Scheel kijken.

Vroeger als kind keek ik behoorlijk scheel en dat was soms erg vervelend.
Mensen gaan vragen stellen of ik werd behoorlijk gepest door andere kinderen.
Pas rond mijn 10e jaar werd er gezegd dat ik mijn ogen kon laten corrigeren en dat ik dan weer mooie rechte ogen had.
Nou dat vond ik toen de tijd heel erg goed nieuws want dan zou ik er tenminste weer een beetje fatsoenlijk bijlopen zonder dat andere mensen in de gaten hadden dat ik iets aan m'n ogen had.
Als ik recht vooruit wilde kijken, dan moest ik mijn hoofd altijd een beetje scheef houden en dat viel bij heel veel mensen op.
Ik moest mijn hoof een klein beetje naar links draaien wilde ik zien wat er voor mij gebeurde.
Allebei m'n ogen keken naar binnen toe en dat is natuurlijk geen gezicht en daardoor moest ik mijn hoofd een beetje naar links draaien, want ik kijk eigenlijk alleen maar met m'n linker oog.
En nu vraag je je af en hoe zit dat dan met het rechter oog?
Met mijn rechter oog zie ik eigenlijk helemaal niks, alleen maar licht en donker.
Met mijn linker oog zie ik zo'n 30% en dat is voor mij goed genoeg, maar voor iemand die goed kan kijken lijkt dit heel erg weinig.
Ik heb er zelf niet zoveel last van, want in eerste instantie zul je aan mij ook niet merken dat ik een visuele handicap heb. Mijn hele leven loop ik er al mee rond en dus heb ik er gewoon mee leren om gaan en ik weet natuurlijk niet beter dan dat het bij mij zo is.

Nou ja ze hebben dus toen ik 10 jaar was mijn ogen recht gezet en dat was natuurlijk een hele belevenis voor mij, want voor het eerst zou ik mijn hoofd recht kunnen houden terwijl ik recht voor me uit kon kijken.
Nu ben ik 34 en in de loop der jaren is mijn rechter oog weer een weg gaan trekken.
Het rechter oog is bij mij ook een lui oog en daardoor doet hij maar heel weinig of helemaal niks, daarom is een van de oogspieren en een beetje verslapt.
Om precies te zijn trekt mijn rechter oog nu naar buiten toe, dus hij trekt naar rechts toe.
Doordat hij weer weg getrokken is, krijg ik wel eens vragen van mensen, hoe moet ik je nu aankijken.
Voor heel veel mensen is dat schijnbaar heel moeilijk en daarom is ook wel eens de vraag, naar welk oog moet ik kijken.
Aan de ene kant vind ik dat niet erg, maar soms vind ik het toch ook wel eens vervelend en daarom had ik pas geleden aan de oogarts gevraagd of dat weer te verhelpen is.
Volgens hem moest dat dus weer eens even bekeken worden en daardoor moesten er weer metingen gedaan worden en dat heeft de assistente van de oogarts ook gedaan.
Vandaar uit ben ik door gestuurd naar het oogziekenhuis in Rotterdam en daar ben ik pas geleden dus geweest, waar ze weer wat metingen hebben gedaan.
In juni moet ik weer naar het oogziekenhuis en dan wordt er nog een keer gekeken en dan wordt er een datum geprikt voor voor de operatie.
Aan de ene kant zie ik het wel zitten, maar aan de andere kant vind ik het toch wel weer een beetje eng en spannend om het te laten doen.
Als ik het laat doen, dan kan ik mezelf ook weer met beide ogen aankijken in de spiegel en dat zou ik toch ook wel weer heel fijn vinden.
Bij de operatie heb ik de keus om helemaal onder narcose te gaan of dat ik plaatselijk verdoofd word.
Nu denk ik dat ik gewoon onder narcose ga, want ik denk niet dat ik het vol houd als ze aan m'n oog zitten te wriemelen. Ik heb ook begrepen dat de kans dat ik onder narcose ga, veel groter is dan dat ik plaatselijk verdoofd word.
Dit omdat ze al een keer eerder mijn ogen recht gezet hebben en daardoor kan het wel eens iets langer duren de ingreep. Ze moeten dan kijken waar mijn spieren vast gezet zijn en dan moeten ze ook weer kijken waar ze hem opnieuw gaan vast zetten.

Toen ze me geopereerd hebben op m'n 10e, toen weet ik nog wel dat ik heel veel last had van mijn ogen en dat ik het gevoel had alsof er stukken glas langs mijn ogen gestoken waren.
Erg prettig vond ik het toen niet, maar het resultaat maakte weer een heleboel goed.
Ik hoop dus dat als ze de ingreep doen, dat ik niet zo'n last van mijn ogen zal hebben.

Ik weet ook niet hoe andere mensen dit ervaren of ervaren hebben, dat zou ik best wel eens willen weten hoe een ander dit ervaart of ervaren heeft.
Verder heb ik ook nog eens Prikkelbare Darm Syndroom en ik hoop dat ik daar ook niet zo'n last van ga krijgen voor de operatie, maar goed dat zullen we dan tegen die tijd dan wel zien.
Wie dan leeft wie dan zorgt zeg ik dan maar.