Ook heb ik mezelf weer opnieuw moeten ontdekken en leren omgaan met mezelf.
Voordat ik PDS had, wist ik eigenlijk wel wat ik aan mezelf had en wist ik ook wat wel en niet kon.
In heel veel van die dingen kun je jezelf wel eens de volgende vraag stellen.
Moet ik hard voor mezelf zijn en niet zo zeuren over dingen, of mag ik wat liever voor mezelf zijn.
In het begin na het ongeluk, ben ik natuurlijk eerst wel wat zacht voor mezelf geweest om een beetje te kunnen genezen en om de dingen een beetje op een rij te zetten.
Op een gegeven moment moest ik toch weer verder met m'n leven en in eerste instantie probeerde ik dus gewoon weer mijn oude leven op te pakken.
Helaas ging dat allemaal niet helemaal zoals ik dat gepland had, omdat mijn buik daar wel eens even een stokje voor zou steken.
In het begin dacht ik bij mezelf: man kom op niet zo zeuren je moet gewoon even doorbijten.
Dus in dit geval werd ik gewoon wat harder voor mezelf en probeerde ik dus gewoon door te gaan.
Om eerlijk te zijn bereikte ik alleen maar het tegenover gestelde ik kreeg ik dus eigenlijk niks voor elkaar, omdat ik hard voor mezelf was vanuit een verkeerd oogpunt.
Dat klinkt misschien een beetje raar, maar hard zijn voor jezelf en je lichaam geeft al aan dat die het niet aankan gaat gewoon niet werken.
Ze zeggen niet voor niks dat je naar je lichaam moet luisteren, want je lichaam geeft precies aan wat er op dat moment mogelijk is fysiek dan.
Het heeft ook te maken met de mensen waarmee je te maken hebt in je omgeving, want ook die zorgen ervoor dat je over je grenzen heen gaat. Waarom ze je over je grenzen heen drijven, is omdat ze helemaal niet begrijpen waar jij opdat moment mee loop.
Zelfs ik zelf wist toen eigenlijk niet eens waar ik mee liep.
Het enige wat ik wel wist, was dat mijn buik niet in orde was doordat ik dat ongeluk had gehad.
In de loop der jaren ga je heel anders tegen dingen aankijken en ga je jezelf anders behandelen.
Ik heb mezelf weer ontdekt en weer geleerd om met mezelf beter om te kunnen gaan en zelf om met andere mensen om te gaan.
Je weet op een gegeven moment waar je mogelijkheden liggen en wat je wel en niet aankan en soms veranderd dat zelfs omdat je meer klachten krijg of omdat het juist beter gaat.
Je mag best hard voor jezelf zijn, maar doe het dan wel op de juiste manier en niet op de verkeerde manier zoals ik dat gedaan heb.
Je moet niet hard worden voor jezelf omdat andere mensen dat van je verwachten, want zij weten immers niet wat jij wel en niet aankan.
Als je zelf iets wil bereiken, dan word je vanzelf wat harder voor jezelf en zul je je grenzen vanzelf vinden. Wanneer je je grenzen gevonden hebt, dan beslis je zelf of je die een beetje kunt overschrijden of dat je niet verder moet gaan als die grens.
Om even een kleine voorbeeld te nemen om het wat duidelijker te maken.
Je komt erachter dat je bepaalde dingen beter niet meer kunt eten door je PDS, omdat je daardoor meer klachten van krijgt in meer of mindere mate.
Maar nou komt het, je vind dat eten juist heel erg lekker.
Je vind dat eten heel erg lekker, maar voor je best wil moet je het laten staan en zul je wat harder voor jezelf moeten worden of zijn.
Je moet zelf kiezen of je hard voor jezelf moet zijn in dit geval en laat het zeker niet door een ander bepalen, want dan raak je alleen maar gefrustreerd.
Nou in dit geval kies je ervoor om wat harder voor jezelf te zijn en je laat het eten wat dus zo lekker vind staan gaat voor een alternatief.
Soms kun je ook wel eens lief zijn voor jezelf en zeggen dat je zo af en toe toch eens wat van dat eten neemt en de consequenties van de klachten aanvaard.
Dit is een duidelijk keuze die je maakt en in dit geval kies je om het niet te eten en geen klachten te krijgen of je kiest ervoor en je aanvaard de klachten gewoon.
Zo gaat het eigenlijk met alle dingen in het leven, maar vaak worden dingen ook wel eens bepaald door een ander en levert weer frustraties op.
Soms wordt je dus gedwongen om harder voor jezelf te zijn, terwijl je dit eigenlijk helemaal niet aan kan. Je kunt herbij denken doordat een bedrijfsarts of een arbo-arts niet begrijpt waar je mee te kampen heb of wat PDS nu eigenlijk inhoud.
Daarom zeg ik ontdek je grenzen en geef die duidelijk aan en bepaal zelf hoe hard je voor jezelf kun zijn, want alleen jij kent jezelf uiteindelijk het beste.
Om mezelf nog maar eens even te nemen, ik kom elke dag om kwart over 3 in de ochtend uit m'n bed voor de distributie van de ochtendkrant en dat valt niet altijd even mee met m'n PDS en dus ben ik in dit geval wel eens hard voor mezelf.
Soms ben ik ook wel eens lief voor mezelf en blijf ik wel eens thuis en blijf ik wat langer in bed liggen, maar dan moet ik dus toch al behoorlijk wat pijn hebben.
Kijk bij een re-integratietraject wordt je wel eens gedwongen om wat meer van jezelf te tonen, maar als je duidelijk je grenzen laat zien en duidelijk maakt wat je hebt, hoef je je eigen niet alles gedwongen toe te laten.
Je mag best hard voor jezelf zijn en je mag best lief voor jezelf zijn, zolang je het maar in de juiste verhoudingen doet en zolang je het vanuit het juiste oogpunt doet.
Wil je meer informatie over PDS, ga dan eens naar http://www.pdsb.nl
Als je lid word, kun je in contact komen met lotgenoten en kun je ervaringen met elkaar delen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten