Beperkingen en in je waarde gelaten worden.

Heb je wel eens het gevoel dat je niet in je waarde word gelaten doordat je PDS hebt?
Als ik nu eens terug kijk na al die jaren, dan denk ik dat heel veel memmen me niet altijd in m'n waarde hebben gelaten en waarom kun je je eigen dan afvragen.

Ze hoort het tegenwoordig zoveel dat je mensen in hun waarde moet laten, maar toch merk je dat niet iedereen dat zomaar kan.
Als ik erover nadenk waarom mensen elkaar niet altijd in hun waarde laten, dan heeft dat vaak met hun eigen houding te maken en door wat ze mee hebben gemaakt.
Mensen die heel veel achter de rug hebben, zullen waarschijnlijk andere mensen makkelijker in hun waarde kunnen latten zoals ze zijn.

Ik denk dat mensen elkaar niet in de waarde kunnen laten, omdat ze teveel naar hun zelf kijken.
Zeg nou zelf, het is toch makkelijker om jezelf met een ander te vergelijken.
Het is gewoon zo en dat mensen kijken hoe ze zelf de dingen uitvoeren of hoe ze met de dingen over weg gaan.
Maar wat jezelf kan, wil nog niet zeggen dat een ander dat ook maar gewoon moet kunnen.
Om maar even een voorbeeld te noemen:
Omdat je PDS hebt ben je beperkt in je mogelijkheden en zul je rekening moeten houden met lichaam.
Iemand die nog niets met PDS te maken heeft gehad, vind het misschien maar allemaal onzin en heeft het idee dat je je zit aan te stellen.
Dit is nu typisch zo'n geval waarbij je eigenlijk iemand in z'n waarde moet kunnen laten, maar dat valt voor die ene persoon niet mee als hij/zij nog nooit met PDS te maken heeft gehad.
Snappen doe ik het allemaal wel, maar het zou toch fijn zijn als mensen toch wat meer hun best zouden doen om elkaar in hun waarde te laten.

Over het algemeen wordt een blinde als een blinde gezien en is daar iets meer begrip voor, dus die blinde persoon wordt gewoon iets meer in z'n waarde gelaten.
Toch kan het nog wel eens anders, een blinde wordt soms ook wel eens voor achterlijk versleten.
Waarom zou men dat doen, omdat een blinde niks kan zien, wil het nog niet zeggen dat hij geen hersens heeft en dat hij dus niet na zou kunnen denken.
Ook als ik al kijk naar mijn visuele beperking, dan brengt dat soms ook al een schrikreactie met zich mee.
Ik weet nog goed dat ik een keer gebeld werd door het uitzendbureau om zakken patat open te snijden en die zakken leeg te kiepen in een doos, maar dan zien ze ineens dat je wat aan je ogen mankeert en je bent al niet goed genoeg meer.

Bij PDS wordt het wel een stukje lastiger, want je kunt niet zomaar zien dat iemand PDS heeft.
Dus als je PDS hebt moet je soms veel harder knokken om je een beetje waardig te maken.
Dan brengt mij weer op het punt van begrip.
Begrip is het sleutelwoord als het om waarde gaat en als er begrip is van de andere zijde, dan zul je ook sneller in je eigen waarde gelaten worden.
Wat zou het dus toch wel eens fijn zijn als er wat meer begrip voor elkaar zou zijn, dan zou alles er waarschijnlijk een stuk makkelijker aan toe gaan.