De laatste dagen heb ik het behoorlijk druk gehad en er komen nog een paar dagen aan.
Met verhuizingen komen er vaak veel dingen bij kijken, zoals dat je al je spulletjes moet inpakken en dingen die je niet meer gebruikt weg gooit.
Je moet zorgen dat je nieuwe huis in orde is, zodat je met je spullen in kan en dat je er zelf ook in kunt gaan wonen. Dit alles bij elkaar bezorgt je een heleboel werk en vaak kun je ook wel een paar extra handen gebruiken bij dit soort dingen.
Ik heb een hele lieve tante en daar ben ik echt heel erg op gesteld.
Anderhalf jaar geleden is mijn oom overleden en daardoor is ze alleen komen te zitten.
Dit gebeuren alleen al is een hele belevenis en brengt ook weer de nodige dingen met zich mee.
M'n tante woont bij Amsterdam in de buurt in een klein dorpje, waar ze toen met m'n oom is gaan wonen.
Omdat mijn oom er niet meer is, heeft ze daar op het dorp niet zoveel meer te zoeken en daarom zit ze daar niet meer op haar gemak en wil ze dus weer lekker dicht bij familie gaan wonen in het zuiden van NL.
Ze heeft hier een appartement waar in terecht kan en in eerste instantie zou ze de sleutel van het appartement pas halverwege april pas krijgen, maar door een gelukje kreeg ze de sleutel begin april al.
Een tijdje geleden is ze begonnen met inpakken in haar oude huis, maar mijn oom en tante hadden zoveel spullen in een groot huis. Je kan het al raden, hoe meer ruimte je hebt, hoe meer je vaak gaat bewaren.
Ze had in eerste instantie best wel de tijd om alles in orde te krijgen, met inpakken was ze al begonnen.
Nu zit het zo dat ze in eerste instantie pas eind april uit het huis hoefde en had ze een maand de tijd om het nieuwe appartement in orde te krijgen.
Omdat ze dus eerder de sleutel van het appartement kreeg, heeft ze de koper van het oude huis schijnbaar verteld dat hij er eerder in kon.
Dat is haar fout geweest en heeft ze de boel behoorlijk overschat en dat neem ik haar niet kwalijk, maar het wel een beetje dom geweest van haar.
Nu had ze ineens nog maar twee weken de tijd om alles nog in orde te krijgen.
Ze moet het appartement in orde maken, door de boel te laten schilderen en er een nieuwe vloer erin te laten leggen en dat moet ze nog eens de rest in het oude huis nog in gaan pakken.
Door die verkorting van tijd is het zo krap geworden dat ze het alleen niet meer gaat redden nu.
Dus ik niet te beroerd en zo ook de partner van m'n moeder, dus we zijn haar een beetje gaan helpen met spullen uitzoeken die weg konden en spullen inpakken.
Het zijn zoveel spullen dat ze nu nog de boel niet alleen voor elkaar gaat krijgen en dat valt haar behoorlijk zwaar. Nu is het zo dat niemand z'n dierbare niet zomaar laat vallen of zomaar laat stikken.
Ik vind het ook helemaal niet erg om m'n tante te helpen, maar ik merk wel dat m'n PDS weer behoorlijk gaat opspelen en dat is nou net dat gene wat zit te wringen.
In al die drukte kijk ik minder naar mezelf en kijk ik meer naar m'n tante in hoe ik haar het beste kan helpen, maar door m'n PDS klachten word ik er wel weer even aan herinnert dat ik af en toe pas op de plaats moet maken en even voor mezelf moet zorgen.
In al die drukte bij m'n tante thuis komt er weinig van ontspannen en dat is niet goed voor m'n buik.
Tenminste het ontspannen schiet er een beetje bij in tot dat mijn buik me weer even doet herinneren dat ik rustiger aan moet gaan doen of zelfs even helemaal moet stopen.
Die ontspanningsmomenten moet ik dus wel gaan nemen en de tijd die ik daarvoor nodig heb verschilt daarin wel eens. Als ik me dan moet ontspannen, ga ik even naar de wc en daar blijf ik dan wel eens even een half uurtje hangen. Op deze manier ben ik even alleen en weg van de drukte en kan ik toch even op een bepaalde manier ontspannen, maar op de wc is ook niet alles.
Ook wil ik voor de ontspanning mezelf wel eens even terug trekken, want ais ik ga ontspannen omdat m'n buik heel erg pijn doet moet ik gewoon even lekker op mezelf zijn.
Als ik in het zicht van m'n tante blijf of bij andere mensen, dan krijg ik toch van die vragen of dat het wel gaat of ze kijken regelmatig naar mij en dat is wat ik nou juist niet wil.
Ik zorg dat ik lekker even ergens lekker buiten ben en daar zoek ik dan even een plekje waar ik lekker rustig kan gaan zitten en het liefs een plek met een beetje natuur en wat vogels in de buurt.
Heerlijk is dat gewoon, ogen dicht en luisteren naar de vogels om je heen of de andere geluiden van de natuur.
Is er geen natuur, dan zoek ik een zo'n stil mogelijk plekje op en zorg ik dat ik zo goed als alleen ben.
Op die manier kan ik mijn gemak houden en lekker ontspannen, zodat de pijn een beetje kan zakken.
Als de pijn weer een beetje gezakt is, ga ik weer terug en ga ik weer beetje helpen bij m'n tante.
Ook al doe ik de werkzaamheden op mijn tempo, toch is dit al gauw te veel voor mij.
Aan het einde van de dag ben ik helemaal brak en heb ik ook heel veel last van mijn PDS.
Op dat moment ben ik echt tot bijna niks meer in staat en dan het enige wat ik dan kan doen is lekker m'n bed in kruipen.
Afgelopen zondag was ik dus ook bij m'n tante en was ik weer vrij laat thuis.
Doordat ik afgelopen donderdag een kleine ingreep had gehad, had ik daar zondag avond ook heel veel last van. Dus ben ik ook nog eens naar de eerste hulp gegaan en daardoor werd het nog later.
Ik heb die nacht helaas ook maar 2 en een half uur geslapen, want 's morgens moest ik toch aan het werk. Eigenlijk was het te veel, maar ik dacht bij mezelf als ik klaar ben met werken kruip ik weer lekker m'n bed in en daardoor kon ik het nog net opbrengen om naar de krant te gaan.
Eenmaal weer thuis van de krant, stond ik bijna op het punt om weer terug naar m'n bed te gaan en toen belde de parketlegger.
De parketlegger wilde niet gaan beginnen met laminaat leggen in het appartement van m'n tante, omdat de vloer niet schoon genoeg was.
Dus ik moest als een speer naar het appartement van m'n tante om te gaan kijken wat hij nu precies bedoelde en dat werd snel duidelijk. Een oom van mij is schilder en die zou de oude vloerbedekking eruit halen, maar had niet de vloer schoon gemaakt van vloerbedekking resten.
Nou gelukkig kwam hij ook nog die kant op en toen moesten we gisteren nog even met z'n tweeën zorgen dat de vloer schoon werd.
Al met al was het middag eer dat we klaar waren en toen zat ik er helemaal doorheen.
Eigenlijk had ik in de middag moeten werken, maar door de pijn in m'n buik en de enorme vermoeidheid, was ik daar niet meer toe in staat en heb ik m'n moeder gestuurd.
Door dit alles voel ik me net zo'n in elkaar gebutste appel in m'n buik, zo'n pijn deed hij en zo voelde m'n darmen aan. Nou ja ik ben gisteren lekker vroeg gaan slapen en ben ik vandaag weer een beetje in m'n doen terug gekomen.
Ik wist het allemaal al wel, maar als je PDS hebt kun je dit soort dingen maar beter niet doen en zorgen dat je jezelf daar een beetje van terug kan trekken.
Maar zoals ik al zei, ik kan tot heel ver gaan en vaak ga ik ook over m'n grenzen heen als het om dierbare gaat. Maar toch besef ik nu weer dat ik dit soort dingen beter maar kan laten en niet meer moet doen, dan moet een ander dat maar opknappen.
Nou ja iedereen heeft wel een zwak voor zijn dierbare of geliefde en daarbij doe je soms dingen die je beter niet kunt doen.
Als ik dit dan zo eens even bekijk, dan kan ik wel zeggen dat ik mijn ontspanningsmomenten pak binnen in al die drukte. Maar ondertussen ontspan je eigenlijk maar een klein beetje of maar gedeeltelijk.
Want je wilt ook niet afvallen in de werkzaamheden of onder de mensen waarmee je bezig bent en daardoor ontspan je dus niet goed genoeg en ben je zelfs onder je ontspanning bezig met die dingen.
Waardoor je dus heel snel over je grens gaat en dus er zelf bijna aan onderdoor gaat.
Ik weet niet hoe dit bij andere PDS-patiënten zit, maar ik geloof best wel dat die ook wel eens door dit soortgelijke situatie over hun eigen grenzen heen gaan.
Je kunt dan zeggen, dat is echt stom van je en dat doe je dan toch niet.
En daarom kan ik zeggen, ook al heb ik PDS en kan ik daardoor niet meer dat gene doen wat ik gedaan heb, maar voor de liefde van geliefde of dierbare mensen heb ik dan toch echt een zwak.
Dit wat dan tot gevolg heeft, dat ik mezelf teveel wegcijfer en waardoor ik mezelf daar weer veel te veel te kort doe.
Dus Alan wat heb je nu geleerd?
Mensen verlies jezelf niet uit het oog en doe jezelf niets tekort of doe geen dingen wat ten koste gaat van jezelf, want wat hebben mensen aan je als je helemaal uitgeteld ben en tot niets meer in staat ben.
PDS is wat dat betreft een hele vervelende sta in de weg en is zeer irritant, maar zorg dan dat je er op een andere manier voor je dierbare bent.
Want als je zelf uitgeteld bent, kun je er nier zijn voor die gene die je bij wilt staan.
Op zo'n moment moet je je steentje maar op een andere manier bijdragen of gewoon helemaal niet als het niet anders kan.
Meer informatie over PDS, ga dan naar www.pdsb.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten