PDS in het afgelopen naar 2011.

Een klein jaar geleden ben ik begonnen met deze blog waarin ik voornamelijk over PDS heb geschreven. Ik ben deze blog begonnen omdat ik mijn ervaringen over PDS graag wilde delen met andere mensen, maar ook om PDS wat meer onder de aandacht te krijgen. Er zijn een heleboel mensen die PDS hebben, maar niet lid zijn van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging. De reden dat men niet lid is weet ik natuurlijk niet, maar daar zal een ieder wel zijn of haar eigen reden voor hebben. In ieder geval heb ik gemerkt dat er een hoop mensen zijn die het moeilijk vinden om over PDS te praten omdat het iets is waar toch een hoop gênante en vervelende dingen bij komen kijken, maar ook omdat mensen vaak het idee hebben dat ze niet serieus genomen worden.

Nu ik dus een klein jaar deze blog heb, heb ik gemerkt dat het aantal lezers alleen maar is toegenomen. Ik kan me dat goed voorstellen, want zo'n blog als deze is natuurlijk heel veilig en mensen kunnen bepaalde dingen lezen die ik dus ook heb mee gemaakt en daardoor kunnen mensen zich hierin herkennen zonder dat ze daar nu direct over hoeven te prakten met iemand. Vele reacties heb ik mogen ontvangen van mensen en dat heeft mij heel veel voldoening gegeven, want daardoor wist ik dat mijn blog niet voor niets is geweest en dat ik daarmee een hoop mensen heb kunnen helpen. Ook voor het volgende jaar wil ik hier graag mee doorgaan en hoop ik op deze manier nog meer mensen te kunnen helpen. Toch wil ik mensen die dit lezen graag adviseren om toch ook eens te kijken om lid te worden van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging. Wanneer je je daar aanmeld als lid, kun je in contact komen met nog meer lotgenoten en er is geen mens die niet zal zeggen dat ze je niet zullen begrijpen of dat het zomaar tussen je oren zit. Wanneer je lid wordt kun je dus ook lid worden van het ledenforum en daar kun je nog meer ervaringen lezen van lotgenoten, maar kun je ook vragen stellen over bepaalde PDS-klachten. Laat ik het zo zeggen, ik ben geen arts en daarom weet ik dus ook niet alles. Ik kan allee maar dingen vertellen die ik zelf heb ondervonden, maar PDS is zo divers en is bij iedereen weer verschillend. PDS kan zich op verschillende manieren uiten en dat maakt het soms heel erg lastig. In principe is PDS gewoon PDS en heeft iedereen herkenbare klachten en zijn er dus een hoop overeenkomsten tussen PDS-patiënten en toch is het niet bij iedereen het zelfde.

PDS brengt een hoop onzekerheden met zich mee en dat is waar een hoop mensen mee worstelen. Doordat ik deze blog heb opgezet, hoopte ik dat ik op deze manier de onzekerheden bij mensen wat kon verlichten en waarschijnlijk zal dat ook best wel gebeurd zijn bij een aantal mensen. Toch kan een patiëntenvereniging daarbij ook heel goed helpen, omdat je daar van meerder mensen tips kunt krijgen. Als ik naar mezelf kijk, ik heb er bijna 15 jaar over gedaan om mijn PDS te nemen zoals het is en dat daarbij soms hele vervelende dingen bij komen kijken. Het heeft mij ook bijna 15 geduurd voordat ik er goed mee om kon gaan, want het is nou niet bepaald iets luchtigs wat je is overkomen. Eerst moet je gaan beseffen wat je hebt, dan moet je het allemaal gaan verwerken om het volgens te gaan proberen te accepteren. De een zal het sneller kunnen dan de ander, maar het is gewoon een feit dat het gewoon tijd zal kosten voordat je je er zelf in kan laten berusten. Wanneer je jezelf in het hele gebeuren van PDS kunt laten berusten, dan zal de onzekerheid ook afnemen en komt het zelfvertrouwen ook weer wat terug. Maar onthoud dat je nooit meer het zelfde zult zijn als daarvoor.

Het afgelopen jaar is voor mij ook niet echt een pretje geweest, want ik heb enorm veel pijn gehad. Bij heeft het te maken omdat ik PDS heb, maar daarbij heb ik ook nog eens een grote hoeveelheid aan littekenweefsel in m'n buik zitten die voor een hoop verklevingen zorgen. PDS en verklevingen zorgen bij mij voor een wisselwerking en die twee dingen zitten elkaar dan ook regelmatig in de weg. De verklevingen kunnen er voor zorgen dat ik meer PDS-klachten krijg en de PDS kan er weer zorgen dat ik meer last krijg van m'n verklevingen. Die twee dingen kunnen elkaar dus behoorlijk versterken waardoor de pijn wel zo hevig wordt en ondraaglijk dat ik er gewoon door uitgeschakeld was voor een paar maanden. Uiteindelijk heb ik daarvoor medicijnen gekregen en is de pijn dragelijker geworden en kon ik weer enigszins uit de voeten en kreeg ik ook weer meer energie. Het is een feit dat pijn hebben energie kost.

Jammer genoeg ben ik na het verhelpen van de pijn in m'n buik geconfronteerd met lymfklierkanker. Daardoor werd ik wat minder actief op deze blog en had ik dus even wat anders aan m'n hoofd. Zoals iedereen met kanker, kreeg ik chemotherapie en dat had een nadelige werking op mijn buik en daardoor ook nog eens een nadelige werking op mijn PDS. je kunt je dus voorstellen wat ik heb afgezien als het om de PDS gaat, maar dat is aan de ene kant weer te verwaarlozen tegenover de kanker die ik had. Toch heb ik met beide dingen te maken en heb ik er het beste van moeten zien te maken. Het voordeel wat ik in deze situatie had was dat ik bijna geen last heb gehad van onzekerheid. Omdat ik al heel wat jaren in gevecht ben geweest met m'n PDS, heb ik geleerd om zoveel mogelijk rustig te blijven en om niet in paniek te raken bij het minste geringste dat ik voelde in m'n lijf. Het klinkt raar, maar ik ben ook totaal niet bang geweest om dood te gaan en dat heeft mij wel duidelijk gemaakt dat ik rustig onder deze situatie was. Ik kan ook niet zeggen dat ik het er niet moeilijk mee heb gehad, want dan zou ik liegen. Kanker is ook niet echt iets wat zomaar in je koude kleren gaat zitten.

Dus voor het volgende jaar, probeer zoveel mogelijk rustig te blijven onder alle omstandigheden. Natuurlijk is dit makkelijk gezegd dan gedaan, maar uit ervaring kan ik dat nu wel zeggen. Probeer niet onzeker te worden wanneer je pijn of iets anders voelt in je buik, want je moet wel een beetje vertrouwen hebben in de artsen die jou onderzocht hebben. PDS is heel vervelend en doet heel veel met je leven, maar er is nog steeds niks ergs aan de hand. PDS is niet dodelijk en zal het ook nooit worden.

Dus voor het volgende jaar nogmaals, geniet van het leven, probeer in elke situatie van het leven te genieten en van elke klein dingetje. Wees dankbaar voor de dingen die je hebt en wees dankbaar voor de mensen om je heen. Daarom wens ik iedereen een heel gelukkig, mooi en hopelijk een uitermate gezond 2012!!!!

Wil je meer informatie over PDS, ga dan echt eens kijken op http://www.pdsb.nl

Sinds kort heb ik een Facebook pagina opgezet genaamd: Leven Met Een Beperking.
Het is een pagina waarin ik mensen met een handicap, chronische aandoening of mensen die daarmee te maken hebben uitnodig om daar over dingen te praten die men dwars zit of dingen die mensen hebben meegemaakt. Lekker onder elkaar zonder dat je lid hoeft te worden van een patiëntenvereniging. Neem eens een kijkje en als het je wat lijkt, Like de pagina en je bent lid.
https://www.facebook.com/levendmetbeperking

Wat maakt een mens angstig?

Soms vraag ik mij wel eens af wat dat toch is dat een mens zo angstig kan worden. Mensen kunnen om verschillende redenen bang of angstig worden en vaak kun je er dan niet precies achter komen waarom dat het zo is. Zo heb ik het ook ervaren met PDS en vooral in het begin toen ik er eigenlijk pas mee te maken kreeg.

In mijn leven heb ik nu al verschillende dingen meegemaakt waarop ik terug kan kijken en dat zijn niet altijd de fijnste dingen om aan terug te denken. Om maar eens ergens te beginnen heb ik een broer gehad die zwaar gehandicapt was en daar heb ik toch een groot deel van m'n leven mee samen geleefd. Vroeger als kind zijn we samen opgegroeid, maar het was verre van wat er normaal gebeurd in een gezin. Een normaal gezin heeft natuurlijk wel z'n perikelen, maar in principe gaat alles gewoon zoals je zou mogen verwachten in een normaal gezin. Nou ik niet zeggen dat wij geen normaal gezin waren, maar het ging er bij ons toch net even iets anders aan toe. M'n broer moest altijd verzorgd worden en als kind had ik daar niet zo heel veel mee van doen, maar toch is het mij ook niet helemaal ontgaan. M'n broer was namelijk ook heel vaal ziek en daardoor heeft hij ook heel veel in het ziekenhuis gelegen. Dit zijn dingen die niet zo heel erg fijn zijn en daardoor heb ik als kind al heel veel mee gekregen. Op een gegeven moment was ik weer wat ouder en ben ik mij veel bewuster geworden van m'n broers ziekte. Ik wist op een gegeven moment dat elke keer als hij ziek zou worden het zijn dood zou kunnen worden. Ik wist ook dat mijn broer nooit heel oud zou worden en vanaf het moment dat ik dat ben gaan beseffen, ben ik ook heel bewust met hem om gegaan en hebben we zoveel mogelijk dingen samen gedaan en genoten.
In 1993 is hij dan uiteindelijk ook overleden en is mijn leven van de een op de andere dag heel erg veranderd, omdat ik ineens heel veel tijd over had waar ik niet zo goed mee om wist te gaan.

Na het overlijden van mijn broer werd ik op een gegeven moment ook heel erg bang om ziek te worden en had ik heel erg veel angst voor de dood en om dood te gaan. Niet dat ik hier nu elke dag mee bezig was, maar de angst zat er bij mij wel in sinds die tijd. Begin 1995 bleek ik een hersenvliesontsteking te hebben gehad en de huisarts heeft dat niet herkent bij mij. Ik ben toen ook nog bij een neuroloog geweest en die heeft toen bij mij nog een EEG laten maken en daar was toen uitgekomen dat ik een hersenvliesontsteking had gehad, maar die was al weer aan het wegtrekken. Bij die gedachten dat ik gewoon door gelopen had met een hersenvliesontsteking en dat het elk moment fout had kunnen gaan, werd ik daar nog angstiger onder. Later dat jaar heb ik een ernstig brommerongeluk gehad waarbij ik een ernstige buiktrauma aan over heb gehouden. Ik heb met dat ongeluk weer op het randje van de dood gelegen en ik moet eerlijk zeggen dat ik op een gegeven moment de keuze had om naar onze lieve heer te gaan of om toch gewoon door te leven. Ik heb de dood toen letterlijk in de ogen gezien en vanaf dat moment was ik ook niet meer bang voor de dood. Mijn besluit was om gewoon te vechten en door te leven, want ik kon het niet over m'n hart krijgen om m'n moeder achter te laten en wetende dat ze dan weer een kind zou moeten verliezen.

Na het genezen van het ongeluk is mijn leven nooit meer het zelfde geweest en heb ik vanaf dat moment heel wat moeten doorstaan. Ten eerste heb ik vanaf dat moment altijd last van m'n buik gehad en niet wetende dat het PDS was. Doordat ik zoveel pijn in m'n buik had, ben ik alleen maar angstiger geworden en werd ik ook alleen maar onzekerder. Vele onderzoeken hebben er plaats gevonden om te kijken of dat er iets te zien was aan m'n buik en elke keer bleek alles goed te zijn. Toch door deze geruststellende uitslagen bleef ik maar angstig en bleef ik me maar afvragen of dat er niks ergs zou zijn met m'n buik dat de artsen toch misschien over het hoofd hadden gezien. Ik werd op een gegeven moment toch weer bang om dood te gaan. Niet zo zeer dat ik bang was voor de dood, maar wel om m'n moeder en m'n twee jongere broertjes achter te moeten laten als ik dood zou gaan.
Onzekerheden werden met de tijd alleen maar groter, omdat het werken eigenlijk ook gewoon helemaal niet ging en instanties die voor mijn re-integratie moesten zorgen gewoon helemaal niet begrepen wat ik aan m'n buik had en hoe ze met m'n visuele handicap om moesten gaan.
Uiteindelijk heeft mij dat op een punt gebracht waarop ik echt hulp nodig had om hier weer uit te komen. Ik heb voor een klein jaar psychische hulp gehad en dat heeft mij er weer bovenop geholpen en heeft mij uiteindelijk ook heel veel sterker gemaakt.

De jaren daarna ben ik nog steeds veel met m'n buik aan het sukkelen geweest en ook in die jaren heb ik vele onderzoeken mogen ondergaan. In 2009 kreeg ik weer wat onderzoeken en ook nu weer bleek er niks te vinden te zijn in m'n buik wat erop weest dat er iets mis zou zijn. Op dat moment heb ik de diagnose PDS gekregen en dat was voor mij een hele opluchting, want nu wist ik tenniste wat er met m'n buik aan de hand was en had het na al die jaren een naam. Als ik dit veel eerder had geweten, dan hadden bepaalde dingen een stuk makkelijker geweest zijn voor mij.

In ieder geval nadat ik psychische hulp had gehad, was de angst niet meer aanwezig bij mij. Natuurlijk heb ik nog wel eens momenten gehad waarop ik wel eens angstig werd, maar niet meer zoals ik het gehad had in de jaren daarvoor. Ik ben uiteindelijk ook een stuk rustiger geworden en heb ik geleerd om de pijn in m'n buik maar gewoon te nemen voor wat het was en me daardoor niet meer zo bang te laten maken. Ik moest gewoon leren om de artsen te vertrouwen op wat ze vertelde over m'n buik en dat er dus echt niks aan de hand was of dat er niks ergs was met m'n buik. Vanaf dat moment ben ik ook niet meer angstig over m'n buik en ben ik zeker niet meer bang dat er iets ergs is met m'n buik.

In augustus heb ik de diagnose lymfklierkanker te horen gekregen en dat is iets wat eigenlijk veel beangstigender is dan PDS of altijd maar buikpijn. Ik moet eerlijk zeggen zo angstig als dat ik altijd ben geweest, zo rustig was ik er nu onder toen ik de horen kreeg dat ik kanker had. Het gekke is dat ik ook helemaal niet bang ben geweest om dood te gaan. Wat mij eerder dwars zat was dat ik het eerder erg zou vinden dat ik m'n moeder en de mensen van wie ik houd achter zou moeten laten. Maar als het om mezelf ging, ben ik er al die tijd rustig onder geweest  en heb ik altijd het vertrouwen heb gehad dat het goed zou gaan komen met mij. Ik kan ook zeggen dat ik aan de genezende hand ben en dat ik het volgende jaar kankervrij mag gaan beginnen.

Ik kan alleen maar zeggen, probeer eens wat meer vertrouwen te hebben in je eigen lichaam en in de uitslagen die artsen geven over je buik. PDS is heel erg vervelend en het kan je leven behoorlijk beïnvloeden, maar het is niet iets ergs en je zult er zeker niet aan dood gaan.
Het kan ook zeker geen kwaad om eens in de zoveel tijd naar je buik te laten kijken door een arts als je dat een beter gevoel geeft of dat het je meer vertrouwen geeft.
Probeer te genieten van het leven en laat je leven niet leiden door angst, want dat is echt zonde van de tijd en je word er alleen maar onzekerder van. Als er echt iets met je buik aan de hand zou zijn, dan zou de arts dat echt wel zeggen en zou hij je echt niet zo rond laten lopen.

Meer informatie over PDS, ga dan eens naar http://www.pdsb.nl

Sinds kort heb ik een Facebook pagina namelijk Leven met een beperking.
Een pagina waarin mensen bij elkaar kunnen komen en hun verhaal kwijt kunnen, contact leggen met andere mensen die een beperking hebben wat hun leven beïnvloed. Ook als jezelf geen beperking hebt, maar je hebt er wel mee te maken ben je van harte welkom.
Iedereen is welkom op deze pagina en als het je wat lijkt, Like deze pagina dan.
Op deze pagina zal ik mijn ervaringen en gedachtes delen.
Het adres is: https://www.facebook.com/levendmetbeperking

PDS en kanker1

Het is al weer een aantal maanden geleden dat ik nog maar iets geschreven heb op deze blog. De reden dat het al weer even geleden is, is omdat ik in augustus de diagnose lymfklierkanker kreeg. De vorm van mijn lymfklierkanker is een non-hodgkin grootcellig B-lymfoom. Deze diagnose heeft weer een hoop  teweeg gebracht bij mij en het heeft me ook zeker niet in m'n koude kleren laten zitten.

PDS is al een hele vervelende aandoening die je leven al in verschillende mate beheerst. Bij de een beheerst het zijn of haar leven maar weinig, terwijl het bij een ander juist weer van hele grote invloed heeft op het leven. Je loop tegen beperkingen aan en vervelende situaties waar je soms maar heel weinig aan kunt oen als alleen maar accepteren en dat is niet altijd even makkelijk. Als ik nu naar mezelf kijk, dan beheerst de PDS wel voor een groot deel mijn leven en dat maakte het voor mij soms ook heel erg lastig. De laatste jaren ging pijn de overhand nemen en zakte ik met mijn doen laten steeds verder in de put. De pijn was soms zo heftig dat ik gewoon tot niks meer in staat was en alleen maar kon zitten of liggen en dat is erg vervelend en erg frustrerend. Gelukkig werd deze opstakel verholpen door flinke pijnstillers en deze pijnstillers vallen helaas onder de opiaten. Als we het anders hadden kunnen oplossen, dan had ik daar zeker voor gekozen. Nou ja medicijnen gebruik je ook niet voor je lol, maar ik ben blij dat ze er zijn. Nu ik deze pijnstillers heb is de pijn ook een heel stuk minder en daardoor kreeg ik weer wat meer energie en kon ik ook weer wat dingen gaan doen.

Helaas was deze opleving maar voor korte duur en werd ik geconfronteerd met de diagnose lymfklierkanker en is alle plezier van het geen pijn hebben ineens weer helemaal voorbij. In mijn geval kreeg chemotherapie en die heb ik gelukkig nu allemaal achter de rug en als het gaat zoals we verachten, zullen er ook geen meer komen. Met een beetje mazzel en goede hoop, zal ik januari weer als kankervrij worden verklaard en is mijn lichaam weer schoon.

Waar ik nu eigenlijk naar toe wil, is dat de chemokuren een behoorlijk invloed hebben gehad op mijn PDS en dat is voor mij op sommige momenten een behoorlijke ramp geweest. Het was al dat de chemokuren invloed zouden hebben op mijn darmen en als je PDS hebt, is dat nou niet bepaald gunstig bijwerking. Zoals men eigenlijk al wel weet, dood de chemokuur de slechte cellen. Helaas is het niet te voorkomen dat het ook goede cellen dood en dat merk je dan heel goed als je PDS hebt. De chemokuren hebben invloed op je darmen en daarmee doelen ze op dat je last kunt krijgen van verstoppingen en daarvoor krijg je meestal ook nog een middel mee waarmee je je stoelgang op gang kunt houden. Daarbij veroorzaakt de chemokuur ook nog eens dat je slijmvliezen afgebroken worden en je hebt slijmvliezen in je neus, maar ook in je darmen. Dat de slijmvliezen in je neus verdwijnen is vervelend, maar lang niet zo erg als dat de slijmvliezen verdwijnen in je darmen. Bij PDS zijn je darmen al gevoeliger dan die van mensen die geen PDS hebben, maar wanneer de slijmvliezen kapot zijn in je darmen worden je darmen nog gevoeliger. Doordat je darmen daardoor nog gevoeliger worden kan het dus wel eens zijn dat je meer pijn kan gaan krijgen. Ook omdat de slijmvliezen kapot zijn of gaan, veroorzaakt dat juist de verstopping in je darmen en waardoor dus je stoelgang verstoort raakt. Zelf heb ik ook nog eens een heleboel verklevingen in m'n buik en ondervinden daar ook nog eens last van. Dus nu ik dus kanker heb en de chemokuren heb mee gemaakt, weet ik een beetje wat het met PDS doet. Natuurlijk kan ik niet zeggen of het bij iedereen het zelfde zal verlopen, omdat ieder mens weer verschillende reageert op de chemokuren en net zoals bij PDS reageert ook hier weer iedereen er weer verschillend op. Geen mens is het zelfde, want je kunt een aantal mensen met PDS bij elkaar zetten en een ieder ervaart zijn of haar PDS weer op z'n eigen manier. Zo is het dus ook bij kanker, je kunt een aantal mensen met dezelfde soort kanker bij elkaar zetten en ook die zullen het weer allemaal op hun eigen manier ervaren en beleven.

Wat ik hier heel duidelijk mee geleerd heb, is om ten alle tijden rustig te blijven. Nu is het altijd verstandig om rustig te blijven wanneer je PDS heb en het gewoon maar te accepteren dat het zo is. PDS is iets wat je overkomt en je hebt er totaal geen zeggenschap over. Het enige wat je kunt doen is het over je heen te laten komen en proberen om het jezelf zo aangenaam mogelijk te maken in deze situatie. Dit zelfde geld dus ook wanneer je ineens met kanker geconfronteerd wordt, maar nu is het nog een even een stukje heftiger dan bij PDS. Kanker heeft een zeer ingrijpende impact op je leven en daarmee bedoel ik echt in alle opzichten. Bij PDS heb je al geleerd om het gewoon van dag tot dag of van minuut tot minuut te bekijken hoe je je voelt of tot waar je in staat bent. Wanneer je kanker hebt zoals ik, dan komt er gewoon nog een schepje bovenop en heeft elke minuut of elke dag gewoon even een hele andere betekenis in je leven. Het hele gebeuren rond kanker is al heel ingrijpend en zeer vervelend, maar met PDS moet je ook daar rekening mee houden. PDS en kanker samen kan op sommige momenten dingen versterken of elkaar heel erg tegen werken. Het enige wat je kunt doen is proberen om zo rustig mogelijk te blijven en met je huisarts de dingen bespreken waar je tegenaan loopt. Zeker als je meer last van je PDS krijgt, is het zeker aan te raden. Om eerlijk te zijn is het altijd goed om je huisarts in gesprek te blijven want het zorgt ervoor dat je de boel een beetje kunt verwerken. Toch met PDS erbij, wil ik alleen maar zeggen dat het nooit kwaad kan om deze 2 dingen onder de loep te nemen.

PDS zorgt bij heel veel mensen soms al voor behoorlijke vermoeidheid, maar met kanker erbij kan het zelfs nog eens een heel stuk erger worden. Doordat je lichaam moet herstellen van de chemokuren, heeft bijna al je energie nodig en dat is iets wat je heel goed gaat voelen. Daarom kan ik zeggen dat wanneer je echt heel veel pijn krijgt of hebt in je buik door de behandeling van kanker, vraag dan echt om pijnstilling. Pijn hebben kost namelijk ook heel veel energie en die energie kun op zo'n moment wel beter gebruiken dan voor de pijn de baas te blijven.

Mocht je vragen hebben, dan mag je ze natuurlijk altijd aan me stellen. Wil je weten hoe ik mijn ziekte verloop rondom mijn kanker heb doorlopen en op het moment nog steeds aan het doorlopen ben, neem dan gerust eens een kijkje op mijn andere blog http://alandavisstrijdtegenlymfeklierkanker.blogspot.com/

Of ben je opzoek naar meer informatie over PDS of zoek je contact met lotgenoten? ga dan eens naar www.pdsb.nl

PDS en ingrijpende gebeurtenis.

De afgelopen week heb ik niet veel geschreven op dit blog, maar dat komt omdat ik dus met iets anders ben geconfronteerd.
Een aantal mensen zal het niet ontgaan zijn dat ik lymfklierkanker heb gekregen en dat m'n leven op dit moment daarom heen draait.

De afgelopen weken kan ik zeggen dat mijn PDS op en neer is gegaan wat klachten betreft.
Er zijn momenten geweest dat ik heel veel pijn heb gehad en dat m'n darmen behoorlijk tekeer zijn gegaan, maar ik heb ook momenten gehad waarbij ik minder last heb gehad.

Op het moment van horen dat ik ze bij de diagnose lymfklierkanker hadden vast gesteld deed het me eigenlijk niet zoveel en had ik meer het gevoel dat ik het al wel aan had zien komen.
Naarmate het besef begon te komen, gingen m'n PDS klachten ook veel meer opspelen en dan zo iets als een jojo effect.
Voor de diagnose had ik ook heel veel pijn, maar dat kwam door de grote zenuwen die ik had.
Ik wilde mijn vermoeden van kanker bevestig hebben en toch zeker nadat ik tot ontdekking was gekomen dat ik bepaalde symptomen had en de bepaalde onderzoeken ondergaan had die bij lymfklierkanker aan de orde waren.
Ik moet ook zeggen dat het voor m'n buikpijn een behoorlijke slechte week is geweest.

Nu na de diagnose en nog wat onderzoeken, ben ik vaker in gedachten verzonken en is het realiseren van wat ik heb alleen maar groter geworden.
Op de momenten dat ik zeg maar in een dip zit, speelt m'n buik ook behoorlijk op en het is niet altijd pijn.
Het is wel vaak dat de pijn boven komt zetten, maar het is ook heel vaak dat m'n darmen in overdrive staan en daardoor moet ik ook soms vaker op een dag naar de wc.
Het is gewoon in z'n totaliteit een hele rare situatie, want ik ben toch bezig met mezelf omdat ik nu lymfklierkanker heb en omdat er toch nog dingen zijn die uitgesloten moeten worden, levert dat de nodige spanningen en zenuwen op.
Juist die spanningen en zenuwen zijn niet echt goed als je PDS hebt en juist bij PDS moet deze dingen juist zoveel mogelijk zien te vermijden, maar ja hoe doe je dat in dit geval.
Gevoelens en emoties spelen ook behoorlijk op en zijn ook behoorlijk door elkaar gehusseld en daardoor weet ik niet zo goed wat ik er nu mee aan moet, wat dus ook weer spanningen oplevert.
Nu zullen de zenuwen en de spanningen wel minder gaan worden wanneer ik met m'n behandeling zal starten, maar helemaal zullen ze niet verdwijnen.
Ik moet me dus bezig houden met m'n lymfklierkanker en daarbij moet ik ook nog eens rekening houden met m'n PDS en dat is iets wat me soms toch wel eens tegenvalt.
Het is gewoon ene feit, kanker, spanningen en zenuwen zijn onlosmakelijk van elkaar en dus gewoon niet te vermijden en dat is dan weer ten nadele voor m'n PDS omdat de klachten daardoor opspelen.

Al met al heb ik het soms wel eens even gehad met al deze dingen, niet dat ik nou op wil geven, maar het is soms wel eens een beetje teveel van het goede.
Nu is het ook nog eens zo dat ik me dus ook al bezig hou hoe het zal zijn tijdens de chemokuren.
Een van de bijwerkingen die je kunt krijgen is dat je darmen gevoeliger zijn of dat je meer last krijgt van obstipatie en dat is nou niet iets waar ik op zit te wachten met m'n PDS.
Want als ik de chemokuren krijg, zal ik dan ook meer pijn hebben in m'n buik, zullen de andere PDS-kachten meer op gaan spelen?
Vragen die me zo af en toe toch stiekem te binnen schieten en waar ik dan even mee rond loop.
Het vervelende is dat ik daar nu alleen nog maar over kan speculeren en daarom zal ik er nu ook niet wijzer van worden.
Daarom probeer ik zoveel mogelijk van deze gedachten maar opzij te zetten en maar gewoon af te wachten tot het moment daar is, dan zullen we wel zien wat de chemo's met m'n PDS doen.

Binnen dit geheel heb ik ook wel momenten dat het best lekker gaat hoor met me, maar m'n buik blijf ik toch in meer of mindere mate voelen.
Toch is het binnen deze situatie een rustpunt voor mezelf, maar ook voor m'n buik en de PDS-klachten in het algemeen.
Want op de momenten dat ik mezelf erbij neerleg dat het lang duurt voordat ik behandeld ga worden of voordat er weer eens een beetje gang in komt, dan ben ik er zelf rustig onder en scheelt dat ook weer voor de PDS-klachten omdat die dan minder zijn.
Het klinkt raar, maar deze momenten zijn gewoon een verademing en normaal zou ik hier geen genoegen mee nemen, maar omdat deze situatie al iets is waar je niet gauw mee te maken krijgt is het al gauw goed.
Natuurlijk zou ik willen dat ik m'n buik minder voel, maar dat is in dit geval gewoon onmogelijk.
Ik kan me niet voorstellen dat als iemand in dezelfde situatie zou zitten, dat ze alle zenuwen en spanningen zomaar naast zich kunnen leggen en daarom zou iedereen er last van hebben.

Ik weet wel dat ik de aankomende tijd minder tijd zal besteden aan deze blog en dat ik meer tijd in de ander blog zal steken, omdat die gewoon meer prioriteit heeft dan deze.
Vele mensen willen weten hoe het met me is en hoe ik de dingen beleef en daarom wordt m'n andere blog ook behoorlijk goed gelezen door familie, vrienden, kennissen en andere mensen die met het zelfde geconfronteerd zijn of dat iemand een dierbare heeft die het zelfde heeft als ik.
Mijn aandacht zal daarom de aankomende tijd ook meer gericht zijn op het beter worden en daarom zal ik deze blog minder gaan gebruiken, hoewel ik zo af en toe best nog wel eens een stuk zal schrijven.
Ben je ook benieuwd hoe mijn ziekte zal verlopen in de aankomende tijd, ga dan naar m'n andere blog.
http://alansstrijdtegenlymfklierkanker.blogspot.com

Voor nu zal ik het hier even bij laten, maar men kan altijd even berichtje achter laten als men iet wil vragen of als men gewoon even iets kwijt wil.
Voor meer informatie over PDS wil ik u toch aanbevelen om naar de website van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging te gaan. www.pdsb.nl

PDS en wanhoop.

Ken je dat gevoel van wanhoop? Ik denk zelf dat heel veel mensen dat gevoel wel kennen en iedereen heeft het vast wel een keer meegemaakt ik z'n leven.
Wanhoop kun je op verschillende situaties verwachten en kunnen zich op verschillende manieren uiten.
Mensen die net met PDS te maken hebben of nog maar in de eerste jaren van hun PDS zitten, hebben er eigenlijk allemaal wel mee te maken.

Mensen die net geconfronteerd zijn met PDS zijn vaak al wanhopig geweest omdat ze klachten hadden die ze niet konden plaatsen en vaak kwam daar pijn bij kijken.
Vele keren ga je naar de dokter en die kijkt er naar, maar kan zo op het eerste gezicht niks vinden.
De pijn blijft maar aanhouden, maar je wilt er eigenlijk toch wel eens een keer vanaf.
Als dat niet lukt om snel van de pijn af te komen, dan raak je gefrustreerd en op een gegeven moment wordt je wanhopig.
Weer maar eens naar de dokter voor de zoveelste keer en weer kan hij niks geks vinden en besluit je door te sturen naar een specialist of laat je wat onderzoeken doorlopen.
Nog steeds wanhopig wacht je op een antwoord van de onderzoeken en dan krijg je in eerste instantie te horen dat alles er goed uit ziet en dat ze niks kunnen vinden.
In eerste instantie schrik je daarvan, maar dan krijg je te horen dat de enige diagnose die ze kunnen stellen PDS is en dat is dan al een hele opluchting, want je kunt er nu een naam aangeven.
Toch krijg je daar niet het bevredigende antwoord mee, want het enige wat er heel vaak gezegd wordt is dat je er maar mee moet leren leven.
De wanhoop wordt nog groter, want je zit nog steeds met de vraag hoe je van de pijn afkomt.
Vaak wordt er dan gezegd dat je dan gewoon eens moet kijken wat je met je eten kan doen.
Het is jammer dat artsen nog steeds te weinig informatie over PDS geven en wat je daaraan zou kunnen doen of dat ze samen met je mee gaan kijken om je te helpen.
Vaak wordt je gewoon weer met de gegeven diagnose naar huis gestuurd en dan moet je het maar verder uitzoeken hoe je ermee om moet gaan of hoe je van je klachten afkomt.
Daardoor wordt de situatie alleen maar wanhopiger en weet je gewoon helemaal niet meer waar je het moet gaan zoeken.
In dit geval zeg ik dat je gewoon terug naar je huisarts moet gaan en vragen of hij je een beetje op weg kan helpen om van je klachten af te komen.

Toch gebeurd het ook wel dat de specialist wel mee gaat kijken met je om te kijken hoe je van je klachten af kunt komen, want pijn is iets waar geen mens mee wil zitten en wat je leven gaat beheersen.
Zeker de eerste jaren is het een heel gezoek naar methodes om van je pijn af te komen of van je klachten in het algemeen bij PDS.
Die eerste jaren kunnen best wel eens wanhopig zijn en geven je wel eens het gevoel om de moed te laten zakken, maar dat is iets waar je niet te lang bij moet blijven hangen.
Je zult ergens ook wel eens momenten hebben waarop je je een stuk beter voelt en waarin je merkt dat je niet zo'n last van je klachten hebt.
Vaak is het een combinatie van dingen waardoor je klachten heb en daar heeft iedereen wel mee te maken.
Ten eerste ben je gespannen omdat je niet weet hoe je van je klachten af moet komen.
Ten tweede komt de onzekerheid om de hoek kijken, wat het eerste weer versterkt.
Ten derde heeft voeding over het algemeen ook een grote rol die daarbij speelt.

De voeding is met name een heel geworstel, omdat je niet weet waar je wel en waar je niet goed tegen kan en dat zul je dus uit moeten zoeken.
Vaak lukt dat ook niet altijd in je eentje en daarbij kun eventueel hulp krijgen van een diëtiste.
Samen met een diëtiste ga je dan een plan opstellen om zo tot een oplossing te komen en om te kijken tegen welke voedingsstoffen je niet tegen kunt.
Als je daar eenmaal een beetje mee op weg bent, zul je merken dat het al wat beter gaat, maar dan ben je er nog niet.
Vaak moet buiten de voeding zelf ook nog naar andere oplossing gaan zoeken om de klachten te verminderen en daarbij kun je denken aan ontspanningsoefeningen.
In ieder geval is beweging wel iets wat je moet blijven doen, maar dan wel op je eigen manier en al is het maar een kwartier per keer of een half uur.
Een stukje wandelen doet een mens vaak ook heel goed en zorgt er ook voor dat je darmen niet stil gaan liggen, want als ze stil gaan liggen kan het ook wel eens de boel verergeren.
Ik zeg hierbij ook niet dat je de boel moet forceren, want als je merkt dat je teveel pijn gaat krijgen moet het gewoon even wat rustiger aan gaan doen.

Naar mate je de klachten een beetje op de achtergrond gaat krijgen zul je merken dat je wanhoop gaat verdwijnen en dat is echt een punt waar je vanzelf achter komt.
Onthoud dat je nooit helemaal van je klachten af zult komen en dat je er op z'n tijd best wel eens flink last van kan hebben en dat hoort nu eenmaal bij PDS.
Op zich kun je heel goed leven met PDS, maar een ieder zal dat op zijn of haar eigen manier doen.
Om goed met PDS te kunnen leven, zul je het eerst moeten accepteren en zul je er altijd enigszins rekening mee moeten houden.
Om maar even wat voorbeelden te noemen, proberen stress en spanningen te vermijden, goed op je eten letten en zorgen dat je familie en vrienden begrijpen wat je heb.
Het is misschien niet de antwoorden die zou willen hebben, maar meer kan ik er ook niet van maken.
Zelf heb ik dit ook maar door moeten maken en heb ik er ook maar mee om moeten leren gaan.
PDS is en blijft een chronische aangelegenheid en daar zul je het de rest van je leven mee moeten doen.

Maar mocht je naar meer informatie zoeken of zoek je contact met lotgenoten?
Neem dan eens een kijkje op de website van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging.
www.pdsb.nl

Diagnose lymfklierkanker, wat doet het met PDS?

Sinds vorige week dinsdag 27 september heb ik te horen gekregen dat ik lymfklierkanker heb.
De schok viel eigenlijk best wel mee, maar dat komt misschien omdat m'n lijf min of meer verdoofd was. In ieder geval was ik al heel blij dat ik van de onzekerheid af was en dat daardoor de spanning minder zou worden.
De spanning is inderdaad minder geworden nadat ik de diagnose te horen had gekregen en dat geeft al weer een heleboel rust.
Al die spanningen door de onzekerheid is niet echt bevordelijk voor mijn PDS, want door al die spanningen, zenuwen en stress speelde de PDS-kachten behoorlijk op.
Nu een week later begin ik aan het idee te wennen dat ik dus lymfklier kanker heb, maar ondanks dat ik rustiger ben heeft het toch effect op mijn PDS.
Nu moet ik er wel bij zeggen dat dit verhaal verre van standaard is en ik niet weet of veel mensen die combinatie kennen van PDS hebben en daarbij nog eens kanker krijgen.

Nu ik dus een week verder ben, merk ik toch wel dat m´n buik en de verdere PDS/klachten nog steeds aanwezig zijn en dat dit toch ook behoorlijk vervelend is.
Zoals ik al zei, was de schok niet zo heel groot toen ik de diagnose te horen kreeg, maar naar mate de dagen verstreken ging ik het toch steeds meer beseffen waar ik mee te maken had.
Nu moet ik zeggen dat ik vrij rustig ben onder deze omstandigheden en dat ik me ook niet zorgen maak, maar toch op de een of andere manier blijft m´n buk maar opspelen.
Natuurlijk is dit een situatie waarin we geen van alle in terecht zouden willen komen, maar het is nu eenmaal zo dat je niet alles in de hand hebt en dat het je dus gewoon overkomt.
Toch vermoed ik dat er toch een vorm van onbewuste spanning zit in m´n lijf, waardoor mijn buik op blijft spelen.
Normaal gesproken moet ik zeker 2 zakjes Metamucil slikken om toch een beetje fatsoenlijk naar de wc te kunnen, maar nu de laatste week, kan ik het soms gewoon zonder die zakjes doen.
Daarmee zou je kunnen zeggen dat m´n darmen misschien toch in een bepaalde stress zitten en stress is nou eenmaal een bepaalde spanning.
Toch omdat ik zei dat ik er vrij rustig onder ben brengt dit toch enige spanning met zich mee.
Voor de diagnose had ik ontzettend veel pijn in m´n buik en dat is iets waar ik de laatste maanden toch al mee te maken had, maar sinds ik de diagnose heb gehoord is de pijn toch enigszins weg getrokken. Pijn in m´n buik zal ik toch wel blijven houden, want daarom heb ik ook morfinepleisters gehad om de pijn wat te onderdrukken.
Door de spanning van onzekerheid was de pijn zelfs door de morfinepleisters heen gekomen en was het voor mijn gevoel dus dubbel op.
Gelukkig is de grootste onzekerheid voorbij en moet ik nu gaan kijken wat me nu te wachten staat.
Ook al is de hele situatie vervelend en brengt het een hoop ellende met zich mee, toch is dat minder erg dan in onzekerheid zitten.
Onzekerheid sloopt je en put je enorm uit, want je wit gewoon weten waar je aan toe bent.
In ieder geval denk ik dat ik nog een hoop ellende van mijn buik zal hebben en van mijn PDS op zich, maar in welke vorm of in welke hoedanigheid durf ik nog niet te zeggen.
Volgende week begint de behandeling en ik ben benieuwd hoe mijn buik zal reageren op de chemokuren die ik zal gaan krijgen.

Als ik dit zo eens bekijken dat wens ik dit überhaupt al niemand toe, maar als je PDS hebt ben je misschien wel dubbel de klos.
PDS brengt al flinke vermoeidheid met zich mee, dan komt daar straks de behandeling tegen kanker erbij en daar schijn je ook heel erg moe van te worden, dus hoe moet ik me wel niet gaan voelen met deze 2 dingen gecombineerd?
Voordat ik de opgezwollen lymfklier nog maar in de gaten had was ik al extreem moe.
Ten eerste was het door m'n buik waarbij de morfinepleisters er bovenop komen en die kunnen ook voor vermoeidheid zorgen en dan blijkt achteraf dat de symptoom van vermoeidheid ook veroorzaakt word door de lymfklierkanker.
Dan komt er straks de behandeling bij en dan heb ik helemaal de poppen aan het dansen.
Ik bijna zeggen dat ik een wrak ga worden in het begin, maar waar ik me zeker kei hard zal tegen verzetten.

Wil je me mijn ziekte verloop van mijn lymfklierkanker volgen, dan kun je naar mijn blog die ik alleen aan mijn strijd tegen mijn kanker zal wijden.
http://alandavisstrijdtegenlymfeklierkanker.blogspot.com/

Flinke opgezette lymfeklier, oorzaak bekend.

Het zal een aantal mensen niet ontgaan zijn dat ik het de afgelopen tijd over zenuwen, onzekerheid heb gehad en dat daarbij de reden mijn lymfklier was die opgezet was.
Verscheidene onderzoeken heb ik moeten ondergaan en uiteindelijk heb ik daar de uitslag van gekregen.

Bij de onderzoeken moest ik naar de KNO-arts en toen ik daar vandaan kwam begon ik iets te vermoeden en dat vermoeden is in die week alleen maar sterker geworden.
Nu kun je zeggen dat een vermoeden maar een vermoeden is en dat het dus niet zo hoeft te zijn dat wat je vermoed, wat overigens wel waar is.
Helaas is in dit geval mijn vermoeden die ik zo sterk had bevestigd en is het helaas geen goed en prettig nieuws en dat is even flink balen en slikken.
Omdat ik het dus vermoede was het niet zo'n grote schok voor mij omdat ik er min of meer op voorbereid was dat ik dit antwoord zou kunnen krijgen.
Om maar even op de proppen te komen is bij helaas de diagnose lymfeklierkanker vast gesteld.
Op het moment dat ik het nieuws te horen kreek was het dus niet zo'n grote schok, maar naar mate de tijd verstreek begon bij mij het besef ineens heel langzaam te dagen.
Ook al was de schok niet zo groot, toch doet zulk nieuws uiteindelijk wat met je en dat is mijn geval geen uitzondering.

Mensen om me heen waren erger geschokt dan dat ik zelf was en de meeste mensen hadden dit ook totaal niet verwacht bij mij, maar zo zie je maar dat het altijd ineens om de hoek komt kijken.
Natuurlijk had ik dit zelf liever ook niet gehad, maar aangezien het nu wel zo is, zal ik het er gewoon mee moeten doen en zal ik er gewoon mee om moeten gaan.
Er is geen mens die om dit soort dingen vraag, maar helaas krijg je dit gewoon op je pad geschoven of je nu wilt of niet.

In ieder geval moet ik nu nog 2 onderzoeken ondergaan om te kijken of dat er geen uitzaaiingen zijn in mijn lichaam en daarvan hoor ik dan heel snel weer de uitslag.
Ook wisten ze mij nog niet te vertellen om wat voor soort/type kanker het gaat en dat is heel belangrijk om te weten zodat ze daar de behandeling aan toe kunnen passen.
Ook wat voor soort/type het is krijg ik binnen een week nog te horen.
Hoe het er verder allemaal uit zal gaan zien weet ik niet, maar daar zal ik denk ik waarschijnlijk heel snel achter komen en misschien nog sneller als dat ik me kan beseffen.

In ieder geval denk ik dat het besef nog beter door zal komen wanneer ze gaan beginnen met de handelingen en misschien valt dan pas de klap bij mij.
Het is me in ieder geval niet in m'n koude kleren gaan zitten, maar goed bij wie zal dat wel zijn uiteindelijk.
Het is ook nog zo dat de mensen om me heen het er moeilijker mee hebben als dat ik het zelf heb, want ik moet zeggen dat nu de onzekerheid voorbij is, ik me heel ontspannen voel.
Waarschijnlijk zal ik een andere blog op gaan zetten waarin ik het verloop van mijn ziekte op zal gaan schrijven om het gewoon van me af te kunnen schrijven en voor de mensen die geïnteresseerd zijn in mijn ziekteverloop van mijn lymfeklierkanker.

Intussen heb ik een andere blog opgezet waarin ik mijn verloop in het ziekteproces zal bij gaan houden.
Het adres hiervan is: http://alandavisstrijdtegenlymfeklierkanker.blogspot.com/

Zenuwachtig, leuke zenuwen, vervelende zenuwen.

Iedereen kent het, de momenten waarop je zenuwachtig kan zijn.

Je kan zenuwachtig zijn omdat je iets leuks gaan doen of omdat je iets leuks gaat krijgen, maar je kan ook behoorlijk zenuwachtig worden van minder leuke dingen.

Wanneer je zenuwachtig ben om leuke dingen, dan zijn die zenuwen helemaal niet zo erg en kun je er misschien nog wel om lachen.

Ben je zenuwachtig om minder leuke dingen, dan zijn die zenuwen toch niet zo prettig en zou je er het liefst zo snel mogelijk vanaf willen.

Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik heel zenuwachtig was toen ik mijn eerste brommobiel ging halen en dat ik zat te wachten tot dat hij rijklaar gemaakt zou zijn.

Vaak komt er bij deze zenuwen ook nog eens iets van ongeduld bij kijken, want zeg nou zelf het is toch iets leuks en je wilt er zo snel mogelijk mee gaan rijden.

Op het moment dat ik het telefoontje kreeg dat m'n brommobiel klaar stond, toen ik wel een gat in de lucht springen en gingen de zenuwen helemaal als een gek door mijn lijf heen.

De zenuwen zakte pas toen ik eenmaal in mijn brommobiel weg reed op weg naar huis en ik was zo blij als een klein kind die zijn cadeau's mag open gaan maken met z'n verjaardag of met sinterklaas.

Men zal dit ook wel herkennen, je ontmoet een leuk meisje of een leuke vrouw en er slaat een vonk over.

Je spreekt elkaar voor het eerst of je hebt elkaar net voor het eerst zien staan en dan maak je je eerste afspraakje met haar.

Op dat moment beginnen de zenuwen je behoorlijk op te spelen en hoe dichter je bij het afspraakje komt, hoe erger de zenuwen in je lijf te keer gaan. WOW!!

Ineens vraag je je wel af of je er goed uit ziet en of je wel een lekker luchtje op hebt en noem maar op wat er nog meer bij komt kijken, gewoon gekkenwerk op zo'n moment.

Je komt op je afspraakje en je ziet elkaar en dan zou je zeggen dat de zenuwen minder zouden worden, helaas gaat dat in dit geval niet op en blijven de zenuwen nog even door gieren in je lijf.

Naarmate het afspraakje duurt, zakken de zenuwen langzaam weg en zelfs dan nog als het afspraakje voorbij is blijf je nog altijd met enige zenuwen zitten.

De wonderen van het verliefd worden en zijn zitten dan in je lijf en dat is toch een mooie gebeurtenis.

Dit zijn nou echt gevallen waarop je kan zeggen dat de zenuwen die je dan hebt een best wel prettig gevoel met zich meebrengen en toch zijn ze weer heel verschillend van elkaar.

Maar stel dat je nu zenuwen hebt vanwege minder leuke gebeurtenissen of minder leuke dingen.

Ik kan me nog goed herinneren toen ik het ongeluk gehad heb, dat ik op een gegeven moment best wel zenuwachtig was.

De zenuwen kwamen toen doordat ik met allerlei dingen te maken kreeg waar ik nog noot mee in aanraking was geweest en daarbij ging het om verzekeringsmaatschappijen, advocaten en verplichte dokters bezoeken voor lichamelijke controles.

Ik wist eigenlijk niet wat ik moest verwachten of waar ik überhaupt mee te maken ging krijgen of wat de mensen nu eigenlijk van mij wilde.

Mijn zenuwen werden het ergst op de momenten wanneer ik afspraken had met verzekeringsagenten of advocaten en dergelijke.

Maar toen dit hele gebeuren helemaal afgrond was, toen zakte bij mij pas de zenuwen en dat waren zenuwen die ik liever niet gehad zou hebben.

Nu de laatste tijd heb ik ook heel erg met zenuwen te maken en ben ik behoorlijk zenuwachtig omdat ik op de uitslag van allerlei onderzoeken zit te wachten die heb ondergaan.

Hierover heb ik dan al wel wat over geschreven in eerdere stukken op mijn blog, maar ik kan je verzekeren dat het zenuwen zijn die je behoorlijk uitputten.

Het zijn ook zenuwen die te maken hebben met m'n gezondheid en dat is iets wat bij mij heel waardevol is en waar ik toch probeer om mijn gezondheid zo goed mogelijk te houden.

In ieder geval zit ik er nu nog mee tot vanmiddag half 3 en als het goed is moet dan het verlossende antwoord komen waarop ik zit te wachten.

Het maakt me dan ook op het moment niet zoveel uit of het dan goed of slecht nieuws is, maar ik weet dan wel gelijk waar ik aan toe ben en wat ik er eventueel mee kan gaan doen.

Zenuwen kun je van verschillende dingen krijgen en hiervan heb ik er nu een aantal genoemd, maar ik kan me ook nog goed de zenuwen herinneren voor een examen die ik moest gaan maken.

Nou ja er zijn maar zat dingen dus waarvan je zenuwen gaan opspelen.

Je kan je afvragen of zenuwen goed zijn voor een mens, maar ik denk dat zenuwen best goed kunnen zijn voor een mens zolang het maar niet te erg wordt.

Zenuwen kunnen er ook voor zorgen dat je lichamelijk klachten kunt krijgen of soms kun je er gewoon echt ziek van worden en dat is helemaal geen pretje.

Ik heb het dan wel nog niet echt meegemaakt dat ik er echt ziek van geworden ben, maar ik kan me wel momenten herinneren dat ik er behoorlijk lichamelijk klachten van kreeg.

Toch zeker sinds ik met PDS te maken heb, krijg ik altijd lichamelijk klachten en dan met name in m'n buik wat voor PDS-patiënten heel normaal is hoe raar het ook klinkt.

Mensen met PDS hebben nu eenmaal een hele gevoelige buik en die zal dus ook als eerste gaan opspelen, zelfs wanneer de zenuwen nog niet eens zo erg zijn.

Zenuwen kunnen een hoop doen met een mens en het kan dus zoveel doen dat het je gezondheid gaat beïnvloeden.

Wanneer zenuwen je gezondheid gaan beïnvloeden, dan lijkt mij dat niet echt goed meer voor een mens.

Maar wat doe je tegen zenuwen als je zenuwachtig bent?

Om eerlijk te zijn zou ik niet weten wat je eraan zou kunnen doen om het een beetje dragelijk te maken.

Ik denk dat ieder mens daar zelf een weg in moet zien te vinden en dat is makkelijk gezegd dan gedaan.

in ieder geval zenuwen komen opzetten, maar zullen uiteindelijk ook weer wegzakken.

Onbezorgd leven naar een bezorgder leven.

Ik kan me nog goed herinneren at ik mijn leven leidde zonder dat ik me echt druk hoefde te maken over mijn gezondheid, maar door omstandigheden veranderde dat allemaal ineens.

Nu moet ik wel zeggen dat mijn leven nooit echt een leven is geweest waarbij alles van een leien dakje ging, maar ik hoefde me niet echt zorgen te maken over m'n gezondheid.
Vanaf mijn geboorte ben ik al visueel gehandicapt en dat is iets waarvan ik zeg dat ik het gewoon niet beter wist en nu eigenlijk nog steeds niet.
Ik ben net als iedereen gewoon naar school geweest en ik heb daar mijn dingetjes geleerd zoals iedereen.
Van de basisschool ga je naar het voortgezet onderwijs en op dat moment ga je je bedenken wat je later zou willen doen als beroep.
De zorgen die je dan als puber hebt zijn dan vaak heel anders van aard en dit geval was dat bij o.a. wat voor een beroep ik zou willen gaan doen.
Ik heb me eigenlijk altijd wel geïnteresseerd in de technische dingen en dan met name vond ik autotechniek altijd wel heel interessant.
Met mijn ogen is dat nou niet bepaald het beroep wat het beste daarbij zou passen, maar soms zeggen ze wel eens waar een wil is, is er een weg.
Nou ja in ieder geval had ik daar dus in eerste instantie mijn zinnen opgezet en wilde ik na de mavo toch wel de richting op van techniek en dan toch de autotechniek.
Eerst moest ik toch maar eens mijn mavo diploma gaan halen en dan kon ik pas verder gaan kijken.
Het vervelende was dat ik geen wiskunde knobbel had en daar had ik toch wel grote moeite mee en dat is ook een ding waar ik me toch wel eens zorgen over maakte.
Zo zie je maar waar je je allemaal zorgen over kunt maken als je jong bent en ik wilde koste wat het kost mijn diploma halen, want dat vond ik toch wel heel belangrijk.

In 1995 begon mijn jaar eigenlijk al niet zo best als het om mijn gezondheid ging, want ik werd duizelig en misselijk en er was eigenlijk niet iets aantoonbaars waardoor dat zou komen.
De huisarts kon het zo gauw niet zeggen en die gaf mee maar medicijnen mee zodat ik me niet meer zo misselijk zou voelen, maar helaas hielpen ze nou niet echt.
In die maand was ik meer afwezig dan dat ik op school zat en dat is nou niet echt bepaald goed.
Ik ben toen ook nog gaan carnavallen, want tja dat doen ze nou eenmaal hier in dat gekke Brabant.
Nu ben ik niet een echt carnavaller, maar soms kom kan het toch ook wel eens leuk zijn.
Naderhand heb ik een onderzoek gehad en toen bleek ik een hersenvliesontsteking gehad te hebben en die was gelukkig al weer aan het wegtrekken.
Als ik daar nu nog aan terug denk, dan denk ik wel eens dat ik goed ben weg gekomen dat moment.
Een hersenvliesontsteking is nou niet echt iets zonder risico en ik realiseerde me dat ik wel eens zo had neer kunnen vallen als ik op weg was naar school of tijdens de carnaval.
Gelukkig heb ik dat op dat moment niet geweten, want anders was het waarschijnlijk wel anders gelopen.
Later dat in het jaar 1995 kreeg ik september een brommerongeluk en dat is het punt waarop mijn leven is veranderd.

Dat punt is een ommekeer geworden in mijn leven en is het punt geworden waarop ik ben gaan sukkelen met mijn gezondheid.
Mijn school heb ik niet meer afgemaakt, want bij het idee dat ik 2 keer mijn leven in een jaar had kunnen verliezen vond ik toch wel heel erg raar.
Dat is ook het moment dat ik me ben gaan realiseren dat er meer is in het leven en dat bepaalde waardes in het leven verschuiven.
Je wordt al gauw tevreden met de kleine dingen in het leven en alles wat niet meer zo van belang is, komt vaker op de 2e plaats terecht en ook daarin moet je soms voorzichtig zijn.
In ieder geval ben ik na het ongeluk gaan sukkelen met mijn gezondheid en dan met name eerst met m'n buik, want die bleef maar pijn doen en ik had daarbij ook andere klachten.
Van mijn buik is het op een gegeven moment ook nog een beetje door geslagen naar psychische omstandigheden en daar speelde mijn buik wel de grootste rol in, maar dat ging dat ook vaak in combinatie van dingen die gewoon niet goed gingen.
Hierbij kun je denken aan werk, arboartsen, bedrijfsartsen en andere soortgelijke dingen.
Mijn psychisch kant is op een gegeven moment weer goed gekomen waardoor ik weer sterker daarin ben geworden.
Ook al zat het met m'n buik dan wel niet goed, maar ik kon er gelukkig wel iets beter mee omgaan.
Soms maakte ik me er nog wel eens druk om, want soms wilde ik nog wel eens twijfelen over mijn buik.
Terwijl ik eigenlijk al wel wist dat er niks mis was met mijn buik, maar dan toch maakte ik me er wel eens zorgen over.
In ieder geval maakte ik me er niet meer zo druk om en dat is het verschil met hoe het in het begin was.

Als je nagaat dat zorgen maken over je gezondheid nooit echt iets leuks is, maar het heeft ook vaak te maken met onzekerheid en wanneer je je niet zo onzeker voelt zul je je ook niet zo'n zorgen maken.
Vaak is het ook een kwestie van tijd voordat je je geen zorgen meer zult maken over je gezondheid, maar soms zul je je altijd enigszins zorgen blijven maken over je gezondheid.
Als je je altijd zorgen blijft maken, dan heeft dat in mijn ogen wel te maken met wat voor soort gezondheidsklachten je te maken hebt.
Soms ontkom je er niet altijd aan om je zorgen te maken, want in sommige gevallen is alertheid een heel belangrijk punt en daar kunnen dus ook wel eens zorgen bij komen kijken.

Ik heb wel geleerd om me niet zoveel zorgen meer te maken, maar ook ik heb het daar nog wel eens moeilijk mee.
Maar als je het kan, moet je maar denken, geen zorgen voor morgen en wie dan leeft wie dan zorgt.

Flinke opgezette lymfeklier, de onderzoeken naar de oorzaak.

Ik heb de afgelopen tijd al best wel wat stukken geschreven over onzekerheid en waar dat bij mij mee te maken heeft.
Om het even te verduidelijken, heeft het bij te maken met een flinke opgezwollen lymfeklier en daar heb ik de afgelopen week onderzoeken voor gehad.
De onderzoeken moest ik ondergaan om te kijken wat nu de oorzaak van de opgezwollen lymfeklier is en ik heb steeds meer het vermoeden dat het mij om lymfeklierkanker gaat.
Het mag dat misschien raar klinken, maar het is een gevoel die maandag is begonnen toen ik bij de internist terecht kwam en die een bepaalde reactie daarop gaf.

Ik zal even weer vanaf het begin beginnen, om het weer een beetje op te halen en het verteld wat makkelijker en misschien leest het ook weer een stuk lekkerder.
Zo begin juli voelde ik bij toeval dat ik een beetje opgezwollen klier had links in mijn hals onder de kaak.
Mijn eerste gedachten waren dat ik misschien verkouden zou worden of dat ik een keelontsteking zou krijgen, maar geen van beide is bij mij gebeurd.
In eerste instantie heb ik het ook maar weer laten rusten, maar toen ik op een gegeven moment weer voelde was de klier nog groter geworden.
Ik heb toen maar besloten om de huisarts ernaar te laten kijken, want nu vond ik het toch wel een beetje vreemd worden.
Hij vond dat ik het nog maar eens even 3 tot 4 weken moest aankijken en wanneer het er dan nog zat, moest ik maar weer terug komen en dan zouden we er een echo van laten maken.
Ik heb er nog 4 weken overheen laten gaan, want na 2 weken ben ik terug gegaan naar de huisarts omdat hij nog groter was geworden en dat vond ik nou niet bepaald een goed teken.
Ik heb de echo gehad en een paar dagen daarna kon de huisarts bellen voor de uitslag.
Eerst drong het niet door, maar op een gegeven moment kwam het besef dat het wel een hele onzekere situatie zou gaan worden en dat er dus twijfels waren over het gezwel
Ik ben door gestuurd naar een internist en die moest er dan maar eens even verder naar kijken.

Afgelopen maandag moest ik bij de internist zijn en die heeft zo eens op bepaalde plekken van mijn lichaam gekeken en nu weet ik dat ze de rest van mijn lymfeklieren naliep.
Ze heeft ook de nodige vragen gesteld en uit haar reactie kon ik merken dat ze het vermoeden had dat ik misschien wel eens kanker zou kunnen hebben en dat na aanleiding van mijn antwoorden denk ik.
Ze wilde me gelijk door een hele molen van onderzoeken heen jagen en dat op zeer korte termijn.
De onderzoeken die ik moest gaan doorlopen waren:
1. Bloedprikken voor bloedonderzoek.
2. Onderzoek door een KNO-arts.
3. Het plaatsen van een mantoux, om te kijken of ik TBC had of heb gehad.
4. Een CT-scan van mijn hals, borst en m'n buik.
5. Een punctie van het gezwollen lymfeklier.

Maandag nadat ik bij de internist geweest was, kon ik gelijk doorlopen om bloed te laten prikken.
Dinsdag ben ik bij de KNO-arts geweest zodat hij mij kon onderzoeken en dat deed hij door in mijn oren, neus, mond en keel te kijken.
De KNO-arts heeft niks kunnen vinden wat aanleiding zou kunnen geven op het vergroten van mijn lymfeklieren. Nadat ik bij de KNO was geweest, kon ik doorlopen naar de functie afdeling om de mantoux te laten zetten.
Bij een mantoux prikken ze met een naald net onder de huid op je onderarm en dan spuiten ze er iets in zodat ze een aantal dagen later kunnen zien of je TBC heb of hebt gehad.
Woensdag mocht ik dus weer naar het ziekenhuis om een CT-scan te laten maken en daarvoor moest ik de avond ervoor al beginnen met voorbereiden.
De voorbereiding het beginnen met drinken van contrastvloeistof en dat moest dan verspreid worden tot aan het onderzoek. Bij de voorbereiding moest ik 4 glazen contrastvloeistof drinken en dat is 250ml per glas. Ik moest een kwartier voordat ik de scan zou krijgen aanwezig zijn, zodat ik nog een beker met contrastvloeistof kon drinken voor de scan.
Tijdens de scan heb ik ook nog contrastvloeistof in mijn bloedbaan gespoten gekregen en wanneer ze dat doen, voel je een branderig gevoel door je lichaam.
Donderdag moest ik 's morgens naar de radiologieafdeling voor de punctie van mijn lymfeklier.
Hierbij gebruikte ze een echo om te kijken waar het precies zit en kijken ze gelijk waar ze het beste kunnen gaan prikken. Toen de arts dat bepaald had, zette hij met een stift een stipje waar hij de naald zou plaatsen. Gelukkig deed de arts de plek eerst verdoven voordat hij nog maar begon met de punctie.
Met de punctie halen ze doormiddel van een holle naald wat weefsel van het lymfeklier en dat wordt dan onderzocht. Ze hebben bij de punctie 2 keer gedaan en dat had ook weer een reden.
Op het moment dat de arts de naald plaatst kijkt hij met de echo of dat hij goed zit en dan met een soort van hamer wordt de naald erin geslagen en vervolgens met het zelfde hamerapparaat de naald eruit getrokken en zoals ik al aangaf deed hij dat bij mij 2 keer.
Vrijdag moest ik nog even naar het ziekenhuis, maar dan alleen om de mantoux uit te laten lezen.
Gelukkig bleek de mantoux negatief te zijn en dat was alleen maar goed en dat betekend dat ik dus geen TBC heb of heb gehad.
Nu alle onderzoeken zijn geweest, is het nu voor mij alleen een kwestie van wachten en ik kan je vertellen dat het niet meevalt.

Dinsdag 27 september moet ik terug naar de internist voor de uitslag en ook nog eens pas 's middags.
Op het moment vind ik het wel zo spannend dat ik het gevoel heb dat het niet snel genoeg dinsdag kan worden, want ik ben gewoon hartstikke benieuwd naar de uitslagen van alle onderzoeken.
Gedurende de week is mijn vermoeden dat ik misschien lymfeklierkanker heb alleen maar groter geworden en dat komt door de onderzoeken en doordat de arts die de punctie deed bij mij ook al iets vroeg en wat hij gelijk met kanker betrok en die vraag ging over het litteken op mijn buik.
Daarbij ben ik misschien een beetje eigenwijs geweest en ben ik eens gaan kijken op de website van kwfkankerfonds en daar ben ik eens even gaan kijken naar de info over lymfeklierkanker.
Bij die informatie zag ik welke onderzoeken er werden gedaan en die heb ik afgelopen week gehad.
Daarbij werden er symptomen genoemd en daar herken ik er ook een aantal van die ik tot mezelf kan betrekken.
Na dit gelezen te hebben, is mijn vermoeden nog sterker geworden, maar dat wil niet zeggen dat mijn vermoeden ook daadwerkelijk juist is.
Misschien zit ik er wel zo ontzettend naast met mijn vermoeden, maar dan kan het in ieder geval alleen maar meevallen als de uitslagen aangeven dat het geen kanker is.
Mocht het toch zo zijn dat mijn vermoedens kloppen en dat de uitslagen aangeven dat ik lymfeklierkanker heb, dan komt de klap al niet meer zo hard aan bij mij omdat ik er al enigszins aan heb kunnen wennen.

Ik zal niet zeggen dat ik niet gespannen ben of zenuwachtig, want dat ben ik wel degelijk.
Maar ik moet zeggen dat ik me er niet echt druk om maak over de hele situatie.
Mijn leven gaat gewoon door en ik doe de dingen die altijd al doe en geniet ik nog elke dag van alle dingen om me heen.
Nu heb ik sowieso al m'n beperkingen, omdat ik dus met m'n PDS zit en met m'n verklevingen.
De spanningen zorgen er wel voor dat ik heel veel last van m'n buik heb en dat ik toch weer behoorlijk veel pijn heb, maar waarvan ik hoop dat het wat minder wordt als ik de uitslag heb.
Gelukkig ben ik niet iemand die bij de pakken neer gaat zitten. Als ik bij de pakken neer ga zitten, dan zou ik mezelf alleen maar gek maken doordat ik ga zitten piekeren en dat is ook weer ten nadele van de spanningen enzo.

Ik zeg maar zo, wat er ook maar op je pad mag komen binnen je leven, houd moed.
Het is soms misschien een eng en beangstigend, het komt uiteindelijk allemaal wel weer goed.

Is het kanker of toch niet? Effect op PDS

Een paar maanden geleden ontdekte ik een verdikking links onder mijn kaak.

In eerste instantie dacht ik dat ik verkouden zou worden of dat ik een keelontsteking zou krijgen, want tja dat is waar je als eerste aan denkt bij zo'n verdikking.

Bij verkoudheid of een ontsteking, dan zetten je klieren een beetje op en dat is heel normaal.

Ik heb het gelaten voor wat het was en ik heb er een tijdje niet meer naar gekeken, tot dat ik weer een keer voelde en toen was hij een stukje groter geworden.

Ik ben ermee naar de huisarts gegaan en gevraagd wat het was en in eerste instantie zag hij er ook niks kwaads in en zei dat als het over 4 weken nog zo was dat ik dan terug moest komen.

Nou ik heb er geen 4 weken overheen laten gaan, want hij was weer een stuk groter geworden en nu stuurde de huisarts me door naar het ziekenhuis om een echo te laten maken.

Bij de echo kwam al snel naar voren dat het mijn lymfklier was die zo opgezet was, maar ze wisten niet wat het zou kunnen zijn en daarom was er meer onderzoek nodig.

Advies was ook dat ik naar een internist toe zou gaan en dat er een punctie gedaan zou worden.

Na iets meer dan een week wachten ben ik bij de internist terecht gekomen en die heeft het ook nog eens even bekeken en het advies van de radioloog gelezen.

Ook die kon mij niet vertellen wat het was en daarom vond ze dat er meer onderzoeken moesten plaats vinden dan alleen een punctie.

Je kon merken dat de interniste een beetje twijfel had en ze had het al over dat het kanker kon zijn, maar dat wilde ze voor alle zekerheid checken door andere onderzoeken te doen.

Dat het kanker kon zijn had ik me ook al bedacht, maar dan toch met een gevoel dat het ook wel eens iets heel simpels kan zijn.

Nu heb ik na het bezoek van de interniste gelijk bloed moeten afstaan en dat waren gelijk 8 buisjes bloed die afgetapt werden.

De dag daarna moest ik naar een KNO-arts, omdat de interniste vond dat hij er ook nog maar eens naar moest kijken of hij wat rare dingen kon zien.

Uiteindelijk heeft de KNO-arts niks geks gevonden wat het gezwel kon veroorzaken aan m'n lymfklier.

Ook heb ik een mantoux moeten laten zetten en dat is om te kijken of ik TBC heb of gehad heb.

Vandaag moet ik een CT-scan laten maken van mijn hals, borst en buik.

Morgen mag ik dan weer naar het ziekenhuis om de punctie te laten doen en vrijdag terug om de mantoux uit te laten lezen.

Van het moment dat ik de uitslag van de echo te horen kreeg, begon de spanning bij mij te stijgen.

Toch zeker omdat het me steeds meer door begon te dringen dat het niet zomaar eens een gezwel kon zijn, maar dat het dus ook wel eens kanker kon zijn.

Zeker de eerste dagen heeft het me toch wel even bezig gehouden en dat was voor mijn PDS niet echt bevordelijk, want daardoor kwamen de PDS-klachten heel snel opzetten.

iets meer dan een week heb ik moeten wachten voordat ik bij de internist terecht kon en dat is echt een hele lange week geweest.

Ik hoopte dat ik heel snel de uitslag zou krijgen als ik bij de internist geweest zou zijn, maar helaas eerst een heleboel onderzoeken en dan pas de uitslagen van de onderzoeken en dan weet ik pas wat het echt is dat gezwel.

In een dag veranderd mijn hele toestand, want in een dag ben ik van ontspannen ineens behoorlijk gespannen en dat ten nadele voor mijn PDS.

Onzekerheid is echt een ramp en dat is het niet alleen voor mij, maar dat is het voor iedereen.

Alleen heb ik er een behoorlijke nadeel bij en dat is dus dat ik PDS heb.

Door die onzekerheid die het gezwel van m'n lymfklier met zich meebrengt, worden er ineens nog meer dingen onzeker en dan bedoel ik de dingen in de nabije tijd.

Ik weet dat het gezwel mijn lymfklier is, maar ik weet dus niet waarom hij zo dik is en wat het nu precies is.

In de afgelopen week zijn PDS-klachten alleen maar erger geworden en dat is nu wat mij heel erg dwars zit, omdat het me gaat belemmeren in mijn doen en laten.

Want ondanks dat ik niet weet wat het gezwel is, wil ik wel gewoon door gaan met m'n bezigheden.

Natuurlijk speel ik met de gedachten dat het gezwel van m'n lymfklier wel een kanker zou kunnen zijn en dat is ook best wel een enge gedachten omdat het de boel nog onzekerder kan maken.

Je weet wat kanker kan doen met mensen, want iedereen kent wel iemand die kanker heeft gehad of op het moment kanker heeft.

Het is gewoon een hele vervelende ziekte en hoe die ziekte verloopt is bij iedereen verschillend en in het ergste geval verlies je de strijd tegen kanker.

Ik was juist niet heel blij dat het weer een beetje goed ging met me, want ik heb de afgelopen maanden heel veel pijn gehad aan m'n buik en ook daarvoor heb ik onderzoek voor gehad.

Hierbij bleek alles goed te zijn in m'n buik en daarom was de conclusie dat ik heel veel verklevingen zou hebben in m'n buik en die kun je helaas niet zien op een scan.

Verklevingen zijn alleen te zien als je weer open gemaakt wordt en dat is nou ook weer niet echt bevordelijk, want dat zou weer meer littekenweefsel met zich meebrengen en die veroorzaken dan weer verklevingen.

Als je je zou laten opereren voor verklevingen, dan is dat maar een tijdelijke oplossing en dan komt het weer terug en erger nog is dat de kans dat het erger wordt heel erg groot.

In ieder geval ben ik met de arts gaan kijken om de pijn onder controle te krijgen en dat is gedaan met een morfine-achtige pijnstiller.

I kan zeggen dat ik daar heel erg blij van werd, want ik ging me steeds beter voelen en ik werd ook weer wat actiever omdat ik niet meer zoveel pijn had.

De pijn was eindelijk zo goed als weg en het werd uiteindelijk ook stabiel met de medicijnen, maar gelijk daar achteraan komt dat gezwel om de hoek kijken.

Met m'n buik ben ik nu dus ook weer voor de helft terug bij af en dat alleen maar door de spanningen die de onzekerheid over het gezwel met zich mee brengt.

Spanningen zorgen dat PDS weer goed kop op komt steken en die zorg voor klachten zoals pijn en onrustige darmen en daarbij de verklevingen in m'n buik maakt dat het nog een stukje erger wordt.

Want de verklevingen zitten in en aan m'n darmen en aan m'n buikwand, wat dus PDS in de weg zit en beide elkaar tegen gaan werken.

Als je me nu vraagt hoe ik me voel, dan kan ik zeggen dat ik me aan de ene kant goed voel en aan de andere kant behoorlijk verrot voel.

Ik ga gewoon door met de dingen die ik moet doen en geniet van de dingen die om me heen gebeuren, maar daarachter schuilt de gedachten van m'n gezwollen lymfklier.

Ik denk dat als ik bij de pakken neer zou gaan zitten dat de spanningen alleen maar groter zouden zijn, waardoor ik nog meer last zou krijgen van mijn buik (PDS)

Daarbij mag ik blij zijn dat ik nu behoorlijk zware pijnstillers heb, want anders had ik wel stil moeten blijven zitten en dat is voor nu nou ook niet echt een goed idee.

Is het kanker of is het geen kanker, we zullen het volgende week wel horen van de interniste als ik daar weer naar toe moet voor de uitslagen van het alle onderzoeken.

Ondertussen probeer ik het hoofd koel te houden en ik moet zeggen dat hoe langer het duurt hoe meer ik me erin toe kan berusten en laat ik het allemaal maar over me heen komen.

Vraag je me hoe ik ermee omga met die onzekerheid, dan kan ik je dat niet vertellen.

Iedereen zal dat op zijn of haar eigen manier doen, want tenslotte zijn we allemaal verschillend.

Het onderwerp is vaker in beeld de laatste tijd, maar dat is omdat het ook behoorlijk speelt bij mij.

In ieder geval blijf positief en houd moed en heel belangrijk is er over te blijven praten.

Of lekker van je afschrijven kan ook heel erg fijn zijn als je even niemand hebt om erover te praten.

Leuk en gezellig, zin hebben en toch geen zin hebben.

Misschien dat je het wel herkent, je spreekt wat af met familie of vrienden en dat lijkt je heel erg leuk en ook heel erg gezellig.
Toch heb je dan een beetje een wrang gevoel, want ineens komt het gevoel opzetten dat je er behoorlijk tegen op ziet om dat gene te doen wat je afgesproken hebt.

Ik merk het bij mezelf heel erg sinds dat ik met PDS rond loop en daarvoor kende ik het ook wel, maar dan was het toch heel anders als dat het nu is.

Van de week kreeg ik een smsje van een vriend van me en die vroeg of ik zin had om mee te gaan naar Antwerpen om daar gezellig wat te gaan drinken met nog 2 andere vrienden.
Ik niet te flauw en best wel enthousiast reageerde ik met het antwoord ja en dat ik er wel zin in had.
Nu heb ik deze vrienden door omstandigheden al een behoorlijk tijdje niet gezien, dus dat was eigenlijk voor mij al een goede drijfveer.
'S avonds belde hij ook nog even om het persoonlijk te vragen en ik vond het leuk dat hij belde, maar een van die vrienden is soms in een hele dolle bui en dan is dat soms best vervelend.
Op dat moment begon de zin een beetje te zakken en ik was ook een beetje geprikkeld op dat moment.
Gisteren liep ik daar nog een beetje mee rond en ik zat er ook een beetje mee in m'n maag wat ik hier nu mee moest doen.
Langzaam begon ik het besluit te nemen om het maar af te zeggen, omdat ik toch niet helemaal lekker in m'n vel zit doordat er op dit moment iets speelt wat betreft mijn gezondheid.
Daardoor ben ik gespannen en speelt mijn PDS behoorlijk op en heb ik ook heel veel pijn.
Nou wordt de pijn al wel een behoorlijk stuk de kop ingedrukt door medicijnen.
Vanmorgen zat ik er nog een beetje mee of ik wel mee zou gaan naar Antwerpen met die vrienden van mij en of dat wel een goed idee zou zijn.
Nou ik heb na het werken bij de krant de knoop door gehakt en bij mezelf maar gezegd dat ik niet mee zou gaan en dat ik maar lekker rustig thuis zou blijven.
Voor mijn gevoel had ik er gewoon helemaal geen zin meer in dacht ik bij mezelf dat ik niet zulk goed gezelschap zou zijn voor hun.

Ik heb een paar uurtjes geslapen en dat doe ik elke dag als ik 's morgens bij de krant heb gewerkt.
Toen ik een uurtje uit bed was belde die ene vrien van mij weer om het nog maar eens even te vragen of ik wel mee ging en of ik er ook wel zin in had.
Ik heb hem even uitgelegd waar ik mee zat en wat er nu met mij weer aan de hand was.
Daar schrok hij een beetje van en gelukkig had hij er wel begrip voor, maar toen ik zo met hem in gesprek was kwam de zin om mee te gaan naar Antwerpen toch weer terug.
Uiteindelijk heb ik toen toch maar weer besloten om mee te gaan en om er maar een gezellige avond van te maken met die vrienden.
Ik ben lekker mee gegaan met die vrienden van mij en ik heb er totaal geen spijt van gehad.
De avond is juist heel rustig en heel erg gezellig verlopen en dat heeft me toch wel heel erg goed gedaan.

Deze situaties heb ik wel eens meer gehad en dat komt dan gewoon omdat ik dan niet lekker in m'n vel zit en omdat m'n lijf op dat moment dan ook niet erg prettig aanvoelt.
Het is gewoon zo dat wanneer mijn lijf niet lekker aanvoelt, omdat ik last van m'n buik heb doordat m'n darmen lekker aan het vervelen zijn of omdat het gewoon pijn doet, dan voel je je meestal niet echt lekker.
Op zo'n moment begin ik altijd aan mezelf te twijfelen of het wel een goed idee is om mee te gaan of om af te spreken met mensen.
Vaak blijf ik tot op het laatste moment twijfelen en dan maak ik uiteindelijk mijn beslissing.
Het gebeurd wel eens dat ik dan echt gewoon niet afspreek en dan blijf ik gewoon thuis en dan heb ik er wel eens spijt van dat ik thuis gebleven ben als ik hoor hoe gezellig het is geweest.
Toch iedere keer wanneer ik me niet echt lekker voel, ga ik toch altijd weer twijfelen.
Wanneer ik dan toch besluit om mee te gaan, valt het meestal in goede aarde bij mij en dan heb ik het meestal ook goed naar m'n zin.

Wat ik dus hieruit kan concluderen bij mezelf is dat het soms gewoon goed is om gewoon af te spreken, ook al voel je jezelf niet altijd even lekker.
Vaak als ik dan toch mee ga, dan ga ik me meestal toch ook wel weer een stuk beter voelen.
Positieve invoer van vrienden of gewoon de situatie kan een mens heel erg goed doen en heeft dan ook weer een positief effect op m'n buik of mijn PDS in het geheel.
Het is wel zo dat ik bij m'n vrienden wel lekker mezelf kan zijn en als ik dan last van m'n buik heb door gasvorming, dan laat ik mijn winden gewoon vliegen of ze nou stinken of niet.
Ze hebben er in de jaren veel meer begrip voor gekregen en dat maakt het dan allemaal wel een stuk aangenamer en dat is erg fijn.
Vaak als ik dus last van winderigheid heb en ik laat m'n scheten vliegen, dan moeten we er tegenwoordig wel heel erg om lachen en dat zorgt dan ook weer voor een ontspannen sfeer.
Wat me dus heel erg duidelijk maakt in dit verhaal is dat ik me niet altijd te veel moet laten leiden zoals ik me voel of doordat m'n buik niet helemaal super voelt.
Soms moet je gewoon even doorbijten en gewoon lekker wat gaan doen en dat heeft veel positieve effecten.
Natuurlijk moet je het per situatie bekijken, want de ene keer voel je je echt niet goed en heb je heel veel last van je lichaam en dan moet je gewoon naar jezelf luisteren.
Ook als het je heel erg tegen staat, moet je voor jezelf goed bekijken waar je je beter mee voelt.
Als je echt tegen je zin in afspreek of wat gaat doen, dan heeft het ook niet zoveel zin en kan het de sfeer een beetje doen verpesten voor jezelf en misschien ook voor de andere.

Soms moet je wel eens een beetje streng zijn voor jezelf en moet je gewoon even doorbijten.

Zorgen over de zorg.

Je hoort het de laatste tijd en je ziet het de laatste tijd allemaal weer.
De bezuinigingen die het kabinet nu voor ogen heeft en ook door wil gaan zetten.
Voor een bepaalde groep mensen zal dit waarschijnlijk best hard aankomen en zal het ook tot enige zorgen gaan leiden.

De afgelopen tijd heb ik veel van de zorg gebruik moeten maken en op het moment moet ik dat nog steeds. Was het eerst omdat ik heel veel last had van mijn PDS en de verklevingen die ik heb, dan is het nu omdat ik een gezwel in m'n kaak heb en dat daar nu enige onderzoek naar gedaan moet worden.
Nu zal het voor mijn kaak iets zijn waar ik na van loop van tijd weer vanaf ben, maar als ik het nu over mijn PDS heb word het wel even wat anders.
Mijn PDS is een chronische aandoening en ik zou haast ook zeggen dat het een handicap is, omdat het best wel een hoop beperkingen met zich meebrengt.
Daarin tegen is het gezwel in mijn kaak niet chronisch en zal ik me als het om de zorg gaat iets minder druk om maken.

Nu hoor je toch weer dat er flink bezuinigd gaat worden op de zorg en dat is nou juist iets waar ik toch mijn bedenkingen bij heb.
Mensen die een handicap hebben of mensen die een chronische aandoening hebben, zullen vaak op de zorg aangewezen zijn en zelfs daarin heb je nog verschillen in.
Handicappen heb je in zoveel verschillende soorten en maten en dat geld ook voor chronische aandoeningen.
Ik heb een chronische aandoening en daardoor kan ik niet alles meer doen dat ik zou willen doen, maar er zijn ook mensen die een chronische aandoening hebben waardoor ze afhankelijk zijn van andere mensen.
Ook kan ik zeggen dat ik een handicap heb en dan bedoel ik niet mijn PDS, maar dan bedoel ik dat ik een visuele handicap heb.
Dit is een erg vervelende handicap en ik heb er zo mijn beperkingen bij, maar op zich is het niet zo ernstig en kan ik er nog heel goed mee uit de voeten.
Mijn broer had ook een handicap, maar dan een zware lichamelijke handicap en daardoor was hij altijd afhankelijk van andere mensen.
Als je dat dan zo bekijkt, dan zit er toch een behoorlijk groot verschil in handicap en dan vind ik dat mijn handicap in het niets valt vergeleken met dat van mijn broer.
Overigens is mijn broer al weer 17 jaar overleden en hoeft hij niet meer te worstelen met zijn handicap en eigenlijk is hij nu gewoon beter af.

In al die jaren zie ik gewoon dat het voor chronische zieken en gehandicapten steeds moeilijk wordt om dingen voor elkaar te krijgen en wordt er steeds meer steun en hulp van hen afgepakt.
Erg jammer vind ik, want als je aan heel veel mensen vraag of chronische zieken en gehandicapten even veel waard zijn als de gezonde mensen, dan geven ze daar meestal het antwoord ja op.
Ik vind ook dat iedereen gelijk is en dat ieder mens even veel waard zijn, maar toch zie je dat de maatschappij heel wat anders laat zien en voornamelijk het kabinet.
Er zijn mensen die best goed op zich zelf kunnen leven, maar dat ze wel op sommige momenten hulp nodig hebben van andere mensen er zijn mensen die permanent hulp nodig hebben.
Voor die mensen heb je het Persoons Gebonden Budget zodat ze de hulp en zorg kunnen krijgen die ze nodig hebben, maar het wordt er nou niet echt zekerder van dat het ook zo blijft.
Dit zijn dan zware gevallen, maar hiervoor moet je de mensen die het niet zo zwaar hebben als wat ik hierboven beschreven heb ook niet uitvlakken.
Want iedere chronische zieke heeft op z'n tijd zorg nodig en de een wat meer dan de ander, maar het blijft een feit dat je meer zorg nodig hebt dan iemand die gezond is.
Natuurlijk geld dit ook voor de wat minder zware gehandicapten onder ons, want ook die hebben vaak meer zorg nodig dan een gezond persoon.

Heel veel van die beslissingen die het kabinet neemt, komt voort uit onwetendheid.
Kijk maar eens goed op TV, want in de regering zul je niet gauw iemand zien die gehandicapt is of met een wat aantoonbaar chronische aandoening.
Zelf mankeren ze toch niks en dat is het hem nou juist, omdat ze niks mankeren en redeneren vanuit hun eigen situatie wordt er dus beslist naar hun evenbeeld.
Ik kan een voorbeeld noemen van een gesprek met een vriend van mij en dat was een paar jaar geleden. We hadden het toen over dat als je naar de huisarts moest, dat je dan 5 euro per huisartsbezoek moest gaan betalen.
Want toen ik dit gesprek had met die vriend van mij, was er sprake van dat dit misschien ingevoerd zou kunnen worden.
In ieder geval vond die vriend van mij het wel een goed idee en hij kon zich er wel in vinden.
Hij kon zich er wel in vinden omdat hij toch niet zo vaak naar de huisarts hoefde en dat het misschien wel eens hooguit 2 keer per jaar zou zijn.
Ik heb hem toen even een andere kant laten zien, want ik zei hem toen het volgende:
     Ik   "Stel je eens voor dat jij nou heel ziek bent omdat je dus chronisch ziek bent, dan zul je vaak naar de huisarts toe moeten en stel dat je nu eens voor dat je 2 á 3 keer in de week ernaar toe moet en dat dan € 5,- x 3= € 15,- en als je dat dan weer x 4 doet, dan zit je aan € 60,-.
Dat is toch een heleboel geld en zeker als je het maar moet hebben van een uitkering.
Jij bekijkt het vanuit je eigen situatie en vergeet dan voor het gemak maar dat er mensen zijn die het niet zo luxe hebben zoals jij qua gezondheid."
Mijn vriend moest daar even over nadenken en moest me daarin toen toch wel weer gelijk in geven.
Zo zie je maar dat de mensen in de regering beslissingen nemen over de zorg uit het standpunt zoals ze zelf gebruik maken van de zorg.
Het is erg jammer dat het zo gebeurd, maar men zou zelf eens een tijd lang mee moeten draaien in de zorg en eens heel wat gesprekken aan gaan met heel wat mensen die de zorg heel hard nodig hebben.
Misschien dat ze dan ineens ingaan zien wat het nu eigenlijk inhoud en dat ze dan de beslissingen misschien anders zullen overwegen.

Maak ik me zorgen over de zorg in de toekomst?
Nou als ik eerlijk ben, wel een klein beetje.
Het is gewoon heel erg onzeker geworden als het om de zorg gaat en daarom vraag ik me wel eens af we in de toekomst nog wel de zorg kunnen krijgen die we nodig hebben.
Ik zal waarschijnlijk een groot deel van m'n leven van pijnstillers afhankelijk zijn en ik zal ook regelmatig naar de dokter toe moeten, omdat er op z'n tijd toch wel weer eens naar m'n buik gekeken moet worden.
Ook komt de vraag boven drijven of ik het straks allemaal nog wel kan betalen en de vraag over de dingen die ik nu nodig heb straks nog steeds vergoed wordt.
Het zijn dan misschien maar kleine vragen en ik weet ook dat ik me daar nu niet echt mee bezig moet houden, maar toch speelt het door m'n hoofd.
Waarschijnlijk zal ik niet de enige zijn dit zo ervaart en zich daarom ook wel enigszins zorgen maakt over de zorg in toekomst.

Nou ja wie weet veranderd het allemaal nog en komt het allemaal wel weer op z'n pootjes terecht en maken we ons druk om niks.

Onzekerheid, spanning en ongeduldig

Iedereen weet wat onzekerheid is, maar de mate waarin de onzekerheid kan spelen weet niet iedereen.
Ook iedereen weet wat spanning is, maar in welke mate die spanning is weet niet iedereen en daarbij komt nog eens dat spanning denk ik door iedereen wel eens anders ervaren wordt.
Als ik het over ongeduldig heb, dan weet iedereen wel wat dat is en ook denk ik wel de mate waarin dat dan kan zijn.
Deze drie dingen komen bij heel veel situaties kijken, je kant het niet verzinnen en het kan erin voorkomen. Zo breed wil ik het niet gaan weerleggen, maar ik wil me hierbij een beetje beperken in het eigen welzijn van een mens.

Mensen die net geconfronteerd worden met het een of ander wat betrekking heeft op hun gezondheid, dan brengt dat vaak heel wat teweeg.
Er zijn best wel wat dingen als het om gezondheid gaat en die een grote impact hebben.
Het kan zijn dat je een ongeluk hebt gehad, waardoor je niet meer als van ouds door het leven kan.
Misschien dat je niet meer kunt lopen door dat ongeluk, omdat je spieren en zenuwen beschadigd zijn.
Het kan ook erger doordat je verlamt wordt en dan heb je gelijk geen gevoel meer in je lijf vanaf je middel en heeft ook een grotere impact.
Nog erger is het als je vanaf je nek verlamt bent, want dan kun je letterlijk helemaal niks meer.
Het kan ook een andere situatie hebben, je wordt geconfronteerd met de diagnose dat je ongeneeslijk ziek bent omdat er kanker is geconstateerd.
Pfff dat is ook een ding wat bij mensen een hele grote impact heeft.

Nu wil ik het ook weer niet zo zwaar stellen en daarom houd ik het maar even wat simpeler.
In dit geval ga ik meer uit van mensen die ineens gehandicapt raken in een niet te zware vorm of mensen die ineens met een chronische aandoening te maken krijgen.
Vaak heb je eerst een tijd de nodige klachten, voordat je daarmee naar de dokter gaat en dan moet je nog eens door een molen van onderzoeken.
Vaak begint het met een klacht die je opmerkt en constateert bij jezelf en waar je in eerste instantie van denkt dat het wel over gaat.
Wanneer er meerdere klachten komen of de klacht blijft nogal lang duren, vaak ga je je dan toch afvragen wat het is en dat brengt soms een beetje onzekerheid.
Je gaat ermee naar de dokter en die kan jou niet gelijk vertellen waar de klacht vandaan komt of wat het is en daarom moeten er onderzoeken voor gedaan worden.
Je onzekerheid wordt nog groter en als het wat lang gaat duren voordat men weet wat het is, dan wordt de onzekerheid weer groter en je wordt gespannen en ongeduldig.
Nou dat zijn toch best wel dingen die je dan behoorlijk in de weg gaan zitten.
De spanning neemt natuurlijk ook toe naar mate het duurt en het ligt er natuurlijk ook een beetje aan wat het is
Op een gegeven moment weet men wat het is en kunnen ze een diagnose stellen en het aan jou vertellen en dat is natuurlijk al heel fijn.
Een behoorlijk stuk onzekerheid en spanning vervalt en je weet een beetje waar je aan toe bent en je kunt er wat mee gaan doen en ook hierbij is het maar net wat de diagnose is.
Je ongeduld is weg, omdat je nu weet wat het is en daarom hoef je niet meer te wachten op de diagnose.

Nu komt de volgende fase en dat is het geen na de diagnose.
Stel je hebt gehoord dat je PDS hebt, maar daar moet je dan weer mee leren omgaan en je zult er ook weer het nodige voor moeten doen of voor moeten laten.
In dit geval komt onzekerheid, spanning en ongeduld weer om de hoek kijken.
Ook nu weer kunnen deze drie dingen je weer behoorlijk in de weg gaan zitten en daarbij komt het nog eens vaak voor dat die ervoor zorgen dat de klachten erger worden.
Je ongeduld kun je vinden in het feit dat je snel wilt leren omgaan met je chronische aandoening en het feit dat je je klachten niet meer wilt voelen of in ieder geval zo min mogelijk.
Onzekerheid is iets wat heel vervelend is, maar hoe je daarmee om moet gaan kan ik je niet vertellen.
Spanning is ook heel vervelend en ook erg vermoeiend, hierbij kan ik zeggen probeer iets te zoeken of iets te doen wat je ontspant.
Als ontspannen voor jou heerlijk op de bank zitten is met een boek of door naar de tv te kijken, dan zeg ik gewoon dat je dat gewoon moet doen.
Spanning is gewoon niet goed voor je lijf als je PDS hebt en extreme spanning is voor geen mens goed, daarom is een manier zoeken waardoor je ontspant heel belangrijk.
Ongeduld, tja dat is iets waar ik zelf ook maar slecht meer overweg kan.
Ook bij ongeduld is het de kunst om er zo rustig mogelijk onder te blijven en dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want nogmaals kan ik zeggen dat ik hierin ook geen ster ben.

De laatste dagen heb ik zelf ook weer behoorlijk met onzekerheid, spanning en ongeduld te maken.
In dit geval heeft het helemaal niet te maken omdat ik PDS heb, maar omdat er iets anders opdoet.
De onzekerheid gaat over het feit dat ik niet weet wat er aan de hand is en of het ernstig is of niet.
Door deze onzekerheid ben ik nogal behoorlijk gespannen.
Hoe goed ik ook m'n best doe om te ontspannen, toch blijft er enige spanning zitten en dat heeft wel effect op mijn PDS. Dan mijn ongeduld, dat is omdat ik niet kan wachten tot dat ik weet wat het is.
Om het maar duidelijker te maken, sinds een aantal maanden voel ik een verdikking in mijn kaak links onder.
In eerste instantie dacht ik dat ik verkouden zou worden of dat ik een keelontsteking zou krijgen.
Beide gevallen heb ik niet gekregen, maar die verdikking werd alleen maar groter.
Daar ben ik mee naar de dokter geweest en toen moest ik het nog even 3 weken aankijken en als het dan niet weg zou zijn, dan zou er een echo van gemaakt worden.
De echo heb ik gehad en is echt een verdikking van 2 a 3 cm en het blijkt dan om mijn lymfklier te gaan, maar omdat ze niet weten wat die verdikking is wordt er een punctie afgenomen.
Die punctie wordt volgende week maandag afgenomen en dat moet dan weer onderzocht worden en dan zal ik uiteindelijk pas weten wat het is en of het ernstig is.
Nou ja ik hoop dat het meevalt en dat het gewoon iets simpels is.

De ongeduld is iets wat ik nog wel kan hebben en de spanning kan ik ook nog wel een beetje in de hand houden, maar als het om de onzekerheid gaat...
Ik vraag me dan nu soms ook wel eens af hoe je daar nu mee om moet gaan, want dat vind ik eigenlijk nog wel de grootste kwelling.
Er is eigenlijk ook nog nooit een mens geweest die mij verteld heeft hoe hij of zij met de onzekerheid is om gegaan en daar ben ik toch wel benieuwd naar.

Veemoeid en niet kunnen slapen PDS

Ken je dat gevoel van vermoeidheid wn wel zo dat er zo van in slasp van kan.
Je hebt vermoeidheid waar je nils aan kunt doen en je hebt vermeoidheid wat eigelijk gewoon je eigenschuld is.
Als je vermoeid bent door lichamelijke gevallen zoals chronische aandoeningen, dan kun daar eigenlijk niet zoveel aan doen zul je het er ook mee moeten doen.
Wanneer je nou vermoeid ben doordat het je eigenschuld, dan is dat heel vervelend en kun je alleen jezelf een klap voor je hoofd geven.

De afgelopen dagen heb ik niet zo heel veel geslapen en in eerste instantie vond ik dat ook helemaal niet zo erg en kon ik het dus best goed hebben.
Het begon vrijdag in de middag, want vrijdag morgen heb ik gewoon nog een paar uurtjes geslapen.
In ieder geval was het al zo dat ik niet erg lekker in m'n vel zat en dat ik heel veel aan het piekeren was en dat is iets wat je aan de ene kant heel vermoeid maakt en aan de andere kant kun je er niet van slapen.
Nu ben ik vrijdag gewoon lekker aan de gang gegaan en heb ik ook gewoon de dingen gedaan die ik moest doen zoals dat op elke vrijdag moet gebeuren.
In de avond heb ik voor de rest lekker m'n gemak gehouden en geprobeerd lekker te genieten.
Later op de avond ben ik bij iemand op visite geweest en toen was het rond kwart voor 10 toen ik daar naar toe ging. De avond was zo gezellig en voordat ik het wist was het gewoon al weer laat geworden. In ieder geval heeft die gezellige avond mij heel veel goed gedaan en daardoor was ik lang niet zo erg meer aan het piekeren en dat is toch wel fijn.
Dus toen ik eenmaal terug naar huis toe liep was het al half 1 's nacht geweest en lag ik pas om kwart voor 1 op bed en wetende dat ik er om kwart over 3 's morgens dus weer uit moest voor de krant.
Nou ik ben zaterdagochtend om kwart over 3 uit bed gekomen en dat deed toen toch wel even behoorlijk zeer.
Door de korte nachtrust merkte ik dat m'n buik daar al niet heel erg blij mee was en begon dus ook een beetje op te spelen en om het maar gewoon even te zeggen m'n PDS-klachten.
Ik heb me daar niet te veel aan gestoord en ik ben op een gegeven moment gewoon naar de krant gegaan om te gaan werken.
Na de krant voelde ik toch we dat ik best wel moe geworden was en PDS werd er ook niet echt beter van, maar goed het was nog te doen.
Ik dacht even op bed te gaan liggen, maar dat was net iets te lang omdat ik eigenlijk al weer op tijd weg moest voor een leuke middag met de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging (PDSB).
Nou ja in ieder geval heb ik me heel goed overeind gehouden en heb ik echt een hele leuke middag gehad en heb ik mijn mede vrijwilligers van de PDSB eens een keer in levende lijve gezien.
In ieder geval heb ik de hele middag geen last gehad van het feit dat ik maar heel weinig geslapen had, tenminste qua gevoel dan.
Rond half 5 ben ik naar huis gegaan en richting het station gelopen en daar ging het niet zo lekker omdat de treinen stuk voor stuk allemaal vertragingen hadden.
Uiteindelijk had ik een trein waar ik in kon stappen en zo mijn reis naar huis voort kon zetten en toen kwam bij mij de klap.
Toen voelde ik pas hoe moe ik eigenlijk was en ik had elke keer de neiging om in slaap te vallen en daar heb ik me toch tegen moeten verzetten, want anders weet ik niet of ik wel op tijd wakker zou worden om over te slappen.
M'n PDS-klachten begonnen ook steeds erger te worden en dat is nou niet echt fijn als je op reis bent.
Ik kwam met de trein van Utrecht en in Rotterdam moest ik overstappen en daar moest ik dus nog een half uur wachten voordat mijn trein naar Bergen op Zoom zou gaan, maar dan had ik wel een trein die rechtstreeks naar Bergen op Zoom zou gaan.
Ook eenmaal in de trein naar Bergen op Zoom had ik erg veel moeite om wakker te blijven en dat is dan echt geen prettig gevoel als je al zo uitgeput bent en je kunt dan nog niet eens gaan slapen.
Toen ik ook eenmaal thuis ben gekomen, heb ik wat gegeten en ik ben een half uur na het eten recht m'n bed in geschoten en toen was het kwart voor 9.
Nou kwart voor 9 's avond in bed en vanmorgen kwam ik pas om kwart voor 11 uit bed en dat is wat ik eigenlijk niet verwacht had, want ik ging ervan uit dat ik al weer vroeg uit bed zou zijn.
Daarom denk ik maar dat mijn lichaam het nodig heeft gehad waardoor ik zo lang heb geslapen.

Misschien denk je nu wel dat het een onzinnig verhaal is en misschien is dat ook wel zo, maar toch wil ik hier iets mee zeggen.
Kijk lichamelijk ben ik al niet zo sterk meer als de meeste mensen, want ik heb PDS en dat is al iets waar je rekening mee moet houden omdat het ook voor vermoeidheid kan zorgen.
Daarbij heb ik verklevingen waarvoor ik hele sterke pijnstillers gebruik en dat is ook niet echt bevorderlijk, omdat die zware pijnstillers toch al enigszins voor vermoeidheid kunnen zorgen.
Dit zijn dingen waar men toch niet te licht over moeten denken en dat men daar zeker rekening mee moeten houden.

Als ik het nou eens zo bekijk:
Ik heb PDS en daardoor heb ik al minder energie en zorgt het ervoor dat ik al sneller moe ben.
Dan de medicijnen tegen de pijn die de verklevingen veroorzaken, want die medicijnen zijn zijn een soort van morfine en zorgen er toch voor dat je geen pijn hebt en kan dus ook zorgen dat je sneller een moe gevoel hebt of moe bent.
Ik heb voor mij doen weinig geslapen en ben toch best actief geweest, maar op een gegeven moment was ik moe.
Door de vermoeidheid die ik zelf veroorzaakt heb, gaat mijn PDS nog erger opspelen en die zorgt ervoor dat ik nog meer energie kwijtraak en dat versterkt de vermoeidheid weer wat ik zelf veroorzaakt heb.
Dan komen de medicijnen er nog eens bij en die versterkt ook nog eens een keer de vermoeidheid die ik veroorzaakt heb.
In mijn ogen is dat nou niet echt bepaald licht bij elkaar genomen en bij deze extreme vermoeidheid of uitputting, kun je dus nog meer fratsen creëren.
Want je gaat je steeds lamlendiger voelen en je krijgt steeds meer last van je lijf en omdat ik dus PDS heb creëer ik een cirkel daarbinnen.
Hoe lomp kun je dus zijn als je dit soort dingen al heb en waar je dus al rekening mee moet houden.
Nou ik heb het nu dus ondervonden en ik denk dat dit niet gauw een 2e keer zal gebeuren.
Hoewel ik ook niet ga zeggen dat het nooit meer gebeurd, want ik weet ook niet wat er kan gebeuren waardoor het dus weer gebeurd.

Dus wees verstandig en houd jezelf een beetje in het gareel en houd rekening met de dingen waar je toch al rekening mee moet houden, want het is echt een zelfkwelling.
Om het maar eens te zeggen, zorg gewoon dat je genoeg slaapt en dan daar doe je jezelf een hoop plezier mee.

Tegenslag, onzekerheid, stress werken PDS in de hand.

Tegenslagen maakt iedereen in zijn of haar leven mee.
Het is ook bekend dat tegenslagen onzekerheden met zich kunnen brengen en kunnen voorts weer stress veroorzaken. Alle drie de dingen zijn dingen die geen van willen hebben, maar soms kom je er gewoon niet aan onderuit en laat staat dat je ze kunt ontsnappen.
Tegenslagen zijn voor geen enkel mens fijn en het liefs hebben we liever dingen die meezitten.
Onzekerheid is ook iets waar totaal niet op zitten te wachten, want dat is iets waar we maar slecht mee om kunnen gaan of wat gewoon echt een geen prettig gevoel is.
Dan komen we op stress uit en dat is eigenlijk voor geen mens goed, want stress is gewoon niet echt bevorderlijk voor de gezondheid.
Nu punt waar ik naartoe wil, is dat deze drie dingen wel eens aan elkaar gekoppeld zitten en als je PDS heb wil je dat al helemaal niet hebben.

Een geruime tijd geleden voelde ik een verdikking links onder mijn kaak en toen dacht ik dat ik misschien een beginnende keelontsteking zou krijgen.
Wanneer je een keelontsteking krijgt, dan is het helemaal niet zo gek dat je onder je kaak en in de buurt van je keel een of meerdere verdikkingen kunt krijgen.
Ik heb dit zo eens een tijdje aangekeken tot op een moment dat ik weer eens even voelde en merkte dat de verdikking groter was geworden. Op dat moment leek het me toch wel verstandig om er de huisarts ernaar te laten kijken en op dat moment liep ik ook nog regelmatig bij huisarts vanwege mijn buik.
In dit geval was het gewoon twee vliegen in een keer, want ik ging in eerste instantie voor mijn buik en de pijnstillers die ik net had gekregen te bespreken en toen heb ik hem gelijk maar even laten kijken naar mijn kaak.
De huisarts heeft er toen even aan gevoeld en gezegd dat ik het nog maar eens even 2 a 3 weken moest aankijken en als het er dan nog steeds zat terug moest komen.
Na 3 weken zat de verdikking er nog steeds en intussen was hij al weer een stukje groter geworden en nu besloot hij er toch maar eens even een echo van te laten maken.
Deze echo heb ik afgelopen dinsdag gehad en toen kon je goed zien dat het echt een grote bal was die verdikking. Zoals ik het kon zien was de verdikking zeker 3 centimeter groot en dat stond ik toch wel even van te kijken.
Gisteren heb ik dan de uitslag van de echo gehad en dat was nou niet echt een bericht waar men vrolijk van wordt. De verdikking blijkt mijn lymfklier te zijn en hij is gewoon te groot voor een lymfklier die gewoon aan het werk is.
Wat de verdikking nu echt is weten ze niet en daarom maakt dat dit heel erg onzeker wordt.
Nu moet ik naar een internist en die moet een punctie van die verdikking af gaan nemen om dat weer te laten onderzoeken.

In eerste instantie toen ik belde voor de uitslag kreeg ik eerst de huisarts assistente aan de lijn en die vertelde een klein beetje en vroeg toen of ik er nog vragen over had.
In eerste instantie kwamen die niet bij me op, maar die kwamen 5 minuten later en toen heb ik maar weer terug gebeld.
De huisarts assistente heeft toen maar gezegd dat ze de huisarts zou laten bellen, want ze snapte precies waar ik mee zat en met wat voor vragen ik zat.
Ik zal er niet omheen draaien, maar het idee dat het misschien wel eens lymfklierkanker zou kunnen zijn schoot wel meteen in m'n hoofd toen ik de uitslag hoorde.
Nou ja het kan ook heel wat anders zijn, maar dat neemt niet weg dat het wel in m'n achterhoofd blijft hangen dat het misschien kanker zou kunnen zijn.
De huisarts is heel eerlijk geweest en hij weet ook niet wat het is, maar ook hij kan kanker niet uitsluiten en hij heeft ook duidelijk gezegd dat het ook wel wat anders zou kunnen zijn.

Na het telefoongesprek met de huisarts heb ik het allemaal eens even flink moeten laten bezinken.
Deze tegenslag bracht bij mij onzekerheid naar boven, wat vervolgens weer spanning (stress) opwekte bij mij en die zorgde er weer voor dat mijn PDS-klachten op kwamen zetten.
Dat mijn PDS-klachten op kwamen zetten was nou niet echt prettig en dat heb ik gisteren de rest van de dag gevoeld en om eerlijk te zijn heb ik er nog steeds last van.
Doordat ik onbewust en soms bewust bezig ben met de uitslag van het gezwel in m'n kaak, maakt dat ik gespannen ben. De onzekerheid is dan eigenlijk op het moment de grootste boosdoener.
PDS is in het geheel al niet fijn, maar als het dan ook nog eens door iets opgewerkt wordt waar je nog niet eens echt wat aan kan doen, dan is het dubbel vervelend.
Natuurlijk probeer ik in het geheel zo rustig mogelijk te blijven, maar ik merk aan m'n buik dat het gewoon allemaal zit te wringen.
Mijn darmen zijn helemaal van slag af en dat voel ik doordat ik over de breedte van m'n buik lichte pijn voel en dat m'n darmen constant min of meer in een kramp liggen.
Dit heeft weer effect op mijn ontlasting en in mijn doen en laten van mijn bezigheden.

Nu weet ik dat als je PDS hebt stress en spanningen moet proberen te vermijden, maar hoe doe je dat in dit geval? In veel gevallen lukt me dat best aardig en dat merkt ik dan ook aan m'n buik.
De afgelopen weken heb ik me best goed gevoeld en heb ik me praktisch helemaal niet druk gemaakt om die zwelling in m'n kaak.
Natuurlijk heeft die zwelling wel in m'n achterhoofd gezeten en heb ik me wel eens even zo tussendoor afgevraagd wat he zou kunnen zijn, maar daar is het dan ook bij gebleven.
Nu in dit geval na de uitslag ben ik er toch net iets meer mee bezig, als gevolg dat m'n buik van slag af is. Vandaag gaat het met me wel een stuk beter dan gisteren, want gisteren zat ik echt even in een put en zag ik het even niet zo helder meer.
Vandaag ben ik gewoon weer lekker aan de slag gegaan met de dingen die elke dag moet doen, maar dan toch weer wat positiever en daardoor iets minder gespannen.
Toch zal de onzekerheid en de spanning toch nog wel even blijven hangen tot dat ik echt weet wat de zwelling in mijn kaak werkelijk is.

Nu ben ik wel iemand die geleerd heeft om van het positieve uit te gaan en ook om daaraan vast te houden en van daaruit kun je kracht halen en het is beter voor je gemoedstoestand.
Ik weet ook wel dat het vaak makkelijker gezegd is dan gedaan, maar men moet het toch proberen en ik zal ook vast nog wel eens een keer in de put zakken omdat ik het even niet meer zie zitten.
Toch is positiviteit het beste waaraan je je vast kun houden.