Je zorgen maken.

Als ik naar mezelf kijk van een aantal jaar geleden, dan weet ik nog goed dat ik me wel eens flink zorgen kon maken over de klachten die ik had.

Ik kan me ook goed voorstellen dat meer PDS-patiënten daar last van kunnen hebben en dat is ook niet zo verwonderlijk natuurlijk als je nagaat.

Je voelt van alles in je lijf, maar er is geen duidelijke aanwijzing dat er iets mis is of dat je duidelijk iets mankeert en dat is natuurlijk heel vervelend.

Een aantal jaren geleden kon ik me ook behoorlijk zorgen maken over mijn buik, omdat hij heel vaak behoorlijk pijn deed en ik gewoon niet wist wat ik daar nu aan moest doen.

De gedachten die bij me op kwamen, waren altijd negatief en ik was gewoon bang dat er iets mis zou zijn wat men niet zo gauw kon zien of vinden.

Ik kon daar ook heel angstig worden om dood te gaan door wat er zich in m'n buik af speelde.

De angst dat ik bijvoorbeeld iets ergs zou hebben aan m'n buik overheerste gewoon en ik was gewoon bang dat ik bijvoorbeeld een bloeding zou hebben of weet ik maar wat nog meer in m'n hoofd op kwam.

Ook omdat ik dus heel snel moe was of heel vaak zeer vermoeid, dacht ik dat ik misschien iets anders had wat de vermoeidheid veroorzaakte.

Mijn ontlasting was ik ook altijd aan het bekijken als ik naar de toilet ging, want stel je voor dat er bloed bij zou zitten of weet ik veel wat.

In het begin vond ik het ook heel erg vreemd dat ik geen drollen meer kon leggen, maar alleen van die plakkaten in de wc zag liggen.

Het zag er altijd wel slijmerig uit en iedere keer verschilde de dichtheid van mijn ontlasting.

Al deze dingen maakt soms dat je je dus dingen in je hoofd gaat halen die helemaal niet waar zijn, maar alleen omdat je bang bent gebeurt dat gewoon.

Ook met alle andere klachten die bij PDS komen kijken, kon ik me wel eens druk om maken en daar kwamen dan weer zorgen van en begon ik weer van alles in m'n hoofd te halen.

Als je darmen een keer onrustig waren en niet lekker functioneerde, dan voelde ik me wel eens een beetje licht worden of gewoon een beetje raar te voelen.

Ik kon dan bijvoorbeeld al gaan denken, het zou toch niet iets aan m'n hart zijn waardoor ik me zo voel.

Wat dat betreft kan een mens zich de gekste dingen in z'n hoofd halen, waardoor alles waar je al last van had aan klachten alleen maar erger worden.

Het is gewoon een feit, hoe drukker je je maakt, hoe erger de klachten worden en hoe angstiger je jezelf gaan maken in dit soort dingen.

De kunst is om jezelf zo rustig mogelijk te houden en een beetje vertrouwen hebben in je eigen lichaam.

Nu is dit voor mij heel makkelijk gezegd, maar ik zelf heb er ook heel lang over gedaan om daar achter te komen en om mezelf daarin te veranderen.

In veel gevallen is het ook goed als je hierover met iemand kan praten en als er niemand is in je omgeving, dan is een psychiater of een psycholoog ook een goede manier.

Ik zeg wel eens je hoeft je niet te schamen als je hierin hulp zoekt, want iemand die hulp zoekt bij een psychiater of zo iets, is bereid om zichzelf te veranderen.

Je zult merken na heel wat doktersbezoeken en met iedere keer te horen te krijgen dat ze niks kunnen vinden, dat je steeds meer vertrouwen in je lichaam krijgt.

En als je meer vertrouwen heb in je lichaam, dan neemt de angst ook wat meer af.

Nu heb ik het hier voornamelijk over PDS, maar ik denk dat dit in heel veel gevallen zo het geval is, je moet gewoon een beetje vertrouwen in jezelf en in je lichaam krijgen.

PDS en vervelende momenten, maar grappige(lollige) effecten.

PDS is iets waar je nou niet op zit te wachten en het is nou ook niet echt bepaald leuk, maar toch kun je soms ook nog wel leuke momenten beleven aan het feit dat je PDS hebt.

Je hebt allemaal wel eens van die momenten dat je ergens bent en ineens begin je ergens last van te krijgen. In veel gevallen zul je je onprettig voelen, maar soms met de juiste mensen in je buurt, kan het ook wel eens anders uitpakken.

Soms maak je onprettige momenten mee, maar kun je er achteraf hard om lachen.

Vandaag zal ik een paar momenten pakken waarop een vervelend moment toch iets lolligs meekrijgt.

Na het ongeluk lag ik dus in het ziekenhuis en was dus goed herstellende.

Op een gegeven moment had mijn moeder een afspraak met de chirurg die mij geopereerd had, maar voordat die chirurg naar mijn moeder ging voor de afspraak, kwam hij eerst nog even bij mij langs.

Hij wilde nog even snel komen kijken hoe het met m'n buik was, maar ik toevallig na dagen mijn eerste scheet gelaten.

Hij wilde dus de dekens van mijn lijf aftrekken, maar dat weigerde ik in eerste instantie, want er kwam nou niet echt een heel erg fijn luchtje vanaf.

Ik schaamde ontzettend dat nou juist nu de chirurg moest komen kijken, uiteindelijk verloor ik de strijd en trok hij de dekens van mijn lijf en her eerste wat hij zei, pfffff goede middag, nou zo te merken beginnen die darmen al aardig te genezen.

Hij maakte er nog een lolletje van en begon m'n buik nog eens even te inspecteren.

Wat er ook nog eens bij kwam kijken, is dat ik dus in een zaaltje lag met nog wat andere mensen en die waren gelijk op de hoogte.

Op zo'n moment zou je wensen dat je even door de grond heen kon zaken.

Gelukkig pakte iedereen in de zaak het leuk op en maakte er een hoop lol over en dan ben je je schaamte zo weer kwijt en neemt de lol de overhand.

Ik heb ook een keer een moment gehad, waarbij ik me heel erg onprettig heb gevoeld.

Dit is ondertussen al weer heel wat jaren geleden, maar het blijft me nog altijd heel goed bij.

Mijn overgroot oma was overleden en dat is natuurlijk al geen prettig gebeuren.

Maar tijdens de diens kreeg ik heel erg last van gasontwikkelingen in m'n buik en op een vervelendere moment had het niet kunnen gebeuren.

Met veel pijn en moeite heb ik toen zoveel mogelijk winden proberen op te houden, maar ik het lukte me nou ook niet altijd omdat voor elkaar te krijgen en daarom ontsnapte er wel eens eentje of twee.

De dienst duurde maar een half uurtje, maar voor mij leek het wel een eeuwigheid te duren.

Mijn buik begon steeds meer pijn te doen, omdat ik dus die winden probeerde op te houden.

Als er dan toch een ontsnapte, dan zat daar ook een heel vervelende luchtje aan vast en dat met al die mensen die om je heen zitten.

Dit was echt zo'n moment waarop ik me heel erg ongelukkig heb gevoeld en waarbij ik het liefst zo snel mogelijk weer weg wilde.

Maar ja het was m'n overgroot oma en ik durfde nou ook niet onder de dienst zomaar weg te gaan.

Ik was blij toen de dienst erop zat, want op dat moment ben ik bijna letterlijk het gebouw uitgerend.

Terwijl ik me een weg naar buiten baande, ontsnapte er bij elke stap een scheet en niet zonder geluid en ook niet geurloos.

Toen ik dat merkte ging ik nog harder lopen en werd het een hele trompet-solo in de gang waarin ik liep.

Ik heb me letterlijk de ogen uit m'n hoofd geschaamd en ik was dus ook heel erg blij dat ik buiten was.

Buiten heb ik een stil hoekje opgezocht en heb alle scheten gewoon laten vliegen en ik kan je zeggen dat sommige heel hard klonken en soms heel erg lang waren.

Want vanuit de dienst die werd gehouden in het verzorgingshuis waarin mijn overgroot oma woonde, gingen we nog even door naar de begraafplaats en daarom wilde ik als het lukte zoveel mogelijk van mijn winderigheid af.

Gelukkig is dat voor een groot deel gelukt, maar ik bleef er last van houden en dan gelukkig met wat minder geluid en zonder vervelende luchtjes.

Nou ja het moment zelf was dan wel niet zo prettig, maar achteraf gezien moest ik er toch ook wel weer heel hard om lachen. Een hele scheten salvo die je ineens kwijt moet en dat je er gewoon niks meer aan kunt doen om het te verbergen of wat dan maar ook.

Of iemand anders de lol ervan inziet weet ik niet, maar zelf kan ik er gelukkig nu echt hard om lachen en heb ik het gelukkig nooit meer zo erg mee gemaakt.

Ik heb ook wel eens van die moment dat je bijvoorbeeld ergens bent, in een bioscoop ouzo en dan ineens ontsnapt er een windje en die stinkt behoorlijk.

Wat doe jij dan?

Kijk je dan zo in het rond van wie heeft er hier een laten vliegen, of geef je voor de gein je vriend(in) de schuld?

Soms doe ik dus wel eens de eerste optie en dan moet ik soms wel eens een beetje lachten.

Want als ik dan om me heen ga kijken en ik kijk zo vragend rond, dan zie je op een gegeven moment meer mensen vragend rond kijken.

En soms als ik in een klier bui ben, dan wil ik wel eens een vriend van me de schuld geven en dan zeg ik  z'n naam en zeg sjonge stinkerd.

Het is wel een beetje gemeen, maar gelukkig heb ik vrienden die daar wel tegen kunnen.

Op zo'n moment kunnen we er best wel om lachen en achteraf nog meer, want dan spreken we er nog eens even openhartig over.

En zo kan ik nog wel een paar dingen opnoemen, maar het is nu wel duidelijk dat je soms van bepaalde dingen wel iets leuks uit kunt halen of dat je er een lolletje van maakt.

PDS is dan misschien wel heel lastig, maar soms kun je er dus ook nog wel een beetje lol aan beleven.

Dit alles kan ook wel eens helpen om PDS als niet iets vervelends te zien, waardoor je het misschien wat makkelijker gaat accepteren dat het bij je leven hoort.

Negatieve energie en negatieve gedachten, zorgen voor negatieve effecten.

Daarom maak van alles wat je kan iets positiefs en zet negatieve energie om in positieve energie en zult zien dat er dan wat positieve effecten door komen.

Meer informatie over PDS of wil je contact met PDS-lotgenoten, ga dan naar www.pdsb.nl

Moe van vermoeidheid

Van de week schreef ik al over mijn frustratie en die zit er nog wel een beetje.
Maar waar ik ook al eerder over schreef is over PDS en vermoeidheid.

Nu heb ik echt een moment bereikt waarop ik kan zeggen dat ik nu wel een beertje moe word van de vermoeidheid waar ik dus al een week mee rond zwef.
Het is bekend dat als je PDS hebt al gauw met vermoeidheid te maken krijgt en dat heeft dan weer verschillende oorzaken.
Het ligt dus ook een beetje aan de klachten van PDS in welke mate de vermoeidheid optreed.
In ieder geval is het zo dat langdurige pijn al heel veel energie kost en dat je daardoor vermoeid kunt raken, maar ook gewoon omdat je buik behoorlijk onrustig is.

De afgelopen week heb ik best veel geslapen en dat is nou niet omdat ik nou zo graag op m'n bed lig.
Op het momenet ben ik gewoon echt moe, zo moe dat ik gewoon geen energie meer in m'n lijf heb zitten en door de vermoeidheid hoef ik m'n kussen nog maar te voelen en ik ben vertrokken.
Het is gewoon zonde dat je een groot gedeelte van de dag weg slaapt, terwijl ik iemand ben die graag bezig is en niet graag stil zit.
Door de vermoeidheid heb je een kleine cirkel die ergens een klein beetje moet proberen te doorbreken, maar dat is nou net het punt wat nou niet zo makkelijk is.
De klachten in je buik vreten energie, waardoor je heel erg vermoeid raakt en soms uitgeput.
Door vermoeidheid kan het ook weer meer pijn veroorzaken in je buik, want als je moe bent kun je gewoon niet veel hebben.
Dat is nu precies de cirkel die ontstaat door vermoeidheid en dat is erg vervelend.

Nu op het moment word ik gewoon moe van de vermoeidheid en baal ik gewoon even van mezelf.
De pijn die maar niet echt wil zakken en gewoon de onrust in m'n buik.
Ja nu denk je, hoe kun je nu moe worden van vermoeidheid?
Als je iemand ben die graag bezig is en geen stilzitter is, dan is vermoeidheid een zeer lastige bijkomstigheid en zou je het liefs de vermoeidheid opzij duwen.
Moe worden van vermoeidheid is gewoon zoietts als er flink van balen en willen dat je ervan komt.
Ik heb ook al gemerkt dat als je je tegen de vermoeidheid gaat verzetten, dat je het dan alleen maar erger maakt. Dus wat moet je doen als je heel erg moe bent? Je moet je er gewoon aan toegeven en er niet tegen verzetten.
Het klinkt raar, maar hoe harder je je ertegen verzet, des te erger wordt het en maak je jezelf het alleen maar moeilijk mee.
Aan de ene kant vind het niet vervelend om eraan toe te geven aan m'n vermoeidheid, want ik val zo in slaap en ik heb dan ook net iets minder last van de PDS klachten.
Hoewel ik regelmatig wakker word van de buikpijn en daardoor heb je weer een onderbroken slaap.
Dit alles kan er dus voor zorgen dat je behoorlijk moe bent en soms behoorlijk uitgeput bent.
Wat je dus het beste kan doen is lekker eraan toe geven en jezelf niet te druk maken.

Heb je wel eens over de uitspraak MOETEN MAAKT JE MOE! gehoord?
Hoe meer jij gaat denken over wat je allemaal nog moet doen, dan wordt je al moe bij deze gedachten.
Nog zo iets, je kunt niet slapen en je weet dat je er 's morgen weer uit moet voor je werk.
Hoe langer je wakker ligt, hoe meer jij gaat denken dat je moet gaan slapen en hoe harder jij dat gaat denken, des te minder lukt het om in slaap te komen.
Nu komt het mooie, je moet niet gaan denken dat je moet gaan slapen, omdat het denken ervan energie kost en daarom kun je beter maar gewoon lekker rustig blijven liggen en dna val je vanzelf in slaap.
Mocht het je nou echt storen dat je niet kan slapen, ga dan gewoon uit bed en ga wat doen, waardoor je moe wordt en probeer het dan gewoon weer.

Ook nu weer laat ik in dit geval mijn frustratie gewoon maar weer varen en is het gewoon maar afwachten wanneer de klachten afnemen, waardoor ik weer meer energie heb.
Wat ik dus al eerder schreef, ook ik heb m'n frustratie en ook ik ben maar een mens.
Zo zie je maar dat het bij mij ook niet altijd lukt om rustig te blijven.

Voor meer informatie over PDS en vermoeidheid, ga dan naar www.pdsb.nl

Frustratie

De afgelopen ben ik nogal behoorlijk gefrustreerd.
Dit heeft een paar oorzaken waardoor dat komt daar heb ik even flink de balen van.
Zoals iedereen al gemerkt heeft, is het de afgelopen week heerlijk weer geweest en dat is het nu nog steeds. Met dit weer zou je bijna kunnen zeggen, wat wil een mens nou nog meer?
Buiten het feit dat als je gezond bent en verder nergens last van hebt, dan is het inderdaad een moment waarop je kunt zeggen wat wil een mens nog meer.

De afgelopen week heb ik niet zo heel veel van het heerlijke weer kunnen genieten, want mijn buik heeft behoorlijk in de weg gezeten en daardoor kon ik niet volop genieten van het mooie weer.
Sinds het moment dat het lekker weer begon te worden is m'n buik gaan vervelen en daar is hij jammer genoeg niet meer opgehouden.
Het vervelende is dat het alleen maar erger is geworden en dat ik er dus ook veel meer last van heb gehad en gewoon even niet meer wist hoe ik me daarin moest gaan gedragen.
Daarbij komt ook nog eens dat buiten de buikpijn om ik heel erg moe ben door m'n buik.
Mensen met PDS zullen dit zeker herkennen en zullen dit ook zeker als vervelend ervaren.
Normaal schrijf ik hier op mijn blog al mijn ervaringen op en wat ik er zoal tegen doe, maar vandaag had ik even een moment dat ik gewoon even mijn frustratie op wilde schrijven.
Ik ben niet gauw gefrustreerd, maar na een week afzien en niet lekker in m'n vel zitten, wil ook bij mij de frustratie wel eens te groot worden.

De afgelopen week heb ik voor mij doen best wel veel geslapen en dat vind ik dan toch zonde van het leven en de mooie dagen die zomaar aan me voorbij gaan.
Om maar eens even een voorbeeld te noemen, afgelopen zaterdag ben ik al vroeg naar bed gegaan en heb ik zo'n 12 uur geslapen tot half 10 's morgens eerste paasdag.
Voor me gevoel kon ik er gisteren dus lekker tegen aan en had ik er ook echt zin in, maar in de middag begon mijn buik weer zo erg op te spelen dat ik gewoon even op bed moest gaan liggen.
Toen ik eenmaal op bed lag, ben ik in slaap gevallen voor 3 å 4 uurtjes en daar ging mijn middag dan weer en heb ik echt zo'n gevoel hoe kan dat nou?
Ik ben een vent van 34 en ik zou de energie moeten hebben van iemand met die leeftijd, maar ik lijk bijna wel een oude knar qua energie.
Normaal gesproken maak ik me er niet zo druk om als ik veel slaap en dan laat ik het ook maar gewoon gebeuren, maar van de week met al dat mooie en heerlijke weer, ging me dat toch even vervelen.
Normaal zou ik er heel positief over denken en er ook naar handelen, maar zo zie je maar ook ik ben maar een mens en ook ik heb zo eens mijn momenten waarop ik even niet meer weet hoe ik met m'n PDS uit de voeten moet.

De laatste maanden denk ik ook wel eens dat ik wat anders moet gaan doen dan de kranten in de ochtend, want voor iemand met PDS is zo'n ritme waarbij je een beetje raar ritme draait niet altijd ideaal. Ik heb ook het gevoel dat ik er dus niet meer zo goed tegen kan dat ritme van de krant, hoewel ik het nog steeds leuk vind om het te doen en ik ergens toch bepaalde vrijheden heb binnen mijn werkzaamheden.
Nou ja aan de andere kant, waarom zou ik jullie daar nu mee lastig vallen.

In ieder geval lucht het nu wel even lekker op dat ik het nu zo even op mijn blog heb weg kunnen schrijven en dat ik nu mijn frustratie kan delen met een ander en of dat die ander dat nou interessant vindt weet ik niet, maar ik heb het wel van me af kunnen schrijven.
Ook frustraties kunnen heel vermoeiend zijn en daarom kun je ze beter maar gewoon opzij zetten.

Als je lid bent van de PDSB, dan kun je op het ledenforum nog meer ervaringen lezen van lotgenoten en je kunt  er je ervaringen delen.
Nog geel lid van de PDSB, meld je dan snel aan. www.pdsb.nl

Warm weer invloed op PDS.

Zoals jullie allemaal gemerkt hebben, is het de afgelopen dagen heerlijk weer geweest en zoals het er nu naar uitziet, blijft het ook nog wel even zo en blijven de temperaturen rond de 20 graten.
Sinds dat het weer om geslagen is, begon mijn buik ook weer lekker vervelend te doen.
Ik weet dat het weer een best wel grote invloed kan hebben op mensen met PDS.

Tot een jaar geleden had ik eigenlijk niet in de gaten dat het weer dus invloed kon hebben op mijn buik en dat ik daardoor meer last zou krijgen.
Ik begon het al wel een beetje in de gaten te krijgen wanneer het lekker weer werd dat m'n buik wat meer begon te vervelen, maar ik legde nooit helemaal het verband.
Ongeveer een half jaar geleden ben ik me daar pas echt bewust van geworden, nadat ik een stuk had gelezen op het ledenforum van de PDSB.
Vooral met warm weer begint m'n buik dus echt te vervelen en in het begin is dat gewoon een beetje weeig gevoel in m'n buik en het begint een beetje te rommelen.
Zodra het warme weer dat een paar dagen aanhoudt, raakt mijn buik steeds meer van slag af en begint het ook de rest van mijn lichaam te beinvloeden en daarmee doel ik op de overige symptomen van PDS.

De afgelopen week is het dus heerlijk weer geweest en vanaf het begint dat het heerlijke weer z'n intrede deed, is m'n buik op gaan spelen en dat is nou niet echt prettig.
Zoals ik al eerder beschreef begint m'n buik eerst een beetje weeig te voelen en wordt het wat onrustig.
Hoe langer het heerlijke weer aanhoudt, hoe meer m'n buik van slag af raakt.
Het borrelen wordt eerst steeds meer, maar dan begint m'n buik pijn te doen en word het nog wat onrustiger en daarbij word ik ook nog eens ontzettend moe.
Ik kan steeds minder hebben en met dit heerlijke weer wil je natuurlijk er ergens ook wel een beetje van genieten, maar als m'n buik zo aan het zeuren en aan het vervelen is, lukt dat ook niet echt lekker meer.
Nu zijn we een week verder en nu verga ik gewoon van de pijn en kan ik bijna helemaal niks meer hebben om wat te doen.
Ik heb geen energie meer en alle puf is praktisch uit mijn lichaam verdwenen en daar baal ik dan flink van. De laatste dagen zie ik er dus ook behoorlijk moe uit, waardoor mensen aan me vragen of ik wel genoeg slaap.
Nou aan slaap geen gebrek, want ik ga om half 9 's avonds naar m'n bed en 's morgens om kwart over 3 kom ik weer uit bed, want ik wil toch nog zolang het een beetje gaat aan het werk blijven.
Als ik dan klaar ben met werken en dan ben ik rond 7 uur 's morgens weer thuis, dan ga ik rond half 8 weer terug naar m'n bed en dan slaap ik ongeveer tot een uurjte of 1.
Dus als we het over slapen hebben, dan heb ik daar echt geen gebrek aan.
Op het moment heb ik dus ook heel veel moeite om uit bed te komen en moet ik me dus letterlijk uit bed slepen, maar als ik er dan eenmaal een half uurtje uit ben gaat het wel weer.
Ik heb dan ook echt minstens een half uur nodig om een beetje op gang te komen en eigenlijk heb ik nog iets meer tijd nodig om op gang te komen en gelukkig zat het wat betreft het werk daarin een beetje mee.

De pijn in m'n buik is op sommige moment gewoon niet dragelijk meer en dat frustreed me soms wel eens, maar ik blijf er ook niet te lang bij hangen.
Als ik te lang bij m'n frustratie blijf hangen, dan wordt de pijn in m'n buik alleen maar erger en zit ik mezelf alleen maar te pesten op zo'n manier en dat is wat je nou juist niet moet doen.
Ook dat ik ontzettend moe ben en praktisch geen energie heb, frustreerd mij wel eens en ik heb begrepen dat meerdere mensen met PDS hier last van hebben.
Natuurlijk is het frustrerend en toch zeker als je nog jong bent en heel veel energie zou moeten hebben.
Ook hier blijf ik niet te lang bij mijn frustratie hangen, want ook dan zou ik mezelf alleen maar zitten kwellen omdat ik dus geen energie zou hebben.
Wanneer ik dus zo'n punt bereikt heb van uitputting en ik alleen maar ontzettend veel pijn heb en heel erg moe ben, dan leg ik me er maar bij neer en ga ik slapen wanneer het kan.
Dit is de enige manier om rustig te blijven en te zorgen dat je de klachten niet verergerd.
Je hebt er niks aan als je je klachten vererged en je hebt er dus alleen jezelf maar mee.

Dus als je zelf ook beinvloed word door het weer, dan moet het maar van een positieve kant bekijken.
Ga dan lekker onder een parasol zitten of liggen en ga een dutje doen met het genot van het heerlijke weer, want als het op die manier bekijkt, heeft het toch nog wel iets van genot.
Als je dan toch energie hebt en je moet je rustig houden, maak er dan gewoon een klein feestje van voor jezelf.

Voor meer informatie over PDS, ga dan naar http://www.pdsb.nl/.
En ben je nog geen lid van de PDSB, meld je dan aan en je hebt toegang tot nog meer informatie en de mogelijkheid om contact te leggen met lotgenoten.

Voel je je wel eens waardeloos door PDS?

Ken je dat? Het gevoel dat je je een beetje waardeloos voelt door je beperkingen?

Een aantal jaar geleden had ik wel eens het gevoel dat ik waardeloos was door mijn PDS.

Ergens is het gewoon een stomme gedachten, want niemand is waardeloos en iedereen is evenveel waard. Je mag dan wel beperkingen hebben, maar daarom hoef je zeker niet waardeloos te zijn of minderwaardig. Zelfs met beperkingen heb je nog heel wat in je mars en heb je altijd nog wel dingen die een ander misschien niet kan.

Ik kreeg het gevoel op een moment dat voor mijn gevoel alles tegen zat en ik het gevoel had dat ik niks voor elkaar kreeg. Ook het feit dat mensen me niet begrepen en ik het mensen aan hun verstand gepeuterd kreeg waar ik mee te kampen had.

Toen ik het gevoel van waardeloosheid had, heb ik me heel erg moeten focussen op de dingen die wel goed gingen en de dingen die ik wel voor elkaar kreeg.

Het gevoel had ik ook mede doordat ik een beetje het gevoel had dat ik niks voor de maatschappij kon betekenen en dat ik alleen maar mensen in een beperkte kring hielp.

Natuurlijk is dit misschien een stomme gedachten, maar toch speelde dat mij wel een beetje mee.

Het doet mij altijd goed als ik mensen kan helpen en het maakt me dan echt niet uit op wat voor een manier dat dan is.
Een paar geleden ben ik als assistent-distributeur aan het werk gegaan bij PCM tegenwoordig De Persgroep en toen ging het al weer een stukje beter, want ik deed weer eens iets waar ik genoegen uit kon halen. Ik had contact met bezorgers en met bezorgers zorg ik dat de kranten bij de mensen in de brievenbus kom te liggen.
Nou moet ik zeggen dat het niet altijd ideaal is om zo 's morgens vroeg uit bed te komen en toch zeker niet altijd voor mijn PDS, maar goed ik heb een keuze gemaakt waar ik mee kan leven.
Als het echt niet gaat, dan is dat gelukkig ook geen probleem.
Maar waar het op neer komt, zet die rare gedachten van waardeloosheid uit je hoofd en richt je peilers ergens anders op en bekijk de dingen eens op een andere manier.

Ook al heb je niet direct iets in handen waardoor je je nuttig kunt maken, hou dan voor ogen dat je dan niet waardeloos bent en zeker niet voor de mensen die van je houden.
Hierbij kun je denken aan familie, vrienden en of kennissen.
Ik kan het nu zeggen, omdat ik het dus nu achter de rug heb en ik nu weet waar je tegenaan loopt.
Als je het zo leest, dan denk je waarschijnlijk jaja dat is makkelijk gezegd.

Als je je waardeloos voelt, dan krijg je al gauw als je niet oppast een gevoel van minderwaardigheid en dat is nou juist wat je niet moet hebben, want geen een mens is minderwaardig.
Misschien vindt je dit een beetje slap geklets, maar als je met zo'n gevoel zit is dat gewoon echt niet fijn.
Ik vertel dit, omdat ik het zelf heb mee gemaakt met mezelf en achteraf gezien had dat niet nodig geweest en natuurlijk kan ik dat nu wel zeggen.

Wat ik gewoon duidelijk wil maken is dat geen mens waardeloos is en zeker niet minderwaardig, ook al laat een ander mens je dat soms denken of geven bepaalde situaties je daar aanleiding toe.
Ik heb geleerd om uit iets negatiefs iets positiefs te halen, want in iets negatiefs zit altijd wel iets positiefs.
Misschien klinkt het raar, maar toch is het echt zo en ook al kun je hem niet direct vinden.
Ik heb dan PDS en dat is echt heel vervelend op sommige momenten of voor lange tijd, maar binnen dit alles kun je toch iets eruit halen wat voor iets positiefs kan zorgen.
Om maar een voorbeeld te noemen, door mijn PDS heb ik andere mensen leren kennen en ben ik weer eens stukje meer over mezelf te weten gekomen.

Het maakt niet uit wat voor een handicap je hebt, chronisch ziek bent of verminkt bent er is altijd wel iets moois uit het vervelende te halen.
Je weet nooit wat de dag van morgen je zal brengen, want elke dag is een nieuwe dag, met nieuwe kansen en nieuwe mogelijkheden.
Het leven zit boordevol mooie dingen die iets positiefs uitstralen als je maar goed om je heen kijkt.
Ik moet 's morgens vroeg uit m'n bed en dat is vaak een pijnlijk moment, maar als ik dan eenmaal buiten ben en bezig ben met werken, dan geniet ik van vogels die uit hun slaap ontwaken en hun ochtend liederen voor de wereld fluiten.
Heerlijk is dat toch, zo iets vredige en zoveel vreugde dat een mens kan geven.
Een vogel is misschien niet iets waar je veel communiceert, maar het betekend voor mij net zoveel als ieder ander levend wezen.

Doe elkaar een plezier en help elkaar, ook al is het maar een kleinigheid door bijvoorbeeld aanwezig te zijn voor iemand of door een luisterend oor te bieden.
Het zijn vaak de kleine dingen in het leven die het grootste verschil maken.

Beperkingen en in je waarde gelaten worden.

Heb je wel eens het gevoel dat je niet in je waarde word gelaten doordat je PDS hebt?
Als ik nu eens terug kijk na al die jaren, dan denk ik dat heel veel memmen me niet altijd in m'n waarde hebben gelaten en waarom kun je je eigen dan afvragen.

Ze hoort het tegenwoordig zoveel dat je mensen in hun waarde moet laten, maar toch merk je dat niet iedereen dat zomaar kan.
Als ik erover nadenk waarom mensen elkaar niet altijd in hun waarde laten, dan heeft dat vaak met hun eigen houding te maken en door wat ze mee hebben gemaakt.
Mensen die heel veel achter de rug hebben, zullen waarschijnlijk andere mensen makkelijker in hun waarde kunnen latten zoals ze zijn.

Ik denk dat mensen elkaar niet in de waarde kunnen laten, omdat ze teveel naar hun zelf kijken.
Zeg nou zelf, het is toch makkelijker om jezelf met een ander te vergelijken.
Het is gewoon zo en dat mensen kijken hoe ze zelf de dingen uitvoeren of hoe ze met de dingen over weg gaan.
Maar wat jezelf kan, wil nog niet zeggen dat een ander dat ook maar gewoon moet kunnen.
Om maar even een voorbeeld te noemen:
Omdat je PDS hebt ben je beperkt in je mogelijkheden en zul je rekening moeten houden met lichaam.
Iemand die nog niets met PDS te maken heeft gehad, vind het misschien maar allemaal onzin en heeft het idee dat je je zit aan te stellen.
Dit is nu typisch zo'n geval waarbij je eigenlijk iemand in z'n waarde moet kunnen laten, maar dat valt voor die ene persoon niet mee als hij/zij nog nooit met PDS te maken heeft gehad.
Snappen doe ik het allemaal wel, maar het zou toch fijn zijn als mensen toch wat meer hun best zouden doen om elkaar in hun waarde te laten.

Over het algemeen wordt een blinde als een blinde gezien en is daar iets meer begrip voor, dus die blinde persoon wordt gewoon iets meer in z'n waarde gelaten.
Toch kan het nog wel eens anders, een blinde wordt soms ook wel eens voor achterlijk versleten.
Waarom zou men dat doen, omdat een blinde niks kan zien, wil het nog niet zeggen dat hij geen hersens heeft en dat hij dus niet na zou kunnen denken.
Ook als ik al kijk naar mijn visuele beperking, dan brengt dat soms ook al een schrikreactie met zich mee.
Ik weet nog goed dat ik een keer gebeld werd door het uitzendbureau om zakken patat open te snijden en die zakken leeg te kiepen in een doos, maar dan zien ze ineens dat je wat aan je ogen mankeert en je bent al niet goed genoeg meer.

Bij PDS wordt het wel een stukje lastiger, want je kunt niet zomaar zien dat iemand PDS heeft.
Dus als je PDS hebt moet je soms veel harder knokken om je een beetje waardig te maken.
Dan brengt mij weer op het punt van begrip.
Begrip is het sleutelwoord als het om waarde gaat en als er begrip is van de andere zijde, dan zul je ook sneller in je eigen waarde gelaten worden.
Wat zou het dus toch wel eens fijn zijn als er wat meer begrip voor elkaar zou zijn, dan zou alles er waarschijnlijk een stuk makkelijker aan toe gaan.

PDS en sex

Dit onderwerp is iets wat je normaal gesproken niet zo gauw bespreekt met andere mensen of met weet ik veel wie, maar het speelt zeker een belangrijke rol binnen je leven.
Vele dingen heb ik al besproken, maar er is nog een ding waar toch menig PDS-patiënt last van heeft.
Ik heb het in dit geval over PDS en sex, want tijdens of na de sex heeft men toch wel eens last van pijn.
In veel gevallen komt de pijn pas na de sex en dat kan dan best wel weer eens een domper zijn.

In dit geval neem ik gewoon weer mezelf als voorbeeld, want ik kan natuurlijk niet voor iedereen spreken.
Wel is zo dat het waarschijnlijk herkenbaar is voor een hoop mensen met PDS.
Ik kan niet over recentelijke gebeurtenissen spreken, want daarvoor ben ik al weer te lang vrijgezel.
Maar een aantal jaren geleden had ik een vriendin en die had er gelukkig alle begrip voor, maar het kon wel eens de pret bederven.
Soms kreeg ik al last van mijn buik op het moment als we met het voorspel bezig waren en dat kon voor mij wel eens zo uitpakken dat ik dus niet meer verder kon met het voorspel en dan moesten we het afbreken.
Als we het dan af moesten breken, dan was dat een behoorlijk domper, want je bent al enigszins opgewonden en je kunt het dan niet afmaken.
Het kwam ook wel voor dat de pijn gewoon dragelijk was en dan ging ik gewoon door met het voorspel, want tja als je eenmaal met het voorspel bezig bent, dan ben je al behoorlijk opgewonden.
Deze opwinding kan dus al genoeg zijn om buikpijn te krijgen, want het is toch een bepaalde spanning terwijl het een heerlijke spanning die je ondergaat.
Natuurlijk had ik ook wel m'n goede moment en dan had ik geen last van mijn buik en dat is natuurlijk het lekkerste om voorspel te hebben en sex.

Tijdens de sex was ik min of meer altijd wel iets of wat verdoofd, waardoor ik niet direct last van mijn buik had, maar toch gebeurde het wel eens dat mijn buik ineens pijn ging doen en dan moest ik altijd even pas op de plaats houden.
Ik geef toe als ik eenmaal met de sex bezig was en ik kreeg ineens heel veel pijn in m'n buik, dan nam ik gewoon even pas op de plaats totdat de pijn een beetje gezakt was.
Want stoppen onder de sex, dat kon ik dan weer niet zomaar doen vond ik en dat voor mezelf en voor mijn toenmalige vriendin.
Meestal moest ik het dan na de sex behoorlijk bekopen met buikpijn en zat er bij mij niet veel puf meer in en had ik daarna gewoon even tijd voor mezelf nodig.
Het wilde ook wel eens gebeuren dat we een hele goede voorspel hadden en hele goede sex, maar dat ik pas na de sex pijn in m'n buk kreeg.
Ook dat is nou niet erg prettig voor je partner als je net sex hebt gehad, want je wilt soms toch nog wel even een klein beetje nagenieten.
Ik ben toevallig niet zo'n man die gelijk in slaap valt na de sex, zoals je van vele mensen te horen krijgt.
Als ik geen last van m'n buik had, dan had ik pas goede sex en natuurlijk mijn toenmalige vriendin ook.
Wanneer ik onder de sex buikpijn kreeg, dan was dat soms heel verschillend.
Soms kreeg ik gewoon steken in m'n buik of ik had gewoon een hevige buikpijn.
Deze pijn kon ik dus ook wel eens krijgen als we met het voorspel bezig waren.
Als ik buikpijn na de sex kreeg, dan had ik vaak in m'n onderbuik veel pijn zitten.
Ook al had ik meer last van m'n onderbuik, toch kon het dus wel eens op andere plekken in m'n buik tevoorschijn komen.

Wat je hieraan zou kunnen doen weet ik niet, ik denk niet dat hier zomaar iets aan te doen is.
Ik denk dat je dit gewoon heel goed met je partner moet bespreken, want het is toch wel een belangrijk punt binnen de relatie.
Nu weet ik wel dat sex niet het belangrijkste is binnen de relatie, maar belangrijk genoeg om dit te negeren.
Sex schept namelijk ook een hele goede band tussen elkaar en zeggen wel eens dat sex op z'n tijd gewoon heel gezond is.
Dat sex gezond is wil ik wel geloven, omdat het toch iets doet met je lichaam en voor een goede verstandhouding binnen de relatie.
Dus met de vraag of er wat aan te doen is, zeg ik nee naar mijn menig.
Het enige wat je dus echt kan doen is goed bespreken met je partner en als je nog niet alles ervaren hebt met PDS en sex, laat daar dan ook ruimte voor over en zorg er dus voor dat er wederzijds begrip voor is.
Wordt niet kwaad op elkaar omdat het niet wil lukken omdat je te veel pijn hebt.
Of het nu al bij het voorspel is of dat het tijdens de sex is of misschien wel na de sex.
Het is heel lastig en het is heel vervelend voor jou zelf als PDS-patiënt, maar ook voor je partner kan dit erg vervelend zijn.

Wil je misschien wat meer ervaringen van lotgenoten of heb je hier vragen over, ga dan eens naar de website van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging (PDSB).
Daar kun je lid worden en als je lid wordt of bent, heb je toegang tot het ledenform, waar je dus vragen en ervaringen met lotgenoten kun delen.
website PDSB is: www.pdsb.nl

PDS en familie.

Herken je dat, de reactie van familie toen je net met buikklachten te maken had.
Familie het is fijn dat je ze hebt, maar toch heb je soms wel eens iets van........

In het begin toen ik net het ongeluk achter de rug had, was er niet zoveel aan de hand.
M'n familie had er alle begrip voor dat ik heel veel last van m'n buik had en dat vonden ze ook wel begrijpelijk na zo'n zwaar ongeluk.
Na van loop van tijd word het begrip langzaam onbegrip en dat is vaak weer niet heel leuk omdat mee te maken.
Om maar eens een voorbeeld te noemen, mijn oma kwam was iemand die heel graag kookte en als je dan langs kwam, dan had ze altijd wel wat te eten staan.
Mijn oma kwam uit Indonesië en daardoor kookte ze altijd van die heerlijke gerechten, om je vingers bij af te likken om het zo maar eens even te zeggen.
In ieder geval was het zo dat in de eerste paar jaar m'n oma me altijd te eten aanbood, maar door mijn buikklachten kon ik dat niet zomaar meer aannemen. Over het algemeen had ik niet meer zo'n honger gevoel als dat ik vroeger had en veel trek had ik ook niet echt meer.
Vaak had ik ook gewoon buikpijn en een heel erg opgeblazen gevoel in m'n buik, dus als m'n oma me te eten aanbood, dan weigerde ik dat gewoon.
In het begin kon m'n oma het nog wel redelijk hebben dat ik het niet aannam, maar op een gegeven moment werd ze heel erg boos op mij, omdat ik dus elke keer het van haar weigerde.
Ze zei dan tegen me, jij wil nooit eten hebben van oma en vroeger weigerde je nooit.
Dus ik heb heel veel moeite moeten om het mijn oma uit te leggen, maar ook toen ging dat er niet bij haar in.
Ik vertelde het m'n moeder en die heeft het m'n oma nog maar eens keer uit gelegd en uiteindelijk begon ze het te snappen. Het heeft wel heel wat maanden gekost om mijn oma dat duidelijk te maken.
Ik vond het heel erg dat ik mijn oma moest teleurstellen omdat ik geen eten van haar aannam, dus ik heb mijn oma gezegd, dat als ze wilde dat ik wat eten van haar aannam dat ze dat dan in de avond moest doen en dan even van te voren af moest spreken en zo kon ik haar toch nog een beertje blij maken.

Ook andere familieleden hadden steeds minder begrip voor het feit dat ik last van mijn buik had en zeker als ik heel erg winderig werd op een onverwacht ogenblik.
Ze uitte dan een heleboel kritiek op het feit als ik per ongeluk een scheet liet waaien.
Ze vonden dat ik het niet kon maken in gezelschap om een scheet te laten en als ik dan zei dat ik er niets aan kon doen, dan was dat gewoon onzin.
Dit is zo maar een van de kritiek uitingen die ik naar m'n hoofd kreeg van familie leden en op een gegeven moment ging ik ook al niet eens meer naar familie op visite.
Na van loop van tijd aan jaren kwam ik toch weer meer met familie in contact door omstandigheden en toen was er bij sommige al wat meer begrip tevoorschijn gekomen en dat was dan wel weer fijn.
Sommige dachten dat ze het begrepen, maar dat deden ze dus eigenlijk helemaal niet en daardoor kwamen ze met goed bedoelde adviezen en goede raad.
Als ik daarop antwoordde dat bepaalde dingen niks uithaalde of dat hun advies goed bedoeld was, maar niks voor mij kon doen of dat het daar helemaal niks mee te maken had met wat ik had.
Een voorbeeld van advies was dat ik wat meer bruinbrood moest gaan eten vanwege de vezels en niet te veel witbrood en als ik het dan eens probeerde uit te leggen, dan vonden ze me maar eigenwijs.

Nu na 15 jaar is de diagnose PDS bij mij vastgesteld en nu kon ik ze wat tastbaars voorschotelen, omdat ik nu materiaal toegestuurd had gekregen van de PDSB.
Ik liet ze het zorgboek PDS zien en aan de hand daarvan probeerde ik ze dan het een en ander duidelijk te maken, maar zelf dan nog zijn er een paar die best wel koppig zijn.
Nou ja het heeft in ieder geval geholpen en ik krijg gelukkig niet meer van die vervelende kritiek naar m'n hoofd toe gesmeten.

Om eerlijk te zijn heb ik over het algemeen meer aan mijn vrienden dan aan m'n familieleden, maar ik zou m'n familie voor geen goud willen missen.
Familie is toch wel fijn om te hebben en ik heb er zeker een paar in de familie zitten die me heel erg aan het hart staan en waar ik dus meer van kan hebben.
Laat ik het zo stellen, je familie kies je dan wel niet, want die krijg je er gewoon gratis en voor niks bij van je ouders. Maar als je goed met je familie over weg kunt, waarom zou je ze dan opzij schuiven?
Vrienden kun je kiezen, maar ook daar is het soms even afwachten wie je echte vrienden zijn tot het moment dat er iets gebeurd wat grote impact heeft.

Ik kan alleen maar zeggen wees zuinig op je familie en vrienden, je weet maar nooit wat je voor hun kan betekenen en wat hun voor jou kunnen betekenen.

Voor meer informatie over PDS, ga dan naar www.pdsb.nl

PDS en vrienden

Misschien vind je het wel een saai verhaal, maar ik wil het toch wel even delen.

Sinds dat ik PDS klachten heb, hebben mijn vriendschappen behoorlijk onder spanning gestaan.
In het aller eerste begin leeft iedereen nog wel een beetje met je mee en zeggen dat ze het snappen, maar op een gegeven moment als het wat te lang gaat duren wordt dat ineens anders.
Die tijd heeft echt duidelijk gemaakt wie nu mijn echte vrienden waren en wie niet.
Natuurlijk heb ik ook andere mensen leren kennen in die tijd, maar dat is dan toch heel anders.


In het begin probeerde ik natuurlijk gewoon weer m'n leven weer een beetje op te pakken, maar helaas ging dat niet helemaal zoals ik dat ik gedachten had of op de manier dat ik wilde dat het ging.

Omdat ik geen namen wil noemen zal ik vrienden aanduiden met vriend A, B, C, D, E enz.

Ik weet nog dat ik naar een verjaardag van vriend A ging en dat was echt een moment waarop ik me heel erg eenzaam voelde op die verjaardag.
Voor mijn gevoel lieten m'n vrienden me een beetje links liggen en leken ze niet veel interesse in me te hebben, dus had ik niet veel gesprekken met hen.
Ik ben toen gewoon gaan zitten en ik heb zo maar een beetje geluisterd en een beetje rond gekeken.
Dit was niet het verjaardagsfeestje waar ik echt op zat te wachten, maar goed ik dacht misschien ligt het ook allemaal wel een beetje aan mezelf en keek ik het dus gewoon nog even aan.
Op zo'n verjaardag wordt er regelmatig gevraagd of je wat wil drinken en dan vroeg ik altijd gewoon om een sapje of gewoon wat ander fris.
M'n vrienden vonden me ineens een watje omdat ik dus geen bier meer wilde hebben, waarop ik antwoordde dat bier gewoon niet lekker valt met m'n buik en dat ik dus last van m'n buik zou krijgen.
Omdat ik toch al veel last van m'n buik had, wilde ik dus niet nog meer last hebben.
De reactie die ik toen kreeg was alles behalve leuk en kreeg ik te horen dat ik me niet zo moest aanstellen en dat eens niet zo over m'n buik moest klagen.
Nou klagen deed al niet eens over m'n buik, maar jammer genoeg kreeg ik dit wel te horen van m'n vrienden en dat doet op zo'n moment toch heel erg veel pijn.
Kort daarna ben ik weg gegaan en heb ik het een tijdje zo gelaten en heb ik niet veel contact met ze gehad, omdat ze me toch maar een zeur vonden dacht ik.
Hier heb ik een hele tijd mee rond gelopen en gedacht wat ik hier nu mee aan moest en of ik nog wel bevriend wilde blijven met hen.

Na een tijdje ben ik het toch maar weer eens gaan proberen om contact te leggen en om weer eens keer af te spreken met vrienden en raar maar waar het leek me toen ook wel weer eens leuk.
Verschillende keren heb ik nog eens met ze afgesproken en opeens hoorde ik van niemand meer iets. Alleen vriend A was er nog waar ik nog enig contact mee had, maar ook dat was ineens niet meer zo veel en ik snapte er helemaal niks van.
Zo rond de kerst belde ik vriendin C en die had verkering met Vriend B en die reageerde zo raar, dat ik zei het lijkt wel alsof je boos bent.
En dat was ze ook omdat er iets gebeurd was waar ik geen weet van had.
Ze vertelde me dat vriendin D en die had verkering met vriend A, dat ik dus tussen haar en vriend B in wilde komen zodat ik met haan aan kon pappen.
Stom verbaasd zat ik dus te luisteren naar haar verhaal en mijn eerste reactie daarop was dat ik niet wist wat ze in haar hoofd had gehaald.
De reden dat vriendin D zo aan het stoken was, omdat ze vond dat ik maar een zeur was vanwege mijn buikklachten en ze moest op een gegeven moment ook niet veel meer van mij hebben.
We hebben het wel uitgepraat en ik heb vriend B ook die zelfde avond gesproken en samen hebben we het allemaal uitgepraat, maar de schade was al geleden en de vriendschap was bijna zo goed als voorbij.
Kun je nagaan dat het meer dan een half jaar geduurd heeft voordat ik van dit gebeuren af wist.
Ik heb vriend A daarover ook nog eens vragen gesteld over dit voorval en die kwam met allerlei argumenten die gewoon nergens op sloegen en ik heb hem verweten dat hij niks tegen mij gezegd had en dat het dan niet zover had hoeven komen.
De argumenten die vriend A gaf was onderanderen mijn buik en dergelijke en toen heb ik gevraagd wat dat met vriendschap had te maken en wat had dat dan te betekenen dat ik een relatie tussen 2 mensen kapot zou willen maken.
Uiteindelijk heeft hij me daarin wel weer gelijk gegeven en heeft hij zijn excuses gemaakt naar mij toe en die heb ik ook geaccepteerd van hem.

De vriendschap met vriend B en vriendin C is er niet meer en in het begin vond ik dit heel erg jammer, maar vandaag de dag kan ik er ook niet zo wakker meer van liggen.
Met vriend A heb ik nog steeds contact en onze vriendschap is de loop der jaren alleen maar steker geworden en nu heeft hij eindelijk door waar ik mee van doen heb en dat ik zeker niet om PDS gevraagd heb en dat het me gewoon is overkomen.
Ook vriend E en F zijn gelukkig ook nog steeds vrienden gebleven en daar ben ik echt blij om en door dit alles waar ik door heen gegaan ben, weet ik nu wel wie m'n echte vrienden zijn.
Ook zij snappen en begrijpen nu wat ik mankeer en dat ik daar niet altijd wat aan kan doen.
Nu is het ook gewoon goed en als ik dan weer eens af bel, dan is het alles behalve een probleem.
Om mijn PDS kunnen we ook rustig een lekker lachen, vooral als ik weer eens een lekker winderige dag heb en flink wat scheten moet laten.
In zo'n geval laat ik ze dus gewoon lekker waaien en als ze dan stinken, nou dat is dan jammer en ook daar kunnen ze dan gelukkig om lachten.
In ieder geval ben ik blij met de vrienden die ik heb en op deze vriendschappen ben ik heel zuinig.

Vriend A heeft nu een vriendin en die heeft ook PDS en daardoor heeft hij nog meer begrip gekregen voor het probleem. Zijn vriendin en over een jaar zijn vrouw wil ik nu nog proberen te overtuigen om lid te worden van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging.

Zo zie je maar dat dingen ergens wel weer goed komen, ook al lijkt het misschien in het begin niet zo.
Vriendschap is zo belangrijk, want zonder vrienden zal het heel moeilijk worden om goed te kunnen leven. Ik heb er wel van geleerd dat echte vrienden je gelukkig niet laten vallen en dat vrienden je heel goed kunnen helpen in vele opzichten.

Dus als je met een moeilijk tijd tegemoet gaat omtrent vrienden, geef nier zomaar op en houd vast aan je waarden en geloof me uiteindelijk beloont het zich zelf.
Met vriendschappen moet je heel zuinig zijn zeg ik dus wel eens en is iets waar ik achter kan staan.

Heb je PDS of heb je een kind met PDS en zoek je meer informatie, ga dan eens naar de website van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging.
Tevens kun je daar lid worden en heb je toegang tot nog meer informatie en je kun contact leggen met lotgenoten op het leden forum. Zie hieronder de link.
www.pdsb.nl

Herinnert worden aan je PDS.

Nu het lekkere weer begonnen is, moet je er natuurlijk wel van genieten.
De afgelopen dagen heb ik er zeker van genoten, maar ik heb altijd als het wat warmer gaat worden last van m'n buik en dan word hij een beetje onrustig.
Ik weet niet of meer mensen PDS daar last van hebben, maar ik in ieder geval wel.
Mijn buik gaat dan een beetje pijn doen en mijn darmen lijken wat onrustig te worden.
Nu is het wel zo dat ik nou niet gelijk krom lig van de pijn, maar pijn is er zeker.
Gelukkig maar want anders zou het toch wel heel moeilijk worden om van het mooie lekkere warme weer te genieten.
Ik ben niet het type dat zomaar even in de zon gaat zitten, want dat vind ik weer niet iets te.
Het maakt me niet uit als ik lekker bezig ben in de zon, maar ook dan moet het niet te warm worden.
Dus zoal ik het maar bekijk, ook al heb ik last van m'n PDS gewoon blijven genieten van het heerlijke warme weer.

Afgelopen zaterdag was ik lekker aan het werk en opeens ging mijn buik pijn doen en ik weet eigenlijk niet zo goed waarom.
Op zich het werk wat ik deed was niet zo zwaar, ik moest pakketen met kranten afleveren bij winkels en benzinestations. Ok de pakketten kunnen een beetje zwaar zijn op de zaterdag, omdat de kranten dan wat dikker zijn.
Nou ja in ieder geval toen ik klaar was het het bezorgen van die pakketten en ik wilde van de auto naar binnen lopen van het uitdeel punt, had ik daar ineens heel veel moeite mee en deed mijn buik echt heel erg pijn. Nog steeds vraag ik me af waar dat aan gelegen zou kunnen hebben, want tja als je zoveel pijn hebt dat je bijna niet meer kunt lopen is nou niet bepaald erg fijn om zo maar eens te noemen.

Een tijdje geleden was ik gezellig een avond je weg, met wat familie en vrienden.
Ik had al wel een beetje last van mijn buik, maar opeens werd ik overvallen door een paar gemene steken in mijn buik en zo erg dat ik er gelijk krom bij ging lopen.
Dit vond ik best wel erg, want op het moment dat ik die steken kreeg liep ik door een restaurant op weg naar ons tafeltje en dan schaam ik me een beetje voor al die mensen die zitten dan toevallig zitten te kijken.
Ook hier is me niet duidelijk waaraan dit heeft gelegen en waarom ik die steken zomaar kreeg.
Net als zoveel mensen probeer je toch een beetje te achterhalen waarom je pijn hebt of waarom nou net op dat moment die steken in je buik kreeg.

Ik heb ook wel eens van die moment dat ik gewoon lekker op de bank zit en dan opeens beginnen mijn darmen behoorlijk te borrelen.
Soms borreltje het zo hard in m'n buik dat ik er zelf wel eens een beetje van schrik en dan denk ik wel eens bij mezelf, wat voor iets zorgt ervoor of maakt dat mijn darmen zo hard borrelen.
Het gebeurd ook wel eens dat ze hard borrelen dat ik ze gewoon kan voelen en dat is echt een raar gevoel. Soms kan ik er wel eens om lachten als mijn darmen zo aan het rommelen zijn en vooral als het dus zo hard klinkt en als ik het kan voelen.
Hoewel soms als ik die borrels voel, kunnen zo ook wel eens pijn doen en dan kan ik er toch wat minder om lachen.

Als ik in bed lig, heb ik soms wel eens het gevoel er beestjes over mijn hele lijf heen lopen.
Het is gewoon raar, want het kriebelt en ik word er knetter gek van.
Elke keer als ik zo'n gevoel heb dat er beestjes over mijn lijf heen lopen, dan ga ik altijd op de plek waar het dan kriebelt of jeukt krabben.
Soms duurt het maar een paar minuten en soms duurt het wel een stuk langer en het is me raadsel waarom iemand met PDS daar last van heeft, maar het schijnt zo te zijn.
Bij dit verschijnsel vraag ik me verder niet te veel af waarom ik heb, want het is gewoon zo.
Ik heb periodes waarop ik er veel last van heb en periodes dan ik helemaal geel last van heb.

Heb je dat ook wel eens, je zit bijvoorbeeld in een wachtkamer van de huisarts of de tandarts en ineens krijg je heel veel last van winderigheid.
Verschrikkelijk vind ik dat, want aan de ene kant probeer je ze op te houden en aan de andere kant ontsnappen ze wel eens.
Als ze dan ontsnappen, dan schaam ik me er best wel eens voor en dan hoop ik altijd maar dat ze niet stinken en ik hoop ook altijd dat ze geen geluid maken.
Maar als ik ze mijn scheten wel met veel pijn en moeite kan inhouden, dan loop ik de rest van de tijd met heel veel buikpijn erg vervelend vind ik dat.
Want op zo'n moment vraag ik me wel eens af, wat kan ik nu het beste doen?
Moet ik ze ophouden en de rest van de dag met buikpijn rondlopen of moet ik ze gewoon laten vliegen en hopen dat ze geen geluid maken en niet stinken.
Dit is soms echt een dilemma voor mij en ik weet niet of meer mensen met PDS dat hebben.

Dit zijn nou echt van die punten waarop ik echt weer even flink word herinnert aan het feit dat ik PDS heb en dat dit soort dingen er nu gewoon eenmaal bij horen.
Het blijft gewoon lastig dat het gebeurd, maar ik wil er nu ook niet dramatisch over doen.
Het is gewoon zo dat ik het moet accepteren dat het zo is en niet anders.

Van de week vertelde iemand op het ledenforum van de PDSB, accepteren dat je PDS hebt en dat je met al die vervelende dingen te maken hebt, zul toch nooit helemaal kunnen.
Maar in plaats om het te proberen het te accepteren, kun je je wel laten berusten in het feit dat je PDS hebt en dat vond ik een hele mooie uitspraak.
Acceptatie en je zelf erin laten berusten liggen wel heel dicht bij elkaar, maar als je je zelf in iets kunt berusten, dan is geeft dat ook weer een heleboel rust.


Voor meer informatie over PDS, ga dan naar www.pdsb.nl

Kinderen met PDS

Nu vertel ik hier op mijn blog veel over mijn ervaring met PDS, maar er zijn niet alleen volwassenen die PDS hebben.
Onder de PDS-patienten zitten namelijk ook kinderen en die zullen ook met bepaalde problemen zitten.
Daarbij is het ook nog eens zo dat niet alleen de kinderen dan heel erg last van hun PDS hebben, maar hun ouders hebben er ook indirect heel veel last van.
Ik weet dat niet alleen volwassen met PDS te maken hebben, maar dat kinderen dus er ook last van kunnen hebben en dat is iets waar ik niet zo bij stil heb gestaan.

Als ik er zo eens over na denk, dan moet het voor ouders en kind toch ook wel heel lastig zijn.
Waar lopen de ouders met hun kind tegenaan?
Dit is een vraag die ik zelf niet zo goed kan beantwoorden, maar ik vind het wel iets om even bij stil te staan. Als kinderen heel erg jong zijn, kunnen ze vaak niet goed vertellen wat hen mankeert of waar ze last van hebben.
Voor die ouders moet het toch ook wel heel lastig zijn en als ouder zijnde wil je toch het allerbeste voor je kind hebben
Ik ben me dit gaan beseffen toen ik de verenigingsblad van de PDSB zat te lezen en toen ben ik ook nog eens even op het ledenforum van de PDSB gaan kijken en toen begon het me pas echt goed door te dringen.

Je kunt je natuurlijk wel enigszins wel voorstellen waar ze tegenaan lopen en met wat voor problemen ze te maken krijgen, maar dat is nooit helemaal het zelfde als bij een volwassen persoon.
Zoals ik net al schreef, als ze heel jong zijn is het helemaal moeilijk om te bepalen wat je ermee moet doen of wat je eraan moet doen.
Wat voor voeding ga je je kind geven en welke voeding kan hij het beste verdragen en dat zijn toch dingen die een volwassenen makkelijker kan.
Dan heb je ook nog eens met school te maken en hoe ga je dat dan weer aanpakken.
Als PDS-patient heb grotere kans op verzuim van school en dat moet je dan ook maar weer eens uit zien te leggen aan die mensen.
Dan heb je ook nog eens de leerplichtambtenaar waar je mee te maken kunt krijgen.
Want als je kind te veel schoolverzuim heeft, dan krijg hier op een gegeven moment toch mee te maken en dat zijn nou ook niet bepaald de fijnste dingen om mee te maken te krijgen.

Volgens mij voel je je als ouder ook een beetje machteloos, want het liefst zou je je kind dit allemaal willen besparen en hem alle gezondheid willen geven die er is.
Als ik al naar mezelf kijk waar ik al mee te maken krijg of waar allemaal tegenaan loop en denk dan ineens aan die kinderen en hun ouders, dan voel ik toch een beetje van medelijden opkomen.
Ook een beetje het gevoel alsof m'n hart een beetje verscheurt bij deze gedachten.
Als ik die kinderen en hun ouders zou kunnen helpen, dan zou ik het zeker niet laten om het te doen.

Gelukkig hebben we bij de PDSB ook een gedeelte waarbij ouders en hun kinderen met PDS terecht kunnen met hun vragen en om contact te leggen met elkaar.
Het is echt een geweldig dat dit gedeelte er is bij de PDSB en hiermee geholpen kunnen worden.
Als ik zo eens in het geheel kijk, dan denk ik wel eens wat zouden al die mensen moeten zonder de PDSB. Dank ik wat is het toch geweldig dat er een patientenvereniging is voor mensen met PDS.

Dus heb je een kind met PDS en zit je met een heleboel vragen of ben je opzoek naar informatie?
Ga dan eens naar de website van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging.
Daar kun je een heleboel informatie vinden over PDS en tevens kun je je aanmelden om lid te worden.
Als lid kun je bij nog meer informatie terecht en je kunt op het ledenforum terecht, waar je met al je vragen terecht kunt en contact kun leggen met lotgenoten.
De website van de PDSB is www.pdsb.nl

Drukte en ontspanning samen (PDS)

De laatste dagen heb ik het behoorlijk druk gehad en er komen nog een paar dagen aan.
Met verhuizingen komen er vaak veel dingen bij kijken, zoals dat je al je spulletjes moet inpakken en dingen die je niet meer gebruikt weg gooit.
Je moet zorgen dat je nieuwe huis in orde is, zodat je met je spullen in kan en dat je er zelf ook in kunt gaan wonen. Dit alles bij elkaar bezorgt je een heleboel werk en vaak kun je ook wel een paar extra handen gebruiken bij dit soort dingen.

Ik heb een hele lieve tante en daar ben ik echt heel erg op gesteld.
Anderhalf jaar geleden is mijn oom overleden en daardoor is ze alleen komen te zitten.
Dit gebeuren alleen al is een hele belevenis en brengt ook weer de nodige dingen met zich mee.
M'n tante woont bij Amsterdam in de buurt in een klein dorpje, waar ze toen met m'n oom is gaan wonen.
Omdat mijn oom er niet meer is, heeft ze daar op het dorp niet zoveel meer te zoeken en daarom zit ze daar niet meer op haar gemak en wil ze dus weer lekker dicht bij familie gaan wonen in het zuiden van NL.
Ze heeft hier een appartement waar in terecht kan en in eerste instantie zou ze de sleutel van het appartement pas halverwege april pas krijgen, maar door een gelukje kreeg ze de sleutel begin april al.
Een tijdje geleden is ze begonnen met inpakken in haar oude huis, maar mijn oom en tante hadden zoveel spullen in een groot huis. Je kan het al raden, hoe meer ruimte je hebt, hoe meer je vaak gaat bewaren.
Ze had in eerste instantie best wel de tijd om alles in orde te krijgen, met inpakken was ze al begonnen.
Nu zit het zo dat ze in eerste instantie pas eind april uit het huis hoefde en had ze een maand de tijd om het nieuwe appartement in orde te krijgen.
Omdat ze dus eerder de sleutel van het appartement kreeg, heeft ze de koper van het oude huis schijnbaar verteld dat hij er eerder in kon.
Dat is haar fout geweest en heeft ze de boel behoorlijk overschat en dat neem ik haar niet kwalijk, maar het wel een beetje dom geweest van haar.
Nu had ze ineens nog maar twee weken de tijd om alles nog in orde te krijgen.
Ze moet het appartement in orde maken, door de boel te laten schilderen en er een nieuwe vloer erin te laten leggen en dat moet ze nog eens de rest in het oude huis nog in gaan pakken.
Door die verkorting van tijd is het zo krap geworden dat ze het alleen niet meer gaat redden nu.
Dus ik niet te beroerd en zo ook de partner van m'n moeder, dus we zijn haar een beetje gaan helpen met spullen uitzoeken die weg konden en spullen inpakken.
Het zijn zoveel spullen dat ze nu nog de boel niet alleen voor elkaar gaat krijgen en dat valt haar behoorlijk zwaar. Nu is het zo dat niemand z'n dierbare niet zomaar laat vallen of zomaar laat stikken.
Ik vind het ook helemaal niet erg om m'n tante te helpen, maar ik merk wel dat m'n PDS weer behoorlijk gaat opspelen en dat is nou net dat gene wat zit te wringen.

In al die drukte kijk ik minder naar mezelf en kijk ik meer naar m'n tante in hoe ik haar het beste kan helpen, maar door m'n PDS klachten word ik er wel weer even aan herinnert dat ik af en toe pas op de plaats moet maken en even voor mezelf moet zorgen.
In al die drukte bij m'n tante thuis komt er weinig van ontspannen en dat is niet goed voor m'n buik.
Tenminste het ontspannen schiet er een beetje bij in tot dat mijn buik me weer even doet herinneren dat ik rustiger aan moet gaan doen of zelfs even helemaal moet stopen.
Die ontspanningsmomenten moet ik dus wel gaan nemen en de tijd die ik daarvoor nodig heb verschilt daarin wel eens. Als ik me dan moet ontspannen, ga ik even naar de wc en daar blijf ik dan wel eens even een half uurtje hangen. Op deze manier ben ik even alleen en weg van de drukte en kan ik toch even op een bepaalde manier ontspannen, maar op de wc is ook niet alles.
Ook wil ik voor de ontspanning mezelf wel eens even terug trekken, want ais ik ga ontspannen omdat m'n buik heel erg pijn doet moet ik gewoon even lekker op mezelf zijn.
Als ik in het zicht van m'n tante blijf of bij andere mensen, dan krijg ik toch van die vragen of dat het wel gaat of ze kijken regelmatig naar mij en dat is wat ik nou juist niet wil.
Ik zorg dat ik lekker even ergens lekker buiten ben en daar zoek ik dan even een plekje waar ik lekker rustig kan gaan zitten en het liefs een plek met een beetje natuur en wat vogels in de buurt.
Heerlijk is dat gewoon, ogen dicht en luisteren naar de vogels om je heen of de andere geluiden van de natuur.
Is er geen natuur, dan zoek ik een zo'n stil mogelijk plekje op en zorg ik dat ik zo goed als alleen ben.
Op die manier kan ik mijn gemak houden en lekker ontspannen, zodat de pijn een beetje kan zakken.
Als de pijn weer een beetje gezakt is, ga ik weer terug en ga ik weer beetje helpen bij m'n tante.
Ook al doe ik de werkzaamheden op mijn tempo, toch is dit al gauw te veel voor mij.
Aan het einde van de dag ben ik helemaal brak en heb ik ook heel veel last van mijn PDS.
Op dat moment ben ik echt tot bijna niks meer in staat en dan het enige wat ik dan kan doen is lekker m'n bed in kruipen.

Afgelopen zondag was ik dus ook bij m'n tante en was ik weer vrij laat thuis.
Doordat ik afgelopen donderdag een kleine ingreep had gehad, had ik daar zondag avond ook heel veel last van. Dus ben ik ook nog eens naar de eerste hulp gegaan en daardoor werd het nog later.
Ik heb die nacht helaas ook maar 2 en een half uur geslapen, want 's morgens moest ik toch aan het werk. Eigenlijk was het te veel, maar ik dacht bij mezelf als ik klaar ben met werken kruip ik weer lekker m'n bed in en daardoor kon ik het nog net opbrengen om naar de krant te gaan.
Eenmaal weer thuis van de krant, stond ik bijna op het punt om weer terug naar m'n bed te gaan en toen belde de parketlegger.
De parketlegger wilde niet gaan beginnen met laminaat leggen in het appartement van m'n tante, omdat de vloer niet schoon genoeg was.
Dus ik moest als een speer naar het appartement van m'n tante om te gaan kijken wat hij nu precies bedoelde en dat werd snel duidelijk. Een oom van mij is schilder en die zou de oude vloerbedekking eruit halen, maar had niet de vloer schoon gemaakt van vloerbedekking resten.
Nou gelukkig kwam hij ook nog die kant op en toen moesten we gisteren nog even met z'n tweeën zorgen dat de vloer schoon werd.
Al met al was het middag eer dat we klaar waren en toen zat ik er helemaal doorheen.
Eigenlijk had ik in de middag moeten werken, maar door de pijn in m'n buik en de enorme vermoeidheid, was ik daar niet meer toe in staat en heb ik m'n moeder gestuurd.

Door dit alles voel ik me net zo'n in elkaar gebutste appel in m'n buik, zo'n pijn deed hij en zo voelde m'n darmen aan. Nou ja ik ben gisteren lekker vroeg gaan slapen en ben ik vandaag weer een beetje in m'n doen terug gekomen.
Ik wist het allemaal al wel, maar als je PDS hebt kun je dit soort dingen maar beter niet doen en zorgen dat je jezelf daar een beetje van terug kan trekken.
Maar zoals ik al zei, ik kan tot heel ver gaan en vaak ga ik ook over m'n grenzen heen als het om dierbare gaat. Maar toch besef ik nu weer dat ik dit soort dingen beter maar kan laten en niet meer moet doen, dan moet een ander dat maar opknappen.
Nou ja iedereen heeft wel een zwak voor zijn dierbare of geliefde en daarbij doe je soms dingen die je beter niet kunt doen.

Als ik dit dan zo eens even bekijk, dan kan ik wel zeggen dat ik mijn ontspanningsmomenten pak binnen in al die drukte. Maar ondertussen ontspan je eigenlijk maar een klein beetje of maar gedeeltelijk.
Want je wilt ook niet afvallen in de werkzaamheden of onder de mensen waarmee je bezig bent en daardoor ontspan je dus niet goed genoeg en ben je zelfs onder je ontspanning bezig met die dingen.
Waardoor je dus heel snel over je grens gaat en dus er zelf bijna aan onderdoor gaat.

Ik weet niet hoe dit bij andere PDS-patiënten zit, maar ik geloof best wel dat die ook wel eens door dit soortgelijke situatie over hun eigen grenzen heen gaan.
Je kunt dan zeggen, dat is echt stom van je en dat doe je dan toch niet.
En daarom kan ik zeggen, ook al heb ik PDS en kan ik daardoor niet meer dat gene doen wat ik gedaan heb, maar voor de liefde van geliefde of dierbare mensen heb ik dan toch echt een zwak.
Dit wat dan tot gevolg heeft, dat ik mezelf teveel wegcijfer en waardoor ik mezelf daar weer veel te veel te kort doe.

Dus Alan wat heb je nu geleerd?

Mensen verlies jezelf niet uit het oog en doe jezelf niets tekort of doe geen dingen wat ten koste gaat van jezelf, want wat hebben mensen aan je als je helemaal uitgeteld ben en tot niets meer in staat ben.
PDS is wat dat betreft een hele vervelende sta in de weg en is zeer irritant, maar zorg dan dat je er op een andere manier voor je dierbare bent.
Want als je zelf uitgeteld bent, kun je er nier zijn voor die gene die je bij wilt staan.
Op zo'n moment moet je je steentje maar op een andere manier bijdragen of gewoon helemaal niet als het niet anders kan.

Meer informatie over PDS, ga dan naar www.pdsb.nl

PDS-klachten waar loop je tegen aan.

Over PDS klachten kun je veel vertellen, zoals hoe de klachten kunnen ontstaan en wat je er tegen kunt doen en waar je eventueel tegenaan loopt als je klachten hebt.
Natuurlijk heb ik al verschillende klachten beschreven en waardoor ze kunnen ontstaan en ik heb ook al bij bepaalde klachten beschreven waar je tegenaan kunt lopen.
Eigenlijk wil ik in dit stuk daar nog iets meer over kwijt en er zullen best wel dingen in voorkomen die ik al wel eens eerder beschreven heb.

Waar ik in dit stuk eigenlijk naar toe wil is de pijn in de buik en waar het eventueel vandaan kan komen en waar je bij pijn tegenaan kunt lopen.

Pijn in je buik kan overal in je buik plaatsvinden en dan kan het een zeurende pijn zijn, een heftige pijn en stekende pijn. Dit zijn hele verschillende klachten en daarbij kunnen verschillende dingen aan de orde komen, waar je tegenaan zou kunnen lopen.

Ik neem mezelf als voorbeeld en ik zal een paar dingen schetsen.
Bij mij kan buikpijn door verschillende dingen komen, waaronder door buikkrampen, spanningen (zenuwen, stress), door bewegen en of door gasvorming/opgeblazen gevoel.
Als ik nu eerst eens kijk naar pijn door bewegen, dan kun je daar wel eens je vraagtekens bij zetten.
Je moet het zo zien, je darmen liggen eigenlijk los in je buik en die bewegen op zich zelf ook al.
Als je zelf in beweging komt met je lichaam, dan beweegt je buk ook en daarmee dus ook je darmen.
Door die bewegingen kan het wel eens zijn dat je darmen extra gestimuleerd worden om zelf ook te bewegen en als ze je darmen dan moeite hebben om op gang te komen, dan kan dat wel eens pijnlijk zijn. Maar ook als je darmen wel goed op gang komen, dan kan het wel eens zijn dat je darmen door bewegen overactief worden en gaan ze nog meer bewegen dan nodig is.
In beide gevallen kan het pijn opleveren en krampen veroorzaken, tenminste dat is wat mijn ervaring is daarin.
Bij moeilijk op gang komende darmen, kun je dus last hebben van obstipatie.
Bij darmen die te actief worden, kan het wel eens zijn dat je last krijgt van plotselinge aandrang of dat je in eens veel vaker naar de wc toe moet.
Ik ga niet zeggen dat je niet moet bewegen, want beweging is heel belangrijk en daarom zeg ik blijf in beweging.
Natuurlijk als je pijn krijgt door bewegen, doe het dan rustig aan en als het echt te erg wordt, stop dan met bewegen en ga rustig zitten. Nogmaals niet stoppen met bewegen omdat het misschien wel eens pijn kan opleveren, maar gewoon elke keer weer proberen.
Ik ben elke dag in beweging met de krant en daarbij moet ik veel lopen en tillen.
Soms krijg ik heel veel pijn doordat ik daarmee bezig ben en dan moet ik het even rustig aan doen en als het heel erg is, dan stop ik op dat moment met m'n werkzaamheden.
Ik vind het ook heerlijk om met de hond te gaan wandelen, soms ga ik met de hond naar buiten en is er niks aan de hand, maar dan opeens komt de pijn opzetten en dan doe ik gelijk een even rustig aan.
Op een stuk waar ik normaal 10 minuten over doe, kan soms wel eens 20 duren door de pijn.
Hoe dan ook de hond heeft er geen boodschap aan dat ik pijn heb en die moet toch naar buiten.
Soms heb ik ook al pijn voordat ik met de hond ga lopen en dan moet ik er toch uit en dan doe ik het maar wat rustiger aan en is het rondje wat ik normaal loop met de hond maar een stukje korter.
Dus lekker blijven bewegen, maar pas jezelf gewoon aan de klachten die je hebt.

Pijn door spanningen is ook heel erg vervelend.
Als ik het over spanningen heb, dan kun je denken aan stress of zenuwen.
Je kunt stress en zenuwen hebben door vervelende dingen, maar ook door leuke dingen.
De pijn die je hierdoor krijgt is wat lastiger om vanaf te komen en is ook een beetje afhankelijk van persoon tot persoon.
De een kan zich makkelijker ontspannen dan de andere en daarmee is de duur of de hevigheid van de pijn heel erg verschillen. Ook kan het zijn dat er iets staat te gebeuren waarvoor je zenuwachtig voor bent en als het dan achter de rug is, dan ontspan je je weer wat makkelijker en daardoor neemt de pijn ook weer wat af.
Als ik naar mezelf kijk de afgelopen week/weken, dan heb ik heel veel buikpijn gehad.
Donderdag 31 maart moest ik een kleine ingreep laten doen en dat weet je dan, maar onbewust ben je er al meer mee bezig dan je denkt en dat bouwt dan weer spanningen op.
Naarmate de datum dichterbij kwam ging ik er toch iets meer aan denken en werd ik een beetje zenuwachtig en werd de pijn helemaal ondraaglijk.
Nu een dag later is de spanning er een beetje vanaf en is de pijn ook weer wat minder.
Het zal ook nog wel even duren voordat ik echt helemaal van de pijn af ben, maar goed als je PDS hebt weet je gewoon dat het tijd kan kosten voordat je ervan af bent.
In ieder geval zal de hevigheid van de pijn steeds minder worden en daar gaat het uiteindelijk om.

Buikkrampen kent iedereen wel en we weten allemaal dat het bij de darmen ligt.
Je kunt de buikkrampen krijgen door beweging zoals ik eerder beschreef, maar het kan dus ook nog eens komen door de manier waarop je darmen de voeding die je tot je neemt verteerd.
Hierin kan ik heel verhaal over gaan vertellen, maar het is bij iedereen verschillend en iedereen reageert weer anders op voeding. Wat hierbij het voornaamste is dat de spijsvertering dan niet helemaal lekker loopt zoals het hoort te lopen, of omdat er gewoon iets in je darmen zit waar ze niet lekker op reageren.

Gasvorming en of opgeblazen gevoel heeft vaak met lucht te maken die in je maagdarmkanaal zit.
Lucht kun je binnen krijgen door te eten, drinken of als je rookt, maar ook door gasvorming in je darmen.
Over gasvorming heb ik het al vaker gehad en dat komt door bepaalde bacteriën of bepaalde voedingsstoffen die je hebt gegeten.
Door gasvorming kun je een heel opgeblazen gevoel krijgen en als dat te erg word kun je wel eens buikpijn krijgen en dat is dubbel vervelend.
Ik heb soms wel een zo'n opgeblazen gevoel of zoveel gasvorming dat mijn maag gewoon omhoog geduwd wordt, waardoor ik weer last krijg van kortademigheid.
Op zo'n moment zit ik wel eens te hijgen als hond, want doordat m'n maag omhoog geduwd wordt, hebben mijn longen minder ruimte om uit te zetten en daardoor minder lucht die ze op kunnen nemen.
Bij gasvorming kun je ook wel eens een heleboel geborrel horen in je buik en soms is het zo erg dat geborrel dat je het wel eens kan voelen en dat is ook niet echt een prettig gevoel.
Met gasvorming of opgeblazen gevoel kun je ook wel eens heel veel last krijgen van winderigheid of boeren en dat is echt heel vervelend als in gezelschap bent van andere mensen.
Je krijgt dan altijd wel reactie van mensen of opmerkingen naar je hoofd toe geslingerd.
Als ik heel veel last heb van gasvorming en of opgeblazen gevoel, dan gebeurd het ook wel eens dat ik niet de deur uit ga en dat ik dan liever thuis blijf.
Tegen gasvorming en opgeblazen gevoel, kun je bepaalde medicijnen krijgen die je daarbij kunnen helpen om het wat af te laten nemen.

In ieder geval is het zo, dat ik bij buikpijn met bepaalde dingen moeite ga krijgen of dat ik gewoon bepaalde dingen moet laten en ik zal er een paar voorbeelden van noemen.
Als ik heel veel buikpijn heb, dan heb ik heel veel moeite om te bukken en soms lukt het me helemaal niet om te bukken.
Op zo'n moment weet je pas hoe vaak je bukt op een dag, het is echt ongelooflijk.
Ook heb ik soms heel veel moeite om een stuk te wandelen en soms moet ik even laten om te wandelen. Als ik dan met de hond moet lopen, dan moet ik bijvoorbeeld even 10 minuten wachten.
Als je een leuk dagje gepland hebt en het maakt niet uit wat voor een leuk dagje het dan zou moeten zijn, maar ook die moet ik wel eens afblazen doordat ik te veel pijn heb en dat is erg jammer.
Dit wil dan ook wel gebeuren als ik dus last heb van gasvorming of opgeblazen gevoel en het hangt toch soms wel enigszins aan elkaar.
Feit is dat PDS je hele leven beïnvloed in meer of mindere maten en dat is dan weer afhankelijk van de klachten waar je last van kan hebben.

Pijn is iets wat ieder mens kent in meer of mindere maten, want als mens heb je er allemaal wel eens mee te maken gehad. Toch blijft pijn voor heel veel mensen iets ongrijpbaars en brengt het een hoop onbegrip met zich mee.
Mensen die het grootste gedeelte van hun dagelijks leven met pijn rond lopen is niet te vergelijken met andere soort pijn. Heel veel mensen die dat niet hebben, beseffen ook niet wat dat inhoud om dagelijks met pijn rond te moeten lopen.
Die mensen kan ik het niet kwalijk nemen, want ze kennen het gewoon niet.
Doordat mensen het niet kennen valt dat ook heel moeilijk te begrijpen en wordt het al gauw afgedaan met een opmerking van je moet je niet aanstellen of je moet niet zo zeuren.
Pijn kun je niet zien vanaf de buiten kant en velen van ons PDS-patiënten en mensen met een andere aandoening zullen daar niet gauw te koop mee lopen of zomaar laten merken dat ze pijn hebben.
In zo'n geval kun je wel eens zeggen dat we in stilte pijn lijden.
Er zijn mensen die zeggen wel eens, ik kan het me voorstellen dat het heel lastig is als je constant pijn hebt. Deze mensen kunnen het zich meestal niet voorstellen, maar ze willen het dan in ieder geval nog proberen te begrijpen en zullen je ook niet zomaar laten zitten.
En nu ik zo aan het schrijven ben, kan ik hier wel over door blijven gaan, maar volgens mij is dit al duidelijk genoeg.

Ondanks alles wat ik hier heb geschreven, zie ik het allemaal niet zo negatief hoor.
Ik ben iemand die de dingen graag positief benader en overal het positieve uit wil halen.
Wel ben ik iemand die meer van dag tot dag leef en zoveel mogelijk geniet van het leven en van alle kleine dingen in het leven.
Zoals ik elke dag om 4 uur 's morgens buiten kom en de vogels hoor fluiten, dat is toch echt iets om van te genieten en weten dat je dan echt leeft.

Voor meer informatie over PDS ga dan naar, www.pdsb.nl