Soms kom ik wel eens mensen tegen, die zonder werk zitten die een is op zoek naar een nieuwe baan en de ander is totaal niet op zoek naar werk.
Hierin zit dus een verschil in en dat verschil heb ik eigenlijk al aangegeven.
Er zijn dus mensen die er goed van balen dat ze zonder werk zitten en zullen er alles aan willen doen om weer aan het werk te kunnen. Vaak maakt het ze dan nog niet eens uit wat ze doen, als ze maar kunnen werken en zelf hun geld kunnen verdienen.
Er zijn ook mensen die zonder werk zitten, maar eigenlijk helemaal niet aan het werk willen.
Wat daarvan de reden is weet ik niet, maar toch heb je deze mensen ook.
Dan heb je ook nog mensen die eigenlijk bijna geen moeite doen om aan het werk te komen en die krijgen juist heel makkelijk een baan en soms hebben ze het dan nog wel eens voor het uitkiezen.
Waar ik eigenlijk op doel is dat ik heel graag bezig ben en dat ik toch wel enig werk wil verrichten, ook al is het dan in beperkte mate.
Dan heb je mensen die wel kunnen werken, maar eigenlijk helemaal niet willen werken.
Dit is nou precies het punt waarop ik zeg dat ik het niet snap dat iemand niet wil werken en dan heb je de mensen die de banen bijna voor het uitzoeken hebben.
Als nu kijkt naar mensen met een Chronische ziekte of een handicap, deze mensen willen heel graag werken. Doordat ze willen werken zijn zulke mensen erg gedreven en erg gemotiveerd.
Ze zullen alles proberen om aan het werk te kunnen gaan of om aan het werkt te blijven, maar toch wil het niet altijd lukken om aan het werk te komen.
Soms ligt dat aan de lichamelijke belemmeringen die een persoon heeft en soms heeft het te maken omdat een werkgever ze geen kans wil geven.
Als je als zo'n persoon iedere keer maar tegen een muur aanloopt, dan is dat heel erg frustrerend en worden ze nog gefrustreerder doordat ze mensen tegen komen die zonder werk zitten en niet eens aan het willen.
Ik kan me dat goed voorstellen, want zelf wil je heel graag aan het werk en doe je er van alles aan en de ander doet er letterlijk geen moer voor om aan het werk te komen en zitten zomaar een beetje thuis te lanterfanten.
Wat ik me dan op zo'n moment afvraag is, waarom willen zulke mensen nou niet werken?
Waarschijnlijk is dit een vraag waar ik niet gauw een antwoord op zal krijgen.
Aan de ene kant maakt het me ook niet uit dat iemand niet wil werken, maar soms vind ik het toch best frustrerend als ik er wel eens over nadenk.
Ook wanneer iemand eigenlijk bijna geen moeite hoeft te doen om aan het werk te komen of te blijven, vind ik dat soms ook best wel eens frustrerend.
Want ik moet alle mogelijke moeite doen om maar iets aan werk te kunnen vinden en waar ik eventueel een kans kan krijgen om te laten zien dat ik kan werken.
Voor die mensen die de bijna geen moeite hoeven te doen om werk te krijgen, vind ik het voor hen wel fijn. Ook hebben deze mensen soms de banen voor het uitkiezen en dat is voor hun natuurlijk ook weer een heerlijke meevaller.
Mensen die chronisch ziek zijn of gehandicapt, zulke mensen lopen tegen van alles en nog wat aan en ik noem dat gewoon het grote betonnen muur waar je dan door heen moet breken.
Zoals je weet is beton behoorlijk hard en moet je er heel veel moeite voor doen om er doorheen te komen.
Zelfs voor een klein gaatje moet je al heel veel moeite doen om door het beton heen te komen.
Als je erover nadenkt zijn deze mensen bere sterk om zo maar eens te zeggen, want om door die betonnen muur heen te komen moet je toch een behoorlijke uithoudingsvermogen hebben.
Elke keer als deze mensen iets bereikt hebben, dan hebben ze een stukje van deze muur weten af te breken of misschien al een heel klein gaatje kunnen maken.
Soms hebben ze dan een stukje afgebroken van die muur en dan staat een ander het weer aan elkaar te metselen en moeten ze weer opnieuw beginnen.
Daarom zeg ik vanuit mijn mening dat deze mensen bere sterk zijn over het algemeen.
Misschien zijn ze in dit opzicht wel sterker dan menig ander mens.
Wanneer je deze deze dingen nu eens naast elkaar zet, dan is het eigenlijk toch behoorlijk oneerlijk ten opzichten van mensen met een chronische ziekte of handicap.
1. De chronische zieken of gehandicapten moeten alles op alles zetten om iets te bereiken en bijna een uitputtingsslag maken.
2. De mensen die niet willen werken zullen er alles aan doen om maar niet aan het werk te hoeven.
3. Mensen die gewoon mazzel hebben en bijna geen moeite hoeven te doen om aan het werk te kunnen en soms het voor het uitkiezen hebben.
Dan vraag ik je wie van deze 3 groepen zal het meeste moeten doen om te kunnen werken.
Het moge duidelijk zijn wie van deze 3 groepen dat is.
Ik kan nog een voorbeeld noemen van iemand die wel een baan heeft, maar voor hoelang weet ik niet.
Maar regelmatig zit die persoon in de ziekte wet om maar niet te hoeven werken en elke keer mankeert ze wel iets aan haar lichaam.
Zelfs tegenover familie en vrienden verkoopt die persoon deze verhalen om het goed te kunnen praten waarom die niet aan het werk is.
Dan denk ik bij mezelf: dat is toch erg van zo'n persoon.
De persoon in kwestie spot te pas en te onpas met haar lichaam om maar niet te hoeven werken.
Op een gegeven moment geloof je zo'n persoon toch niet meer, maar zulke mensen verpesten het wel voor die mensen die echt iets mankeren.
Daardoor zijn bedrijfsartsen al sneller geneigd om te zeggen het zit tussen je oren of ik kan helemaal niks vinden, dus je bent in mijn ogen gewoon in staat om te werken.
Werkgevers zullen misschien zeggen, nou zulke mensen die zeggen dat iets mankeren hoef ik niet meer omdat ik ze wantrouw of niet echt geloof.
Dan heb je ook nog eens arbeidsdeskundige en zullen waarschijnlijk meer hun eigen plan trekken en je wordt gewoon in een onmogelijke positie gezet.
Het zijn misschien maar voorbeelden, maar ik denk dat deze situaties best wel eens voor gekomen zijn of misschien nog wel voorkomen.
Als ik nu naar mezelf kijk dan weet ik dat ik al een hele strijd geleverd heb en dat ik al deels door die betonnen muur ben heen gebroken.
Jaren lang heb ik moeten knokken om iets te kunnen bereiken als het om werk gaat, want ik wilde wel heel graag werken.
Maar helaas heb ik niet echt een arbeidsverleden kunnen opbouwen door gebeurtenissen in mijn leven en doordat ik nu al heel wat jaren met PDS rond loop, waardoor ik een heleboel hinder van ondervind.
Daarbij is er nog bij gekomen dat ik heel veel verklevingen heb in m'n buik en die beïnvloeden nu ook mijn leven.
Al met al ben ik nu 80 tot 100% afgekeurd en weten ze dat ik niet echt meer aan het werk kan.
toch ben ik geen stilzitter en moest ik toch wel in overleg proberen bepaalde invulling te geven in mijn dagelijks leven.
Ik moet zeggen dat het best aardig gelukt is en dat ik daar ook wel blij mee ben.
'S morgens en in de middag ben ik bezig met de distributie van kranten, maar met de mogelijkheid dat als het niet gaat, ik niet in de stress hoeft zitten omdat ik niet kan werken.
Het gebeurd dus wel eens dat ik gewoon niet kan werken omdat ik dus veel hinder ondervind van mijn PDS.
Soms is het maar een dag, soms is het een paar dagen en soms kan het ook wel eens weken zijn dat ik niet kan werken door mijn PDS en dat vind ik dan behoorlijk balen.
Toch zal ik zo lang mogelijk proberen te werken doordat ik wat lichtere werkzaamheden doe en nou ja als het dan echt niet meer gaat, dan zal ik gewoon thuis moeten zitten.
Buiten de distributie van kranten ben ik ook nog actief als vrijwilliger bij de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging (PDSB) Dit kan ik gewoon uit huis doen.
Ik kijk elke dag op het ledenforum om te zien of iemand een vraag heeft of advies wil hebben en daar geef ik weer antwoord op.
Ook ben ik sinds kort bezig met een project die in samenwerking gaat met de PDSB, ME-steungroep en de Whiplashstichting.
Het project heet DIAlooggestuurde Re-integratie, en het doel is om iets te ontwikkelen zodat patiënt en artsen beter op elkaar kunnen inspelen en samen kunnen kijken of de patiënt aan het werk kan blijven of aan het werk kan gaan.
Dit is voor mij al heel wat om te doen, want buiten dat ik PDS heb ben ik ook nog eens visueel beperkt of gehandicapt. Het is trouwens maar net hoe je het bekijkt, maar ik heb het liever over een beperking van mijn gezichtsvermogen en spreek niet graag over een handicap.
Maar vroeger zag ik er een heel zwart gat in als het om werk en sociale contacten ging, maar zoals men merkt is het toch best goed gekomen bij mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten