Zorgen over de zorg.

Je hoort het de laatste tijd en je ziet het de laatste tijd allemaal weer.
De bezuinigingen die het kabinet nu voor ogen heeft en ook door wil gaan zetten.
Voor een bepaalde groep mensen zal dit waarschijnlijk best hard aankomen en zal het ook tot enige zorgen gaan leiden.

De afgelopen tijd heb ik veel van de zorg gebruik moeten maken en op het moment moet ik dat nog steeds. Was het eerst omdat ik heel veel last had van mijn PDS en de verklevingen die ik heb, dan is het nu omdat ik een gezwel in m'n kaak heb en dat daar nu enige onderzoek naar gedaan moet worden.
Nu zal het voor mijn kaak iets zijn waar ik na van loop van tijd weer vanaf ben, maar als ik het nu over mijn PDS heb word het wel even wat anders.
Mijn PDS is een chronische aandoening en ik zou haast ook zeggen dat het een handicap is, omdat het best wel een hoop beperkingen met zich meebrengt.
Daarin tegen is het gezwel in mijn kaak niet chronisch en zal ik me als het om de zorg gaat iets minder druk om maken.

Nu hoor je toch weer dat er flink bezuinigd gaat worden op de zorg en dat is nou juist iets waar ik toch mijn bedenkingen bij heb.
Mensen die een handicap hebben of mensen die een chronische aandoening hebben, zullen vaak op de zorg aangewezen zijn en zelfs daarin heb je nog verschillen in.
Handicappen heb je in zoveel verschillende soorten en maten en dat geld ook voor chronische aandoeningen.
Ik heb een chronische aandoening en daardoor kan ik niet alles meer doen dat ik zou willen doen, maar er zijn ook mensen die een chronische aandoening hebben waardoor ze afhankelijk zijn van andere mensen.
Ook kan ik zeggen dat ik een handicap heb en dan bedoel ik niet mijn PDS, maar dan bedoel ik dat ik een visuele handicap heb.
Dit is een erg vervelende handicap en ik heb er zo mijn beperkingen bij, maar op zich is het niet zo ernstig en kan ik er nog heel goed mee uit de voeten.
Mijn broer had ook een handicap, maar dan een zware lichamelijke handicap en daardoor was hij altijd afhankelijk van andere mensen.
Als je dat dan zo bekijkt, dan zit er toch een behoorlijk groot verschil in handicap en dan vind ik dat mijn handicap in het niets valt vergeleken met dat van mijn broer.
Overigens is mijn broer al weer 17 jaar overleden en hoeft hij niet meer te worstelen met zijn handicap en eigenlijk is hij nu gewoon beter af.

In al die jaren zie ik gewoon dat het voor chronische zieken en gehandicapten steeds moeilijk wordt om dingen voor elkaar te krijgen en wordt er steeds meer steun en hulp van hen afgepakt.
Erg jammer vind ik, want als je aan heel veel mensen vraag of chronische zieken en gehandicapten even veel waard zijn als de gezonde mensen, dan geven ze daar meestal het antwoord ja op.
Ik vind ook dat iedereen gelijk is en dat ieder mens even veel waard zijn, maar toch zie je dat de maatschappij heel wat anders laat zien en voornamelijk het kabinet.
Er zijn mensen die best goed op zich zelf kunnen leven, maar dat ze wel op sommige momenten hulp nodig hebben van andere mensen er zijn mensen die permanent hulp nodig hebben.
Voor die mensen heb je het Persoons Gebonden Budget zodat ze de hulp en zorg kunnen krijgen die ze nodig hebben, maar het wordt er nou niet echt zekerder van dat het ook zo blijft.
Dit zijn dan zware gevallen, maar hiervoor moet je de mensen die het niet zo zwaar hebben als wat ik hierboven beschreven heb ook niet uitvlakken.
Want iedere chronische zieke heeft op z'n tijd zorg nodig en de een wat meer dan de ander, maar het blijft een feit dat je meer zorg nodig hebt dan iemand die gezond is.
Natuurlijk geld dit ook voor de wat minder zware gehandicapten onder ons, want ook die hebben vaak meer zorg nodig dan een gezond persoon.

Heel veel van die beslissingen die het kabinet neemt, komt voort uit onwetendheid.
Kijk maar eens goed op TV, want in de regering zul je niet gauw iemand zien die gehandicapt is of met een wat aantoonbaar chronische aandoening.
Zelf mankeren ze toch niks en dat is het hem nou juist, omdat ze niks mankeren en redeneren vanuit hun eigen situatie wordt er dus beslist naar hun evenbeeld.
Ik kan een voorbeeld noemen van een gesprek met een vriend van mij en dat was een paar jaar geleden. We hadden het toen over dat als je naar de huisarts moest, dat je dan 5 euro per huisartsbezoek moest gaan betalen.
Want toen ik dit gesprek had met die vriend van mij, was er sprake van dat dit misschien ingevoerd zou kunnen worden.
In ieder geval vond die vriend van mij het wel een goed idee en hij kon zich er wel in vinden.
Hij kon zich er wel in vinden omdat hij toch niet zo vaak naar de huisarts hoefde en dat het misschien wel eens hooguit 2 keer per jaar zou zijn.
Ik heb hem toen even een andere kant laten zien, want ik zei hem toen het volgende:
     Ik   "Stel je eens voor dat jij nou heel ziek bent omdat je dus chronisch ziek bent, dan zul je vaak naar de huisarts toe moeten en stel dat je nu eens voor dat je 2 á 3 keer in de week ernaar toe moet en dat dan € 5,- x 3= € 15,- en als je dat dan weer x 4 doet, dan zit je aan € 60,-.
Dat is toch een heleboel geld en zeker als je het maar moet hebben van een uitkering.
Jij bekijkt het vanuit je eigen situatie en vergeet dan voor het gemak maar dat er mensen zijn die het niet zo luxe hebben zoals jij qua gezondheid."
Mijn vriend moest daar even over nadenken en moest me daarin toen toch wel weer gelijk in geven.
Zo zie je maar dat de mensen in de regering beslissingen nemen over de zorg uit het standpunt zoals ze zelf gebruik maken van de zorg.
Het is erg jammer dat het zo gebeurd, maar men zou zelf eens een tijd lang mee moeten draaien in de zorg en eens heel wat gesprekken aan gaan met heel wat mensen die de zorg heel hard nodig hebben.
Misschien dat ze dan ineens ingaan zien wat het nu eigenlijk inhoud en dat ze dan de beslissingen misschien anders zullen overwegen.

Maak ik me zorgen over de zorg in de toekomst?
Nou als ik eerlijk ben, wel een klein beetje.
Het is gewoon heel erg onzeker geworden als het om de zorg gaat en daarom vraag ik me wel eens af we in de toekomst nog wel de zorg kunnen krijgen die we nodig hebben.
Ik zal waarschijnlijk een groot deel van m'n leven van pijnstillers afhankelijk zijn en ik zal ook regelmatig naar de dokter toe moeten, omdat er op z'n tijd toch wel weer eens naar m'n buik gekeken moet worden.
Ook komt de vraag boven drijven of ik het straks allemaal nog wel kan betalen en de vraag over de dingen die ik nu nodig heb straks nog steeds vergoed wordt.
Het zijn dan misschien maar kleine vragen en ik weet ook dat ik me daar nu niet echt mee bezig moet houden, maar toch speelt het door m'n hoofd.
Waarschijnlijk zal ik niet de enige zijn dit zo ervaart en zich daarom ook wel enigszins zorgen maakt over de zorg in toekomst.

Nou ja wie weet veranderd het allemaal nog en komt het allemaal wel weer op z'n pootjes terecht en maken we ons druk om niks.