Als men mij ziet, dan zien ze eerder iemand die stevig in z'n schoenen staat.
In werkelijkheid kan ik dit soms goed verbergen voor andere mensen en kan ik het laten zien of vertellen aan iemand als ik dat wil.
Waarom vertel ik dit? Omdat ik wel weet dat PDS en psychische klachten samen kunnen hangen.
Voor zover ik weet hangen die twee dingen best wel nauw samen.
Ik weet dat mensen met PDS psychische klachten kunnen hebben omdat ze PDS hebben en omdat de klachten vaak niet te verklaren zijn of omdat men er heel onzeker over wordt.
In dit onderwerp zet ik me zelf als hoofdpersoon neer en vertel ik dat wat ik mee gemaakt heb of ervaren heb in de afgelopen jaren.
Ik begin weer bij het begin toen ik de buikklachten nog maar net had en een stukje van daarvoor nog.
Zoals ik al eerder gezegd heb, loop ik al vanaf mijn geboorte met een visuele handicap.
Als kind zijnde was ik daardoor al onzekerder dan de meeste andere kinderen.
Ook had ik een broer die met een ernstige ziekte geboren was en dus heel vaak naar het ziekenhuis moest omdat hij ziek geworden was, door bijvoorbeeld longontstekingen of andere dingen.
Inmiddels is hij al 18 jaar geleden overleden door zijn aangeboren ziekte.
Waarom vertel ik dit vraag je je misschien af, omdat dit zeker punten zijn die mij beïnvloed hebben in mijn leven en die daar nog steeds enigszins deel van uit maken.
In het begin van 1995 heb ik een hersenvlies ontsteking gehad die de huisarts niet herkend had, dus op dat punt ben ik door het oog van de naald heen gekropen.
Later in het jaar 1995 heb ik dus dat ongeluk gehad en daardoor een buiktrauma heb opgelopen en zo is bij mij het begin van PDS gaan rollen.
Als je deze dingen bij elkaar optelt, dan kun je vast wel begrijpen dat ik daardoor best een tik van de molen heb gekregen om het zo maar eens even te zeggen.
Nu kom ik op het punt van mijn buik en waardoor bepaalde psychische klachten bij mij in een stroomversnelling zijn terecht gekomen.
Het feit dat ik buikklachten had die niet te verklaren waren, werd ik daardoor behoorlijk onzeker en ging ik me al heel snel zorgen maken. Ik kreeg van die gedachten goh het zal toch echt niks ergs zijn wat ze misschien toch over het hoofd hebben gezien met die onderzoeken.
Ik maakte ik me bang door te denken dat mijn darmen misschien in de knoop zouden raken of zaten.
Ik maakte al gauw zorgen door te denken of er niet per ongeluk een bloeding zou zijn die ik niet in de gaten zou hebben.
Dan had ik van die momenten dat ik bang werd of was om dood te gaan door iets waar ik niks aan kon doen wat door een oorzaak die iemand niet direct zou zien.
Omdat ik bij het ongeluk veel bloed verloren had en omdat het in m'n buikholte terecht gekomen was, vond ik dat een beangstigende gedachten.
Omdat bij de gedachten van een bloeding in mijn buik die niet te zien was een stiekem en langzame door zou zijn. Niet dat ik bang was voor de dood, maar wel de manier waarop en de gedachten dat ik mensen achter zou laten die ik lief had.
Ook was ik bang dat er iets zou gebeuren als er geen mensen in de buurt zouden zijn.
Door deze gedachten kreeg ik op een gegeven moment last van angstaanvallen en op een gegeven moment sloegen die over in paniekaanvallen.
Het is ook gewoon vervelend als van alles gebeurd in en met je lichaam waar je geen grip op hebt en dat kan dan zorgen dat je je onzeker gaat voelen en als je daar niet snel een weg in vindt, dan kun je dus last van angstaanvallen en of paniekaanvallen krijgen.
Niet alleen buikklachten kunnen je onzeker maken, maar door de dingen die je in je dagelijks leven mee maakt wat betrekking heeft met PDS. Om maar een ding te noemen de winderigheid en vooral als ze geluid maken of stinken.
Daardoor kun je de neiging krijgen om nergens meer naar toe te gaan, want je bent bang wat mensen ervan zullen denken of dat mensen opmerkingen erover gaan maken.
Het kan ook zijn dat als je ergens naar toe gaat, dat je denkt als ik maar geen last van winderigheid krijg als ik daar op visite ben of waar je dan ook naar toe zou gaan.
Door deze dingen kun je al onbewust een angst opbouwen voor die situaties en daardoor kun je weer een angst opbouwen om onder de menen te komen en noem zo maar op.
Dit zijn dingen die zelf ook voor een deel heb mee gemaakt, maar gelukkig heb ik er nog geen angst voor gekregen en dat zal nu ook niet meer gebeuren.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat angst een echt valkuil is voor je leven en je gemoedstoestand.
Het begint met onzekerheid en dan begint het met een angst en daaruit volgen vaak nog meer dingen van onzekerheid of angsten en als je dan niet oppast kom je in een spiraal terecht.
Met PDS moet je opnieuw leren je lichaam te gaan vertrouwen, maar ook moet je weer leren om te vertrouwen in de mensen om je heen en in de situaties waarin je je bevindt.
Als je last van angsten of angstaanvallen heb, probeer dan die negatieve spiraal te doorbreken.
Desnoods zoek je hulp bij een psychiater of psycholoog.
Want als je dat kunt doorbreken, dan zullen een deel van de psychische klachten verdwijnen, waardoor een deel van je PDS-klachten ook zullen verdwijnen of verminderen.
Dit is zoals ik het ervaren heb en ik denk dat het bij de meeste wel zo op die manier zal gaan.
Ik zal niet zeggen dat het mee valt, want dat is niet zo. De ene persoon zal er sneller in slagen dan de ander.
Ik kan me voorstellen wat het is als je onzeker bent over je buik en daardoor een beetje angstig word of bent, maar in heel veel gevallen is het niet nodig.
Ondertussen heb ik wel enigszins vertrouwen opgebouwd in m'n buik, dus als ik iets voel maak ik me er niet druk meer om en ga ik me maar wat ontspannen en wat afleiding zoeken.
Ik zal niet zeggen dat ik van mijn angsten af ben, want dan zou ik liegen.
Maar ik heb er niet zo heel veel last meer van en de angsten die ik nu nog heb, hebben voornamelijk nog te maken met mijn verleden en niet zo zeer meer met m'n buik.
Want met m'n PDS-klachten heb ik in de afgelopen jaren wel geleerd om ermee te leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten