In eerste instantie dacht ik dat ik verkouden zou worden of dat ik een keelontsteking zou krijgen, want tja dat is waar je als eerste aan denkt bij zo'n verdikking.
Bij verkoudheid of een ontsteking, dan zetten je klieren een beetje op en dat is heel normaal.
Ik heb het gelaten voor wat het was en ik heb er een tijdje niet meer naar gekeken, tot dat ik weer een keer voelde en toen was hij een stukje groter geworden.
Ik ben ermee naar de huisarts gegaan en gevraagd wat het was en in eerste instantie zag hij er ook niks kwaads in en zei dat als het over 4 weken nog zo was dat ik dan terug moest komen.
Nou ik heb er geen 4 weken overheen laten gaan, want hij was weer een stuk groter geworden en nu stuurde de huisarts me door naar het ziekenhuis om een echo te laten maken.
Bij de echo kwam al snel naar voren dat het mijn lymfklier was die zo opgezet was, maar ze wisten niet wat het zou kunnen zijn en daarom was er meer onderzoek nodig.
Advies was ook dat ik naar een internist toe zou gaan en dat er een punctie gedaan zou worden.
Na iets meer dan een week wachten ben ik bij de internist terecht gekomen en die heeft het ook nog eens even bekeken en het advies van de radioloog gelezen.
Ook die kon mij niet vertellen wat het was en daarom vond ze dat er meer onderzoeken moesten plaats vinden dan alleen een punctie.
Je kon merken dat de interniste een beetje twijfel had en ze had het al over dat het kanker kon zijn, maar dat wilde ze voor alle zekerheid checken door andere onderzoeken te doen.
Dat het kanker kon zijn had ik me ook al bedacht, maar dan toch met een gevoel dat het ook wel eens iets heel simpels kan zijn.
Nu heb ik na het bezoek van de interniste gelijk bloed moeten afstaan en dat waren gelijk 8 buisjes bloed die afgetapt werden.
De dag daarna moest ik naar een KNO-arts, omdat de interniste vond dat hij er ook nog maar eens naar moest kijken of hij wat rare dingen kon zien.
Uiteindelijk heeft de KNO-arts niks geks gevonden wat het gezwel kon veroorzaken aan m'n lymfklier.
Ook heb ik een mantoux moeten laten zetten en dat is om te kijken of ik TBC heb of gehad heb.
Vandaag moet ik een CT-scan laten maken van mijn hals, borst en buik.
Morgen mag ik dan weer naar het ziekenhuis om de punctie te laten doen en vrijdag terug om de mantoux uit te laten lezen.
Van het moment dat ik de uitslag van de echo te horen kreeg, begon de spanning bij mij te stijgen.
Toch zeker omdat het me steeds meer door begon te dringen dat het niet zomaar eens een gezwel kon zijn, maar dat het dus ook wel eens kanker kon zijn.
Zeker de eerste dagen heeft het me toch wel even bezig gehouden en dat was voor mijn PDS niet echt bevordelijk, want daardoor kwamen de PDS-klachten heel snel opzetten.
iets meer dan een week heb ik moeten wachten voordat ik bij de internist terecht kon en dat is echt een hele lange week geweest.
Ik hoopte dat ik heel snel de uitslag zou krijgen als ik bij de internist geweest zou zijn, maar helaas eerst een heleboel onderzoeken en dan pas de uitslagen van de onderzoeken en dan weet ik pas wat het echt is dat gezwel.
In een dag veranderd mijn hele toestand, want in een dag ben ik van ontspannen ineens behoorlijk gespannen en dat ten nadele voor mijn PDS.
Onzekerheid is echt een ramp en dat is het niet alleen voor mij, maar dat is het voor iedereen.
Alleen heb ik er een behoorlijke nadeel bij en dat is dus dat ik PDS heb.
Door die onzekerheid die het gezwel van m'n lymfklier met zich meebrengt, worden er ineens nog meer dingen onzeker en dan bedoel ik de dingen in de nabije tijd.
Ik weet dat het gezwel mijn lymfklier is, maar ik weet dus niet waarom hij zo dik is en wat het nu precies is.
In de afgelopen week zijn PDS-klachten alleen maar erger geworden en dat is nu wat mij heel erg dwars zit, omdat het me gaat belemmeren in mijn doen en laten.
Want ondanks dat ik niet weet wat het gezwel is, wil ik wel gewoon door gaan met m'n bezigheden.
Natuurlijk speel ik met de gedachten dat het gezwel van m'n lymfklier wel een kanker zou kunnen zijn en dat is ook best wel een enge gedachten omdat het de boel nog onzekerder kan maken.
Je weet wat kanker kan doen met mensen, want iedereen kent wel iemand die kanker heeft gehad of op het moment kanker heeft.
Het is gewoon een hele vervelende ziekte en hoe die ziekte verloopt is bij iedereen verschillend en in het ergste geval verlies je de strijd tegen kanker.
Ik was juist niet heel blij dat het weer een beetje goed ging met me, want ik heb de afgelopen maanden heel veel pijn gehad aan m'n buik en ook daarvoor heb ik onderzoek voor gehad.
Hierbij bleek alles goed te zijn in m'n buik en daarom was de conclusie dat ik heel veel verklevingen zou hebben in m'n buik en die kun je helaas niet zien op een scan.
Verklevingen zijn alleen te zien als je weer open gemaakt wordt en dat is nou ook weer niet echt bevordelijk, want dat zou weer meer littekenweefsel met zich meebrengen en die veroorzaken dan weer verklevingen.
Als je je zou laten opereren voor verklevingen, dan is dat maar een tijdelijke oplossing en dan komt het weer terug en erger nog is dat de kans dat het erger wordt heel erg groot.
In ieder geval ben ik met de arts gaan kijken om de pijn onder controle te krijgen en dat is gedaan met een morfine-achtige pijnstiller.
I kan zeggen dat ik daar heel erg blij van werd, want ik ging me steeds beter voelen en ik werd ook weer wat actiever omdat ik niet meer zoveel pijn had.
De pijn was eindelijk zo goed als weg en het werd uiteindelijk ook stabiel met de medicijnen, maar gelijk daar achteraan komt dat gezwel om de hoek kijken.
Met m'n buik ben ik nu dus ook weer voor de helft terug bij af en dat alleen maar door de spanningen die de onzekerheid over het gezwel met zich mee brengt.
Spanningen zorgen dat PDS weer goed kop op komt steken en die zorg voor klachten zoals pijn en onrustige darmen en daarbij de verklevingen in m'n buik maakt dat het nog een stukje erger wordt.
Want de verklevingen zitten in en aan m'n darmen en aan m'n buikwand, wat dus PDS in de weg zit en beide elkaar tegen gaan werken.
Als je me nu vraagt hoe ik me voel, dan kan ik zeggen dat ik me aan de ene kant goed voel en aan de andere kant behoorlijk verrot voel.
Ik ga gewoon door met de dingen die ik moet doen en geniet van de dingen die om me heen gebeuren, maar daarachter schuilt de gedachten van m'n gezwollen lymfklier.
Ik denk dat als ik bij de pakken neer zou gaan zitten dat de spanningen alleen maar groter zouden zijn, waardoor ik nog meer last zou krijgen van mijn buik (PDS)
Daarbij mag ik blij zijn dat ik nu behoorlijk zware pijnstillers heb, want anders had ik wel stil moeten blijven zitten en dat is voor nu nou ook niet echt een goed idee.
Is het kanker of is het geen kanker, we zullen het volgende week wel horen van de interniste als ik daar weer naar toe moet voor de uitslagen van het alle onderzoeken.
Ondertussen probeer ik het hoofd koel te houden en ik moet zeggen dat hoe langer het duurt hoe meer ik me erin toe kan berusten en laat ik het allemaal maar over me heen komen.
Vraag je me hoe ik ermee omga met die onzekerheid, dan kan ik je dat niet vertellen.
Iedereen zal dat op zijn of haar eigen manier doen, want tenslotte zijn we allemaal verschillend.
Het onderwerp is vaker in beeld de laatste tijd, maar dat is omdat het ook behoorlijk speelt bij mij.
In ieder geval blijf positief en houd moed en heel belangrijk is er over te blijven praten.
Of lekker van je afschrijven kan ook heel erg fijn zijn als je even niemand hebt om erover te praten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten