Lichtpuntje

Als je in een vervelende situatie zit, dan is het vaak moeilijk om hoop en moed te houden.
In veel gevallen is het zo dat na iedere vervelende situatie of zo iets dergelijks wel een einde komt.
Want het is gewoon een feit, PDS heeft heel wat vervelende momenten en komen gewoon wanneer je het niet verwachten zal.

Als ik nu na de afgelopen maanden terug kijk en even bedenk hoe ik erbij gelopen heb, dan is dat alles behalve een prettige periode geweest.
Natuurlijk heb ik in die tijd veel afgezien en heb ik veel pijn gehad.
Ook ging mijn functioneren steeds meer op een laag pitje staan en kon ik ook steeds minder.
Dan is er de vraag wat doe je ermee of hoe ga je ermee om?
Hoe langer het duurt hoe vervelender het wordt en dan heb je al gauw de neiging om te gaan wanhopen.
Wanneer je gaat wanhopen, dan heb je ook al gauw de neiging om de moed te gaan verliezen.
Dit zijn dingen die je niet moet laten gebeuren, want je schiet er eigenlijk helemaal geen bal mee op.
Dit alles is allemaal heel begrijpelijk, maar toch moet je als het even kan het niet zover laten komen.

Ik kan mezelf ook niet schoon praten, want door de pijn die ik had wist ik op een gegeven moment even niet meer waar ik het moest zoeken.
In het begin ging het allemaal nog wel en kon ik het allemaal nog redelijk hebben, maar helaas werd de pijn erger en ging mijn functioneren ook alleen maar achteruit.
Om maar eens even een paar voorbeelden te noemen, ik kon al geen dingen meer tillen, ook het bukken ging me niet meer goed af.
Bij alle twee de dingen maakte het dat de pijn alleen maar erger werd en daardoor werd het er niet makkelijker op en daardoor deed ik niks meer tillen en bukken deed ik dan ook zo min mogelijk.
Ik werk in de ochtend met kranten en daarbij moet ik elke ochtend de pakken kranten aanpakken en dat ging gewoon niet meer.
Als ik het over het bukken heb, dat deed heel veel als ik de vaatwasser aan het in en uitruimen was.
Ook dat ging dus op een gegeven moment niet meer.
Doordat ik dus steeds minder kon, ging ik me wel eens schuldig voelen.
Het is ook gewoon vervelend als je dingen moet laten en door een ander moet laten doen en daar kreeg ik dus wel eens een schuldgevoel over.
Ik hoefde me niet schuldig te voelen, omdat ik mensen om me heen had die er alle begrip voor hadden en het dus met alle plezier voor me deden.

Nu gaat het gelukkig de laatste anderhalve week best lekker en dat komt omdat ik na een onderzoek en een gesprek met de specialist, medicijnen voor geschreven heb gekregen.
Omdat uit het onderzoek niks te vinden was wat verontrustend was, viel er dus ook niks te behandelen.
Buiten dat ik PDS heb, heb ik dus ook behoorlijk veel verklevingen die voor een groot deel pijn veroorzaken en dat is dus niet fijn.
De medicijnen die ik gekregen heb zijn best wel zware pijnstillers en ik had ook nooit gedacht dat ik die ooit zou krijgen.
De pijnstiller die ik nu gebruik is een morfine achtige pijnstiller en die krijg je volgens mij niet zomaar.
Nou ben ik helemaal geen pillenslikker, maar nu ik moet kiezen tussen pijn of iets slikken waardoor ik geen of minder pijn heb, dan kies ik toch wel voor het laatste.
Maar waar het op neer komt, is dat het nu wel een stukje beter gaat met mij en dat ik nu weer een beetje meer uit de voeten kan.

Waar ik eigenlijk op doel in dit hele verhaal, is dat hoe wanhopig je ook kunt zijn in bepaalde situaties, er is altijd een moment waarop je een klein vreugde sprongetje kunt maken.
Hoe lang je ook in een periode zit die onaangenaam is, er komt altijd een einde aan.
Hou je vast aan het moment dat het voorbij is en ik weet wel dat het heel makkelijk gezegd is, maar je moet toch wat.
Wat ook heel belangrijk is, is dat je niet gaat stilzitten. Probeer wat te doen ook al is het maar minimaal.
Afleiding is een hele goede manier om je gedachten van de pijn af te halen en ook dan zul je er wel een beetje moeite voor moeten doen.
Ook al kon ik de afgelopen maanden niet veel en kon ik niet dat gene doen wat ik wilde doen, ik ben gewoon dingen blijven doen en ik ben niet zomaar op de bank blijven zitten thuis.
Probeer een beetje in beweging te blijven, anders wordt het alleen maar erger.
Als je een hond hebt, ga lekker op je gemak wandelen met de hond.
Het hoeft helemaal niet ver te zijn, maar een klein stukje kan al voldoende zijn.
Zoals men wel eens zegt, aan het eind van iedere tunnel is wel een lichtpuntje te vinden.
Hou je vast aan de goede momenten, want echt waar ze zijn er nog steeds en ze komen echt wel weer een keer tevoorschijn.