Vermoeidheid door PDS!!!

Als je iemand bent die mijn blog volgt of regelmatig bezoekt, dan weet je waarschijnlijk ook dat ik sinds 1995 last van mijn buik heb en dat het ook om PDS bleek te gaan. De diagnose is helaas pas in 2009 vast gesteld nadat er nog wat nadere onderzoeken zijn geweest. In ieder geval is toen de ellende met mijn buik begonnen en als je zelf net PDS hebt, dan weet waarschijnlijk ook wel waar ik het over heb.

Vermoeidheid in relatie met PDS.

In het begin toen ik last van mijn buik had, wist ik niet gelijk dat de vermoeidheid verband hield met mijn buik. In het begin ben ik vrij veel bij de huisarts geweest omdat ik onzeker was en omdat ik met heel veel vragen zat. Ik mag mezelf dan ook heel erg gelukkig prijzen dat ik een hele fijne huisarts had die heel veel begrip had en toonde. Hij vertelde me toen ook dat de vermoeidheid die ik had te maken had met mijn buik. Het is namelijk zo dat je buik een van de belangrijkste plekken is van je lichaam. Er zitten namelijk ontzettend veel organen en in die plek wordt er ook gezorgd dat ons voedsel verwerkt wordt zodat ons lichaam het weer kan opnemen als brandsof voor de energie voorziening. Nadat ik dit dus van de huisarts te horen had gekregen, ben ik daar eens goed over na gaan denken en vond ik het eigenlijk allemaal wel logisch.

PDS of te wel Prikkelbare Darm Syndroom is een aandoening van onze darmen. Helaas is de oorzaak van PDS nog steeds niet duidelijk en daarom is het zaak om er zelf zo goed mogelijk mee om te gaan. Je hebt hier verschillende gradaties is en ook is het zo dat het bij geen mens het zelfde is. Herkenningspunten zijn er vaak wel te vinden onder elkaar maar goed daar zal ik niet verder op in gaan.

Waar het om gaat is dat wanneer je PDS hebt, je darmen niet meer zo functioneren zoals ze zouden moeten doen. Bij de een werken ze te snel en bij weer een ander werken ze te langzaam en in beide gevallen worden bepaalde voedingsstoffen niet verdragen en worden bepaalde voedingsstoffen niet goed opgenomen. Ook zorgt PDS ervoor dat veel mensen daardoor pijn ervaren en dat het ontlastingspatroon heel erg veranderd. Ook is het zo dat de ene persoon met PDS last van verstoppingen heeft waardoor men moeilijk naar de wc kunnen. De andere persoon heeft juist weer last van plotselinge aandrang en komt het er een beetje te goed uitzetten.

Dus als je al deze factoren gaat bekijken, dan is het helemaal niet zo vreemd dat je lichaam een hoop energie mist, maar ook een hoop energie verbruikt om het te proberen te compenseren.

Daarbij komt er nog wat kijken en dat is namelijk dat mensen die PDS hebben, vaak ook last hebben van psychische klachten. Hierbij kun je denken aan angstaanvallen, paniekaanvallen of depressie.

Ik zelf had heel erg last van paniek en angstaanvallen en dat gebeurde dan meestal altijd wanneer ik alleen was. Gelukkig slik daarvoor nu antidepressiva en dat zal ik ook de rest van mijn leven moeten doen, want anders komt het zeker te weten weer terug. De vermoeidheid die ik eerst had was wel vervelend, maar het was voor mij dragelijk en te doen. Helaas heb ik vandaag de dag met een hele andere vermoeidheid te maken, maar dat wil niet zeggen dat de vermoeidheid die een mens ervaart met PDS te verwaarlozen is.

Dus als je zelf PDS hebt en je hebt veel last van je vermoeidheid, verwaarloos het dan niet. Het is namelijk heel belangrijk om naar je lichaam te luisteren en mijn ervaring heeft me geleerd dat sommige mensen dat wel eens te weinig doen. Wees vooral lief voor jezelf en gun jezelf dan ook de rust die jou lichaam vraagt. 

Is de vermoeidheid heel erg extreem, dan is het zeker ook verstandig om daar eens met je huisarts over te praten. Het kan zijn dat je dan wel eens een vitamine B12 tekort heb.

Wil je meer informatie over PDS?

Bezoek dan eens de website van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging.

www.pdsb.nl

Balanse vinden en vasthouden.

Sinds afgelopen najaar ben ik echt weer een beetje zoekende naar mijn balans in het dagelijks leven. Zoals ik al eerder verteld heb, loop ik sinds begin 2012 met chronische vermoeidheid en dat heeft veel invloed op mijn dagelijks functioneren. Nu weet ik dat ik sinds kort te maken heb met ME/CVS en dat maakt het dan alweer iets makkelijker om het aan mensen uit te leggen. In ieder geval merkte ik verandering in mijn lijf in het begin van het najaar van 2016.

in het najaar van 2016 leek het wel alsof er een heel flatgebouw op me terecht kwam. Ik was zo ontzettend uitgeput dat ik elke dag meer sliep dan dat ik wakker was of ik lag gewoon op de bank of op mijn bed. 'S morgens werd ik wakker en deed ik gewoon de dingen die ik altijd in de ochtend doe, maar naar mate de ochtend verstreek, voelde ik me steeds belabberder en moest ik gewoon aan het einde van de ochtend of begin van de middag gaan liggen. Meestal viel ik gewoon in slaap en werd ik een paar uur later pas weer wakker. Meestal was dat pas tegen het einde van de middag. Vrij kort daarna was het alweer avondeten en daarna kon ik nog even op de bank hangen om vervolgens weer mijn bed in te duiken. Dit heeft zeker twee maanden geduurd voordat er eindelijk weer wat verbetering in kwam. Vanaf dat moment ging het langzaam weer berg opwaarts en kon ik langzaam weer wat meer wakker blijven en wat meer gaan doen.

Vandaag de dag merk ik dat mijn toestand slechter is geworden in vergelijking met voorgaande jaren. Ik kan veel minder hebben en ben dus ook sneller uitgeput. Dit leidde bij tot frustratie en daardoor baalde ik als ik stekker. In m'n hoofd wilde ik wel van alles doen, maar het mijn lichaam liet het gewoon afweten. Ook kreeg ik last van schuldgevoelens naar andere mensen toe omdat ik niet meer dat gene kon doen wat ik altijd gedaan had. Door dit alles was ik mijn balans kwijt tussen lasten en draagkracht. Het is erg vervelend, want omdat ik in m'n hoofd wel van alles wilde ging ik dus vaak over m'n grens heen. Uitgeput en een lijf die als griep aanvoelde, moest ik dus alles weer voor een paar dagen laten voor wat het was. Juist dat zorgde bij mij voor frustratie en irritatie. Nu begin ik het langzaam te accepteren en begin ik mijn balans ook langzaam weer terug te krijgen. Ik ben namelijk een 2 maanden geleden voor het eerst naar een psycholoog gegaan en doordat ik daar mijn gal kon spuwen en feedback kreeg, ging ik de dingen weer in perspectief zien en ging ik de dingen ook weer wat helderder bekijken.

Nu ben ik bezig om zelf goed te bepalen wat ik ga doen en wat ik niet ga doen. Ook als ik weet dat ik over mijn grenzen ga, maak ik daar bewust de keuze voor en weet ik dat ik daardoor een paar dagen weer van moet herstellen. Ik snap nu ook weer dat alles bepalend is door zelfregie te hebben en dat schuldgevoelens daar ook voor moeten wijken. Mensen moeten het maar snappen en ander maar niet als ze dat niet kunnen of willen. Ik besef nu ook heel goed dat ik eigenlijk helemaal niet zoveel kan en dat ik dat gewoon moet nemen zoals het is. Makkelijk is het niet, maar ik weet ook dat dit niet de eerste keer is voor mij dat ik dit moet doen en dat ik in mijn leven al vele hindernissen heb gehad.

Een goede balans in je leven is zo ontzettend belangrijk en is ook in veel gevallen alles bepalend in wat je doet of niet doet. Wanneer je balans hebt, zie je de dingen zoals ze werkelijk zijn en zul je ook veel meer kunnen genieten van de dingen om je heen of van de momenten die je krijgt.😊

Nu heeft dit bij mij betrekking op mijn ME/CVS, maar het is in principe bij alles van belang. Of je nu gehandicapt ben of chronisch ziek bent, het komt allemaal op het zelfde neer.
Heb je zelf ook moeite om je balans te vinden, dan kan het nooit kwaad om eens lekker te praten met een psycholoog en daar hoef je je echt niet voor te schamen. Je gaat niet alleen naar een psycholoog toe omdat je depressief bent, maar het kan ook om een goede uitlaatklep te hebben.
Ken je iemand die moeite heeft om zijn of haar balans te vinden, bied ze dan een luisterend oor en dan kunnen ze zelf beslissen of ze daar gebruik van willen maken.

Laat frustraties en irritaties niet je leven beheersen, maar zorg dat je ze kwijt raakt op wat voor manier dan ook.😊

Acceptatie en overgave.

De laatste tijd ben ik weer een beetje met mezelf in gevecht zal ik maar zeggen. Dit komt omdat ik weer tegen dingen aanloop die me erg dwars zitten en dat heeft alles te maken met het feit dat ik in m'n hoofd van alles wil, maar het lijf het niet meer kan.

Acceptatie!

Zoals je misschien al weet heb ik sinds een aantal jaren last van chronische vermoeidheid. In het begin heb ik moeten leren om daarmee om te gaan en dat heeft ook z'n tijd gekost. Nadat ik het zo goed als geaccepteerd had, kon ik er aardig mee overweg, maar het laatste half jaar lijkt het erop alsof de vermoeidheid verergerd is. Het lijkt wel alsof ik meer slaap nodig heb en lijkt het er erg op dat ik nog minder energie heb om dingen te doen. Ik moet dus nog meer opletten en goed plannen met wat ik wil en moet gaan doen en ik kan je zeggen dat dit niet altijd even meevalt.

Het is frustrerend als je merkt dat je van alles wil gaan doen of bepaalde plannen hebt voor een dag en dat het dan dus niet wil gaan lukken omdat mijn lijf het niet trekt. Nu ben ik sinds een paar weken bij een psycholoog waar ik mijn verhaal kwijt kan en waar ik af en toe wat feedback van krijg. Sinds ik daar bij de psycholoog langs ga, gaat het alweer een stukje beter en voel ik me daardoor ook wat beter. Voordat ik bij de psycholoog langs ging, was ik sneller geïrriteerd en reageerde ik onbedoeld soms verkeerd op andere mensen en dan voornamelijk de mensen die het dichtste bij me staan. Nu is dat gelukkig alweer een stuk minder en als het aan mij ligt, gebeurd dat helemaal niet meer.

Ook heb ik last van wat schuldgevoel naar andere mensen toe omdat ik dus minder kan doen en niet dat gene kan doen wat ze van me vragen. Nu weet ik dat de mensen om me heen het allemaal wel begrijpen en zeggen dat ik me niet schuldig moet voelen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Het komt erop neer dat ik het dus nog niet helemaal geaccepteerd heb en dat ik dat kleine stukje waar ik tegenaan loop ook moet accepteren. Het is niet makkelijk om iets te accepteren als het om je lichaam betreft en zeker niet als je hebt moeten inleveren. Gelukkig ben ik nu op de goede weg en zal dat kleine stukje acceptatie ook wel goed komen.

Overgave!

Genieten van de liefde die mijn hond geeft.

In de afgelopen 2 á 3 jaar heb ik wel geaccepteerd dat ik me gewoon moet overgeven aan m'n lichaam. Als mijn lichaam aangeeft dat het slaap nodig heeft, dan ga ik dus ook gewoon slapen. Soms is even liggen ook al voldoende om weer op krachten te komen. In het begin vocht ik wel eens tegen het gevoel dat ik moest gaan slapen omdat ik het zonde van m'n tijd vond, maar dat draaide al snel bij. Ik kwam erachter dat als ik niet aan de slaap toe gaf, ik totaal niets waard was en daardoor kwam er dus ook niks uit m'n handen. Dus ik weet nu dat het beter is om even te gaan slapen voor 2 uurtjes of om vroeg naar de bed te gaan. Natuurlijk vind ik het niet leuk dat het moet, maar uiteindelijk ben ik toch beter af door me over te geven aan de benodigde slaap of rust.

Wat ik had aan energie is niet meer. Het heeft ook eigenlijk helemaal geen zin om terug te kijken naar wat ik had en naar wat ik voorheen allemaal kon. Het is zaak om gewoon te kijken naar het HIER en NU en het verleden los te laten. Vroeger is geweest en is dus niet meer van toepassing op mijn leven van nu. 

Genieten van de natuur.

Het komt erop neer dat wanneer je het eenmaal geaccepteerd hebt, jezelf makkelijker kunt overgeven aan de situatie waarin je zit. Nu gaat het op dit moment bij mij over mijn chronische vermoeidheid, maar het praktisch op alles in leven toepasbaar.

Ik had even een kleine terugval als het om de acceptatie van mijn situatie gaat, maar zoals eerder gezegd gaat het weer de goede kant op. Depressief ben ik niet en dat zal ik ook niet meer worden als het aan mij ligt, maar soms kun je wel eens even goed de balen hebben van dingen.

Dus ik zeg tegen je, geniet van zoveel mogelijk dingen. Kijk niet naar wat je niet meer kan, maar kijk naar wat je nog wel kan en maak daar het beste van. Leef zoals jij denkt dat goed voor je is en probeer de mensen die je dierbaar zijn zoveel mogelijk bij je in de buurt te hebben en te houden.