Ik weet niet of het bij iedereen zo is, maar toen ik net met buikklachten te maken kreeg, maakte ik me toch regelmatig zorgen over m'n buik.
Door de zorgen die ik kreeg over m'n buik, maakte ik me soms best wel eens druk en daardoor sloegen die zorgen over op angst.
De zorgen en angst over m'n buik gingen toch voornamelijk over het feit of alles toch wel in orde zou zijn met m'n buik en of het toch niks ernstig zou zijn.
Het is heel lastig en zeker in het begint als je eigenlijk nog niet eens alles weet, dan is dat ergens ook wel normaal dat je je zorgen gaat maken en dat je daardoor een angst voor krijgt.
In het begin waren mijn zorgen en angsten het ergste en het sterkste en dat zat me soms wel eens behoorlijk in de weg en als je angst hebt voor iets, dan kun je soms niet goed functioneren.
Als iemand zorgen heeft en angst dat er iets niet in orde zou zijn met hun buik, dan kan ik me dat heel goed voorstellen, maar vaak zijn die zorgen overbodig en dat ik nu wel zeggen.
Ik zal mezelf als voorbeeld nemen en vertellen wat mijn ervaring daarin was.
Zoals ik al eerder schreef in dit blog, heb ik een ernstig ongeluk gehad en daardoor een ernstig buiktrauma opgelopen, waardoor daaraan geopereerd moest worden.
Toen ik eenmaal uit het ziekenhuis ontslagen was en weer eenmaal een paar maanden thuis zat, voelde ik m'n buik elke dag en daar maakte ik me wel eens zorgen over.
Natuurlijk heeft de arts me niet zomaar laten gaan uit het ziekenhuis, anders had hij me nog wel in het ziekenhuis gehouden.
Het eerste jaar maakte ik me dus wel eens zorgen, maar ik hield me ook voor ogen dat het wel eens even kon duren voordat mijn buik helemaal genezen was en weer een beetje in z'n doen zou komen.
Na een jaar voel ik m'n buik nog steeds en deed hij regelmatig pijn en daardoor ging ik me nog ietsje meer zorgen maken en denken er zal toch niks verkeerd zitten in m'n buik.
Na 2 jaar moest ik weer voor onderzoek naar het ziekenhuis en dat was dan omdat de verzekering van de tegenpartij dat eiste en dat vond ik niet erg, want dan wist ik gelijk of het allemaal goed was.
Uit dat onderzoek bleek gewoon dat het allemaal in orde was en dat er geen afwijkingen waren te zien binnen in m'n lijf.
Ondanks dat gingen de zorgen toch niet echt weg en werden ze zelf in de loop der tijd steeds erger en dat zorgde er dus voor dat ik daar angstig onder werd.
Heel vaak deed m'n buik zo'n pijn, dat ik gewoon echt bang was dat er iets niet in orde zou zijn met m'n buik en dan haalde ik me de ergste dingen al in m'n hoofd.
Ook de ontlasting baarde me vaak zorgen in het begin, omdat ik niet gewent was dat mijn ontlasting vaak donkerder was en altijd slijmerig was.
Vele malen ben ik naar de huisarts geweest en die heeft regelmatig naar m'n buik gekeken en dat stelde me dan weer enigszins gerust voor een tijdje.
Op een gegeven moment kon ook de huisarts me niet echt meer gerust stellen en daarvoor stuurde hij me door naar een MLD-arts of internist in het ziekenhuis, zodat die wat onderzoeken kon doen.
De onderzoeken die ik onderging waren bloedonderzoek en endoscopie.
Met een endoscopie krijg je een slang in je anus of via de mond in je slokdarm. Via deze slang spuiten ze een vloeistof in je darmen zodat je darmen oplichten, zodat ze op deze manier kunnen zien of er iets mis is met je darmen.
De vloeistof die ze gebruiken is barium en dat is een contrastvloeistof.
Na dit onderzoek ziet je ontlasting er erg licht van kleur uit, maar dat komt door de vloeistof.
In ieder geval was ik vaak na die onderzoeken weer voor een lange tijd gerust gesteld en kon weer een beetje ontspannen door het leven.
Maar toch op een gegeven moment ging ik me toch weer zorgen maken en kwam de angst daar ook weer praktisch gelijk bij om de hoek kijken.
Hoewel de huisarts me vertelde dat mijn buik gewoon niet meer het zelfde was na het ongeluk en dat hij altijd gevoelig en pijnlijk zou blijven, bleef ik maar ongerust.
Op een gegeven moment ben ik voor het laats in 2009 weer een keer doorgestuurd naar een MLD-arts en die heeft ook nog wat tests en onderzoeken gedaan en die kwam uiteindelijk met de diagnose PDS.
Ik denk een jaar voor de diagnose had ik me er al een beetje bij neer gelegd, dat ik nooit meer van mijn buikpijn af zou komen en door al die onderzoeken en elke keer de zelfde resultaten deed me toch beseffen dat er niks ergs was en dat dit nu een deel van mijn leven was geworden.
De diagnose PDS heeft mij nog meer opluchting gegeven en ik wist nu precies wat er met mij aan de hand was en dat is zeker een geruststelling.
Ik kan alleen maar zeggen dat de angst vaak ongegrond is, maar ik snap wel degelijk waar het vandaan komt. Toch zeker als niets of niemand je kan gerust stellen, maakt dat het heel lastig is.
Kijk als je een wondje aan de buitenkant van je lichaam hebt, dan kun je dat gewoon zien en weet je ook dat het vaak niet ernstig is.
De binnenkant van je lichaam kun je niet zien en dat is nu juist de reden dat men bang word dat er iets ergs is met hun buik is, want je voelt heel veel van binnen.
Ik denk dat het ook komt omdat je het gewoon niet kan bevatten dat je zoveel pijn hebt en andere klachten dat er dan gewoonweg niks aan de hand is en dat er geen afwijkingen te vinden zijn.
Wat ik in de afgelopen jaren geleerd heb, is dat mensen heel graag alles willen begrijpen en alles graag verklaard willen hebben.
Helaas is dat niet altijd mogelijk om iets heel begrijpelijk te maken of om dingen te kunnen verklaren.
Om even een voorbeeld te noemen een computer.
Een computer is heel leuk en handig zolang ze het maar doen en ook zolang ze doen wat jij van het de computer vraagt. Dan gebeurd er iets waardoor de computer het niet meer doet of omdat de computer niet meer doet wat jij wilt.
Bij een computer kunnen er zoveel dingen aan de hand zijn en soms kom je niet echt te weten waardoor en waarom het is gebeurd en dat is voor veel mensen onbegrijpelijk.
Mensen zeggen dan, ik ben er juist heel voorzichtig mee hoe kan dat dan.
Zelfs een computer roept bij mensen een bepaalde angst op, waarom omdat ze de computer gewoonweg niet begrijpen of niet kunnen volgens hoe zo'n ding werkt.
Een computer is heel complex en dat is het menselijk lichaam nu ook.
Zo lang alles goed gaat met de computer of de mens, dan is er niks aan de hand.
Ik zeg wel eens computers zijn heel erg leuk, maar het zijn en het blijven vreemde apparaten.
Betrekking tot de mens, Mensen zijn heel vrolijk en blij en gaan gewoon hun gang, maar het zijn en het blijven toch maar vreemde wezens.
Dus als je angstig bent over je buik of over andere klachten, maak dit dan duidelijk tegenover je huisarts of andre arts. Misschien dat ze je de angst en ongerustheid weg kunnen nemen.
Meer informatie over PDS, ga dan naar www.pdsb.nl.
wil je me een persoonlijke vraag stellen, stuur dan een mailtje naar info@alandavis.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten