Zo het is echt al een hele tijd geleden dat ik wat geschreven heb hier op deze blog. Om het even uit te leggen, komt het door mijn gezondheid die in de weg heeft gezeten. Misschien dat sommige het al gelezen hebben op mijn blog, want in augustus 2011 voelde ik een opgezwollen klier. Na onderzoek is hier toen uit gebleken dat ik lymfklierkanker had. Na behandeling van een paar maanden kan ik zeggen dat het heftig was, maar het is ook allemaal goed gegaan. Ik ben weer helemaal schoon, dus weer kankervrij zoals het ook wel eens noemen.
In ieder geval hebben de chemokuren een behoorlijke aanslag op mijn lijf gemaakt, waardoor herstel erg moeizaam gaat, maar het belangrijkste is dat ik weer herstelde. In zo'n geval als dit is het belangrijk dat je wel gewoon dingen blijft doen en niet stil gaat zitten. Als je daaraan begint of vasthoud, dan wordt het alleen maar moeilijker om te herstellen.
Buiten dat ik dus aan het herstellen was van de behandeling tegen mijn lymfklierkanker, ben ik ook behoorlijk aan het tobben geweest met m'n buik. Je zou zeggen dat het normaal is wanneer je PDS hebt en dat klopt ook wel, maar het vervelende is dat het geen PDS is wat de pijn veroorzaakt in m'n buik.
Al meerdere malen heb ik hier in het blog geschreven dat ik een ernstig ongeluk heb gehad waardoor ik een ernstige buiktrauma heb gehad. Sindsdien heb ik altijd wel last van m'n buik gehad. De ene keer wat meer dan de andere keer, maar het heeft altijd mijn leven beïnvloed. Het ongeluk heb ik in 1995 gehad en we zijn nu bijna 20 jaar verder.
In ieder geval begon ik in 2011 steeds meer last te krijgen van m'n buik. Ik had steeds meer pijn en steeds vaker en langer. De pijn zit bij mij recht onder mijn ribbenkast en dus rechtsboven in m'n buik. Dit is een plek waar je maag over gaat in je darmen en de plek waar je lever in de buurt zit.
Verschillende onderzoeken heb ik gehad en er bleek niks mis te zijn. Vanaf dat moment hebben de artsen besloten dat ik morfine moest gaan gebruiken om de pijn te onderdrukken. De morfine heeft me daarbij erg geholpen, maar ik moest daarbij wel goed op m'n PDS letten. Morfine heeft namelijk ook een hele vervelende bijwerking, het zorgt voor verstoppingen in je darmen. Gelukkig gebruikte ik al Metamucil en toen gebruikte ik ongeveer 1 a 2 zakjes per dag. Nu zit ik soms op 4 tot 6 zakjes per dag om de boel op gang te houden.
Maar goed het afgelopen jaar is de pijn alleen maar erger geworden en hielp de morfine niet altijd voldoende, maar ik wilde ook niet meer gaan slikken dan dat ik nu al doe. De huisarts was het daar wel mee eens. Het afgelopen jaar heb ik dus regelmatig bij de huisarts gezeten en gelukkig is hij heel erg vriendelijk en helpt hij me daar waar hij kan. Na nog een onderzoek bleek dus alles gewoon nog steeds in orde te zijn, maar ik bleef maar met de pijn zitten. Dus kwam de vraag wat nu en hoe nu verder.
Ik weet dat ik door de operatie heel wat verklevingen in m'n buik heb en dat daar nogal wat onzekerheid over bestaat. In ieder geval besloten we om mij door te sturen naar de chirurg en die moest dan maar eens kijken of dat een operatie een oplossing zou kunnen zijn.
Ik ben bij de chirurg geweest en daar ben ik naartoe gegaan om informatie in te winnen en om te kijken wat zijn mening zou zijn en hoe hij eventueel over een operatie dacht.
Nou toen ik daar eenmaal was, werd het me al heel snel duidelijk wat hij me vertelden. Een operatie om verklevingen lost te knippen zou niks uithalen en heeft ook geen zin. Er bleek namelijk een onderzoek geweest te zijn waarin dat heel duidelijk naar voren is gekomen.
Natuurlijk als ik me echt zou willen laten opereren, dan zou ik daar nog steeds voor kunnen kiezen.
Hij vertelde me dat hij me wel begreep en dat geloofde ik ook wel. Na wat vragen en nog wat meer duidelijkheid gekregen te hebben, heeft hij me door gestuurd naar de pijnpoli of ook wel pijncentrum.
Ik moest hier wel even voor wachten voordat ik terecht kon en hiervoor moest ik ook een vragenlijst voor invullen. In deze vragenlijst moest ik aangeven hoe ernstig de pijn was en is en waar de pijn zit.
Afgelopen 2 januari ben ik daar geweest en die anesthesist wist gelijk wat mijn klachten waren en begreep ook hoe het patroon ongeveer was. Nu blijkt het dus dat ik al die tijd beschadigde zenuwen heb. De pijn die daardoor wordt veroorzaakt wordt namelijk neuropathische pijn genoemd. Om het simpeler te zeggen is het gewoon zenuwpijn. Helaas is hier niet veel aan de doen als alleen maar proberen de pijn te bestrijden en dat is waar een pijncentrum voor is. Ik heb nu medicijnen gekregen die gericht zijn om de zenuwen wat uit te schakelen waardoor de pijn minder zou moeten worden. Helemaal pijnvrij moet je niet vanuit gaan, maar wel zoveel mogelijk als kan.
Nu ben ik elke dag de dosis aan het verhogen en om te kijken of deze medicijnen die ik heb aanslaan. Als dat niet gebeurd, dan krijg ik weer andere medicijnen en dit gebeurd net zo lang tot dat ik de juiste medicijnen heb. Het kan ook nog zijn dat ik gewoon pech heb en dan helpt geen van de medicijnen. Wat er daarna gebeurd weet ik niet, maar dat is gewoon afwachten.
PDS heeft wel enig invloed op de pijn die ik heb en soms versterkt de zenuwbeschadiging en PDS elkaar en daar word ik niet echt vrolijk van. In ieder geval staat het meer los van elkaar, maar goed het zit mekaar dus ook wel eens in de weg.
Voor nu zeg ik gewoon, ook al heb je een handicap of een chronische aandoening!!
Probeer van elke minuut van de dag te genieten en geniet van de mensen die om je geven.
