Opnieuw leren leven.

Het is een gedachte van mij waar ik dus wel eens mee speel.
Misschien dat je het niet zo ziet als dat ik dat doe, maar sinds mijn buikklachten heb ik wel eens het gevoel dat ik meerdere malen in mijn leven opnieuw moet leren leven.

Voordat ik buikklachten had, ging alles eigenlijk best wel redelijk en voelde ik me lichamelijk prettig bij de dingen die ik deed.
Toen kreeg ik dat ongeluk en veranderde mijn leven van de een op de andere dag.
Lichamelijk lag ik in in de kreukels, maar geestelijk was het eigenlijk net zo.
Dit zijn situaties waarop je dingen ineens heel anders gaat bekijken en verleg je je waarden binnen het leven op een heel ander niveau.
Naarmate de tijd verstreek moest ik maar aannemen en accepteren dat ik met een gevoelige en pijnlijke buik zou moeten leren leven.
Op zo'n moment moest ik toch weer gaan kijken wat ik wel en wat ik niet aankon en moest ik hier en daar mijn grenzen gaan verleggen.
Het zij door mijn grenzen te verhogen of in sommige gevallen te verlagen.

In de afgelopen jaren heb ik goede en slechte momenten gehad, waarbij ik dus doel op mijn buikklachten.
Om het zo maar eens te bekijken, veranderde de klachten soms van dragelijk tot minder dragelijk of zelfs tot gewoon helemaal niet meer dragelijk.
Die fases zijn keer op keer verschillend en soms herken je ze, maar soms herken je ze dus ook helemaal niet. Bij elk van die fases kwam ik wel dingen tegen waar ik nog niet eerder mee te maken had gehad en dat is dan weer zo'n leer moment.
De afgelopen jaren zijn mijn klachten jammer genoeg alleen maar erger geworden en wat soms weer tot frustraties leidde.
Dit is voor mij waarop ik echt ging denken dat ik op een bepaalde manier weer opnieuw moest gaan leren leven, omdat ik heel veel dingen ineens anders moest gaan doen.
Wat bij in eerste instantie gebeurde, is dat ik eigenlijk tot niets meer in staat was.
Ik zat praktisch alleen nog maar hele dagen op een stoel en op een gegeven moment dacht had ik echt zo iets van ik moet wat gaan doen.
Zoals ik al wel eens eerder schreef, ik ben totaal geen stil zitter en daarom gaat dat stil zitten ook aardig vervelen. Ik ben langzaam aan beetje bij beetje in beweging gekomen en ik heb mezelf weer een beetje omhoog gewerkt.
Het is namelijk zo, dat wanneer ik zomaar zat, ik alleen maar mezelf in de weg ging zitten en dat er gewoon een heleboel gedachtes door mijn hoofd heen spookte en dat werkt niet echt mee.
Elke keer deed wat kleine dingetjes en dan ging ik weer zitten en zo heb ik mijn tijd door gebracht.
Gelukkig kwam er ook weer een moment dat het weer iets beter ging en dat mijn buik dus minder pijn ging doen.
Wanneer ik minder pijn heb, dan voel ik me ook gelijk weer een stuk beter en ik krijg gelijk ook weer wat meer energie en ik kreeg ook weer zin om dingen te gaan doen.
Mijn sociale leven is de afgelopen jaren heel erg stil gevallen, terwijl ik graag bij vrienden ben en daarmee wat leuke dingen mee doe.
Helaas zat dat er voor mij niet in en heb ik moet leren dat mijn sociale leven minder was geworden en dat ik daar dus maar een manier in moest vinden waar ik me in kon laten berusten.
Zo is dat ook mijn bezigheden, omdat er dingen zijn die ik graag doe, maar niet meer zo makkelijk kan op bepaalde momenten.
In al deze dingen heb ik een weg moeten vinden en moeten leren om daarmee om te gaan.

Zo ben je gezond en kun je praktisch alles nog en op het andere moment mankeer je ineens iets en zul je bepaalde dingen dingen in je leven moeten inleveren.
Juist dat inleveren van dingen in je leven, dat is een van de moeilijkste dingen in je leven en ik noem het ook wel eens een soort van verlies.
Zo heb je je leventje best wel lekker en goed voor elkaar en heb je toch ook wel enige toekomst verwachtingen en dan van het een op het andere moment staat je leven ineens min of meer op z'n kop en moet je het allemaal weer proberen in het gareel te krijgen.
Zo zullen er best nog wel eens momenten in je leven kunnen verschijnen waarop je leven weer moet aanpassen hoe moeilijk dat ook is.
En daarom als ik dit zo eens bekijk en terug lees, vind ik het echt een manier waarop je opnieuw moet leren leven.
je moet weer van het leven gaan genieten, maar dan op een iets andere manier als dat je dat zou willen of zoals je dat gewend bent of was.

Ik zelf sta nu weer op een punt waarop ik nog even moet afwachten op een onderzoek naar verklevingen.
Als er geen verklevingen zijn in mijn buik, dan heb ik grote kans dat mijn PDS erger is geworden en dat naar alle waarschijnlijkheid niet zo 1,2,3 minder zal worden.
Als het echt zo is dat mijn PDS erger is geworden, dan zal ik mijn leven weer op de een of andere manier moeten aan gaan passen, maar zover is het nog niet.

Nu heb ik verteld zoals ik tegen bepaalde situaties aan kijk en dat het bij mij nu om mijn PDS gaat, maar het kan ook makkelijk om wat anders gaan en dat is maar net waar je als mens mee te maken krijgt.

Kun je ooit weer zonder pijn leven?

Het is misschien een rare vraagstelling, maar wat misschien toch een hoop mensen bezig houdt.
Ik loop nu al een aantal jaren rond met buikpijn en sinds 2 jaar weet ik dat het PDS is.

Als ik nu eens terug kijk naar het moment dat ik voor het eerst met al m'n buikklachten geconfronteerd werd, dan kan ik me niet echt veel moment herinneren dat ik zonder pijn heb rond gelopen.
In veel gevallen is de pijn altijd aanwezig geweest en dat dag in dag uit, week in week uit.
Ik mocht dan wel buikpijn hebben en de daarbij horende andere klachten, maar uiteindelijk kon ik met een bepaalde pijn toch leven doordat ik het accepteerde als een onlosmakelijk deel van m'n leven.
Voordat ik de pijn accepteerde, was ik al wel weer een jaartje of 2 verder.
Eerst moest ik het ongeluk verwerken die achter de rug had en die ervoor gezorgd had dat ik een er een buiktrauma aan over had gehouden.
Dus in eerste instantie accepteerde ik de pijn als iets wat bij het genezingsproces hoorde, maar op den duur ging dat er bij mij niet meer in en ben ik nog regelmatig bij de dokter geweest.
Die pijn was wel zo hinderlijk en het liefste wat ik zou willen was dat ik ervan af zou komen.
Helaas was dat een onmogelijke taak voor de doktoren om dat te realiseren en kreeg ik al gauw te horen dat nu gewoon bij me hoorde en dat ik daar maar mee moest proberen te leven.
Jaja dacht ik dat is makkelijk praten voor jullie, maar hoe leer je te leven met dagelijks pijn in je buik?

Het leerproces van leren leven met pijn begon bij mij met het accepteren van ervan en mezelf ertoe berusten dat het gewoon een onderdeel van mij was geworden.
Op een gegeven moment wist ik niet beter meer en is de pijn waar ik in eerste instantie zo tegenaan liep een dragelijke pijn geworden.
Ieder mens heeft een bepaalde pijngrens tot waar het nog dragelijk is, maar ga je over over die grens heen, dan wordt het ineens een hele andere zaak.
De pijn die je dan hebt is gewoon niet meer te accepteren, omdat het je dusdanig beïnvloed en waarbij je dus tot niets meer in staat bent.
Op zo'n moment dat je dus zoveel pijn hebt, drijft het je in eerste instantie tot wanhoop.
Toch leer je op een gegeven moment die hevige pijn ook te accepteren, omdat je die hevige pijn zo af toe toch wel eens keer voor je kiezen kunt krijgen.
Ik leerde die hevige pijn accepteren doordat ik op een gegeven moment wel wist dat ik er toch niks aan kon doen en het alleen maar nemen zoals het komt en als het te erg werd naar de dokter te gaan.
Met de huisarts besprak ik dan die hevige pijn en daarop probeerde hij dan te kijken wat hij voor mij zou kunnen doen om de pijn wat de verminderen.
Een is zeker en waar ieder mens vroeg of laat in z'n leven achter zal komen, is dat het heel moeilijk is om bepaalde dingen maar te accepteren.

De laatste 2 jaar zijn voor mij een grote ramp geweest, omdat ik meer van de tijd hevige buikpijn had dan dat het een dragelijk buikpijn was of helemaal geen pijn.
Helemaal geen pijn hebben is iets wat ik me nauwelijks nog kan herinneren, omdat pijn nu gewoon eenmaal bij me hoort.
In ieder geval ben ik de afgelopen 2 jaar gewoon aan het kwakkelen geweest en heb ik dus heel veel last van hevige pijn gehad.
De laatste 2 maanden is het nog eens een stukje erger geworden en de laatste 2 weken helemaal.
Het is nu zo erg dat ik al 2 weken tot praktisch niets meer in staat ben.
Ik ben in een week tijd al 4 keer bij de huisarts geweest en daarbij heb ik verschillende medicijnen gekregen, maar die hebben helaas niet mogen helpen.
Afgelopen vrijdag heb ik een foto van mijn buik moeten laten maken en heb ik bloed moeten laten prikken en op de foto weet ik al te zeggen dat de uitslag aan gaf dat er niks te zien was.
Nu is het dus als er ook bij het bloed geen aanwijsbaar iets eruit komt, dan word ik door gestuurd naar een internist om te gaan kijken of ik verklevingen heb.
Mocht het zo zijn dat er verklevingen zijn, dan mag ik dus na 16 jaar weer een keer geopereerd worden aan m'n buik om de verklevingen te verhelpen.

Nu zit ik dit allemaal wel te vertellen en is wat ik geschreven heb niet allemaal even nieuw, maar door de jaren heen kwam dan wel vaak een bepaalde gedachten door m'n hoofd.
De gedachten die ik regelmatig had, was de vraag of ik ook nog eens zou kunnen leven zonder pijn.
Ergens is dit een vraag die je jezelf eigenlijk niet zou moeten stellen, maar toch gebeurd het bij mij zo af en toe toch wel eens.
Je hebt zoveel pijn, dat je eigenlijk gewoon een wens hebt om zonder pijn te kunnen leven.
De vraag of je ooit zonder pijn zult kunnen leven is dus een vraag je nu of misschien wel nooit antwoord op zult krijgen.
De techniek staat niet stil en dat geldt gewoon op alle gebieden van techniek.
Je weet nooit wat de toekomst van morgen je zal brengen, want misschien komt er wel eens een moment waarop het wel mogelijk is om weer zonder pijn te kunnen leven.
Als je dus wel eens met die gedachten zit, blijf er dan niet te lang bij stil staan.
Wanneer je dat doet, dan zit je jezelf alleen maar te kwellen en dat is nou niet echt nodig.
Ik bedoel, je hebt al genoeg aan je hoofd en als je dit dan er ook nog eens bij neemt, maak je jezelf het alleen maar moeilijker.
De vraag of ik ooit weer zonder pijn zou kunnen leven is een is een droom en een vraag waar ik toch niet snel antwoord op zal krijgen.
Ik zeg wel eens dromen mag, maar ga jezelf er niet mee zitten pesten omdat het gewoon zonde is van je tijd. Er zijn nog zoveel andere dingen die je leven kunnen kleuren.
Al zijn die dingen nog zo klein, ze zijn er echt waar.
Kijk maar eens gewoon om je heen en geniet van de mensen die je liefhebben of kijk eens naar de natuur en al het leven die daarbij horen.
Dat zijn toch dingen die het leven wel wat kleur geven en hoeveel kleur ze geven, dat heb je zelf in de hand!

Meer informatie over PDS, ga dan naar www.pdsb.nl

Verklevingen.

Ik heb al wel eens verteld dat ik zo'n 16 jaar geleden een ongeluk heb gehad en dat daardoor mijn buik niet mer is zoals het moet zijn en daarbij heb ik dus PDS bij gekregen.
Als je namelijk aan je buik geopereerd wordt, kun je dus last krijgen van verklevingen.
Verklevingen kunnen namelijk ook heel veel last bezorgen die de werking van de darmen ook nog eens kunnen verstoren of zelfs pijn kunnen veroorzaken.

Verklevingen kunnen dus optreden na een operatie en dat heeft met een aantal dingen te maken.
Het klinkt raar, maar doordat er zuurstof van buitenaf bij de darmen is gekomen en door eventueel littekenweefsel kun je dus last krijgen van verklevingen.
Deze verklevingen kunnen de werking van de darmen aardig verstoren, omdat ze op de een of andere manier minder soepel zijn.
Door verklevingen kunnen je darmen makkelijker aan elkaar blijven plakken en dat maakt de kans op een knik of een verstopping groter.
Met medicijnen kun je ervoor zorgen dat je darmen goed gestimuleerd worden en dat kan bijvoorbeeld met Movicolon of bijvoorbeeld met Metamucil.
Dit zijn medicijnen die ervoor zorgen dat je een goede stoelgong blijft houden en zeker als je een beetje last hebt van obstipatie.
In het ergste geval kunnen verklevingen er ook voor zorgen dat er een vernauwing of een knik in je darmen kan komen te zitten en dat is niet zomaar met medicijnen te verhelpen.
Wanneer je dus een vernauwing of een knik in je darmen hebt zitten, dan kan dit alleen maar verhopen worden met een operatie en dat is iets waar je niet happig op hoeft te zijn.
Als je geopereerd wordt aan verklevingen, dan ben je er misschien ervan af of je bent er maar tijdelijk vanaf en kan het voorkomen dat je dus weer last krijg van verklevingen.

De afgelopen twee jaar zijn voor mijn nou niet echt de prettigste jaren geweest, omdat ik dus heel veel last van m'n buik heb gehad en vandaag de dag nog steeds.
De afgelopen twee jaar heb ik meer ellendige jaren gehad door de pijn en minder vaak goede dagen gehad en daardoor is mijn leven eigenlijk maar een saai en vervelend leven geweest.
Mijn sociale leven is zo goed als helemaal stil komen te liggen en dat is toch best jammer, maar gelukkig heb ik vrienden die er veel begrip voor hebben.
De afgelopen week ben ik al weer verscheidene keren bij de huisarts geweest en ben ik met hem in overleg gegaan en zijn we weer eens even flink aan het kijken gegaan wat we zouden kunnen doen.
Verschillende medicijnen geprobeerd en gezorgd dat mijn stoelgang dusdanig was dat het goed zou blijven gaan, maar op het moment heb ik en hij het idee dat het allemaal niet zoveel uithaalt.
Vrijdag ben ik naar het ziekenhuis gegaan en heb ik bloed laten prikken en een foto van m'n buik moeten laten maken en nu is het even afwachten op de uitslag.
Als hier niks uitkomt, dan stuurt hij me door naar een internist en dan is de kans groot dat ik misschien wel weer een keer onder het mes moet en dat er dan gekeken wordt naar verklevingen.
Doordat ongeluk is de rechterkant van m'n buik altijd iets dikker gebleven dat de linkerkant.
Aan de rechterkant zit dus ook behoorlijk wat littekenweefsel wat zorgt dat het er wat dikker uit ziet.
Voor nu moet ik het dus nog even uitzitten en maar afwachten, maar ik ben de pijn nu toch wel heel erg beu.
Door de pijn ben ik nu heel erg beperkt in mijn doen en laten, wat ik dus ontzettend irritant vind.
De afgelopen twee jaar heb ik veel van mijn klachten op mijn PDS afgeschoven en dat heeft er zeker mee te maken, maar waar ik zeker niet altijd bij stil heb gestaan is dat ik dus ook nog last van verklevingen kan hebben in mijn buik.
Dus in dit geval kan het dus wel eens dubbelop zijn wat bij de klachten veroorzaakt.
In ieder geval ben ik op het moment eventjes niet zo gerust op, maar des ondanks maak ik me er gelukkig niet te druk om.

Nu ik dit geschreven hebt, wil ik niet zeggen dat je je bang moet laten maken.
Dit is iets waar ik nu even flink mee geconfronteerd ben en daardoor ben daar even iets meer mee bezig.
Omdat ik ermee bezig ben, kan ik zeggen dat ik er niet bang of angstig onder ben.
Het is ook niet de bedoeling dat mensen gaan denken dat dit zomaar bij iedereen het kan gebeuren.
Het kan natuurlijk altijd wel gebeuren, maar dan moet je al geopereerd zijn of je moet een keer een hele flinke ontsteking in je darmen hebben gehad.
Zie dit als iets informatief's en betrek het zeker niet direct tot jezelf.

PDS en Opluchting!

Zoals ik al vaker geschreven heb, is totaal niet leuk om PDS te hebben.
Bij PDS heb je van die klachten die heel vervelend of heel hinderlijk zijn.
Je hebt bij PDS ook klachten waar je je meestal behoorlijk voor kunt schamen of ze zijn heel genant.
Maar soms kunnen die genante of de beschamende klachten een hele opluchting geven als je PDS hebt.
Tja misschien vraag je je wel af hoezo klachten kunnen opluchting geven?

Als ik naar mezelf kijk dan vind ik het altijd heel vervelend als ik winderig ben en toch zeker wanneer je onder de mensen bent in een winkel ofzo.
Hierbij heb ik dan ook wel eens van heel erg boeren en die komen gewoon op zonder dat ik ze tegen kan houden en als dat gebeurd op straat of in een winkel dan vind ik dan niet zo prettig.
Soms heb je zoveel buikpijn dat je er bijna wanhopig van wordt.
Met zoveel pijn voel je jezelf niet lekker en je bent tot praktisch tot niets meer in staat door de pijn.
Pijn kan op verschillende manieren veroorzaakt worden, door bijvoorbeeld krampen of door heel veel lucht in je buik die er voor zorgt dat je darmen opgezet zijn.
Wanneer je dus heel erg veel pijn hebt door lucht en opgezette darmen, dan kan het wel eens ontzettend lekker zijn om eens flinke te boeren of om scheten te laten of anders gezegd winderig te zijn.
Op het moment dat je scheten of boeren laat, dan gaat er dus lucht uit je darmen en maag.
Als het een beetje is, dan zul je er niet veel van merken.
Wanneer er nu meer lucht achter elkaar ontsnapt, dan kan dat een hele opluchting zijn.
De lucht gaat uit je darmen en daardoor neemt de spanning op je darmen af en zakt de pijn.
Wanneer ik dus echt zoveel pijn hebt door een opgeblazen buik, dan zit ik soms echt te wachten tot dat ik een scheet moet laten of een flinke boer kan laten.
Op het moment dat ik een scheet moet laten, dan hoop ik wel eens dat het een hele grote scheet is.
Maar als het meerdere kleine scheten achter elkaar zijn, dan vind ik het ook best, als die lucht maar uit mijn darmen gaat en de pijn wil zakken.
Voor boeren is het eigenlijk het zelfde, want hoe meer boeren je kunt laten, hoe meer lucht je kwijt raakt en hoe meer de pijn afneemt.
Dit is nu zo'n klacht die wel eens voor hele genante situaties kan zorgen waardoor je je vreselijk gaat schamen. Als je niet echt last hebt van je buik en je wordt winderig, dan is dat vervelend.
Je voelt je op zo'n moment best lekker en je bent eerder geneigd om onder de mensen te zitten.
Wanneer je onder de mensen bent en je wordt dan winderig, dan kan dat dus best wel eens vervelend en genant zijn.
Overigens is het wel goed als je winderig bent, want dat is een teken dat overtollig lucht in je darmen eruit worden gewerkt en dat je dus niet gauw een opgeblazen gevoel hebt.

Als je vaak naar de wc moet, dan kan dat ook wel eens heel erg vervelend zijn.
Het is zeker vervelend als je met dingen bezig bent, of gewoon dat je je bezigheden moet onderbreken.
Wanneer je vaak naar de wc gaat, dan heb je meestal toch wel diaree en niks is zo vervelend als diaree.
Toch kan ook dit wel eens een opluchting zijn, bijvoorbeeld als je veel krampen hebt.
Ik heb liever dat er ontlasting uitkomt als ik naar de wc ga, als ik maar op de wc zit en er komt niks uit.
Juist wanneer er geen ontlasting mee komt bij mij, dan willen die krampen niet altijd ophouden.
Maar als er wel ontlasting meekomt, dan scheelt dat bij mij al heel veel in de buikkrampen.

Zo ervaar ik dus dat bepaalde klachten heel vervelend zijn, maar dat ze soms toch ook wel eens kunnen helpen als je weer andere klachten hebt en dan met name als het om pijn gaat.
Natuurlijk kan ik niet echt voor andere spreken en kan ik dus ook alleen maar vanuit mijn eigen ervaring spreken. Het neem niet weg, dat dit ook wel eens bij andere mensen met PDS voor kan komen of dat het zo ervaren wordt.
Nou kan ik hier nog heel lang over door schrijven, maar wat ik duidelijk heb willen maken, heb ik duidelijk gemaakt en zal dit ook geen heel lang stuk zijn.

Voor meer informatie over PDS, ga dan naar www.pdsb.nl

Hoezo ziek? Ik zie niks!

Wat me wel eens dwars zit, is dat men soms niet verder kijkt dan alleen maar de buitenkant.

Ziek zijn is iets waar je niet voor kiest, want als het aan jezelf ligt zou graag gezond blijven of zijn.

De afgelopen dagen heb ik niet veel kunnen doen en dat zijn dan momenten waarop ik wel over dingen na denk of waar ik wel eens even over brainstorm.

Bij sommige mensen kun je goed zien dat ze ziek zijn.

Om maar even een voorbeeld te noemen, als iemand griep heeft kun je dat gewoon zien aan iemand.

Soms zijn mensen ziek, maar kun je het niet zien aan ze en dat is wat me soms stoort.
Het stoort me niet zo zeer dat je niet kunt zien dat iemand ziek is, maar wel dat die gene al heel snel verkeerd wordt bekeken en dat men oordeelt over de buitenkant.

Het kan makkelijk zijn dat mensen kunnen zien dat je ziek bent of ook maar eens te kijken naar een handicap, want dat scheelt al heel veel als het gaat om beoordeling.
Wanneer je PDS hebt, dan is dat aan de buitenkant niet te zien en juist is precies waar ik op doel.
Je wordt op je uiterlijk beoordeeld door heel veel mensen, behalve door mensen die zelf al het een en ander achter de rug hebben en heel wat mensen kennis hebben opgedaan.
Wanneer je PDS hebt of wat anders, dan leer je al heel snel mensen kennen en dat alleen al door het gedrag dat iemand heeft of door de lichaamshouding.
Ook heeft mensen kennis te maken met wat een mens al heeft mee gemaakt in zijn of haar leven.

Over het algemeen wordt je dus beoordeeld op het uiterlijk en omdat ze niet zien dat je wat mankeert wordt alles al gauw uit z'n verband getrokken.
Wat van binnenin je lichaam zit, kun je aan de buitenkant niet zien.
Aan de buitenkant zie je er misschien goed en gezond uit en dan denkt men al gauw, acht wat zit die persoon toch zeuren?
Ik zie niks aan die persoon en die stelt zich gewoon aan en die belazerd de boel gewoon.
Jammer is dat gewoon dat je al heel snel deze stempel op gedrukt krijgt, want als mensen nu eens even de tijd zouden nemen en eens wat beter zouden kijken.
Het maakt niet wie je voor je hebt die de stempel op je drukt, want het kan om gewoon iemand gaan, maar het kan ook iemand zijn van bepaalde instanties waarmee je te maken krijgt.
Op het moment dat je zo'n stempel op je gedrukt krijgt, probeer het dan nog maar eens duidelijk te maken bij die persoon die jou dus verkeerd beoordeeld.

Zoa kan ik nog een voorbeeld noemen van een aantal jaren geleden.
Deze voorbeeld heeft niks met PDS te maken, maar wel met m'n visuele handicap die heb.
Ik weet nog dat ik een traject ik ging via het UWV en toen moest ik beoordeeld worden of dat ik in de WW zou komen of dat ik afgekeurd zou worden.
Het kwam er uiteindelijk op neer komen dat ik in de WW zou komen met uitgestelde solicitatieplicht.
Want het was namelijk zo dat ik volgens de computermodellen nog wel wat functies zou kunnen uitvoeren met mijn beperkingen.
Ook zouden bedrijven dan subsidie kunnen krijgen voor mij omdat ik volgens de modellen arbeidsbeperkt zou zijn en niet arbeidsongeschikt.
Ik vroeg die persoon van het UWV wat voor functies dat dan waren die ik volgens hun nog zou kunnen doen, waarop zij het volgende antwoord gaf.
Volgens onze beoordeling kun je nog in een fabriek koekjes gaan inpakken, je kunt nog aan een stickmachine staan in een textielfabriek en je zou operator kunnen worden in een of andere fabriek.
Nadat die persoon mij dat verteld had, antwoordde ik daarop met de volgende argumenten.
Als ik koekjes ga inpakken, hoe snel komen de koekjes van de lopende band en kan ik dat wel bij houden met mijn visuele beperking? Hoeveel koekjes krijg ik ingepakt en hoeveel koekjes belanden op de grond?
Dan achter een stickmachine werken in een textielfabriek, ik zou m'n hand wel eens vast sticken omdat ik iets niet zie en dat lijkt me nou ook niet echt handig met m'n ogen.
Toen kwam ik op de functie operator in een of andere fabriek. Als ik operator zou worden, kan ik dan zien wat een machine doet, kan ik de schermen van een manchine wel lezen en kan ik de knoppen op een machine wel zien?
Na dit zo gezegd te hebben zei ik ook nog het volgende, als een werkgever eraan denkt om mij aan te nemen en de boel bekijkt, dan zal hij gauw zeggen nee die persoon wil ik niet.
Omdat een bedrijf of werkgever wel subsidie voor mij kan krijgen, maar dat het niet op zou wegen tegenover de gevaren die ik dan zou lopen en de risico's die een bedrijf dan zou nemen.
Na dit zo gezegd te hebben zei die persoon van het UWV, tja daar heb ik niet aan gedacht en daar zijn onze computermodellen niet op berekend.
Maar na al de argumenten die ik op noemde zei ze dat ik in dit geval niet in de WW zou komen, maar dat ik gewoon de WAO terecht zou komen.
Nadat die persoon van het UWV dit geconstateerd had, stond ik met 5 minuten weer buiten.

Misschien vindt je dit een beetje overtrokken, maar helaas gebeurd het wel zo in de realiteit en daar wordt je soms nou niet bepaald vrolijk van.
In het voorbeeld wat ik net beschreef ging het allemaal nog redelijk makkelijk, maar helaas is dit ook niet altijd het geval en dan kijk ik alleen maar naar het feit dat ik dus ook nog eens PDS heb.
Een visuele handicap is nog net iets makkelijker te beschrijven en het is iets wat men toch beter kent dan PDS en dat maakt een hoop verschil.

Maar ik zeg ook wel eens, houd de moed erin en in veel gevallen is de aanhouder de winnaar.
Ik zeg niet dat het altijd even makkelijk is, maar toch kan het na wat moeite verkeren.
Wat het makkelijk maakt is als je wat aan informatie mee kun nemen om te kunnen laten zien.

PDS en flauwvallen

Iedereen weet wat flauwvallen in houd en wat dat met een mens doen.

Niet iedereen weet hoe het voelt om flauw te vallen en dat is echt geen pretje.

De afgelopen weken heb ik heel veel buikpijn en heb ik er alles aan gedaan om er een beetje vanaf te komen, maar helaas is me dat niet gelukt.

Het vervelende is dat het de afgelopen week alleen maar erger is geworden en dat ik niet meer weet waar het vandaan komt en op zich laat ik me daar meestal niet door uit het veld slaan.

Wat het nog vervelender maakt, is dat het de de laatste twee dagen nog veel erger is geworden.

Het begon dinsdag avond en ik was lekker aan het wandelen geweest met m'n eigen hond en het hondje van de buurvrouw, maar onder het lopen werd het steeds erger en begon ik ook heel erg moe te worden.

Nadat ik terug gekomen was met de honden ben ik eerst even rustig gaan zitten en hopen dat het over zou gaan, maar helaas gebeurde dat niet en ben ik maar naar m'n bed gegaan.

De nacht van dinsdag op woensdag heb ik eigenlijk best lekker geslapen en terwijl ik lag zakte de pijn een beetje en hoopte ik dat het woensdag ochtend wel weer wat beter zou gaan.

Toen ik uit bed stapte, leek het allemaal wel te gaan en had ik ook wel weer zin om te aan werken.

Maar na een uur begon m'n buik al weer goed pijn te doen en heel vervelend aan te voelen.

Dus ik niet te flauw en ben toch maar gaan werken, maar helaas werd de pijn zo erg dat ik het werk stil heb moeten leggen en niets meer kon doen.

Woensdag, dus gisteren heb ik het heel rustig aan gedaan met de hoop dat de pijn weer zou gaan zakken, ook heb ik niet te zwaar gegeten en wat meer licht verteerbaar voedsel tot me genomen.

Het heeft allemaal niet mogen baten en om kwart over 7 's avonds ben ik maar naar bed gegaan omdat ik het gewoon niet meer trok.

Vanmorgen ben ik gewoon weer opgestaan en tot ergernis toe, was de buikpijn niet gezakt en voelde m'n buik het zelfde als woensdag avond.

Toch wilde ik in ieder geval een beetje gaan werken, want ik kan er niet zo goed tegen om zomaar thuis te gaan zitten en dan niks te gaan doen.

Om kwart over 4 vanmorgen ben ik in m'n auto gestapt en ben ik gaan rijden en een paar straten verder begon ik me ineens niet goed te voelen en begon m'n buik meer pijn te doen.

Onderwijl dat m'n buik meer pijn ging doen, begonnen ook de spieren in m'n borst lekker te verkrampen en voelde ik dat m'n lijf begon te tintelen en begon ik een beetje raar uit m'n ogen te kijken en zag kleine zwarte vlekjes.

In eerste instantie raakte ik in paniek en ben ik als een speer aan de kant gaan staan met m'n auto en uitgestapt om wat frisse lucht te happen.

Toen bleek het nog niet over te gaan en heb ik gauw m'n auto omgedraaid en ben ik weer terug naar huis gereden en ondertussen met m'n moeder gebeld zodat ze me op kon vangen.

Natuurlijk deed ik wel bellen met de carkit, want anders gaat dat ook niet goed.

Thuis gekomen heeft m'n moeder me uit de auto gehaald en ondersteunend naar binnen gebracht en dat is maar goed ook, want het had niet veel gescheeld of ik had gestrekt in de tuin gelegen en nu kon ik gelukkig gestrekt op de bank neer ploffen.

Nadat ik neer geploft ben op de bank, heb ik zeker een half uur nodig gehad om weer een beetje in beweging te komen.

Van werken is deze ochtend dan ook niks meer terecht gekomen en zo eigenwijs als dat ik was ben ik toch nog even gaan kijken bij de krant, maar niks meer gedaan.

Thuis gekomen ben ik eerst even een klein beetje gaan eten en daarna ben ik weer terug naar m'n bed gegaan en heb ik geslapen tot half een in de middag vandaag.

Jammer genoeg is de pijn nog steeds niet minder geworden en heb ik vandaag nog helemaal niks gedaan en daar baal ik goed van, want ik ben alles behalve een stil zitter.

Flauwvallen is iets wat ik toch niet graag mee maak, maar helaas heb je daar niks over te zeggen.

Ik weet wel dat flauwvallen een reactie is van je lichaam en dat kan veroorzaakt worden door verschillende dingen zoals buikpijn.

In het verleden heb ik het al wel eens eerder meegemaakt en dat kwam toen doordat ik mezelf moest laxeren voor een onderzoek.

Ik kreeg van die laxeermiddel zoveel buikkramp dat ik er gewoon niet goed van werd.

Ze zeggen dat je heel veel moet drinken als je laxeermiddel gebruikt en als je dat doet, dan zouden de krampen niet zo heftig mogen zijn.

Helaas was dat mij niet zo, want ook al dronk ik liters weg, toch had ik ontzettende hevige buikkrampen waardoor ik dus bijna flauw viel.

Flauwvallen is gewoon een soort uitschakel mechanisme van je lichaam, om je op de een of andere manier te beschermen tegen pijn of wat anders.

Ik denk dat vele mensen met PDS het wel zullen herkennen dat ze bijna flauwvallen of gewoon echt flauwvallen van de buikpijn en dat is echt geen pretje.

Ik vraag me af of je er wat aan zou kunnen doen om niet flauw te vallen, maar volgens mij weet ik dat antwoord al wel en is het antwoord gewoon nee.

Ik weet wel dat als je merkt dat je flauw gaat vallen dat je dan gewoon rustig moet gaan zitten met je hoofd tussen je knieën en dan kun je voorkomen dat je flauw valt.

Tot nu toe heb ik het altijd in de gaten gehad als ik flauw ging vallen en heb ik het gelukkig nog altijd weten te voorkomen dat ik dus echt helemaal flauw viel en van de kaart af was.

Zo zie je maar, dat je lichaam zelf actie onderneemt wanneer er iets niet helemaal lekker zit in je lichaam en daar kun je weinig aan doen.

Voorlopig hoop ik dit dus ook niet meer mee te maken of te voelen, want ik vind het echt vreselijk.

Zoals het er nu naar uitziet, zal ik morgen ook nog niet kunnen werken en als het niet heel snel beter gaat, dan zal ik toch maar eens even naar de huisarts gaan.

Voor meer informatie over PDS of contact met lotgenoten, ga dan naar www.pdsb.nl

Landurig pijn verandert een mens.

Pijn is iets wat we ervaren als vervelend en soms als behoorlijk hinderlijk.
Iedereen weet wat pijn is, want in je leven stoot je je eigen altijd wel een aantal keren.
Vaak gaat deze pijn al weer snel over en ben je ook al weer snel vergeten.
Buikpijn kent ook iedereen, wanneer men bijvoorbeeld buikgriep heeft of wanneer men een keer flinke buikkrampen heeft.
Met een buikgriep ben je er na een paar dagen weer vanaf en als je buikkrampen hebt, dan is het meestal zo dat je weer vanaf bent als je naar de wc bent geweest.
Als je je hoofd stoot, dan doet dan even flink pijn, maar naar mate de tijd verstrijkt wordt de pijn op steeds minder.
Maar over dit soort heb ik het niet, maar ik heb het over een andere soort pijn.
Mensen die chronisch ziek zijn, kunnen dagelijks met pijn te maken hebben en dat is een pijn waar je niet zomaar even vanaf bent.

Ik kan niet vertellen hoe andere chronische zieke mensen het ervaren, want dat is iets waar ik geen ervaring mee hebt.
Waar ik wel over kan vertellen is over mijn PDS en weer kan leiden tot herkenning bij andere mensen met PDS en dat is waar ik ook naar toe wil.
Als je PDS hebt, dan heb je dagelijks met buikpijn te maken en dat is een pijn waar je mee zult moeten leren leven.
Voor velen van ons zal een bepaalde pijn een gewenning worden en wat maakt dat het voor ons dragelijk is, maar de pijn kan ook erger worden.
Als de pijn erger wordt, dan kan het ons mensen met PDS een belemmering worden in ons functioneren.
Nu heb ik het dan over PDS, maar dit geld natuurlijk voor alle mensen met een chronische aandoening en misschien soms nog wel erger.

Pijn is natuurlijk helemaal niet fijn en om het anders te zeggen, is het gewoon zwaar irritant.
Het is makkelijk gezegd, je moet er maar mee leren leven, maar hoe doe je dat toch als je er net mee te maken krijgt of als je het nog niet zo lang hebt.
Met pijn leren leven is nogal wat gevraagd van een mens, maar als ze je er niet vanaf kunnen helpen zul je wel moeten.
Met pijn leren leven doe je niet zomaal even in een dag, week, maand of een jaar.
Voordat je er een beetje mee overweg kunt, ben je al gauw weer een paar jaar verder en vaak komen er daarbij nog een heleboel andere dingen bij kijken.
Zolang het dragelijk is, kun je best wel goed uit de voeten en die dragelijke pijn is het eerste waar je mee leert leven.
De heftige pijnen, daar ben je echt wel even zoet mee voordat je daar een beetje meer overweg kunt en dan nog zal het altijd een gevecht blijven.
Een heftige pijn is wel heel moeilijk om mee om te leren gaan en komt regelmatig terug op je pad.
Naarmate de tijd verstrijkt leer je die heftige pijn accepteren en kun je jezelf er sneller toe berusten dat het zo is en dat je er toch niet veel aan kunt doen.

Pijn maakt een mens in vele opzchten sterker, omdat je geen keus hebt tot een andere oplossing of weg.
Om maar een voorbeeld te noemen, vroeger was ik een zeer bezige bij en zat ik zelden stil en was ik gewoon altijd bezig of lekker op weg.
Nu tegenwoordig moet ik het een heel stuk rustiger aan doen en kan ik niet meer zo actief door het leven.
In het begin was die voor mij echt een hele opgave en kon ik het maar moeilijk accepteren.
Ik bleef het in het begin maar gewoon proberen, maar iedere keer liep ik net zo hard weer tegen de lamp en moest ik het dus bekopen met een heleboel pijn of andere klachten.
In al die jaren ben ik een heel stuk rustiger geworden en door die rustig ben ik ook een stuk minder ongeduldug geworden.
Op zich zijn dit hele positieve veranderigen die ik gaande weg toch heb moeten leren, ook al is het niet direct de weg geweest die ik zou hebben bewandeld als het anders was geweest.

Vroeger kon ik sommige dingen ook maar moeilijk accepteren als er dingen gebeurde in het leven, maar tegenwoordig laat ik de dingen maar gewoon gebueren waar ik toch niet zo gauw wat aan zou kunnen doen.
Omdat ik de dingen gewoon kan laten gebeuren, blijf ik er heel rustig onder en dat is ook veel beter.
Als ik het nog eens over de pijn heb, dan zal ik niet gauw laten merken dat ik pijn aan andere mensen.
Ik kan in dit opzicht zeggen dat ik geleerd heb om een soort masker op te zetten tegenover andere mensen, want ik wil nou niet aan de hele wereld laten merken dat ik constant met pijn rond loop.

Pijn kan een mens sterker maken, het is maar net hoe je ermee omgaat.
Het kan je psychisch sterker maken en in zekere zin ook lichamelijk, maar voornamelijk geestelijk gezien.
Als je er niet goed mee om weet te gaan, dan kan het wel eens een andere uitwerking hebben en kan psychisch in de knoop raken.
Het is ook niet erg als je psychisch in de knoop raakt, want dat kan ik me dus heel goed voorstellen en ik heb het zelf ook al achter de rug.
Als je psychisch in de knoop raak, dan hoef je je daarvoor echt niet te schamen.
Het is ook niet niks waar je zomaar mee te maken krijgt en in dat geval moet je gewoon een beetje hulp gaan zoeken en dat is echt helemaal geen schande.
Wanneer je je psychisch er weer bovenop hebt geholpen, dan kom je er zeker te weten vele malen sterker uit en dat is voor jezelf een echte overwinning.
Pijn leert je ook je grenzen verleggen, want het maakt niet uit op wat voor een manier je het bekijkt, je zult je grenzen altijd wat bij moeten stellen, maar boven of naar benden.

Ik bekijk mensen met pijn ook wel eens op een andere manier, want ik zeg wel eens tegen mezelf dat mensen die elke dag met pijn moeten leven sterker zijn dan de gemiddelde mensen om ons heen.
Vaak zijn deze mensen veel begrip voller en zullen ze de meeste mensen gewoon in hun waarde laten en daarmee sla ik de spijker op z'n kop.
Zulke mensen zijn vaak socialer en staan vaak positiever in het leven, dan menig ander persoon.

Ook al zal pijn je leven voor een groot deel beheersen, toch kun je zelf daarin nog een hoop in sturen.
Pijn mag jou leven voor een groot deel bepalen, maar jij bent nog altijd degene die bepaalt hoe jij je leven wil leiden en hoe je in het leven wil gaan staan.
Laat je niet gek maken door pijn, maar zie het als een grote uitdaging en probeer vanuit dat oogpunt te handelen en daarbij probeer zoveel mogelijk van het leven te genieten.

Je grenzen opzoeken met PDS.

Nu je weet dat je PDS hebt, heb je moeten zoeken en kijken wat je mogelijkheden waren met PDS.

Regelmatig ga je daarmee over je grenzen heen of loop je tegen de dingen aan die niet meer kan of waar je niet meer tegen kan.

Maar nu je dit achter de rug hebt, ben je dan ook wel eens iemand die probeert z'n grenzen op te zoeken wat betreft mogelijkheden of wat je nog kan hebben met je PDS?

Zelf ben ik iemand die m'n grenzen probeert op te zoeken om te kijken wat ik nog kan hebben met m'n PDS of om te kijken of ik m'n grenzen toch niet een klein beetje kan verleggen.

Ik moet er wel bij zeggen dat het niet altijd mee valt om te kijken waar mijn grenzen liggen wat betreft PDS, want het kan dus ook wel eens gebeuren dat ik dus over m'n grenzen heen ga.

Als ik dan over m'n grenzen heen ga, dan moet ik dat altijd bekopen met flink wat PDS klachten en daar word je nou niet bepaald vrolijk van.

Nou moet ik ook zeggen dat het opzoeken van mijn grenzen niet elke week of maand gebeurd.

Ook hierin trek ik zelf wel mijn grens, want pijn is nou niet echt het fijnste om te hebben.

Nu loop ik eigenlijk elke dag al wel met pijn in m'n buik, maar ene keer is het gewoon dragelijk en kan ik meer hebben en de andere keer heb ik zoveel pijn dat ik dus bijna niks kan hebben.

Soms wil dan toch ook nog wel eens kijken of dan daarin niet een klein beetje m'n grens kan verleggen, maar tot op heden toe is me dat nog niet gelukt.

Misschien kun je spreken van eigenwijsheid, maar je kunt het ook bekijken als een uitdaging.

Op het moment heb ik een buurvrouw die niet uit de voeten kan, omdat ze heel veel pijn heeft in haar knie en dus een beetje afhankelijk is van andere.

'S morgens als ik klaar ben met de krant en voordat ik dan weer even terug ga naar m'n bed ga ik bij haar langs en dan laat ik voor haar de hond even uit.

Na het uitlaten van de hond, vind ze het gezellig als ik nog even een kopje koffie drink en even wat met haar klets, zodat ze wat tijdverdrijf heeft.

Als ik in de middag op tijd wakker ben, dan wil ik de hond ook wel weer uitlaten en anders doet m'n moeder dat even voor haar en ook dan even wat drinken en wat kletsen.

In de avond zo rond een uur of 8 ga ik weer met de hond lopen en daarna weer een kop koffie of wat anders en wat kletsen voor wat tijdverdrijf, want dan gaat de tijd wat sneller voor haar.

Op het moment is dit voor mij soms al te veel, omdat ik op het moment met verschrikkelijk buikpijn rond loop wat maar niet echt minder wil worden.

Dus op dit moment zit ik echt tegen mijn grenzen aan te duwen en soms ga ik er dus ook wel eens even een beetje overheen.

Een stukje met de hond lopen vind ik op zich helemaal niet erg, want dat doe ik met onze hond ook vaak genoeg of praktisch elke dag en dat doe ik met alle plezier.

Maar als ik buikpijn heb, dan loop ik niet ver en dan moet ik er echt moeite voor doen om met de hond te gaan lopen en dan gaat het ook niet hard.

Nu loop ik dus elke dag met de hond van de buurvrouw en daar moet ik me dan echt even toe zetten, want het doet me toch ook wel weer goed als ik iemand kan helpen.

Normaal vind ik het dus ook niet erg om wat van mezelf in te leveren, maar nu op dit moment valt het niet altijd mee, maar geeft het helpen van een ander een goed motivatie en voldoening.

Ook al heb ik dan nog zoveel pijn en ben heel erg moe, voor die paar keer op de dag moet ik daar dan maar even een beetje moeite doen tot dat het me echt niet meer lukt.

Want op een gegeven moment moet ik zelf wel een grens trekken en moet ik het gewoon aan een ander over laten.

Wat ik dus bij de buurvrouw aan tijd besteed, dat neem ik thuis gewoon weer aan rust.

Heb je dat ook wel eens dat je jezelf gewoon wat weg cijfert voor een ander, om die ander te kunnen helpen?

Natuurlijk is je eigen gezondheid ook heel belangrijk en moet je die dus ook goed in de gaten houden.

Maar geef nou toe, het geeft toch best wel een goed gevoel als je een ander kan helpen die het nodig heeft. Het maakt de ander heel blij en zelf heb je er dus ook een fijn gevoel bij.

PDS heeft brengt z'n beperkingen mee, maar soms kun je net iets meer door een bepaalde motivatie.

Ik geef ook toe het lukt niet altijd om voor een ander klaar te staan, want op zo'n moment zit je PDS veel te veel in de weg, waardoor je er te veel last van hebt.

Nu blijkt dat de buurvrouw nog zeker 4 weken op deze manier moet door brengen, maar zolang kan ik het nier meer volhouden op deze manier.

Daarvoor kost het me teveel energie en te veel pijn en daar wil ik echt niet te lang mee blijven zitten en te lang voor doorbijten.

Maar je kan dan goed merken dat je soms best in staat ben om je grens een beetje te verleggen.

Sport/beweging. PDS

Iedereen weet dat beweging goed is voor een mens.
Beweging is gewoon goed voor de gezondheid en conditie van het hele lichaam.
Als je PDS hebt, dan kom wel eens voor vervelende dingen te staan als het om beweging gaan of als het om sport gaat.
Ik kan alleen maar vertellen wat mijn ervaringen zijn als het om beweging en sport gaat.
Wat ik wel denk is dat iedereen met PDS er in zekere zin er zeker wel in meer of mindere mate mee te maken heeft.

Iedereen die PDS heeft weet dat als ze zich een beetje goed voelen meer kunnen hebben en dat dan ook beter en meer kunnen bewegen.
Als iemand met PDS zich minder goed voelt door de klachten, dan wordt bewegen soms wel eens lastig en sporten wordt dan onmogelijk.
Dit zijn toch dingen die best wel eens vervelend kunnen zijn of gewoon heel erg lastig of belemmerend.

Als ik nu naar mezelf kijk, dan loop ik toch wel eens tegen die momenten aan dat ik dus slecht of nauwelijks uit de voeten kan.
Meestal als ik heel veel pijn heb in m'n buik, dan is bewegen voor mij soms heel erg lastig.
Elke keer als ik in beweging kom doet het pijn in m'n buik en dat maakt het er soms niet makkelijker op om in beweging te blijven.
Toch blijf ik in beweging, want ik ben niet graag een stil zitter en daarom blijf ik toch werken zolang het gaat en probeer ik toch een klein wandelingetje te maken met de hond.
Wanneer het nou echt niet meer gaat, dan moet ik gewoon mijn gemak houden en dan doe ik dus praktisch helemaal niks meer.
Als ik op zo'n moment in beweging kom, dan doet het wel heel erg veel pijn en dat is gewoon niet meer dragelijk en het vreet energie.
Bij alles wat ik dan doe, ben ik al gauw heel moe en soms uitgeput. Het hoeft dan nog niet eens iets groots te zijn wat ik doe.
Zodra het dan weer een beetje gaat, dan kom ik gelijk weer een beetje in beweging en daar ben ik dan ook weer heel blij om, Want stil zitten is nou ook niet echt prettig en je voelt je dan toch wel enigszins beperkt in je vrijheid.

Sporten is ook heel goed voor een mens, maar sinds ik met PDS rond loop, is het me niet meer gelukt om een sport te beoefenen.
Dit vind ik zelf heel erg jammer, want voordat ik PDS had, deed ik aan fitness en vond zelf echt heerlijk om te doen en het gaf me een hoop voldoening.
Ik vond het altijd heerlijk om zo mijn lichaam in conditie te houden en ik was lekker in beweging.
Nu hoef ik dit niet echt meer toe doen, want door de inspanning krijg ik ontzettend veel pijn krijg.
Of ik krijg geen pijn, maar dan kan ik bijvoorbeeld ineens heel erg winderig worden.
Het blijft dan niet zomaar bij een windje, maar het wordt dan gewoon een lopende band aan windjes.
Als je dan zo met andere mensen in een ruimte zit, wordt je daar niet echt vrolijk van en je gaat je behoorlijk schamen.
Wat me ook wel eens overkwam was dat ik ineens heel erg veel kramp kreeg en dan plotseling naar de wc moest en dan moest ik al weer stoppen met fitness.
Omdat ik door al die dingen niet meer lekker kon sporten of aan fitness doen, ben ik er dus maar gewoon mee gestopt en elke keer als ik dacht ik ga het weer eens proberen, dan ging het weer mis.

Ik heb ook geprobeerd om lekker een eind te gaan fietsen, maar ook dat kan ik niet lang.
Als ik dan ga fietssen, dan zijn het maar kleine stukjes en geen hele tochten.
Jammer vind ik dat, want fietsen vind ik eigenlijk best wel lekker.
Als ik ga fietsen, dan komt mijn buik door de bewegingen van mijn benen ook in beweging en daardoor krijg ik weer heel erg veel pijn en dan is de lol er zo weer vanaf.
Wat ik nog wel een keer wil proberen is om een ligfiets aan te schaffen, want daardoor lig je meer en hebben de bewegingen van m'n benen minder invloed op m'n buik denk ik.
Het enige nadeel is dat een ligfiets zo verschrikkelijk duur is en daardoor heb ik er tot op heden toe geen, mar wie weet wat de toekomst nog brengen zal.
Ik weet ook niet of je op een bepaalde manier een ligfiets vergoedt krijgt van een of andere instantie.
Nou ja en zo lang ik dus geen ligfiets heb, zal ik het maar wandelen houden en dan neem ik de hond maar gezellig mee.
Buiten de wandelingen ben ik ook aardig in beweging door het werk wat ik doe, dus aan beweging dus geen gebrek.

Mocht je nou toch last hebben van je buik, probeer dan toch zoveel mogelijk te blijven bewegen.
Een stukje lopen bijvoorbeeld, het hoeft niet ver te zijn en het hoeft ook niet snel te zijn.

Voor meer informatie over PDS, neem dan eens een kijkje bij de PDSB www.pdsb.nl

Schuldgevoel.

Heb je dat ook wel eens?
Omdat je PDS hebt of misschien wel wat anders waar je mee te kampen hebtt, dat je je wel eens schuldig voelt tegenover andere mensen. Als je van die momenten hebt waarop je minder kan omdat je heel veel last hebt van je klachten, dan is dat best vervelend en dat de ander dan bijvoorbeeld meer doet dan jij zelf.

Als ik met een schuldgevoel zit, dan is dat meestal dus omdat ik op dat moment heel veel last heb van mijn PDS en dat zijn momenten waarop ik dus nauwelijks uit de voeten kan.
Ik noem maar een voorbeeld en dan heb ik het gewoon over de thuis situatie.
In huis is er altijd wel wat te doen wat moet gebeuren, zoals de was of er moet wel weer een keer gestofzuigd worden. Noem maar op en het komt je vanzelf voor ogen.
Je kunt het bij de kleinste dingen hebben die gedaan moeten worden in huis en ik kan me daarom wel eens schuldig voelen.
Laten we de avond eens pakken en dan rond het etenstijd. Er moet gekookt worden en zelf ben je niet in staat om het even te doen door de pijn. Daarbij komt ook nog eens dat op zo'n moment ik helemaal niet veel honger heb en mijn eetlust niet zo groot is.
Ik kan me dan gewoon al schuldig voelen als ik niet een klein beetje kan helpen en dat is ook zo na het eten, want dan moet de vaat gedaan worden.
Nu heb ik het eigenlijk vrij makkelijk omdat er toch altijd al wel gekookt word, maar dan heb krijg ik zeker een schuldgevoel als de vaat gedaan moet worden.
Als ik me goed voel dan doe ik altijd de vaat na het eten zodat het in de keuken weer een beetje aanzichtelijk is en dat het geen rotzooitje is.
Ook als het om andere kleine dingen gaat die gedaan moeten worden in huis, kan ik me dus wel eens schuldig voelen, bijvoorbeeld als er gestofzuigd moet worden en bijvoorbeeld de was die gedaan moet worden.
Het zijn misschien maar kleine dingen, maar toch is het vervelend als een ander het weer moet doen of dat je die ander niet kan helpen daarmee.
Als ik dat dan kenbaar maak in huis, dan zeggen ze dat het helemaal niet nodig is om me schuldig te voelen en dat weet ik dan ook wel, maar toch heb ik dan gevoel wel eens.

Zo heb ik ook wel eens een schuld gevoel als ik aan het werk ben, want soms moet tijdens de werkzaamheden stoppen omdat ik dan weer eens gigantische buikpijn krijg of als ik al buikpijn heb dat het dan ineens erger wordt.
Ook wanneer ik tijdens het werk ineens een paar keer naar de wc moet en dan is het gewoon vervelend dat je je werkzaamheden moet onderbreken en dat een ander er dan ineens alleen voor staat.
Som kan ik ook wel eens helemaal niet werken en blijf ik dus noodgedwongen thuis en daar voel ik me meestal niet zo prettig bij en krijg ik toch heel even dat schuldgevoel.
Het is me ook wel eens gebeurd dat ik naar het werk toe ging en dat ik dus weer eerder naar huis toe ging.
Dit zijn niet echt dingen waar je blij van wordt en het is ook niet echt iets wat je voor je plezier doet, maar soms kan het gewoon iet anders.

Over het algemeen hoef ik me over dit soort dingen nooit echt druk te maken omdat de mensen om me heen hier gelukkig alle begrip voor hebben, maar toch blijft het voor jezelf wel eens vervelend en geef je jezelf een beetje een schuldgevoel.
Ergens is dat natuurlijk heel stom om te doen, maar ja een mens is nou eenmaal een complex wezen en daarbij komen ook een heleboel emoties bij kijken en gevoelens.
Daarom als ik in een bepaalde periode wat vaker een schuldgevoel heb, dan maak ik dat kenbaar aan de mensen naar wie ik dat schuldgevoel heb en dan praten we er gewoon eventjes over.
Na zo'n gesprek neemt het schuldgevoel wel af en geeft het me toch een in zeker zin een opgelucht gevoel.

Ik weet natuurlijk niet of andere mensen met PDS hier last van hebben, maar ergens neem ik het maar gewoon aan dat het niet alleen bij mij gebeurd.
Het kan ook wel eens zo zijn dat je je schuldig voelt als je een beetje afhankelijk bent van andere mensen, maar gelukkig heb ik hier niet zoveel last van.
Het gebeurd soms wel eens dat ik een beroep doe op iemand en dat wordt dan ook met liefde en plezier gedaan doe die persoon, maar het is nooit fijn als het toch een keer moet.
Maar in ieder geval kan ik me er wel iets bij voorstellen dat je bij dit soort dingen ook een schuldgevoel kunt krijgen, want geen enkel mens wil afhankelijk zijn van een ander.

Mocht je nou dus regelmatig met een schuldgevoel zitten naar bepaalde mensen, praat er dan eens over met ze en kijk wat ze zelf erover zeggen.
Vaak zul je zien dat die schuldgevoelens niet nodig zijn en de personen om je heen er alle begrip voor hebben.

Voor meer informatie over PDS, neem dan eens een kijkje bij de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging. Dit is een hele mooie en goed organisatie die mensen met PDS ondersteuen en waar lotgenoten elkaar kunnen helpen door ervaringen met elkaar uit te wisselen.
www.pdsb.nl

PDS overdenken.

Heb je ook wel eens van die dagen, dat je zomaar zit te denken over van alles en nog wat?

Zijn er dan ook nog specifieke onderwerpen waarover je denkt?

Nou ik heb ze wel van die momenten en dat kunnen dan van die dagen zijn dat weinig kunt omdat je weer eens last hebt van je PDS.

Als ik wel eens nadenk over PDS en dat ik het dan aan mensen vertel of erover schrijf, zou het dan wel eens zo kunnen zijn dat het mensen afschrikt?

Wat als dat nou eens zo zou zijn dat het mensen afschrikt, waarom zou het dan mensen afschrikken?

Stel dat je nu zoveel last van PDS hebt en je ontmoet een leuk iemand, maar die houd toch enige afstand omdat ze niet zo goed weten wat ze ermee aan moeten.

In mijn ogen is het toch een soort van schrik wat dan de hoek om komt kijken.

Zo zit ik wel eens de dingen te bekijken en probeer ik me wel eens van die dingen voor te stellen.

Misschien is het ook wel geen afschrikken, maar is het wel dat ze zich dingen voorstellen waar ze liever niets van willen weten.

Tja als je het over darmen hebt, dan kunnen daar wel eens andere onderwerpen bij komen kijken.

Ik noem maar eens een paar dingen zoals, winderigheid, ontlasting, stank en misschien wel eens van die kleine ongelukjes die kunnen gebeuren.

Nou ja in ieder geval kun je hier nog heel lang over nadenken, maar doe het niet te vaak en drijf niet te veel door met deze gedachten.

Ik denk ook wel eens na over PDS en mijn toekomst.

Als ik daarover nadenk, dan vraag ik me wel eens af hoe mijn toekomst er dan wel eens uit zou zien.

Tegenwoordig hoor je ook over alle bezuinigingen binnen de zorg die ze willen door gaan voeren en hoe zit dat dan later?

Kan ik later nog steeds makkelijk van de zorg gebruik maken en kost me dat dan heel veel geld of niet? Het zijn eigenlijk hele normale vragen waarmee je zomaar mee kan zitten.

Toch is dit een onderwerp waar ik zelf toch liever niet te veel over nadenk en toch zeker niet hoe het in de toekomst eruit zou moeten komen te zien.

Ook als ik kijk naar mijn eigen gemoedstoestand, hoe ziet mijn toekomst er dan uit?

Nu ben ik vrijgezel en ergens ben ik ook weer bang om weer verliefd te worden, omdat als ik verliefd zou worden daarbij heel veel buikpijn krijg.

Toch heb ik ook wel de behoefte om niet m'n hele leven alleen te blijven en zijn er wel eens van die momenten dat ik toch stiekem weg verlang om een partner te vinden waarbij ik lekker mezelf kan zijn en die begrip heeft voor mijn PDS.

Nu ben ik niet echt het wanhopige type, maar om jezelf als alleen te zien in de toekomst is nou ook niet echt een prettige gedachten.

Soms zit ik wel eens te denken, stel dat ik nou niemand kan vinden die met mij het leven zou willen delen? Zou ik dan toch m'n hele leven vrijgezel blijven.

Nou maak ik me hier niet druk om, maar soms komen die gedachten toch wel eens even om de hoek zetten. Ook deze gedachten zijn op zich niet vreemd, maar je moet er ook niet te lang bij blijven hangen.

Ook als het gaat om werk en reïntegratie en over de uitkeringen?

Ik weet niet hoe dat er in de toekomst uit moet zien, want fulltime werken wil nou bij mij niet echt gaan en werk ik nu dus parttime voor een paar uurtjes in de week.

Kan ik in de toekomst in mijn eigen inkomen voorzien of hoe zal dat zich gaan ontwikkelen?

Nou dit is iets waar ik zeker niet te veel over nadenk, want dan zou ik me dus echt gek maken.

In veel gevallen zeg ik wel eens over de toekomst, wie dan leeft, wie dan zorgt.

Leef vandaag en geniet vandaag, want morgen is een grote vraag.