Ik kan me ook goed voorstellen dat meer PDS-patiënten daar last van kunnen hebben en dat is ook niet zo verwonderlijk natuurlijk als je nagaat.
Je voelt van alles in je lijf, maar er is geen duidelijke aanwijzing dat er iets mis is of dat je duidelijk iets mankeert en dat is natuurlijk heel vervelend.
Een aantal jaren geleden kon ik me ook behoorlijk zorgen maken over mijn buik, omdat hij heel vaak behoorlijk pijn deed en ik gewoon niet wist wat ik daar nu aan moest doen.
De gedachten die bij me op kwamen, waren altijd negatief en ik was gewoon bang dat er iets mis zou zijn wat men niet zo gauw kon zien of vinden.
Ik kon daar ook heel angstig worden om dood te gaan door wat er zich in m'n buik af speelde.
De angst dat ik bijvoorbeeld iets ergs zou hebben aan m'n buik overheerste gewoon en ik was gewoon bang dat ik bijvoorbeeld een bloeding zou hebben of weet ik maar wat nog meer in m'n hoofd op kwam.
Ook omdat ik dus heel snel moe was of heel vaak zeer vermoeid, dacht ik dat ik misschien iets anders had wat de vermoeidheid veroorzaakte.
Mijn ontlasting was ik ook altijd aan het bekijken als ik naar de toilet ging, want stel je voor dat er bloed bij zou zitten of weet ik veel wat.
In het begin vond ik het ook heel erg vreemd dat ik geen drollen meer kon leggen, maar alleen van die plakkaten in de wc zag liggen.
Het zag er altijd wel slijmerig uit en iedere keer verschilde de dichtheid van mijn ontlasting.
Al deze dingen maakt soms dat je je dus dingen in je hoofd gaat halen die helemaal niet waar zijn, maar alleen omdat je bang bent gebeurt dat gewoon.
Ook met alle andere klachten die bij PDS komen kijken, kon ik me wel eens druk om maken en daar kwamen dan weer zorgen van en begon ik weer van alles in m'n hoofd te halen.
Als je darmen een keer onrustig waren en niet lekker functioneerde, dan voelde ik me wel eens een beetje licht worden of gewoon een beetje raar te voelen.
Ik kon dan bijvoorbeeld al gaan denken, het zou toch niet iets aan m'n hart zijn waardoor ik me zo voel.
Wat dat betreft kan een mens zich de gekste dingen in z'n hoofd halen, waardoor alles waar je al last van had aan klachten alleen maar erger worden.
Het is gewoon een feit, hoe drukker je je maakt, hoe erger de klachten worden en hoe angstiger je jezelf gaan maken in dit soort dingen.
De kunst is om jezelf zo rustig mogelijk te houden en een beetje vertrouwen hebben in je eigen lichaam.
Nu is dit voor mij heel makkelijk gezegd, maar ik zelf heb er ook heel lang over gedaan om daar achter te komen en om mezelf daarin te veranderen.
In veel gevallen is het ook goed als je hierover met iemand kan praten en als er niemand is in je omgeving, dan is een psychiater of een psycholoog ook een goede manier.
Ik zeg wel eens je hoeft je niet te schamen als je hierin hulp zoekt, want iemand die hulp zoekt bij een psychiater of zo iets, is bereid om zichzelf te veranderen.
Je zult merken na heel wat doktersbezoeken en met iedere keer te horen te krijgen dat ze niks kunnen vinden, dat je steeds meer vertrouwen in je lichaam krijgt.
En als je meer vertrouwen heb in je lichaam, dan neemt de angst ook wat meer af.
Nu heb ik het hier voornamelijk over PDS, maar ik denk dat dit in heel veel gevallen zo het geval is, je moet gewoon een beetje vertrouwen in jezelf en in je lichaam krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten