PDS en werk/integratie deel 1

In dut stuk wil een beetje vertellen wat ik meegemaakt heb met werk en integratie.
Als het om werk en integratie gaat, daar moest ik echt het nodige aan hindernissen voor nemen.
Ik ben iemand die niet graag stil zit en ik ben graag in beweging en wil graag dingen doen.
Wat ik ga vertellen is in de tijd dat ik nog maar net met m'n buikklachten liep en ik wist dus ook nog helemaal niks van PDS en het was voor mij ook toen een grote puzzle.
Ik vetel nu een deel van wat ik heb mee gemaakt en in een volgende stuk zal ik weer een ander deel vertellen.

Toen ik et school gestopt was, ben ik eerst rustig begonnen met het oppakken van mijn leven en ik ben begonnen met kranten bezorgen en zelfs dat was voor mij al een hele opgave.
Toen ik een beetje opgekrabbelt was, ben ik gaan kijken wat ik nog meer zou kunnen gaan doen.
Ik ben op een geven moment naar het cwi gegaan en ik ben daar een gesprek aan gegaan.
Daar kwamen ze met idee om me aan te melden bij een project van de gemeente Bergen op Zoom.
Bij de gemeente hadden ze een project genaamd, Jeugd Werk Garantieplan en daar hadden ze de Stichting Samenwerken voor opgericht.
Ik dacht dat het wel een goed idee zou zijn en ik ben daarmee ingestemd om in dat project te stappen.
Al gauw kwam ik er achter dat het toch niet zo'n goed idee was om daaraan mee te doen.
Ik moest rekening houden met mijn buikklachten, maar ook met het feit dat ik een visuele handicap had.
Deze 2 dingen maakte het nog een stukje moeilijker voor mij en voor de consulente / begeledier van mij.
Voor de mensen van de Stichting Samenwerken was ik een apart geval en ook iemand waar ze nog niet eerder mee te maken hadden gehad.
Als ik al vertelde dat ik veel last van mijn buik had, dan hadden ze meer het idee dat het mijn zenuwen zouden en dat het wel over zou gaan als ik eenmaal wat verder was.
Bij de Stichting Samenwerken was het de bedoeling dat ze me zouden helpen aan een baan, maar ook de mogelijkheid om gewoon ergens te gaan kijken of iets wel geschikt was voor mij.
Nou ik kan je vertellen, dat overal waar ik kwam niet de juiste plekken waren voor mij.
Ik heb vele werkzaamheden geprobeerd en ze zijn allemaal op een grote flop uitgelopen.

Om maar even een voorbeeld te noemen, ik heb ook mijn visuele handicap waar ik rekening mee moest houden. Nou ja in eerste instantie hadden ze me bij een grote touringcar bedrijf geplaatst in de garage.
Het was geen succes en dat had te maken met mijn visuele handicap en dat bracht weer de nodige spanningen met zich mee en dat was weer ten nadele van mijn buik.
De monteur had geen geduld voor mijn visuele handicap, want doordat ik wat minder zie, duurt het soms ook langer voordat ik iets zie en heb ik wat meer tijd nodig om dingen te bekijken.
De monteur wilde daar geen begrip voor opbrengen en was me dus altijd aan het afblaffen.
Je begrijpt wat dat weer voor invloed dat had op mijn buik.
Ik ben daar na twee maanden weer weg gegaan, want als je alleen maar afgeblaft word en je kunt er verder niks leren, dan kun je beter opstappen.

Na de touringcar ervaring heb ik een aantal maanden thuis gezeten, want Stichting Samen Werken kon zou gauw niks vinden voor mij en had ik dus alleen het kranten bezorgen nog.
Toen kwamen ze op een gegeven moment met een honden en katten pension, dat leek mij ook wel leuk om met honden en katten te werken en om er iets te kunnen leren.
Ook dat was geen lang leven beschoren, want ook daar konden ze geen geduld op brengen voor mijn visuele handicap en ik werkte voor hun dus ook weer te langzaam en daar konden ze niet tegen.
Dit werd voor mij op een gegeven moment ook te veel. Ik had het gevoel dat ik niks goed kon doen en door alle spanningen die dat met zich mee bracht, kreeg ik alleen maar meer last van mijn klachten en zakte ik in een diepe put en was ik niet meer in staat om te gaan werken.
Ik heb dingen uitgelegd waar ik mee te maken had en dat ik een werkplek nodig had waar flexibiliteit vereist was en dat er geen hoge druk op me gelegd moest worden, omdat ik daar alleen maar heel erg veel last kreeg van mijn buik.
En wat ik dus ook vertelde aan de mensen van Stichting Samen Werken, ze luisterde amper naar me en daardoor moest ik op een gegeven moment een dokter erop af sturen, zodat hij het een en ander kon uitleggen en dat kwam dan in zekere zin wel bij hun aan.
Door alle spanningen en gebeurtenissen bij de Stichting Samen Werken, was ik dus een wrak geworden en had ik dus heel veel last van m'n buik en psychisch zakte ik dus ook in een put.
Ik werd zelf een beetje wantrouwig tegenover andere mensen en raakte ik soms gewoon in paniek als de druk op mij veel te groot werd en het is zelfs zo dat ik soms bijna flauw viel.

Ik heb na het honden en katten pension gebeuren een half jaar thuis gezeten zodat ik weer kon ontspannen en weer een beetje kon opkrabbelen.
Na dat half jaar ben ik gaan werken in een hele rustige en ontspannen omgeving.
Het was een bij een psychiatrische instelling waar mensen zaten die zo ver in de put zaten dat ze niet naar huis konden en niet goed onder de mensen konden komen.
Daar heb ik gewerkt in een fietsenmakerij waar ik die mensen een beetje kon helpen om ze bezig te houden en ik kon wat gaan leren door fietsen te repareren en op te knappen.
Di heb ik een jaartje gedaan met veel plezier en vonden ze bij Stichting Samen Werken dat ik weer eens wat anders moest gaan doen.
Ze vonden dat ik eens moest gaan kijken in een sociale werkplaats en daar een wat tests moest gaan doen en vandaar uit door moest stromen naar een of andere werkplek. Ik ben niet iemand die gelijk zegt van dat doe ik niet, want ik wil me altijd van me goed kant laten zien en ik ben bereid alles te proberen.
Die tests die ik deed die sloegen werkelijk nou nergens op, maar goed ik heb ze gewoon gedaan.
Het vervelende was dat ze me niet als een normaal persoon behandelde, maar als een of andere persoon die niet goed bij z'n verstand was.
Ik had de nodige vragen en die stelde ik ook gewoon en daar waren ze niet van gediend en daarom was ik dus een vervelend persoon en toen behandelde ze me helemaal als een of andere verstandelijk gehandicapte persoon.
Op sommige ochtenden heb ik meer tijd nodig omdat mijn buik dat niet anders toe liet en daardoor was ik wel eens te laat op die sociale werkplaats. Ik heb ze uit gelegd waardoor dat kwam, maar ja wat zal ik ervan zeggen. Ze wilde het niet begrijpen en het waren maar gewoon smoesjes en ik had volgens hun een hele verkeerde instelling.
Op een gegeven moment is het zo hoog opgelopen dat ik daar gewoon weg gelopen ben en heb gezegd mij zie je hier niet meer terug en dat was natuurlijk ook geen goed antwoord.
Nadat ik thuis ben gekomen, heb ik contact gelegd met mijn begeleider van Stichting Samen Werken en daar het hele verhaal uitgelegd en aan de telefoon kwam ik er achter dat ze van de sociale werkplaat ook al hadden gebeld en daar de nodige verhaaltjes hadden opgehangen.
Nou je kunt je wel voorstellen hoe ik me voelde na die leugens die de sociale werkplaats had door gespeeld en daar moest ik dan weer het nodige voor doen om het tegendeel te bewijzen.

Toen heb ik 2 weken thuis gezeten en genoten van de rust die ik had en ik heb toen ook lekker helemaal niks gedaan en toen zakte gelukkig de buikklachten ook weer een beetje.
Na die 2 weken ben ik bij een fietsenmaker gaan werken in Steenbergen via de Stichting Samen Werken. Dit was voor ook weer een hele ervaring en de persoon van wie de fietsenwinkel was had gelukkig begrip voor mijn situatie. Daarbij bedoel ik mijn visuele handicap en ook mijn buikklachten.
Ik zat dan wel aan vaste werktijden vast, maar ik kon alles op mijn gemakje doen en ik hoefde me helemaal niet te haasten.
Erg fijn voor mijn buik, want daardoor kon ik gewoon werken met dragelijke klachten.
Dit heb ik een jaar gedaan en helaas na dat jaar moest ik daar stoppen omdat het werk wat binnen kwam niet genoeg was voor 2 man. Erg jammer dat ik daar moest stoppen, want ik had het daar goed naar m'n zin en ik kon daar werken naar m'n eigen vermogen en kunnen.

Na dat jaar heb ik een maand of 2 thuis gezeten en toen moest ik bij een soort van recyclingbedrijf gaan werken. Ik moest daar van fietsen de goede en de slechte onderdelen van elkaar scheiden en dan van de goede onderdelen weer een goed fiets zien te maken.
Het ging in eerste instantie best goed, maar toen kwam er nog iemand bij die daar leiding ging geven en die had jammer genoeg geen verstand van fietsen en bemoeide zich veel te veel met mij en had soms maar weinig begrip voor mijn visuele handicap en mijn buikklachten.
Ik heb daar alles bij elkaar een half jaar gezeten en in dat half jaar ben ik regelmatig thuis geweest omdat ik te veel last had van mijn buik. Dat had te maken met de sfeer die daar hing en de nieuwe persoon in kwestie die daar mede leiding gaf.
Dat alles gaf gewoon weer de nodige spanning en dat geeft ook weer de nodige klachten.
Binnen dat bedrijf ben ik weer verder gegaan naar een ander gebouw van hun en daar kreeg ik met computers te maken. Daar moest ik computer onderdelen testen of ze nog goed waren om te gebruiken en zo moest ik dus onderdelen gaan scheiden van goed of slecht.
Toen ik daar eenmaal zat ging het nog slechter, ik kreeg daar met mensen te maken en andere werknemers en die bemoeide zich met iedereen en dat was geen succes.
Collega's gingen mij vertellen wat ik wel en niet moest doen en of het wel veroorloofd was dat ik laat kwam en dergelijke. Dit alles maakte de klachten alleen maar erger en ik kwam psychisch helemaal ik de knoop te zitten. Ik wist niet meer wat ik moest doen, ik zat vaak ziek thuis.
Door dit alles had regelmatig met artsen van de Arbo-dienst te maken en die hadden ook totaal geen begrip voor mijn buikklachten. Ze vonden dat ik me gewoon aan het aanstellen was en met mijn buik was niks mis. Ik moest gewoon gaan weken van hun en daar was niks meer tegenin te brengen.
Gelukkig had ik een arts die voor mij op kon komen en dus kon zorgen dat zo'n Arbo-arts geen gelijk had.  Zodoende kon ik toch nog een beetje rust vinden en konden de klachten een heel klein beetje zakken, maar door alle gebeurtenissen was ik dus in een hele diepe put gevallen.
Psychisch helemaal in de knoop en dat heeft weer gevolgen voor de buikklachten en daar werk ik moedeloos, gefrustreerd en onzeker van en zo heb je het cirkeltje rond.

Het is een flink stuk geworden wat ik heb geschreven en dat is nog niet eens alles van wat heb doorstaan.
Dit is echt iets wat in niemand toe zou wensen en ik zou ook willen dat dit niet meer zo kan gebeuren.
Als ik zou kunnen, dan zou ik dit een hele hoop mensen willen besparen.
Alles van wat ik hier geschreven heb, is echt een grote ellende geweest.
Als je net zo iets mee maakt als ik zorg dan dat je mensen of artsen achter je hebt staan.
Weet je dat je PDS hebt en kun je het aantonen door een folder, brochure of een boek. Neem dat dan zeker mee en laat ze het maar eens goed doorlezen. Eventueel stuur ze door naar de website van de Prikkelbare Darm Syndroom Belangenvereniging www.pdsb.nl
Waneer je dat doet, dan scheelt dat al een heleboel en de kans dat ze het eerder begrijpen is groter en zal je waarschijnlijk al een hele hoop ellende besparen.
Als het even kan neem iemand mee, dat geeft al enige rust en je staat er niet alleen voor.

Heb je vragen hierover, dan mag je altijd contact opnemen met me of plaats een reactie op het blog.