Soms ga je je wel eens afvragen hoe ver je moet gaan met bepaalde dingen.
Dit is iets wat je je bij veel dingen kunt afvragen als je iets voor elkaar wilt krijgen of als je ergens vanaf wilt komen.
In dit geval heb ik het eigenlijk over PDS, want hoe ver ga je hierin om ervan af te komen of om het te verlichten. Ik weet ook niet of er mensen zijn die hier bij stil staan of dat ze zich bewust deze vraag stellen aan zich zelf.
Misschien is het iemand anders de vraag stelt hoe ver je wilt gaan.
Als ik nu weer naar mezelf kijk en dat doe ik eigenlijk altijd en vanuit mezelf beredeneer ik de meeste dingen ook hier op mijn blog.
Toen ik net met m'n buik-klachten te maken kreeg vroeg ik me nog eens af hoe ver ik wilde gaan om ervan af te komen. In eerste instantie had ik er praktisch alles voor over om ervan af te komen.
Het is natuurlijk niet niks waar je ineens tegenaan loopt, tenminste dat vond ik in ieder geval niet.
In eerste instantie dacht ik dat de klachten te maken hadden met het genezingsproces van het ongeluk.
Helaas bleven de klachten aanhouden en toen kreeg ik wel het idee dat het niet echt meer met het ongeluk te maken had en dat het misschien wel eens iets anders zou kunnen zijn.
Vele keren naar de huisarts geweest natuurlijk en via de huisarts vele onderzoeken gehad.
Elke keer kwam er niks uit en werd er gezegd dat alles er gewoon goed uitzag in mijn buik, maar dat geeft aan de ene kant wel opluchting en aan de ander kant geeft dat totaal nog helemaal geen voldoening.
Elke keer als in naar de huisarts ging vroeg ik om advies en soms kreeg ik die en waren ze ook goed soms gaf de huisarts advies en hielp het helemaal niet.
Bij de onderzoeken kwam er steeds maar niks uit en de adviezen die ik kreeg waren de ene keer goed en de andere keer vielen ze dus vies tegen en hielpen ze gewoon niet.
Op een gegeven moment ben ik met m'n eten gaan spelen, niet op de letterlijke manier van spelen, maar wel dat ik eens ben gaan kijken op welke voeding ik goed reageerde en op welke voeding niet.
Voordat je daar een beetje wegwijs in wordt ben je al gauw een paar weken tot maanden zoet.
Ik wist op een gegeven moment dat ik geen koolsoorten meer moest eten, dat ik scherpe kruiden zoals chili-kruiden ook beter maar kon laten liggen, dat ik niet te veel bruinbrood moest eten en dat daarvoor iets meer wit brood, dat ik niet te veel zuivel producten moest nuttigen en dat zo voort.
Zo zijn er nog wel een aantal voedingsmiddelen die ik beter niet kan nemen, omdat ik dan geheid meer klachten ga krijgen en dat is toch niet echt wat ik wil.
Tenzij ik iets heel erg lekker vind en ik er echt zo'n zin in, dan wil ik wel eens een keer overwegen om de klachten dan maar voor lief te nemen.
Ondertussen ben ik nog vele verscheidene keren naar de huisarts of specialist geweest en elke keer weer was het antwoord dat alles er gewoon goed uit zag en dat er niks verontrustends was.
Toch was er een MLD-arts die bij mij na heel wat jaren de diagnose PDS vast stelde en dat ik dat eigenlijk dus al had vanaf het ongeluk.
Jammer dat het zo lang heeft moeten duren voordat de diagnose gesteld werd, maar aan de andere kant was ik toch ook wel weer heel blij omdat ik er nu dus een naam aan kon geven.
Al met al wist ik dus nu na jaren dat het PDS was waar ik mee rond liep en dat er maar heel weinig aan gedaan kon worden en dat ik er dus nooit meer vanaf zou komen.
Op zich kon ik me er wel bij neerleggen dat ik PDS had, maar ik wilde toch ook nog wel eens kijken of er nog andere mogelijkheden waren om de klachten te verminderen.
Ik ben naar een Chiropractor geweest en dat heeft bij mij heel goed geholpen, maar ik ben ermee gestopt omdat ik de consulten niet meer voor kon schieten.
Ik zou het wel terug krijgen van de zorgverzekeraar, maar dan moest ik het toch eerst voorschieten en dat ging me gewoon echt niet meer lukken.
Nu loop ik inmiddels bij een osteopaat en voor zover ik het in kan schatten gaat dat beest wel goed en heb ik er zeker baat bij en daarom zal ik er voorlopig nog wel even blijven lopen.
Bij mijn PDS heb ik sinds kort ook heel erg veel last van verklevingen en ook daar is maar heel weinig aan te doen en dat is ook mede een klein beetje het extra zetje geweest om bij de osteopaat te blijven.
Omdat mensen met verklevingen baat kunnen hebben bij een osteopaat.
Nu ben ik echt op een punt gekomen waarbij ik mezelf afvraag, hoe ver ga ik om mijn PDS-klachten verminderen?
Als het om pijn gaat, dan ben ik bereid om heel ver te gaan om ervan af te komen.
Het ligt er ook wel een klein beetje aan om wat voor pijn het gaat, want voor zomaar een pijntje ga ik nog niet zomaar even stad en land af om daar vanaf te komen.
Ik heb het dan wel over de ernstige pijn waar ik nu mee te maken heb en gelukkig heb ik op het moment medicijnen die m'n pijn onderdrukken.
Wanneer het om de andere klachten gaat, dan heb ik meer zo iets van dit is genoeg en het is zoals het is.
Ik weet ook wel dat je heel snel geneigd ben om te blijven zoeken naar dingen die het leven met PDS gemakkelijker maken, maar op een gegeven moment houd het dus gewoon op en kom je niet verder meer.
Kijk maar eens naar eten, ik bedoel als het om voeding gaat.
Ook daar ben je op een gegeven moment mee uit gestoeid en weet je op een gegeven moment echt wel wat je wel kan hebben en wat je niet kan hebben.
Ook als het om alternatieve geneeskunde gaat, vind ik het op een gegeven moment wel welletjes.
Je moet toch al zoveel als het om PDS gaat en je moet toch wel op z'n tijd naar de huisarts of specialist en om dan ook nog eens elke keer naar een alternatieve geneeskundige te gaan.
Elke keer een andere alternatieve geneeswijze te vinden om te kijken of het werkt, vind ik eigenlijk ook wel genoeg, want het is altijd maar de vraag of dat het werkt.
Ik vind dat als iets nu werkt, dan blijf ik daar voorlopig echt wel bij zitten en vind ik dat ik het daar maar eens even een tijdje mee moet doen.
Dit is zoals ik het beleef en zoals ik erover denk, maar het zal voor een ieder van ons verschillend zijn.
Ieder mens met PDS zal zelf wel bepalen waar z'n grens ligt op dat gebied.
Ik heb nu zo iets van ik moet er maar mee leren om gaan en daar zelf maar een manier in vinden om er mee te kunnen leven en om ermee om te gaan.
Maar zoals altijd is ieder mens anders en heeft ieder mens een andere persoonlijkheid met een eigen mening en z'n eigen gedachten en dat is op zich zelf al heel veel waard.
Wat een ander verteld hoeft niet altijd in jou straatje te passen en de adviezen die je krijgt of je ook niet altijd op te volgen.
Ik heb altijd zo iets van je kunt dingen proberen dat wat een ander je vertelt, maar het kan ook nooit kwaad om kritisch te kijken naar de dingen die worden vertelt.
Zeker is het ook niet onbelangrijk dat je eigen ervaring vaak voor jezelf het zwaarste weegt.
Wat ik vertel of wat ik gedaan heb en wat voor dingen ik gebruik, dat wil niet zeggen dat het voor iedereen werkt en dat je het moet gaan doen of gaan gebruiken.
Soms wil ik wel eens dingen zeggen die je wel eens zou kunnen proberen, omdat ik er een bepaalde ervaring mee heb, maar ik ben geen arts en ik zal ook nooit zeggen dat je de dingen moet doen en ik zal ook niet zeggen dat je medicijnen moet gaan gebruiken.
Zoals ik al aangaf, iedereen moet zelf z'n grenzen bepalen en moet ook zelf weten of leren hoe met dingen om te gaan en dat is dus ook met deze vraagstelling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten