De afgelopen 2 weken zijn niet echt lekker gelopen voor mij.
Het begon ermee at m'n moeder ziek werd en daardoor kwam er ineens een heleboel op me af.
Zoals ik al eerder schreef, doe ik samen met m'n moeder de ochtendkrant verspreiden onder de bezorgers en als er krantenwijken blijven liggen, dan ben ik de gene die ze weg moet lopen.
Doordat m'n moeder ziek werd stond ik er min of meer alleen voor en dat gold niet alleen voor de ochtendkrant, maar ook voor de middagkrant en ook nog eens het werk wat in huis gedaan moet worden.
Natuurlijk zijn er altijd wel mensen in de buurt die een beetje helpen, maar toch komt er ineens een hoop spanning bij kijken omdat het zo onverwacht is..
Natuurlijk vind ik het doen van al die werk niet zo erg, want dat doe ik met liefde en plezier voor mijn mams en de rest van de familie.
Door die onverwachtse spanning krijg ik gelijk last van mijn PDS klachten en is dan het meest vervelende van alles, want ik wil het allemaal best doen en ik vind het ook niet erg en toch word ik dan weer beperkt in mijn mogelijkheden.
Nu is de spanning een beetje afgenomen, maar zeker nog lang niet weg omdat m'n moeder nog wel even de tijd nodig heeft om beter te worden en om aan te sterken.
Het is bij mij zo, hoe langer de spanning en druk aanhoud, hoe meer last ik krijg van mijn buik en andere klachten en dat is echt iets om van te balen.
Toch zeker omdat ik weet, dat als de spanning en de druk een beetje weg valt, dat het een hele tijd gaat duren voordat de klachten een beetje gaan afnemen.
Wat ik me dan wel eens afvraag hoe gaan andere PDS-patiënten om met plotselinge spanning en druk?
Als ik naar mezelf kijk, dan heb ik zeker de eerste paar dagen nog niet zo heel veel last van m'n buik, maar in het begin moet ik mezelf ook wel even heel erg zoeken binnen die chaos.
Na een paar dagen begint er langzaam een patroon te komen in wat ik moet doen en in welke volgorde, maar juist dan beginnen de klachten steeds erger te worden en dat door die spanning en druk.
Doordat die klachten dan steeds erger worden, weet ik soms niet wat ik nu moet doen om daar een weg in te vinden en daar krijg ik dan weer meer spanning door omdat ik daar mee in m'n maag zit.
Want de spanning en druk worden de eerste tijd er niet minder op en toch moet ik op de een of andere manier door en dat is waar ik dan even grote moeite mee heb.
Ik heb dan echt de gedachten, hoe houd ik dit in vredesnaam vol en hoe erg kunnen die klachten nog worden?
Ik probeer daar niet te veel bij te staan, maar soms kan ik er niks aan doen en dan komen die gedacht weer boven water drijven. Het is voor mij echt iets heel lastigs om mee om te gaan en dat is iets wat ik nog wel moet leren denk ik.
Op een gegeven moment moet ik echt een dag pakken waarop ik echt niks doe of zo min mogelijk doe, want anders loop ik mezelf voorbij als het om de klachten gaat en vaak is het zo, dat als ik niet uitkijk ik zo in een of andere spiraal terecht kom en dat is is wat ik zeker niet moet hebben.
Spanning, druk en stress zijn voor mij de ultieme trigger tot PDS klachten en daardoor kan ik al niet eens gewon werken, het enige verschil hier is dat als ik niet niets kan doen, ik er niet op afgerekend word.
Om nog maar eens terug te komen op de vraag, hoe ga je om met plotselinge spanning?
Om eerlijk te zijn, zou ik het zelf niet echt weten, maar ik denk dat een ieder persoon dat zelf moet ervaren.
Want iedere PDS-patiënt reageert anders op spanning en daardoor weet ik geen kant en klare oplossing.
Ik weet alleen dat je moet proberen om zo rustig mogelijk te blijven en zorgen voor genoeg rustpunten.
Natuurlijk is dit makkelijker gezegd dan gedaan, want ook ik heb hier nog steeds moeite mee.
Voor meer informatie over pds, ga dan naar de website van de PDSB www.pdsb.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten