Overmacht.

Iedereen kent het wel, de dingen waar we geen grip op hebben of waar we geen macht over hebben.
Dit soort dingen noemt men ook heel vaak overmacht.

Mijn moeder heeft mij altijd het aller best willen geven, maar soms zijn er dingen die je niet in hand hebt en dan moet je het soms met minder stellen.
Als ik nu kijk naar mijn handicap en dan heb ik het over mijn visuele handicap, dan is dat iets waar je als moeder alles aan wilt doen om het te verhelpen of waar je dan zo prettig mogelijk mee kun leven.
Mijn moeder is met mij naar de oogarts geweest en wilde natuurlijk dat er iets aan gedaan zou kunnen worden, maar helaas is dit iets waar je nou niet echt de macht over hebt.
Ik kan me dan ook goed voorstellen dat je dan als moeder je behoorlijk machteloos voelt, omdat je dus niks kunt doen voor je kind.
Het enige wat je als moeder kunt doen is je kind zo goed mogelijk helpen om het leven met een handicap zo aangenaam mogelijk te maken.
Ik weet niet beter dan dat ik mijn visuele handicap al mijn hele leven heb en dan zou ik kunnen zeggen doordat ik niet beter weet, is het leven met deze handicap vanzelfsprekend.
Maar ja dan denk ik wel eens, is dat eigenlijk wel zo vanzelfsprekend?
In mijn geval ik had geen keus en moet het gewoon doen met wat je gegeven is in dit leven.

Ik heb ook een broer gehad die zwaar gehandicapt was en dat was een stukje erger als wat ik heb.
Inmiddels is mijn broer al 17 jaar overleden, maar het is toch iets waar nog regelmatig aan terug denk.
Mijn broer had een bepaalde ziekte, waardoor hij lichamelijk gehandicapt was en wetende dat hoe ouder hij zou werd hou erger de lichamelijk handicap zou worden.
De meeste met zijn ziekte worden meestal niet veel ouder dan 12 of 13 jaar en dan mogen we als familie blij zijn dat mijn broer bijna 21 is geworden.
Die leeftijd met zijn ziekte is vrij uniek, maar dat neemt niet weg dat hij maar een kort leven beschoren was en dat is nou niet bepaald een fijne gedachte.
Dit is voor een moeder ook erg zwaar in de wetenschap dat je je kind zult overleven en niet andersom.
Nou als dat geen pure overmacht is, dan weet ik het niet meer.
Het is iets wat je niet wilt en zeker niet iets wat je zou wensen, want je wil als moeder zijnde zo lang mogelijk van je kind of kinderen kunnen genieten.
In het korte leven van mijn broer hebben wij met heel veel stribbelingen te maken gehad, maar des ondanks kunnen we wel zeggen dat we zijn leven zo aangenaam mogelijk hebben gemaakt.
Dat hij overleden is, is voor ons natuurlijk niet zo leuk, maar voor hem is het zeker te weten veel beter.
Als ik terug kijken naar hoeveel moeite we toen die tijd soms al moesten doen om instanties en te overtuigen of om bepaalde zorg te krijgen of om andere dingen gedaan te krijgen.
Nou dan zeg ik met het vooruitzicht van nu, dat het zeker veel beter is dat hij er niet meer is.
Als je nu al gaat kijken welke richting wel nu al op gaan met de zorg.

Ik zelf heb heb sinds enkele jaren PDS en daar word ik niet vrolijk van en ook dit is iets waar ik niet om gevraagd heb, maar gewoon gratis en voor niks gekregen heb.
PDS is iets waar ik nu de rest van m'n leven mee moet doen, tenzij ze in de toekomst iets vinden om het te behandelen.
Door mijn PDS ben ik niet meer in staat om gewoon te gaan werken en soms heb ik al moeite om thuis wat te doen, omdat m'n PDS dan zo erg in de weg zit en zoveel pijn veroorzaakt.
Dit is iets waar ik niet altijd grip op heb en waar ik zeker niet altijd de macht over heb, ik heb er nood gedwongen mee moeten leren leven.

Al deze dingen die ik beschreven heb, zijn dingen waar je geen macht of grip over hebt en zijn het dingen waarover je kunt zeggen dat het overmacht is.
Maar als ik nu naar mezelf kijk en ik denk dan weer eens aan mijn broer terug, dan denk ik toch altijd wel even het kan altijd erger.
Want dat wat mijn broer had was en is vele malen erger als wat ik heb, want ik kan nog van alles zelf doen en mijn broer was ten alle tijden afhankelijk van een ander.

Ik bedoel maar te zeggen, dat wat er ook in je leven op je pad komt of wat voor iets je dan maar voor je kiezen krijgt, je zult er ten alle tijden het beste van moeten zien te maken.
Ook als je iemand kent die ineens iets voor z'n kiezen krijgt, laat die gene dan niet vallen en blijf bij die persoon.
Ze hebben je steun vaak hard nodig en al is het maar dat je maar eens een praatje met ze maakt.
Jammer genoeg zijn er maar zat mensen die ineens niks meer met de ander te maken willen hebben wanneer ze getroffen worden door een ziekte of door een ongeval gehandicapt worden.
Laat die ander niet zomaar stikken, want zeg nou zelf?
Jij zou toch ook graag een beetje steun willen hebben van de mensen om je heen als je zoiets voor je kiezen zou krijgen?
Stel je voor dat de mensen die je kent, jou zouden laten vallen, zou je je dan niet heel erg alleen voelen?
Die handicap of ziekte, daar vraagt niemand om en dat is iets wat gewoon in je leven terecht kan komen en daarmee dus pure overmacht.
Maak dan van dat stukje overmacht bij iemand, een stukje aangenamer.