Angst hebben voor.......

Iedereen kent het vast wel en heb ik het over ANGST.
Mensen zijn wel eens ergens bang over of ergens angstig over en vaak is dat geen prettige ervaring.
Angst is niet specifiek voor een ding, maar het kan op alle vlakken tevoorschijn komen.
Soms zeggen sommige mensen wel eens dat angst een valstrik is en misschien is dat ook wel zo.
Volgens mij heeft dat heel erg met je eigen gevoel te maken en of het nou een valstrik is of niet, op dat moment heb je er wel last van.
Dan heb je de vraag hoe kom je dan van je angst af en ook ik heb daar niet een duidelijk antwoord voor, maar ik heb er alleen mijn ervaringen in.
Aan die ervaringen kan ik wel dingen koppelen waar dan mijn angst vandaan komt.
Vaak is het ook nog eens zo, wanneer je heel angstig wordt of bent dat je dan in paniek kunt raken.

Op het moment begin ik wel een beetje angst te krijgen, omdat ik binnenkort een kleine operatie onderga aan mijn rechter oog. Mijn rechter oog wordt namelijk gecorrigeerd zodat hij weer recht staat en niet meer zo naar buiten gedraaid staat.
Nou ben ik eigenlijk niet zo angstig voor de ingreep zelf, maar wel omdat ik onder gehele narcose moet.
Narcose vind ik eng, omdat ik me dan helemaal over moet geven en dus raak ik de controle over mezelf kwijt. Ook ben ik geneigd om angstig of bang te worden dat ik niet meer wakker word, maar aan de andere kant denk ik dan weer bij mezelf: Als ik dan toch niet meer wakker word merk ik er toch niks meer van.
Het feit dat ik de controle over mezelf verlies, dat is het ding wat ik dus beangstigend vind.
Aan de andere kant, ik heb al heel wat operaties gehad en alle keren is het goed gegaan.
Natuurlijk zit er altijd een kleine risico aan bij een operatie, maar daar ga ik liever maar niet vanuit.
De operatie probeer ik nog maar even te laten rusten, maar het zal steeds moeilijker worden.
De datum van de operatie komt namelijk steeds dichterbij en hoe dichterbij hoe vaker ik eraan zal denken.

Als ik het over mijn buik ga hebben en in dit geval mijn PDS is die het allemaal doet, heb ik in het verleden heel wat angsten gehad en soms nog wel eens.
Toen ik nog maar net last had van mijn buik, toen was ik regelmatig bang dat er toch iets ergs met m'n buik zou zijn. Terwijl ik al heel wat onderzoeken had gehad en waaruit bleek dat er niks aan de hand was, werd ik van tijd tot tijd toch behoorlijk angstig.
Nou weet ik niet of iedereen met PDS dat heeft gehad, maar ik weet wel dat het voor kan komen bij mensen met PDS.
Het komt eigenlijk best wel veel voor bij mensen met PDS dat ze angstig zijn en zelfs daardoor paniekaanvallen door kunnen krijgen. PDS en de psychische toestand hebben een wisselwerking met elkaar en vaak heeft dat echt best wel wat tijd nodig om dat in evenwicht te krijgen.
Daarom dat PDS en angst heel vaak samen gaan en dat was bij dus ook het geval.
Soms kon ik me zo beroerd voelen door m'n buik, dat ik er gewoon angstig door werd en als ik dan alleen was of niet op een plek die vertrouwd was, dan raakte ik ook nog wel eens in paniek.
Het was dan gewoon weg een paniekaanval die ik kreeg, dan begon ik te zweten, ik ging raar uit m'n ogen kijken en dan was ik bang dat ik ter plekke neer zou gaan vallen.
Dis is een ervaring die ik echt nooit meer zal vergeten, want het is wel zo'n rot ervaring of misschien wel een soort traumatische ervaring dat ik er nog kriebels van krijg.
Het heeft ook heel wat jaren gekost voordat ik de angst dat er iets ergs met m'n buik zou zijn kwijt was.
Je moet het zo zien, in 1995 heb ik dat ongeluk gehad en dat is iets wat bij mij ook constant meespeelde als ik angstig werd. Toch probeerde de huisarts me iedere keer weer gerust te stellen en soms stelde hij een onderzoek in zodat ik daar nog geruster van werd.
Zeker tot aan 2000 heb ik die angsten behoorlijk vaak gehad en toen ben ik in therapie gegaan en dat was niet alleen door de angsten van m'n buik die ik had, maar voor nog wel meer dingen.
In ieder geval was ANGST wel de hoofdrol binnen mijn therapie en dat moest ik gewoon echt zien te over winnen en dat valt niet mee.
In 2001 was ik klaar met m'n therapie, toen ging het al weer een heel stuk beter met me en dat was echt gewoon een genot om mee te maken.
Heel de therapie heeft een anders mens van me gemaakt en dat allemaal ik het voordeel van mezelf.
Toch door wat kleine tegenslagen en omdat mijn buik steeds meer pijn ging doen, kreeg ik toch weer een beetje last van angsten.
Vaak was het zo dat ik dan last had van m'n buik en dat was dan zo erg dat ik er bijna flauw door viel en juist als ik bijna flauw ga vallen raak ik in paniek en word ik angstig.
Ook hier heeft de angst te maken met het verliezen van controle en dat is iets waar ik gewoon echt eng vind en vooral als ik alleen ben.
Nu heb ik dat ook al weer een heel stuk minder omdat ik daar medicijnen voor slik en die helpen goed.
Ik geloof dat ik in mei nog een keer bijna flauw ben gevallen achter het stuur toen ik naar het krantendepot wilde rijden en toen ben ik maar gauw aan de kant gaan staan.
Ik viel bijna flauw omdat ik heel veel pijn had en daar werd ik gewoon niet goed van en omdat ik dan bijna flauw val, raak ik in paniek en angstig.
Vorige week viel ik ook bijna flauw toen ik op de brommer op weg was naar het krantendepot en dat vind ik helemaal eng, omdat ik dan maar op 2 wielen rij en ook toen weer bijna in paniek en angstig.
Van de week lag ik 's avonds in m'n bed en toen waren mijn darmen wel zo aan het vervelen en deden ze behoorlijk pijn dat ik ook in bed bijna flauw viel, maar toen raakte ik niet in paniek en werd ik dus ook niet angstig. Ik denk dat ik niet in paniek raakte, omdat ik in bed lag en het gevoel had dat er toch niet veel kon gebeuren op deze manier.
Wat ik altijd heb gedaan als ik in paniek raakte, was m'n moeder bellen en op de een of andere manier als ik m'n moeder hoorde aan de telefoon, kon ik mijn angst op een gegeven moment weer de baas.

Misschien vindt je dit wel raar dat ik dit vertel, maar ik denk dat ik hierin geen uitzondering ben.
Als ik nu eens ga kijken waarom ik angst heb of angstig ben, dan heb ik wel heel erg het idee dat het met vertrouwen te maken heeft en dat gevoel heb ik juist heel sterk.
Wanneer ik angstig ben, dan verlies ik al heel gauw het vertrouwen dat het goed komt of het vertrouwen dat er gewoon niks aan de hand is.
Want als je kijkt naar mijn PDS toestand in het verleden, dan was ik gewoon bang en angstig dat er iets mis zou zijn met m'n buik, maar nu ik heel veel meer vertrouwen heb in m'n buik, ben ik daar al niet meer angstig over.
Want de afgelopen 2 jaar heb ik wel heel veel pijn gehad en heb ik toch al die tijd het vertrouwen gehad dat er niks ergs is met m'n buik en dat het uiteindelijk gewoon goed komt.
Ook als ik kijk naar mijn aankomende oogoperatie, dan heeft dat ook alles met vertrouwen te maken.
Het heeft dan met vertrouwen te maken in de arts en de mensen die met de operatie te maken hebben.

Dus om het maar eens te zeggen, heeft angst in mijn ogen alles te maken met vertrouwen.
Wat kan ik er dan nog verder over zeggen.
Ik kan tegen de mensen zeggen, wanneer je angstig ben zoek dan iets op waar je vertrouwen in heb.
Probeer vertrouwen te hebben in de dingen om je heen, probeer vertrouwen te hebben in je lichaam.
Zoals ik al vertelde in belde m'n moeder in geval van paniek en angst en dan ging het vanzelf weer beter.
Dit komt omdat ik m'n moeder heel erg vertrouw en als ik ze hoor, dan hoor ik ook een vertrouwd geluid.
Mocht ik dan toch flauwvallen, dan wist ze in ieder geval waar ik was.
Dus misschien is het ook wel een goed idee om iemand te bellen die je vertrouwd en waarvan je een goed gevoel krijgt, een gevoel van zekerheid en vertrouwen.
Ik bedoel alleen maar te zeggen dat het misschien een goed idee is, maar uiteindelijk moet een ieder dat voor zich zelf beslissen.