Acupunctuur en Cupping

Twee maanden gelden ben ik voor het eerst naar een accupunctuurist gegaan en heb ik dus voor het eerst een acupunctuur behandeling gehad. Na deze behandeling ben ik ook behandeld met cupping. De behandelingen waren zo positief dat ik besloten heb om daarmee door te gaan en ik ben erg blij dat ik het gedaan heb. De reden voor deze behandelingen was voornamelijk om te kijken of ik daarmee de pijn wat kon laten verminderen. Nu heb ik inmiddels zo'n 8 behandelingen gehad en ik denk dat ik hier in de toekomst nog wel wat meer behandelingen van ga nemen.

Zoals bekend heb ik chronische pijn en dat is begonnen in mijn buik, maar inmiddels heeft mijn rug daar ook in deel genomen. Nu kan ik wel heen ingewikkeld gaan zitten uitleggen hoe de pijn zich vanuit mijn buik naar mijn rug is door gestroomd, maar dat is eigenlijk helemaal niet zo interessant. In ieder geval werd ik de afgelopen jaren 's morgens iedere mogen wakker van de pijn in mijn rug. Dit had ook zo zijn uitwerking op mijn energie die ik dan tijdens de dag had. In eerste instantie is mijn medicatie verhoogd, maar dat was helaas nog niet voldoende. Ik ben toen gaan kijken naar een osteopaat en die heb ik daarna opgezocht. Ik heb bij de osteopaat meerdere behandelingen gehad en die deden me erg goed, maar ook hierbij was het nog niet voldoende tegen de pijn. Dus via een mijn broer ben ik in contact gekomen met die iemand die accupunctuurist was en zo ben ik begonnen aan de accupunctuur behandelingen en cupping behandelingen.

Het effect van de behandelingen.

In het begin was ik erg sceptisch tegenover acupunctuur, maar na een paar behandelingen ben ik er heel anders tegenaan gaan kijken. Ik merkte dat het toch z'n effect had op mijn lichaam en dat voelde ontzettend goed. Als het om cupping gaat, daar had ik eigenlijk nooit echt bij stil gestaan. Toch kan ik zeggen dat ik er heel erg over te spreken ben. In mijn buik heb ik heel veel littekenweefsel en daardoor ook heel veel verklevingen. Door de verklevingen heb ik heel veel pijn en dat is niet fijn. Ook heb ik zenuwbeschadiging die van mijn rug naar mijn buik toe loopt. Door de zenuwbeschadiging heb ik ook heel veel pijn en dat in combinatie met de verklevingen is dat alles behalve prettig, Met cupping wordt er gezorgd dat het bindweefsel los gemaakt wordt. In eerste instantie zorgde de eerste behandeling ervoor dat het meer pijn deed, maar dat is wel een teken dat het los gekomen is. Na de tweede behandeling met cupping werd de pijn in mijn buik minder en dat voelde erg fijn. Doordat de pijn die veroorzaakt werd door de verklevingen minder werd, had dat ook een positief effect op de pijn die ik van de zenuwbeschadiging heb. Nadat de verklevingen in mijn buik los waren gemaakt ging de behandelaar mijn rug behandelen met cupping. Sinds mijn behandeling van lymfklierkanker had ik ook heel erg veel last van mijn rug. Vanaf dat moment heb ik ook om de paar weken een behandeling bij de fysiotherapie, maar dat loste het nooit helemaal op. Nu met de behandelingen met cupping, gaat het een heel stuk beter. Door de beschadigde zenuw gaat mijn spieren altijd helemaal gespannen staan en daardoor altijd pijn in mijn rug en ik werd er ook elke morgen wakker van. Nu heb ik ook nog wel pijn in mijn rug, maar het is zeker met meer dan de helft afgekomen. De eerste behandelingen waren dus behoorlijk pijnlijk, maar het heeft wel z'n positieve effect gehad. Mijn spieren zijn nu heel stuk soepeler en ook veel minder gespannen. Dus in mijn geval zeg ik: "Cupping is een van de goede behandelingen."

Voordat je zelf acupunctuur en cupping behandelingen wilt gaan nemen.

Overweeg je zelf om je te laten behandelen met acupunctuur of cupping of misschien gecombineerd zoals ik zelf, dan is het goed om te weten dat je echt goed opzoek moet naar een behandelaar die goed aangeschreven staat. Iemand die een goede reputatie heeft opgebouwd en ook de daarvoor juiste papieren heeft gehaald om het vak uit te oefenen. Ik zeg dit omdat er misschien behandelaars tussen zitten die niet de juiste papieren hebben en misschien ook niet eerlijk zijn tegenover je. Mijn behandelaar stopt met behandelen als het geen effect meer heeft of als het überhaupt geen effect heeft. Daardoor weet ik dat hij niet zomaar blijft behandelen om maar geld binnen te kunnen ontvangen. Vertrouwen en eerlijkheid duren het langste.

Houd er dus rekening mee dat het gewenste resultaat niet behaald kan worden met de behandelingen. De ervaringen in deze blog zijn gebaseerd op mijn eigen ervaringen en ondervindingen en daardoor kan het zijn zijn dat het niet zo uitpakt bij jezelf. In ieder geval kan het nooit geen kwaad om het te proberen. Baat het niet, dan schaad het niet zullen we maar zeggen.

Nogmaals de cupping behandelingen kunnen pijnlijk zijn, maar in veel gevallen zul je er in mijn mening uiteindelijk de vruchten van plukken.

Je handicap en of chronische ziekte (aandoening) omarmen.

Al vanaf het moment dat ik geconfronteerd werd met mijn eerste aandoening, had ik het gevoel dat ik het er de rest van m'n leven ermee moest doen. Zoals als altijd is het begin het moeilijkst.
Eerst had ik te maken met PDS en was mijn buik gewoon een vervelend iets wat behoorlijk in de weg zat. Daarbij kwam ook nog eens dat ik last had van zenuwpijn, maar dat is iets waar ik later ben achter gekomen. Dan heb ik ook nog eens te maken met een chronische vermoeidheid.

Als ik zo eens even terug denk aan alles wat er gebeurd is en wat er op me afgekomen is, besef ik eigenlijk dat ik mijn aandoeningen heb omarmt. Misschien klinkt dat gek, maar dat is het niet. Al vanaf mijn geboorte heb ik te maken met een visuele beperking en daarom weet ik niet beter. Als kind zijnde was ik niet echt bezig met mijn visuele beperking. Ik wist dat ik minder kon zien dan de meeste mensen, maar het was niet zo dat ik daar mee zat. Ik ben met mijn beperking mee gegroeid en omdat het al mijn hele leven zo is, is het iets geworden wat gewoon bij me hoort. Ik heb dus in feite mijn visuele beperking omarmt omdat het geaccepteerd heb als wat bij hoort. Nu is het zo dat wanneer je iets al vanaf je geboorte hebt, je er eigenlijk geen gevecht voor hebt hoeven leveren. Je groeit ermee op en je weet gewoon niet beter dan dat het zo is. Als kind zijnde accepteer je dingen sneller dan wanneer je volwassen bent.

Als volwassenen is het moeilijk om iets te accepteren omdat je weet wat het is om zonder handicap of chronische aandoening te leven. Ik zelf vond het in het begin ook erg moeilijk om te moeten leren leven met alles wat er bij mijn chronische aandoening komt kijken. Natuurlijk ga je kijken of dat er nog mogelijkheden zijn om het beter te krijgen, maar uiteindelijk kom je op een punt dat je niet verder komt. In dat geval zul je bij jezelf moeten gaan kijken naar wat je eventueel zelf nog kunt doen om het eventueel beter voor jezelf te krijgen.

Uiteindelijk zul je gaan beseffen dat je je situatie moet gaan accepteren en als je daar eenmaal mee begint, zul je merken dat in zekere zin beter gaat. Je wordt rustiger en je gaat je leven zo proberen in te richten dat het aansluit bij jou aandoening. Dus als je je situatie begint te accepteren, dan begin je eigenlijk al met het omarmen van je aandoening en je situatie. Als ik naar mezelf kijk moet ik gewoon toegeven dat ik het zo heb ervaren. Natuurlijk zul je ook je momenten hebben dat je ervan baalt en wensen dat het nooit was gebeurd, maar dat is ook helemaal niet erg. Het wil dan niet zeggen dat je het niet geaccepteerd hebt of niet omarmt hebt.

Eenmaal omarmt en je zult merken dat je gaat leven naar je handicapt of chronische aandoening. Je zult minder kijken naar wat je niet meer kunt, maar je zult gaan kijken naar wat je nog wel zou kunnen. Dat alles geeft wel zo'n rust in je lijf en in leven zodat je daardoor weer kunt genieten van dingen.

Vechten tegen een tegenstander waarvan je niet kunt winnen.

In al die jaren die ik achter de rug heb, kan ik zeggen dat een ding me heel erg duidelijk is geworden. Wanneer we gezond zijn en niets mankeren, zul je waarschijnlijk wel het gevoel hebben dat alles best wel aardig loopt. Tot dat je op een moment iets gaat mankeren dat grote invloed heeft op je leven. Je krijgt bijvoorbeeld een chronische aandoening en dat gaat niet meer weg. In eerste instantie ga je je er tegen verzetten en wil je er alles aan doen om het te laten verdwijnen of wil je jezelf er niet aan toegeven dat je je leven ineens anders moet gaan leven.

Het is totaal niet gek om te denken dat je er alles aan wilt doen om het zoveel als mogelijk te laten verdwijnen. Het is ook niet gek dat je je leven probeert te leiden zoals het al heel je leven al hebt gedaan. Maar op een gegeven moment kom je op een punt waarop je je beseft dat het wel eens niet meer gaat zoals jij dat zou willen.
Toen ik voor het eerst geconfronteerd werd met mijn buikpijn en andere problemen, wilde ik in eerste instantie van de pijn af en vervolgens kwamen de andere vervelende dingen. Jaren heb ik het ene onderzoek naar het andere onderzoek gehad en telkens konden ze maar niks vinden. In die tussentijd besefte ik ook dat ik mijn leven niet meer helemaal kon leven zoals ik dat gewend was. Dus stap voor stap leerde ik er gaande weg mee omgaan. Ik moest leren om gemaakte afspraken af te zeggen wanneer het niet goed ging met mijn buik. Ik had dan bijvoorbeeld heel erg last van winderigheid en vaak was het dan ook nog eens zo dat ze behoorlijk stonken. In zo'n geval wilde ik niet graag onder de mensen zijn. Het kon ook wel eens zo zijn dat ik last had van erg dunne ontlasting, waardoor ik bijvoorbeeld ineens heel erg nodig naar de wc moest en dan was er ook de kans dat ik de wc niet haalde of dat ik het niet oprijd voelde aankomen en dan gebeurde het dus in m'n broek en dat is iets wat geen mens wil.

Bij al deze dingen besefte ik dat ik me er niet tegen moest verzetten, maar het gewoon moest nemen zoals het was en dat ik me daarvoor moest aanpassen. Eenmaal toen ik dat begon te doen, kwam de acceptatie en werd het allemaal ineens een heel stuk rustiger.

Ik kan zeggen dat ik geleerd heb om niet meer op een bepaalde manier te vechten tegen een handicap en of chronische aandoening. Het heeft totaal geen zin om tegen zo'n sterke tegenstander als een handicap of chronische aandoening te vechten, want winnen doe je toch niet. Misschien dat er ooit eens een dag komt waarop je het wel kunt winnen, doordat ze een nieuw medicijn hebben die jou aandoening kan genezen of doordat ze een nieuwe behandelmethode hebben die het kan genezen. Zolang dat niet is kun je je er beter maar bij neerleggen en het beter maar omarmen. Het klinkt misschien gek dat ik zeg omarmen, maar wanneer je dat doet win er stiekem weg een hoop mee. Zo kan ik zeggen dat ik er mijn rust mee gewonnen heb, nauwelijks nog frustratie heb en daardoor kan ik weer beter en meer genieten van de dingen in het leven. Uiteindelijk heeft mij wel weer iets meer van een gelukkig gevoel opgeleverd.
Mijn visuele handicap heb ik al mijn hele leven en is iets waar ik mee ben opgegroeid.
Mijn Prikkelbare Darm Syndroom, Zenuwpijn en chronische vermoeidheid zijn aandoeningen die ik tijdens mijn leven heb gekregen. Voor deze aandoeningen heb ik me echt moeten leren aanpassen en heb ik ze moeten leren omarmen. Toch ben ook ik nog steeds maar een mens en heb ik zo af en toe ook nog wel eens mijn momenten waarop ik even aan het trappen ben tegen deze aandoeningen. Het gebeurd meestal wanneer ik niet zo lekker in m'n vel zit. Het kan soms ook wel eens lekker zijn om even lekker te gaan zitten balen en om mezelf eens even lekker zielig te vinden, maar niet te lang.

Ik kan alleen maar vanuit mijzelf spreken, want ik weet niet hoe een ander het ervaart of ermee omgaat. Misschien dat het je kan helpen om dingen in een beter perspectief te zien en geeft het je de kracht om weer verder te gaan.
Heb je vragen en of opmerkingen, schroom dan niet om deze te plaatsen. Wil je het niet openbaar plaatsen, dan ben je ook van harte welkom om een mailtje te sturen naar info@alandavis.nl

Het verleden, het heden en de toekomst.

Het verleden.

Doordat ik tegenwoordig met beperkingen door het leven moet, heb ik mezelf moeten laten wennen aan het feit dat ik die beperkingen heb. Ik heb mijn beperkingen ook moeten aanvaarden en dat valt niet altijd even mee. Zelfs nu heb ik het daar af en toe moeilijk mee, omdat ik gemerkt heb dat mijn beperkingen erger zijn geworden.

Wat ik in eerste instantie deed was regelmatig terug denken aan het verleden. Ik dacht dan terug aan de dingen die ik toen nog gewoon kon doen, maar tegenwoordig niet meer. Het is frustrerend om te zien en te merken dat ik niet meer de dingen kon doen die ik graag wilde doen of om mijn leven te leven zoals ik dat gewend was. Zo kon ik voorheen gewoon hele dagen wakker zijn en lekker actief zijn door bijvoorbeeld lekker te hobbyen of door lekker een hele dag met vrienden erop uit te gaan. Zo kon ik ook heerlijk 's avonds op de bank hangen en lekker een filmpje of twee kijken. Helaas zijn dit dingen die tot het verleden horen. Ik heb daarom ook heel hard moeten leren om het verleden los te laten en het verleden gewoon het verleden te laten zijn. Als je me vraagt of dat dit makkelijk was, dan kan ik je gegarandeerd zeggen dat het alles behalve makkelijk is. Ook wanneer je iemand verliest zul je op een bepaalde manier moeten leren om het verleden los te laten. Zo heb ik 24 jaar geleden mijn oudere broer verloren aan een zeer zeldzame aandoening (ziekte). Ik heb hem toen ook moeten los laten, omdat ook hij in zekere zin tot het verleden hoort. Ik kan hem niet meer zien, ik kan hem niet meer vastpakken en ik kan er geen gesprek meer mee voeren zoals ik dat gewend was.

Toch hoef je de herinneringen van het verleden niet te vergeten, want herinneringen kunnen juist heel mooi zijn en als ze niet zo mooi zijn, dan kunnen ze juist heel leervol zijn. Met het verleden loslaten bedoel ik gewoon dat je jezelf niet moet vastklampen aan wat was of met wat je had. Als je merkt dat je geen pijn of andere heftige emotie meer ervaart als je aan het verleden terug denkt, dan zul je merken dat je al die dingen een plaats kunt geven. Dat is het moment dat je het verleden los hebt kunnen laten.

Het heden.

Zoals ik in het verleden al beschreef zul je die los moeten laten. Je moet het los laten om verder te kunnen met leven en je leven is in het hier en nu, het heden. Je zult nu gewoon moeten kijken naar wat je vandaag de dag kunt doen en niet naar wat je niet meer kan. Alles valt of staat met het accepteren van alles. Ik kijk niet te ver vooruit omdat ik toch niet weet hoe het over een week zal zijn met mij. Ik probeer gewoon elke dag mijn leven te leven op de manier die op die dag het beste gaat. Als het een dag is waarbij ik zo goed als geen energie heb, dan zal ik die dag heel rustig en zeer energiebesparend doorbrengen. Als het een dag is waarbij ik merk dat ik wat meer energie heb, dan zal ik de dingen doen die ik moet doen en misschien nog wel iets meer. In ieder geval weet ik dat ik elke dag tussendoor een paar uurtjes moet gaan slapen. Wanneer ik dan weer wakker word, kan ik de tweede helft van de dag nog redelijk doorkomen. Elke dag dat ik wakker word probeer ik zoveel mogelijk te genieten van alle dingen. Zo probeer ik al te genieten van het opstaan en het wakker worden. Van alles wat ik vandaag de dag doe of kan doen, zal ik er zoveel als kan van genieten. Proberen niet aan het verleden te denken op een manier waar ik gefrustreerd van word, want wat was is gewoon niet meer. Natuurlijk heb ik er soms moeite mee omdat ik er af en toe goed van baal dat mijn toestand verslechterd is, maar dan probeer ik zo te denken dat het altijd nog slechter kan.

De toekomst.

De toekomst is iets totaal onbekends omdat geen enkel levend wezen kan zien of weten hoe de toekomst eruit ziet of eruit gaat zien. Vroeger toen ik nog jong was had ik altijd wel een bepaalde toekomst wens. Een toekomst zoals ik die graag voor ogen had en die ik graag waarheid had zien worden. Helaas zijn er heel wat dingen gebeurd in mijn leven die mijn toekomst een hele andere kant op heeft geduwd. Je kunt je afvragen welke kant dat dan is geweest, maar ja zoals toekomst al aangeeft is het dus onbekend. Ik zag mijn toekomst als een man met vrouw en kinderen en een leuke baan. Mijn leven is heel anders gegaan kan ik wel zeggen. Ik ben een ongehuwde singel man met een aantal aandoeningen en beperkingen die ik niet had kunnen voorzien. Nu kan ik alleen maar afwachten wat de toekomst nu voor mij in petto heeft. Hopelijk is het een toekomst die me goed gezind is en is het een toekomst waarin ik in goede gezondheid mijn dagen mag doorkomen. In ieder geval kan ik je zeggen dat ik er eigenlijk helemaal niet over nadenk. Ik denk er niet over na omdat ik toch niet kan zien hoe het er over een half jaar, een jaar of 2 jaar eruit gaat zien. Dat neemt niet weg dat je geen plannen moet maken voor de toekomst of dat je leuke dingen moet plannen.

Ik maak soms ook plannen met mensen om af te spreken, want anders komt er van bepaalde dingen niks terecht. Ik maak spreek bijvoorbeeld met iemand af op een bepaalde dag en op de dag zelf kijk ik dan wel weer of dat het haalbaar is voor mij. Als het dan niet haalbaar is omdat ik er de energie niet voor heb, dan maken we gewoon weer een nieuwe afspraak.

Wat ik in ieder geval kan zeggen is dat je niet bang moet zijn voor de toekomst en dat je je zeker geen zorgen moet maken over de toekomst. De toekomst is toekomst en die kan nog alle kanten op. Zijn er dingen in de toekomst die niet goed gaan, dan moet je dat gewoon bekijken op het moment zelf.

Met mijn 4 maanden oude neefje.

Leef je leven.

Leef je leven zoals jij denk dat goed voor jou is en leef niet je leven zoals een ander dat zou willen of zien, want daar wordt je echt niet gelukkiger van. Leef lekker op de manier die bij jou past. Leef je leven op de manier die het beste past bij jou situatie en probeer daar dan zoveel mogelijk van te genieten. Maak je fouten in het leven? Nou maak je fouten dan gewoon, want je bent tenslotte maar gewoon mens. Ik maak ook nog regelmatig fouten en van die fouten probeer ik dan weer te leren. Heb je je situatie nog niet helemaal geaccepteerd? Maak je daar dan niet druk om, maar probeer het elke dag weer opnieuw om je situatie te accepteren. Uiteindelijk kom je op een punt waarop het wel lukt. Wees dankbaar voor elke dag die je krijgt, want dat is wat ik ook doe. Ik ben dankbaar voor elke dag, voor alles wat ik heb en voor alles wat ik nog kan. Het leven dat je leidt is leven zoals het je gegeven is en alles wat er in je leven gebeurd, gebeurd met een reden. 

In ieder geval is dit zoals ik het nu allemaal zie en wie weet zie jij het ook zo of ga je het zo zien na dit gelezen te hebben. Ik hoop hier wat mensen mee te kunnen helpen en te steunen.

Vermoeidheid door PDS!!!

Als je iemand bent die mijn blog volgt of regelmatig bezoekt, dan weet je waarschijnlijk ook dat ik sinds 1995 last van mijn buik heb en dat het ook om PDS bleek te gaan. De diagnose is helaas pas in 2009 vast gesteld nadat er nog wat nadere onderzoeken zijn geweest. In ieder geval is toen de ellende met mijn buik begonnen en als je zelf net PDS hebt, dan weet waarschijnlijk ook wel waar ik het over heb.

Vermoeidheid in relatie met PDS.

In het begin toen ik last van mijn buik had, wist ik niet gelijk dat de vermoeidheid verband hield met mijn buik. In het begin ben ik vrij veel bij de huisarts geweest omdat ik onzeker was en omdat ik met heel veel vragen zat. Ik mag mezelf dan ook heel erg gelukkig prijzen dat ik een hele fijne huisarts had die heel veel begrip had en toonde. Hij vertelde me toen ook dat de vermoeidheid die ik had te maken had met mijn buik. Het is namelijk zo dat je buik een van de belangrijkste plekken is van je lichaam. Er zitten namelijk ontzettend veel organen en in die plek wordt er ook gezorgd dat ons voedsel verwerkt wordt zodat ons lichaam het weer kan opnemen als brandsof voor de energie voorziening. Nadat ik dit dus van de huisarts te horen had gekregen, ben ik daar eens goed over na gaan denken en vond ik het eigenlijk allemaal wel logisch.

PDS of te wel Prikkelbare Darm Syndroom is een aandoening van onze darmen. Helaas is de oorzaak van PDS nog steeds niet duidelijk en daarom is het zaak om er zelf zo goed mogelijk mee om te gaan. Je hebt hier verschillende gradaties is en ook is het zo dat het bij geen mens het zelfde is. Herkenningspunten zijn er vaak wel te vinden onder elkaar maar goed daar zal ik niet verder op in gaan.

Waar het om gaat is dat wanneer je PDS hebt, je darmen niet meer zo functioneren zoals ze zouden moeten doen. Bij de een werken ze te snel en bij weer een ander werken ze te langzaam en in beide gevallen worden bepaalde voedingsstoffen niet verdragen en worden bepaalde voedingsstoffen niet goed opgenomen. Ook zorgt PDS ervoor dat veel mensen daardoor pijn ervaren en dat het ontlastingspatroon heel erg veranderd. Ook is het zo dat de ene persoon met PDS last van verstoppingen heeft waardoor men moeilijk naar de wc kunnen. De andere persoon heeft juist weer last van plotselinge aandrang en komt het er een beetje te goed uitzetten.

Dus als je al deze factoren gaat bekijken, dan is het helemaal niet zo vreemd dat je lichaam een hoop energie mist, maar ook een hoop energie verbruikt om het te proberen te compenseren.

Daarbij komt er nog wat kijken en dat is namelijk dat mensen die PDS hebben, vaak ook last hebben van psychische klachten. Hierbij kun je denken aan angstaanvallen, paniekaanvallen of depressie.

Ik zelf had heel erg last van paniek en angstaanvallen en dat gebeurde dan meestal altijd wanneer ik alleen was. Gelukkig slik daarvoor nu antidepressiva en dat zal ik ook de rest van mijn leven moeten doen, want anders komt het zeker te weten weer terug. De vermoeidheid die ik eerst had was wel vervelend, maar het was voor mij dragelijk en te doen. Helaas heb ik vandaag de dag met een hele andere vermoeidheid te maken, maar dat wil niet zeggen dat de vermoeidheid die een mens ervaart met PDS te verwaarlozen is.

Dus als je zelf PDS hebt en je hebt veel last van je vermoeidheid, verwaarloos het dan niet. Het is namelijk heel belangrijk om naar je lichaam te luisteren en mijn ervaring heeft me geleerd dat sommige mensen dat wel eens te weinig doen. Wees vooral lief voor jezelf en gun jezelf dan ook de rust die jou lichaam vraagt. 

Is de vermoeidheid heel erg extreem, dan is het zeker ook verstandig om daar eens met je huisarts over te praten. Het kan zijn dat je dan wel eens een vitamine B12 tekort heb.

Wil je meer informatie over PDS?

Bezoek dan eens de website van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging.

www.pdsb.nl

Balanse vinden en vasthouden.

Sinds afgelopen najaar ben ik echt weer een beetje zoekende naar mijn balans in het dagelijks leven. Zoals ik al eerder verteld heb, loop ik sinds begin 2012 met chronische vermoeidheid en dat heeft veel invloed op mijn dagelijks functioneren. Nu weet ik dat ik sinds kort te maken heb met ME/CVS en dat maakt het dan alweer iets makkelijker om het aan mensen uit te leggen. In ieder geval merkte ik verandering in mijn lijf in het begin van het najaar van 2016.

in het najaar van 2016 leek het wel alsof er een heel flatgebouw op me terecht kwam. Ik was zo ontzettend uitgeput dat ik elke dag meer sliep dan dat ik wakker was of ik lag gewoon op de bank of op mijn bed. 'S morgens werd ik wakker en deed ik gewoon de dingen die ik altijd in de ochtend doe, maar naar mate de ochtend verstreek, voelde ik me steeds belabberder en moest ik gewoon aan het einde van de ochtend of begin van de middag gaan liggen. Meestal viel ik gewoon in slaap en werd ik een paar uur later pas weer wakker. Meestal was dat pas tegen het einde van de middag. Vrij kort daarna was het alweer avondeten en daarna kon ik nog even op de bank hangen om vervolgens weer mijn bed in te duiken. Dit heeft zeker twee maanden geduurd voordat er eindelijk weer wat verbetering in kwam. Vanaf dat moment ging het langzaam weer berg opwaarts en kon ik langzaam weer wat meer wakker blijven en wat meer gaan doen.

Vandaag de dag merk ik dat mijn toestand slechter is geworden in vergelijking met voorgaande jaren. Ik kan veel minder hebben en ben dus ook sneller uitgeput. Dit leidde bij tot frustratie en daardoor baalde ik als ik stekker. In m'n hoofd wilde ik wel van alles doen, maar het mijn lichaam liet het gewoon afweten. Ook kreeg ik last van schuldgevoelens naar andere mensen toe omdat ik niet meer dat gene kon doen wat ik altijd gedaan had. Door dit alles was ik mijn balans kwijt tussen lasten en draagkracht. Het is erg vervelend, want omdat ik in m'n hoofd wel van alles wilde ging ik dus vaak over m'n grens heen. Uitgeput en een lijf die als griep aanvoelde, moest ik dus alles weer voor een paar dagen laten voor wat het was. Juist dat zorgde bij mij voor frustratie en irritatie. Nu begin ik het langzaam te accepteren en begin ik mijn balans ook langzaam weer terug te krijgen. Ik ben namelijk een 2 maanden geleden voor het eerst naar een psycholoog gegaan en doordat ik daar mijn gal kon spuwen en feedback kreeg, ging ik de dingen weer in perspectief zien en ging ik de dingen ook weer wat helderder bekijken.

Nu ben ik bezig om zelf goed te bepalen wat ik ga doen en wat ik niet ga doen. Ook als ik weet dat ik over mijn grenzen ga, maak ik daar bewust de keuze voor en weet ik dat ik daardoor een paar dagen weer van moet herstellen. Ik snap nu ook weer dat alles bepalend is door zelfregie te hebben en dat schuldgevoelens daar ook voor moeten wijken. Mensen moeten het maar snappen en ander maar niet als ze dat niet kunnen of willen. Ik besef nu ook heel goed dat ik eigenlijk helemaal niet zoveel kan en dat ik dat gewoon moet nemen zoals het is. Makkelijk is het niet, maar ik weet ook dat dit niet de eerste keer is voor mij dat ik dit moet doen en dat ik in mijn leven al vele hindernissen heb gehad.

Een goede balans in je leven is zo ontzettend belangrijk en is ook in veel gevallen alles bepalend in wat je doet of niet doet. Wanneer je balans hebt, zie je de dingen zoals ze werkelijk zijn en zul je ook veel meer kunnen genieten van de dingen om je heen of van de momenten die je krijgt.😊

Nu heeft dit bij mij betrekking op mijn ME/CVS, maar het is in principe bij alles van belang. Of je nu gehandicapt ben of chronisch ziek bent, het komt allemaal op het zelfde neer.
Heb je zelf ook moeite om je balans te vinden, dan kan het nooit kwaad om eens lekker te praten met een psycholoog en daar hoef je je echt niet voor te schamen. Je gaat niet alleen naar een psycholoog toe omdat je depressief bent, maar het kan ook om een goede uitlaatklep te hebben.
Ken je iemand die moeite heeft om zijn of haar balans te vinden, bied ze dan een luisterend oor en dan kunnen ze zelf beslissen of ze daar gebruik van willen maken.

Laat frustraties en irritaties niet je leven beheersen, maar zorg dat je ze kwijt raakt op wat voor manier dan ook.😊

Acceptatie en overgave.

De laatste tijd ben ik weer een beetje met mezelf in gevecht zal ik maar zeggen. Dit komt omdat ik weer tegen dingen aanloop die me erg dwars zitten en dat heeft alles te maken met het feit dat ik in m'n hoofd van alles wil, maar het lijf het niet meer kan.

Acceptatie!

Zoals je misschien al weet heb ik sinds een aantal jaren last van chronische vermoeidheid. In het begin heb ik moeten leren om daarmee om te gaan en dat heeft ook z'n tijd gekost. Nadat ik het zo goed als geaccepteerd had, kon ik er aardig mee overweg, maar het laatste half jaar lijkt het erop alsof de vermoeidheid verergerd is. Het lijkt wel alsof ik meer slaap nodig heb en lijkt het er erg op dat ik nog minder energie heb om dingen te doen. Ik moet dus nog meer opletten en goed plannen met wat ik wil en moet gaan doen en ik kan je zeggen dat dit niet altijd even meevalt.

Het is frustrerend als je merkt dat je van alles wil gaan doen of bepaalde plannen hebt voor een dag en dat het dan dus niet wil gaan lukken omdat mijn lijf het niet trekt. Nu ben ik sinds een paar weken bij een psycholoog waar ik mijn verhaal kwijt kan en waar ik af en toe wat feedback van krijg. Sinds ik daar bij de psycholoog langs ga, gaat het alweer een stukje beter en voel ik me daardoor ook wat beter. Voordat ik bij de psycholoog langs ging, was ik sneller geïrriteerd en reageerde ik onbedoeld soms verkeerd op andere mensen en dan voornamelijk de mensen die het dichtste bij me staan. Nu is dat gelukkig alweer een stuk minder en als het aan mij ligt, gebeurd dat helemaal niet meer.

Ook heb ik last van wat schuldgevoel naar andere mensen toe omdat ik dus minder kan doen en niet dat gene kan doen wat ze van me vragen. Nu weet ik dat de mensen om me heen het allemaal wel begrijpen en zeggen dat ik me niet schuldig moet voelen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Het komt erop neer dat ik het dus nog niet helemaal geaccepteerd heb en dat ik dat kleine stukje waar ik tegenaan loop ook moet accepteren. Het is niet makkelijk om iets te accepteren als het om je lichaam betreft en zeker niet als je hebt moeten inleveren. Gelukkig ben ik nu op de goede weg en zal dat kleine stukje acceptatie ook wel goed komen.

Overgave!

Genieten van de liefde die mijn hond geeft.

In de afgelopen 2 á 3 jaar heb ik wel geaccepteerd dat ik me gewoon moet overgeven aan m'n lichaam. Als mijn lichaam aangeeft dat het slaap nodig heeft, dan ga ik dus ook gewoon slapen. Soms is even liggen ook al voldoende om weer op krachten te komen. In het begin vocht ik wel eens tegen het gevoel dat ik moest gaan slapen omdat ik het zonde van m'n tijd vond, maar dat draaide al snel bij. Ik kwam erachter dat als ik niet aan de slaap toe gaf, ik totaal niets waard was en daardoor kwam er dus ook niks uit m'n handen. Dus ik weet nu dat het beter is om even te gaan slapen voor 2 uurtjes of om vroeg naar de bed te gaan. Natuurlijk vind ik het niet leuk dat het moet, maar uiteindelijk ben ik toch beter af door me over te geven aan de benodigde slaap of rust.

Wat ik had aan energie is niet meer. Het heeft ook eigenlijk helemaal geen zin om terug te kijken naar wat ik had en naar wat ik voorheen allemaal kon. Het is zaak om gewoon te kijken naar het HIER en NU en het verleden los te laten. Vroeger is geweest en is dus niet meer van toepassing op mijn leven van nu. 

Genieten van de natuur.

Het komt erop neer dat wanneer je het eenmaal geaccepteerd hebt, jezelf makkelijker kunt overgeven aan de situatie waarin je zit. Nu gaat het op dit moment bij mij over mijn chronische vermoeidheid, maar het praktisch op alles in leven toepasbaar.

Ik had even een kleine terugval als het om de acceptatie van mijn situatie gaat, maar zoals eerder gezegd gaat het weer de goede kant op. Depressief ben ik niet en dat zal ik ook niet meer worden als het aan mij ligt, maar soms kun je wel eens even goed de balen hebben van dingen.

Dus ik zeg tegen je, geniet van zoveel mogelijk dingen. Kijk niet naar wat je niet meer kan, maar kijk naar wat je nog wel kan en maak daar het beste van. Leef zoals jij denkt dat goed voor je is en probeer de mensen die je dierbaar zijn zoveel mogelijk bij je in de buurt te hebben en te houden.

ME/CVS (Chronische Vermoeidheid Syndroom)

Mensen die mijn blog lezen, weten dat ik met chronische vermoeidheid te kampen heb. Sinds november 2016 weet ik dat ik gewoon aan ME/CVS lijd en dat is dus gewoon weg Chronische Vermoeidheid Syndroom. Met deze wetenschap veranderd er voor mij eigenlijk helemaal niets, maar het heeft voor mij wel weer wat dingen duidelijk gemaakt.

Al vanaf dat ik mijn chemokuren heb gehad, kamp ik met verschrikkelijke vermoeidheid. In eerste instantie ging ik er nog wel vanuit dat het over zou gaan, maar na een jaar nog steeds met hevige vermoeidheid rond te lopen wist ik dat het niet meer beter zou gaan worden. Deze bevestiging kreeg ik dus ook van mijn internist te horen en zat er niet zo heel veel meer op dan er maar gewoon mee te leren leven. Nu 5 jaar later kan ik zeggen dat ik er nu aardig goed mee weet om te gaan en heb ik het ook geaccepteerd dat ik het heb. In de eerste 3 jaar kon ik het maar moeilijk verkroppen dat ik die chronische vermoeidheid had en baalde ik er ontzettend van. Altijd maar moe uit bed stappen en er ook weer moe instappen. Dan zijn er de momenten nog op de dag zelf. Zelfs overdag had ik en heb ik nog steeds momenten waarop ik ineens overvallen word door vermoeidheid en hele erge slaap. Er tegen vechten heeft geen zin, want dan ga ik me alleen maar beroerder voelen.  Dus zat er in zo'n geval niets anders op dan te gaan slapen. Dit vond ik zo vervelend en zo zonde van m'n tijd, want met die tijd had ik liever andere dingen gedaan. Helaas bepaald het lichaam uiteindelijk wat er moet gebeuren en wat er nodig is. Nu accepteer ik maar gewoon dat ik moet gaan slapen en laat ik het ook maar gewoon gebeuren. Dat alleen al zorgde ervoor dat ik op een bepaalde manier weer wat rust kreeg en maakte het accepteren ervan alleen maar makkelijker.

Een manier van leven.

Wanneer je chronische vermoeidheid hebt, moet je je leven erop aan gaan passen. In eerste instantie valt dat totaal niet mee, maar als je het begint te accepteren gaat het steeds beter. Ik zeg wel eens dat chronische vermoeidheid een manier van leven is. Als je erover na gaat denken is dat ook eigenlijk ook gewoon zo. Elke dag moet je gaan kijken wat die dag gaat doen en wat je die dag moet gaan doen. Als dat eenmaal weet, moet je gaan kijken wat er die dag het belangrijkste is wat je moet gaan doen en welke dingen eventueel uitgesteld kunnen worden. Het is namelijk zo dat je je energie zo goed mogelijk over de dag verspreid. Bijvoorbeeld als je iets moet gaan doen wat behoorlijk wat energie kost, weet je dat je daarvoor en daarna moet zorgen dat je je rust pakt. Op deze manier ga ik door de dagen heen en snap je dus waarom het een manier van leven is. Met chronische vermoeidheid, is energie gewoon heel kostbaar en is het zaak om daar zo goed mogelijk mee om te gaan.

ME/CVS

Al die tijd dat ik dus met chronische vermoeidheid loop, had ik daarbij ook nog eens andere klachten. Ik had daar ook niet zo het idee van dat het met mijn chronische vermoeidheid te maken had, maar door eens met mijn huisarts te gaan praten en eens wat onderzoek te doen wist ik op een gegeven moment hoe het zat. Ik bleek klachten te hebben die gerelateerd zijn aan ME/CVS en dat die klachten aan elkaar verbonden waren. Zo heb ik dus regelmatig last van spierpijn, duizeligheid, hoofdpijn en slaapproblemen. Eerst wist ik niet dat dit met de chronische vermoeidheid te maken had en vroeg ik me regelmatig af waar ik die klachten nu van had. Nu sinds een paar maanden weet ik waar het vandaan komt en houd ik me er niet meer zo mee bezig. Tegen de spierpijn ga ik regelmatig naar de fysiotherapeut toe en dat helpt prima. Aan de Andere klachten valt niet zoveel te doen, dan door gewoon te gaan rusten of te gaan slapen.

Dus Chronische Vermoeidheid Syndroom is een gedwongen manier van leven. Leuk??
Nee het is niet leuk, maar een andere keus is er niet.