Je bent jong, maar je voelt je soms oud.

De laatste tijd heb ik wel eens zo'n gevoel dat ik me net een oude sok voel, terwijl ik eigenlijk nog hartstikke jong ben. Het gevoel wordt gewekt doordat ik me soms zo ontzettend moe voel en totaal geen energie heb.

Misschien zijn er wel mensen die dit herkennen, sommige hebben het echt gewoon elke dag en zoals ik met PDS heb het meestal maar bepaalde momenten.
Vaak als ik me dan zo moe voel en uitgeput, dan gaat het met m'n buik nou ook niet echt bepaald goed.
Wanneer ik nou minder last van m'n buik heb, dan heb ik meestal weer volop energie en kan ik er dus lekker tegen aan gaan met dingen te doen.

Je buik is heel veel gevallen het meest bepalende deel van je lichaam, als het om weerstand gaat en als het gaat over hoe je je voelt qua energie.
Ook als je niet zo veel doet, dan zijn je darmen toch altijd wel enigszins in beweging en dat kost ook energie.
Misschien herken je het als iemand die gezond is ook wel, wanneer je dus een beetje buikpijn hebt, dan voel je je al gauw ellendig en ben je sneller moe.
Vaak is het zo dat als je darmen niet lekker zijn om wat voor reden dan ook, dan zul je dat gelijk merken in je gemoedstoestand, want het kost energie.
Als je darmen niet in orde zijn, dan is je lichaam constant bezig om dit weer op orde stellen en zoals men weet, ziek zijn kost energie.
Iemand die eigenlijk altijd met z'n damen aan de stok heeft, is vaker moe en sneller moe dan iemand die geen last heeft van zijn of haar darmen.
Daarom is het als je langdurig met darmen rond loopt die niet in orde zijn, kun je wel eens een helemaal uitgeput zijn terwijl je geen bal gedaan hebt.

Op die momenten dat ik veel last van m'n buik heb, dan voel ik me soms wel eens een oude sok.
Ik denk dan wel eens bij me: sjonge ik ben 34 en bijna 35, dus ik zou energie moeten hebben van een 34 jarige en het voelt alsof ik een vent van 70 ben of zo iets.
Over het algemeen leg ik me er gewoon maar bij neer en laat ik het dus maar gebeuren, maar soms kan ik dus ook wel eens even flink van balen.
Als ik ervan baal, dan is dat omdat ik eigenlijk best wel wat dingen zou willen doen en dat gaat dan gewoon niet. Ook is het dan niet alleen de vermoeidheid die om de hoek ligt, maar ook de pijn in m'n buik zorgt er dus ook voor dat ik niet in staat ben om wat te gaan doen wat ik zou willen doen.
Vaak is het zo dat als ik heel erg moe ben of uitgeput, dan slaap ik heel veel.
Om maar eens een voorbeeld te noemen, ik ga om 8 uur 's avonds naar bed en kom er de volgende ochtend om 8 uur weer uit. In de middag om een uur of 1 ga weer op bed liggen omdat ik moe ben en val ik slaap tot een uur of 4 haf 5.
Dat is gewoon echt zonde van je dag, maar wat kun je eraan doen?
In veel gevallen neem ik het maar zoals het komt en dat is dan een stukje acceptatie wat ik heb moeten leren.

Er zijn best veel dingen die lekker samen hangen met PDS en dat maakt het soms best wel eens lastig en daar heb ik best lang over gedaan om daarmee om te kunnen gaan.
Zelfs vandaag de dag heb ik af en toe nog wel eens van die momenten dat ik het er moeilijk mee heb.
Maar ik heb wel geleerd om er zo rustig mogelijk onder te blijven, want spanning is iets wat je zeker moet vermijden als je PDS hebt.
Ik hou me ook altijd wel voor ogen dat het altijd erger kan als dat waar ik mee loop te worstelen, want ik heb dan wel veel pijn en erg vermoeid op z'n tijd, maar sommige hebben het zwaarder.
Er zijn mensen die een zwaardere ziekte hebben en die moeten er ook mee om leren gaan, maar dat neemt niet weg dat PDS erg vervelend is en dat het een groot deel van je leven beheerst.
Daarom zeg ik wel eens gewoon dat PDS een handicap is en een chronische ziekte.

Heb je ook vaak of veel last van vermoeidheid, uitgeput zijn en zonder energie?
Maak je er niet druk over, maar laat het dan maar gewoon over je heen komen en vul je dagen dan maar op een andere manier in.
Ik weet dat ik dit niet altijd even mee valt, maar tja wat moet je anders zeg ik dan maar weer.
Als je je eigen druk gaat maken omdat je ervan baalt, dan wordt je nog vermoeider en heb je nog minder energie en dat zou nou toch zonde zijn.
Daarom maak je eigen niet druk en ga er ook niet van zitten balen, want echt waar het is gewoon verspilde energie en die dat beetje energie kun goed gebruiken voor andere dingen.

Voor meer informatie over PDS, of wil je in contact komen met lotgenoten?
Ga dan naar www.pdsb.nl en wordt lid van de PDSB en vind daar de informatie die je zoekt.

Wat is pijn en wat heet pijn?

Iedereen weet eigenlijk wel wat pijn is en hoe ermee om te gaan tot op zekere hoogte.
Bijna iedereen heeft wel eens hoofdpijn gehad of keelpijn, maar in hoeverre weet men wat pijn is?
Als je iets breekt, dan ken je volgen mij wel enigszins wel vertellen wat pijn is.
In al deze gevallen is de pijn maar tijdelijk en gaat het dus na een tijdje weer over.
Maar wat als je nu dagelijks met pijn te maken hebt en dat je de rest van je leven mee moet nemen?

Sinds een aantal jaren weet ik wel wat echte pijn is en heb ik er enigszins mee om moeten leren gaan.
Voordat ik PDS had, kende ik wel pijn en dat vond ik toen de tijd al heel erg vervelend.
Maar sinds ik dus PDS heb, ben ik pijn anders gaan begrijpen en heb ik er ook hele andere gedachtes over en daarom denk ik wel eens, wat is pijn en wat heet pijn?

Mensen die een ongeluk hebben gehad of langdurig ziek zijn geweest, die mensen zullen ongetwijfeld ook wel weten wat echte pijn is en ik denk daarbij ook aan mensen die een zware operatie hebben gehad.
Pijn is er in vele vormen en in vele soorten en maten, maar als je niet veel mankeert zul je daar niet gauw bij stil staan en waarom zou je ook?
Voordat ik het ongeluk had gehad en daardoor PDS heb gekregen stond ik er ook niet zo bij stil, maar nu ik dus al een aantal jaren PDS heb en met veel pijn heb rond gelopen denk ik daar wel eens aan.
Pijn is zoals men weet een signaal van je lichaam en duid vaak op dat er iets niet goed is.
Maar in veel gevallen bij een hoofdpijn zul je niet zo gauw denken ojee er zit iets niet goed in m'n hoofd en zul je eerder denken, verdorie ik heb hoofdpijn laat ik maar eens een paracetamolletje nemen.
Spierpijn is ook zo iets, je weet vaak al waardoor je spierpijn hebt en het is een vervelende pijn.
Toch is spierpijn een signaal dat aangeeft dat je spieren eigenlijk iets gedaan hebben wat ze niet gewend zijn en dan kan komen door overbelasting of doordat je ze weinig gebruikt heb.
Ik ben geen dokter, maar spierpijn is eigenlijk gewoon een blessure.
Wat ik dus al zeg dit zijn pijntjes die maar van tijdelijke aard zijn en ben je dus ook al weer snel vergeten.

Wanneer pijn een grote impact heeft, dan zul je die pijn niet gauw vergeten.
Hierbij kun je dus denken aan een ongeluk, operatie of een chronische aandoening.
In deze gevallen blijft die pijn je altijd wel enigszins bij en toch zeker als het om een ongeluk of een operatie betreft en toch vergeet je een deel van die pijn.
Wanneer je een chronische aandoening hebt waarbij de pijn dagelijks aanwezig is en de rest van je leven, dan zul deze pijn dus nooit meer vergeten en hoe kan ook anders?
Over dit laatste zitten de mensen die de echt pijn wel kennen en wel degelijk begrijpen wat pijn is en wat het met een mens kan doen.

Pijn is een last en zeker als het om chronische pijn gaat, want dat is een last waar je dus gewoon nooit meer vanaf komt.
Door pijn veranderen mensen vaak en zullen ze een nieuwe manier moeten zoeken om een beetje fatsoenlijk te kunnen leven en weer een beetje kwaliteit in hun leven te krijgen.
Heel vaak wordt pijn al gauw weg gezwaaid door de mensen die eigenlijk niet weten wat pijn is.
Zulke mensen vinden al gauw dat je je maar een beetje moet vermannen en je eigen niet zo moet aanstellen, maar ze weten niet eens waar ze het over hebben.
Tegen zulke mensen zeg ik wel eens, loop maar eens een week in mijn schoenen en dan zullen we nog wel eens een keer met elkaar praten.

Soms zou ik echt willen dat mensen eens wat meer zouden begrijpen wat pijn nu werkelijk is en dan zouden ze wel anders in over dingen gaan denken en misschien ook wel anders in het leven gaan staan.

Stapje terug

Nu heb ik al heel vaak verteld dat PDS heel erg vervelend is en dat het altijd wel een soort van gevecht is met jezelf en met je omgeving.
Eigenlijk is dit een stuk wat altijd wel min of meer naar voren komt binnen mijn verhalen.

Waar ik dit keer heen wil met mijn verhaal is het stuk wat gaat over inleveren of een stap terug moeten doen binnenin je leven.
De afgelopen maanden ben ik heel erg aan het worstelen met mijn buik en dat gaat me niet in m'n koude kleren zitten.
Het is begonnen zo rond half februari en toen dacht ik, nou ja het gaat wel weer over en op dat moment was het allemaal nog redelijk dragelijk.
Ondertussen zitten we nu in juni en ben ik dus nog steeds aan het sukkelen en heb ik al weer de nodige stappen achter de rug gehad vanwege m'n buik.
Zo begin mei begon de pijn steeds erger te worden en daardoor moest ik al weer een hoop dingen laten voor wat ze waren en dat is echt super vervelend.
Om maar eens een voorbeeld te noemen, het huishouden versloft gewoon een beetje en komen werkzaamheden daar binnen weer rekening van andere mensen.
Het feit dat je dus een ander dat gene moet laten doen wat je normaal zelf doet, is gewoon op zich zelf al heel erg vervelend en kan zich wel eens uiten in frustraties.
De afgelopen dagen ben ik al niet eens meer echt aan het werk geweest en daar baal ik dan eigenlijk nog veel meer van, want ik ben geen stil zitter.
Het voordeel wat ik nu wel heb omdat ik niet werk, is dat ik niet om kwart over 3 uit m'n bed hoeft en dat ik een fatsoenlijk nachtrust heb en aan een stuk door kan slapen.
Als ik dit nu zo eens bekijk, dan kan ik nog niet echt zeggen dat het veel effect heeft.
Wat ik de afgelopen tijd ook heel veel gedaan heb, is slapen en zelfs heel veel slapen.
Slapen op zich vind ik normaal niet zo erg, maar als je zoveel slaapt als dat ik de afgelopen tijd hebt gedaan, dan is het niet echt leuk meer.
Heel veel van je tijd ben je gewoon kwijt en de dagen vliegen voorbij en je hebt geen bal gedaan.
Door de buikpijn en andere vervelende buikklachten ben ik gewoon soms totaal uitgeput en daardoor vraagt je lichaam gewoon om meer rust en slaap.

Nu kan ik bij dit alles wel bij de pakken neer gaan zitten, maar wat schiet ik daar nou mee op.
Het enige wat ik kan doen is me zelf erin laten berusten en daardoor kan ik daarin weer rustig blijven.
Door er ontspannen onder te blijven, hou je jezelf nog een beetje in de hand en kun het allemaal gewoon laten gebeuren.
Natuurlijk vind ik dit allemaal niet leuk en zou ik willen dat het ander was, maar als ik me daarin druk zou moeten maken, dan word het alleen maar erger.

Voor een ieder van ons is het best lastig om je zomaar over te geven aan de dingen die gebeuren.
Ik weet niet hoe een ieder van ons met PDS hiermee omgaat, maar ik kan wel zeggen dat rust en berusten het beste is wat in ieder geval kunt doen.
Het is nooit leuk om een stapje terug te moeten doen omdat je lichaam het op dat moment niet meer aan kan of gewoon omdat je het zelf niet meer aankan.
In dit geval heb ik het over PDS, maar dit zal zeker ook in andere gevallen zo zijn.

Ik noem en zie het leven soms als een grote leerproces wat je moet doorlopen, of het nu makkelijk is of wanneer het nu moeilijk is.
Buiten dat zul je ten alle tijd moet proberen te genieten van de dingen die het leven te bieden heeft.

Anders in het leven gaan staan.

Misschien dat niet iedereen het kent, maar er zullen ook heel wat mensen die het wel kennen.
Wanneer je het een en ander de rug hebt of er heeft een flinke verandering in je leven heeft plaats gevonden, dan ga je toch even anders in het leven staan en kijk je anders tegen dingen aan.

Nu ik al een aantal jaren PDS heb, ben ik heel anders in het leven gana staan.
In de eerste jaren was ik altijd wel enigszins terughoudend als het om mijn klachten ging.
Om maar eens een voorbeeld te nomen, vroeger was ik als de doods om een scheet te laten in gezelschap.
Nu zal ik het nog wel proberen om het te voorkomen, maar als hij dan toch ontsnapt en hij mocht dan geluid maken of stinken, dan bied ik mijn excuses en blijf er nu veel rustiger onder.
Voorheen wilde ik koste wat het koste mijn scheten ophouden als ik onder mensen was, wat dan op dat moment of later voor meer klachten zou gaan zorgen.
Tegenwoordig denk ik maar bij mezelf, het is niet erg om een scheet te laten.
Het juist goed dat je ze laat ontsnappen, want je scheten inhouden is ook slecht en dan geld ook voor mensen die geen PDS hebben.
Natuurlijk zal ik niet ongegeneerd scheten gaan zitten laten, want ais ik echt een dag heb of een avond dat ik winderig ben, dan zal ik me niet onder de mensen begeven.
Het gebeurd ook wel eens dat ik winderig word wanneer ik me dus al onder de mensen begeef en laat ik ze als het me luk toch stiekem ontsnappen, want ik heb toch echt geen zin om met buikpijn te gaan zitten en dat vind ik dan toch net iets belangrijker.
Voorheen schaamde ik behoorlijk als ik per ongeluk een scheet gelaten had en toch zeker als ik onder mensen was, maar tegenwoordig ben ik daar toch net even iets losser in gaan staan.

Kijk als je onder familie of vrienden zit, die zullen het op een gegeven moment wel begrijpen, maar je zult altijd mensen tegen komen die daar minder begrip voor hebben.
Natuurlijk is het nooit leuk als je per ongeluk een scheet laat als je onder de mensen bent, want als het even kan zul je het altijd proberen te voorkomen.
Ik denk nu na al die jaren, liever maar een scheet dan dat ik met buikpijn moet lopen.
Nu vertel ik dit allemaal wel, maar soms heb ik ook nog wel eens momenten dat ik me niet zo gemakkelijk voel als ik per ongeluk scheet laat en dan kun je denken aan bijvoorbeeld als je in een vergadering zit of een sollicitatiegesprek.

Nou ja wat ik hiermee eigenlijk wil zeggen is dat je op een gegeven moment wat relaxer in dit soort dingen moet gaan staan, want ook met dit soort dingen brengt het spanning met zich mee.
Spanning is van grote invloed bij PDS en dan kan weer klachten veroorzaken.
Ook als je winderig bent, moet je je scheten zeker niet ophouden.
Als je winderig bent, dan is het een teken dat je veel lucht in je darmen hebt.
Lucht wat in je darmen zit moet je er gewoon uit laten gaan en als je dat tegen werkt, dan kan dat voor behoorlijk wat pijn zorgen.
Het kan ook wel een zo zijn, dat als je je scheten inhoud, dat het wel eens langer kan gaan duren voordat je de lucht in je darmen kwijt bent.
Dus nogmaals probeer er wat relaxer in te worden en laat ze gewoon waaiden die winden of ze nu stinken of geluid maken.

Solliciteren met PDS.

Het is een vraag die vanzelf boven komt drijven als je je werk verliest door omstandigheden.

In dit geval heb ik het dan over PDS, dat de oorzaak is dat je je baan verliest.

Een hele dag thuis zitten is vaak niet wat je wilt en als je toch enigszins in staat om wat werk te verrichten, dan ga je toch eens kijken of je niet ergens kunt gaan solliciteren.

Dat je je baan verloren hebt is in de meeste gevallen al niet zo fijn en toch zeker niet als het door iets komt waar je totaal niks aan kunt doen.
Ik weet niet hoe iedereen erop reageert als ze hun baan verliezen, want de een gaat gelijk weer proberen om werk te vinden en de ander zal misschien gaan kijken waar ze nog toe in staat zijn en wat hun belemmeringen zijn.
Maar goed, je gaat kijken hoeveel uur je nog kunt werken en dan ga je kijken waar je eventueel zou willen gaan werken en waar er eventueel vacatures zijn.
Stel je hebt een vacature op het oog en je weet hoeveel uur je aan kan om te werken, dan schrijf je een brief naar het een bedrijf.
Als je gaat solliciteren, dan zul je waarschijnlijk tegen de vraag aan lopen of je moet vertellen dat je PDS hebt of dat je het niet vertelt.
Nou je schrijft een sollicitatiebrief, maar ga je dan in de brief vertellen dat je PDS hebt en wat dat inhoud of vertel je in de brief niet dat je PDS hebt en wacht je gewoon eerst even een reactie af.

Dit is een vraag die ik zelf niet gauw zou weten te beantwoorden, want waar ben je beter mee.
Aan de ene kant ben ik een persoon die gaat voor eerlijkheid, maar ik weet ook dat je het niet perse hoeft te vertellen bij een sollicitatie dat je iets mankeert.
Mensen hebben bij voorbaat al een hoop voor oordelen en daar kun je dus wel eens op afgerekend worden.
Stel je vertelt het niet in de brief, maar je vertelt het pas bij je sollicitatiegesprek.
De kans dat terug deinzen is dan best wel groot en vooral als ze niet begrijpen wat het inhoud.
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat men je verhaal aanhoort en dat ze dan zeggen, we gaan het gewoon proberen en we kijken wel wel waar het schip strand.
De laatste optie zou natuurlijk het mooiste zijn om aangeboden te krijgen en er is in ieder geval enigszins begrip voor wat je hebt of ze begrijpen het niet echt, maar staan open voor bepaalde dingen.
Als je de laatste optie krijgt, dan is er in ieder geval een klein beetje opluchting.
Maar krijg je met de eerste optie te maken, dan is dat toch wel heel erg vervelend.

Nu ga ik het nog eens anders bekijken, je gaat op sollicitatie gesprek en je vertelt niet dat je PDS hebt of wat dan maar ook en je wordt aangenomen.
Je gaat het dus proberen en met enige onzekerheid over hoe het gaat lopen ga je beginnen aan je baan.
Op een gegeven moment loop je toch tegen je PDS aan en zul je daar toch iets mee moeten gaan doen.
Probeer je jezelf toch overeind te houden en zoek je een manier waarop je toch enigszins kunt blijven werken of is het dus danig erg dat je het uiteindelijk toch moet gaan vertellen.
Natuurlijk zou ik toch eerst zelf proberen om mijn werk te blijven doen en om daar manieren in te vinden. Maar als het te erg wordt, dan zul je toch kenbaar moeten gaan maken dat je iets mankeert.
Dan is het maar de vraag hoe daarop gereageerd wordt.
Het lijkt me best eng om het pas later te vertellen en dan toe te moeten geven dat je je werk niet helemaal kunt doen zoals dat zou moeten doen.

Ik vind dit toch best wel hele lastige situaties die je tegen kunt komen met solliciteren en als ik dit dan weer zo eens bekijk, dan zou ik er toch voor kiezen om het te vertellen op mijn sollicitatiegesprek.
Volgens mij hangt het ook af in welke mate je last hebt van PDS en dat is natuurlijk van mens tot mens verschillend.
Stel dat je er heel erg veel last van hebt, dan lijkt het mij verstandiger om het maar te vertellen als je gaat solliciteren.
Als je wat minder last hebt van PDS, dan zou je het inderdaad wel eens kunnen overwegen om het niet te vertellen bij je sollicitatiegesprek.
Ik weet ook dat PDS ineens kan veranderen waardoor je er ineens heel veel last van hebt en wat doe je dan in dat geval als je het nog niet verteld hebt?

Zoals ik al zei het blijft een lastige vraag als je gaat solliciteren, want ga je het vertellen in je brief, ga je het vertellen als op sollicitatiegesprek bent of vertel je het pas als je eenmaal aan slag bent.
Om het te vertellen in je brief, lijkt me eigenlijk al helemaal geen goede optie.
Waarschijnlijk als je het in je brief al verteld, maak je al helemaal geen kans.
Als je het verteld op je sollicitatiegesprek, dan is het maar afwachten wat voor indruk ze hebben van je en of ze bereid zijn om je een kans te geven.
Als je het vertelt wanneer je al aan de slag bent, dan is het ook maar afwachten hoe ze daarop reageren.
Ontslaan kunnen ze je niet zomaar, maar het kan dan wel een zo worden dat het er niet meer leuk is.

Wat je ook zou moeten doen in zo'n situatie, dat is helemaal jezelf.
Alleen jij kunt bepalen in welke mate je last hebt van PDS en in hoeverre je daarmee kunt werken.
Soms is het ook een kleine ontdekkingsreis en zul je al gaande weg ontdekken wat je wel aan kunt en wat je niet aan kunt.
Ook je gevoel is hierbij een belangrijke aspect, want dat hangt al heel gauw samen met wat je doet.
Wat je dus ook doet, houd er altijd rekening mee dat het wel eens tegen zou kunnen vallen.
Als het de ene keer niet lukt, dan lukt het misschien wel de andere keer.
Wanneer het dus niet lukt, wil dan helemaal niet zeggen dat het dan aan jezelf ligt.
Het kan dus ook makkelijk aan de persoon liggen die je dan voor je hebt.

Mocht je in een sollicitatie situatie zitten, probeer dan wel zo rustig mogelijk te blijven voor jezelf.
Want zoals iedere PDS-patiënt weet, spanningen en zenuwen kunnen de klachten verergeren.

Voor meer informatie over PDS of wil je contact met lotgenoten, ga dan naar de PDSB en meld je tevens aan om lid te worden. www.pdsb.nl

Overmacht.

Iedereen kent het wel, de dingen waar we geen grip op hebben of waar we geen macht over hebben.
Dit soort dingen noemt men ook heel vaak overmacht.

Mijn moeder heeft mij altijd het aller best willen geven, maar soms zijn er dingen die je niet in hand hebt en dan moet je het soms met minder stellen.
Als ik nu kijk naar mijn handicap en dan heb ik het over mijn visuele handicap, dan is dat iets waar je als moeder alles aan wilt doen om het te verhelpen of waar je dan zo prettig mogelijk mee kun leven.
Mijn moeder is met mij naar de oogarts geweest en wilde natuurlijk dat er iets aan gedaan zou kunnen worden, maar helaas is dit iets waar je nou niet echt de macht over hebt.
Ik kan me dan ook goed voorstellen dat je dan als moeder je behoorlijk machteloos voelt, omdat je dus niks kunt doen voor je kind.
Het enige wat je als moeder kunt doen is je kind zo goed mogelijk helpen om het leven met een handicap zo aangenaam mogelijk te maken.
Ik weet niet beter dan dat ik mijn visuele handicap al mijn hele leven heb en dan zou ik kunnen zeggen doordat ik niet beter weet, is het leven met deze handicap vanzelfsprekend.
Maar ja dan denk ik wel eens, is dat eigenlijk wel zo vanzelfsprekend?
In mijn geval ik had geen keus en moet het gewoon doen met wat je gegeven is in dit leven.

Ik heb ook een broer gehad die zwaar gehandicapt was en dat was een stukje erger als wat ik heb.
Inmiddels is mijn broer al 17 jaar overleden, maar het is toch iets waar nog regelmatig aan terug denk.
Mijn broer had een bepaalde ziekte, waardoor hij lichamelijk gehandicapt was en wetende dat hoe ouder hij zou werd hou erger de lichamelijk handicap zou worden.
De meeste met zijn ziekte worden meestal niet veel ouder dan 12 of 13 jaar en dan mogen we als familie blij zijn dat mijn broer bijna 21 is geworden.
Die leeftijd met zijn ziekte is vrij uniek, maar dat neemt niet weg dat hij maar een kort leven beschoren was en dat is nou niet bepaald een fijne gedachte.
Dit is voor een moeder ook erg zwaar in de wetenschap dat je je kind zult overleven en niet andersom.
Nou als dat geen pure overmacht is, dan weet ik het niet meer.
Het is iets wat je niet wilt en zeker niet iets wat je zou wensen, want je wil als moeder zijnde zo lang mogelijk van je kind of kinderen kunnen genieten.
In het korte leven van mijn broer hebben wij met heel veel stribbelingen te maken gehad, maar des ondanks kunnen we wel zeggen dat we zijn leven zo aangenaam mogelijk hebben gemaakt.
Dat hij overleden is, is voor ons natuurlijk niet zo leuk, maar voor hem is het zeker te weten veel beter.
Als ik terug kijken naar hoeveel moeite we toen die tijd soms al moesten doen om instanties en te overtuigen of om bepaalde zorg te krijgen of om andere dingen gedaan te krijgen.
Nou dan zeg ik met het vooruitzicht van nu, dat het zeker veel beter is dat hij er niet meer is.
Als je nu al gaat kijken welke richting wel nu al op gaan met de zorg.

Ik zelf heb heb sinds enkele jaren PDS en daar word ik niet vrolijk van en ook dit is iets waar ik niet om gevraagd heb, maar gewoon gratis en voor niks gekregen heb.
PDS is iets waar ik nu de rest van m'n leven mee moet doen, tenzij ze in de toekomst iets vinden om het te behandelen.
Door mijn PDS ben ik niet meer in staat om gewoon te gaan werken en soms heb ik al moeite om thuis wat te doen, omdat m'n PDS dan zo erg in de weg zit en zoveel pijn veroorzaakt.
Dit is iets waar ik niet altijd grip op heb en waar ik zeker niet altijd de macht over heb, ik heb er nood gedwongen mee moeten leren leven.

Al deze dingen die ik beschreven heb, zijn dingen waar je geen macht of grip over hebt en zijn het dingen waarover je kunt zeggen dat het overmacht is.
Maar als ik nu naar mezelf kijk en ik denk dan weer eens aan mijn broer terug, dan denk ik toch altijd wel even het kan altijd erger.
Want dat wat mijn broer had was en is vele malen erger als wat ik heb, want ik kan nog van alles zelf doen en mijn broer was ten alle tijden afhankelijk van een ander.

Ik bedoel maar te zeggen, dat wat er ook in je leven op je pad komt of wat voor iets je dan maar voor je kiezen krijgt, je zult er ten alle tijden het beste van moeten zien te maken.
Ook als je iemand kent die ineens iets voor z'n kiezen krijgt, laat die gene dan niet vallen en blijf bij die persoon.
Ze hebben je steun vaak hard nodig en al is het maar dat je maar eens een praatje met ze maakt.
Jammer genoeg zijn er maar zat mensen die ineens niks meer met de ander te maken willen hebben wanneer ze getroffen worden door een ziekte of door een ongeval gehandicapt worden.
Laat die ander niet zomaar stikken, want zeg nou zelf?
Jij zou toch ook graag een beetje steun willen hebben van de mensen om je heen als je zoiets voor je kiezen zou krijgen?
Stel je voor dat de mensen die je kent, jou zouden laten vallen, zou je je dan niet heel erg alleen voelen?
Die handicap of ziekte, daar vraagt niemand om en dat is iets wat gewoon in je leven terecht kan komen en daarmee dus pure overmacht.
Maak dan van dat stukje overmacht bij iemand, een stukje aangenamer.