PDS en wanhoop.

Ken je dat gevoel van wanhoop? Ik denk zelf dat heel veel mensen dat gevoel wel kennen en iedereen heeft het vast wel een keer meegemaakt ik z'n leven.
Wanhoop kun je op verschillende situaties verwachten en kunnen zich op verschillende manieren uiten.
Mensen die net met PDS te maken hebben of nog maar in de eerste jaren van hun PDS zitten, hebben er eigenlijk allemaal wel mee te maken.

Mensen die net geconfronteerd zijn met PDS zijn vaak al wanhopig geweest omdat ze klachten hadden die ze niet konden plaatsen en vaak kwam daar pijn bij kijken.
Vele keren ga je naar de dokter en die kijkt er naar, maar kan zo op het eerste gezicht niks vinden.
De pijn blijft maar aanhouden, maar je wilt er eigenlijk toch wel eens een keer vanaf.
Als dat niet lukt om snel van de pijn af te komen, dan raak je gefrustreerd en op een gegeven moment wordt je wanhopig.
Weer maar eens naar de dokter voor de zoveelste keer en weer kan hij niks geks vinden en besluit je door te sturen naar een specialist of laat je wat onderzoeken doorlopen.
Nog steeds wanhopig wacht je op een antwoord van de onderzoeken en dan krijg je in eerste instantie te horen dat alles er goed uit ziet en dat ze niks kunnen vinden.
In eerste instantie schrik je daarvan, maar dan krijg je te horen dat de enige diagnose die ze kunnen stellen PDS is en dat is dan al een hele opluchting, want je kunt er nu een naam aangeven.
Toch krijg je daar niet het bevredigende antwoord mee, want het enige wat er heel vaak gezegd wordt is dat je er maar mee moet leren leven.
De wanhoop wordt nog groter, want je zit nog steeds met de vraag hoe je van de pijn afkomt.
Vaak wordt er dan gezegd dat je dan gewoon eens moet kijken wat je met je eten kan doen.
Het is jammer dat artsen nog steeds te weinig informatie over PDS geven en wat je daaraan zou kunnen doen of dat ze samen met je mee gaan kijken om je te helpen.
Vaak wordt je gewoon weer met de gegeven diagnose naar huis gestuurd en dan moet je het maar verder uitzoeken hoe je ermee om moet gaan of hoe je van je klachten afkomt.
Daardoor wordt de situatie alleen maar wanhopiger en weet je gewoon helemaal niet meer waar je het moet gaan zoeken.
In dit geval zeg ik dat je gewoon terug naar je huisarts moet gaan en vragen of hij je een beetje op weg kan helpen om van je klachten af te komen.

Toch gebeurd het ook wel dat de specialist wel mee gaat kijken met je om te kijken hoe je van je klachten af kunt komen, want pijn is iets waar geen mens mee wil zitten en wat je leven gaat beheersen.
Zeker de eerste jaren is het een heel gezoek naar methodes om van je pijn af te komen of van je klachten in het algemeen bij PDS.
Die eerste jaren kunnen best wel eens wanhopig zijn en geven je wel eens het gevoel om de moed te laten zakken, maar dat is iets waar je niet te lang bij moet blijven hangen.
Je zult ergens ook wel eens momenten hebben waarop je je een stuk beter voelt en waarin je merkt dat je niet zo'n last van je klachten hebt.
Vaak is het een combinatie van dingen waardoor je klachten heb en daar heeft iedereen wel mee te maken.
Ten eerste ben je gespannen omdat je niet weet hoe je van je klachten af moet komen.
Ten tweede komt de onzekerheid om de hoek kijken, wat het eerste weer versterkt.
Ten derde heeft voeding over het algemeen ook een grote rol die daarbij speelt.

De voeding is met name een heel geworstel, omdat je niet weet waar je wel en waar je niet goed tegen kan en dat zul je dus uit moeten zoeken.
Vaak lukt dat ook niet altijd in je eentje en daarbij kun eventueel hulp krijgen van een diëtiste.
Samen met een diëtiste ga je dan een plan opstellen om zo tot een oplossing te komen en om te kijken tegen welke voedingsstoffen je niet tegen kunt.
Als je daar eenmaal een beetje mee op weg bent, zul je merken dat het al wat beter gaat, maar dan ben je er nog niet.
Vaak moet buiten de voeding zelf ook nog naar andere oplossing gaan zoeken om de klachten te verminderen en daarbij kun je denken aan ontspanningsoefeningen.
In ieder geval is beweging wel iets wat je moet blijven doen, maar dan wel op je eigen manier en al is het maar een kwartier per keer of een half uur.
Een stukje wandelen doet een mens vaak ook heel goed en zorgt er ook voor dat je darmen niet stil gaan liggen, want als ze stil gaan liggen kan het ook wel eens de boel verergeren.
Ik zeg hierbij ook niet dat je de boel moet forceren, want als je merkt dat je teveel pijn gaat krijgen moet het gewoon even wat rustiger aan gaan doen.

Naar mate je de klachten een beetje op de achtergrond gaat krijgen zul je merken dat je wanhoop gaat verdwijnen en dat is echt een punt waar je vanzelf achter komt.
Onthoud dat je nooit helemaal van je klachten af zult komen en dat je er op z'n tijd best wel eens flink last van kan hebben en dat hoort nu eenmaal bij PDS.
Op zich kun je heel goed leven met PDS, maar een ieder zal dat op zijn of haar eigen manier doen.
Om goed met PDS te kunnen leven, zul je het eerst moeten accepteren en zul je er altijd enigszins rekening mee moeten houden.
Om maar even wat voorbeelden te noemen, proberen stress en spanningen te vermijden, goed op je eten letten en zorgen dat je familie en vrienden begrijpen wat je heb.
Het is misschien niet de antwoorden die zou willen hebben, maar meer kan ik er ook niet van maken.
Zelf heb ik dit ook maar door moeten maken en heb ik er ook maar mee om moeten leren gaan.
PDS is en blijft een chronische aangelegenheid en daar zul je het de rest van je leven mee moeten doen.

Maar mocht je naar meer informatie zoeken of zoek je contact met lotgenoten?
Neem dan eens een kijkje op de website van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging.
www.pdsb.nl