Het is misschien een rare vraagstelling, maar wat misschien toch een hoop mensen bezig houdt.
Ik loop nu al een aantal jaren rond met buikpijn en sinds 2 jaar weet ik dat het PDS is.
Als ik nu eens terug kijk naar het moment dat ik voor het eerst met al m'n buikklachten geconfronteerd werd, dan kan ik me niet echt veel moment herinneren dat ik zonder pijn heb rond gelopen.
In veel gevallen is de pijn altijd aanwezig geweest en dat dag in dag uit, week in week uit.
Ik mocht dan wel buikpijn hebben en de daarbij horende andere klachten, maar uiteindelijk kon ik met een bepaalde pijn toch leven doordat ik het accepteerde als een onlosmakelijk deel van m'n leven.
Voordat ik de pijn accepteerde, was ik al wel weer een jaartje of 2 verder.
Eerst moest ik het ongeluk verwerken die achter de rug had en die ervoor gezorgd had dat ik een er een buiktrauma aan over had gehouden.
Dus in eerste instantie accepteerde ik de pijn als iets wat bij het genezingsproces hoorde, maar op den duur ging dat er bij mij niet meer in en ben ik nog regelmatig bij de dokter geweest.
Die pijn was wel zo hinderlijk en het liefste wat ik zou willen was dat ik ervan af zou komen.
Helaas was dat een onmogelijke taak voor de doktoren om dat te realiseren en kreeg ik al gauw te horen dat nu gewoon bij me hoorde en dat ik daar maar mee moest proberen te leven.
Jaja dacht ik dat is makkelijk praten voor jullie, maar hoe leer je te leven met dagelijks pijn in je buik?
Het leerproces van leren leven met pijn begon bij mij met het accepteren van ervan en mezelf ertoe berusten dat het gewoon een onderdeel van mij was geworden.
Op een gegeven moment wist ik niet beter meer en is de pijn waar ik in eerste instantie zo tegenaan liep een dragelijke pijn geworden.
Ieder mens heeft een bepaalde pijngrens tot waar het nog dragelijk is, maar ga je over over die grens heen, dan wordt het ineens een hele andere zaak.
De pijn die je dan hebt is gewoon niet meer te accepteren, omdat het je dusdanig beïnvloed en waarbij je dus tot niets meer in staat bent.
Op zo'n moment dat je dus zoveel pijn hebt, drijft het je in eerste instantie tot wanhoop.
Toch leer je op een gegeven moment die hevige pijn ook te accepteren, omdat je die hevige pijn zo af toe toch wel eens keer voor je kiezen kunt krijgen.
Ik leerde die hevige pijn accepteren doordat ik op een gegeven moment wel wist dat ik er toch niks aan kon doen en het alleen maar nemen zoals het komt en als het te erg werd naar de dokter te gaan.
Met de huisarts besprak ik dan die hevige pijn en daarop probeerde hij dan te kijken wat hij voor mij zou kunnen doen om de pijn wat de verminderen.
Een is zeker en waar ieder mens vroeg of laat in z'n leven achter zal komen, is dat het heel moeilijk is om bepaalde dingen maar te accepteren.
De laatste 2 jaar zijn voor mij een grote ramp geweest, omdat ik meer van de tijd hevige buikpijn had dan dat het een dragelijk buikpijn was of helemaal geen pijn.
Helemaal geen pijn hebben is iets wat ik me nauwelijks nog kan herinneren, omdat pijn nu gewoon eenmaal bij me hoort.
In ieder geval ben ik de afgelopen 2 jaar gewoon aan het kwakkelen geweest en heb ik dus heel veel last van hevige pijn gehad.
De laatste 2 maanden is het nog eens een stukje erger geworden en de laatste 2 weken helemaal.
Het is nu zo erg dat ik al 2 weken tot praktisch niets meer in staat ben.
Ik ben in een week tijd al 4 keer bij de huisarts geweest en daarbij heb ik verschillende medicijnen gekregen, maar die hebben helaas niet mogen helpen.
Afgelopen vrijdag heb ik een foto van mijn buik moeten laten maken en heb ik bloed moeten laten prikken en op de foto weet ik al te zeggen dat de uitslag aan gaf dat er niks te zien was.
Nu is het dus als er ook bij het bloed geen aanwijsbaar iets eruit komt, dan word ik door gestuurd naar een internist om te gaan kijken of ik verklevingen heb.
Mocht het zo zijn dat er verklevingen zijn, dan mag ik dus na 16 jaar weer een keer geopereerd worden aan m'n buik om de verklevingen te verhelpen.
Nu zit ik dit allemaal wel te vertellen en is wat ik geschreven heb niet allemaal even nieuw, maar door de jaren heen kwam dan wel vaak een bepaalde gedachten door m'n hoofd.
De gedachten die ik regelmatig had, was de vraag of ik ook nog eens zou kunnen leven zonder pijn.
Ergens is dit een vraag die je jezelf eigenlijk niet zou moeten stellen, maar toch gebeurd het bij mij zo af en toe toch wel eens.
Je hebt zoveel pijn, dat je eigenlijk gewoon een wens hebt om zonder pijn te kunnen leven.
De vraag of je ooit zonder pijn zult kunnen leven is dus een vraag je nu of misschien wel nooit antwoord op zult krijgen.
De techniek staat niet stil en dat geldt gewoon op alle gebieden van techniek.
Je weet nooit wat de toekomst van morgen je zal brengen, want misschien komt er wel eens een moment waarop het wel mogelijk is om weer zonder pijn te kunnen leven.
Als je dus wel eens met die gedachten zit, blijf er dan niet te lang bij stil staan.
Wanneer je dat doet, dan zit je jezelf alleen maar te kwellen en dat is nou niet echt nodig.
Ik bedoel, je hebt al genoeg aan je hoofd en als je dit dan er ook nog eens bij neemt, maak je jezelf het alleen maar moeilijker.
De vraag of ik ooit weer zonder pijn zou kunnen leven is een is een droom en een vraag waar ik toch niet snel antwoord op zal krijgen.
Ik zeg wel eens dromen mag, maar ga jezelf er niet mee zitten pesten omdat het gewoon zonde is van je tijd. Er zijn nog zoveel andere dingen die je leven kunnen kleuren.
Al zijn die dingen nog zo klein, ze zijn er echt waar.
Kijk maar eens gewoon om je heen en geniet van de mensen die je liefhebben of kijk eens naar de natuur en al het leven die daarbij horen.
Dat zijn toch dingen die het leven wel wat kleur geven en hoeveel kleur ze geven, dat heb je zelf in de hand!
Meer informatie over PDS, ga dan naar www.pdsb.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten