Mijn visuele handicap

Sinds mijn geboorte ben ik iemand met een visuele handicap.
Om even aan te geven wat mijn visuele beperking is, zal ik kort vertellen wat ik wel en niet zie.
Met mijn linker oog zie ik iets meer dan 30% met bril op.
Met mijn rechter oog zie ik alleen nog maar licht en donker en kan ik dus niet echt vormen waarnemen.
Doordat mijn rechter oog zo goed als niet mee doet, is mijn gezichtsveld een stukje minder dan bij de mensen die wel goed kunnen zien.

Doordat ik te vroeg geboren was, moest ik in de couveuse en daar is het toen een beetje mis gegaan.
Zoals ik het had begrepen waren de technieken nog zo goed als nu en hadden ze twee keuzes die ze konden maken wat betreft zuurstof. Ze konden kiezen voor iets te weinig zuurstof, maar dan zou de kans op een hersenbeschadiging groot zijn.
De tweede keuze was iets te veel zuurstof geven, maar ook daar was er een kans op hersenbeschadiging maar het risico op een grote hersenbeschadiging was veel kleiner.
In ieder geval hebben ze bij mij voor de tweede optie gekozen en ik had de pech dat ik toch een lichte hersenbeschadiging heb gekregen.
De beschadiging die ik heb gekregen door de couveuse is bij mij op het gedeelte gevallen van hersenen die met het zicht te maken hebben. Als klein mannetje kwam mijn moeder er toch al snel achter dat er iets mis was en toen kwamen ze dus eigenlijk pas achter dat het met mijn zicht te maken had.

Zo ben ik op een gegeven moment in het oogziekenhuis in Rotterdam terecht gekomen en daar hebben ze het een en ander onderzocht en daar bleek al gauw dat mijn rechter ook een lui oog was en dat die niet zo goed zag en mijn linker oog was voor de rest wel goed, alleen zag ik daar geen 100% mee.
Omdat ik zo klein was, kon ik natuurlijk nog niet zo goed aangeven wat ik zag en daardoor was het ook voor andere heel moeilijk om te bepalen wat ik wel en niet zag.

Op mijn zesde jaar ben ik naar een school in Rotterdam gegaan met speciaal onderwijs voor kinderen met een beperkt gezichtsvermogen en in der loop jaren daar en onder controle van het oogziekenhuis werd er meer duidelijk.
De school zat dus in Rotterdam en daardoor moest ik elke dag met een taxi van Bergen op Zoom naar Rotterdam en weer terug natuurlijk en dat waren behoorlijk lange dagen vond ik zelf.
Dat ik elke dag op en neer moest was misschien niet zo fijn, maar op die school werd er wel rekening gehouden met mijn visuele handicap en dat het tempo daardoor iets langzamer was dan normaal.
Op deze school heb ik mijn basisschool gevolgd en later ook mijn middelbare school.
Ik kan alleen maar zeggen ondanks het vele reizen, had ik het prima naar m'n zin op die school.
Nadeel dat ik Rotterdam op school zat was dat ik thuis in Bergen op Zoom geen sociale contacten had en geen vrienden dus, want vrienden had ik dus alleen maar op school en die kwamen ook weer van verschillende kanten van het land.
Helaas heb ik mijn middelbare school niet afgemaakt door het ongeluk dat ik heb gehad in 1995.

Op mijn 11 jaar ben ik weg gegaan van het oogziekenhuis en ben ik naar een oogarts hier in Bergen op Zoom gegaan en daar viel mijn mond open door wat ze me daar vertelde.
Ze zeiden dat ze eerst mijn ogen recht zouden gaan zetten en in het oogziekenhuis vertelde ze me altijd dat het niet mogelijk was om mijn ogen recht te zetten.
Toen zeiden ze dat ik een bril kon gaan dragen en eventueel lenzen en terwijl ze toen in het oogziekenhuis zeiden dat het niets uit zou maken bij mij of ik een bril of lenzen zou dragen.
De oogarts in Bergen op Zoom vertelde me ook dat ze mijn linker oog hadden moeten afplakken omdat mijn rechter oog een lui oog was.
Als ze eerde in het oogziekenhuis mijn linker oog hadden afgeplakt, dan had ik met mijn rechter ook nu ook nog wat kunnen zien en had ik er beter voor gestaan.
Al met al deze informatie verwerkt te hebben, heb ik me dus laten opereren en zijn mijn ogen mooi recht gezet en zag ik er weer een beetje normaal uit.

Vroeger werd ik als kind ook behoorlijk vaak gepest omdat ik dus zo scheel als een otter rond liep.
Als ik dan weer huilend thuis kwam en ik het vertelde aan mijn man, dan zei ze altijd: luister eens mijn kind, je kijkt ook scheel en als ze je volgende keer weer uitschelden voor schele, dan moet je gewoon zeggen ja dat klopt ik ben scheel en wat dan nog?
Deze raad heb ik opgevolgd en toen werd het pesten al gauw van minder pesten tot helemaal niet meer gepest worden. Een heerlijk gevoel vond ik dat.

Vandaag de dag heb ik er niet zo'n erg meer in dat ik een visuele handicap heb. Natuurlijk blijf ik tegen dingen aan lopen waarmee ik weer even merk van ok, ik zie het even niet zo goed.
Ook bij het schrijven van teksten, merk ik dat ik vaak foutjes heb omdat ik dan het toetsenbord niet goed aanraak of omdat ik de letters verkeerd om neerzet in een woord.
Soms schaam ik me er wel eens voor als ik later merk dat ik best wel wat foutjes in een tekst heb staan, maar dan probeer ik het de volgende keer beter te doen.
Veel lezen kan voor mij soms ook erg vermoeiend zijn, vooral als de letters wat klein zijn.
Maar tegenwoordig met de computer, kun je de grootte makkelijk aanpassen en maak ik het me zelf dus een stukje makkelijk, ook dan kan het nog wel eens vermoeiend zijn, maar wel een stuk minder.

Over straat lopen heb ik geen moeite mee, maar het word wel lastig als ik een bord van een afstand moet lezen, want dat is soms een beetje moeilijk.
Dat heeft soms te maken met de lettergrootte, de kleuren van een bord en natuurlijk de afstand.

Met mijn visuele handicap kan ik nog best wel wat, want ik rijd in een brommobiel en ik bezorg kranten als een bezorger ziek is of gewoon afwezig.
Ik zorg er wel voor dat ik de dingen gewoon kan zien als het gaat op de huisnummers of de looplijst.
Voor de husnummer, loop ik gewoon af en toe een tuin in van een huis en aan de hand daarvan weet ik waar welk huisnummer ongeveer moet zitten.
Ook heb ik in het verleden aan brommer gesleuteld als hobby en dat vond ik erg leuk. Ik deed brommers dan opknappen en dan weer verkopen. Veel mensen die wisten dat ik een visuele handicap had, vonden het maar raar dat ik met bepaalde dingen moeite had en met andere dingen weer niet.
Zo zie je maar dat visuele beperkingen er in alle soorten en maten zijn, en dat een hoop niet altijd met elkaar te vergelijken zijn als het om zicht gaat bij een visuele handicap.

Tegenwoordig doe ik het een stuk rustiger aan omdat ik dus nu niet alleen met m'n visuele handicap te maken heb, maar ook sinds 15 jaar met Prikkelbare Darm Syndroom rond loop en dit is voor mij tegenwoordig de grootste beperking.

Zoals ik al schreef, ik draag dus tegenwoordig gewoon een bril en daar ben ik heel blij mee en daardoor kan ik dingen weer net iets beter zien.
Pas geleden ben ik weer naar de oogarts in Bergen op Zoom geweest voor controle en dan is het toch weer fijn om te horen dat mijn ogen niet achteruit zijn gegaan.
Ook schreef ik dat mijn ogen recht gezet waren toen ik een jaar of 11 was, maar de laatste jaren is mijn rechter oog weer een beetje naar buiten gedraaid en dat vind ik hoogst irritant.
Vooral als ik in de spiegel kijk, dan is het net of dat rechter oog mij niet wil aan kijken, echt een stom oog omdat hij dat niet wil. Echt iets om gek van te worden in zekere zin.
Nou ik heb het dus met de oogarts besproken en die heeft het nog eens bekeken en heeft me nu weer doorverwezen naar het oogziekenhuis en daar gaan ze het dus ook nog eens bekijken.
Als het dan uiteindelijk mogelijk is, dan wordt mijn rechter oog weer gecorrigeerd en dan kan ik hem in de spiegel dus weer gewoon aankijken.
Dus bij deze is het dus nog even afwachten of het mogelijk is.

Voor de mensen die het interessant vinden,
Mijn school was dus in Rotterdam en om precies te zijn in Rotterdam zuid.
Vroeger heette de school Princes Margriet Francisca School
Toen Werd het afgekort door P.M.F. School
En daarna weet ik het eigenlijk niet meer zo goed.
Ik weet wel dat het oude gebouw is afgebroken en dat er nu een heel nieuw gebouw is weg gezet.
De school is nu ook niet meer alleen voor kinderen die slechtziend zijn, maar ook voor blinde kinderen.

Misschien binnenkort nog eens een stukje over mijn visuele handicap.