PDS en familie.

Herken je dat, de reactie van familie toen je net met buikklachten te maken had.
Familie het is fijn dat je ze hebt, maar toch heb je soms wel eens iets van........

In het begin toen ik net het ongeluk achter de rug had, was er niet zoveel aan de hand.
M'n familie had er alle begrip voor dat ik heel veel last van m'n buik had en dat vonden ze ook wel begrijpelijk na zo'n zwaar ongeluk.
Na van loop van tijd word het begrip langzaam onbegrip en dat is vaak weer niet heel leuk omdat mee te maken.
Om maar eens een voorbeeld te noemen, mijn oma kwam was iemand die heel graag kookte en als je dan langs kwam, dan had ze altijd wel wat te eten staan.
Mijn oma kwam uit Indonesië en daardoor kookte ze altijd van die heerlijke gerechten, om je vingers bij af te likken om het zo maar eens even te zeggen.
In ieder geval was het zo dat in de eerste paar jaar m'n oma me altijd te eten aanbood, maar door mijn buikklachten kon ik dat niet zomaar meer aannemen. Over het algemeen had ik niet meer zo'n honger gevoel als dat ik vroeger had en veel trek had ik ook niet echt meer.
Vaak had ik ook gewoon buikpijn en een heel erg opgeblazen gevoel in m'n buik, dus als m'n oma me te eten aanbood, dan weigerde ik dat gewoon.
In het begin kon m'n oma het nog wel redelijk hebben dat ik het niet aannam, maar op een gegeven moment werd ze heel erg boos op mij, omdat ik dus elke keer het van haar weigerde.
Ze zei dan tegen me, jij wil nooit eten hebben van oma en vroeger weigerde je nooit.
Dus ik heb heel veel moeite moeten om het mijn oma uit te leggen, maar ook toen ging dat er niet bij haar in.
Ik vertelde het m'n moeder en die heeft het m'n oma nog maar eens keer uit gelegd en uiteindelijk begon ze het te snappen. Het heeft wel heel wat maanden gekost om mijn oma dat duidelijk te maken.
Ik vond het heel erg dat ik mijn oma moest teleurstellen omdat ik geen eten van haar aannam, dus ik heb mijn oma gezegd, dat als ze wilde dat ik wat eten van haar aannam dat ze dat dan in de avond moest doen en dan even van te voren af moest spreken en zo kon ik haar toch nog een beertje blij maken.

Ook andere familieleden hadden steeds minder begrip voor het feit dat ik last van mijn buik had en zeker als ik heel erg winderig werd op een onverwacht ogenblik.
Ze uitte dan een heleboel kritiek op het feit als ik per ongeluk een scheet liet waaien.
Ze vonden dat ik het niet kon maken in gezelschap om een scheet te laten en als ik dan zei dat ik er niets aan kon doen, dan was dat gewoon onzin.
Dit is zo maar een van de kritiek uitingen die ik naar m'n hoofd kreeg van familie leden en op een gegeven moment ging ik ook al niet eens meer naar familie op visite.
Na van loop van tijd aan jaren kwam ik toch weer meer met familie in contact door omstandigheden en toen was er bij sommige al wat meer begrip tevoorschijn gekomen en dat was dan wel weer fijn.
Sommige dachten dat ze het begrepen, maar dat deden ze dus eigenlijk helemaal niet en daardoor kwamen ze met goed bedoelde adviezen en goede raad.
Als ik daarop antwoordde dat bepaalde dingen niks uithaalde of dat hun advies goed bedoeld was, maar niks voor mij kon doen of dat het daar helemaal niks mee te maken had met wat ik had.
Een voorbeeld van advies was dat ik wat meer bruinbrood moest gaan eten vanwege de vezels en niet te veel witbrood en als ik het dan eens probeerde uit te leggen, dan vonden ze me maar eigenwijs.

Nu na 15 jaar is de diagnose PDS bij mij vastgesteld en nu kon ik ze wat tastbaars voorschotelen, omdat ik nu materiaal toegestuurd had gekregen van de PDSB.
Ik liet ze het zorgboek PDS zien en aan de hand daarvan probeerde ik ze dan het een en ander duidelijk te maken, maar zelf dan nog zijn er een paar die best wel koppig zijn.
Nou ja het heeft in ieder geval geholpen en ik krijg gelukkig niet meer van die vervelende kritiek naar m'n hoofd toe gesmeten.

Om eerlijk te zijn heb ik over het algemeen meer aan mijn vrienden dan aan m'n familieleden, maar ik zou m'n familie voor geen goud willen missen.
Familie is toch wel fijn om te hebben en ik heb er zeker een paar in de familie zitten die me heel erg aan het hart staan en waar ik dus meer van kan hebben.
Laat ik het zo stellen, je familie kies je dan wel niet, want die krijg je er gewoon gratis en voor niks bij van je ouders. Maar als je goed met je familie over weg kunt, waarom zou je ze dan opzij schuiven?
Vrienden kun je kiezen, maar ook daar is het soms even afwachten wie je echte vrienden zijn tot het moment dat er iets gebeurd wat grote impact heeft.

Ik kan alleen maar zeggen wees zuinig op je familie en vrienden, je weet maar nooit wat je voor hun kan betekenen en wat hun voor jou kunnen betekenen.

Voor meer informatie over PDS, ga dan naar www.pdsb.nl