Tegenslagen maakt iedereen in zijn of haar leven mee.
Het is ook bekend dat tegenslagen onzekerheden met zich kunnen brengen en kunnen voorts weer stress veroorzaken. Alle drie de dingen zijn dingen die geen van willen hebben, maar soms kom je er gewoon niet aan onderuit en laat staat dat je ze kunt ontsnappen.
Tegenslagen zijn voor geen enkel mens fijn en het liefs hebben we liever dingen die meezitten.
Onzekerheid is ook iets waar totaal niet op zitten te wachten, want dat is iets waar we maar slecht mee om kunnen gaan of wat gewoon echt een geen prettig gevoel is.
Dan komen we op stress uit en dat is eigenlijk voor geen mens goed, want stress is gewoon niet echt bevorderlijk voor de gezondheid.
Nu punt waar ik naartoe wil, is dat deze drie dingen wel eens aan elkaar gekoppeld zitten en als je PDS heb wil je dat al helemaal niet hebben.
Een geruime tijd geleden voelde ik een verdikking links onder mijn kaak en toen dacht ik dat ik misschien een beginnende keelontsteking zou krijgen.
Wanneer je een keelontsteking krijgt, dan is het helemaal niet zo gek dat je onder je kaak en in de buurt van je keel een of meerdere verdikkingen kunt krijgen.
Ik heb dit zo eens een tijdje aangekeken tot op een moment dat ik weer eens even voelde en merkte dat de verdikking groter was geworden. Op dat moment leek het me toch wel verstandig om er de huisarts ernaar te laten kijken en op dat moment liep ik ook nog regelmatig bij huisarts vanwege mijn buik.
In dit geval was het gewoon twee vliegen in een keer, want ik ging in eerste instantie voor mijn buik en de pijnstillers die ik net had gekregen te bespreken en toen heb ik hem gelijk maar even laten kijken naar mijn kaak.
De huisarts heeft er toen even aan gevoeld en gezegd dat ik het nog maar eens even 2 a 3 weken moest aankijken en als het er dan nog steeds zat terug moest komen.
Na 3 weken zat de verdikking er nog steeds en intussen was hij al weer een stukje groter geworden en nu besloot hij er toch maar eens even een echo van te laten maken.
Deze echo heb ik afgelopen dinsdag gehad en toen kon je goed zien dat het echt een grote bal was die verdikking. Zoals ik het kon zien was de verdikking zeker 3 centimeter groot en dat stond ik toch wel even van te kijken.
Gisteren heb ik dan de uitslag van de echo gehad en dat was nou niet echt een bericht waar men vrolijk van wordt. De verdikking blijkt mijn lymfklier te zijn en hij is gewoon te groot voor een lymfklier die gewoon aan het werk is.
Wat de verdikking nu echt is weten ze niet en daarom maakt dat dit heel erg onzeker wordt.
Nu moet ik naar een internist en die moet een punctie van die verdikking af gaan nemen om dat weer te laten onderzoeken.
In eerste instantie toen ik belde voor de uitslag kreeg ik eerst de huisarts assistente aan de lijn en die vertelde een klein beetje en vroeg toen of ik er nog vragen over had.
In eerste instantie kwamen die niet bij me op, maar die kwamen 5 minuten later en toen heb ik maar weer terug gebeld.
De huisarts assistente heeft toen maar gezegd dat ze de huisarts zou laten bellen, want ze snapte precies waar ik mee zat en met wat voor vragen ik zat.
Ik zal er niet omheen draaien, maar het idee dat het misschien wel eens lymfklierkanker zou kunnen zijn schoot wel meteen in m'n hoofd toen ik de uitslag hoorde.
Nou ja het kan ook heel wat anders zijn, maar dat neemt niet weg dat het wel in m'n achterhoofd blijft hangen dat het misschien kanker zou kunnen zijn.
De huisarts is heel eerlijk geweest en hij weet ook niet wat het is, maar ook hij kan kanker niet uitsluiten en hij heeft ook duidelijk gezegd dat het ook wel wat anders zou kunnen zijn.
Na het telefoongesprek met de huisarts heb ik het allemaal eens even flink moeten laten bezinken.
Deze tegenslag bracht bij mij onzekerheid naar boven, wat vervolgens weer spanning (stress) opwekte bij mij en die zorgde er weer voor dat mijn PDS-klachten op kwamen zetten.
Dat mijn PDS-klachten op kwamen zetten was nou niet echt prettig en dat heb ik gisteren de rest van de dag gevoeld en om eerlijk te zijn heb ik er nog steeds last van.
Doordat ik onbewust en soms bewust bezig ben met de uitslag van het gezwel in m'n kaak, maakt dat ik gespannen ben. De onzekerheid is dan eigenlijk op het moment de grootste boosdoener.
PDS is in het geheel al niet fijn, maar als het dan ook nog eens door iets opgewerkt wordt waar je nog niet eens echt wat aan kan doen, dan is het dubbel vervelend.
Natuurlijk probeer ik in het geheel zo rustig mogelijk te blijven, maar ik merk aan m'n buik dat het gewoon allemaal zit te wringen.
Mijn darmen zijn helemaal van slag af en dat voel ik doordat ik over de breedte van m'n buik lichte pijn voel en dat m'n darmen constant min of meer in een kramp liggen.
Dit heeft weer effect op mijn ontlasting en in mijn doen en laten van mijn bezigheden.
Nu weet ik dat als je PDS hebt stress en spanningen moet proberen te vermijden, maar hoe doe je dat in dit geval? In veel gevallen lukt me dat best aardig en dat merkt ik dan ook aan m'n buik.
De afgelopen weken heb ik me best goed gevoeld en heb ik me praktisch helemaal niet druk gemaakt om die zwelling in m'n kaak.
Natuurlijk heeft die zwelling wel in m'n achterhoofd gezeten en heb ik me wel eens even zo tussendoor afgevraagd wat he zou kunnen zijn, maar daar is het dan ook bij gebleven.
Nu in dit geval na de uitslag ben ik er toch net iets meer mee bezig, als gevolg dat m'n buik van slag af is. Vandaag gaat het met me wel een stuk beter dan gisteren, want gisteren zat ik echt even in een put en zag ik het even niet zo helder meer.
Vandaag ben ik gewoon weer lekker aan de slag gegaan met de dingen die elke dag moet doen, maar dan toch weer wat positiever en daardoor iets minder gespannen.
Toch zal de onzekerheid en de spanning toch nog wel even blijven hangen tot dat ik echt weet wat de zwelling in mijn kaak werkelijk is.
Nu ben ik wel iemand die geleerd heeft om van het positieve uit te gaan en ook om daaraan vast te houden en van daaruit kun je kracht halen en het is beter voor je gemoedstoestand.
Ik weet ook wel dat het vaak makkelijker gezegd is dan gedaan, maar men moet het toch proberen en ik zal ook vast nog wel eens een keer in de put zakken omdat ik het even niet meer zie zitten.
Toch is positiviteit het beste waaraan je je vast kun houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten