Stapje terug

Nu heb ik al heel vaak verteld dat PDS heel erg vervelend is en dat het altijd wel een soort van gevecht is met jezelf en met je omgeving.
Eigenlijk is dit een stuk wat altijd wel min of meer naar voren komt binnen mijn verhalen.

Waar ik dit keer heen wil met mijn verhaal is het stuk wat gaat over inleveren of een stap terug moeten doen binnenin je leven.
De afgelopen maanden ben ik heel erg aan het worstelen met mijn buik en dat gaat me niet in m'n koude kleren zitten.
Het is begonnen zo rond half februari en toen dacht ik, nou ja het gaat wel weer over en op dat moment was het allemaal nog redelijk dragelijk.
Ondertussen zitten we nu in juni en ben ik dus nog steeds aan het sukkelen en heb ik al weer de nodige stappen achter de rug gehad vanwege m'n buik.
Zo begin mei begon de pijn steeds erger te worden en daardoor moest ik al weer een hoop dingen laten voor wat ze waren en dat is echt super vervelend.
Om maar eens een voorbeeld te noemen, het huishouden versloft gewoon een beetje en komen werkzaamheden daar binnen weer rekening van andere mensen.
Het feit dat je dus een ander dat gene moet laten doen wat je normaal zelf doet, is gewoon op zich zelf al heel erg vervelend en kan zich wel eens uiten in frustraties.
De afgelopen dagen ben ik al niet eens meer echt aan het werk geweest en daar baal ik dan eigenlijk nog veel meer van, want ik ben geen stil zitter.
Het voordeel wat ik nu wel heb omdat ik niet werk, is dat ik niet om kwart over 3 uit m'n bed hoeft en dat ik een fatsoenlijk nachtrust heb en aan een stuk door kan slapen.
Als ik dit nu zo eens bekijk, dan kan ik nog niet echt zeggen dat het veel effect heeft.
Wat ik de afgelopen tijd ook heel veel gedaan heb, is slapen en zelfs heel veel slapen.
Slapen op zich vind ik normaal niet zo erg, maar als je zoveel slaapt als dat ik de afgelopen tijd hebt gedaan, dan is het niet echt leuk meer.
Heel veel van je tijd ben je gewoon kwijt en de dagen vliegen voorbij en je hebt geen bal gedaan.
Door de buikpijn en andere vervelende buikklachten ben ik gewoon soms totaal uitgeput en daardoor vraagt je lichaam gewoon om meer rust en slaap.

Nu kan ik bij dit alles wel bij de pakken neer gaan zitten, maar wat schiet ik daar nou mee op.
Het enige wat ik kan doen is me zelf erin laten berusten en daardoor kan ik daarin weer rustig blijven.
Door er ontspannen onder te blijven, hou je jezelf nog een beetje in de hand en kun het allemaal gewoon laten gebeuren.
Natuurlijk vind ik dit allemaal niet leuk en zou ik willen dat het ander was, maar als ik me daarin druk zou moeten maken, dan word het alleen maar erger.

Voor een ieder van ons is het best lastig om je zomaar over te geven aan de dingen die gebeuren.
Ik weet niet hoe een ieder van ons met PDS hiermee omgaat, maar ik kan wel zeggen dat rust en berusten het beste is wat in ieder geval kunt doen.
Het is nooit leuk om een stapje terug te moeten doen omdat je lichaam het op dat moment niet meer aan kan of gewoon omdat je het zelf niet meer aankan.
In dit geval heb ik het over PDS, maar dit zal zeker ook in andere gevallen zo zijn.

Ik noem en zie het leven soms als een grote leerproces wat je moet doorlopen, of het nu makkelijk is of wanneer het nu moeilijk is.
Buiten dat zul je ten alle tijd moet proberen te genieten van de dingen die het leven te bieden heeft.