Mensen met PDS zullen hinder ondervinden omdat hun darmen nou niet meer werken zoals ze behoren te doen. Helaas kost dat nu energie omdat je lichaam toch probeert de dingen in goede banen te leiden. Hoe het ook bij een ieder van ons mag verlopen in de darmen, als je PDS hebt zal het niet altijd even soepeltjes verlopen.
In de eerste 12 jaar dat ik met m'n buik aan het tobben was, wist ik niet dat ik PDS had, maar dat er iets in m'n buik niet lekker zat was duidelijk. Buiten alle andere klachten, merkte ik dat ik wel wat sneller moe was dan voorheen. Toch kon ik er nog best goed mee uit de voeten en kon ik me er ook niet echt aan storen.
In 2011 moest ik onder behandeling voor mijn lymfklierkanker en dat heeft er goed ingehakt bij mij. Sinds ik eind januari 2012 helemaal klaar was met mijn behandelingen, kwam het echte herstel proces van mijn lichaam. Helaas zijn niet alle gevolgen van de behandelingen niet weg gegaan, zoals de vermoeidheid die chemokuren kunnen veroorzaken. Vandaag de dag ben ik nog altijd in gevecht met mijn vermoeidheid, maar dat is een gevecht die ik niet kan winnen. Zoals de internist mij vertelde bleek ik dus chronische vermoeidheid over te hebben gehouden aan de chemokuren. Ik was een van de ongelukkige waarbij de vermoeidheid niet verdwenen was. Er zijn namelijk ook mensen die van de vermoeidheid afkomen, maar in mijn geval dus niet.
Het enige wat ik kan doen, is proberen te leven met de chronische vermoeidheid. Ik kan je zeggen dat ik daar vandaag de dag nog steeds moeite mee heb, want ik heb er blijkbaar nog steeds van tijd tot tijd moeite mee om het te accepteren. Ik probeer er zo goed en zo kwaad als het gaat ermee om te gaan. De ene dag gaat het me beter af dan de andere dag en niet elke dag is het zelfde. Ik probeer ook gewoon dingen te blijven doen, want stil zitten maakt het er ook niet beter op. Het is soms ook wel frustrerend. Zo kan ik een dag best lekker bezig zijn, terwijl ik op een andere dag ineens heel snel over m'n grens heen ga. Ik vraag me dan ook wel eens af wat de beste manier is om ermee om te gaan. Ik weet dat een hoop begint bij acceptatie, maar helemaal accepteren vind ik af en toe nog moeilijk. In ieder geval weet ik dat voor de chemokuren de vermoeidheid niets voor stelde met de vermoeidheid waar ik vandaag de dag mee te maken heb.
Ik probeer ook zoveel mogelijk te kijken naar wat ik eventueel nog wel kan en niet naar wat ik niet meer kan. Als ik alleen maar zou gaan kijken wat ik niet meer kan, dan zou ik daar alleen maar depressief van worden en daar is het leven gewoon nog te mooi voor. Ik vind het bijvoorbeeld ook heel erg fijn om met de hond een lekker stuk te gaan lopen. De ene keer kan ik een grote ronde maken en de andere keer een wat kleiner rondje.
Voor mijn hele verhaal over mijn strijd tegen lymfklierkanker kun je terecht op mijn ander blog. Zie link boven aan deze blog.
