of alles toch wel in orde zou zijn met m'n buik en of het toch niks ernstig zou zijn.
Het is heel lastig en zeker in het begint als je eigenlijk nog niet eens alles weet, dan is dat ergens ook wel normaal dat je je zorgen gaat maken en dat je daardoor een angst voor krijgt.
In het begin waren mijn zorgen en angsten het ergste en het sterkste en dat zat me soms wel eens behoorlijk in de weg en als je angst hebt voor iets, dan kun je soms niet goed functioneren.
Als iemand zorgen heeft en angst dat er iets niet in orde zou zijn met hun buik, dan kan ik me dat heel goed voorstellen, maar vaak zijn die zorgen overbodig en dat ik nu wel zeggen.
Ik zal mezelf als voorbeeld nemen en vertellen wat mijn ervaring daarin was.
Zoals ik al eerder schreef in dit blog, heb ik een ernstig ongeluk gehad en daardoor een ernstig buiktrauma opgelopen, waardoor daaraan geopereerd moest worden.
Toen ik eenmaal uit het ziekenhuis ontslagen was en weer eenmaal een paar maanden thuis zat, voelde ik m'n buik elke dag en daar maakte ik me wel eens zorgen over.
Natuurlijk heeft de arts me niet zomaar laten gaan uit het ziekenhuis, anders had hij me nog wel in het ziekenhuis gehouden.
Het eerste jaar maakte ik me dus wel eens zorgen, maar ik hield me ook voor ogen dat het wel eens even kon duren voordat mijn buik helemaal genezen was en weer een beetje in z'n doen zou komen.
Na een jaar voel ik m'n buik nog steeds en deed hij regelmatig pijn en daardoor ging ik me nog ietsje meer zorgen maken en denken er zal toch niks verkeerd zitten in m'n buik.
Na 2 jaar moest ik weer voor onderzoek naar het ziekenhuis en dat was dan omdat de verzekering van de tegenpartij dat eiste en dat vond ik niet erg, want dan wist ik gelijk of het allemaal goed was.
Uit dat onderzoek bleek gewoon dat het allemaal in orde was en dat er geen afwijkingen waren te zien binnen in m'n lijf.
Ondanks dat gingen de zorgen toch niet echt weg en werden ze zelf in de loop der tijd steeds erger en dat zorgde er dus voor dat ik daar angstig onder werd.
Heel vaak deed m'n buik zo'n pijn, dat ik gewoon echt bang was dat er iets niet in orde zou zijn met m'n buik en dan haalde ik me de ergste dingen al in m'n hoofd.
Ook de ontlasting baarde me vaak zorgen in het begin, omdat ik niet gewent was dat mijn ontlasting vaak donkerder was en altijd slijmerig was.
Vele malen ben ik naar de huisarts geweest en die heeft regelmatig naar m'n buik gekeken en dat stelde me dan weer enigszins gerust voor een tijdje.
Op een gegeven moment kon ook de huisarts me niet echt meer gerust stellen en daarvoor stuurde hij me door naar een MLD-arts of internist in het ziekenhuis, zodat die wat onderzoeken kon doen.
De onderzoeken die ik onderging waren bloedonderzoek en endoscopie.
Met een endoscopie krijg je een slang in je anus of via de mond in je slokdarm. Via deze slang spuiten ze een vloeistof in je darmen zodat je darmen oplichten, zodat ze op deze manier kunnen zien of er iets mis is met je darmen.
De vloeistof die ze gebruiken is barium en dat is een contrastvloeistof.
Na dit onderzoek ziet je ontlasting er erg licht van kleur uit, maar dat komt door de vloeistof.
In ieder geval was ik vaak na die onderzoeken weer voor een lange tijd gerust gesteld en kon weer een beetje ontspannen door het leven.
Maar toch op een gegeven moment ging ik me toch weer zorgen maken en kwam de angst daar ook weer praktisch gelijk bij om de hoek kijken.
Hoewel de huisarts me vertelde dat mijn buik gewoon niet meer het zelfde was na het ongeluk en dat hij altijd gevoelig en pijnlijk zou blijven, bleef ik maar ongerust.
Op een gegeven moment ben ik voor het laats in 2009 weer een keer doorgestuurd naar een MLD-arts en die heeft ook nog wat tests en onderzoeken gedaan en die kwam uiteindelijk met de diagnose PDS.
Ik denk een jaar voor de diagnose had ik me er al een beetje bij neer gelegd, dat ik nooit meer van mijn buikpijn af zou komen en door al die onderzoeken en elke keer de zelfde resultaten deed me toch beseffen dat er niks ergs was en dat dit nu een deel van mijn leven was geworden.
De diagnose PDS heeft mij nog meer opluchting gegeven en ik wist nu precies wat er met mij aan de hand was en dat is zeker een geruststelling.
Ik kan alleen maar zeggen dat de angst vaak ongegrond is, maar ik snap wel degelijk waar het vandaan komt. Toch zeker als niets of niemand je kan gerust stellen, maakt dat het heel lastig is.
Kijk als je een wondje aan de buitenkant van je lichaam hebt, dan kun je dat gewoon zien en weet je ook dat het vaak niet ernstig is.
De binnenkant van je lichaam kun je niet zien en dat is nu juist de reden dat men bang word dat er iets ergs is met hun buik is, want je voelt heel veel van binnen.
Ik denk dat het ook komt omdat je het gewoon niet kan bevatten dat je zoveel pijn hebt en andere klachten dat er dan gewoonweg niks aan de hand is en dat er geen afwijkingen te vinden zijn.
Wat ik in de afgelopen jaren geleerd heb, is dat mensen heel graag alles willen begrijpen en alles graag verklaard willen hebben.
Helaas is dat niet altijd mogelijk om iets heel begrijpelijk te maken of om dingen te kunnen verklaren.
Om even een voorbeeld te noemen een computer.
Een computer is heel leuk en handig zolang ze het maar doen en ook zolang ze doen wat jij van het de computer vraagt. Dan gebeurd er iets waardoor de computer het niet meer doet of omdat de computer niet meer doet wat jij wilt.
Bij een computer kunnen er zoveel dingen aan de hand zijn en soms kom je niet echt te weten waardoor en waarom het is gebeurd en dat is voor veel mensen onbegrijpelijk.
Mensen zeggen dan, ik ben er juist heel voorzichtig mee hoe kan dat dan.
Zelfs een computer roept bij mensen een bepaalde angst op, waarom omdat ze de computer gewoonweg niet begrijpen of niet kunnen volgens hoe zo'n ding werkt.
Een computer is heel complex en dat is het menselijk lichaam nu ook.
Zo lang alles goed gaat met de computer of de mens, dan is er niks aan de hand.
Ik zeg wel eens computers zijn heel erg leuk, maar het zijn en het blijven vreemde apparaten.
Betrekking tot de mens, Mensen zijn heel vrolijk en blij en gaan gewoon hun gang, maar het zijn en het blijven toch maar vreemde wezens.
Dus als je angstig bent over je buik of over andere klachten, maak dit dan duidelijk tegenover je huisarts of andre arts. Misschien dat ze je de angst en ongerustheid weg kunnen nemen.
Meer informatie over PDS, ga dan naar www.pdsb.nl.
wil je me een persoonlijke vraag stellen, stuur dan een mailtje naar info@alandavis.nl
zondag 6 maart 2011
Acceptatie van PDS
In ons leven moeten we velen dingen accepteren waarbij sommige dingen makkelijk zijn te accepteren en sommige weer moeilijk te accepteren.
Als je kijkt naar de dingen die makkelijk zijn te accepteren, dan kun je denken aan bijvoorbeeld je omgeving waarin je bent opgegroeid of dat je met een oude tv moet zitten terwijl je vriend/vriendin een mooie nieuwe tv hebt.
Zo kun je bijvoorbeeld ook je familie zien, die kun je namelijk niet kiezen die heb je gewoon, dus dat accepteer dan ook gewoon dat het je familie is. Het soort huis waarin je woont is ook soms iets wat je moet accepteren en dat zijn vaak dingen die makkelijk kun accepteren.
Als je gewoon al kijkt naar het woord op zich, dan zegt dat woord op zich zelf al heel veel.
Acceptatie heeft vaak met vrede te maken en als je iets niet accepteert, dan heeft dat vaak met onvrede te maken.
Misschien is dit niet nieuw wat ik nu schrijf, maar ik vind dat het wel iets is om er even over na te denken.
Als ik naar mezelf kijk, ik ben al mijn hele leven visueel gehandicapt en dat is iets waarvan ik niet beter weet dan dat het zo is en daardoor kan ik het ook makkelijker accepteren.
Natuurlijk heb ik wel eens van die momenten gehad, dat ik dacht kon ik maar goed zien zoals de meeste mensen. Is dat dan een reële gedachte van mij? Nee het is niet reëel van mij omdat te denken, want ik weet dat zo iets toch niet zal gebeuren en daarom zal ik me erbij neer moeten leggen en het gewoon accepteren.
In je leven gebeuren altijd dingen die je zult moeten accepteren omdat ze gebeuren of omdat ze gebeurd zijn en als je dat niet zou doen, dan zou je het jezelf wel heel erg moeilijk maken in dit leven.
De laatste jaren heb ik moeten leren te accepteren dat ik PDS heb en dat was soms toch wel heel erg moeilijk. Ten eerste had ik heel veel pijn waar ik mee liep en nog steeds loop, daarbij heb je de andere klachten nog die ik had en heb.
Tenslotte kwam ik er achter dat ik m'n leven niet meer kunt leven zoals ik hem altijd hebt kunnen leven, want heel veel dingen moest ik laten liggen en bepaalde dingen gingen niet meer zo makkelijk of helemaal niet meer.
Het ergste wat ik dan nog had was dat ik tegen een heleboel onbegrip aan liep en zeker in het begin, want toen wist zelf nog nauwelijks wat er aan de hand was.
Als ik deze dingen niet zou gaan accepteren, dan had ik hier nu niet over kunnen schrijven en dan zou ik nu nog steeds met een hoop woede en onvrede hebben gezeten.
Eigenlijk is acceptatie een van de sleutels waarmee je rust in je leven kunt creëren en voornamelijk in jezelf.
Ik geef toe dat wat ik schrijf makkelijker gezegd is dan gedaan, want de dingen die ik hierboven beschrijf gaan je ook niet in je koude kleren zitten en dus heb ik het ook moeilijk gehad om het te accepteren.
Dingen accepteren die grote invloed hebben op je leven zijn over het algemeen heel moeilijk te accepteren, maar wanneer je ze eenmaal accepteert dan zul je al gauw merken dat je er rust in vindt.
Om nog maar eens een voorbeeld te noemen:
Als je een dierbare in je leven verliest doordat zo'n persoon overlijd door een ziekte of een ongeluk, dan is dat heel vaak moeilijk te accepteren en toch zeker in het begin. Na van loop van tijd ga je langzaam maar zeker accepteren dat deze persoon er niet meer is en als je het moment bereikt dat je het volledig accepteert, dan merk je gewoon dat je rustiger wordt en valt er een last van je af en zo is het ook met Prikkelbare Darm Syndroom.
Als je eenmaal kunt accepteren dat je PDS hebt, dan zul je merken dat er een hele grote last van je schouder afvalt en dat is echt prettig.
Eerst zul je moeten accepteren dat je PDS hebt en daarna zul je merken dat het een hoop rust geeft.
Ik weet dat het heel moeilijk kan zijn om te accepteren dat je PDS hebt, want ik zelf heb er ook jaren over gedaan om het te accepteren.
Om eerlijk te zijn ben ik pas volledig gaan accepteren dat ik PDS in de zomer van 2009 en kun je nagaan dat ik er vanaf 1995 tot aan 2009 die tijd nodig heb gehad om het allemaal te accepteren.
Nu na twee jaar acceptatie kan ik zeggen, het geeft een heleboel rust en ontspanning en dat komt dan weer ten goede aan de klachten.
Omdat je het accepteert, zullen de klachten niet meer versterken omdat je ervan baalt dat je PDS hebt.
Af en toe balen dat je PDS hebt dat mag natuurlijk altijd even, maar niet te lang omdat je immers accepteert dat je PDS hebt.
Vind je het nou moeilijk om te accepteren dat je PDS hebt, stel jezelf dan eens de vraag waarom je het dan moeilijk vind om het te accepteren.
Stel die vraag nu eens aan jezelf en geef daar dan ook zelf een eerlijk antwoord op.
Want als je al niet eerlijk tegenover jezelf kunt zijn, dan zul je ook niet gauw tot een acceptatie komen.
Wanneer je jezelf nu het antwoord op die vraag hebt gegeven, moet eens gaan nadenken of dat antwoord.
Pas geleden heb ik een stuk geschreven over, waarom heb ik PDS?
Als je je die vraag nu eens stelt, krijg je er dan een antwoord op? Nee je krijgt daar geen antwoord op.
Vaak hebben mensen PDS gekregen door een iets wat er gebeurd is, bijvoorbeeld door een operatie, door een ontsteking of door voedsel vergiftiging.
Om op het antwoord terug te komen dat je jezelf hebt gegeven, kun je dan iets met dat antwoord?
Als ik naar mezelf kijk, dan kon ik eigenlijk niet zoveel met dat antwoord als alleen maar accepteren.
Omdat ik mezelf de vraag stelde op dat antwoord wat ik mezelf gaf, kan ik dat gene veranderen?
Nee ik kan het niet meer veranderen.
Wordt het nu een beetje te onduidelijk met wat ik nu vertel, dan zal ik even mijn situatie schetsen.
Waarom vond ik het moeilijk om te accepteren dat ik PDS heb.
Mijn antwoord was, dat ik heel kwaad was op de persoon die mij had laten verongelukken.
Kan ik nu wat met dit antwoord? Nee eigenlijk kan ik niet veel met dit antwoord als alleen maar accepteren dat het gebeurd was.
Want ik kan dat wat er gebeurd is niet meer veranderen en als je dat eenmaal gaat inzien, dan kun je gaan proberen het te gaan accepteren.
Die man die bij het ongeluk heeft veroorzaakt heeft dit ook niet expres gedaan en die man had ook heel veel schuldgevoelens naar mij.
Maar wat het antwoord ook is, je kunt dat wat er gebeurd is niet meer veranderen.
Of het nu door een ontsteking komt of door een voedselvergiftiging, het is gebeurd en daar zul je het mee moeten doen.
Overigens geld dit natuurlijk niet alleen als je PDS hebt, maar geldt het voor heel veel dingen binnen het leven en daarbij kun je aan heel veel dingen denken.
Dus als je het nog niet geaccepteerd hebt dat je PDS heb, ga het dan toch maar eens proberen en je zult zien dat het een hele opluchting is als je het eenmaal accepteert.
Ook voor de spanning op lichaam zal het een boel schelen waardoor het ten goede komt aan de klachten.
Voor meer informatie over PDS, ga dan naar www.pdsb.nl
Als je kijkt naar de dingen die makkelijk zijn te accepteren, dan kun je denken aan bijvoorbeeld je omgeving waarin je bent opgegroeid of dat je met een oude tv moet zitten terwijl je vriend/vriendin een mooie nieuwe tv hebt.
Zo kun je bijvoorbeeld ook je familie zien, die kun je namelijk niet kiezen die heb je gewoon, dus dat accepteer dan ook gewoon dat het je familie is. Het soort huis waarin je woont is ook soms iets wat je moet accepteren en dat zijn vaak dingen die makkelijk kun accepteren.
Als je gewoon al kijkt naar het woord op zich, dan zegt dat woord op zich zelf al heel veel.
Acceptatie heeft vaak met vrede te maken en als je iets niet accepteert, dan heeft dat vaak met onvrede te maken.
Misschien is dit niet nieuw wat ik nu schrijf, maar ik vind dat het wel iets is om er even over na te denken.
Als ik naar mezelf kijk, ik ben al mijn hele leven visueel gehandicapt en dat is iets waarvan ik niet beter weet dan dat het zo is en daardoor kan ik het ook makkelijker accepteren.
Natuurlijk heb ik wel eens van die momenten gehad, dat ik dacht kon ik maar goed zien zoals de meeste mensen. Is dat dan een reële gedachte van mij? Nee het is niet reëel van mij omdat te denken, want ik weet dat zo iets toch niet zal gebeuren en daarom zal ik me erbij neer moeten leggen en het gewoon accepteren.
In je leven gebeuren altijd dingen die je zult moeten accepteren omdat ze gebeuren of omdat ze gebeurd zijn en als je dat niet zou doen, dan zou je het jezelf wel heel erg moeilijk maken in dit leven.
De laatste jaren heb ik moeten leren te accepteren dat ik PDS heb en dat was soms toch wel heel erg moeilijk. Ten eerste had ik heel veel pijn waar ik mee liep en nog steeds loop, daarbij heb je de andere klachten nog die ik had en heb.
Tenslotte kwam ik er achter dat ik m'n leven niet meer kunt leven zoals ik hem altijd hebt kunnen leven, want heel veel dingen moest ik laten liggen en bepaalde dingen gingen niet meer zo makkelijk of helemaal niet meer.
Het ergste wat ik dan nog had was dat ik tegen een heleboel onbegrip aan liep en zeker in het begin, want toen wist zelf nog nauwelijks wat er aan de hand was.
Als ik deze dingen niet zou gaan accepteren, dan had ik hier nu niet over kunnen schrijven en dan zou ik nu nog steeds met een hoop woede en onvrede hebben gezeten.
Eigenlijk is acceptatie een van de sleutels waarmee je rust in je leven kunt creëren en voornamelijk in jezelf.
Ik geef toe dat wat ik schrijf makkelijker gezegd is dan gedaan, want de dingen die ik hierboven beschrijf gaan je ook niet in je koude kleren zitten en dus heb ik het ook moeilijk gehad om het te accepteren.
Dingen accepteren die grote invloed hebben op je leven zijn over het algemeen heel moeilijk te accepteren, maar wanneer je ze eenmaal accepteert dan zul je al gauw merken dat je er rust in vindt.
Om nog maar eens een voorbeeld te noemen:
Als je een dierbare in je leven verliest doordat zo'n persoon overlijd door een ziekte of een ongeluk, dan is dat heel vaak moeilijk te accepteren en toch zeker in het begin. Na van loop van tijd ga je langzaam maar zeker accepteren dat deze persoon er niet meer is en als je het moment bereikt dat je het volledig accepteert, dan merk je gewoon dat je rustiger wordt en valt er een last van je af en zo is het ook met Prikkelbare Darm Syndroom.
Als je eenmaal kunt accepteren dat je PDS hebt, dan zul je merken dat er een hele grote last van je schouder afvalt en dat is echt prettig.
Eerst zul je moeten accepteren dat je PDS hebt en daarna zul je merken dat het een hoop rust geeft.
Ik weet dat het heel moeilijk kan zijn om te accepteren dat je PDS hebt, want ik zelf heb er ook jaren over gedaan om het te accepteren.
Om eerlijk te zijn ben ik pas volledig gaan accepteren dat ik PDS in de zomer van 2009 en kun je nagaan dat ik er vanaf 1995 tot aan 2009 die tijd nodig heb gehad om het allemaal te accepteren.
Nu na twee jaar acceptatie kan ik zeggen, het geeft een heleboel rust en ontspanning en dat komt dan weer ten goede aan de klachten.
Omdat je het accepteert, zullen de klachten niet meer versterken omdat je ervan baalt dat je PDS hebt.
Af en toe balen dat je PDS hebt dat mag natuurlijk altijd even, maar niet te lang omdat je immers accepteert dat je PDS hebt.
Vind je het nou moeilijk om te accepteren dat je PDS hebt, stel jezelf dan eens de vraag waarom je het dan moeilijk vind om het te accepteren.
Stel die vraag nu eens aan jezelf en geef daar dan ook zelf een eerlijk antwoord op.
Want als je al niet eerlijk tegenover jezelf kunt zijn, dan zul je ook niet gauw tot een acceptatie komen.
Wanneer je jezelf nu het antwoord op die vraag hebt gegeven, moet eens gaan nadenken of dat antwoord.
Pas geleden heb ik een stuk geschreven over, waarom heb ik PDS?
Als je je die vraag nu eens stelt, krijg je er dan een antwoord op? Nee je krijgt daar geen antwoord op.
Vaak hebben mensen PDS gekregen door een iets wat er gebeurd is, bijvoorbeeld door een operatie, door een ontsteking of door voedsel vergiftiging.
Om op het antwoord terug te komen dat je jezelf hebt gegeven, kun je dan iets met dat antwoord?
Als ik naar mezelf kijk, dan kon ik eigenlijk niet zoveel met dat antwoord als alleen maar accepteren.
Omdat ik mezelf de vraag stelde op dat antwoord wat ik mezelf gaf, kan ik dat gene veranderen?
Nee ik kan het niet meer veranderen.
Wordt het nu een beetje te onduidelijk met wat ik nu vertel, dan zal ik even mijn situatie schetsen.
Waarom vond ik het moeilijk om te accepteren dat ik PDS heb.
Mijn antwoord was, dat ik heel kwaad was op de persoon die mij had laten verongelukken.
Kan ik nu wat met dit antwoord? Nee eigenlijk kan ik niet veel met dit antwoord als alleen maar accepteren dat het gebeurd was.
Want ik kan dat wat er gebeurd is niet meer veranderen en als je dat eenmaal gaat inzien, dan kun je gaan proberen het te gaan accepteren.
Die man die bij het ongeluk heeft veroorzaakt heeft dit ook niet expres gedaan en die man had ook heel veel schuldgevoelens naar mij.
Maar wat het antwoord ook is, je kunt dat wat er gebeurd is niet meer veranderen.
Of het nu door een ontsteking komt of door een voedselvergiftiging, het is gebeurd en daar zul je het mee moeten doen.
Overigens geld dit natuurlijk niet alleen als je PDS hebt, maar geldt het voor heel veel dingen binnen het leven en daarbij kun je aan heel veel dingen denken.
Dus als je het nog niet geaccepteerd hebt dat je PDS heb, ga het dan toch maar eens proberen en je zult zien dat het een hele opluchting is als je het eenmaal accepteert.
Ook voor de spanning op lichaam zal het een boel schelen waardoor het ten goede komt aan de klachten.
Voor meer informatie over PDS, ga dan naar www.pdsb.nl
zaterdag 5 maart 2011
Opgeblazen gevoel, gasvorming (PDS)
Het is heel vervelend om een opgeblazen gevoel te hebben in je buik.
Je hele buik staat dan strak en is gevoelig en daardoor kan het ook pijn doen.
Iedereen kent het gevoel wel van een opgeblazen gevoel bijvoorbeeld na het eten, maar als je PDS hebt kun je er vaker last van hebben.
Wat is dat nu eigenlijk een opgeblazen gevoel en komt het eigenlijk?
Een opgeblazen gevoel in je buik is eigenlijk niet meer dan dat je een heleboel lucht in je maagdarmkanaal hebt zitten.
Dan is er de vraag, hoe komt het dat iemand een opgeblazen gevoel krijgt of heeft?
Hierbij kun je aan een paar dingen denken en hierbij kun je denken aan het nuttigen van eten en drinken, roken van tabak en dan heb je ook nog gasvorming.
Eten en drinken.
Als te snel eet omdat je haast hebt of gewoon erg honger hebt, dan hap en slik je ongemerkt lucht mee naar binnen. Die lucht kan nergens heen dus het gaat zich ophopen in je maag en darmen.
Met eten en drinken is eigenlijk het beste dat je daar even je gemak of de tijd voor neemt.
Drinken doe het rustig aan en niet te snel, want dat kan de kans op een opgeblazen gevoel vergroten.
Koolzuur houdende drank is in ieder geval al uit den boze, dat moet gewoon laten staan als je PDS hebt.
Als je koolzuur drinkt is de kans op een opgeblazen gevoel helemaal groot en het kan al langer duren voordat je van je opgeblazen gevoel af bent.
Aan de manier van drinken wordt vaak niet gedacht, omdat het een vanzelfsprekend iets is wat je doen en dat elke dag weer.
Als je nu iets gaat drinken en je hebt heel erg dorst, dan moet je maar eens opletten hoe je het opdrinkt.
Vaak als je dorst hebt drink je snel, maar probeer dan eens iets rustiger te drinken door slok voor slok te drinken en bij iedere slok geen lucht mee te happen.
Eten is eigenlijk ook iets wat je lekker op je gemak moet doen en niet te gehaast.
Als je te gehaast eet, dan kauw je je eten vaak niet goed en je slikt je eten te snel door en daardoor ongemerkt ook een hoop lucht.
In het verleden heb ik mezelf behoorlijk vaak op de vingers moeten tikken, omdat ik te snel at en daardoor vaak een opgeblazen gevoel had en daardoor ook vaak een heel vol gevoel.
Je kunt een opgeblazen gevoel ook samen hebben met een vol gevoel, want dat kan best goed samen hangen en toch zeker na het eten.
Wanneer je eet begint er een heel proces van eten en het verwerken van het eten en de daarbij horende signalen. Als je gaat eten dan geeft je maag aan je hersenen door wanneer hij vol zit.
Als je te snel eet, dan eet je al gauw te veel. Je maag heeft even de tijd nodig om door te geven dat je vol zit en vaal bij te snel eten, dan zit je maag al gauw te vol voordat je hersenen het signaal krijgt dat de maag vol zit.
Daarom is het verstandig om even de tijd te nemen om lekker rustig te eten.
Rustig eten is heel bewust met eten bezig zijn, door eerst elke hap goed te kauwen en dan pas door slikken. Als je rustig eet, dan kan je maag precies de juiste signalen doorgeven en gaat het meestal ook goed synchrone met wat je doet.
Als je rustig eet en je maag raakt vol dan weet je ook dat je bijna vol zit of genoeg hebt.
Op die manier eet je niet gauw te veel en is de kans op een opgeblazen gevoel ook veel kleiner.
Roken van tabak.
Roken is ook een manier waarop je lucht naar binnen hapt en in slikt en dat doe je eigenlijk bij elke trek die neem van een sigaret. Roken is een geforceerde manier van rook inhaleren, meer daarbij lucht, tenminste zo denk ik erover. Dus ook bij roken is het geval je slikt lucht in en dat kan weer nergens heen en dat hoopt zich dan ook weer op in je maag en darmen.
Roken is zoals iedereen weet al niet gezond voor een mens en mensen met PDS zijn er nog een stukje gevoeliger voor en dan met name in de maagdarmkanaal.
Dus als je rookt, dan kan ik alleen maar zeggen probeer te stoppen dat is veel beter.
Gasvorming.
Gasvorming kan ontstaan door de hierboven al besproken oorzaken en dat hangt een klein beetje samen.
Dan heb je ook nog gasvorming door het verteringsproces binnen in je maagdarmkanaal.
Zoals iedereen weet, wordt het eten van je maag door gevoerd naar je darmen en in je darmen wordt het eten dan verwerkt en verteerd.
Bij bepaalde voedingsstoffen is het algemeen bekend dat ze gasvorming kunnen veroorzaken.
Hierbij kun je denken aan koolsoorten kruiden en bij sommige menen lactose.
Mensen met PDS moeten daarom alle koolsoorten en bepaalde kruiden dus eigenlijk altijd laten staan, omdat deze mensen al gevoeligere darmen hebben en omdat het maagdarmkanaal als niet helemaal meer werkt zoals we zouden willen.
Ook uien kunnen leiden tot gasvorming, maar dat wil niet zeggen dat geen enkele PDS-patiënt ze niet kan eten. Sommige PDS-patiënten kunnen uien wel eten en sommige dus ook weer niet.
Soms hangt het ook af of iemand met PDS ui kan eten doordat hun darmen een periode hebben waarop ze bepaalde dingen goed kunnen verdragen.
Gasvorming door eten, heeft veelal met het verteringsproces te maken.
Koolsoorten zijn best moeilijk te verteren en voor iemand met PDS kan dat nog iets lastiger zijn.
Overigens moet ik er wel bij zeggen dat het bij iedere persoon verschillend kan zijn wat kool doet als men het eet en ook het soort kool kan daarbij uitmaken.
Het maakt ook uit hoe je de kool eet, want als je de kool rauw of gebakken eet geeft dat meestal minder gasvorming dan bij gekookte kool. Bloemkool en broccoli geeft meestal geen problemen tot gasvorming.
Overigens moet ik er wel bij zeggen dat het bij iedere persoon verschillend kan zijn wat kool doet als men het eet en ook het soort kool kan daarbij uitmaken.
Het maakt ook uit hoe je de kool eet, want als je de kool rauw of gebakken eet geeft dat meestal minder gasvorming dan bij gekookte kool. Bloemkool en broccoli geeft meestal geen problemen tot gasvorming.
Bij het verteringsproces komen er gassen vrij en die kunnen nergens heen en die gaan tegen je darmwand aan zitten duwen. Hoe meer gassen er in je darmen terecht komen meer je het gevoel krijgt dat je opgeblazen bent. Soms kun je merken dat je gasvorming hebt, doordat je behoorlijk veel geborrel hoort in je buik en dat zijn dan gasbellen die door je darmen heen stromen.
Omdat het maagdarmkanaal van iemand met PDS gevoeliger is, kan een opgeblazen gevoel al heel snel vervelend worden en nog erger is dat het op een gegeven moment heel erg pijn kan gaan doen.
Doordat de gassen of gasbellen tegen je darmwand aanduwen veroorzaakt dat pijn en hoe meer gassen in je darmen hoe meer druk erop de darmwand komt.
Bij PDS-patiënten worden de gassen over het algemeen al moeilijk afgevoerd en daardoor is het voor ons al gauw te veel gas in de darmen.
Omdat de gassen al moeilijk afgevoerd wordt door PDS-patiënten, kan het wel eens zo erg worden dat je maag door de druk van de gassen omhoog geduwd wordt.
Als de maag omhoog geduwd wordt door al die gassen, dan drukt dat al gauw tegen je longen aan waardoor je een benauwd gevoel krijgt en daardoor ook wat kort ademig wordt.
Dit is een heel erg vervelend gevoel, maar het kan geen kwaad. Dus als je dit wel eens voelt hoef je je er geen zorgen over te maken.
Als je gasvorming en een opgeblazen gevoel hebt, dan kan op een gegeven moment zover komen dat het over gaan in winderigheid.
Wanneer je winderig begint te worden doordat je last hebt van gasvorming of een opgeblazen gevoel, houd ze dan niet op, maar laat dan maar lekker waaien en het lucht bovendien nog lekker op ook.
Als je ze op gaat houden, dan kun je het opgeblazen gevoel nog eens gaan versterken.
Bovendien is het niet goed om je winden op te houden, het is niet voor niks dat je lichaam ze eruit gooit.
Blijf je nu te lang met een opgeblazen gevoel zitten of heb je te lang van winderigheid, dan zijn er middelen verkrijgbaar die je kunnen helpen om van het opgeblazen gevoel of winderigheid af te komen.
Voor meer informatie over PDS, kijk dan eens op www.pdsb.nl
Heb je persoonlijke vragen aan mij, dan zijn die ook van harte welkom.
vrijdag 4 maart 2011
PDS en een goed dagritme
Iedereen heeft een bepaald ritme in zijn/haar leven.
De een heeft een onregelmatig ritme en de andere heeft een regelmatig ritme.
Wat is voor PDS-patiënten nu het beste ritme om te hebben in het dagelijks leven?
Eigenlijk is dat antwoord heel makkelijk en de meeste PDS-patiënten zullen waarschijnlijk ook al wel weten, maar misschien zijn er ook mensen die het niet weten.
Het beste ritme wat je in je dagelijks leven kunt hebben als je PDS hebt, is een regelmatig ritme.
Het ritme wat ik hiermee bedoel is een ritme van overdag lekker je ding doen en 's nacht lekker slapen.
Veel PDS-patiënten komen 's morgen uit bed en hebben dan heel veel tijd nodig om op gang te komen.
Dus de dag begint dan al heel rustig, want je buik heeft gewoon de tijd nodig om op gang te komen.
Als het eenmaal op gang is gekomen, kunnen we de dingen gaan doen die we moeten gaan doen.
Bij een regelmatig ritme hoort ook regelmatig eten en dat wel op vaste tijden.
Voor eten moet je gewoon de tijd nemen en zeker niet gaan haasten of te weinig tijd nemen voor je eten.
Overdag doe je lekker je ding en in de avond even lekker je gemak houden en dan lekker naar bed en dan de volgende dag begint het hele ritme weer van voor af aan.
Dit is en zou voor mij een ideaal ritme zijn om door het leven te gaan, maar ik ben een beetje dwars.
Hoe ziet mijn ritme eruit in het dagelijks leven?
'S morgens om 3:15 gaat bij de wekker en is het dus tijd om uit bed te gaan omdat ik in de ochtend werk als assistent-distributeur bij de krant van de Persgroep.
Nou als m'n wekker gaat stap ik uit bed, kleed ik me aan en ga naar beneden.
Als ik beneden kom, dan ga ik eerst naar de wc om een plasje te doen en dan loop ik door naar de keuken en zet ik een kop koffie.
Meestal heb ik een uur om de tijd en soms heb ik net iets meer tijd nodig, doordat ik ineens aandrang krijg en dan gauw naar de wc moet.
In dat uur voordat ik naar de krant ga word ik lekker op m'n gemak wakker en bekijk ik een beetje wat m'n buik nog gaat doen en of ik er die ochtend veel hinder van zal hebben of niet.
De ene ochtend kan ik een beetje eten en de andere ochtend krijg ik geen hap door m'n keel en dat ligt dan weer heel erg aan de toestand van mijn buik.
Na dat uur ga ik naar de krant en daar begin ik dan eerst met het licht aanzetten en wat dingen klaar te zetten voor de krant en te zorgen dat wij en de bezorger wat kunnen drinken.
Bij de krant tel ik van 7 verschillende kranten de wijken af zodat de bezorgers ze alleen maar na hoeft te tellen om ze vervolgens mee te nemen om te bezorgen.
Verder breng ik wat pakketten met kranten rond voor de winkels en als ik pech heb en er een bezorger ziek of gewoon afwezig, dan moet ik dus een kranten wijk gaan rijden.
Zolang alles goed gaat, ben ik tussen 6:00 en 7:00 weer thuis, maar als ik meer dan een krantenwijk moet rijden of de kranten worden laat aangeleverd, kan het ook wel eens veel later worden.
Als ik dus om 7:0 thuis ben, dan ga ik eerst eens een hapje eten en daarna ga ik nog even voor een paar uurtjes terug naar bed, want anders houd ik het niet vol.
Rond 12:00 kom ik weer uit bed en word ik weer op m'n gemak wakker met een kop koffie.
Dan rond 13:00 13:30 ga ik eens kijken of dat er klachten zijn van de krant en als die er zijn, dan moet ik die kranten gaan nabezorgen en hoe lang dat duurt hangt af van de hoeveelheid klachten.
Als ik daarmee klaar ben, doe ik soms wat administratie van de krant of ik doe wat andere dingen die ik moet doen of wil gaan doen.
Als ik geen klachten hoef te rijden, dan heb ik iets meer tijd om andere dingen te doen en dan kan ik soms ook wel eens even iets voor mezelf doen.
Dan Rond 15:15 is het tijd voor de middag krant en dan ga ik weer richting de krant om die weer uit te delen voor de bezorgers, dit is over het algemeen rustig werk en ik hoef me hier totaal niet te haasten of druk te maken. Het werk dat ik dan doe is meestal maar een uurtje of anderhalf uur.
Soms doet m'n moeder dit en eigenlijk hoor zij dit ook te doen, maar omdat ze in huis al veel doet en voor het avond eten zorgt delen we gewoon de werkzaamheden en ga ik in de middag naar de krant.
Rond 16:45 17:00 ben ik dan weer thuis en dan ga ik meestal gelijk weer even met de hond naar buiten en als ik dan terug kom krijgt de hond eten.
Kort daarna kunnen wij zelf gaan eten en dan na het eten kunnen we van onze rust gaan genieten.
Als ik me goed voel, dan ruim ik de keuken op m'n gemak een beetje op zodat het de volgende dag niet voor je neus staat.
Rond 21:30 is het meestal wel tijd om m'n bedje in te duiken en dat doe ik dan meestal ook wel, maar soms wil ik ook wel eens iets later naar bed gaan omdat ik dan met iets bezig ben of omdat ik iets aan het kijken ben op tv.
Als je er zo naar kijkt, is het een vrij regelmatig ritme wat ik aan houd.
Toch is dit niet helemaal wat het lijkt, dit is een ritme wat heel erg gevoelig is voor verandering en daardoor kan het ook heel snel een onregelmatig ritme worden wat dan gelijk gevolgen heeft voor mijn buik en overige klachten.
Ook als je kijkt naar de tijd die ik in de ochtend heb, dan is dat niet echt veel tijd voordat ik aan de slag moet en daarom kan ik het de ene dag beter hebben dan de andere dag.
Zolang de pijn en andere klachten dragelijk zijn kan ik dit best goed hebben, maar ik zeg er ook bij dat ik niet weet hoe lang ik dit vol kan houden.
Voor nu houd ik het nog steeds vol, omdat:
1. ik het leuk vind om te doen
2. ik hiermee m'n moeder een handje help en zonder mij zou ze dit ook niet kunnen doen.
3. Ik moest wat meer doen van het UWV en hiermee gaan ze verder akkoord en ik heb herbij een hele veilige zone waarin ik me gewoon terug kan trekken zonder dat ik me schuldig hoef te voelen tegen over collega's of baas.
Ook kun je herbij naar de slaap tijden kijken, want ik slaap krap 6 uurtjes of minder en de rest slaap ik er later op de dag weer bij en dat is nou ook niet altijd even bevorderlijk voor de PDS klachten.
Dit is een ritme dat ik 5 dagen in de week heb, maar op zaterdag een zondag verloopt het weer anders.
Op zaterdag is de ochtend vrij het zelfde, alleen is het na de ochtendkrant praktisch gelijk tijd voor de middagkrant.
De middagkrant op zaterdag ochtend denk je dan? Ja de middagkrant komt op zaterdag in de ochtend, zodat de wij en de bezorgers nog een beetje een zaterdag als weekend hebben.
Ik moet zeggen dat ik de middagkrant niet altijd doe op zaterdag.
Na de krant op zaterdag ga ik weer even een paar uurtjes naar bed en dan is het verschillend wanneer ik uit bed kom, maar meestal niet later dan 16:00.
Als ik dan uit bed kom, dan eerst weer even wakker worden en dan ga ik eens kijken of er weer klachten gelopen zijn door de bezorgers en als dat zo is, ga ik ze dus weer eens op m'n gemak nabezorgen.
Zaterdags ben ik meestal wel helemaal afgebrand en ben ik ook heel erg moe, dus de zaterdag avond is bij mij ook nooit echt lang, want rond 21:30 ga ik weer naar bed.
Zondag word ik meestal van zelf rond 7:00 wakker en dan blijf ik nog heel even liggen, maar dan gaat m'n buik pijn doen omdat ik al heel wat uren in m'n bed lig en dan ga ik er gauw uit.
Dan ga ik naar beneden en kan ik echt alles lekker op m'n gemak doen. Ik drink een kop koffie, kijk wat tv en dan komt de hond vervelen omdat ze naar buiten moet.
Meestal als de hond komt op zondag, dan ben ik over het algemeen al anderhalf uur wakker en dan ga ik op m'n gemakje met de hond lopen en dat duurt dan een half uurtje.
Als ik terug kom geef ik de hond eten en dan doe ik het weer rustig aan, maar in al die tijd kan ik nog niet echt eten, want m'n buik heeft een hele nacht (heel wat uren dus) niks hoeven doen en moet dus eerst op lekker op gang komen.
Na 3 uurtjes is het allemaal een beetje op gang en dan krijg ik honger en ga ik dus wat eten en de rest van de dag kan er van alles gebeuren wat ik doe of niet doe.
Ik merk wel dat zo'n zondag voor mijn buik veel en veel beter is en dat m'n buik ook veel rustiger is, waardoor mijn klachten verdwijnen of ligt verdwijnen of ik heb er gewoon niet zo'n last van.
Zo zie je maar dat het ritme dat ik dagelijks draai niet erg geschikt is voor iemand met PDS en dus voor mij ook niet echt.
Maar het zijn die bepaalde motivaties die ik heb, waardoor het ik het nog steeds vol hou.
Dus ik kan alleen maar adviseren, probeer een regelmatig ritme te draaien en houd je daaraan vast.
Ook als je gedwongen wordt om te werken, zorg dan echt dat je een baan krijgt dat binnen jou ritme blijft en niet daar buiten valt.
Voor vragen mag je me natuurlijk altijd een mailtje sturen, kijk daarvoor even op mijn website.
Voor meer informatie over PDS, kijk dan op www.pdsb.nl
De een heeft een onregelmatig ritme en de andere heeft een regelmatig ritme.
Wat is voor PDS-patiënten nu het beste ritme om te hebben in het dagelijks leven?
Eigenlijk is dat antwoord heel makkelijk en de meeste PDS-patiënten zullen waarschijnlijk ook al wel weten, maar misschien zijn er ook mensen die het niet weten.
Het beste ritme wat je in je dagelijks leven kunt hebben als je PDS hebt, is een regelmatig ritme.
Het ritme wat ik hiermee bedoel is een ritme van overdag lekker je ding doen en 's nacht lekker slapen.
Veel PDS-patiënten komen 's morgen uit bed en hebben dan heel veel tijd nodig om op gang te komen.
Dus de dag begint dan al heel rustig, want je buik heeft gewoon de tijd nodig om op gang te komen.
Als het eenmaal op gang is gekomen, kunnen we de dingen gaan doen die we moeten gaan doen.
Bij een regelmatig ritme hoort ook regelmatig eten en dat wel op vaste tijden.
Voor eten moet je gewoon de tijd nemen en zeker niet gaan haasten of te weinig tijd nemen voor je eten.
Overdag doe je lekker je ding en in de avond even lekker je gemak houden en dan lekker naar bed en dan de volgende dag begint het hele ritme weer van voor af aan.
Dit is en zou voor mij een ideaal ritme zijn om door het leven te gaan, maar ik ben een beetje dwars.
Hoe ziet mijn ritme eruit in het dagelijks leven?
'S morgens om 3:15 gaat bij de wekker en is het dus tijd om uit bed te gaan omdat ik in de ochtend werk als assistent-distributeur bij de krant van de Persgroep.
Nou als m'n wekker gaat stap ik uit bed, kleed ik me aan en ga naar beneden.
Als ik beneden kom, dan ga ik eerst naar de wc om een plasje te doen en dan loop ik door naar de keuken en zet ik een kop koffie.
Meestal heb ik een uur om de tijd en soms heb ik net iets meer tijd nodig, doordat ik ineens aandrang krijg en dan gauw naar de wc moet.
In dat uur voordat ik naar de krant ga word ik lekker op m'n gemak wakker en bekijk ik een beetje wat m'n buik nog gaat doen en of ik er die ochtend veel hinder van zal hebben of niet.
De ene ochtend kan ik een beetje eten en de andere ochtend krijg ik geen hap door m'n keel en dat ligt dan weer heel erg aan de toestand van mijn buik.
Na dat uur ga ik naar de krant en daar begin ik dan eerst met het licht aanzetten en wat dingen klaar te zetten voor de krant en te zorgen dat wij en de bezorger wat kunnen drinken.
Bij de krant tel ik van 7 verschillende kranten de wijken af zodat de bezorgers ze alleen maar na hoeft te tellen om ze vervolgens mee te nemen om te bezorgen.
Verder breng ik wat pakketten met kranten rond voor de winkels en als ik pech heb en er een bezorger ziek of gewoon afwezig, dan moet ik dus een kranten wijk gaan rijden.
Zolang alles goed gaat, ben ik tussen 6:00 en 7:00 weer thuis, maar als ik meer dan een krantenwijk moet rijden of de kranten worden laat aangeleverd, kan het ook wel eens veel later worden.
Als ik dus om 7:0 thuis ben, dan ga ik eerst eens een hapje eten en daarna ga ik nog even voor een paar uurtjes terug naar bed, want anders houd ik het niet vol.
Rond 12:00 kom ik weer uit bed en word ik weer op m'n gemak wakker met een kop koffie.
Dan rond 13:00 13:30 ga ik eens kijken of dat er klachten zijn van de krant en als die er zijn, dan moet ik die kranten gaan nabezorgen en hoe lang dat duurt hangt af van de hoeveelheid klachten.
Als ik daarmee klaar ben, doe ik soms wat administratie van de krant of ik doe wat andere dingen die ik moet doen of wil gaan doen.
Als ik geen klachten hoef te rijden, dan heb ik iets meer tijd om andere dingen te doen en dan kan ik soms ook wel eens even iets voor mezelf doen.
Dan Rond 15:15 is het tijd voor de middag krant en dan ga ik weer richting de krant om die weer uit te delen voor de bezorgers, dit is over het algemeen rustig werk en ik hoef me hier totaal niet te haasten of druk te maken. Het werk dat ik dan doe is meestal maar een uurtje of anderhalf uur.
Soms doet m'n moeder dit en eigenlijk hoor zij dit ook te doen, maar omdat ze in huis al veel doet en voor het avond eten zorgt delen we gewoon de werkzaamheden en ga ik in de middag naar de krant.
Rond 16:45 17:00 ben ik dan weer thuis en dan ga ik meestal gelijk weer even met de hond naar buiten en als ik dan terug kom krijgt de hond eten.
Kort daarna kunnen wij zelf gaan eten en dan na het eten kunnen we van onze rust gaan genieten.
Als ik me goed voel, dan ruim ik de keuken op m'n gemak een beetje op zodat het de volgende dag niet voor je neus staat.
Rond 21:30 is het meestal wel tijd om m'n bedje in te duiken en dat doe ik dan meestal ook wel, maar soms wil ik ook wel eens iets later naar bed gaan omdat ik dan met iets bezig ben of omdat ik iets aan het kijken ben op tv.
Als je er zo naar kijkt, is het een vrij regelmatig ritme wat ik aan houd.
Toch is dit niet helemaal wat het lijkt, dit is een ritme wat heel erg gevoelig is voor verandering en daardoor kan het ook heel snel een onregelmatig ritme worden wat dan gelijk gevolgen heeft voor mijn buik en overige klachten.
Ook als je kijkt naar de tijd die ik in de ochtend heb, dan is dat niet echt veel tijd voordat ik aan de slag moet en daarom kan ik het de ene dag beter hebben dan de andere dag.
Zolang de pijn en andere klachten dragelijk zijn kan ik dit best goed hebben, maar ik zeg er ook bij dat ik niet weet hoe lang ik dit vol kan houden.
Voor nu houd ik het nog steeds vol, omdat:
1. ik het leuk vind om te doen
2. ik hiermee m'n moeder een handje help en zonder mij zou ze dit ook niet kunnen doen.
3. Ik moest wat meer doen van het UWV en hiermee gaan ze verder akkoord en ik heb herbij een hele veilige zone waarin ik me gewoon terug kan trekken zonder dat ik me schuldig hoef te voelen tegen over collega's of baas.
Ook kun je herbij naar de slaap tijden kijken, want ik slaap krap 6 uurtjes of minder en de rest slaap ik er later op de dag weer bij en dat is nou ook niet altijd even bevorderlijk voor de PDS klachten.
Dit is een ritme dat ik 5 dagen in de week heb, maar op zaterdag een zondag verloopt het weer anders.
Op zaterdag is de ochtend vrij het zelfde, alleen is het na de ochtendkrant praktisch gelijk tijd voor de middagkrant.
De middagkrant op zaterdag ochtend denk je dan? Ja de middagkrant komt op zaterdag in de ochtend, zodat de wij en de bezorgers nog een beetje een zaterdag als weekend hebben.
Ik moet zeggen dat ik de middagkrant niet altijd doe op zaterdag.
Na de krant op zaterdag ga ik weer even een paar uurtjes naar bed en dan is het verschillend wanneer ik uit bed kom, maar meestal niet later dan 16:00.
Als ik dan uit bed kom, dan eerst weer even wakker worden en dan ga ik eens kijken of er weer klachten gelopen zijn door de bezorgers en als dat zo is, ga ik ze dus weer eens op m'n gemak nabezorgen.
Zaterdags ben ik meestal wel helemaal afgebrand en ben ik ook heel erg moe, dus de zaterdag avond is bij mij ook nooit echt lang, want rond 21:30 ga ik weer naar bed.
Zondag word ik meestal van zelf rond 7:00 wakker en dan blijf ik nog heel even liggen, maar dan gaat m'n buik pijn doen omdat ik al heel wat uren in m'n bed lig en dan ga ik er gauw uit.
Dan ga ik naar beneden en kan ik echt alles lekker op m'n gemak doen. Ik drink een kop koffie, kijk wat tv en dan komt de hond vervelen omdat ze naar buiten moet.
Meestal als de hond komt op zondag, dan ben ik over het algemeen al anderhalf uur wakker en dan ga ik op m'n gemakje met de hond lopen en dat duurt dan een half uurtje.
Als ik terug kom geef ik de hond eten en dan doe ik het weer rustig aan, maar in al die tijd kan ik nog niet echt eten, want m'n buik heeft een hele nacht (heel wat uren dus) niks hoeven doen en moet dus eerst op lekker op gang komen.
Na 3 uurtjes is het allemaal een beetje op gang en dan krijg ik honger en ga ik dus wat eten en de rest van de dag kan er van alles gebeuren wat ik doe of niet doe.
Ik merk wel dat zo'n zondag voor mijn buik veel en veel beter is en dat m'n buik ook veel rustiger is, waardoor mijn klachten verdwijnen of ligt verdwijnen of ik heb er gewoon niet zo'n last van.
Zo zie je maar dat het ritme dat ik dagelijks draai niet erg geschikt is voor iemand met PDS en dus voor mij ook niet echt.
Maar het zijn die bepaalde motivaties die ik heb, waardoor het ik het nog steeds vol hou.
Dus ik kan alleen maar adviseren, probeer een regelmatig ritme te draaien en houd je daaraan vast.
Ook als je gedwongen wordt om te werken, zorg dan echt dat je een baan krijgt dat binnen jou ritme blijft en niet daar buiten valt.
Voor vragen mag je me natuurlijk altijd een mailtje sturen, kijk daarvoor even op mijn website.
Voor meer informatie over PDS, kijk dan op www.pdsb.nl
Abonneren op:
Posts (Atom)