Regelmatig ga je daarmee over je grenzen heen of loop je tegen de dingen aan die niet meer kan of waar je niet meer tegen kan.
Maar nu je dit achter de rug hebt, ben je dan ook wel eens iemand die probeert z'n grenzen op te zoeken wat betreft mogelijkheden of wat je nog kan hebben met je PDS?
Zelf ben ik iemand die m'n grenzen probeert op te zoeken om te kijken wat ik nog kan hebben met m'n PDS of om te kijken of ik m'n grenzen toch niet een klein beetje kan verleggen.
Ik moet er wel bij zeggen dat het niet altijd mee valt om te kijken waar mijn grenzen liggen wat betreft PDS, want het kan dus ook wel eens gebeuren dat ik dus over m'n grenzen heen ga.
Als ik dan over m'n grenzen heen ga, dan moet ik dat altijd bekopen met flink wat PDS klachten en daar word je nou niet bepaald vrolijk van.
Nou moet ik ook zeggen dat het opzoeken van mijn grenzen niet elke week of maand gebeurd.
Ook hierin trek ik zelf wel mijn grens, want pijn is nou niet echt het fijnste om te hebben.
Nu loop ik eigenlijk elke dag al wel met pijn in m'n buik, maar ene keer is het gewoon dragelijk en kan ik meer hebben en de andere keer heb ik zoveel pijn dat ik dus bijna niks kan hebben.
Soms wil dan toch ook nog wel eens kijken of dan daarin niet een klein beetje m'n grens kan verleggen, maar tot op heden toe is me dat nog niet gelukt.
Misschien kun je spreken van eigenwijsheid, maar je kunt het ook bekijken als een uitdaging.
Op het moment heb ik een buurvrouw die niet uit de voeten kan, omdat ze heel veel pijn heeft in haar knie en dus een beetje afhankelijk is van andere.
'S morgens als ik klaar ben met de krant en voordat ik dan weer even terug ga naar m'n bed ga ik bij haar langs en dan laat ik voor haar de hond even uit.
Na het uitlaten van de hond, vind ze het gezellig als ik nog even een kopje koffie drink en even wat met haar klets, zodat ze wat tijdverdrijf heeft.
Als ik in de middag op tijd wakker ben, dan wil ik de hond ook wel weer uitlaten en anders doet m'n moeder dat even voor haar en ook dan even wat drinken en wat kletsen.
In de avond zo rond een uur of 8 ga ik weer met de hond lopen en daarna weer een kop koffie of wat anders en wat kletsen voor wat tijdverdrijf, want dan gaat de tijd wat sneller voor haar.
Op het moment is dit voor mij soms al te veel, omdat ik op het moment met verschrikkelijk buikpijn rond loop wat maar niet echt minder wil worden.
Dus op dit moment zit ik echt tegen mijn grenzen aan te duwen en soms ga ik er dus ook wel eens even een beetje overheen.
Een stukje met de hond lopen vind ik op zich helemaal niet erg, want dat doe ik met onze hond ook vaak genoeg of praktisch elke dag en dat doe ik met alle plezier.
Maar als ik buikpijn heb, dan loop ik niet ver en dan moet ik er echt moeite voor doen om met de hond te gaan lopen en dan gaat het ook niet hard.
Nu loop ik dus elke dag met de hond van de buurvrouw en daar moet ik me dan echt even toe zetten, want het doet me toch ook wel weer goed als ik iemand kan helpen.
Normaal vind ik het dus ook niet erg om wat van mezelf in te leveren, maar nu op dit moment valt het niet altijd mee, maar geeft het helpen van een ander een goed motivatie en voldoening.
Ook al heb ik dan nog zoveel pijn en ben heel erg moe, voor die paar keer op de dag moet ik daar dan maar even een beetje moeite doen tot dat het me echt niet meer lukt.
Want op een gegeven moment moet ik zelf wel een grens trekken en moet ik het gewoon aan een ander over laten.
Wat ik dus bij de buurvrouw aan tijd besteed, dat neem ik thuis gewoon weer aan rust.
Heb je dat ook wel eens dat je jezelf gewoon wat weg cijfert voor een ander, om die ander te kunnen helpen?
Natuurlijk is je eigen gezondheid ook heel belangrijk en moet je die dus ook goed in de gaten houden.
Maar geef nou toe, het geeft toch best wel een goed gevoel als je een ander kan helpen die het nodig heeft. Het maakt de ander heel blij en zelf heb je er dus ook een fijn gevoel bij.
PDS heeft brengt z'n beperkingen mee, maar soms kun je net iets meer door een bepaalde motivatie.
Ik geef ook toe het lukt niet altijd om voor een ander klaar te staan, want op zo'n moment zit je PDS veel te veel in de weg, waardoor je er te veel last van hebt.
Nu blijkt dat de buurvrouw nog zeker 4 weken op deze manier moet door brengen, maar zolang kan ik het nier meer volhouden op deze manier.
Daarvoor kost het me teveel energie en te veel pijn en daar wil ik echt niet te lang mee blijven zitten en te lang voor doorbijten.
Maar je kan dan goed merken dat je soms best in staat ben om je grens een beetje te verleggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten