Al vanaf het moment dat ik geconfronteerd werd met mijn eerste aandoening, had ik het gevoel dat ik het er de rest van m'n leven ermee moest doen. Zoals als altijd is het begin het moeilijkst.
Eerst had ik te maken met PDS en was mijn buik gewoon een vervelend iets wat behoorlijk in de weg zat. Daarbij kwam ook nog eens dat ik last had van zenuwpijn, maar dat is iets waar ik later ben achter gekomen. Dan heb ik ook nog eens te maken met een chronische vermoeidheid.
Als ik zo eens even terug denk aan alles wat er gebeurd is en wat er op me afgekomen is, besef ik eigenlijk dat ik mijn aandoeningen heb omarmt. Misschien klinkt dat gek, maar dat is het niet. Al vanaf mijn geboorte heb ik te maken met een visuele beperking en daarom weet ik niet beter. Als kind zijnde was ik niet echt bezig met mijn visuele beperking. Ik wist dat ik minder kon zien dan de meeste mensen, maar het was niet zo dat ik daar mee zat. Ik ben met mijn beperking mee gegroeid en omdat het al mijn hele leven zo is, is het iets geworden wat gewoon bij me hoort. Ik heb dus in feite mijn visuele beperking omarmt omdat het geaccepteerd heb als wat bij hoort. Nu is het zo dat wanneer je iets al vanaf je geboorte hebt, je er eigenlijk geen gevecht voor hebt hoeven leveren. Je groeit ermee op en je weet gewoon niet beter dan dat het zo is. Als kind zijnde accepteer je dingen sneller dan wanneer je volwassen bent.
Als volwassenen is het moeilijk om iets te accepteren omdat je weet wat het is om zonder handicap of chronische aandoening te leven. Ik zelf vond het in het begin ook erg moeilijk om te moeten leren leven met alles wat er bij mijn chronische aandoening komt kijken. Natuurlijk ga je kijken of dat er nog mogelijkheden zijn om het beter te krijgen, maar uiteindelijk kom je op een punt dat je niet verder komt. In dat geval zul je bij jezelf moeten gaan kijken naar wat je eventueel zelf nog kunt doen om het eventueel beter voor jezelf te krijgen.
Uiteindelijk zul je gaan beseffen dat je je situatie moet gaan accepteren en als je daar eenmaal mee begint, zul je merken dat in zekere zin beter gaat. Je wordt rustiger en je gaat je leven zo proberen in te richten dat het aansluit bij jou aandoening. Dus als je je situatie begint te accepteren, dan begin je eigenlijk al met het omarmen van je aandoening en je situatie. Als ik naar mezelf kijk moet ik gewoon toegeven dat ik het zo heb ervaren. Natuurlijk zul je ook je momenten hebben dat je ervan baalt en wensen dat het nooit was gebeurd, maar dat is ook helemaal niet erg. Het wil dan niet zeggen dat je het niet geaccepteerd hebt of niet omarmt hebt.
Eenmaal omarmt en je zult merken dat je gaat leven naar je handicapt of chronische aandoening. Je zult minder kijken naar wat je niet meer kunt, maar je zult gaan kijken naar wat je nog wel zou kunnen. Dat alles geeft wel zo'n rust in je lijf en in leven zodat je daardoor weer kunt genieten van dingen.
