In dit geval heb ik het dan over PDS, dat de oorzaak is dat je je baan verliest.
Een hele dag thuis zitten is vaak niet wat je wilt en als je toch enigszins in staat om wat werk te verrichten, dan ga je toch eens kijken of je niet ergens kunt gaan solliciteren.
Dat je je baan verloren hebt is in de meeste gevallen al niet zo fijn en toch zeker niet als het door iets komt waar je totaal niks aan kunt doen.
Ik weet niet hoe iedereen erop reageert als ze hun baan verliezen, want de een gaat gelijk weer proberen om werk te vinden en de ander zal misschien gaan kijken waar ze nog toe in staat zijn en wat hun belemmeringen zijn.
Maar goed, je gaat kijken hoeveel uur je nog kunt werken en dan ga je kijken waar je eventueel zou willen gaan werken en waar er eventueel vacatures zijn.
Stel je hebt een vacature op het oog en je weet hoeveel uur je aan kan om te werken, dan schrijf je een brief naar het een bedrijf.
Als je gaat solliciteren, dan zul je waarschijnlijk tegen de vraag aan lopen of je moet vertellen dat je PDS hebt of dat je het niet vertelt.
Nou je schrijft een sollicitatiebrief, maar ga je dan in de brief vertellen dat je PDS hebt en wat dat inhoud of vertel je in de brief niet dat je PDS hebt en wacht je gewoon eerst even een reactie af.
Dit is een vraag die ik zelf niet gauw zou weten te beantwoorden, want waar ben je beter mee.
Aan de ene kant ben ik een persoon die gaat voor eerlijkheid, maar ik weet ook dat je het niet perse hoeft te vertellen bij een sollicitatie dat je iets mankeert.
Mensen hebben bij voorbaat al een hoop voor oordelen en daar kun je dus wel eens op afgerekend worden.
Stel je vertelt het niet in de brief, maar je vertelt het pas bij je sollicitatiegesprek.
De kans dat terug deinzen is dan best wel groot en vooral als ze niet begrijpen wat het inhoud.
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat men je verhaal aanhoort en dat ze dan zeggen, we gaan het gewoon proberen en we kijken wel wel waar het schip strand.
De laatste optie zou natuurlijk het mooiste zijn om aangeboden te krijgen en er is in ieder geval enigszins begrip voor wat je hebt of ze begrijpen het niet echt, maar staan open voor bepaalde dingen.
Als je de laatste optie krijgt, dan is er in ieder geval een klein beetje opluchting.
Maar krijg je met de eerste optie te maken, dan is dat toch wel heel erg vervelend.
Nu ga ik het nog eens anders bekijken, je gaat op sollicitatie gesprek en je vertelt niet dat je PDS hebt of wat dan maar ook en je wordt aangenomen.
Je gaat het dus proberen en met enige onzekerheid over hoe het gaat lopen ga je beginnen aan je baan.
Op een gegeven moment loop je toch tegen je PDS aan en zul je daar toch iets mee moeten gaan doen.
Probeer je jezelf toch overeind te houden en zoek je een manier waarop je toch enigszins kunt blijven werken of is het dus danig erg dat je het uiteindelijk toch moet gaan vertellen.
Natuurlijk zou ik toch eerst zelf proberen om mijn werk te blijven doen en om daar manieren in te vinden. Maar als het te erg wordt, dan zul je toch kenbaar moeten gaan maken dat je iets mankeert.
Dan is het maar de vraag hoe daarop gereageerd wordt.
Het lijkt me best eng om het pas later te vertellen en dan toe te moeten geven dat je je werk niet helemaal kunt doen zoals dat zou moeten doen.
Ik vind dit toch best wel hele lastige situaties die je tegen kunt komen met solliciteren en als ik dit dan weer zo eens bekijk, dan zou ik er toch voor kiezen om het te vertellen op mijn sollicitatiegesprek.
Volgens mij hangt het ook af in welke mate je last hebt van PDS en dat is natuurlijk van mens tot mens verschillend.
Stel dat je er heel erg veel last van hebt, dan lijkt het mij verstandiger om het maar te vertellen als je gaat solliciteren.
Als je wat minder last hebt van PDS, dan zou je het inderdaad wel eens kunnen overwegen om het niet te vertellen bij je sollicitatiegesprek.
Ik weet ook dat PDS ineens kan veranderen waardoor je er ineens heel veel last van hebt en wat doe je dan in dat geval als je het nog niet verteld hebt?
Zoals ik al zei het blijft een lastige vraag als je gaat solliciteren, want ga je het vertellen in je brief, ga je het vertellen als op sollicitatiegesprek bent of vertel je het pas als je eenmaal aan slag bent.
Om het te vertellen in je brief, lijkt me eigenlijk al helemaal geen goede optie.
Waarschijnlijk als je het in je brief al verteld, maak je al helemaal geen kans.
Als je het verteld op je sollicitatiegesprek, dan is het maar afwachten wat voor indruk ze hebben van je en of ze bereid zijn om je een kans te geven.
Als je het vertelt wanneer je al aan de slag bent, dan is het ook maar afwachten hoe ze daarop reageren.
Ontslaan kunnen ze je niet zomaar, maar het kan dan wel een zo worden dat het er niet meer leuk is.
Wat je ook zou moeten doen in zo'n situatie, dat is helemaal jezelf.
Alleen jij kunt bepalen in welke mate je last hebt van PDS en in hoeverre je daarmee kunt werken.
Soms is het ook een kleine ontdekkingsreis en zul je al gaande weg ontdekken wat je wel aan kunt en wat je niet aan kunt.
Ook je gevoel is hierbij een belangrijke aspect, want dat hangt al heel gauw samen met wat je doet.
Wat je dus ook doet, houd er altijd rekening mee dat het wel eens tegen zou kunnen vallen.
Als het de ene keer niet lukt, dan lukt het misschien wel de andere keer.
Wanneer het dus niet lukt, wil dan helemaal niet zeggen dat het dan aan jezelf ligt.
Het kan dus ook makkelijk aan de persoon liggen die je dan voor je hebt.
Mocht je in een sollicitatie situatie zitten, probeer dan wel zo rustig mogelijk te blijven voor jezelf.
Want zoals iedere PDS-patiënt weet, spanningen en zenuwen kunnen de klachten verergeren.
Voor meer informatie over PDS of wil je contact met lotgenoten, ga dan naar de PDSB en meld je tevens aan om lid te worden. www.pdsb.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten