Wat me opvalt als ik zo eens om me heen kijk, dan stellen mensen best wel vaak de vraag waarom ik?
Ik kan me wel voorstellen dat mensen deze vraag stellen, maar is het de moeite waard om deze vraag te stellen?
Bij alles wat er in je leven gebeurd, kun je jezelf de vraag stellen waarom ik of je stelt die vraag aan iemand anders in je omgeving.
Vroeger kon ik me bij heel veel dingen deze vraag stellen en dat heb ik het over wel een paar dingen.
Als ik nu eens kijk naar de dingen waarbij ik die vraag me wel eens gesteld heb.
1. Waarom ben ik slechtziend?
2. Waarom heb ik een broer die zwaar lichamelijk gehandicapt was?
3. Waarom heb ik dat ongeluk gekregen?
4. Waarom heb ik PDS?
5. Waarom heb ik verklevingen gekregen?
Nou dit zijn allemaal van die dingen waarop je jezelf of iemand anders de vraag kunt stellen waarom ik?
Dan kun je jezelf afvragen of het wel de moeite waard is om deze vraag te stellen.
Als ik kijk naar vraag 1, waarom ben ik slechtziend?
Hierover kan ik heel lang nadenken, maar uiteindelijk levert het me niks op.
Zo kun je ook naar al die andere vragen kijken, maar ook daarbij zal het niks opleveren.
Het heeft eigenlijk niet zoveel zin om die vraag te stellen, want je wordt er totaal niet wijzer van en je krijgt er hoe dan ook niet het antwoord op die je zo graag zou willen.
Natuurlijk zijn de dingen niet altijd even leuk en juist bij de niet leuke dingen of de meest vervelende en lastige dingen ga je de vraag stellen waarom ik?
Stel je wint bij de loterij 10 miljoen, dan ga je jezelf toch ook niet de vraag stellen waarom ik?
Nee natuurlijk niet, want dat is iets wat heel leuk is en daar hoef je verder niet zo over na te denken.
De vraag waarom ik, is eigenlijk een hele stomme vraag waar je niet wijzer van wordt en ook niet het antwoord op zal krijgen.
Ik zelf ben van mening dat wat er ook in je leven gebeurd, dat het nooit zonder reden is.
Toeval bestaat niet zeg ik altijd en daarom geloof ik ook zeker niet in toeval.
De reden waarom ik juist slechtziend moet zijn weet ik niet, maar het zal best wel een reden hebben en misschien dat ik die ooit zal ontdekken en misschien ook niet.
Ook als ik kijk naar waarom ik een broer had die zwaar lichamelijk gehandicapt was had een reden.
Nu hij intussen al 17 jaar overleden is, weet ik nog steeds niet waarom mijn broer zwaar lichamelijk gehandicapt was.
Uiteindelijk vind ik dat niet eens meer zo belangrijk, hij is er geweest en we hebben hem zoveel mogelijk van het leven laten genieten voor zo lang het duurde.
Daarvoor hebben we veel van ons zelf moeten inleveren, maar dat is zeker dubbel en dwars de moeite waar geweest.
Kijk in naar de vraag waarom heb ik PDS, dan is dat ook iets waarvan ik de reden niet ken.
Ik heb ook al wel eens een heel stuk geschreven over de vraag waarom heb ik PDS?
Zoals je ziet kun je de vraag waarom ik, bij zoveel dingen die er in je leven gebeuren stellen en geen enkel mens heeft daar ooit het antwoord op gekregen.
Dus waarom zou je jezelf nou pesten met deze vraag?
Zoals ik al zei, je wordt er niet wijzer van en je krijgt er niet het antwoord op en daarom is het dus gewoon verspilde moeite en verspilde tijd.
Steek je tijd en moeite liever ergens in waar je wel wijzer van wordt of waar je überhaupt wat mee kan.
Ga genieten van het leven en doe de dingen die leuk vindt, want dat vind ik nou moeite die nou geen verspilde moeite zijn.
Leef je leven en ga niet zitten denken over wat reden is van de dingen die gebeuren, want op het moment zelf zul je er toch niet achter komen, maar heel misschien op een later tijdstip wel.
zondag 31 juli 2011
vrijdag 29 juli 2011
Fijn als je begrip krijgt.
Bij PDS kom je heel vaak onbegrip tegen en dat is niet altijd even leuk en zeker niet altijd even makkelijk.
Toch moet er altijd het beste van zien te maken en ook dat valt niet altijd even mee.
Soms kun je ook wel eens mazzel hebben en dan kom je ineens iemand tegen die wel begrip heeft voor je en het ook wil leren begrijpen wat PDS is.
Negen van de tien keer kom je iemand tegen die geen begrip heeft en dan die ene keer kom iemand tegen die heel anders is en dat geeft dan toch ook wel weer een fijn gevoel.
Pas geleden heb ik iemand leren kennen en dat was eigenlijk een hele spontane ontmoeting.
Vanaf het begin klikte het heel goed en waren onze gesprekken heel erg open en dat is ook iets wat je niet altijd direct meemaakt.
Als je hele open gesprekken hebt, dan merk je vaak dat de ander zelf ook al het nodige achter de rug heeft en daardoor heeft die persoon makkelijker begrip voor je.
Ook al heeft die persoon heel wat anders mee gemaakt en met hele andere dingen geworsteld in het leven, toch is dat de sleutel die ervoor zorgt dat je heel anders naar dingen gaat kijken.
Het is vaak gewoon zo dat een mens eerst een behoorlijke klap moet krijgen binnen z'n leven, voordat men echt begrijpen kan wat er met een mens allemaal kan gebeuren.
Ik denk dat alles wat er op je pad beland binnen dit leven nooit zonder reden gebeurd.
Vraag me niet wat die redenen dan zouden kunnen zijn, want dat weet ik ook niet en dat is ook niet altijd belangrijk. Ook in toeval geloof ik niet en dat komt dan weer neer op het feit dat er voor alles wat er gebeurd een reden is.
Misschien is het je wel eens opgevallen dat met alles wat je meemaakt of mee gemaakt hebt, je er ten alle tijden wijzer van wordt omdat je van die dingen juist heel veel leert.
Van alle negatieve dingen die je op je pad krijgt of gekregen hebt, valt altijd wel iets positiefs te halen.
Juist dat positieven moet je vast houden om niet gek te worden en om dat gene te doen wat je wil doen of wat je denkt dat je moet doen.
In ieder geval om terug te komen op die ontmoeting met die persoon, kan ik zeggen dat het iets heel fijns was en dat ook dit niet zonder reden op mijn pad is gekomen.
Van de week heb ik hier een avondtje lekker mee zitten kletsen en dat heeft een heleboel los gemaakt bij mij.
Wat in ieder geval voor mij gold is dat de persoon heel erg begripvol was over het feit dat ik PDS heb en dat is dan wel zo/n fijn gevoel, omdat je dan je verhaal kunt doen zonder dat je het eigenlijk hoeft te verdedigen.
Omdat die persoon ook heel vrij was in haar doen en laten en het vertellen, voelde ik me dus ook een stuk vrijer om mijn verhaal te doen en gaf me heel veel voldoening.
Zo'n iemand heeft ook geen voor oordelen en is eerder geneigd om eerst te luisteren en dat is wat het verschil maakt ten opzichte van andere die geen begrip hebben.
Soms het ook heel veel opluchting geven als je je verhaal kunt vertellen en het is soms ook gewoon fijn om erover te kunnen praten zonder bang te zijn dat je niet begrepen word.
Wees nooit bang om je verhaal te doen en blijf het ook gewoon vertellen, ook al heeft die persoon er geen begrip voor of heeft hij daar voor oordelen over.
Immers jij weet toch hoe het in elkaar steekt en jij weet toch waar je mee loopt te tobben.
Zolang je eerlijk bent tegen over jezelf, dan kun je ook eerlijk zijn tegen over een ander en het maakt dan echt niet meer uit wat ze er over zeggen.
Daarom nogmaals jij weet hoe zit en dat is het belangrijkste, maar dat neemt niet weg dat je er soms best een hoop moeite voor moet doen.
Hou je eigen gewoon voor ogen dat je altijd wel eens de juiste persoon tegen komt en die jou net dat extra geeft en dat extra geeft je dan ook een hoop energie.
Tenminste zo is het zoals ik het ervaar en ervaren heb en ik denk dat dit voor best wel een hoop mensen zal gelden en zo zal zijn.
Voor meer informatie over PDS, kijk dan eens op www.pdsb.nl
Toch moet er altijd het beste van zien te maken en ook dat valt niet altijd even mee.
Soms kun je ook wel eens mazzel hebben en dan kom je ineens iemand tegen die wel begrip heeft voor je en het ook wil leren begrijpen wat PDS is.
Negen van de tien keer kom je iemand tegen die geen begrip heeft en dan die ene keer kom iemand tegen die heel anders is en dat geeft dan toch ook wel weer een fijn gevoel.
Pas geleden heb ik iemand leren kennen en dat was eigenlijk een hele spontane ontmoeting.
Vanaf het begin klikte het heel goed en waren onze gesprekken heel erg open en dat is ook iets wat je niet altijd direct meemaakt.
Als je hele open gesprekken hebt, dan merk je vaak dat de ander zelf ook al het nodige achter de rug heeft en daardoor heeft die persoon makkelijker begrip voor je.
Ook al heeft die persoon heel wat anders mee gemaakt en met hele andere dingen geworsteld in het leven, toch is dat de sleutel die ervoor zorgt dat je heel anders naar dingen gaat kijken.
Het is vaak gewoon zo dat een mens eerst een behoorlijke klap moet krijgen binnen z'n leven, voordat men echt begrijpen kan wat er met een mens allemaal kan gebeuren.
Ik denk dat alles wat er op je pad beland binnen dit leven nooit zonder reden gebeurd.
Vraag me niet wat die redenen dan zouden kunnen zijn, want dat weet ik ook niet en dat is ook niet altijd belangrijk. Ook in toeval geloof ik niet en dat komt dan weer neer op het feit dat er voor alles wat er gebeurd een reden is.
Misschien is het je wel eens opgevallen dat met alles wat je meemaakt of mee gemaakt hebt, je er ten alle tijden wijzer van wordt omdat je van die dingen juist heel veel leert.
Van alle negatieve dingen die je op je pad krijgt of gekregen hebt, valt altijd wel iets positiefs te halen.
Juist dat positieven moet je vast houden om niet gek te worden en om dat gene te doen wat je wil doen of wat je denkt dat je moet doen.
In ieder geval om terug te komen op die ontmoeting met die persoon, kan ik zeggen dat het iets heel fijns was en dat ook dit niet zonder reden op mijn pad is gekomen.
Van de week heb ik hier een avondtje lekker mee zitten kletsen en dat heeft een heleboel los gemaakt bij mij.
Wat in ieder geval voor mij gold is dat de persoon heel erg begripvol was over het feit dat ik PDS heb en dat is dan wel zo/n fijn gevoel, omdat je dan je verhaal kunt doen zonder dat je het eigenlijk hoeft te verdedigen.
Omdat die persoon ook heel vrij was in haar doen en laten en het vertellen, voelde ik me dus ook een stuk vrijer om mijn verhaal te doen en gaf me heel veel voldoening.
Zo'n iemand heeft ook geen voor oordelen en is eerder geneigd om eerst te luisteren en dat is wat het verschil maakt ten opzichte van andere die geen begrip hebben.
Soms het ook heel veel opluchting geven als je je verhaal kunt vertellen en het is soms ook gewoon fijn om erover te kunnen praten zonder bang te zijn dat je niet begrepen word.
Wees nooit bang om je verhaal te doen en blijf het ook gewoon vertellen, ook al heeft die persoon er geen begrip voor of heeft hij daar voor oordelen over.
Immers jij weet toch hoe het in elkaar steekt en jij weet toch waar je mee loopt te tobben.
Zolang je eerlijk bent tegen over jezelf, dan kun je ook eerlijk zijn tegen over een ander en het maakt dan echt niet meer uit wat ze er over zeggen.
Daarom nogmaals jij weet hoe zit en dat is het belangrijkste, maar dat neemt niet weg dat je er soms best een hoop moeite voor moet doen.
Hou je eigen gewoon voor ogen dat je altijd wel eens de juiste persoon tegen komt en die jou net dat extra geeft en dat extra geeft je dan ook een hoop energie.
Tenminste zo is het zoals ik het ervaar en ervaren heb en ik denk dat dit voor best wel een hoop mensen zal gelden en zo zal zijn.
Voor meer informatie over PDS, kijk dan eens op www.pdsb.nl
maandag 25 juli 2011
Uit bed komen met PDS.
Iedere morgen is het een verrassing als ik uit m'n bed kom, want ik weet nooit hoe m'n buik gaat reageren.
Meestal als ik net uit bed kom, dan voelt m'n buik in eerste instantie best goed, maar wanneer ik dan echt in beweging kom begint hij te vervelen.
Als ik uit bed kom, dan kleed ik me eerst aan natuurlijk en dan ga eens even naar de wc voor een kleine boodschap.
'S morgens sta ik om kwart over 3 op, omdat ik dan mijn werkzaamheden bij de krant moet gaan doen en dit doe ik dan 6 dagen in de week.
Meestal als ik een 10 minuten tot een kwartier uit bed ben en mezelf klaar aan het maken ben voor de krant, dan begint m'n buik te vervelen.
In ieder geval moet ik voordat ik de deur uit ga naar de wc, want dan is m'n buik al zo aan het rommelen en dan is er op een gegeven moment geen houden meer aan.
Als ik dan eenmaal naar de wc geweest ben, dan gaat het meestal wel goed en kan ik er dus weer even tegenaan. Het neemt niet weg dat ik het wel rustig aan moet blijven doen.
Zoals ik het nu beschrijf, zo gaat het meestal in de ochtend en dat kun je dan wel als een dagelijks terugkerend ritueel beschouwen.
Het kan dus ook wel eens anders lopen en dat is iets wat ik nooit van tevoren weet, maar daar kom ik dan ook heel snel vanzelf achter wanneer ik uit bed gestapt ben.
Het kan dus ook voorkomen dat mijn buik zo erg aan het vervelen is dat ik dus niet op tijd bij de krant kan zijn en heb ik dus gewoon wat meer tijd nodig.
Gelukkig hoef ik me daarover niet al teveel zorgen over te maken, want gelukkig is m'n moeder er nog die het dan voor me overneemt en overigens moet m'n moeder dus ook elke morgen naar de krant.
Het kan dus op zo'n moment zijn dat ik dus meer dan een keer naar de wc moet, of dat m'n buik zoveel pijn doet dat ik het nog een stuk rustiger aan moet doen.
Ook kan het zijn dat m'n buik wel zo erg in de weg zit door bijvoorbeeld pijn, dat ik gewoon niet in staat ben om te gaan werken en dan moet ik dus een dag overslaan en als ik pech heb moet ik meerdere dagen achtereen overslaan met werken.
In het begin toen ik hiermee te maken kreeg, kon ik er maar heel slecht tegen en deed ik ook nog heel ander werk.
Toen de tijd kreeg ik met een hoop onbegrip te maken en een hoop ellende en dat is echt geen pretje terwijl je er helemaal niks aan kun doen.
Tegenwoordig maak ik me er niet druk meer over en nu zit ik daarin ook wel in een hele luxe positie.
Nou zou je kunnen denken, maar daar valt toch wel iets aan te doen?
Nee helaas valt hier niet altijd wat aan te doen en is het gewoon een kwestie van ermee leren omgaan.
Het vergt gewoon een hoop tijd voordat je daar een beetje mee om weet te leren gaan.
Daarbij moet je dus ook zorgen dat ze op je werk van op de hoogte zijn en dat ze daar begrip voor hebben.
Niet elke werkgever heeft hier begrip voor en dan maakt het de boel nog een stukje vervelender.
Daarom vergt dit stukje soms ook best wel wat tijd.
In zo'n geval is het dus fijn als je een arts hebt die je daarbij een beetje kan helpen.
Maar goed ik ben nu een beetje aan het afdwalen van het onderwerp.
Bij iedereen die PDS heeft is het ochtendritueel verschillend, want je kan dan wel PDS hebben en toch is het bij iedereen weer verschillend hoe je buik reageert of je buik zich gedraagt.
Er zijn mensen die elke dag wel een paar keer naar de wc moeten voordat ze de deur uit kunnen.
Ook kan het zo zijn dat je niet te snel opgang moet komen, omdat je buik daar misschien niet lekker op reageert en het daardoor een heel stuk rustiger aan moet doen.
Hoeveel tijd iemand in de ochtend nodig heeft, dat is ook weer heel afhankelijk van de persoon zelf en hoe zijn of haar PDS klachten zijn.
Hoe dan ook is het gewoon een feit dat de meeste mensen met PDS hiermee te maken hebben elke ochtend en dat je daar gewoon mee om moet leren gaan.
Als je er dan eenmaal mee om weet te gaan en je hebt het een beetje in je leven kunnen passen, dan hoeft het helemaal geen probleem te zijn en kun je er best goed mee leven.
Het kan dus ook zijn dat je er op een gegeven moment zo goed mee om kunt gaan, dat je er misschien best tevreden over kun zijn zoals het gaat en dat kan best prettig zijn.
Ben je opzoek naar meer informatie over PDS, kijk dan eens op www.pdsb.nl.
Dit is de website van de patiëntenvereniging voor mensen met PDS en daar vind je allerlei informatie over PDS en als je lid wordt, heb toegang tot nog meer informatie en heb je de mogelijkheid om in contact te komen met lotgenoten.
Meestal als ik net uit bed kom, dan voelt m'n buik in eerste instantie best goed, maar wanneer ik dan echt in beweging kom begint hij te vervelen.
Als ik uit bed kom, dan kleed ik me eerst aan natuurlijk en dan ga eens even naar de wc voor een kleine boodschap.
'S morgens sta ik om kwart over 3 op, omdat ik dan mijn werkzaamheden bij de krant moet gaan doen en dit doe ik dan 6 dagen in de week.
Meestal als ik een 10 minuten tot een kwartier uit bed ben en mezelf klaar aan het maken ben voor de krant, dan begint m'n buik te vervelen.
In ieder geval moet ik voordat ik de deur uit ga naar de wc, want dan is m'n buik al zo aan het rommelen en dan is er op een gegeven moment geen houden meer aan.
Als ik dan eenmaal naar de wc geweest ben, dan gaat het meestal wel goed en kan ik er dus weer even tegenaan. Het neemt niet weg dat ik het wel rustig aan moet blijven doen.
Zoals ik het nu beschrijf, zo gaat het meestal in de ochtend en dat kun je dan wel als een dagelijks terugkerend ritueel beschouwen.
Het kan dus ook wel eens anders lopen en dat is iets wat ik nooit van tevoren weet, maar daar kom ik dan ook heel snel vanzelf achter wanneer ik uit bed gestapt ben.
Het kan dus ook voorkomen dat mijn buik zo erg aan het vervelen is dat ik dus niet op tijd bij de krant kan zijn en heb ik dus gewoon wat meer tijd nodig.
Gelukkig hoef ik me daarover niet al teveel zorgen over te maken, want gelukkig is m'n moeder er nog die het dan voor me overneemt en overigens moet m'n moeder dus ook elke morgen naar de krant.
Het kan dus op zo'n moment zijn dat ik dus meer dan een keer naar de wc moet, of dat m'n buik zoveel pijn doet dat ik het nog een stuk rustiger aan moet doen.
Ook kan het zijn dat m'n buik wel zo erg in de weg zit door bijvoorbeeld pijn, dat ik gewoon niet in staat ben om te gaan werken en dan moet ik dus een dag overslaan en als ik pech heb moet ik meerdere dagen achtereen overslaan met werken.
In het begin toen ik hiermee te maken kreeg, kon ik er maar heel slecht tegen en deed ik ook nog heel ander werk.
Toen de tijd kreeg ik met een hoop onbegrip te maken en een hoop ellende en dat is echt geen pretje terwijl je er helemaal niks aan kun doen.
Tegenwoordig maak ik me er niet druk meer over en nu zit ik daarin ook wel in een hele luxe positie.
Nou zou je kunnen denken, maar daar valt toch wel iets aan te doen?
Nee helaas valt hier niet altijd wat aan te doen en is het gewoon een kwestie van ermee leren omgaan.
Het vergt gewoon een hoop tijd voordat je daar een beetje mee om weet te leren gaan.
Daarbij moet je dus ook zorgen dat ze op je werk van op de hoogte zijn en dat ze daar begrip voor hebben.
Niet elke werkgever heeft hier begrip voor en dan maakt het de boel nog een stukje vervelender.
Daarom vergt dit stukje soms ook best wel wat tijd.
In zo'n geval is het dus fijn als je een arts hebt die je daarbij een beetje kan helpen.
Maar goed ik ben nu een beetje aan het afdwalen van het onderwerp.
Bij iedereen die PDS heeft is het ochtendritueel verschillend, want je kan dan wel PDS hebben en toch is het bij iedereen weer verschillend hoe je buik reageert of je buik zich gedraagt.
Er zijn mensen die elke dag wel een paar keer naar de wc moeten voordat ze de deur uit kunnen.
Ook kan het zo zijn dat je niet te snel opgang moet komen, omdat je buik daar misschien niet lekker op reageert en het daardoor een heel stuk rustiger aan moet doen.
Hoeveel tijd iemand in de ochtend nodig heeft, dat is ook weer heel afhankelijk van de persoon zelf en hoe zijn of haar PDS klachten zijn.
Hoe dan ook is het gewoon een feit dat de meeste mensen met PDS hiermee te maken hebben elke ochtend en dat je daar gewoon mee om moet leren gaan.
Als je er dan eenmaal mee om weet te gaan en je hebt het een beetje in je leven kunnen passen, dan hoeft het helemaal geen probleem te zijn en kun je er best goed mee leven.
Het kan dus ook zijn dat je er op een gegeven moment zo goed mee om kunt gaan, dat je er misschien best tevreden over kun zijn zoals het gaat en dat kan best prettig zijn.
Ben je opzoek naar meer informatie over PDS, kijk dan eens op www.pdsb.nl.
Dit is de website van de patiëntenvereniging voor mensen met PDS en daar vind je allerlei informatie over PDS en als je lid wordt, heb toegang tot nog meer informatie en heb je de mogelijkheid om in contact te komen met lotgenoten.
zondag 24 juli 2011
Lichtpuntje
Als je in een vervelende situatie zit, dan is het vaak moeilijk om hoop en moed te houden.
In veel gevallen is het zo dat na iedere vervelende situatie of zo iets dergelijks wel een einde komt.
Want het is gewoon een feit, PDS heeft heel wat vervelende momenten en komen gewoon wanneer je het niet verwachten zal.
Als ik nu na de afgelopen maanden terug kijk en even bedenk hoe ik erbij gelopen heb, dan is dat alles behalve een prettige periode geweest.
Natuurlijk heb ik in die tijd veel afgezien en heb ik veel pijn gehad.
Ook ging mijn functioneren steeds meer op een laag pitje staan en kon ik ook steeds minder.
Dan is er de vraag wat doe je ermee of hoe ga je ermee om?
Hoe langer het duurt hoe vervelender het wordt en dan heb je al gauw de neiging om te gaan wanhopen.
Wanneer je gaat wanhopen, dan heb je ook al gauw de neiging om de moed te gaan verliezen.
Dit zijn dingen die je niet moet laten gebeuren, want je schiet er eigenlijk helemaal geen bal mee op.
Dit alles is allemaal heel begrijpelijk, maar toch moet je als het even kan het niet zover laten komen.
Ik kan mezelf ook niet schoon praten, want door de pijn die ik had wist ik op een gegeven moment even niet meer waar ik het moest zoeken.
In het begin ging het allemaal nog wel en kon ik het allemaal nog redelijk hebben, maar helaas werd de pijn erger en ging mijn functioneren ook alleen maar achteruit.
Om maar eens even een paar voorbeelden te noemen, ik kon al geen dingen meer tillen, ook het bukken ging me niet meer goed af.
Bij alle twee de dingen maakte het dat de pijn alleen maar erger werd en daardoor werd het er niet makkelijker op en daardoor deed ik niks meer tillen en bukken deed ik dan ook zo min mogelijk.
Ik werk in de ochtend met kranten en daarbij moet ik elke ochtend de pakken kranten aanpakken en dat ging gewoon niet meer.
Als ik het over het bukken heb, dat deed heel veel als ik de vaatwasser aan het in en uitruimen was.
Ook dat ging dus op een gegeven moment niet meer.
Doordat ik dus steeds minder kon, ging ik me wel eens schuldig voelen.
Het is ook gewoon vervelend als je dingen moet laten en door een ander moet laten doen en daar kreeg ik dus wel eens een schuldgevoel over.
Ik hoefde me niet schuldig te voelen, omdat ik mensen om me heen had die er alle begrip voor hadden en het dus met alle plezier voor me deden.
Nu gaat het gelukkig de laatste anderhalve week best lekker en dat komt omdat ik na een onderzoek en een gesprek met de specialist, medicijnen voor geschreven heb gekregen.
Omdat uit het onderzoek niks te vinden was wat verontrustend was, viel er dus ook niks te behandelen.
Buiten dat ik PDS heb, heb ik dus ook behoorlijk veel verklevingen die voor een groot deel pijn veroorzaken en dat is dus niet fijn.
De medicijnen die ik gekregen heb zijn best wel zware pijnstillers en ik had ook nooit gedacht dat ik die ooit zou krijgen.
De pijnstiller die ik nu gebruik is een morfine achtige pijnstiller en die krijg je volgens mij niet zomaar.
Nou ben ik helemaal geen pillenslikker, maar nu ik moet kiezen tussen pijn of iets slikken waardoor ik geen of minder pijn heb, dan kies ik toch wel voor het laatste.
Maar waar het op neer komt, is dat het nu wel een stukje beter gaat met mij en dat ik nu weer een beetje meer uit de voeten kan.
Waar ik eigenlijk op doel in dit hele verhaal, is dat hoe wanhopig je ook kunt zijn in bepaalde situaties, er is altijd een moment waarop je een klein vreugde sprongetje kunt maken.
Hoe lang je ook in een periode zit die onaangenaam is, er komt altijd een einde aan.
Hou je vast aan het moment dat het voorbij is en ik weet wel dat het heel makkelijk gezegd is, maar je moet toch wat.
Wat ook heel belangrijk is, is dat je niet gaat stilzitten. Probeer wat te doen ook al is het maar minimaal.
Afleiding is een hele goede manier om je gedachten van de pijn af te halen en ook dan zul je er wel een beetje moeite voor moeten doen.
Ook al kon ik de afgelopen maanden niet veel en kon ik niet dat gene doen wat ik wilde doen, ik ben gewoon dingen blijven doen en ik ben niet zomaar op de bank blijven zitten thuis.
Probeer een beetje in beweging te blijven, anders wordt het alleen maar erger.
Als je een hond hebt, ga lekker op je gemak wandelen met de hond.
Het hoeft helemaal niet ver te zijn, maar een klein stukje kan al voldoende zijn.
Zoals men wel eens zegt, aan het eind van iedere tunnel is wel een lichtpuntje te vinden.
Hou je vast aan de goede momenten, want echt waar ze zijn er nog steeds en ze komen echt wel weer een keer tevoorschijn.
In veel gevallen is het zo dat na iedere vervelende situatie of zo iets dergelijks wel een einde komt.
Want het is gewoon een feit, PDS heeft heel wat vervelende momenten en komen gewoon wanneer je het niet verwachten zal.
Als ik nu na de afgelopen maanden terug kijk en even bedenk hoe ik erbij gelopen heb, dan is dat alles behalve een prettige periode geweest.
Natuurlijk heb ik in die tijd veel afgezien en heb ik veel pijn gehad.
Ook ging mijn functioneren steeds meer op een laag pitje staan en kon ik ook steeds minder.
Dan is er de vraag wat doe je ermee of hoe ga je ermee om?
Hoe langer het duurt hoe vervelender het wordt en dan heb je al gauw de neiging om te gaan wanhopen.
Wanneer je gaat wanhopen, dan heb je ook al gauw de neiging om de moed te gaan verliezen.
Dit zijn dingen die je niet moet laten gebeuren, want je schiet er eigenlijk helemaal geen bal mee op.
Dit alles is allemaal heel begrijpelijk, maar toch moet je als het even kan het niet zover laten komen.
Ik kan mezelf ook niet schoon praten, want door de pijn die ik had wist ik op een gegeven moment even niet meer waar ik het moest zoeken.
In het begin ging het allemaal nog wel en kon ik het allemaal nog redelijk hebben, maar helaas werd de pijn erger en ging mijn functioneren ook alleen maar achteruit.
Om maar eens even een paar voorbeelden te noemen, ik kon al geen dingen meer tillen, ook het bukken ging me niet meer goed af.
Bij alle twee de dingen maakte het dat de pijn alleen maar erger werd en daardoor werd het er niet makkelijker op en daardoor deed ik niks meer tillen en bukken deed ik dan ook zo min mogelijk.
Ik werk in de ochtend met kranten en daarbij moet ik elke ochtend de pakken kranten aanpakken en dat ging gewoon niet meer.
Als ik het over het bukken heb, dat deed heel veel als ik de vaatwasser aan het in en uitruimen was.
Ook dat ging dus op een gegeven moment niet meer.
Doordat ik dus steeds minder kon, ging ik me wel eens schuldig voelen.
Het is ook gewoon vervelend als je dingen moet laten en door een ander moet laten doen en daar kreeg ik dus wel eens een schuldgevoel over.
Ik hoefde me niet schuldig te voelen, omdat ik mensen om me heen had die er alle begrip voor hadden en het dus met alle plezier voor me deden.
Nu gaat het gelukkig de laatste anderhalve week best lekker en dat komt omdat ik na een onderzoek en een gesprek met de specialist, medicijnen voor geschreven heb gekregen.
Omdat uit het onderzoek niks te vinden was wat verontrustend was, viel er dus ook niks te behandelen.
Buiten dat ik PDS heb, heb ik dus ook behoorlijk veel verklevingen die voor een groot deel pijn veroorzaken en dat is dus niet fijn.
De medicijnen die ik gekregen heb zijn best wel zware pijnstillers en ik had ook nooit gedacht dat ik die ooit zou krijgen.
De pijnstiller die ik nu gebruik is een morfine achtige pijnstiller en die krijg je volgens mij niet zomaar.
Nou ben ik helemaal geen pillenslikker, maar nu ik moet kiezen tussen pijn of iets slikken waardoor ik geen of minder pijn heb, dan kies ik toch wel voor het laatste.
Maar waar het op neer komt, is dat het nu wel een stukje beter gaat met mij en dat ik nu weer een beetje meer uit de voeten kan.
Waar ik eigenlijk op doel in dit hele verhaal, is dat hoe wanhopig je ook kunt zijn in bepaalde situaties, er is altijd een moment waarop je een klein vreugde sprongetje kunt maken.
Hoe lang je ook in een periode zit die onaangenaam is, er komt altijd een einde aan.
Hou je vast aan het moment dat het voorbij is en ik weet wel dat het heel makkelijk gezegd is, maar je moet toch wat.
Wat ook heel belangrijk is, is dat je niet gaat stilzitten. Probeer wat te doen ook al is het maar minimaal.
Afleiding is een hele goede manier om je gedachten van de pijn af te halen en ook dan zul je er wel een beetje moeite voor moeten doen.
Ook al kon ik de afgelopen maanden niet veel en kon ik niet dat gene doen wat ik wilde doen, ik ben gewoon dingen blijven doen en ik ben niet zomaar op de bank blijven zitten thuis.
Probeer een beetje in beweging te blijven, anders wordt het alleen maar erger.
Als je een hond hebt, ga lekker op je gemak wandelen met de hond.
Het hoeft helemaal niet ver te zijn, maar een klein stukje kan al voldoende zijn.
Zoals men wel eens zegt, aan het eind van iedere tunnel is wel een lichtpuntje te vinden.
Hou je vast aan de goede momenten, want echt waar ze zijn er nog steeds en ze komen echt wel weer een keer tevoorschijn.
donderdag 21 juli 2011
PDS Normen en waarden, normaal of niet normaal.
Iedereen heeft het er wel eens over, de normen en waarden binnen de maatschappij.
Over normen en waarde valt best veel over te discuseren, want wat de een normaal vind hoeft de ander niet normaal te vinden.
Met dit soort dingen waar trek je de grens over wat normaal is en wat niet normaal.
Zo kun je dingen ook bekijken of het fatsoen van iemand of beleefdheidsnorm.
Iedereen heeft wel zijn eigen mening over bepaalde dingen en heeft ook zo z'n principes.
Als ik nu eens naar mezelf kijk en dat genomen over de jaren die ik geleefd heb.
Vroeger kreeg ik natuurlijk het een en ander mee van mijn moeder en dat zal waarschijnlijk bij iedereen wel zo zijn, want daarin zijn we niet verschillend in.
M'n moeder vertelde me wat ik wel en niet kon doen en wat wel en niet mocht.
Ook beleefdheidsvormen en fatsoensnormen heb ik volop meegekregen van mijn moeder en daar ben ik heel erg blij mee.
Alles wat ik dus van mijn moeder mee heb gekregen, daar heb ik me eigenlijk altijd wel aan vast gehouden en ook vandaag de dag doe ik dat nog steeds.
Aan deze dingen die ik van mijn moeder heb meegekregen, daar heb ik ook zo mijn principes bij.
Maar dan ineens gebeurd er iets in je leven, er veranderd wat en je komt ineens in de knoop met je eigen principes en met dat van andere mensen.
Voordat ik het ongeluk had gehad, leefde ik net als iedereen gewoon mijn leven.
Als ik het nu eens over fatsoen ga hebben, dan weet je dat je bepaalde dingen gewoon niet doet waar andere mensen bij zijn of in gezelschap.
Om maar eens een voorbeeld te noemen, normaal laat je geen scheten in het bij zijn van een heleboel mensen of als je in gezelschap bent met anderen.
Ook een boertje zou ik toen de tijd niet zomaar laten waar andere mensen bij zijn, want dan kreeg ik gelijk op m'n kop van moeders.
Een scheet hoefde ik ook al niet echt te laten als m'n moeder in de buurt was, want dat was nou niet echt fatsoenlijk en dan kreeg ik zo op m'n kop.
Als kind heb je dan meestal zo iets van, ach mens wat zeur je nou toch allemaal.
Maar op een gegeven moment werd ik wat ouder en dacht ik er niet anders over als m'n moeder.
Op een gegeven moment kreeg ik dus een ongeluk met de brommer en heb ik dus een behoorlijk buiktrauma opgelopen, waardoor mijn buik dus niet meer het zelfde was als daarvoor.
Nu weet ik inmiddels dat het PDS is, maar toen de tijd wist ik dat niet en dat is dan toch wel lastig.
Op dat moment vielen mijn principes in het niets met ik allemaal moest doorstaan.
Ik moest winden laten die ik niet eens op kon houden en m'n buik hield er echt geen rekening mee dat er mensen in de buurt waren of waar ik me dan ook maar bevond.
Zo ook het boere, want die kwamen soms ook maar gewoon opzetten en meestal deed ik het met m'n mond dicht, maar soms kwam er zoveel lucht uit dat ik mijn mond gewoon niet dicht kreeg of dat m'n mond gewoon weer open ging.
Dit zijn dingen waar je je behoorlijk vervelend onder gaat voelen en je gaat je ook behoorlijk schamen.
Je probeert het mensen nog uit te leggen, maar dat had meestal niet zoveel zin.
Ook terwijl ik zat te eten wilde deze dingen wel eens gebeuren, maar het gebeurde ook wel eens dat ik met hoge nood naar de wc moest.
Heel vaak krijg je dan te horen, dat doe je toch niet onder het eten!
Nee inderdaad dacht ik bij mezelf, maar wat moet ik daar nou aan doen?
Ik kon er niet zoveel aan doen, want tja als je buik al niet optimaal werkt, krijg je soms vervelende situaties waar je eigenlijk niet zo heel veel aan kunt doen.
Tegenwoordig ben ik er gelukkig al weer een stuk makkelijker in geworden en ben ik er ook een stuk ontspannen onder.
Nu ik weet dat het PDS is en dat ik soms gewoon voor onmogelijke situaties komt te staan, heb ik maar geleerd om me er niet te druk over te maken.
Ook ik heb me wel eens afgevraagd, welke normen en waarde moet ik nu toch gaan handhaven en moet ik me aan alle normen en waarde houden?
Natuurlijk moet je jezelf aan normen en waarde houden, maar om alle normen en waarde nou te handhaven of te volgen is wel een beetje veel gevraagd.
Het is gewoon een feit dat je niet altijd meer aan bepaalde normen kunt voldoen en of dat onfatsoenlijk is, dan is dan maar heel jammer.
Als ik tegenwoordig ergens ben ik word ineens heel erg winderig, dan zal ik proberen om een beetje alleen te gaan zitten of te gaan staan.
Wanneer me dat dan niet lukt, tja dan schieten ze er op een gegeven moment gewoon uit en soms laat ik ze ook gewoon maar vliegen, want ik ga echt niet met buikpijn zitten
Natuurlijk als ik een scheet moet laten, dan zal ik ze proberen om ze met beleid te laten en daarmee bedoel ik dat ik ze dan zo zachtjes mogelijk laat vliegen en dan maar hopen dat ze niet stinken.
Als mensen het merken dat ik een scheet laat, dan excuseer ik me en soms probeer ik het uit te leggen.
Ook als ik een harde boer moet laten en ze schieten er gewoon uit, dan maak ik ook maar gewoon mijn excuses.
Als ik onder het eten naar de wc moet, dan ga ik gewoon omdat ik echt niet moeilijk ga zitten doen.
Natuurlijk is het vervelend dat als je onder het eten naar de wc moet, maar of je krijg een ongelukje en je hebt een vieze broek of je krijgt heel veel buikpijn.
In de meeste gevallen, kun je het gewoon niet ophouden en zul je dus gewoon naar de wc toe moeten.
Over al deze dingen kan ik me wel druk blijven maken, maar wat schiet ik ermee op?
Tegenwoordig weten de meeste mensen in mijn omgeving wel wat er aan de hand is en hebben ze er wel begrip voor.
Maar ja ik kom ook wel eens mensen tegen die ik niet zo goed ken en die zullen er dan wat minder begrip voor hebben en dat is dan jammer.
Vroeger maakte ik me er wel eens behoorlijk druk over, maar naarmate de tijd verstreken is, maak ik me er niet zo druk meer over en zie ik wel hoe mensen reageren of hoe het afloopt.
Het zijn toch dingen waar je niet zoveel aan kunt doen en om nou helemaal niet onder de mensen te komen, dat is nou ook niet echt bepaald een optie.
Geen een mens wil als een kluizenaar gaan leven en ieder mense heeft gezelschap nodig.
Dus neem het nou zoals het is en probeer er wat meer ontspannen onder te zijn, dat maakt het allemaal een stuk makkelijk.
Als je er meer ontspannen onder bent, dan zul je ook veel meer van het leven genieten.
Omdat je PDS hebt, wil het niet zeggen dat je niet meer mag genieten of dat je nu alles van en door je PDS moet af laten hangen.
Je moet maar bij jezelf denken, het is nou eenmaal zoals het is en niet alles is zomaar te verhelpen of te veranderen.
Het leven zit vol verrassingen en je krijgt de dingen altijd gewoon op je pad geworpen en daar zul je dan het beste van moeten maken.
PDS is ook net een grote verrassing, want je weet nooit wanneer het je dwars gaat zitten.
Wil je meer informatie over PDS, ga dan eens naar de website van de Prikkelbare Darm Syndroom belangenvereniging (PDSB). Ben je geen lid van onze mooie patiëntenvereniging, registreer je dan gelijk en krijg toegang tot de ledenforum en nog meer informatie. www.pdsb.nl
Over normen en waarde valt best veel over te discuseren, want wat de een normaal vind hoeft de ander niet normaal te vinden.
Met dit soort dingen waar trek je de grens over wat normaal is en wat niet normaal.
Zo kun je dingen ook bekijken of het fatsoen van iemand of beleefdheidsnorm.
Iedereen heeft wel zijn eigen mening over bepaalde dingen en heeft ook zo z'n principes.
Als ik nu eens naar mezelf kijk en dat genomen over de jaren die ik geleefd heb.
Vroeger kreeg ik natuurlijk het een en ander mee van mijn moeder en dat zal waarschijnlijk bij iedereen wel zo zijn, want daarin zijn we niet verschillend in.
M'n moeder vertelde me wat ik wel en niet kon doen en wat wel en niet mocht.
Ook beleefdheidsvormen en fatsoensnormen heb ik volop meegekregen van mijn moeder en daar ben ik heel erg blij mee.
Alles wat ik dus van mijn moeder mee heb gekregen, daar heb ik me eigenlijk altijd wel aan vast gehouden en ook vandaag de dag doe ik dat nog steeds.
Aan deze dingen die ik van mijn moeder heb meegekregen, daar heb ik ook zo mijn principes bij.
Maar dan ineens gebeurd er iets in je leven, er veranderd wat en je komt ineens in de knoop met je eigen principes en met dat van andere mensen.
Voordat ik het ongeluk had gehad, leefde ik net als iedereen gewoon mijn leven.
Als ik het nu eens over fatsoen ga hebben, dan weet je dat je bepaalde dingen gewoon niet doet waar andere mensen bij zijn of in gezelschap.
Om maar eens een voorbeeld te noemen, normaal laat je geen scheten in het bij zijn van een heleboel mensen of als je in gezelschap bent met anderen.
Ook een boertje zou ik toen de tijd niet zomaar laten waar andere mensen bij zijn, want dan kreeg ik gelijk op m'n kop van moeders.
Een scheet hoefde ik ook al niet echt te laten als m'n moeder in de buurt was, want dat was nou niet echt fatsoenlijk en dan kreeg ik zo op m'n kop.
Als kind heb je dan meestal zo iets van, ach mens wat zeur je nou toch allemaal.
Maar op een gegeven moment werd ik wat ouder en dacht ik er niet anders over als m'n moeder.
Op een gegeven moment kreeg ik dus een ongeluk met de brommer en heb ik dus een behoorlijk buiktrauma opgelopen, waardoor mijn buik dus niet meer het zelfde was als daarvoor.
Nu weet ik inmiddels dat het PDS is, maar toen de tijd wist ik dat niet en dat is dan toch wel lastig.
Op dat moment vielen mijn principes in het niets met ik allemaal moest doorstaan.
Ik moest winden laten die ik niet eens op kon houden en m'n buik hield er echt geen rekening mee dat er mensen in de buurt waren of waar ik me dan ook maar bevond.
Zo ook het boere, want die kwamen soms ook maar gewoon opzetten en meestal deed ik het met m'n mond dicht, maar soms kwam er zoveel lucht uit dat ik mijn mond gewoon niet dicht kreeg of dat m'n mond gewoon weer open ging.
Dit zijn dingen waar je je behoorlijk vervelend onder gaat voelen en je gaat je ook behoorlijk schamen.
Je probeert het mensen nog uit te leggen, maar dat had meestal niet zoveel zin.
Ook terwijl ik zat te eten wilde deze dingen wel eens gebeuren, maar het gebeurde ook wel eens dat ik met hoge nood naar de wc moest.
Heel vaak krijg je dan te horen, dat doe je toch niet onder het eten!
Nee inderdaad dacht ik bij mezelf, maar wat moet ik daar nou aan doen?
Ik kon er niet zoveel aan doen, want tja als je buik al niet optimaal werkt, krijg je soms vervelende situaties waar je eigenlijk niet zo heel veel aan kunt doen.
Tegenwoordig ben ik er gelukkig al weer een stuk makkelijker in geworden en ben ik er ook een stuk ontspannen onder.
Nu ik weet dat het PDS is en dat ik soms gewoon voor onmogelijke situaties komt te staan, heb ik maar geleerd om me er niet te druk over te maken.
Ook ik heb me wel eens afgevraagd, welke normen en waarde moet ik nu toch gaan handhaven en moet ik me aan alle normen en waarde houden?
Natuurlijk moet je jezelf aan normen en waarde houden, maar om alle normen en waarde nou te handhaven of te volgen is wel een beetje veel gevraagd.
Het is gewoon een feit dat je niet altijd meer aan bepaalde normen kunt voldoen en of dat onfatsoenlijk is, dan is dan maar heel jammer.
Als ik tegenwoordig ergens ben ik word ineens heel erg winderig, dan zal ik proberen om een beetje alleen te gaan zitten of te gaan staan.
Wanneer me dat dan niet lukt, tja dan schieten ze er op een gegeven moment gewoon uit en soms laat ik ze ook gewoon maar vliegen, want ik ga echt niet met buikpijn zitten
Natuurlijk als ik een scheet moet laten, dan zal ik ze proberen om ze met beleid te laten en daarmee bedoel ik dat ik ze dan zo zachtjes mogelijk laat vliegen en dan maar hopen dat ze niet stinken.
Als mensen het merken dat ik een scheet laat, dan excuseer ik me en soms probeer ik het uit te leggen.
Ook als ik een harde boer moet laten en ze schieten er gewoon uit, dan maak ik ook maar gewoon mijn excuses.
Als ik onder het eten naar de wc moet, dan ga ik gewoon omdat ik echt niet moeilijk ga zitten doen.
Natuurlijk is het vervelend dat als je onder het eten naar de wc moet, maar of je krijg een ongelukje en je hebt een vieze broek of je krijgt heel veel buikpijn.
In de meeste gevallen, kun je het gewoon niet ophouden en zul je dus gewoon naar de wc toe moeten.
Over al deze dingen kan ik me wel druk blijven maken, maar wat schiet ik ermee op?
Tegenwoordig weten de meeste mensen in mijn omgeving wel wat er aan de hand is en hebben ze er wel begrip voor.
Maar ja ik kom ook wel eens mensen tegen die ik niet zo goed ken en die zullen er dan wat minder begrip voor hebben en dat is dan jammer.
Vroeger maakte ik me er wel eens behoorlijk druk over, maar naarmate de tijd verstreken is, maak ik me er niet zo druk meer over en zie ik wel hoe mensen reageren of hoe het afloopt.
Het zijn toch dingen waar je niet zoveel aan kunt doen en om nou helemaal niet onder de mensen te komen, dat is nou ook niet echt bepaald een optie.
Geen een mens wil als een kluizenaar gaan leven en ieder mense heeft gezelschap nodig.
Dus neem het nou zoals het is en probeer er wat meer ontspannen onder te zijn, dat maakt het allemaal een stuk makkelijk.
Als je er meer ontspannen onder bent, dan zul je ook veel meer van het leven genieten.
Omdat je PDS hebt, wil het niet zeggen dat je niet meer mag genieten of dat je nu alles van en door je PDS moet af laten hangen.
Je moet maar bij jezelf denken, het is nou eenmaal zoals het is en niet alles is zomaar te verhelpen of te veranderen.
Het leven zit vol verrassingen en je krijgt de dingen altijd gewoon op je pad geworpen en daar zul je dan het beste van moeten maken.
PDS is ook net een grote verrassing, want je weet nooit wanneer het je dwars gaat zitten.
Wil je meer informatie over PDS, ga dan eens naar de website van de Prikkelbare Darm Syndroom belangenvereniging (PDSB). Ben je geen lid van onze mooie patiëntenvereniging, registreer je dan gelijk en krijg toegang tot de ledenforum en nog meer informatie. www.pdsb.nl
zondag 17 juli 2011
De Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging (PDSB)
Heb je Prikkelbare Darm Syndroom (PDS) en weet je niet zo goed waar je moet zijn?
Er zijn namelijk heel veel mensen in Nederland die PDS hebben.
Een gedeelte van de mensen is lid van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging (PDSB), maar een groot gedeelte van de mensen die PDS hebben zijn nog geen lid.
Om eerlijk te zijn is dat best wel jammer, want ook deze mensen zouden veel baad hebben als ze lid zijn van de PDSB.
Helaas is PDS nog steeds niet echt bekend onder de Nederlandse bevolking en daardoor hebben veel mensen er nog nooit van gehoord.
Ik zou het dus ook heel erg fijn vinden als PDS wat meer bekend zou worden onder de bevolking.
Wanneer het bekender zou zijn in Nederland, dan zou er al heel wat minder onbegrip zijn en maakt dat voor een hoop PDS-patienten een heel stuk makkelijker.
Veel mensen met PDS zijn eigenlijk constant opzoek naar antwoorden, oplossingen en informatie.
Ook merk ik dat veel mensen met PDS opzoek zijn naar ervaringen van andere mensen met PDS, zodat ze herkenning kunnen vinden in hun eigen situatie.
Dit alles vind ik allemaal heel begrijpelijk, maar vaak weten mensen toch niet echt waar ze terecht kunnen voor dit soort dingen.
Ook is het zo dat wanneer ze de diagnose PDS hebben gekregen, dat de arts vaak niet veel informatie geeft daar over en dat men het dus meestal zelf maar uit moet zoeken.
Als je dat zo na gaat, dan is dat best wel jammer dat je het zelf moet uitzoeken.
Maar als je nou een beetje hulp kunt krijgen van andere mensen of instanties, dan zou het dat al een stuk aangenamer zijn en een stuk makkelijker.
Nu kom ik dus op het punt waar ik eigenlijk naar toe wilde gaan.
Al enige jaren bestaat er dus een Patiëntenvereniging voor mensen met PDS, waar je goed terecht kunt voor allerlei informatie omtrent PDS.
Zoals je misschien al gemerkt hebt, heb ik de naam van de vereniging al genoemd en daarmee heb ik het dus over de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging (PDSB).
De PDSB is er dus voor mensen met PDS en voor die mensen is het dus een grote uitkomst..
Mensen met PDS kunnen hier een scala aan informatie vinden omtrent PDS en daarmee kunnen ze zich een beetje informeren over wat ze dus hebben en waarmee ze gediagnostiseerd zijn.
Het doel van de PDSB is dus het helpen van mensen met PDS en het onder de aandacht brengen van PDS onder de bevolking.
Ook is de PDSB ervoor om voor mensen met PDS op te komen in deze maatschappij.
Hierbij kun je aan allerlei zaken denken die van invloed zijn in de maatschappij.
Denk bijvoorbeeld eens aan het inlichten van instanties of in gesprek gaan met instanties.
Ook kun je hierbij denken aan zorgaanbieders en organisaties die met zorg te maken hebben.
Op deze manier hopen we toch een betere situatie te creëren voor patienten.
Als je net PDS geconfronteerd wordt, krijg je ineens met een heleboel zaken te maken.
Om maar even een paar voorbeelden te noemen:
Je krijgt te maken met je werk en of werkgever.
Met het sociale vlak zul je flink geconfronteerd worden, omdat dit veranderd.
Maar ook met jezelf zul je anders om moeten gaan.
Dit zijn zomaar een paar dingen waar je mee te maken kunt krijgen en er zijn nog wel meer dingen die je tegen zult komen en die ik niet heb opgenoemd.
Dit zijn toch best wel dingen die heel erg vervelend zijn en waar je je soms een beetje alleen bij voelt.
Ook daar heeft de PDSB een mooie oplossing voor, namelijk een mooie forum waar je in contact kunt komen met lotgenoten.
Veel van deze mensen hebben het zelfde en hebben praktisch het zelfde ondergaan.
Deze mensen zullen je helpen bij vragen die hebt en eventueel zullen ze hun ervaringen met je delen.
Als je geen lid bent van de PDSB, heb je al een hoop informatie tot je beschikking.
Wanneer je lid wordt of bent, dan krijg je toegang tot nog meer informatie.
Het forum waarover ik net schreef is ook alleen maar toegankelijk voor leden en als je dus geen lid bent, dan kun je er helaas niet bij.
Lid worden van de PDSB heeft vele voordelen en een paar heb ik al opgenoemd.
Alle voordelen op een rijtje als je lid bent van de PDSB.
1. Je krijgt een lidmaatschap-pas die je ook kunt tonen als je ergens bent en nodig naar de wc moet.
Ik zeg er wel bij, dat je met die pas geen garantie hebt dat je naar de wc toe kan, maar het kan helpen.
2. Mogelijkheid om naar Lotgenotendag en of infodagen te komen.
3. 4x per jaar krijg je het ledenblad Prikkels met allerlei nieuwtjes en informatie.
4. je hebt toegang tot het ledenforum en meer informatie tot je beschikking.
Zoals je ziet zijn er genoeg redenen om lid te worden van de PDSB en daarop kan ik alleen maar zeggen, waarom zou je geen lid worden van de PDSB.
Laat je helpen door lotgenoten en help lotgenoten met jou inbreng van ervaringen.
Heb je zelf geen PDS, maar ken je iemand met PDS?
Maak die persoon duidelijk dat er de PDSB is waar hij/zij terecht kan.
De informatie die ik hier geschreven heb, heb ik in eigen woorden verteld en het kan dus wel eens zo zijn dat er kleine foutjes in kunnen zitten.
Maar mijn bedoeling is duidelijk en dat is PDS meer onder de aandacht brengen en zo ook de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging.
Echt waar ik kan het echt iedereen met PDS aanraden om lid te worden van de PDSB, want het geeft je iets meer zelfvertrouwen en het het help je met een heleboel dingen omtrent PDS.
Wil je meer weten over en van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging, ga dan eens naar hun website.
Bevalt het je, neem dan gelijk de gelegenheid om je te registreren om lid te worden.
www.pdsb.nl
Er zijn namelijk heel veel mensen in Nederland die PDS hebben.
Een gedeelte van de mensen is lid van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging (PDSB), maar een groot gedeelte van de mensen die PDS hebben zijn nog geen lid.
Om eerlijk te zijn is dat best wel jammer, want ook deze mensen zouden veel baad hebben als ze lid zijn van de PDSB.
Helaas is PDS nog steeds niet echt bekend onder de Nederlandse bevolking en daardoor hebben veel mensen er nog nooit van gehoord.
Ik zou het dus ook heel erg fijn vinden als PDS wat meer bekend zou worden onder de bevolking.
Wanneer het bekender zou zijn in Nederland, dan zou er al heel wat minder onbegrip zijn en maakt dat voor een hoop PDS-patienten een heel stuk makkelijker.
Veel mensen met PDS zijn eigenlijk constant opzoek naar antwoorden, oplossingen en informatie.
Ook merk ik dat veel mensen met PDS opzoek zijn naar ervaringen van andere mensen met PDS, zodat ze herkenning kunnen vinden in hun eigen situatie.
Dit alles vind ik allemaal heel begrijpelijk, maar vaak weten mensen toch niet echt waar ze terecht kunnen voor dit soort dingen.
Ook is het zo dat wanneer ze de diagnose PDS hebben gekregen, dat de arts vaak niet veel informatie geeft daar over en dat men het dus meestal zelf maar uit moet zoeken.
Als je dat zo na gaat, dan is dat best wel jammer dat je het zelf moet uitzoeken.
Maar als je nou een beetje hulp kunt krijgen van andere mensen of instanties, dan zou het dat al een stuk aangenamer zijn en een stuk makkelijker.
Nu kom ik dus op het punt waar ik eigenlijk naar toe wilde gaan.
Al enige jaren bestaat er dus een Patiëntenvereniging voor mensen met PDS, waar je goed terecht kunt voor allerlei informatie omtrent PDS.
Zoals je misschien al gemerkt hebt, heb ik de naam van de vereniging al genoemd en daarmee heb ik het dus over de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging (PDSB).
De PDSB is er dus voor mensen met PDS en voor die mensen is het dus een grote uitkomst..
Mensen met PDS kunnen hier een scala aan informatie vinden omtrent PDS en daarmee kunnen ze zich een beetje informeren over wat ze dus hebben en waarmee ze gediagnostiseerd zijn.
Het doel van de PDSB is dus het helpen van mensen met PDS en het onder de aandacht brengen van PDS onder de bevolking.
Ook is de PDSB ervoor om voor mensen met PDS op te komen in deze maatschappij.
Hierbij kun je aan allerlei zaken denken die van invloed zijn in de maatschappij.
Denk bijvoorbeeld eens aan het inlichten van instanties of in gesprek gaan met instanties.
Ook kun je hierbij denken aan zorgaanbieders en organisaties die met zorg te maken hebben.
Op deze manier hopen we toch een betere situatie te creëren voor patienten.
Als je net PDS geconfronteerd wordt, krijg je ineens met een heleboel zaken te maken.
Om maar even een paar voorbeelden te noemen:
Je krijgt te maken met je werk en of werkgever.
Met het sociale vlak zul je flink geconfronteerd worden, omdat dit veranderd.
Maar ook met jezelf zul je anders om moeten gaan.
Dit zijn zomaar een paar dingen waar je mee te maken kunt krijgen en er zijn nog wel meer dingen die je tegen zult komen en die ik niet heb opgenoemd.
Dit zijn toch best wel dingen die heel erg vervelend zijn en waar je je soms een beetje alleen bij voelt.
Ook daar heeft de PDSB een mooie oplossing voor, namelijk een mooie forum waar je in contact kunt komen met lotgenoten.
Veel van deze mensen hebben het zelfde en hebben praktisch het zelfde ondergaan.
Deze mensen zullen je helpen bij vragen die hebt en eventueel zullen ze hun ervaringen met je delen.
Als je geen lid bent van de PDSB, heb je al een hoop informatie tot je beschikking.
Wanneer je lid wordt of bent, dan krijg je toegang tot nog meer informatie.
Het forum waarover ik net schreef is ook alleen maar toegankelijk voor leden en als je dus geen lid bent, dan kun je er helaas niet bij.
Lid worden van de PDSB heeft vele voordelen en een paar heb ik al opgenoemd.
Alle voordelen op een rijtje als je lid bent van de PDSB.
1. Je krijgt een lidmaatschap-pas die je ook kunt tonen als je ergens bent en nodig naar de wc moet.
Ik zeg er wel bij, dat je met die pas geen garantie hebt dat je naar de wc toe kan, maar het kan helpen.
2. Mogelijkheid om naar Lotgenotendag en of infodagen te komen.
3. 4x per jaar krijg je het ledenblad Prikkels met allerlei nieuwtjes en informatie.
4. je hebt toegang tot het ledenforum en meer informatie tot je beschikking.
Zoals je ziet zijn er genoeg redenen om lid te worden van de PDSB en daarop kan ik alleen maar zeggen, waarom zou je geen lid worden van de PDSB.
Laat je helpen door lotgenoten en help lotgenoten met jou inbreng van ervaringen.
Heb je zelf geen PDS, maar ken je iemand met PDS?
Maak die persoon duidelijk dat er de PDSB is waar hij/zij terecht kan.
De informatie die ik hier geschreven heb, heb ik in eigen woorden verteld en het kan dus wel eens zo zijn dat er kleine foutjes in kunnen zitten.
Maar mijn bedoeling is duidelijk en dat is PDS meer onder de aandacht brengen en zo ook de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging.
Echt waar ik kan het echt iedereen met PDS aanraden om lid te worden van de PDSB, want het geeft je iets meer zelfvertrouwen en het het help je met een heleboel dingen omtrent PDS.
Wil je meer weten over en van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging, ga dan eens naar hun website.
Bevalt het je, neem dan gelijk de gelegenheid om je te registreren om lid te worden.
www.pdsb.nl
vrijdag 15 juli 2011
Oogcorrectie.
In januari ben ik weer eens sinds lange tijd naar de oogarts geweest voor controle.
Bij deze controle bleek dat alles nog prima in orde was met mijn ogen en daar was ik wel heel blij mee.
Toch had ik bij dit bezoek een vraag en dat was of dat mijn rechter oog weer wat recht gezet kon worden.
Dit kon de oogarts niet zo even zeggen of dat het kon, maar dat kon wel uitgezocht worden.
Hiervoor moest er weer een meting gedaan worden van de stand van mijn ogen en nog wat andere metingen, maar daarvoor moest er een nieuwe afspraak gemaakt worden.
Deze afspraak is toen gemaakt en bij deze afspraak is het allemaal doorgemeten en het zag er allemaal best wel gunstig uit.
Omdat de oogarts goede hoop had, heeft hij me door verwezen naar het oogziekenhuis in Rotterdam.
Want bij de oogarts in Bergen op Zoom konden ze de operatie voor oogcorrecties niet uitvoeren.
In Februari kon ik voor mijn eerste afspraak terecht bij de oogarts in het oogziekenhuis in Rotterdam.
Daar hebben ze weer heel mijn ogen doorgemeten en ook daar waren ze heel positief.
Maar om het nog een keer te bevestigen, wilde ze toch nog een keer kijken op een later tijdstip en daarvoor had ik een 2e afspraak staan.
Bij deze eerste afspraak, heeft de oogarts ook een nieuw recept meegegeven voor een nieuwe bril.
Ik was eigenlijk verbaast dat ze dat deed, maar ze vond het beter dan wat ik nu had.
Nu ben ik er heel blij mee dat ik een nieuwe bril heb dat gemaakt is op het recept van de oogarts.
Door deze bril ben ik nog beter gaan kijken en heb ik er dus veel meer aan dan met de oude bril.
Het verschil was voor mij behoorlijk groot en ik had dus wel weer even de tijd nodig om te wennen.
Dat ik beter kon kijken met deze bril, bleek uit de metingen die ik kreeg bij mijn 2e afspraak en op deze afspraak is er ook een datum vast gesteld wanneer ik geopereerd zou worden aan mijn rechter oog om het te corrigeren.
Mijn rechter oog is te veel naar buiten uitgeweken en als ik de spiegel kijk, dan draait hij helemaal weg, alsof het oog me niet aan wil kijken.
Vroeger keek ik met beide ogen scheel en toen keken ze juist allebei naar binnen, maar goed dat hebben ze in eerste instantie goed gecorrigeerd.
Mijn linker oog is mooi recht blijven staan, terwijl mijn rechter oog naar buiten is gaan draaien en daardoor dus niet meer recht staat.
Omdat mijn ogen dus al een keer in het verleden gecorrigeerd waren, wisten ze niet zo goed of dat een nieuwe correctie nog wel zou gaan werken.
Op zich zijn ze heel positief en toch moeten ze tijdens de operatie kijken wat er in het verleden gedaan is aan mijn oogspieren.
Het is dus ook niet gezegd dat ze mijn rechter oog volledig kunnen corrigeren, maar dat is gewoon maar even afwachten.
In ieder geval krijg ik geen plaatselijk verdoving, maar een algehele narcose en dat is omdat ze misschien iets meer tijd nodig hebben.
Tijdens de operatie zullen ze kunnen zien wat er in het verleden met mijn oogspieren gebeurd is.
Het is namelijk zo dat de spieren van het oog verplaatst worden op het oogbol en afhankelijk naar welke kant het oog uitweek, zullen ze spieren plaatsen waarmee het oog weer recht getrokken wordt.
Als het oog te veel naar buiten uitwijkt zoals bij mij, dan zullen ze proberen om de oogspier aan de binnenzijde wat meer naar voren te verplaatsen en het oogspier aan de buitenzijde zullen ze wat meer naar achteren verplaatsen.
In mijn geval is het dus even afwachten in hoeverre ze mijn oog dus nog kunnen corrigeren, omdat ik al wel eens een correctie gehad heb.
Van mijn linker oog zullen ze afblijven, omdat die gewoon nog helemaal recht staat en dus is het niet nodig in mijn geval.
In september moet de operatie gaan plaats vinden, dus voorlopig hoef ik me daarover nog niet druk te maken.
Maar als ik eraan denk, dan wordt ik toch wel een beetje zenuwachtig en vind ik het toch ook wel weer een beetje eng.
In eerste instantie vind ik de narcose iets of wat eng, want op dat moment dat je het toegediend krijgt verlies je toch de controle over je lichaam.
Verder het idee dat ze dus aan mijn oog gaan klungelen, maar aan de andere kant het is toch maar het oog waar ik praktisch niks door zie.
Nou ja voor nu laat ik het dus toch maar even rusten en zie we wel weer verder als het zover is.
Bij deze controle bleek dat alles nog prima in orde was met mijn ogen en daar was ik wel heel blij mee.
Toch had ik bij dit bezoek een vraag en dat was of dat mijn rechter oog weer wat recht gezet kon worden.
Dit kon de oogarts niet zo even zeggen of dat het kon, maar dat kon wel uitgezocht worden.
Hiervoor moest er weer een meting gedaan worden van de stand van mijn ogen en nog wat andere metingen, maar daarvoor moest er een nieuwe afspraak gemaakt worden.
Deze afspraak is toen gemaakt en bij deze afspraak is het allemaal doorgemeten en het zag er allemaal best wel gunstig uit.
Omdat de oogarts goede hoop had, heeft hij me door verwezen naar het oogziekenhuis in Rotterdam.
Want bij de oogarts in Bergen op Zoom konden ze de operatie voor oogcorrecties niet uitvoeren.
In Februari kon ik voor mijn eerste afspraak terecht bij de oogarts in het oogziekenhuis in Rotterdam.
Daar hebben ze weer heel mijn ogen doorgemeten en ook daar waren ze heel positief.
Maar om het nog een keer te bevestigen, wilde ze toch nog een keer kijken op een later tijdstip en daarvoor had ik een 2e afspraak staan.
Bij deze eerste afspraak, heeft de oogarts ook een nieuw recept meegegeven voor een nieuwe bril.
Ik was eigenlijk verbaast dat ze dat deed, maar ze vond het beter dan wat ik nu had.
Nu ben ik er heel blij mee dat ik een nieuwe bril heb dat gemaakt is op het recept van de oogarts.
Door deze bril ben ik nog beter gaan kijken en heb ik er dus veel meer aan dan met de oude bril.
Het verschil was voor mij behoorlijk groot en ik had dus wel weer even de tijd nodig om te wennen.
Dat ik beter kon kijken met deze bril, bleek uit de metingen die ik kreeg bij mijn 2e afspraak en op deze afspraak is er ook een datum vast gesteld wanneer ik geopereerd zou worden aan mijn rechter oog om het te corrigeren.
Mijn rechter oog is te veel naar buiten uitgeweken en als ik de spiegel kijk, dan draait hij helemaal weg, alsof het oog me niet aan wil kijken.
Vroeger keek ik met beide ogen scheel en toen keken ze juist allebei naar binnen, maar goed dat hebben ze in eerste instantie goed gecorrigeerd.
Mijn linker oog is mooi recht blijven staan, terwijl mijn rechter oog naar buiten is gaan draaien en daardoor dus niet meer recht staat.
Omdat mijn ogen dus al een keer in het verleden gecorrigeerd waren, wisten ze niet zo goed of dat een nieuwe correctie nog wel zou gaan werken.
Op zich zijn ze heel positief en toch moeten ze tijdens de operatie kijken wat er in het verleden gedaan is aan mijn oogspieren.
Het is dus ook niet gezegd dat ze mijn rechter oog volledig kunnen corrigeren, maar dat is gewoon maar even afwachten.
In ieder geval krijg ik geen plaatselijk verdoving, maar een algehele narcose en dat is omdat ze misschien iets meer tijd nodig hebben.
Tijdens de operatie zullen ze kunnen zien wat er in het verleden met mijn oogspieren gebeurd is.
Het is namelijk zo dat de spieren van het oog verplaatst worden op het oogbol en afhankelijk naar welke kant het oog uitweek, zullen ze spieren plaatsen waarmee het oog weer recht getrokken wordt.
Als het oog te veel naar buiten uitwijkt zoals bij mij, dan zullen ze proberen om de oogspier aan de binnenzijde wat meer naar voren te verplaatsen en het oogspier aan de buitenzijde zullen ze wat meer naar achteren verplaatsen.
In mijn geval is het dus even afwachten in hoeverre ze mijn oog dus nog kunnen corrigeren, omdat ik al wel eens een correctie gehad heb.
Van mijn linker oog zullen ze afblijven, omdat die gewoon nog helemaal recht staat en dus is het niet nodig in mijn geval.
In september moet de operatie gaan plaats vinden, dus voorlopig hoef ik me daarover nog niet druk te maken.
Maar als ik eraan denk, dan wordt ik toch wel een beetje zenuwachtig en vind ik het toch ook wel weer een beetje eng.
In eerste instantie vind ik de narcose iets of wat eng, want op dat moment dat je het toegediend krijgt verlies je toch de controle over je lichaam.
Verder het idee dat ze dus aan mijn oog gaan klungelen, maar aan de andere kant het is toch maar het oog waar ik praktisch niks door zie.
Nou ja voor nu laat ik het dus toch maar even rusten en zie we wel weer verder als het zover is.
donderdag 14 juli 2011
Uitslag CT-scan
Vorige week heb ik een CT-scan gehad en vandaag kreeg ik daar de uitslag van.
Heel de week heb ik geprobeerd om niet te veel te speculeren over de uitslag, want om eerlijk te zijn schiet je daar niet veel mee op.
Het neemt niet weg dat ik dus behoorlijk nieuwsgierig was naar de uitslag.
Want zeg nou zelf, het is toch wel heel fijn om te weten wat eruit komt en of er dan überhaupt wat aan gedaan kan worden aan wat ze vinden.
Vandaag heb ik dus de uitslag gekregen naar aanleiding van de CT-scan en daar was ik op zich heel blij mee.
Ze hebben hele mooie foto's gehad en daaruit blijkt dat alles gewoon in orde was.
Er was niks te vinden wat afweek van het normale, buiten dat het in mijn buik al niet meer zo is als dat het hoort te zijn natuurlijk.
Het enige wat we nu nog kunnen concluderen is dat ik behoorlijk veel verklevingen heb in mijn buik en die veroorzaken nu bij heel veel pijn in mijn buik.
Verklevingen kun je op een CT-scan niet zien en omdat er verder niks verontrustends te zien was, is de conclusie verklevingen praktisch de enige en meest waarschijnlijke optie die erover blijft.
Ergens kan ik blij zijn dat er niks verontrustends gevonden is en dat alles goed blijkt te zijn en daaruit kan ik dus zeggen dat ik me daarover geen zorgen over hoef te maken.
Nu heb ik me daar eigenlijk helemaal niet echt druk over gemaakt, maar wel over het feit dat ik dus de afgelopen tijd heel veel pijn heb aan m'n buik en daar wilde ik gewoon vanaf.
Aan de andere kant had ik stiekem toch ook wel een klein beetje gehoopt dat ze wat gevonden zouden hebben, want dan had men er hoogst waarschijnlijk wat aan kunnen doen.
Dus in dit opzicht is het eigenlijk een beetje een dubbel gevoel, maar toch ben ik blij dat er niks verontrustends gevonden is.
Verklevingen kan er dus voor zorgen dat ik heel veel pijn heb en dat de functie van mijn darmen door verklevingen beïnvloed wordt.
Naast de verklevingen heb ik dus ook Prikkelbare Darm Syndroom (PDS) en dat maakt het er voor mij niet altijd even makkelijk op.
Door verklevingen kan het mijn PDS versterken en kan ik dus nog meer pijn krijgen.
Nou ja, al met al is het bij elkaar geen pretje.
Nu dat ik weet dat het verklevingen zijn, moet ik daar maar proberen het beste van zien te maken.
Aan verklevingen valt niet zoveel te doen, althans je kan er wel wat aan doen en daarvan is een optie zeker niet aan te raden als eerste optie.
Op het moment ga ik naar een osteopaat, maar hoe dat uiteindelijk uit zal pakken dat weet ik niet.
Ik weet wel dat het voor iemand met verklevingen veel baat kan hebben, maar daar zal ik met de tijd achter komen.
Chiropractie is ook een optie wat kan helpen tegen verklevingen, maar of het voor iedereen goed zal helpen dat weet ik dus niet en kan ik dus ook niet vertellen.
Waarschijnlijk heb je nog wel meer opties daarin tegen verklevingen, maar of die ook goed helpen daarvoor durf ik dus ook niet te zeggen.
Dan kun je je nog laten opereren voor verklevingen, maar dat is iets wat je niet zomaar moet doen.
Verklevingen zijn zoals gezegd littekenweefsels en van opereren krijg je dus littekenweefsel.
Maar goed je kunt je laten opereren om de verklevingen los te laten maken, maar dat is dan altijd maar voor tijdelijk aard en het is ook niet geheel zonder risico's.
Dus wees er dus niet te happig op om je te laten opereren aan verklevingen.
Nu ik dus de uitslag heb gekregen, heeft de MDL-arts pijnstillers voorgeschreven en die kan ik zo nodig innemen tegen de pijn.
Ook met deze pijnstillers is het in het begin een beetje oppassen geblazen, want het zijn best wel zware pijnstillers die ik gehad heb.
De arts vertelde me dat het net onder de morfine zit en daar stond ik dus wel even van te kijken.
Nou ja waar heb mij om gaat is dat het weer even een beetje draaglijker word, zodat ik weer een beetje fatsoenlijk uit de voeten kan en weer een beetje m'n ding kan doen.
En voor ga ik eerst maar weer eens kijken hoe dit alles verder op z'n beloop gaat en dan kijken we wel weer eens verder.
Voor nu moet ik eerst maar weer eens mijn levensstijl een beetje aan gaan passen aan mijn lichaam.
Ik bedoel ik kan wel van alles willen, maar dan moet mijn lichaam dat wel kunnen en willen.
Hoe dan ook, ik ben niet echt een persoon die graag stil zit en ik ben dus graag bezig.
Wat ik er voor nu uit kan halen is dat ik het dus nog een stukje rustiger aan moet gaan doen, maar misschien dat het allemaal een beetje makkelijker gaat met die pijnstillers.
Voor meer informatie over PDS kun je terecht bij de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging (PDSB) Daar vindt je dus alles over PDS en als je lid wordt, heb je de mogelijkheid om met lotgenoten contact te hebben via het ledenforum.
www.pdsb.nl
Heel de week heb ik geprobeerd om niet te veel te speculeren over de uitslag, want om eerlijk te zijn schiet je daar niet veel mee op.
Het neemt niet weg dat ik dus behoorlijk nieuwsgierig was naar de uitslag.
Want zeg nou zelf, het is toch wel heel fijn om te weten wat eruit komt en of er dan überhaupt wat aan gedaan kan worden aan wat ze vinden.
Vandaag heb ik dus de uitslag gekregen naar aanleiding van de CT-scan en daar was ik op zich heel blij mee.
Ze hebben hele mooie foto's gehad en daaruit blijkt dat alles gewoon in orde was.
Er was niks te vinden wat afweek van het normale, buiten dat het in mijn buik al niet meer zo is als dat het hoort te zijn natuurlijk.
Het enige wat we nu nog kunnen concluderen is dat ik behoorlijk veel verklevingen heb in mijn buik en die veroorzaken nu bij heel veel pijn in mijn buik.
Verklevingen kun je op een CT-scan niet zien en omdat er verder niks verontrustends te zien was, is de conclusie verklevingen praktisch de enige en meest waarschijnlijke optie die erover blijft.
Ergens kan ik blij zijn dat er niks verontrustends gevonden is en dat alles goed blijkt te zijn en daaruit kan ik dus zeggen dat ik me daarover geen zorgen over hoef te maken.
Nu heb ik me daar eigenlijk helemaal niet echt druk over gemaakt, maar wel over het feit dat ik dus de afgelopen tijd heel veel pijn heb aan m'n buik en daar wilde ik gewoon vanaf.
Aan de andere kant had ik stiekem toch ook wel een klein beetje gehoopt dat ze wat gevonden zouden hebben, want dan had men er hoogst waarschijnlijk wat aan kunnen doen.
Dus in dit opzicht is het eigenlijk een beetje een dubbel gevoel, maar toch ben ik blij dat er niks verontrustends gevonden is.
Verklevingen kan er dus voor zorgen dat ik heel veel pijn heb en dat de functie van mijn darmen door verklevingen beïnvloed wordt.
Naast de verklevingen heb ik dus ook Prikkelbare Darm Syndroom (PDS) en dat maakt het er voor mij niet altijd even makkelijk op.
Door verklevingen kan het mijn PDS versterken en kan ik dus nog meer pijn krijgen.
Nou ja, al met al is het bij elkaar geen pretje.
Nu dat ik weet dat het verklevingen zijn, moet ik daar maar proberen het beste van zien te maken.
Aan verklevingen valt niet zoveel te doen, althans je kan er wel wat aan doen en daarvan is een optie zeker niet aan te raden als eerste optie.
Op het moment ga ik naar een osteopaat, maar hoe dat uiteindelijk uit zal pakken dat weet ik niet.
Ik weet wel dat het voor iemand met verklevingen veel baat kan hebben, maar daar zal ik met de tijd achter komen.
Chiropractie is ook een optie wat kan helpen tegen verklevingen, maar of het voor iedereen goed zal helpen dat weet ik dus niet en kan ik dus ook niet vertellen.
Waarschijnlijk heb je nog wel meer opties daarin tegen verklevingen, maar of die ook goed helpen daarvoor durf ik dus ook niet te zeggen.
Dan kun je je nog laten opereren voor verklevingen, maar dat is iets wat je niet zomaar moet doen.
Verklevingen zijn zoals gezegd littekenweefsels en van opereren krijg je dus littekenweefsel.
Maar goed je kunt je laten opereren om de verklevingen los te laten maken, maar dat is dan altijd maar voor tijdelijk aard en het is ook niet geheel zonder risico's.
Dus wees er dus niet te happig op om je te laten opereren aan verklevingen.
Nu ik dus de uitslag heb gekregen, heeft de MDL-arts pijnstillers voorgeschreven en die kan ik zo nodig innemen tegen de pijn.
Ook met deze pijnstillers is het in het begin een beetje oppassen geblazen, want het zijn best wel zware pijnstillers die ik gehad heb.
De arts vertelde me dat het net onder de morfine zit en daar stond ik dus wel even van te kijken.
Nou ja waar heb mij om gaat is dat het weer even een beetje draaglijker word, zodat ik weer een beetje fatsoenlijk uit de voeten kan en weer een beetje m'n ding kan doen.
En voor ga ik eerst maar weer eens kijken hoe dit alles verder op z'n beloop gaat en dan kijken we wel weer eens verder.
Voor nu moet ik eerst maar weer eens mijn levensstijl een beetje aan gaan passen aan mijn lichaam.
Ik bedoel ik kan wel van alles willen, maar dan moet mijn lichaam dat wel kunnen en willen.
Hoe dan ook, ik ben niet echt een persoon die graag stil zit en ik ben dus graag bezig.
Wat ik er voor nu uit kan halen is dat ik het dus nog een stukje rustiger aan moet gaan doen, maar misschien dat het allemaal een beetje makkelijker gaat met die pijnstillers.
Voor meer informatie over PDS kun je terecht bij de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging (PDSB) Daar vindt je dus alles over PDS en als je lid wordt, heb je de mogelijkheid om met lotgenoten contact te hebben via het ledenforum.
www.pdsb.nl
maandag 11 juli 2011
Ik heb PDS en wat nu?
Ik heb deze fase al achter de rug, maar er zijn vast wel mensen die dit net voor hun kiezen krijgen.
Je gaat in eerste instantie naar de dokter omdat je veel buikpijn hebt en je wilt natuurlijk weten wat er aan de hand is en waarom je dus zo'n buikpijn hebt.
De dokter stelt een paar vragen en er zullen het een en ander aan onderzoeken volgen.
Op het moment dat ze je helemaal binnenstebuiten hebben gekeerd en niks hebben kunnen vinden, zal waarschijnlijk de diagnose PDS vastgesteld worden.
PDS wordt vastgesteld aan een aantal criteria en om precies te zijn is dat het Rome III criteria.
Nu is de diagnose PDS vast gesteld en weet je dus wat er met je aan de hand is.
Dan komt de volgende vraag, ik heb PDS en wat moet ik nu?
PDS is het meest voorkomende chronische darmstoornis in de westerse wereld en daarmee weet je gelijk al dat zeker niet de enige bent met PDS.
In eerste instantie zul je niet precies weten wat PDS is, wat het met je doet en waar je zoal tegenaan kun lopen en dat is vaak een heel proces die je moet ondergaan.
Als een arts de diagnose PDS heeft vastgesteld, is het misschien een tip om te vragen of je een brief van hem mee kan krijgen waarin staat dat je PDS hebt en wat de klachten kunnen zijn.
Hoe het uiteindelijk tot de diagnose PDS komt, kan bij iedereen verschillend zijn.
Bij heeft het heel lang geduurd voordat ik met de diagnose PDS werd geconfronteerd, maar ik had in al die jaren al wel heel veel last van mijn buik.
Ik weet ook wel dat de laatste jaren PDS wel iets sneller wordt vastgesteld en dat je niet zo heel erg lang in onzekerheid hoeft te zitten met de vraag wat er toch met je aan de hand is.
Voordat ik de diagnose PDS kreeg, heeft dat bij mij zeker 15 jaar geduurd en heeft mij dat in al die jaren een hoop ellende opgeleverd en dat is iets wat ik niemand toewens.
Om even terug te komen op die enen vraag als je net met PDS geconfronteerd wordt.
Je hebt net te horen gekregen dat je PDS hebt en nu is de vraag wat en hoe ermee om te gaan.
Hoe je er uiteindelijk mee om moet gaan, dat is iets waar je zelf achter zult moeten komen en daarmee laat ik gelijk al zien dat ik dat dus ook niet zomaar kan beantwoorden.
Wat ik kan vertellen is dat je een heel leerproces moet doorlopen om uiteindelijk zo goed mogelijk met PDS om te gaan en dat zal niet altijd meevallen.
Het eerste wat heel belangrijk is, dat als je met PDS gediagnostiseerd bent, je onzekerheid en bezorgdheid over je buik moet laten varen.
Ga niet zitten en blijven piekeren over je buik, want dat kan zorgen dat je angstig wordt of depressief en dat is nergens voor nodig.
Het is gebleken dat er niks ergs met je buik is en dat er dus niks kan gebeuren.
Voor alle duidelijkheid, met PDS kun je heel oud worden.
Om over het leerproces te beginnen, daar kan ik wel vertellen waar je zoal tegenaan kunt lopen of wat je uiteindelijk zult leren.
Dat leer proces is niet zomaar iets wat even in een maandje gebeurd is, maar het kan zeker maanden gaan duren of misschien zelfs wel een aantal jaar.
Je zal je jezelf opnieuw moeten gaan leren kennen.
Je zal opnieuw met jezelf moeten leren omgaan, want het is gewoon een feit dat niet alles het zelfde meer is en dat er dus dingen veranderd zijn of zullen veranderen.
Je zal opnieuw om moeten leren gaan met andere mensen.
Je zal moeten leren omgaan met veranderingen in je leefstijl, want je kunt niet meer blijven leven zoals je dat gewend bent.
Zoals je ziet zijn dit zomaar een paar dingen waar je dus al mee moet gaan leren omgaan en dan heb ik het nog niet eens over het feit dat je dit alles gewoon moet accepteren.
Accepteer je het niet, dan zal het zeker een hele lange en moeizame weg zijn.
In het begin je zul je het waarschijnlijk maar moeilijk kunnen accepteren of zelf gewoon helemaal niet accepteren en dat is ook helemaal niet erg, maar je moet het wel proberen.
Ook zul je moeten gaan ontdekken tegen welke voedingsmiddelen je wel kan en welke niet.
Dan heb je ook nog eens dat je moet gaan kijken in hoeverre je nog tot welke dingen je in staat bent.
Het hangt ook een beetje af in welke mate je last hebt van PDS.
De een kan bijvoorbeeld misschien maar net een paar uurtjes per dag werken terwijl de ander misschien wel een hele dag kan werken met PDS.
Dit zijn zo maar een paar dingen waar je zoal tegen aan kunt lopen en waarschijnlijk zijn dat er nog wel veel meer waar je tegenaan kunt lopen.
Al met al kan ik je wel zeggen dat het niet altijd meevalt om met PDS om te leren gaan of om ermee te leven.
Zolang je PDS hebt zul je altijd wel op zijn naar mogelijkheden om je klachten te verlichten.
Om te zoeken naar een oplossing om van PDS af te komen heeft geen zin, want die is er jammer genoeg nog steeds niet. Maar het kan nooit kwaad om naar oplossingen te zoeken waarmee je je klachten eventueel mee zou kunnen verlichten.
Als ik naar mezelf kijk, dan kan ik zeggen dat mijn PDS in de jaren altijd wel iets veranderd is en dat ook ik altijd wel een beetje opzoek blijf naar mogelijkheden om mijn klachten te verlichten.
Heel veel mensen met PDS zullen bij elkaar heel veel dingen herkennen en toch is PDS bij geen enkel mens echt het zelfde, hoe raar dat ook klinkt.
Vaak is het ook zo dat je niet weet waar je nu terecht kan met je PDS, maar gelukkig hebben we daar een hele mooie patientenvereniging voor.
Ik heb het hier over de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging (PDSB).
Hier kun je allerlei informatie vinden omtrent PDS en als het je wat lijkt, kun er lid van worden.
Als je lid bent, dan heb je de mogelijkheid om met lotgenoten in contact te komen en zelfs heb je de mogelijkheid om meer informatie te vinden.
Het adres is www.pdsb.nl
Je gaat in eerste instantie naar de dokter omdat je veel buikpijn hebt en je wilt natuurlijk weten wat er aan de hand is en waarom je dus zo'n buikpijn hebt.
De dokter stelt een paar vragen en er zullen het een en ander aan onderzoeken volgen.
Op het moment dat ze je helemaal binnenstebuiten hebben gekeerd en niks hebben kunnen vinden, zal waarschijnlijk de diagnose PDS vastgesteld worden.
PDS wordt vastgesteld aan een aantal criteria en om precies te zijn is dat het Rome III criteria.
Nu is de diagnose PDS vast gesteld en weet je dus wat er met je aan de hand is.
Dan komt de volgende vraag, ik heb PDS en wat moet ik nu?
PDS is het meest voorkomende chronische darmstoornis in de westerse wereld en daarmee weet je gelijk al dat zeker niet de enige bent met PDS.
In eerste instantie zul je niet precies weten wat PDS is, wat het met je doet en waar je zoal tegenaan kun lopen en dat is vaak een heel proces die je moet ondergaan.
Als een arts de diagnose PDS heeft vastgesteld, is het misschien een tip om te vragen of je een brief van hem mee kan krijgen waarin staat dat je PDS hebt en wat de klachten kunnen zijn.
Hoe het uiteindelijk tot de diagnose PDS komt, kan bij iedereen verschillend zijn.
Bij heeft het heel lang geduurd voordat ik met de diagnose PDS werd geconfronteerd, maar ik had in al die jaren al wel heel veel last van mijn buik.
Ik weet ook wel dat de laatste jaren PDS wel iets sneller wordt vastgesteld en dat je niet zo heel erg lang in onzekerheid hoeft te zitten met de vraag wat er toch met je aan de hand is.
Voordat ik de diagnose PDS kreeg, heeft dat bij mij zeker 15 jaar geduurd en heeft mij dat in al die jaren een hoop ellende opgeleverd en dat is iets wat ik niemand toewens.
Om even terug te komen op die enen vraag als je net met PDS geconfronteerd wordt.
Je hebt net te horen gekregen dat je PDS hebt en nu is de vraag wat en hoe ermee om te gaan.
Hoe je er uiteindelijk mee om moet gaan, dat is iets waar je zelf achter zult moeten komen en daarmee laat ik gelijk al zien dat ik dat dus ook niet zomaar kan beantwoorden.
Wat ik kan vertellen is dat je een heel leerproces moet doorlopen om uiteindelijk zo goed mogelijk met PDS om te gaan en dat zal niet altijd meevallen.
Het eerste wat heel belangrijk is, dat als je met PDS gediagnostiseerd bent, je onzekerheid en bezorgdheid over je buik moet laten varen.
Ga niet zitten en blijven piekeren over je buik, want dat kan zorgen dat je angstig wordt of depressief en dat is nergens voor nodig.
Het is gebleken dat er niks ergs met je buik is en dat er dus niks kan gebeuren.
Voor alle duidelijkheid, met PDS kun je heel oud worden.
Om over het leerproces te beginnen, daar kan ik wel vertellen waar je zoal tegenaan kunt lopen of wat je uiteindelijk zult leren.
Dat leer proces is niet zomaar iets wat even in een maandje gebeurd is, maar het kan zeker maanden gaan duren of misschien zelfs wel een aantal jaar.
Je zal je jezelf opnieuw moeten gaan leren kennen.
Je zal opnieuw met jezelf moeten leren omgaan, want het is gewoon een feit dat niet alles het zelfde meer is en dat er dus dingen veranderd zijn of zullen veranderen.
Je zal opnieuw om moeten leren gaan met andere mensen.
Je zal moeten leren omgaan met veranderingen in je leefstijl, want je kunt niet meer blijven leven zoals je dat gewend bent.
Zoals je ziet zijn dit zomaar een paar dingen waar je dus al mee moet gaan leren omgaan en dan heb ik het nog niet eens over het feit dat je dit alles gewoon moet accepteren.
Accepteer je het niet, dan zal het zeker een hele lange en moeizame weg zijn.
In het begin je zul je het waarschijnlijk maar moeilijk kunnen accepteren of zelf gewoon helemaal niet accepteren en dat is ook helemaal niet erg, maar je moet het wel proberen.
Ook zul je moeten gaan ontdekken tegen welke voedingsmiddelen je wel kan en welke niet.
Dan heb je ook nog eens dat je moet gaan kijken in hoeverre je nog tot welke dingen je in staat bent.
Het hangt ook een beetje af in welke mate je last hebt van PDS.
De een kan bijvoorbeeld misschien maar net een paar uurtjes per dag werken terwijl de ander misschien wel een hele dag kan werken met PDS.
Dit zijn zo maar een paar dingen waar je zoal tegen aan kunt lopen en waarschijnlijk zijn dat er nog wel veel meer waar je tegenaan kunt lopen.
Al met al kan ik je wel zeggen dat het niet altijd meevalt om met PDS om te leren gaan of om ermee te leven.
Zolang je PDS hebt zul je altijd wel op zijn naar mogelijkheden om je klachten te verlichten.
Om te zoeken naar een oplossing om van PDS af te komen heeft geen zin, want die is er jammer genoeg nog steeds niet. Maar het kan nooit kwaad om naar oplossingen te zoeken waarmee je je klachten eventueel mee zou kunnen verlichten.
Als ik naar mezelf kijk, dan kan ik zeggen dat mijn PDS in de jaren altijd wel iets veranderd is en dat ook ik altijd wel een beetje opzoek blijf naar mogelijkheden om mijn klachten te verlichten.
Heel veel mensen met PDS zullen bij elkaar heel veel dingen herkennen en toch is PDS bij geen enkel mens echt het zelfde, hoe raar dat ook klinkt.
Vaak is het ook zo dat je niet weet waar je nu terecht kan met je PDS, maar gelukkig hebben we daar een hele mooie patientenvereniging voor.
Ik heb het hier over de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging (PDSB).
Hier kun je allerlei informatie vinden omtrent PDS en als het je wat lijkt, kun er lid van worden.
Als je lid bent, dan heb je de mogelijkheid om met lotgenoten in contact te komen en zelfs heb je de mogelijkheid om meer informatie te vinden.
Het adres is www.pdsb.nl
zondag 10 juli 2011
CT-scan
De afgelopen maanden heb ik heel veel last gehad van mijn buik en daarmee bedoel ik dat ik behoorlijke pijn heb aan mijn buik.
Verschillende keren heb ik bij de dokter gezeten en in eerste instantie ben ik de eerste paar keer bij de huisartsenpost geweest omdat ik dus ontzettend veel pijn had.
Na de paar keer bij de huisartsenpost geweest te zijn ben ik naar mijn eigen huisarts gegaan en hebben we een paar dingen doorgenomen en verschillende medicijnen geprobeerd.
Uiteindelijk heeft hij me maar door verwezen naar de MDL-arts en die moest dan even kijken wat er aan hand zou kunnen zijn.
Het vermoeden bestaat dat ik heel veel verklevingen heb in mijn buik, maar ja dat kun je vanuit de buitenkant niet zien natuurlijk.
Na 2 maanden wachten kon ik afgelopen woensdag naar de specialist en heb ik daar mijn verhaal gedaan en uitgelegd waar ik last van had.
Ze kon mij ook niet echt vertellen wat er nu aan de hand zou kunnen zijn, maar ook zij sloot niet uit dat het verklevingen konden zijn en daardoor besloot ze maar dat ik een CT-scan moest laten maken.
Nu komt het mooie dat ik vrijdags al terecht kon voor de CT-scan en dat is best wel snel.
Afgelopen donderdag avond moest ik beginnen met het drinken van contrastvloeistof en ik kan je zeggen dat het niet echt lekker is, maar het is ook niet echt vies.
Ik had een flesje met contrastvloeistof meegekregen en daarvan moest ik de helft mengen met een halve liter water en dat moest ik dan binnen 2 uur opdrinken.
De andere helft van het flesje contrastvloeistof moest ik bewaren en dat moest ik dan een uur voordat ik de CT-scan zou krijgen opdrinken.
Nou ja in ieder geval het is misschien niet echt lekker om te drinken, maar is nou ook niet echt vervelend om het te drinken.
Twee uur voordat ik de CT-scan zou krijgen mocht ik niks meer drinken, eten of roken.
Ook dat is goed te doen en moet voor de meeste mensen geen probleem zijn.
De CT-scan op zich zelf valt ook heel erg mee, omdat ik een CT-scan van mijn buik moest laten maken hoefde ik alleen maar m'n schoenen en m'n broek uit te doen.
Ik heb een CT-scan gehad waarbij je niet in een tunnel terecht komt, maar het is gewoon een groot gat waar je doorheen gaat.
Voor de CT-scan kreeg ik ook nog een infuus waardoor ze tijdens CT-scan ook nog eens contrastvloeistof inspuiten in de bloedvaten.
Op deze manier kunnen ze alles goed zien wat ze moesten kunnen zien.
Wanneer ze het contrastvloeistof in je bloed spuiten, dan krijg je even een heel branderig gevoel in je lichaam.
Dit branderige gevoel is na een paar minuten weer voorbij, maar het is wel even een heel raar gevoel.
De CT-scan zelf duurde maar 5 minuten of zo iets, maar alles bij elkaar ben je wel 20 minuten bezig.
Ik kan alleen maar zeggen, ik had het nog nooit meegemaakt, maar het is me echt meegevallen.
De contrastvloeistof die ik moest drinken was ervoor om te zorgen dat mijn darmen en andere organen goed te zien waren en het contrastvloeistof wat ze in m'n bloed spoten was om te zorgen dat mijn bloedvaten goed te zien waren.
Nu ik de ervaring heb, moet ik zeggen dat ik kan zeggen dat ik niet goed tegen die contrastvloeistof kan die ik moest drinken.
Mijn darmen gingen daar zo erg door te keer en dat het even flink meer pijn ging doen en dat ik heel erg last van lucht en gas ontwikkeling kreeg.
Maar om te kunnen zien of dat er wat aan de hand ik is mijn buik, heb ik het wel voor over.
Nu is het nog even een paar dagen wachten op de uitslag en dan maar weer zien wat er komen gaat.
A.s. donderdag moet ik terug naar de MDL-arts en dan krijg ik dus de uitslag te horen.
Als het verklevingen zijn, dan kan het wel eens zijn dat ik daaraan geopereerd moet worden of moeten we kijken wat we anders kunnen doen.
Nou kan ik wel gaan speculeren over de uitslag, maar dat zal ik maar niet gaan doen.
Het enige wat ik kan doen, is gewoon rustig afwachten en maar zien wat de uitslag zal zijn.
Misschien is er wel helemaal niks te zien en blijft het dus een raadsel waarom ik zoveel pijn blijf houden en dan kan ik misschien alleen nog wat pijnstillers krijgen.
Hierover had de arts ook al wat woorden over laten vallen.
Of mijn PDS is erger geworden of er is iets meer aan de hand, maar daar komen we snel genoeg achter.
Heb je PDS en weet je niet waar je voor vragen of informatie terecht moet, ga dan eens kijken op www.pdsb.nl en wordt dan tevens lid als je dit aanspreekt.
Verschillende keren heb ik bij de dokter gezeten en in eerste instantie ben ik de eerste paar keer bij de huisartsenpost geweest omdat ik dus ontzettend veel pijn had.
Na de paar keer bij de huisartsenpost geweest te zijn ben ik naar mijn eigen huisarts gegaan en hebben we een paar dingen doorgenomen en verschillende medicijnen geprobeerd.
Uiteindelijk heeft hij me maar door verwezen naar de MDL-arts en die moest dan even kijken wat er aan hand zou kunnen zijn.
Het vermoeden bestaat dat ik heel veel verklevingen heb in mijn buik, maar ja dat kun je vanuit de buitenkant niet zien natuurlijk.
Na 2 maanden wachten kon ik afgelopen woensdag naar de specialist en heb ik daar mijn verhaal gedaan en uitgelegd waar ik last van had.
Ze kon mij ook niet echt vertellen wat er nu aan de hand zou kunnen zijn, maar ook zij sloot niet uit dat het verklevingen konden zijn en daardoor besloot ze maar dat ik een CT-scan moest laten maken.
Nu komt het mooie dat ik vrijdags al terecht kon voor de CT-scan en dat is best wel snel.
Afgelopen donderdag avond moest ik beginnen met het drinken van contrastvloeistof en ik kan je zeggen dat het niet echt lekker is, maar het is ook niet echt vies.
Ik had een flesje met contrastvloeistof meegekregen en daarvan moest ik de helft mengen met een halve liter water en dat moest ik dan binnen 2 uur opdrinken.
De andere helft van het flesje contrastvloeistof moest ik bewaren en dat moest ik dan een uur voordat ik de CT-scan zou krijgen opdrinken.
Nou ja in ieder geval het is misschien niet echt lekker om te drinken, maar is nou ook niet echt vervelend om het te drinken.
Twee uur voordat ik de CT-scan zou krijgen mocht ik niks meer drinken, eten of roken.
Ook dat is goed te doen en moet voor de meeste mensen geen probleem zijn.
De CT-scan op zich zelf valt ook heel erg mee, omdat ik een CT-scan van mijn buik moest laten maken hoefde ik alleen maar m'n schoenen en m'n broek uit te doen.
Ik heb een CT-scan gehad waarbij je niet in een tunnel terecht komt, maar het is gewoon een groot gat waar je doorheen gaat.
Voor de CT-scan kreeg ik ook nog een infuus waardoor ze tijdens CT-scan ook nog eens contrastvloeistof inspuiten in de bloedvaten.
Op deze manier kunnen ze alles goed zien wat ze moesten kunnen zien.
Wanneer ze het contrastvloeistof in je bloed spuiten, dan krijg je even een heel branderig gevoel in je lichaam.
Dit branderige gevoel is na een paar minuten weer voorbij, maar het is wel even een heel raar gevoel.
De CT-scan zelf duurde maar 5 minuten of zo iets, maar alles bij elkaar ben je wel 20 minuten bezig.
Ik kan alleen maar zeggen, ik had het nog nooit meegemaakt, maar het is me echt meegevallen.
De contrastvloeistof die ik moest drinken was ervoor om te zorgen dat mijn darmen en andere organen goed te zien waren en het contrastvloeistof wat ze in m'n bloed spoten was om te zorgen dat mijn bloedvaten goed te zien waren.
Nu ik de ervaring heb, moet ik zeggen dat ik kan zeggen dat ik niet goed tegen die contrastvloeistof kan die ik moest drinken.
Mijn darmen gingen daar zo erg door te keer en dat het even flink meer pijn ging doen en dat ik heel erg last van lucht en gas ontwikkeling kreeg.
Maar om te kunnen zien of dat er wat aan de hand ik is mijn buik, heb ik het wel voor over.
Nu is het nog even een paar dagen wachten op de uitslag en dan maar weer zien wat er komen gaat.
A.s. donderdag moet ik terug naar de MDL-arts en dan krijg ik dus de uitslag te horen.
Als het verklevingen zijn, dan kan het wel eens zijn dat ik daaraan geopereerd moet worden of moeten we kijken wat we anders kunnen doen.
Nou kan ik wel gaan speculeren over de uitslag, maar dat zal ik maar niet gaan doen.
Het enige wat ik kan doen, is gewoon rustig afwachten en maar zien wat de uitslag zal zijn.
Misschien is er wel helemaal niks te zien en blijft het dus een raadsel waarom ik zoveel pijn blijf houden en dan kan ik misschien alleen nog wat pijnstillers krijgen.
Hierover had de arts ook al wat woorden over laten vallen.
Of mijn PDS is erger geworden of er is iets meer aan de hand, maar daar komen we snel genoeg achter.
Heb je PDS en weet je niet waar je voor vragen of informatie terecht moet, ga dan eens kijken op www.pdsb.nl en wordt dan tevens lid als je dit aanspreekt.
donderdag 7 juli 2011
Moet je hard zijn of meer lief zijn voor jezelf?
In de afgelopen jaren heb ik veel moeten leren om met bepaalde situaties om te gaan.
Ook heb ik mezelf weer opnieuw moeten ontdekken en leren omgaan met mezelf.
Voordat ik PDS had, wist ik eigenlijk wel wat ik aan mezelf had en wist ik ook wat wel en niet kon.
In heel veel van die dingen kun je jezelf wel eens de volgende vraag stellen.
Moet ik hard voor mezelf zijn en niet zo zeuren over dingen, of mag ik wat liever voor mezelf zijn.
In het begin na het ongeluk, ben ik natuurlijk eerst wel wat zacht voor mezelf geweest om een beetje te kunnen genezen en om de dingen een beetje op een rij te zetten.
Op een gegeven moment moest ik toch weer verder met m'n leven en in eerste instantie probeerde ik dus gewoon weer mijn oude leven op te pakken.
Helaas ging dat allemaal niet helemaal zoals ik dat gepland had, omdat mijn buik daar wel eens even een stokje voor zou steken.
In het begin dacht ik bij mezelf: man kom op niet zo zeuren je moet gewoon even doorbijten.
Dus in dit geval werd ik gewoon wat harder voor mezelf en probeerde ik dus gewoon door te gaan.
Om eerlijk te zijn bereikte ik alleen maar het tegenover gestelde ik kreeg ik dus eigenlijk niks voor elkaar, omdat ik hard voor mezelf was vanuit een verkeerd oogpunt.
Dat klinkt misschien een beetje raar, maar hard zijn voor jezelf en je lichaam geeft al aan dat die het niet aankan gaat gewoon niet werken.
Ze zeggen niet voor niks dat je naar je lichaam moet luisteren, want je lichaam geeft precies aan wat er op dat moment mogelijk is fysiek dan.
Het heeft ook te maken met de mensen waarmee je te maken hebt in je omgeving, want ook die zorgen ervoor dat je over je grenzen heen gaat. Waarom ze je over je grenzen heen drijven, is omdat ze helemaal niet begrijpen waar jij opdat moment mee loop.
Zelfs ik zelf wist toen eigenlijk niet eens waar ik mee liep.
Het enige wat ik wel wist, was dat mijn buik niet in orde was doordat ik dat ongeluk had gehad.
In de loop der jaren ga je heel anders tegen dingen aankijken en ga je jezelf anders behandelen.
Ik heb mezelf weer ontdekt en weer geleerd om met mezelf beter om te kunnen gaan en zelf om met andere mensen om te gaan.
Je weet op een gegeven moment waar je mogelijkheden liggen en wat je wel en niet aankan en soms veranderd dat zelfs omdat je meer klachten krijg of omdat het juist beter gaat.
Je mag best hard voor jezelf zijn, maar doe het dan wel op de juiste manier en niet op de verkeerde manier zoals ik dat gedaan heb.
Je moet niet hard worden voor jezelf omdat andere mensen dat van je verwachten, want zij weten immers niet wat jij wel en niet aankan.
Als je zelf iets wil bereiken, dan word je vanzelf wat harder voor jezelf en zul je je grenzen vanzelf vinden. Wanneer je je grenzen gevonden hebt, dan beslis je zelf of je die een beetje kunt overschrijden of dat je niet verder moet gaan als die grens.
Om even een kleine voorbeeld te nemen om het wat duidelijker te maken.
Je komt erachter dat je bepaalde dingen beter niet meer kunt eten door je PDS, omdat je daardoor meer klachten van krijgt in meer of mindere mate.
Maar nou komt het, je vind dat eten juist heel erg lekker.
Je vind dat eten heel erg lekker, maar voor je best wil moet je het laten staan en zul je wat harder voor jezelf moeten worden of zijn.
Je moet zelf kiezen of je hard voor jezelf moet zijn in dit geval en laat het zeker niet door een ander bepalen, want dan raak je alleen maar gefrustreerd.
Nou in dit geval kies je ervoor om wat harder voor jezelf te zijn en je laat het eten wat dus zo lekker vind staan gaat voor een alternatief.
Soms kun je ook wel eens lief zijn voor jezelf en zeggen dat je zo af en toe toch eens wat van dat eten neemt en de consequenties van de klachten aanvaard.
Dit is een duidelijk keuze die je maakt en in dit geval kies je om het niet te eten en geen klachten te krijgen of je kiest ervoor en je aanvaard de klachten gewoon.
Zo gaat het eigenlijk met alle dingen in het leven, maar vaak worden dingen ook wel eens bepaald door een ander en levert weer frustraties op.
Soms wordt je dus gedwongen om harder voor jezelf te zijn, terwijl je dit eigenlijk helemaal niet aan kan. Je kunt herbij denken doordat een bedrijfsarts of een arbo-arts niet begrijpt waar je mee te kampen heb of wat PDS nu eigenlijk inhoud.
Daarom zeg ik ontdek je grenzen en geef die duidelijk aan en bepaal zelf hoe hard je voor jezelf kun zijn, want alleen jij kent jezelf uiteindelijk het beste.
Om mezelf nog maar eens even te nemen, ik kom elke dag om kwart over 3 in de ochtend uit m'n bed voor de distributie van de ochtendkrant en dat valt niet altijd even mee met m'n PDS en dus ben ik in dit geval wel eens hard voor mezelf.
Soms ben ik ook wel eens lief voor mezelf en blijf ik wel eens thuis en blijf ik wat langer in bed liggen, maar dan moet ik dus toch al behoorlijk wat pijn hebben.
Kijk bij een re-integratietraject wordt je wel eens gedwongen om wat meer van jezelf te tonen, maar als je duidelijk je grenzen laat zien en duidelijk maakt wat je hebt, hoef je je eigen niet alles gedwongen toe te laten.
Je mag best hard voor jezelf zijn en je mag best lief voor jezelf zijn, zolang je het maar in de juiste verhoudingen doet en zolang je het vanuit het juiste oogpunt doet.
Wil je meer informatie over PDS, ga dan eens naar http://www.pdsb.nl
Als je lid word, kun je in contact komen met lotgenoten en kun je ervaringen met elkaar delen.
zondag 3 juli 2011
De tijd zal het leren.
Iedereen kent het gezegde wel, De Tijd Zal Het Leren.
Als je erover nadenkt, dan is dat ook gewoon zo.
Wanneer je een dierbare verliest, dan is dat nooit leuk en zul je er veel verdriet van hebben.
Het is een geestelijke pijn en die is in eerste instantie ondraaglijk, maar toch na verloop van tijd zul je merken dat het beter gaat.
Dit is misschien niet het leukste voorbeeld om te noemen, maar hierin kun je duidelijk zien dat de tijd naar mate het verstrijkt de pijn en het verdriet verzacht.
Net als met zoveel dingen moet je niet bij de pakken neer gaan zitten en gewoon door gaan met je leven.
Ik loop nu al jaren met PDS rond, hoewel het pas in 2009 officieel is vast gesteld bij mij.
In al die jaren heb ik om moeten leren gaan met de klachten die bij PDS horen, zoals pijn, vermoeidheid, diaree, verstopping en nog andere klachten die daarbij komen kijken.
In het begin was ik vaan gefrustreerd, omdat ik het liefst zo snel mogelijk van al die klachten af wilde zijn en dat ik mijn gewone leven weer een beetje op kon gaan pakken.
Toen ik eenmaal door had dat ik niet hoefde te verwachten dat ik van die klachten af zou komen, moest ik dus gaan leren om ermee om te gaan en dat is iets wat niet mee valt.
Vaak kreeg ik dan te horen dat ik er dus mee moest leren leven en dat de tijd het wel zal leren.
Nou dat was voor mij natuurlijk niet het antwoord wat ik wilde horen, want ik wilde natuurlijk iets anders als dat wat er gezegd werd en ik denk dat vele met mij dit wel herkennen.
In de loop der jaren kwam ik er toch langzaam maar zeker achter dat ik met bepaalde klachten beter om wist te gaan en dat gaf in zeker zin al weer een wat rust.
Als ik het over pijn ga hebben, daar ben ik nu in zekere zin al wel aan gewend en negeer ik het gewoon en is het voor mij een draaglijke pijn.
Deze pijn is er elke dag en soms zijn er dagen bij dat ik praktisch geen pijn heb en dan kan ik zeker wel een vreugde sprongetje maken.
Als ik het over de toiletgang heb, dan is dat ook iets waar je langzaam mee om leert gaan en hoewel dat niet altijd mee valt, heb ik ook hierin wel een zekere rust in gevonden.
In de loop der jaren heb ik mijn levensstijl gewoon moeten aanpassen aan mijn lichaam en dat is niet altijd even makkelijk en het bezorgde mij soms een hoop frustraties met zich mee en soms nog wel eens.
Het is gewoon een feit dat PDS je leven gaat beïnvloeden en soms gaat bepalen wat je wel en niet kan doen en dat kan zeer frustrerend zijn.
In het begin als mensen tegen je gaan zeggen dat de tijd het zal leren, dan denk je al gauw jaja jij hebt makkelijk praten.
Voor iemand die niet in de situatie zit als jij zelf is het zeker makkelijk praten, maar toch hebben ze wel gelijk hoe moeilijk het ook is om het te accepteren.
In dt soort momenten ben je gefrustreerd en wordt je ontzettend ongeduldig, want je wilt dat het allemal zo snel mogelijk gebeurd dat je er een beetje mee overweg kan en nog erger, je wilt er gewoon vanaf en terug naar de situatie waarin je eerst zat.
Ik heb het ondertussen al lang opgegeven om de wensen dat ik terug kon naar de situatie waarin ik zat voordat ik PDS had. Want wanneer je dat blijft wensen of verlangen, dan vind ik dit gewoon een soort manier van jezelf pesten en dat moet je nou juist niet doen.
Echt waar als je net met PDS of wat dan maar ook wat heel erg ingrijpend is in je leven, de tijd zal het echt leren.
Ook voor de mensen om je heen is het niet altijd makkelijk en ook voor de mensen om je heen zal het de tijd zijn die hen dat zal leren.
Hiermee kun je denken over de omgang met jou of het kunnen begrijpen van het alles.
Ik ben echt niet iemand die wil laten merken dat ik het allemaal zo goed weet.
Het is mijn ervaring in de dingen die ik mijn leven heb mee gemaakt en er zullen vast wel dingen zijn waarbij je er misschien anders over denkt of het allemaal onzin vind.
Wat ik zeker gemerkt heb, is dat er mensen die zijn die gelijkenissen zoeken of graag de ervaringen van iemand anders willen lezen.
Maar heb je PDS en wil je meer informatie of in contact komen met lotgenoten, dan kan ik je zeker aanraden om lid te worden van de Prikkelbare Darm Syndroom belangenvereniging te worden.
www.pdsb.nl
Als je erover nadenkt, dan is dat ook gewoon zo.
Wanneer je een dierbare verliest, dan is dat nooit leuk en zul je er veel verdriet van hebben.
Het is een geestelijke pijn en die is in eerste instantie ondraaglijk, maar toch na verloop van tijd zul je merken dat het beter gaat.
Dit is misschien niet het leukste voorbeeld om te noemen, maar hierin kun je duidelijk zien dat de tijd naar mate het verstrijkt de pijn en het verdriet verzacht.
Net als met zoveel dingen moet je niet bij de pakken neer gaan zitten en gewoon door gaan met je leven.
Ik loop nu al jaren met PDS rond, hoewel het pas in 2009 officieel is vast gesteld bij mij.
In al die jaren heb ik om moeten leren gaan met de klachten die bij PDS horen, zoals pijn, vermoeidheid, diaree, verstopping en nog andere klachten die daarbij komen kijken.
In het begin was ik vaan gefrustreerd, omdat ik het liefst zo snel mogelijk van al die klachten af wilde zijn en dat ik mijn gewone leven weer een beetje op kon gaan pakken.
Toen ik eenmaal door had dat ik niet hoefde te verwachten dat ik van die klachten af zou komen, moest ik dus gaan leren om ermee om te gaan en dat is iets wat niet mee valt.
Vaak kreeg ik dan te horen dat ik er dus mee moest leren leven en dat de tijd het wel zal leren.
Nou dat was voor mij natuurlijk niet het antwoord wat ik wilde horen, want ik wilde natuurlijk iets anders als dat wat er gezegd werd en ik denk dat vele met mij dit wel herkennen.
In de loop der jaren kwam ik er toch langzaam maar zeker achter dat ik met bepaalde klachten beter om wist te gaan en dat gaf in zeker zin al weer een wat rust.
Als ik het over pijn ga hebben, daar ben ik nu in zekere zin al wel aan gewend en negeer ik het gewoon en is het voor mij een draaglijke pijn.
Deze pijn is er elke dag en soms zijn er dagen bij dat ik praktisch geen pijn heb en dan kan ik zeker wel een vreugde sprongetje maken.
Als ik het over de toiletgang heb, dan is dat ook iets waar je langzaam mee om leert gaan en hoewel dat niet altijd mee valt, heb ik ook hierin wel een zekere rust in gevonden.
In de loop der jaren heb ik mijn levensstijl gewoon moeten aanpassen aan mijn lichaam en dat is niet altijd even makkelijk en het bezorgde mij soms een hoop frustraties met zich mee en soms nog wel eens.
Het is gewoon een feit dat PDS je leven gaat beïnvloeden en soms gaat bepalen wat je wel en niet kan doen en dat kan zeer frustrerend zijn.
In het begin als mensen tegen je gaan zeggen dat de tijd het zal leren, dan denk je al gauw jaja jij hebt makkelijk praten.
Voor iemand die niet in de situatie zit als jij zelf is het zeker makkelijk praten, maar toch hebben ze wel gelijk hoe moeilijk het ook is om het te accepteren.
In dt soort momenten ben je gefrustreerd en wordt je ontzettend ongeduldig, want je wilt dat het allemal zo snel mogelijk gebeurd dat je er een beetje mee overweg kan en nog erger, je wilt er gewoon vanaf en terug naar de situatie waarin je eerst zat.
Ik heb het ondertussen al lang opgegeven om de wensen dat ik terug kon naar de situatie waarin ik zat voordat ik PDS had. Want wanneer je dat blijft wensen of verlangen, dan vind ik dit gewoon een soort manier van jezelf pesten en dat moet je nou juist niet doen.
Echt waar als je net met PDS of wat dan maar ook wat heel erg ingrijpend is in je leven, de tijd zal het echt leren.
Ook voor de mensen om je heen is het niet altijd makkelijk en ook voor de mensen om je heen zal het de tijd zijn die hen dat zal leren.
Hiermee kun je denken over de omgang met jou of het kunnen begrijpen van het alles.
Ik ben echt niet iemand die wil laten merken dat ik het allemaal zo goed weet.
Het is mijn ervaring in de dingen die ik mijn leven heb mee gemaakt en er zullen vast wel dingen zijn waarbij je er misschien anders over denkt of het allemaal onzin vind.
Wat ik zeker gemerkt heb, is dat er mensen die zijn die gelijkenissen zoeken of graag de ervaringen van iemand anders willen lezen.
Maar heb je PDS en wil je meer informatie of in contact komen met lotgenoten, dan kan ik je zeker aanraden om lid te worden van de Prikkelbare Darm Syndroom belangenvereniging te worden.
www.pdsb.nl
Abonneren op:
Posts (Atom)