Soms vraag ik mij wel eens af wat dat toch is dat een mens zo angstig kan worden. Mensen kunnen om verschillende redenen bang of angstig worden en vaak kun je er dan niet precies achter komen waarom dat het zo is. Zo heb ik het ook ervaren met PDS en vooral in het begin toen ik er eigenlijk pas mee te maken kreeg.
In mijn leven heb ik nu al verschillende dingen meegemaakt waarop ik terug kan kijken en dat zijn niet altijd de fijnste dingen om aan terug te denken. Om maar eens ergens te beginnen heb ik een broer gehad die zwaar gehandicapt was en daar heb ik toch een groot deel van m'n leven mee samen geleefd. Vroeger als kind zijn we samen opgegroeid, maar het was verre van wat er normaal gebeurd in een gezin. Een normaal gezin heeft natuurlijk wel z'n perikelen, maar in principe gaat alles gewoon zoals je zou mogen verwachten in een normaal gezin. Nou ik niet zeggen dat wij geen normaal gezin waren, maar het ging er bij ons toch net even iets anders aan toe. M'n broer moest altijd verzorgd worden en als kind had ik daar niet zo heel veel mee van doen, maar toch is het mij ook niet helemaal ontgaan. M'n broer was namelijk ook heel vaal ziek en daardoor heeft hij ook heel veel in het ziekenhuis gelegen. Dit zijn dingen die niet zo heel erg fijn zijn en daardoor heb ik als kind al heel veel mee gekregen. Op een gegeven moment was ik weer wat ouder en ben ik mij veel bewuster geworden van m'n broers ziekte. Ik wist op een gegeven moment dat elke keer als hij ziek zou worden het zijn dood zou kunnen worden. Ik wist ook dat mijn broer nooit heel oud zou worden en vanaf het moment dat ik dat ben gaan beseffen, ben ik ook heel bewust met hem om gegaan en hebben we zoveel mogelijk dingen samen gedaan en genoten.
In 1993 is hij dan uiteindelijk ook overleden en is mijn leven van de een op de andere dag heel erg veranderd, omdat ik ineens heel veel tijd over had waar ik niet zo goed mee om wist te gaan.
Na het overlijden van mijn broer werd ik op een gegeven moment ook heel erg bang om ziek te worden en had ik heel erg veel angst voor de dood en om dood te gaan. Niet dat ik hier nu elke dag mee bezig was, maar de angst zat er bij mij wel in sinds die tijd. Begin 1995 bleek ik een hersenvliesontsteking te hebben gehad en de huisarts heeft dat niet herkent bij mij. Ik ben toen ook nog bij een neuroloog geweest en die heeft toen bij mij nog een EEG laten maken en daar was toen uitgekomen dat ik een hersenvliesontsteking had gehad, maar die was al weer aan het wegtrekken. Bij die gedachten dat ik gewoon door gelopen had met een hersenvliesontsteking en dat het elk moment fout had kunnen gaan, werd ik daar nog angstiger onder. Later dat jaar heb ik een ernstig brommerongeluk gehad waarbij ik een ernstige buiktrauma aan over heb gehouden. Ik heb met dat ongeluk weer op het randje van de dood gelegen en ik moet eerlijk zeggen dat ik op een gegeven moment de keuze had om naar onze lieve heer te gaan of om toch gewoon door te leven. Ik heb de dood toen letterlijk in de ogen gezien en vanaf dat moment was ik ook niet meer bang voor de dood. Mijn besluit was om gewoon te vechten en door te leven, want ik kon het niet over m'n hart krijgen om m'n moeder achter te laten en wetende dat ze dan weer een kind zou moeten verliezen.
Na het genezen van het ongeluk is mijn leven nooit meer het zelfde geweest en heb ik vanaf dat moment heel wat moeten doorstaan. Ten eerste heb ik vanaf dat moment altijd last van m'n buik gehad en niet wetende dat het PDS was. Doordat ik zoveel pijn in m'n buik had, ben ik alleen maar angstiger geworden en werd ik ook alleen maar onzekerder. Vele onderzoeken hebben er plaats gevonden om te kijken of dat er iets te zien was aan m'n buik en elke keer bleek alles goed te zijn. Toch door deze geruststellende uitslagen bleef ik maar angstig en bleef ik me maar afvragen of dat er niks ergs zou zijn met m'n buik dat de artsen toch misschien over het hoofd hadden gezien. Ik werd op een gegeven moment toch weer bang om dood te gaan. Niet zo zeer dat ik bang was voor de dood, maar wel om m'n moeder en m'n twee jongere broertjes achter te moeten laten als ik dood zou gaan.
Onzekerheden werden met de tijd alleen maar groter, omdat het werken eigenlijk ook gewoon helemaal niet ging en instanties die voor mijn re-integratie moesten zorgen gewoon helemaal niet begrepen wat ik aan m'n buik had en hoe ze met m'n visuele handicap om moesten gaan.
Uiteindelijk heeft mij dat op een punt gebracht waarop ik echt hulp nodig had om hier weer uit te komen. Ik heb voor een klein jaar psychische hulp gehad en dat heeft mij er weer bovenop geholpen en heeft mij uiteindelijk ook heel veel sterker gemaakt.
De jaren daarna ben ik nog steeds veel met m'n buik aan het sukkelen geweest en ook in die jaren heb ik vele onderzoeken mogen ondergaan. In 2009 kreeg ik weer wat onderzoeken en ook nu weer bleek er niks te vinden te zijn in m'n buik wat erop weest dat er iets mis zou zijn. Op dat moment heb ik de diagnose PDS gekregen en dat was voor mij een hele opluchting, want nu wist ik tenniste wat er met m'n buik aan de hand was en had het na al die jaren een naam. Als ik dit veel eerder had geweten, dan hadden bepaalde dingen een stuk makkelijker geweest zijn voor mij.
In ieder geval nadat ik psychische hulp had gehad, was de angst niet meer aanwezig bij mij. Natuurlijk heb ik nog wel eens momenten gehad waarop ik wel eens angstig werd, maar niet meer zoals ik het gehad had in de jaren daarvoor. Ik ben uiteindelijk ook een stuk rustiger geworden en heb ik geleerd om de pijn in m'n buik maar gewoon te nemen voor wat het was en me daardoor niet meer zo bang te laten maken. Ik moest gewoon leren om de artsen te vertrouwen op wat ze vertelde over m'n buik en dat er dus echt niks aan de hand was of dat er niks ergs was met m'n buik. Vanaf dat moment ben ik ook niet meer angstig over m'n buik en ben ik zeker niet meer bang dat er iets ergs is met m'n buik.
In augustus heb ik de diagnose lymfklierkanker te horen gekregen en dat is iets wat eigenlijk veel beangstigender is dan PDS of altijd maar buikpijn. Ik moet eerlijk zeggen zo angstig als dat ik altijd ben geweest, zo rustig was ik er nu onder toen ik de horen kreeg dat ik kanker had. Het gekke is dat ik ook helemaal niet bang ben geweest om dood te gaan. Wat mij eerder dwars zat was dat ik het eerder erg zou vinden dat ik m'n moeder en de mensen van wie ik houd achter zou moeten laten. Maar als het om mezelf ging, ben ik er al die tijd rustig onder geweest en heb ik altijd het vertrouwen heb gehad dat het goed zou gaan komen met mij. Ik kan ook zeggen dat ik aan de genezende hand ben en dat ik het volgende jaar kankervrij mag gaan beginnen.
Ik kan alleen maar zeggen, probeer eens wat meer vertrouwen te hebben in je eigen lichaam en in de uitslagen die artsen geven over je buik. PDS is heel erg vervelend en het kan je leven behoorlijk beïnvloeden, maar het is niet iets ergs en je zult er zeker niet aan dood gaan.
Het kan ook zeker geen kwaad om eens in de zoveel tijd naar je buik te laten kijken door een arts als je dat een beter gevoel geeft of dat het je meer vertrouwen geeft.
Probeer te genieten van het leven en laat je leven niet leiden door angst, want dat is echt zonde van de tijd en je word er alleen maar onzekerder van. Als er echt iets met je buik aan de hand zou zijn, dan zou de arts dat echt wel zeggen en zou hij je echt niet zo rond laten lopen.
Meer informatie over PDS, ga dan eens naar http://www.pdsb.nl
Sinds kort heb ik een Facebook pagina namelijk Leven met een beperking.
Een pagina waarin mensen bij elkaar kunnen komen en hun verhaal kwijt kunnen, contact leggen met andere mensen die een beperking hebben wat hun leven beïnvloed. Ook als jezelf geen beperking hebt, maar je hebt er wel mee te maken ben je van harte welkom.
Iedereen is welkom op deze pagina en als het je wat lijkt, Like deze pagina dan.
Op deze pagina zal ik mijn ervaringen en gedachtes delen.
Het adres is: https://www.facebook.com/levendmetbeperking
Geen opmerkingen:
Een reactie posten